คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : My Jaejoong
Title: Eyes on You (yaoi)
Author: YunJaeKick
Paring: Joong Yunho, Kim JaeJoong (Other TVfXQ’s member)
Genre: Romance
Rate: PG-13
CHAPTER III : My Jaejoong
BGM ตอนนี้ ---> เปิดโหวต กร๊ากกก
ขี้เกียจอ่ะ คิดมะออก เอาเป็น หึง ของ D2B ได้มะ 555+ เกิดทันกันมั้ยเนี่ย
เช้าวันอาทิตย์มาเยือนพวกเราทั้งห้าอีกครั้ง วันนี้เราได้หยุดพัก 1 วันเต็มๆหลังจากที่ตรากตรำทำงานมาตลอด 2 เดือน อัลบั้มนี้ได้รับการตอบรับดีเกินคาด เราออกเดินทางโปรโมตในต่างประเทศมากขึ้นและไม่นานจำนวนแคสสิโอเปียก็เพิ่มจำนวนอย่างมากมาย แทบไม่น่าเชื่อว่านี่จะเป็นเรื่องจริง ไม่ใช่ฝัน ผมปลาบปลื้มใจและรักในตัวของแฟนคลับเหล่านี้เสียจริงๆ
“กลับมาแล้วเหรอ ไอ้คนขี้เมา” จุนซูเอ่ยปากด่ายูชอนที่หายไปทั้งคืนก่อนจะโผล่หัวมาอีกทีในเช้าวันนี้ แม้ว่าเขาจะด่าแค่ยูชอนคนเดียวและมันจะทำให้ผมกับยุนโฮรู้สึกคันเหมือนโดนกระทบไปด้วยก็ตาม แต่เราทุกคนก็ยังคงยิ้มรับ เอ๊ย! ยิ้มได้อยู่เสมอ
“โธ่...วันนี้วันหยุดยังไงก็ได้พัก พูดมากจริงๆเล้ย” ยูชอนพูดยิ้มๆก่อนจะเอาแต่อ้าปากหาวบ่งบอกว่าอยากนอนอย่างจริงจังเสียที
“ไม่ทานข้าวเช้าหน่อยเหรอ ยูชอน” ผมอดเป็นห่วงปากท้องของเขาไม่ได้ คงเพราะว่าเราหัวอกเดียวกัน หากว่าผมไม่ขาเดี้ยงแบบนี้ วันนี้คนที่จะโดนจุนซูพูดประชดประชันก็คงไม่ได้มีแค่ยูชอนคนเดียวเป็นแน่
“ไม่อ่ะ...ขอนอนก่อนดีกว่าแล้วขาพี่เป็นไงบ้าง” ยูชอนเอ่ยถามผมตามประสาเพื่อนกินเพื่อนเที่ยวที่รู้ใจกันดี
“ก็ดีขึ้นมากแล้ว อีกไม่นานก็คงจะกลับไปเต้นได้” ผมกระดิกนิ้วเท้าเพื่อเป็นการยืนยันอาการที่เริ่มดีวันดีคืน แม้ว่าไม่ต้องใช้ไม้ค้ำแล้วแต่ว่าผมยังไม่สามารถที่จะวิ่งหรือเต้นได้ ยังคงต้องเดินกระเผลกๆอยู่ดี
“โอย...ความจริงแล้วผมรู้สึกไม่ค่อยดีเลยนะ เมื่อนึกถึงวันที่พี่แจจุงจะกลับมาเต้นได้อีกครั้งหนึ่งน่ะ” ชิมชางมินที่เอาแต่นั่งกินและทำเป็นไม่สนใจต่อบทสนทนาของพวกเราเอ่ยออกมาทั้งที่ยังมีข้าวอยู่เต็มปาก
“พูดแบบนี้หมายความว่าไงอ่ะ ชางมิน” จุนซูรีบยื่นหน้าเข้าไปหาน้องเล็กทันที
“ก็ผมไม่อยากที่จะต้องมานั่งดูเทปที่มีตัวอะไรไม่รู้เต้นย้วยๆเยิ้มๆอยู่ได้อ่ะดิ”
“ย้วยๆเยิ้มๆ...ห้าๆ ช่างเป็นคำที่ทำให้เห็นภาพชัดเจนดีจริงๆ” จุนซูดูจะถูกอกถูกใจกับความคิดของชางมินมาก แม้แต่ยูชอนเองที่ง่วงๆอยู่ยังแอบขำไปด้วย ไอ้น้องบ้าพวกนี้เห็นผมเป็นตัวตลกหรือไงกัน
“ปากดีนักนะ” ผมไม่รอช้า เลยรีบคว้าเอากล่องซีเรียลที่เหลือแต่กล่องเปล่าข้างๆตัวได้ ก็ขว้างออกไปสุดแรงเกิด เป้าหมายคือทำให้ชางมินหยุดพูดไปได้อีกหลายวันนั่นเอง
ตุบ!
