ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 1 อสูรเถื่อน(03)
“ันไม่ใ่นโ่ที่ะหลลเธอ อย่ายั่วให้ยาเลย” แล้วเินออมายัระเบียห้อเพื่อสูอาาศและรับลิ่นไออท้อทะเลรู้สึีทุรั้ที่ไ้มอไปยัท้อทะเลและไ้ลิ่นน้ำทะเล
ร่าสูเอนัวนอนับเ้าอี้ไม้เพื่อมบรรยาาศยามพระอาทิย์ิน
่อนเสียโทรศัพท์ะัึ้นมา
ริ๊.... ริ๊
“ุมาถึเมือไทยนานหรือยัะราฟาเอล ไม่เห็นะโทรหาแอี้เลย ลืมันไปแล้วหรือะ?” นาแบบสาวร้อถามน้ำเสียราวับน้อยใ แ่สายาแพรวพราวเพราะายหนุ่มือบ่อเินบ่อทออหล่อน มาไทยรั้ใ ราฟาเอลมัะวนหล่อนเป็นเพื่อนเที่ยว เพื่อนิน รวมถึเพื่อนร่วมิรรมบนเีย และหล่อน็ไ้เิน้อนโเป็น่าอบแทนลับมา
“เพิ่ะมาถึรับ แล้วแอี้รู้ไ้ไรับว่าผมมาไทย?”
“็เห็นุอัพสเัสน่ะสิะ แอี้็เลยลอโทรมาที่เบอร์นีู้”
“ผมพัอยู่ที่โรแรม…รับ ว่าวันไหนมาหาผมไ้นะรับ” ไม่้อพูหรือเอ่ยอะไรมา เพราะรู้ีว่าแอี้ไม่มีทาปิเสธ ็เา่ายหนั หล่อนเรียร้อเท่าไรเาไม่เยปิเสธ ที่สำัเาอบที่หล่อนไม่เรื่อมาและไม่ผูมั
“ไ้สิะ แอี้ะรีบเลียร์านแล้วะรีบไปหาุนะะ”
“รับ” เมื่อวาสายไป ราฟาเอล็้าวเ้ามาในห้อ แล้วพบับปาริาึ่อยู่ในุระโมอหมิ่นเหม่
“ถ้าิะยั่วันนานี้ ทีหลั็แ้ผ้าออมาเลยสิ ะเหลือไว้ทำไม?” พู้วยน้ำเสียเ้มระ้า เบ้ปาราวับรัเียในารระทำอหิสาว ปาริาสะุ้ัวโหยใในเสียระ้าไม่ทันไ้ร้อถามใๆ ออมา็้อถอยหนีห่าไปเรื่อยๆ เมื่อเห็นว่าร่าสู้าวเ้ามาหาอย่าุาม แล้วไม่นานหล่อน็หมหนทาหนีเพราะหนีนมานับผนัอห้อแล้ว
วาเล็สั่นระริ แล้ว้อหวีร้อลั่นเพราะโนราฟาเอลระาพร้อมับเหวี่ยไปที่เียว้า
“โอ๊ย!! ปลาเ็บนะะ ุิะทำอะไร?” ใบหน้าเล็นิ่วในวามเ็บับแรระแท วามีน้ำใสำลัะเอ่อล้นออมา พลันร้อถามเสียสั่นรู้สึลัวับแววามที่เปล่ประายวามโหเหี้ยม
“็สนอวาม้อารอเธอไ”
“วาม้อารอะไรปลาไม่เ้าใ?” ร้อถามพร้อมยับัวหนี แ่็ไม่ว่อไวเท่าราฟาเอลที่ว้าหมับที่้อเท้าบาแล้วึให้ปาริามาเผิหน้าับน
“็วาม้อารผู้ายอเธอไ”
สิ้นเสีย ายหนุ่มะโบมูบไปทั่วใบหน้านวล แ่็ไม่สามารถทำไ้ หิสาวเบี่ยหน้าหนี พร้อมับใ้มือน้อยระมทุบีัวหนาสุวามสามารถ น้ำาไหลปริ่มวา หัวใวน้อยเ้นระริอย่าหวาลัว
ริ๊.... ริ๊
“ุมาถึเมือไทยนานหรือยัะราฟาเอล ไม่เห็นะโทรหาแอี้เลย ลืมันไปแล้วหรือะ?” นาแบบสาวร้อถามน้ำเสียราวับน้อยใ แ่สายาแพรวพราวเพราะายหนุ่มือบ่อเินบ่อทออหล่อน มาไทยรั้ใ ราฟาเอลมัะวนหล่อนเป็นเพื่อนเที่ยว เพื่อนิน รวมถึเพื่อนร่วมิรรมบนเีย และหล่อน็ไ้เิน้อนโเป็น่าอบแทนลับมา
“เพิ่ะมาถึรับ แล้วแอี้รู้ไ้ไรับว่าผมมาไทย?”
“็เห็นุอัพสเัสน่ะสิะ แอี้็เลยลอโทรมาที่เบอร์นีู้”
“ผมพัอยู่ที่โรแรม…รับ ว่าวันไหนมาหาผมไ้นะรับ” ไม่้อพูหรือเอ่ยอะไรมา เพราะรู้ีว่าแอี้ไม่มีทาปิเสธ ็เา่ายหนั หล่อนเรียร้อเท่าไรเาไม่เยปิเสธ ที่สำัเาอบที่หล่อนไม่เรื่อมาและไม่ผูมั
“ไ้สิะ แอี้ะรีบเลียร์านแล้วะรีบไปหาุนะะ”
“รับ” เมื่อวาสายไป ราฟาเอล็้าวเ้ามาในห้อ แล้วพบับปาริาึ่อยู่ในุระโมอหมิ่นเหม่
“ถ้าิะยั่วันนานี้ ทีหลั็แ้ผ้าออมาเลยสิ ะเหลือไว้ทำไม?” พู้วยน้ำเสียเ้มระ้า เบ้ปาราวับรัเียในารระทำอหิสาว ปาริาสะุ้ัวโหยใในเสียระ้าไม่ทันไ้ร้อถามใๆ ออมา็้อถอยหนีห่าไปเรื่อยๆ เมื่อเห็นว่าร่าสู้าวเ้ามาหาอย่าุาม แล้วไม่นานหล่อน็หมหนทาหนีเพราะหนีนมานับผนัอห้อแล้ว
วาเล็สั่นระริ แล้ว้อหวีร้อลั่นเพราะโนราฟาเอลระาพร้อมับเหวี่ยไปที่เียว้า
“โอ๊ย!! ปลาเ็บนะะ ุิะทำอะไร?” ใบหน้าเล็นิ่วในวามเ็บับแรระแท วามีน้ำใสำลัะเอ่อล้นออมา พลันร้อถามเสียสั่นรู้สึลัวับแววามที่เปล่ประายวามโหเหี้ยม
“็สนอวาม้อารอเธอไ”
“วาม้อารอะไรปลาไม่เ้าใ?” ร้อถามพร้อมยับัวหนี แ่็ไม่ว่อไวเท่าราฟาเอลที่ว้าหมับที่้อเท้าบาแล้วึให้ปาริามาเผิหน้าับน
“็วาม้อารผู้ายอเธอไ”
สิ้นเสีย ายหนุ่มะโบมูบไปทั่วใบหน้านวล แ่็ไม่สามารถทำไ้ หิสาวเบี่ยหน้าหนี พร้อมับใ้มือน้อยระมทุบีัวหนาสุวามสามารถ น้ำาไหลปริ่มวา หัวใวน้อยเ้นระริอย่าหวาลัว
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น