คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : จุดจบที่2 100%
ตอนที่๒
พระอาทิตย์ยามเช้ากำลังสาดส่องแสงผ่านหน้าต่างที่ม่านปิดไว้เพื่อป้องกันแสงแดดแต่ก็ช่วยได้ไม่มากนักเพราะแสงก็ยังคงกระทบเข้ามายังใบหน้าหวานที่กำลังนอนหลับตาแน่น มือทั้งสองกำผ้าห่มไว้ เหงื่อตามไรผมขึ้นมามากจนทำให้ผมด้านในเปียกเพราะเหงื่ออย่างเห็นได้ชัดเลยทีเดียว
แอ๊ดดดดด.. เสียงของประตูห้องน้ำดังขึ้นเล็กน้อยจากการเปิดของชายหนุ่มที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ ร่างกายกำยำที่กำลังโตเป็นหนุ่มเต็มวัย เบื้องล่างมีแค่ผ้าขนหนูใช้ปิดบังไว้เท่านั้น เขาเดินเขามาหาคนตัวเล็กที่นอนสั่นอยู่
“ฝันร้ายอีกแล้วสินะ” เขานั่งลงข้างๆคนตัวเล็กที่นอนอยู่จนที่นอนฮวบตามน้ำหนักตัว เขาเอื้อมมือหนาปัดผมที่ปรกลงมาที่หน้าหวานนั่นก่อนจะเรียกชื่อคนตัวเล็ก
“จินฮวาน คิมจินฮวาน” แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าคนตัวเล็กจะตื่นเลยสักนิด ใบหน้าของคนที่นอนอยู่เริ่มซีดเผือก ไม่ได้การละต้องรีบปลุก
“คิมจินฮวาน สายแล้วนะเว้ย” เขาตะโกนกรอกหูคนที่นอนอยู่พร้อมกับออกแรงเขย่าร่างเล็กให้ตื่นจากฝันร้ายนั้น จนคนตัวเล็กสะดุ้งตื่นขึ้นมามองหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง
“ฮันบิน! ปลุกดีๆไม่เคยเป็นรึไง ห่ะ!” จินฮวานมองค้อนใส่คนที่นั่งยิ้มเห็นฟันขาวที่ไม่สะทกสะท้านกับสายตาของเขาเลยแม้แต่นิดเดียว
“ไม่เป็นว่ะ มึงก็ไปอาบน้ำได้ละ วันนี้ไปทำงานวันแรกนะ” ฮันบินยื่นมือหนาไปลูบหัวคนตัวเล็กที่ทำหน้าบูดแต่ก็ยังคงน่ารักสำหรับเขาอยู่ดี
“เฮ้ย! ใช่เลย ชิบแล้วๆ!” เหมือนเจ้าตัวเพิ่งนึกออกว่าตัวเองมีงานทำแล้ว และวันนี้ยังเป็นวันแรกของการทำงานอีกด้วย จินฮวานรีบขว้าผ้าห่มออกโดยไม่ได้มองว่าตนเองนั้นขว้าผิด
พรึ่บ!! ผ้าขนหนูผืนสีน้ำเงินถูกดึงด้วยแรงของคนตัวเล็กจนมันกระเด็นไปอีกฝั่งของเตียงนอน
“เชี่ย!”
“เฮ้ย! ตากูจะเป็นไรไหมเนี้ย เห็นของมึงแล้ว เห็นของมึงแล้ว โอ้ย! เล็กสัส 555555555” จินฮวานเอาแต่บ่นว่าเบื้องล่างของฮันบินเล็กพร้อมหัวเราะจนฮันบินที่อายในตอนกลับเริ่มมีน้ำโหขึ้นมา เขาหยิบผ้าห่มผืนหนามาพันรอบอกแล้วนอนลงไปกลิ้งทับคนตัวเล้กที่เอาแต่หัวเราะ
“หุบปากนา” ฮันบินขึ้นคร่อมคนตัวเล็กพร้อมเลื่อนหน้าไปใกล้หน้าหวานสวยของอีกคนพร้อมกระซิบบอกเสียงแหบพร่า จนคนด้านล่างที่โดนคร่อมอยู่ถึงกับเบื้อนหน้าหนี
“อื้อ ไม่แกล้งแล้ว ถอยไปจะอาบน้ำแล้ว” จินฮวานออกแรงผลักฮันบินแต่เขาก็นอนทับจินฮวานลงมาเต็มตัวแล้วซุกใบหน้าลงซอกคอขาว
“โอ้ยยย! กูหนักนะเว้ย ออกไปนะฮันบิน” คนตัวเล็กดิ้นไปมายิ่งทำให้คนที่นอนทับอยู่นั้นได้ใจอยากแกล้งขึ้นไปอีกโดยการไม่ทุกข์ร้อนอะไรกับคนที่พยายามดิ้น