“โอ๊ย! ไอ้บ้าคนไหนกล้าเขวี้ยงมาได้เนี่ย ฉันเพิ่งล้างหน้าเสร็จนะเฟ้ย” ยุนโฮก้มลงเก็บเอากล่องซีเรียลที่ลอยกระแทกหน้าเต็มๆก่อนจะหล่นลงพื้นขึ้นมาด้วยสายตาอำมหิตสุดๆ เนื่องจากเผอิญว่าชางมินไหวตัวทันจึงเบี่ยงตัวหลบและหวังว่ากล่องที่ผมขว้างเต็มแรงคงจะปลิวไปโดนอากาศกลางห้องแทน แต่ยุนโฮที่เพิ่งจะอาบน้ำเสร็จดันกลายมาเป็นแพะรับบาปไปได้เสียนี่
“อยากตายหรือไงฮะ! เขวี้ยงมาได้เนี่ย” เมื่อไม่มีเสียงตอบรับจากพวกเราทั้ง 4 คน ยุนโฮก็เลยใช้วิธีฆ่าด้วยสายตาแทน ผมไม่กล้ามองตาหมอนี่หรอก ก็กลัวโดนหักกระดูกออกเป็นชิ้นๆน่ะสิ
“ฉันเปล่านะ” จุนซูเอาตัวรอดไปเป็นคนแรก ก่อนจะตั้งใจทานอาหารตรงหน้าต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ
“ฉันก็เปล่า เฮ้อ...ไปนอนดีกว่า” ยูชอนก็ไม่รอช้าที่จะปลีกตัวออกไปเช่นกัน ตอนนี้ก็เหลือแค่ผมกับชางมินที่ตกเป็นจำเลย ยุนโฮต้องคิดว่าเป็นเจ้าตัวเล็กที่ทำแน่ๆ คราวนี้ฉันจะไม่ปกป้องนายหรอกนะ ชิมชางมิน
“พี่แจจุงทำ”
อะ...ไอ้บ้า
ชิมชางมิ้นนนนนนนนนนน
“นี่แจจุง” ทันทีที่ชางมินชี้ตัวคนร้ายอย่างผมเสร็จ ยุนโฮก็ก้าวฉับฉับตรงมาทางผมทันที ผมสังเกตเห็นว่าจุนซูอยากจะเอ่ยอะไรบางอย่างเพื่อเป็นการช่วยเหลือผมแต่เขาคงคิดไม่ออกก็เลยเงียบไป ผิดกับชางมินที่ไม่แม้แต่จะหันมาแสดงความเห็นใจต่อผมเลยสักนิด
ชั่วร้ายที่สุด
“แจจุง”
“ฉะ...ฉันขอโทษนะยุนโฮ แต่ว่าฉันตั้งใจจะเขวี้ยงใส่ชางมิน ไม่ใช่นายจริงๆนะ” ผมรีบยอมรับผิดแล้วอธิบายเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้เขาฟัง
“ต่อไปอย่าทำอะไรแบบนี้อีก นายไม่สบายอยู่นะ...รู้มั้ย”
“ห๊ะ! เอ้อ ใช่ๆต่อไปฉันจะไม่ทำแล้ว” ผมเองกลับตั้งตัวไม่ทันเสียอีก ยุนโฮเปลี่ยนอารมณ์เร็วจนเล่นเอาผมงงไปหมด ก็เมื่อครู่ยังทำหน้าราวกับอยากจะหักกระดูกผมอยู่เลยไม่ใช่หรือ ทำไมตอนนี้เขากลับทำสีหน้าเหมือนกับว่าผมเป็นเด็กน้อยอยู่ได้สินะ
