คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : จุดจบที่1
ตอนที่๑
หญิงสาววัยกลางคนกำลังจูงมือเด็กน้อยซึ่งเป็นลูกของเธอไว้แน่น เธอส่งยิ้มบางๆให้ลูกชายตัวน้อยอย่างอ่อนโยนพร้อมลูบหัวลูกรักของไปด้วย
“แม่ครับ..” เด็กน้อยเอ่ยขึ้น
“ว่าไงจ้ะลูก”
“ผมรักแม่มากๆนะครับ” เด็กน้อยส่งยิ้มจนแก้มขาวใสปริ
“แม่ก็รักลูกมากเหมือนกันจ้ะ” หญิงสาวคุกเข่าลงต่อหน้าลูกชายคนเดียวของเธอแล้วกอดเด็กน้อยแน่นก่อนจะคลายอ้อมกอดลงแล้วยืนเต็มตัวจูงมือเด็กน้อยเดินต่อไปยังย่านการค้าเพื่อจับจ่ายซื้อของเข้าบ้าน
“คุณแม่ครับ อยากได้ตุ๊กตาแกะน้อยตัวนั้นจังเลยครับ” เด็กน้อยกระตุกแขนคุณแม่ให้หยุดเดินแล้วชี้ไปยังตุ๊กตาแกะสีขาวบริสุทธิ์
“ไว้แม่ค่อยซื้อให้นะจ้ะ”
“ไม่เอาอ่ะ คุณแม่ซื้อให้ผมเลยนะ นะครับ..” เด็กน้อยทำหน้าอ้อนคุณแม่ของเขาจนผู้เป็นแม่ต้องใจอ่อนเดินไปหยิบตุ๊กตาแกะที่ลูกชายของเธออยากได้และนำไปจ่ายเงินก่อนจะเดินกลับมาหาลูกชายเธอ
“นี่จ้ะ แม่ซื้อให้เวลาที่ลูกคิดถึงแม่จะได้ดูนะ” หญิงสาวยิ้มแล้วยื่นตุ๊กตาแกะให้ลูก เด็กน้อยยิ้มด้วยความดีใจพร้อมกับยื่นมือไปรับมากอดเอาไว้แน่นพรมจูบหอมมันด้วยความรัก เพราะถือว่าเป็นตัวแทนคนเป็นแม่ของเขา
แม่ลูกเดินช็อปปิ้งอย่างมีความสุข เธอและลูกมีกันแค่สองคน สามีของเธอได้หายไปจากเธอหลังจากที่เธอคลอดเด็กน้อยคนนี้ เวลาก็ล่วงเลยมานานถึง 6 ปีแล้วที่สามีของเธอได้หายตัวไปอย่างไม่มีวี่แววที่จะกลับมาหาเธอและลูก เธอตัดสินใจบอกกับลูกไปว่า พ่อของเขาได้เสียชีวิตไปก่อนหน้านี้ ตั้งแต่นั้นมาเด็กน้อยก็ปักใจเชื่อตามที่คนเป็นแม่บอกมาตลอด
“กลับบ้านกันนะจ้ะ ใกล้มืดแล้วเดี๋ยวจะลำบากนะ” หญิงสาวบอกเด็กน้อยที่เอาแต่กอดตุ๊กตาแกะแน่นตั้งแต่ได้มา จนไม่สนใจอะไรอีก เธอเผลอยิ้มให้กับความไร้เดียงสาของเด็กน้อย
“ครับบบ กลับบ้านกันนะเจ้าแกะน้อย” เด็กน้อยเงยหน้าไปตอบรับคนเป็นแม่แล้วก้มลงกระซิบตุ๊กตาแกะในอ้อมกอด
ระหว่างที่เธอและลูกชายตัวน้อยกำลังเดินทางกลับนั้น ได้มีกลุ่มชายใส่สูทดำตามเธอและลูกมานานพอสมควรแล้ว แต่หากเธอไม่ทันได้สังเกตเลยสักนิด อาจจะเพราะกำลังมีความสุขกับลูกรักอยู่
‘เจอพวกมันยัง’
“เจอแล้วครับนาย ตามมาได้สักพักละครับ” ชายชุดดำได้กรอกเสียงลงบนโทรศัพท์มือถือเพื่อตอบคำถามของคนที่โทรเข้ามาซึ่งคือเจ้านายของเขาเอง
‘พวกมึงตามไปให้ติดๆ เดี๋ยวกูไปจัดการเอง’ คนเป็นนายสั่ง
“ได้ครับนาย นายจะมาจัดการเองหรอครับ” ชายชุดดำซึ่งเป็นลูกน้องถามซ้ำจนทำให้ปลายสายรำคาญและตัดสายไปโดยไม่มีคำพูดหรือคำตอบให้อีกฝ่ายที่รอการยืนยัน
“นายสั่งให้กูและพวกมึงตามนางนั้นไปติดๆ เดี๋ยวนายมาจัดการเอง” เขาสั่งลูกน้องที่เหลือและเดินตามหญิงสาวอย่างห่างๆเพื่อไม่ให้รู้ตัวจนกว่าคนเป็นนายจะมาจัดการเอง
