ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : 09 : อ๋อ มันอย่างนี้นี่เองนะ
09 หลังจากพักครึ่งแรกได้ไม่นาน จุนฮเวที่เดินมาหาจินฮวานก็โดนเรียกกลับไปนัดแนะแผนการเล่นที่อีกฝั่งหนึ่งของสนาม จินฮวานอมยิ้มกับตัวเองแล้วก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มกว้างออกมาอย่างยั้งไม่อยู่
"ชอบตอนแกมีความรักจังอีดอก ความสุขออกหน้าออกตา" จี้เดินมานั่งข้างๆแล้วพูดรำพึงอย่างพอใจ แม้จินฮวานจะขัดๆหูตรงคำว่าอีดอกแต่เขาก็พยายามมองผ่านมันไปคิดซะว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ดอกก็ได้อ่ะ ยอม
จินฮวานหัวเราะนิดๆเมื่อพบว่าเพื่อนๆแก๊งลีดกำลังจ้องมองมาที่เขาและยิ้มอย่างเอ็นดูราวกับลูกสาวได้เป็นฝั่งเป็นฝา
"เมื่อไหร่มึงจะคบกันซักทีอ่ะ"
"อีน้องจุนฮเวนี่ถึงจะชอบทำหน้าส้นตีนเหมือนเบื่อโลกตลอดเวลา แต่ว่าก็ฮ็อทไม่เบานะแก ถ้าไม่รีบสอยจะหาว่าฉันไม่เตือน อย่างจุนฮงเนี่ย กุจองตั้งแต่น้องมาสอบเข้าม.หนึ่งเลย กุสัมผัสได้ว่าโตขึ้นมันจะต้องหล่อ มันจะต้องเป็นที่ต้องการของท้องตลาด" แดฮยอนเพื่อนสาวของอีจี้จีบปากจีบคอโดยมีอีจี้คอยแซว
"ท้องตลาดไปอี้ก นั่นผัวหรือไอโฟนเจ็ด"
"มึง ดูนั่นดิ" แฮรยองพยักเพยิดไปที่สแตนด์ฝั่งตรงข้าม ที่ๆจุนฮเวกับน้องบยองซึ่งคุยแผนการเล่นเสร็จเรียบร้อยกำลังนั่งพักดื่มน้ำ และไม่ห่างกันนั้นเอง หญิงสาวผมยาวตากลมและดูน่ารักถูกต้องมาตรฐานสตรีก็อยู่ข้างๆจุนฮเว กำลังหัวเราะกับมุกตลกหรืออะไรซักอย่างที่จุนฮเวเล่นอยู่ โดยมีบยองยิ้มพิกลๆอยู่ข้างๆ
จากชุดยูนิฟอร์มของเธอก็พอจะเดาได้ว่าเด็กคนนั้นเป็นนักเรียนม.ต้น อาจจะเป็นเพื่อนร่วมชั้น หรือไม่ก็เป็นรุ่นน้องที่อ่อนกว่าจุนฮเวและบยอง
"ชะนีนั่นเป็นใครวะ"
"กูเห็นมันจับต้นขาจุนฮเวด้วย" แฮรยองกระซิบด้วยสุ้มเสียงเป็นเดือดเป็นร้อน
จินฮวานกำลังนั่งทำหน้างงๆกับสิ่งที่เห็น
เขาไม่ถึงกับเจ็บ แต่มันงงๆ และเขาก็พูดอะไรไม่ออกสักคำ
"หรือมันจะเป็นคนที่มาจีบจุนฮเววะ"
"อีงูพิษ" ดูนาคีมากไปหรือเปล่ามยองซู
"จินฮวานรู้จักมันไหม" อีจี้กระซิบ แต่จินฮวานสั่นหัว