“เรียกพี่ชายครับก่อนดิ” ฮันบินกระซิบบอก
“ไม่เรียก กูไม่เรียก ออกไป”
“อะไรว่ะ ทีเมื่อก่อนละเรียกกู พี่ชายครับ พี่ฮันบินครับ อยู่เลย” เมื่อตอนที่จินฮวานมาอยู่ด้วยกับฮันบินใหม่ๆ เขาติดฮันบินมาก เป็นเด็กสุภาพ เรียบร้อยมาก แต่พอนานวันเข้าจินฮวานก็เปลี่ยนไป อาจจะเป็นเพราะฮันบินเสี่ยมสอน
“มันสายแล้วนะ กูต้องไปทำงาน”
“ก็เรียกก่อนดิ” ฮันบินเงยจากซอกคอขาวแล้วมองหน้าหวานพร้อมยกยิ้มมุมปาก
“ปะ.. ปล่อยผมนะครับ พี่ฮันบิน” เสียงของจินฮวานเบาลงเมื่อต้องพูดประโยคหลังสุด ก็คนมันเขินนะโว้ย
“อะไรนะ ไม่ได้ยินเลย” ฮันบินลอยหน้าลอยตากวนประสาทคนตัวเล็ก
“พี่ฮันบินครับ ปล่อนจินฮวานนะเถอะครับ นะ น้า” จินฮวานทำเสียงอ้อนพร้อมกับสบตาฮันบิน
ตึก.. ตั๊ก.. ตึก.. ตั๊ก เสียงหัวใจของทั้งสองเต้นแรงสลับกันไปมา ฮันบินแอบลอบกลืนน้ำลายตัวเองก่อนจะกลิ้งไปนอนอีกฝั่งเพื่อให้ร่างเล็กของจินฮวานเป็นอิสระ
“กูไปอาบน้ำแล้ว มึงก็รีบแต่งตัวไปส่งกูด้วย” จินฮวานเอ่ยบอกแล้วยกเท้าเขี่ยฮันบินที่นอนหันหลังให้เขา
“เออ สั่งจริงเป็นเมียก็ไม่ใช่” ฮันบินบอกก่อนจะจับเท้าจินฮวานยกขึ้นหวังแกล้งทำให้คนตัวเล็กที่ไม่ทันตั้งหลักเซทับฮันบินที่นอนอยู่
“โอ้ย! หนักครับหนัก มึงหนักมากจินฮวาน หมูชัดๆ” ฮันบินบ่นพร้อมหัวเราะลั่น จินฮวานหมั่นไส้ที่ฮันบินแกล้งเขา จินฮวานเลยเอาหัวโขกกับหน้าผากฮันบินอย่างแรง แล้วลุกไปเข้าห้องน้ำ
50%
---------------------------------------------------------------
ตั้งแต่เหตุการณ์ในอดีตที่จินฮวานไม่เคยลืมเลือนไปแม้แต่ใบหน้าคนยิงผู้เป็นแม่ของเขา แล้วได้มาอยู่กับฮันบินซึ่งเป็นคนที่ช่วยชีวิตเขาไว้ เหมือนพี่ชายแต่ก็ไม่ใช่พี่ชาย(?) ความสัมพันธ์ระหว่างเขาและฮันบินมันระบุไม่ได้ซะมากกว่า
ซึ่งพ่อกับแม่ฮันบินก็เสียไปเมื่อ 2 ปีก่อน โดยพวกเงินกู้นอกระบบเช่นเดียวกับพ่อของจินฮวานที่ไปกู้เงินจนมากระทบเขาและแม่ของเขา จะไม่มีวันลืมที่คุณทำไว้กับเรา
“จินฮวาน มึงจะอาบน้ำหรือไปสำรวจโพรงแบททีเรียในซอกส้วมว่ะ” ฮันบินตะโกนหน้าห้องน้ำให้คนด้านในที่กำลังขัดถูตัวอย่างสบายใจเร่งรีบเพราะเขากำลังอั้นฉี่ที่กำลังจะราดลงมาเมื่อไหร่ก็ได้
“มึงอย่ามาเสือ_(ก)”
“จินฮวาน กูปวดฉี่!”
“อะไรนะ ไม่ได้ยินเลย” คนตัวเล็กที่กำลังเอาผ้าขนหนูพันรอบเอวเพื่อปิดส่วนล้างเดินมาหน้าประตูก่อนจะหยุดลงแล้วยิ้มขำ อยากแกล้งกูนักเอาคืนซะเลย
“กูไม่เล่นนะ มันจะราดละเนี้ย” ฮันบินเอาขาไขว้กันแล้วบิดไปมา
“ก็ราดไปดิ กูยังอาบไม่เสร็จ” จินฮวานยิ้มร่า
“สัส! กูรู้มึงเสร็จละ”
ปังๆ! ฮันบินเข้าไปใช้ไหล่กระแทกพร้อมลำตัวเข้ากับประตูห้องน้ำ หวังเพื่อให้คนตัวเล็กเปิดไม่ก็พังมันเข้าไปเลยเพราะมันเริ่มไม่ไหวแล้ว มันขีดสุดแล้วจริงๆ
วืดดดดดดดดด..