“พี่แจจุงใช้มือเขวี้ยงไม่ได้ใช้เท้าเขวี้ยงสักหน่อย” ชางมินเอ่ยประชดประชันยุนโฮ ทำให้บรรยากาศเสียไปเล็กน้อย
“ถ้าเป็นผมหรือว่าพี่จุนซูทำ ป่านนี้คงโดนอัดจนน่วมไปแล้วมั้ง เนอะพี่จุน...อ้าวหายไปไหนเนี่ย” เจ้าตัวเล็กยังไม่เล็กจิกกัดพวกเรา เพียงแต่ขณะที่กำลังหาแนวร่วมนั้นจุนซูกลับหายตัวไปเสียดื้อๆ ไวเหมือนลิงจริงๆเลยนะ
“ยูชอนๆๆ ตื่นขึ้นมาเร็ว ยูชอน” จุนซูวิ่งเข้ามาในห้องนอนที่ยูชอนกำลังหลับอย่างสบายใจ ก่อนจะทั้งเขย่าทั้งตะโกนเรียก จนอีกฝ่ายแทบจะรีบลืมตาตื่นเสียไม่ทัน
“หืมมมม มีไรอ่ะจุนซู...ฉันง่วงจริงๆนะเนี่ย”
“เดี๋ยวค่อยนอนต่อ แต่นายต้องฟังฉันเล่าก่อน” จุนซูห้ามไม่ให้เขานอนเขาก็คงต้องทนถ่างตาอยู่แบบนี้แหละนะ
“ว่ามาๆ มีไรเล่ามาให้หมดเลยนะ” เมื่อยูชอนพร้อมจะรับฟังเขาแล้ว จุนซูก็ยิ้มอารมณ์ดีขึ้นมาทันทีอีกทั้งยังตั้งท่าเตรียมเล่าต่อไปด้วย
“ก็พี่ยุนโฮน่ะสิ พอรู้ว่าเป็นพี่แจจุงที่ทำนะก็เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือทันทีเลยล่ะ”
“หน้ามือหลังมือยังไง”
“ก็จากเดิมที่ทำท่าเหมือนจะบีบคอก็กลายเป็นว่าห่วง กลัวจะไม่สบายอีกอ่ะดิ”
“หรือว่าสิ่งที่เราคิดจะเป็นจริง” ยูชอนรู้สึกตาสว่างขึ้นมาเสียดื้อๆ เพราะแม้แต่จุนซูที่ยุนโฮเคยหอบผ้าหอบผ่อนไปนอนด้วยถึงที่บ้านมาแล้วยังไม่เคยถูกเอาใจแบบนี้มาก่อน
แจจุงเป็นคนเดียวที่ยุนโฮไม่เคยดุให้เขาเห็นเลยจริงๆ
“จริงไม่จริงคืนนี้จะต้องพิสูจน์ให้ได้”
“คืนนี้เหรอ นายมีแผนอะไรบอกฉันด้วยสิ” ยูชอนพลอยตื่นเต้นไปกับท่าทางเอาจริงเอาจังของจุนซูขึ้นมาบ้างแล้ว
“ก็มื้อเย็นคืนนี้ยังไงล่ะ” คิมจุนซูยิ้มเยือกเย็นจนบรรยากาศดูน่าขนลุกอย่างแปลกประหลาด
...............................................................................................................