"พี่เค้าเป็นลีดสีเขียวค่ะ" เสียงเด็กผู้หญิงที่นั่งบนสแตนด์สอดขึ้นอย่างสู่รู้ จินฮวานหันขวับไปมองหน้าเด็กหญิงคนนั้น และฉับพลันในชั่ววินาที แก๊งลีดสีฟ้าก็ไปรุมสืบสวนสอบสวนจากน้องเขาเป็นการใหญ่
"นางอยู่ม.ไหน ชื่ออะไรอ่ะคะคุณน้อง เม๊าาาาาท์" จีจี้ทำเสียงสู๊ง แบบที่นางทำมาตลอด
เด็กผู้หญิงผมสั้นติ่งจับเอาปอยผมทัดหูแล้วจีบปากจีบคอเล่าอย่างไว "คือพี่คนนี้ชื่อพี่เจนนี่ค่ะ จริงๆคือพี่เค้าต้องอยู่ม.4 แล้วแต่ว่าเค้าเคยไปแลกเปลี่ยนที่อเมริกามา คือหนูก็ไม่ค่อยรู้อะไรมากอ่ะนะพี่ แต่ว่าตอนที่ไปเก็บตัวที่ค่ายริมทะเลของพวกสีเขียวอ่า มีคนบอกว่าพี่เจนนี่เค้าจีบพี่จุนฮเวค่ะ แล้วพี่จุนฮเวก็เหมือนกับจะเล่นด้วยอ่ะ หนูก็ไม่รู้เหมือนกัน"
นี่ขนาดน้องไม่รู้นะเนี่ย
"อีนี่มันร้ายนะคะหัวหน้า" โบมีหันไปพยักเพยิดกับจีจี้ โดยมีมยองซูและเฮรยองเป็นลูกคู่ จะมีแต่เตนล์ก็เท่านั้น ที่พูดเสียงเบากับจินฮวานอย่างใจเย็น
"ลองถามน้องเขาไปตรงๆไหมครับ มันอาจจะไม่มีอะไรก็ได้นะ"
"ขนาดนี้แล้วนะแก มันก็เห็นชัดๆแล้วปะ จะไม่มีไรได้ไงวะ" ขึ้นเลยขึ้น จีจี้ดูมีน้ำโหอย่างรุนแรง
แต่แปลกดีที่จินฮวานกลับรู้สึกชาๆยังไงพิกล
ก็รอยยิ้มสดใสแบบนั้น เวลาที่จุนฮเวกับน้องคนนั้นคุยกัน มันแปลก และเขาที่อยู่กับจุนฮเวมาเกินครึ่งชีวิตก็รู้ดีว่ารอยยิ้มแบบนั้น มันไม่ใช่รอยยิ้มปกติที่จุนฮเวจะแสดงออกเวลาอยู่กับคนทั่วๆไป
คนที่รักจุนฮเวมาเกินครึ่งชีวิตย่อมรู้อยู่แล้ว ว่ามันไม่ใช่รอยยิ้มปกติ
"กูว่าถามไปเลย มันจะได้จบ" โบมีพูดเสียงเคร่งเครียด
"เอาไงมึง จะถามมั้ย"
"ก็--ไม่อยากถาม" จินฮวานอ้อมแอ้ม
เขาไม่อยากรู้ขนาดนั้นหรอก
ใครจะอยากถามถ้ามันเห็นชัดอยู่แล้วว่าคำตอบอาจจะไม่ออกมาเป็นแบบที่เราต้องการ
เสียงนกหวีดที่เป่าเริ่มครึ่งหลังทำให้สมาธิของคนอื่นๆที่อยู่ในสนามกลับไปจดจ่ออยู่ที่การแข่งขันเหมือนเดิม แต่น่าแปลกที่จินฮวานกลับรู้สึกตรงกันข้าม เขาไม่มีสมาธิเลยจนจบเกม
# จิ น ฮ ว า น พั น ทิ ป \
บาสสีเขียวเอาชนะสีฟ้าได้แบบขาดลอย หลังจากจบเกม จุนฮเวก็ยิ้มเผล่อย่างพอใจเดินมาทางจินฮวานคล้ายเด็กอยากจะอวดว่าทำอะไรสักอย่างได้ดี จินฮวานยิ้ม พยายามฝืนยิ้มให้แบบที่คิดว่าน่าจะดูดีที่สุด
