...The Wrath แค้นรักซานตาน...

ลำดับตอนที่ #2 : ....ตอนที่1 ...100%

.....ตอนที่1.....40%...


    ทะเลสถานที่ท่องเที่ยวทางธรรมชาติที่ใครๆต่างก็ต้องการที่จะมาเที่ยวสนุก พักผ่อนหย่อนกายา เป็นสถานที่ท่องเที่ยวที่สวยงาม 

   พอถึงยามค่ำคืนเมื่อแสงจันทร์ส่องกระทบลงมาบนผิวน้ำทะเล สถานที่ท่องเที่ยวสวยงามตอนเช้า กลับกลายเป็นแหล่งมั่วสุมและอบายมุข ของกลุ่มนักท่องเที่ยวที่ชอบมาเสี่ยงโชค คาสิโนสุดหรูที่มีชื่อเสียงที่สุดในแถบเอเชีย มักมีลูกค้าระดับ First Class เข้ามาเป็นจำนวนมาก กฏของคาสิโนนี้ถูกตั้งขึ้นแค่เพียงข้อเดียว "เสียก็จ่าย ได้ก็รับ แต่ถ้าเงินหมดเป็นหนี้ ก็แลกกับชีวิต" กฏข้อเดียวที่ใครๆก็คงไม่อยากจะฝ่าฝืนมากเท่าไหร่ และคงไม่มีใครอยากจะมาทิ้งชีวิตเป็นอาหารพี่หลามด้วย

   คาสิโนใหญ่สุดหรูแห่งนี้ ถูกประดับตกแต่งขึ้นมาอย่างสวยงาม และคงมีราคาที่แพงเเสนเเพงกับฟรอนิเจอร์ที่นำเข้ามาตกแต่ง พื้นถูกปูด้วยพรมสีแดงสดหนานุ่ม พร้อมกับโต๊ะไม้ราคาแพง

                                    


ถูกตัดด้วยสีเขียวใบชา ดูหรูและหน้าหลงไหลเหมาะที่จะมาเสี่ยงโชคกับคาสิโนแห่งนี้  ซึ่งตอนนี้เหตุการณ์ในคาสิโนกลับเกิดเหตุการณ์ที่ชุลมุนขึ้นมา ชายวัยกลางคนถูกทำร้ายร่างกาย นอนสั่นยกมือไหว้ร้องขอชีวิต อย่างน่าสมเพช 

"คะ คะ คุณโซครับ ผมขอโทษครับ ได้โปรดให้อภัยผมด้วย วะ ไว้ชีวิตผมด้วย"

   สายตาเย็นคมกริบ มองคนที่นอนร้องขอชีวิตอย่างน่าอนาถ และรับรู้ถึงสายตาอันน่ากลัว เย็นชา ไร้ซึ่งความปราณีส่งมาถึง

"มึงคิดว่ามึงเป็นใคร ที่จะมาโกงคนอย่างกู หืม"

"ผมขอโทษครับคุณโซ ผมขอโทษ"

   ดวงตาคม ใบหน้าอันหล่อเหลาขอโซที่มองอยู่ ริปฝีปากหยักได้รูปถูกแสยะยิ้มขึ้นมา ขายาวเดินขึ้นเหยียบเก้าอี้สุดหรูราคาแพง ก่อนจะยกเท้าเหยียบลงบนอกแล้วบดขยี้ไปมา ถึงกับทำให้คนที่นอนบนโต๊ะอดที่จะร้องร้องขึ้นมาไม่ได้ เพราะความเจ็บปวดกับน้ำหนักที่ถูกกดลงมา

"อ๊าาาากกกกกกกก!! อย่าทำผมเลย อ๊ากกกกกกกก!! เจ็บ!!"

"หึหึหึ มึงก็รู้ว่ากูเป็นใคร พอดี กูให้อภัยใครไม่เป็นว่ะ" 
  
   สายตาเย็นชาแสนน่ากลัวส่งมาถึงอีกคนให้รับรู้ว่าอีกไม่กี่นาที่ข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้น ดวงตาคนที่นอนเบิกกว้างเพราะเริ่มรู้ชะตากรรมตัวเองแล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้น.....ตาย
   โซสั่งให้ลูกน้องของตัวเองจับมือชายที่นอนอยู่กางออก ร่างสูงหยิบปืนขึ้นมา ก่อนจะจ่อปากกระบอกปืนเล็งที่ฝ่ามือของคนโกง มือหนาค่อยๆเหนี่ยวไกปืน 

"ปังงงงง!!!"