แสงของพระอาทิตย์เริ่มลับของฟ้าแล้ว หญิงสาวเดินจับมือลูกชายเดินเข้าซอยบ้านซึ่งระหว่างทางก็เต็มไปด้วยป่าข้างทาง เพราะมันคือชานเมืองที่ไม่ค่อยมีผู้คนอยู่ เธอแกว่งมือลูกชายตัวน้อยและเผยรอยยิ้ม พูดหยอกล้อจนมีเสียงหัวเราะดังออกมาจากทั้งสองแสดงว่าพวกเขากำลังมีความสุขกันอย่างมาก จนกระทั้งถึงหน้าบ้านเธอถึงกับต้องหยุดเดิน เพราะมีชายชุดดำอยู่หน้าบ้านเต็มไปหมด ทำให้เธอดันลูกตัวเองไปไว้ด้านหลังเพราะเห็นว่าคนพวกนั้นไม่น่าไว้วางใจ
“พวกเขาเป็นใครหรอครับคุณแม่” เด็กน้อยที่กอดตุ๊กตาแกะเอ่ยถามขึ้น
“แม่ก็ไม่ทราบเหมือนกันจ้ะ” หญิงสาวตอบกลับลูกไปด้วยความจริงเพราะเธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคนพวกนั้นคือใครและต้องการอะไร เธอจ้องมองไปยังชายชุดดำจนคนพวกนั้นรู้ตัวและหันกลับมามองเธอและลูกเป็นตาเดียว ก่อนคนพวกนั้นจะแหวกทางเผยให้เห็นชายวัยกลาง แต่งตัวดูดี มีภูมิฐาน มองแวบเดียวก็รู้ว่าเป็นพวกมีเงิน เขาเดินมาหยุดตรงหน้าหญิงสาวและมองตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า
“ พวกคุณเป็นใคร” หญิงสาวเอ่ยถาม
“ เธอเป็นเมียของคิม บิบอมใช่ไหม”
“ใช่.. เขาเป็นสามีฉัน”
“เหมือนว่าสามีเธอจะติดหนี้ฉันอยู่ 10 ล้านกว่าบาทนะ” สิ่งที่หญิงสาวได้ยินจากชายตรงหน้าทำให้เธอเงียบไปสักพัก เขายังไม่ตาย?
“ฉันเลิกกับเขาไปแล้ว กรุณากลับไปด้วยค่ะ” หญิงสาวตอบกลับไปและดึงลูกชายตัวน้อยเดินผ่านชายตรงหน้าไป แต่ยังไม่ทันได้เดินผ่านพ้น 2 ก้าวเท้า ก็ต้องโดนจิกหัวเหวี่ยงกลับมาที่เดิม หญิงสาวที่โดนเหวี่ยงอย่างไม่ทันตั้งตัว ล้มลงกับพื้นอย่างแรงแต่เธอยังคงกอดลูกชายสุดรักไว้แน่นเพื่อไม่ให้เขาเจ็บ
“กล้าดียังไง มาเดินผ่านกูไปโดยไม่ได้รับอนุญาต!!” ชายตรงหน้าเหยียดสายตาดูถูกลงมายังหญิงสาวและเหยียบลงที่ขาจนหญิงสาวต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
“อย่าทำแม่ผมเลยนะครับคุณลุง” เด็กชายผละตัวออกมาจากอ้อมกอดแม่และเดินเข้าไปดึงชายกางเกงคนที่กำลังที่เหยียบขาแม่ของตนพร้อมกับส่งสายตาอ้อนวอน
“มึงอย่ามายุ่ง ไอ้เด็กเหลือขอ” พูดจบก็ง้างมือก่อนจะฝาดลงมา เด็กน้อยเห็นดังนั้นก็หลับตาสนิทตามสัญชาตญาณที่จะโดนทำร้ายแต่ก็ผ่านไปไม่ถึงวิก็ต้องลืมตาขึ้นเพราะไม่มีความเจ็บแม้แต่น้อย คนเป็นแม่ได้ถาตัวเข้ามารับมือนั้นแทนเด็กน้อยจนเลือดกลบปากตนเอง
“อย่าทำอะไรลูกฉันนะ” เธอบอกชายตรงหน้าและมองด้วยสายตาโกรธกริ้วที่กล้ามายุ่งกับลูกรักของเธอ สายตาที่เธอมองทำให้ชายตรงหน้าเริ่มมีน้ำโหขึ้นมา เขายกเท้าและกระทืบหญิงสาวจนกระอักเลือดอีกรอบ เด็กน้อยยังคงอยู่ในอ้อมกอดของผู้เป็นแม่ร้องไห้โฮออกมาด้วยความกลัวและเป็นห่วงคนเป็นแม่
“อีเด็กเวรนี้ร้องไห้น่ารำคาญจริงๆเลยเว้ย!” เขาเลิกกระทืบหญิงสาวและชักปืนออกมาจากด้านหลังจ่อตรงเด็กน้อยที่ร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดแม่ที่นอนซมเพราะความเจ็บไปทั้งตัว แต่เธอก็พยายามพยุงตัวเองและใช้แรงที่เหลือทั้งหมดผลักเด็กน้อยให้ออกห่างจนเด็กน้อยกระเด็นออกไปไกล และ...