"เป็นไง เค้าบอกและ ว่าบาสสีฟ้าอ่อนๆนะ ไม่ได้แดกเค้าหรอกพูดเลย"
"อื้อ" จินฮวานพยักหน้าให้อีกฝ่ายอย่างฝืนๆเฝือๆ "เก่ง"
"หุยไรอะ ไม่ดีใจเลย หมวยช่วยทำท่าทางดีใจกับเค้าให้มันจริงจังหน่อยได้เปล่า"
จุนฮเวหัวเราะจนตาหยีและขยี้ผมที่เปียกเหงื่อของตัวเอง ดูเป็นธรรมชาติจนจินฮวานรู้สึกแปลกๆ มันเหมือนว่าจุนฮเวไม่ได้แปลกไปหรือเปลี่ยนไปเลย จะมีก็แต่เขาที่ไม่เหมือนเดิมไปเอง
แล้วมันเพราะอะไรล่ะ
เพราะจุนฮเวพยายามกลบเกลื่อน ทำเป็นไม่รู้อะไร เพื่อที่จะได้ไปกับเจนนี่อย่างสบายใจ หรือเพราะเป็นเขาเอง ถ้าจุนฮเวเป็นอย่างนี้มาแต่ต้น และมันคือสิ่งที่จุนฮเวทำลงไปโดยไม่ได้คิดอะไรเลย
ถ้าระหว่างเขากับจุนฮเว มันไม่มีอะไรเลยมาตั้งแต่แรกล่ะ
"หมวยไม่สบายตรงไหนเปล่า"
"เปล่าอ่ะ เดี๋ยวตอนบ่ายแกมีเรียนหรือเปล่า"
"เปล่าอ่ะ เสร็จแล้ว หมวยเรียนใช่ปะละ เดี๋ยวเค้ารอ ค่อยกลับพร้อมกันก็ได้"
นั่นสิ
ถ้าระหว่างเขากับจุนเว มันไม่เคยมีอะไรเลยมาตั้งแต่แรก และถ้าจูบจากจุนฮเว มันก็เกิดขึ้นแค่เพราะจุนฮเวฝันไปจริงๆ
ระหว่างเขาและจุนฮเวเคยเกิดอะไรขึ้นดูจะด้อยความสำคัญลงไปเลย เมื่อปัจจุบันเวลา จุนฮเวแสดงออกให้เขาเห็นชัดเจนว่าอะไรที่มันกำลังจะเกิดขึ้น
"จุนฮเวย่าาา" เสียงสดใสของเด็กผู้หญิงผมยาวที่ตะโกนเรียกจากอีกฝั่งของสนามทำให้ทั้งเจ้าของชื่อและจินอวาน รวมถึงคนอื่นๆบางคนที่อยู่ในสนามหันไปมองที่เธอเป็นตาเดียว และจุนฮเวก็วิ่งไปหาเธอโดยไม่ปล่อยให้เธอต้องรอนาน
มันชัดจนขอบตาของเขาเห่อร้อนขึ้นมา เมื่อจินฮวานมองภาพของเธอขยี้หัวจุนฮเว พูดคำที่อ่านปากได้ว่าเป็นการกล่าวชมเชย และจุนฮเวก็ยิ้มตอบกลับมา
จินฮวานไม่ได้ปวดในอกเหมือนมันจะแหลกสลาย แต่ก้อนเนื้อที่อยู่ข้างในอกซ้ายเหมือนจะเต้นช้าลงจนเขารู้สึกได้
สิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้าชัดเจนจนจินฮวานไม่จำเป็นต้องไปถามพันทิปหรือใครอีก มันอาจจะง่ายและรวดเร็ว ดูตั้งตัวไม่ทันและดูเหมือนการคิดมากไปเอง แต่ครั้งนี้จินฮวานมั่นใจว่ามันไม่เหมือนครั้งอื่น