  กระสุนลั่นออกมาทะลุเข้ากลางฝ่ามือของคนที่นอนอยู่

"อ๊าคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคค!!! "

   โซยิ้มเหี้ยมออกมาอย่างสะใจ มองคนที่นอนอยู่ดิ้นทุรนทุรายไปมาด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะก้มลงเอาปากกระบอกปืน ยัดเข้าไปในปากชายคนนั้น 
 
"มึงอยากสั่งเสียอะไรก่อนมั้ย?...หึหึหึ ไม่สินะ....."

"ปังงงงงงง!!" 

  เลือดสีแดงสดสาดกระเด็นเข้าเสื้อขาวอีกคน สายตามองคนที่นอนตายอย่างไม่สะทกสะท้อน ผู้คนที่อยู่ในเหตุการ์ณรอบข้างต่างพากันหวาดกลัวกับสิ่งที่เกิดขึ้น

"...คาสิโนกู ไม่ใช่ลานประหารไว้ฆ่าคนนะโซ..."
  
"หึหึ โทษว่ะ ไคโร พอดีว่า มันทำกูก่อน" 

  โซหันไปยิ้มให้ไคโรก่อนเก็บปืน ดวงตาสีดำคลับ สุดเเสนไร้อารมณ์ของบุคคลที่สามที่เดินเข้มา มองศพที่นอนบนโต๊ะ ตายตาไม่หลับ แถมยังตายอย่างอนาถ

"โซ มึงไปรอที่ห้องวีไอพีก่อน เดี๋ยวเรื่องนี้กูเคลียให้"

"เอ่อ ขอบใจ สั่งวอดก้ามาให้กูด้วยล่ะ" 

  โซเดินออกไปอย่างหน้าตาเฉยไม่รู้สึกอะไรกับเหตุการ์ณทั้งหมดที่เกิดขึ้น ไคโรหันไปบอกลุกน้องให้จัดการศพ เคลียพื้นที่ทั้งหมด และสถานการ์ณให้สงบลงและกลับมาเป็นเหมือนเดิม
ดวงตานิ่งสงบที่ไม่มีใครสามารถอ่านใจออกมองสำรวจรอบๆว่าเหตุการ์ณทุกอย่างปกติ ก็เดินกลับเข้าไปข้างในซึ่งไปหาเพื่อนของตัวเองที่นั่งดื่มวอดก้าชั้นเยี่ยมอยู่ในห้องวีไอพีห้องประจำ ไคโรเปิดประตูเข้าไป ไล่ลูกน้องของตัวเอง เพื่อขออยู่เป็นการส่วนตัวกับสหายที่อยู่ในห้องด้วย

"มึงฆ่าคนที่เข้ามาในบ่อนกูนี้กี่คนแล้วว่ะ..."

ร่างสูงสง่า ค่อยๆนั่งลง ก่อนหันมาถามเพื่อนเพื่อนรักของตัวเอง

 "...มึงอย่าถามจำนวนเลยไคโร กูจำไม่ได้ว่ะ แต่ถ้าถามว่ากูฆ่าทำไม มันก็เหตุผลเดิมๆ ที่มันคิดจะโกงกู กูไม่ชอบ" 

   โซพูดขึ้นมา ก่อนจะกระดกซดเหล้าเข้าปากจนหมด พร้อมเติมเหล้าใส่แก้วตัวเองและแก้วใหม่อีกไป แล้วยื่นแก้วให้กับเพื่อนสนิทที่นั่งข้าง ไคโรรับแก้ววอดก้ามาก่อนจะยกดื่ม 

"หึหึ กูกับมึงมันไม่ต่างกันหรอก"

"กูก็ว่างั้น"

  ทั้งสองคนมองหน้ายกยิ้มขึ้นมาเพราะต่างคนก็ต่างรู้ความหมายที่สื่อถึงกันดี ก่อนจะชนแก้วดื่มเหล้ากัน


..........................................................................

ฝากผลงานเรื่องเเรกของไรเตอร์ด้วยน่า กว่าจะคิดอะไรได้มันลำบากจริงๆ ไหนจะต้องมาต่อสู้กับคอมดับอีก =[]= ตั้งสองครั้ง
อ่านแล้วเม้นด้วยนะจ้ะ มีอะไรติชมได้น่าาา