“นั่นพี่จะไปไหนน่ะ วันนี้วันหยุดไม่ใช่เหรอ” เสียงของชางมินเอ่ยถามขึ้น ขณะที่ผมกำลังตรวจเช็คความเรียบร้อยของตัวเองเป็นครั้งสุดท้ายที่หน้ากระจกบานใหญ่ภายในบ้านของเรา
“ฉันมีนัดสังสรรค์กับเพื่อน นายจะไปด้วยมั้ย” ผมเต็มใจออกปากชวนชางมินจริงๆและก็มั่นใจว่าไม่มีทางได้รับคำตอบตกลงจากเจ้าตัวร้ายที่ชอบดื่มอยู่คนเดียวที่บ้านเป็นแน่
วันนี้ผมมีนัดกับสมาชิกคลับ 85 บางส่วน เนื่องจากช่วงนี้พวกเราต่างก็ยุ่งจนแทบไม่ได้เจอกัน และพอผมว่างขึ้นมาพวกเขาก็ยังคงยุ่งกันอยู่ดี แต่การสังสรรค์กับเพื่อนฝูงแม้จะไม่ครบกลุ่ม ก็ถือว่าเป็นความสุขมากมายของชองยุนโฮคนนี้แล้ว
“ไม่อ่ะ แล้วบอกพี่แจจุงหรือยังล่ะ” ชางมินเอ่ยชื่อคนที่ผมเองก็มองหาตั้งแต่ต้นขึ้นมา แจจุงไม่ได้อยู่ในห้องนั่งเล่น ผมคิดว่าจะบอกเขาก่อนไปเสียหน่อย แม้ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมต้องทำตัวมีมารยาทไปมาต้องบอกกล่าวแบบนี้ด้วยก็ตาม
“จุนซู นายเห็นแจจุงมั้ย” ผมถามจุนซูที่เอาแต่นั่งเล่นเกมส์อยู่ที่เดิมมาตั้งแต่เช้าแล้ว
“อยู่ในห้องน้ำ...ว่าแต่พี่คงกลับเช้าเลยสินะ” จุนซูเอ่ยตอบโดยที่สมาธิยังคงจดจ่ออยู่กับจอคอมพิวเตอร์ตรงหน้า ขณะเดียวกันกับที่ยูชอนก็ออกมาจากห้องนอนเพราะได้หลับอย่างเต็มอิ่มแล้ว
“ฮ้าวววว...บ้านเรานี่ดีเนอะ ฉันกลับมาปุ๊บพี่ยุนโฮก็เตรียมตัวออกไปปั๊บ” ยูชอนอ้าปากหาวยกใหญ่ก่อนจะเอ่ยล้อผมด้วยท่าทางที่อารมณ์ดีผิดกับคนเพิ่งตื่นนอนสุดๆ
“อย่าทำเป็นประชดฉันหน่อยเลย ได้เวลาที่พี่ใหญ่ของพวกนายจะออกไปหาความสุขบ้างแล้วไอ้น้องเอ๊ย” ผมเข้าไปขยี้ผมยูชอนเล่นจนเจ้าตัวบ่นออดแอด แล้วก็เตรียมที่จะออกเดินทางเสียที อาการของแจจุงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงมากแล้ว ยูชอนเองก็อยู่บ้านคอยดูแลเขาอยู่ ในเมื่อเพื่อนๆโทรมาชวนผมได้ถูกเวลาเช่นนี้ ผมก็ต้องรีบไปหาความสุขไม่ใช่หรือ
“ปล่อยพี่ใหญ่ของเราไปเถอะยูชอน เพราะคืนนี้ถึงบ้านเราจะหายไปหนึ่งแต่ก็ได้คืนมาอีกตั้งสองคนเชียวนะ"
“หืม...หมายความว่าไงอ่ะจุนซู”