เพราะอยู่ๆ จินฮวานก็ได้รู้ว่าความน่ารักในแบบที่จุนฮเวเคยมีให้เขาคนเดียวมาตลอด ความจริงแล้วมันยังมีอะไรที่เหนือไปกว่าสิ่งที่เขาเคยได้รับมาและเขารู้ว่าคราวนี้มันคือของจริง
# จิ น ฮ ว า น พั น ทิ ป หลังจากการแข่งขันบาสเก็ตบอลจบลง เพื่อนๆก็แยกย้ายกันไปเข้าห้องเรียนของตัวเอง รวมทั้งจินฮวานด้วย เขากลับไปที่ห้องเรียนของตัวเอง นั่งลงข้างฮันบินและยุนฮยองที่กำลังจดจ่อกับบทเรียนเกินกว่าจะสนใจว่าเขากำลังร่าเริงหรือหม่นเศร้า จินฮวานฟังอาจารย์บรรยายอย่างตั้งใจตั้งแต่ต้นจนจบคาบ แต่เรื่องน่าเศร้าก็คือความรู้มันวิ่งเข้าหูซ้ายและทะลุออกไปทางหูขวาอย่างร่าเริงโดยไม่เหลือความรู้ตกค้างอยู่ในสมองน้อยๆของเขาแม้แต่นิดเดียว
ในใจจินฮวานต้อนนี้มันกล้าๆกลัวๆยังไงก็ไม่รู้
เขาอยากรู้ แต่ขณะเดียวกันก็ไม่อยากรู้ อยากจะเข้าใจว่าเรื่องระหว่างจุนฮเวกับเจนนี่คืออะไร แต่อีกใจนึงก็ไม่กล้าถาม เพราะมันน่ากลัวเกินไป ถ้าจุนฮเวตอบเขากลับมาว่าที่จริงแล้วจุนฮเวไม่ได้คิดอะไรกับเขาเลย และทั้งหมดที่เกิดขึ้น ก็เพราะจินฮวานเป็นเพียงแค่พี่ชายคนนึงเท่านั้น
มันหนักเกินอ่ะ เขากลัวรับไม่ไหว
KJH : วันนี้กลับก่อนเลยก็ได้ เดี๋ยวให้เพื่อนไปส่ง ^O^
เขากดพิมพ์ข้อความถึงจุนฮเวและอ่านมันซ้ำสามรอบไม่แน่ใจว่าควรส่งข้อความนี้ให้จุนฮเวดีไหม แต่ก็ลังเลได้ไม่นานนัก จินฮวานกดส่งข้อความและกดปิดเสียง ก่อนจะล็อคหน้าจอและเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงไว้ เพื่อจะได้ไม่ต้องหยิบขึ้นมาตอบทันทีถ้าจุนฮเวตอบข้อความกลับมา
จะกลับบ้านเองหรือกลับกับจุนฮเว ตอนนี้ก็คงไม่มีอะไรต่างกันมาก เขายังไม่อยากไปเผชิญหน้าน้องตรงๆขนาดนั้น
"เดี๋ยวเลิกเรียนกูกับฮันบินจะไปดูหนัง มึงไปด้วยกันเปล่า"
จินฮวานหันไปมองและส่ายหัวงุด "มึงไปเหอะ กูคงอยู่ซ้อมลีดมั้ง"
"วันนี้ไม่ซ้อมไม่ใช่เหรอ กูได้ยินมินโฮมันนัดอยู่"
"อ่าเหรอ" จินฮวานได้แต่บ่ายเบี่ยงไปเรื่อย ความจริงเขาไม่อยากจะไปเตร็ดเตร่ที่ไหนสักเท่าไหร่
อันที่จริงคือเขาไม่อยากเจอหน้าใครเลย ไม่อยากจะพูดอะไรหรือคุยกับใคร ไม่อยากเจอจุนฮเว และถามถึงความสัมพันธ์ รวมถึงไม่อยากบอกน้องอีกแล้วว่าเขารู้สึกยังไง
