คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 3
ตอนที่ 3
"ไอ่เหี้ยมึงปล่อยกูเดี๋ยวนี้นะเว้ย!!!! ช่วยด้วยยยยย!!!" ร่างบางถูกฉุดกระชากมาอย่างง่ายดาย แม้จะต่อสู้หรือดิ้นรนขัดขืนแม้แต่จะร้องขอความช่วยเหลือแล้วก็ตาม ถึงมีคนเห็นก็ยังไม่กล้าที่จะเข้าไปช่วย เรียวไม่เข้าใจพร้อมกับสับสนทั้งๆที่เค้าขอความช่วยเหลือแล้วแท้ๆ กลับไม่มีคนที่จะวิ่งเข้ามาช่วยเลย
"หึ มึงคิดว่ามีคนเห็นแล้วจะมีคนช่วยมึงรึไงว่ะ...น่าสมเพช" โซปรายตายิ้มเย็นออกมา สายตาที่ไม่มีแม้แต่ความปราณี มีแต่ความสมเพชที่แสดงออกมาอย่างชัดเจน เรียวถูกจับยัดเข้าไปในรถคันหรูทันที ร่างสูงสตาร์รถตัดสินใจขับออกไปนอกเมืองในที่ๆไกลที่สุด...บ้านพักที่ลับที่สุดที่ไม่มีใครสามารถตามหาเจอได้
"ไอ่เหี้ย!!!! มึงปล่อยกูลงเดี๋ยวนี้ มึงจะพากูไปไหน!!!" เรียวหันไปด่าว่าร่างสูงที่ขับรถ แต่ร่างสูงก็ไม่สะทกสะท้านในคำด่าทอ
"หึหึ ด่าได้แค่นี้ก็ด่าไปเหอะมึง..." ร่างสูงเหยียดยิ้มออกมาแฝงด้วยความหมายบางอย่างที่ไม่สามารถรู้ได้ว่ามันคืออะไร แต่คงไม่ใช่เรื่องที่ดีแน่เท่าที่เรียวรู้
รถหรูขับมาถึงบ้านพักอย่างรวดเร็ว โซลงจากรถลงไปเปิดประตูด้านข้างคนขับ เรียวขัดขืดขืนจากเเรงกระชาก
"โอ๊ยยยยยยย!!!" มือแกร่งที่จับแขนบางถูกเรียวกัดฝังเขี้ยวลงไปจนเป็นแผลอย่างชัด เรียวใช้ขาถีบร่างสูงให้เซล้มลงก่อนจะพาตัววิ่งหนี สายตาบางวิ่งไปเรื่อยๆ เค้าไม่รู้จักที่แห่งนี้เลยมันเป็นบ้านพักที่ติดกับชายหาด ขาเรียวพาตัวเองวิ่งหนีจากคนโหดร้ายที่จับตัวเค้ามา ก่อนจะวิ่งไปหลบตรงโขดหิน น้ำตาของเรียวไหลจนหยุดไม่อยู่ เค้าไม่ใช่คนที่จะร้องไห้ได้ง่ายขนาดนี้ แต่เหตุการ์ณแบบนี้กลับทำให้เค้ากลัวมาก จนไม่สามารถหยุดน้ำตาตัวเองให้ไหลออกมาได้ เสียงฝีเท้าที่วิ่งตามมา เรียวให้มือตัวเองปิดปากไว้เพื่อไม่ให้โซได้ยินเสียงอะไรและรอจนกว่าร่างสูงจะหายไป เมื่อแน่ใจแล้วว่าร่างสูงได้ไปจากตรงนี้แล้ว เรียวตัดินใจที่จะออกมา วิ่งย้อนกลับไปทางเก่า เพราะถ้าเค้าวิ่งไปข้างหน้าเต้าอาจจะเจอโซก็เป็นได้
"แมร่ง...ทำไมกูต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยว่ะ ฮึก"
เรียวสะอื้นเบาๆ เพราะเสียขวัญจากการถูกฉุดตัวมาจากบ่อนของไคโร ร่างบางกลับสับสนและรู้สึกกลัว เรียวเดินมาไกลพอสมควรจนรู้สึกว่าตัวเองปลอดภัยแล้ว....แต่ก็ไม่ใช่ดั่งในละคร เมื่อมีคนยืนอยู่ตรงด้านหลังเค้า ร่างบางขอภาวนาว่าคงไม่ใช่อย่างที่ใจเค้าคิด แต่ก็เหมือนกลับโดนเล่นตลกใส่
"หึ...หนีได้แค่นี้ กูว่ามึงอย่าหนีเลยดีกว่า" ตาบางเบิกกว้างเมื่อคนที่อยู่ด้านหลังคือโซ เร็วเท่าความคิด แต่ก็ไม่เท่าความไวของร่างสูงมากกว่า ในขณะที่ร่างบางเริ่มจะวิ่งหนีอีกครั้ง แต่กลับถูกกำปั้นล้วนๆ ต่อยเข้าที่หน้าท้องอย่างจัง ร่างบางจุกจนตัวงอขยับไปไหนก็ไม่ได้ ก่อนจะถูกอุ้มพาดบ่ากลับไปยังบ้านพักที่เดิม