เป็นจังหวะเดียวที่จินฮวานเปิดประตูและฮันบินได้กระแทกตัวพอดีทำให้ฮันบินเข้าไปชนกับร่างเล็กของจินฮวานจนเกือบล้มแต่ฮันบินที่ตั้งหลักได้ก่อนก็คว้าเอวเล็กของจินฮวานไว้ ทั้งคู่ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเร็วจนผ่านไปหลายวินาที
“เล่นไรไม่รู้เรื่อง เห็นไหมเกือบบาดเจ็บละ” ฮันบินตีหน้าดุ
“ขอโทษ ก็ใครจะไปรู้ว่ามึงจะดันเข้ามาพอดี” จินฮวานก้มหน้าหงุดลงกับไหล่ฮันบิน
ฮันบินใช้แรงแขนให้จินฮวานทรงตัวได้ หลังจากที่ทรงตัวได้แล้วเขาก็รีบเดินออกจากห้องน้ำแล้วปล่อยให้อีกคนจัดการธุระส่วนตัวของตัวเองไป
07.45 น. จินฮวานเงยหน้ามองนาฬิกาดิจิตอลที่ติดตรงฝาผนังแล้วสถบเบาๆ แล้วรีบวิ่งเข้าห้องไปแต่งตัว
“เข้างานวันแรก09.30ด้วยสิ โอ้ย! ไม่น่าแกล้งเล่นกับฮันบินเลย” จินฮวานบ่นไปพรางติดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีขาวแล้วสวมทับด้วยเสื้อสีดำตัวนอก เซทผมขึ้นเผยหน้าผากสวย แล้วยิ้มให่กระจกที่สะท้อนเงาตัวเองอยู่
“หล่อแล้วครับ คุณคิมจินฮวาน”
“จะสายแล้ว ไปส่งด้วย เร็วๆเลยฮันบิน”
“รู้แล้วนา บอกตัวเองเถอะให้เร็วๆ ตื่นยังสายเลย” ฮันบินแขวะจินฮวานก่อนจะเดินไปรอที่รถ จินฮวานเดินออกไปพร้อมจับลูกบิดจะปิดประตูห้องนอน สายตาเหลือบไปเห็นตุ๊กตาแกะเปื้อนเลือด สายตาที่สดใสกลับหม่นลงและกลายเป็นเย็นชาในที่สุด
“เชิญครับคุณจินฮวาน” ฮันบินเปิดประตูรถยนต์กระบะสีดำให้จินฮวานขึ้นไปนั่ง
“กูไม่ขอบคุณหรอกนะ” หันไปบอกแล้วขึ้นไปนั่ง
“อ่ะนี่ กินไว้รองท้อง” ฮันบินยื่นขนมปังปิ้งและนมให้
“ขอบใจนะฮันบิน” ยื่นมือเล็กไปรับไว้แล้วกัดกินสายตาก็มองคนที่กำลังขับรถโดยที่สายตาไม่ละจากถนน ‘จินฮวานรักพี่ฮันบินนะครับ อย่าไปจากจินฮวานอีกคนเลยนะ’ จินฮวานเพียงแค่คิดในใจ เขาไม่อยากเสียคนที่เขารักไปมากกว่านี้แล้ว..
“นี่ จินฮวาน..” ฮันบินเอ่ยแต่ตาก็ยังจ้องไปยังถนนตรงหน้า
“หื่ม..”
“ถ้าวันนึงกูเจอคนที่ฆ่าแม่ของมึงแล้วมึงจะทำยังไง” เมื่อฮันบินเอ่ยจบจินฮวานก็กำมือแน่นแล้วเงียบไปสักพัก สายตาของเขาจับจ้องไปที่ถนนด้วยสายตาดุดันและเยือกเย็น
“กูจะฆ่ามัน” จินฮวานเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความแค้น
“มึงเจอมันแล้วหรอฮันบิน” จินฮวานหันไปยิ้มพร้อมเสียงที่สดใสหลังจากที่ฮันบินเงียบไปนานหลังจากคำตอบของเขา
“ยังหรอก กูยังสืบหาตัวไม่ได้เลย” ฮันบินหันไปตอบจินฮวานแล้วรีบหันไปมองถนนต่อ
ไม่หรอกเขาเริ่มสืบเรื่องนี้มาได้ระยะหลายปี เกือบจะหาเจอแล้วอีกแค่นิดเดียว เขาแค่ลองเชิงถามจินฮวานดู ถ้าคำตอบมันเสี่ยงต่อชีวิตคนตัวเล็กเขาจะเป็นคนจัดการเองฃองอย่างเงียบๆ แล้วเขาก็ได้คำตอบมาแล้ว เขาไม่อยากให้คนที่เขารัก ต้องมาเปื้อนเลือดอีก.
#เย้ 100% ละ หลายคนถามว่าออลจินหรอ? ไม่รู้ค่ะ ไม่เผยอะไรทั้งนั้น อยากรู้ต้องติดตามฟิคเค้าไปเรื่อยๆนะ ตอนหน้าตัวละครทั้งหมดจะเริ่มออกมากันแล้วนะ จะออกมาในแนวไหน แบบไหน ติดตามกันนะ
ความคิดเห็น