ตอนนี้เขาก็ไม่ต่างอะไรกับคนแพ้ที่ได้แต่วิ่งหนีนั่นแหละ
"เป็นอะไร ทำไมหน้าเครียดจังอ่ะ"
เสียงแหบทุ้มและมาดกวนๆของมินโฮที่ไม่รู้มาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ทำให้จินฮวานเงยหน้าขึ้นมองประธานสีตัวดำตาละห้อย แล้วหันมามองเพื่อนทั้งสองคนที่นั่งรอฟังคำตอบจากเขาเหมือนกันว่าสรุปแล้วเขาเป็นอะไรกันแน่
"เปล่าอ่ะ แล้วมึงมาทำไม มายืนสิงโต๊ะกูตั้งแต่เมื่อไหร่ ยังกับผี.." จินฮวานบ่นงึมงำแบบติดรำคาญ เพราะมินโฮยิ้มฟันขาวทำหน้าแป้นแล้นไม่ได้รู้สี่รู้แปดมาให้เขา
"คือกูจะชวนมึงไปซื้อสีทำอุปกรณ์กีฬาสีอ่า นี่พวกมึงเลิกแล้วใช่ป่าว ฮันบิน ยุนฮยองไปด้วยกันมั้ย"
แหม่ มีไมตรีจิตเหลือเกินดำเพื่อนรัก
"มันจะไปดูหนังกันอะ แล้ววันนี้มึงจะซื้อไรบ้างอ่ะ พากูไปกดตังก่อนละกัน" จินฮวานพูดเสียงยานคาง เขาเป็นคนดูแลบัญชีเงินกีฬาสีในฐานะเหรัญญิก เพราะงั้นก็เลยต้องเป็นคนควบคุมเวลามีใครจะเบิกเงินหรือไปซื้ออะไรเพื่อใช้ในสี
หาอะไรทำให้มันยุ่งวุ่นวายไว้ก็ดี
ถ้าเขาต้องมานั่งเหม่อและคิดถึงเรื่องจุนฮเวอยู่แบบนี้ คงบ้าตายเข้าสักวัน
# จิ น ฮ ว า น พั น ทิ ป หลังจากมินโฮพาเขาไปกดเงินเรียบร้อย ประธานก็เข้าร้านอุปกรณ์ตกแต่งบ้านไปซื้อสีเป็นถังๆมาทำคัตเอาท์ วิ่งไปวิ่งมาเลือกของนั่นโน่นนี่อย่างร่าเริงจนจินฮวานสงสัยว่าสรุปแล้วนี่ประธานหรือเบ๊สาธารณะกันแน่
เขาถอนหายใจและหยิบเอาโทรศัพท์มือถือมากดดูข้อความจากจุนฮเว น้องโทรมาสองสายแต่เขาไม่ได้รับ ข้อความที่จุนฮเวพิมพ์ตอบค้างเอาไว้ในไลน์ก็ทำให้จินฮวานหายใจไม่ทั่วท้อง
ฮเวคนเดิมเพิ่มเติมเดี๋ยวบอก: เป็นรายยยย ไม่กลับด้วยกันอ่อ อุส่าห์รอนะ
จินฮวานกลั้นใจและนึกถึงคำพูดของโบมี 'ถามไปเลย มันจะได้จบ'
KJH: น้องเจนนี่ เค้ามาจีบแกอ่อ
จินฮวานอ่านทวนและกดส่งข้อความ แม้ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป แต่ตอนนี้มันคงไม่สำคัญอีกแล้ว
ความจริงคือตอนนี้มันไม่สำคัญอีกแล้ว ไม่มีอะไรสักอย่างที่สำคัญอีกต่อไป แม้จินฮวานจะหวังริบหรี่ในใจว่าความสัมพันธ์ระหว่างจุนฮเวกับเจนนี่มันจะไม่ใช่ แต่ลึกๆแล้วเขาก็รู้ดีอย่างไม่อาจปฏิเสธได้