“อักก!!” ร่างของเรียวถูกจะโยนลงบนเตียงอย่างไร้ความปราณี เรียวขยับถอยหนีอย่างยากลำบากเพราะความจุกจากเเรงหมัดล้วนๆของโซ บวกกับถูกจับโยนลงเตียง
“ฮึก มึงอย่างทำกูเลย กูขอร้องล่ะ ฮึก ปล่อยกูไปเถอะ กูไหว้ล่ะ” เรียวยกมือไหว้ของร้องร่างสูงทั้งน้ำตา สายตาเย็นที่มองเห็นสภาพคนที่ตรงหน้าที่กำลังขอร้องอ้อนวอน แต่อย่าลืม...ว่าโซคนนี้ไม่เคยใจอ้อนให้กับใครทั้งนั้น
“อยากให้กูปล่อยเหรอ....มึงอยากให้กูปล่อยมึงเหรอ ห๊าาา!!!!” มือแกร่งบีบคางมนจนร่างบางนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ มือของเรียวจับเเขนร่างสูงไว้ ตอนนี้เค้าเจ็บมาก ทั้งเจ็บทั้งกลัว โซมองหน้าร่างบางที่มีแต่น้ำตาไหลออกมา กับใบหน้าที่นิ่วไปด้วยความเจ็บ ตาคมสำรวจใบหน้าของเรียว ปากหยักที่สวยได้รู้น่าลิ้มลองบดขยี้ ใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยน้ำตา กับร่างกายบอบบาง มันน่าจับฟัดและขยี้ให้แหลกคามือ
“พอดี...ไม่ว่าของสิ่งไหนที่กูอยากได้มันต้องเป็นของกู!!!”
NC Cut
v
v
v
v
v
v
v
แสงแดดยามเช้าส่องเข้ามาผ่านทางหน้าต่าง เรียวค่อยๆลืมตาขึ้นมา รู้สึกปวดไปหมดทั้งตัวร่าบางมองข้อมือของตัวเอง กุญแจข้อมือถูกอดออกแล้ว เห็นบาดแผลรอบข้อมืออย่างชัดเจน ความทรงจำเมื่อคืนเข้ามาในหัวของเรียว การกระทำอันป่าเถื่อน เลวยิ่วกว่าสัตว์ น้ำตาของร่างบางไหลออกมาอีกครั้ง แขนแกร่งที่นอนกอดรัดตัวเองยิ่งบ่งบอกได้ดีว่าทุกอย่างมันไม่ใช่ความฝัน
“ฮึก....ฮืออ....” เรียวกลั้นสะอื้นเอาไว้ ร่างบางค่อยๆพยุงตัวขึ้น แตาความเจ็บก็เเล่นริ้วเข้ามา จนต้องล้มนอนต่อไป นึกเจ็บใจตัวเอง ทำไมเค้าต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย
“ตื่นมาก็ร้องไห้เป้นนางเอกละครเลยนะมึง เป็นไง เมื่อคืนหลับสบายมั้ย”
“ไอ่เหี้ย!!! มึงมันเลว เลวยิ่งกว่าหมา ฮึก เลวว” โซเเสยะยิ้มออกมา ก่อนใช่มือบีบคางมน
“มึงว่ากูหมา...ต่อไปมึงก็จำใส่หัวไว้ซะ...ว่าหมาตัวนี้...ผัวมึง!!!” ร่างสูงปล่อยมือออกจากคางมน แล้วเดินลงจากเตียง แล้วเดินไปอาบน้ำแต่งตัว โซเดินออกมาจากห้องน้ำถือโซติดมือ
“มึงจะเอามาทำอะไร” เรียวถามอย่างหวั่นกลัว
“นี้เหรอ...ล่ามมึงไง” โซกระชากขาอีกคน ก่อนจะจับล่ามโซ่ไว้ เพื่อนกันหนีไม่ให้อีกคนไปไหน ก่อนจะเดินออกจากบ้านไปอย่างไม่สนใจใยดี ปล่อยให้ร่างบางสะอื้นกับตัวเอง
….....................................................................................
ไรเตอร์ขอโทษคะ มาอัพฟิคและ NC มาเป็นการไถ่โทษแล้ว TT
ช่วงนี้งานเยอะมากมาย เรียนหนักด้วย ขอบคุณด้วยนะคะที่ติดตาม
และขอโทษด้วยที่ไรเตอร์หายไปเป็นชาติ แงงง T^T
ความคิดเห็น