[BL] ย้อนเวลา มาเปลี่ยน (รัก) ชีวิต

     “ข้าฆ่าเจ้าได้  ง่ายเพียงพลิกฝ่ามือ  หากข้าอยากจะทำ”

คำพูดนี้ทำให้คนที่ฟังถึงกับตัวสั่นเทาไปด้วยความกลัว  สองมือที่กำลังกอดบุรุษประคองร่างของเขาเอาไว้บนตัก  หญิงร้องไห้น้ำตาอาบแก้มทั้งสองข้าง  นางรู้สึกกลัวบุรุษที่ยืนอยู่ตรงหน้ายิ่งนัก  แต่ก็ไม่สามารถหนีออกไปจากตรงนี้ได้

     “ซูหลัน  เจ้าผิดเองที่ทำให้ข้าโกรธ  จะโทษใครได้”

บุรุษตรงหน้าพูดอีกครั้ง  ด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

     “แต่น้องชายของข้า  ครอบครัวของข้า  หาได้เกี่ยวด้วยไม่?  เหตุใดท่านจึงไม่สังหารข้า  แต่กับเป็นพวกเขา  ฮื่อๆๆ  พวกเขาทำผิดอันใด  ฮื่อๆๆๆ”

ซูหลันร้องไห้สะอึกสะอื่นกลั้นใจถามบุรุษที่ยืนอยู่ตรงหน้าของนาง

     “หึ  เพราะการทรมานเจ้ามันสนุกกว่าการปล่อยเจ้าไปนะสิ”

เขาตอบพร้อมกับยกยิ้มร้ายออกมาให้เห็น  รอยยิ้มของปีศาจ

     “ปีศาจ  ท่านมันปีศาจ”

หญิงสาวเอ่ยเสียงสั่นเครือ  นางนึกเสียใจอยู่ไม่น้อยที่แต่งงานกับเขา  และนึกเสียใจมากขึ้นเมื่อคิดว่านางหลงรักเขาได้เช่นไร?

     “สตรีเช่นเจ้า  แค่นี้มันยังน้อยไปกับการกระทำอันชั่วช้าของเจ้า  คนเช่นเจ้ามันต้องอยู่อย่างทรมาน  หึ”

บุรุษผู้นั้นเอ่ย  พร้อมกับแววตาที่น่ากลัว    หญิงสาวทำได้เพียงกอดร่างของบุรุษหนุ่มอายุเพียง  17  ปีเท่านั้น  แต่กับต้องมาตาย  เพียงเพราะความผิดที่นางก่อเอาไว้  นางนึกเสียใจที่ทำเช่นนั้นลงไป  และที่นึกเสียใจมากกว่าเมื่อคิดว่านางตกหลุมรักคนเช่นนี้ได้อย่างไร

     “อึกๆ”

บุรุษโหดเหี้ยมบีบคอของหญิงสาวและยกขึ้นสูงเหนือพื้น  ก่อนจะจ้องมองเข้าไปในดวงตาของนาง  

     “ยะ  อย่า  แค่กๆ”

เสียงที่แผ่วเบาเอ่ยห้ามบุรุษผู้นั้น  พร้อมกับกอดขาเขาเอาไว้  บุรุษโหดเหี้ยมก้มหน้ามองบุรุษที่กอดขาเขาเอาไว้  ก่อนจะเตะบุรุษผู้นั้นออกไปให้ห่างจากเขา  จนบุรุษคนนั้นกระเด็นไปชนเข้ากับต้นเสา

     “หึ  พี่น้องรักกันดีจริงๆ”

บุรุษโหดเหี้ยมเอ่ย  ก่อนจะโยนซูหลันทิ้งลงที่พื้นและเดินเข้าไปหาบุรุษที่เป็นน้องชายของนาง

     “ไม่  ข้า  ข้าไม่ให้ท่านไป”

ซูหลันเอ่ยพร้อมกอดขาเขาเอาไว้แน่น  บุรุษโหดเหี้ยมมองลงมาที่นางและเตะนางออกไป  แต่นางก็ไม่ยอม

     “ซูหลาง!  หนีไป”

นางตะโกนเสียงดังลั่นให้น้องชายของตนเองได้หนีไป  ซูหลางเงยหน้ามองหญิงสาวที่เป็นพี่สาวของเขา  ที่กำลังกอดขาบุรุษโหดเหี้ยมคนนั้นเอาไว้

     “ไปสิ!”

นางตะโกนอีกครั้ง  ซูหลางเมื่อเห็นเช่นนั้น  จึงพยายามประคองตนเองให้ยืนขึ้น  และหันหลังเดินออกไปจากสถานที่แห่งนี้

     “หึ”

บุรุษโหดเหี้ยมเค้นเสียงในลำคอ  ก่อนจะใช้ลมปราณของเขาควบคุมดาบเล่มหนึ่งและตรงเข้าไปปักลงกลางหลังของซูหลางทันที

     จึก!

     “ไม่!!!!”

ซูหลันตะโกนออกมาสุดเสียง  ก่อนจะลุกขึ้นวิ่งไปหาน้องชายของนางที่กำลังล้มลงบนพื้น

     “อึกๆ  พะพี่”

เขาเอ่ยเรียกหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆเขา  พร้อมกับยื่นมือขึ้นไปหวังจะแตะไปที่แก้มของนางเพื่อปลอมประโลมนาง  เลือดมากมายไหลทะลักออกมาจากปากของเขา

     “ฮื่อๆๆ  ซูหลาง  อย่าจากพี่ไปนะ  ซูหลาง  พี่ขอโทษ”

ซูหลันร้องไห้น้ำตานองหน้าอีกครั้ง  พร้อมกับกุมมือซูหลางที่กำลังแตะอยู่ที่หน้าของนาง 

     “พี่”

ซูหลางเอ่ยเรียกนางอีกครั้ง  พร้อมกับยิ้มส่งไปให้นาง  ก่อนดวงตาของเขาจะปิดลง

      “ไม่!!!!!!!  ฮื่อๆๆๆๆ”

และนั้นเป็นสิ่งสุดท้ายที่ข้าเห็นและรู้สึก..................