ฮเวคนเดิมเพิ่มเติมเดี๋ยวบอก: เหยดดด ข่าวไวนะเนี่ยย
ฮเวคนเดิมเพิ่มเติมเดี๋ยวบอก: ใช่และ คบกันอยู่อ่ะ เป็นไง น้องน่ารักปะ
อืมมม..อย่างนี้นี่เองนะ
เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าแบบนี้มันเป็นไง และไม่รู้เหมือนกันว่าจะตอบยังไงกับคำถามที่ว่าเด็กชื่อเจนนี่นั่นน่ารักหรือเปล่า
มันปวดใจพิลึกที่เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะตอบคำถามนี้ยังไงไม่ให้ตัวเองต้องเจ็บมากไปกว่าที่เป็นอยู่ แต่จนมาถึงป่านนี้แล้ว มันน่าขำยิ่งกว่าตรงที่ว่า เขาไม่มีความคิดที่อยากจะหยุดรักจุนฮเวเลยสักวินาทีด้วยซ้ำ
ยิ่งนึกถึงรอยยิ้มแบบเด็กๆ เสียงหัวเราะ ท่าทียียวนและสัมผัสอ่อนโยนของน้องชายที่เขาสนิทสนมมาเกินครึ่งชีวิต จินฮวานคิดภาพไม่ออกจริงๆ ว่าเขาจะไปต่อได้ยังไงกับความสัมพันธ์นี้ ถ้าหากเขายังเป็นฝ่ายเดียวที่รู้สึกอย่างมากมายกับจุนฮเวอยู่
KJH: น่ารักดี 5555
จินฮวานพิมพ์เสียงหัวเราะด้วยนิ้วมือ กดเลข 5 ย้ำหลายๆครั้งทั้งที่น้ำใสๆที่รินออกจากดวงตาหยดลงบนหน้าจอโทรศัพท์ ก่อนจะล็อคหน้าจอ และสะอื้นจนตัวโยนออกมาตรงนั้นอย่างไม่อายสายตาคนที่เดินผ่านไปมาแม้แต่น้อย
จอโทรศัพท์มืดไปแล้ว เขาไม่เห็นข้อความจากจุนฮเวอีกแล้ว แต่มันยังสะท้อนกลับไปกลับมาอยู่ในหัว
มินโฮออกมาจากร้าน และทำท่าทางงกเงิ่นเมื่อเห็นว่าเขาร้องไห้ เดินวนซ้ายวนขวาอยู่รอบตัวเขาพลางก็บ่นพึมพำว่าไม่ถนัดเรื่องปลอบคนที่ร้องไห้ ผู้คนริมถนนเริ่มสนใจมองจินฮวานมากขึ้นในตอนนั้น และมินโฮก็ได้แต่พูดซ้ำๆว่าเดี๋ยวจะรีบพาเขาไปส่งที่บ้าน
ระหว่างทางกลับบ้านจินฮวานไม่ได้ร้องไห้อีกแล้ว
มินโฮไม่ได้ถามอะไร และเขาเองก็ไม่ต้องการจะตอบ จินฮวานกำลังนึกถึงอะไรสักอย่างที่ได้ยินพ่อและแม่คุยกันเมื่อไม่กี่วันก่อน เขาถอนหายใจ
สุดท้ายมันคงถึงเวลาที่เขาจะหยุดและเดินไปจากชีวิตที่เขาเคยอยู่มาตลอดเสียที
talk
เจ็บตอนเดียว เดี๋ยวก็หายนะ แข็งใจอ่าน เพราะเราเองก็แข็งใจเขียนอีพีนี้มากๆ มาเป็นกำลังใจให้หมวยกันนะ เจ็บแป็บเดียว เดี๋ยวก็หายดี :)
รัก จากฟายเด
3/12/59 21:38น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น