“ปัง!!!”
เสียงปืนที่เหนี่ยวไกออกไปเงียบลง เริ่มมีกลิ่นเลือดคาวฟุ้งกระจายไปทั่วบริเวณ เลือดสีแดงสดไหลไปตามพื้นดินเรื่อยๆจนมาถึงตุ๊กตาแกะซึ่งอยู่ตรงเท้าของเด็กน้อยที่กำลังยืนตาค้างมองไปที่หญิงสาวผู้เป็นแม่รอบกายเต็มไปด้วยเลือดที่ไหลออกมาจากกาย เขาช็อคจนทำอะไรไม่ถูก น้ำตาเริ่มไหลรินลงมาอย่างไม่รู้ตัว เขาเดินไปหาแม่ช้าๆ แต่แล้วก็ต้องหยุดชะงักลง
“จินฮวาน หนีไปลูก หนีไป..” เสียงแผ่วเบาของหญิงสาวพยายามบอกลูกชายของเธอให้หนีไป เด็กน้อยตั้งสติได้ คิดว่าจะวิ่งไปหาคนมาช่วยแม่ของตนที่ด้านหน้าของถนนใหญ่ เขาก้มลงหยิบตุ๊กตาแกะเปื้อนเลือดและวิ่งเข้าป่าด้วยความเร็วเท่าที่เด็ก 6 ขวบจะวิ่งได้
“เด็กหนีไปแล้วครับนาย” ชายชุดดำที่เป็นลูกน้องเอ่ยบอกคนเป็นนาย
“น่าเบื่อซะจริงๆ” ชายวัยกลางเก็บปืนไว้ที่เดิมละเดินข้ามหญิงสาวที่ลมหายใจเริ่มแผ่วเบาลงเรื่อยๆ
“ให้ตามเด็กไปไหมครับนาย” ลูกน้องคนหนึ่งเดินเข้ามาถามคนเป็นนาย
“มึงนั้นแหละตามไปจัดการซะ ถามดีนัก” คนเป็นนายมองด้วยสายตานิ่งๆไปยังเด็กน้อยที่วิ่งเข้าป่าไปแล้ว
“ครับ!!” คนถูกสั่งออกวิ่งตามเด็กน้อยไปทันทีหลังจากตอบรับ
“ที่เหลือพากูกลับทีดิ เงินไม่ได้แถมยังเสียลูกกระสุนฟรีๆอีก” คนเป็นนายสั่งลูกน้องที่เหลือและขึ้นรถออกจากบริเวณนั้นอย่างเร็ว
เด็กน้อยวิ่งไปตามชายป่าเรื่อยๆจนกระทั้งเริ่มเหนื่อย ฝีเท้าก็เริ่มชะลอช้าลงๆ จนคนที่ตามมาด้านหลังเกือบจะตามทันแล้ว อีกนิดเดียวเท่านั้น...
พึ่บ!! เด็กน้อยถูกกระชากอย่างแรงและเร็วเข้าพุ่มไม้แถวนั้นระหว่างกำลังวิ่งหนี เขาหลับตาแน่น ถูกจับได้เหรอ ทำไงดี เด็กน้อยคิดในใจและพยายามลืมตาทีละข้างมอง มีร่างเด็กชายคนหนึ่งกอดเขาไว้และกำลังแหวกพุ่มไม้มองดูบางอย่าง เด็กชายที่โตกว่ารีบปิดพุ่มไม้และหันมาหาเด็กน้อยที่เขากอดอยู่
“ชู่ว! เงียบๆนะมันกำลังมา”
“อื้อ” จินฮวานตอบกลับไปแค่นั้น ความเงียบเข้าปกคลุม เสียงหัวใจและเสียงหอบเล็กๆจากความเหนื่อยที่วื่งมาไกลพอสมควร แต่คนที่กอดจินฮวานแน่นนั้นกลับใจเต้นแรงกว่าเขาซะอีก
“พี่ชายครับ พี่กลัวหรอครับ” เด็กน้อยกระซิบถามคนตัวโตกว่า
“กูไม่กลัวหรอก มึงก็หุบปากก่อนเหอะนา” ปากบอกไม่กลัว แต่มือที่กอดเด็กน้อยกลับสั่นและเย็บเฉียบ จินฮวานยอมเงียบปากเพราะได้ยินเสียงฝีเท้าที่เข้ามาใกล้เขา
“หายหัวไปไหนว่ะ เร็วชิบ” ชายชุดดำที่ตามเด็กน้อยมาบ่นกับตัวเองอย่างหงุดหงิด แล้วเดินจากไป
“เฮ้อออออ” เด็กทั้งสองถอนหายใจพร้อมกันด้วยความโล่งอก
“พี่ชายครับ แม่ผมโดนยิงอยู่ที่หน้าบ้านครับ ช่วยแม่ผมด้วยนะครับ” เด็กน้อยเงยหน้ามองเด็กที่สูงกว่า โตกว่าตรงหน้าด้วยน้ำตาที่คลอเบ้า ขอบตาเริ่มแดงกล่ำ
“เอออ กูได้ยินเสียงปืนเลยมาดูเนี้ย สัตว์ป่ากูหายหมด” เด็กชายที่โตกว่าบอกเสียงเซ็งๆ เขาจะออกมาดูกวางเขาสวยแต่กลับตะเลิดไปเพราะเสียงปืนห่านั้น
เด็กทั้งสองเดินลัดมาอีกทางเพื่อหลีกเลี่ยงเผื่อไอ้คนที่ตามมาจะย้อนกลับมาทางเดิม เด็กชายที่โตกว่ามองซ้ายขวา เพื่อตรวจดูว่ายังมีชายชุดดำอยู่ไหม ปรากฏว่าไม่มีสักคน คงกลับกันไปแล้ว เขามองไปที่เด็กน้อยที่จับชายเสื้อเขาแน่น
“ไหนแม่มึงว่ะ กูไม่เห็นใครเลยเนี้ย” เด็กชายที่โตกว่ากวาดสายตามองไปรอบๆ
“แม่ผม.. แม่ผมหายไปไหนอ่ะ” เด็กน้อยเริ่มงอแงและวิ่งออกไปยังที่แม่ของเขาเคยนอน ตอนนี้เหลือเพียงแค่เลือดที่เต็มไปหมด เขาวิ่งเข้าไปดูในบ้านก็ไม่มี เด็กน้อยเดินกลับมาหน้าบ้านและร้องไห้งอแง เด็กชายที่โตกว่าอุ้มเด็กน้อยขึ้นหลัง
“ไปอยู่กับกูก่อนละกันนะที่นี้ไม่ปลอดภัย” เด็กชายที่โตกว่าเอ่ยบอก
“ ฮึก..” เด็กน้อยร้องไห้อย่างเงียบๆบยหลังเด็กชายที่แบกเขาอยู่ จนเวลาผ่านไปสักพักก็หยุดร้องเพราะความเหนื่อยจึงซบลงกับไหล่กว้าง
“พี่ชายชื่อไรครับ ผมชื่อจินฮวานนะ คิมจินฮวาน” เด็กน้อยเอ่ยถามพร้อมแนะนำตนเองตามมารยาท
“กูหรอ กูชื่อ...”
.
.
.
.
.
.
“จิน.. จินฮวาน.. คิมจินฮวาน” มีเสียงเรียกแผ่วๆเขามายังโสนประสาทของเขาทำให้เขาที่นอนอยู่บนเตียงลืมตาตื่นขึ้นมามองคนที่เรียกเขาช้าๆ ภาพของคนตรงหน้ามันเบลอมากเลย ..
“จินฮวาน.. มึง! สายแล้วนะโว้ย! ” เสียงตะโกนที่ดังลั่นและแรงเขย่าที่สั่นสะเทือนไปทั่วร่างจนทำให้เขาสะดุ้งลุกขึ้นมานั่งและปรับสายตาให้ชัดขึ้น สมองทั้งหมดกำลังวิเคราะห์ให้เข้ากับสถานการณ์ตอนนี้ เมื่อกี้ฝันไปสินะ ฝันเรื่องเดิมๆอีกแล้วสินะ เฮ้ออออ..
#ฟิคจุดจบ
TALK: ไม่ได้แต่งมานานเป็นปีละ ผิดพลาดต้องขอโทษด้วยนะคะ ฝากฟิคจุดจบด้วยนะ เอ๋? ใครกันที่ช่วยจินฮวาน? ใครกันที่เรียกจินฮวานให้ตื่นจากฝันร้าย? เดาเองนะ ตอนหน้ามาเฉลยๆ จุ้บ >3
@SQWEEZ
ความคิดเห็น