“ก็พี่ยุนโฮไม่อยู่ แต่ว่าบ้านเราก็จะมีแขกมาเยี่ยมพี่แจจุงอีกตั้งสองคนเชียวนะ...แบบนี้ไม่เหงาหรอกจริงมะ”จุนซูเลิกเล่นเกมส์แล้วหันมาให้ความสำคัญต่อการสนทนากับยูชอนแทน แววตาสุกใสซุกซนนั่นทำให้ผมรู้สึกร้อนๆหนาวๆยังไงก็บอกไม่ถูกเหมือนกัน
“คุยอะไรกันอยู่เหรอ ท่าทางคึกครื้นเชียว” ยังไม่ทันที่เจ้าสองคนนี้จะได้พูดต่อ แจจุงก็ออกมาจากห้องน้ำด้วยท่าเดินกระเผลกๆ พอดี
“คืนนี้พี่ฮยอนจุงกับยองแซงจะมาทานข้าวกับเราใช่มั้ยพี่แจจุง”
(ป๋อล๋อ. ขออภัยที่เอาบุคคลทั้งสองมาพาดพิงอย่างแรง บังเอิญนึกชื่ออื่นไม่ออกแล้วจิงจิ๊ง 555+ : YunJaeKick)
“อืมใช่ แล้วนายรู้ได้ไงอ่ะ ฉันรู้สึกว่าจะยังไม่ทันได้บอกนะ” แจจุงตอบพร้อมกับมีสีหน้าฉงนเล็กน้อย ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินเข้าไปในครัว ท่าทางเหมือนกับกำลังจะเตรียมอาหารอย่างสบายใจ ผิดกับผมที่พอได้ยินชื่อแขก(ที่ผมไม่ได้)รับเชิญทั้งสองนั้นแล้วถึงกลับคาดเดาความรู้สึกไม่ถูกเลยทีเดียว
คิมฮยอนจุง
โอยองแซง
ในที่สุดก็มาเหยียบถึงถ้ำเสือจนได้สินะ
“ก็ชางมินบอกว่าได้ยินพี่แอบคุยโทรศัพท์กับพี่ฮยอนจุงน่ะสิ...เนอะชางมินเนอะ”
แอบคุยเลยเหรอเนี่ย มีความลับอะไรกันนักหนานะ
“อืม...ผมไม่ได้แอบฟังนะ เพียงแค่บังเอิญผ่านไปได้ยินก็เท่านั้นเอง”
ดีแล้วชางมินน้องรัก นายทำดีมากแล้ว
“แอบคุยอะไรกันพวกนายก็พูดเกินไป”
“ก็ยองแซงเขาอยากมาเยี่ยมฉันนานแล้ว พอดีวันนี้เขาว่างก็เลยรบเร้าให้ฮยอนจุงพามาก็เท่านั้นเอง”
แหม...ยิ้มระรื่นเชียวนะ คิมแจจุง
“ดีแล้วล่ะ พี่ฮยอนจุงดื่มเก่งจะตาย ผมจะได้มีเพื่อนดริ๊งเจ๋งๆถึงที่บ้าน”
แล้วนายมองข้ามฉันไปได้ยังไงกันฮะ...ปาร์กยูชอน
ปัง!
ผมไม่ได้ตั้งใจปิดประตูเสียงดังเลยจริงๆนะเนี่ย
.......................................................
ปัง!
เอ...ผมว่าผมปิดเบามือที่สุดแล้วนะ ผมย้ายตัวเองออกจากห้องนอนแล้วพุ่งตรงมานั่งดูรายการโทรทัศน์เพื่อฆ่าเวลาอีกครั้ง
“ชางมินบอกว่านายจะออกไปข้างนอกไม่ใช่เหรอยุนโฮ ทำไมไม่รีบล่ะ...เพื่อนจะรอเอานะ” เสียงหวานนั้นตะโกนถามมาจากห้องครัว นี่ชางมินจะต้องหักหลังผมไปเสียทุกเรื่องจริงๆหรือเนี่ย
“โทรมายกเลิกหมดแล้ว เห็นบอกว่ามีงานด่วนกันน่ะ” หวังว่าน้ำเสียงของผมจะยังฟังดูปกติอยู่นะ
“วันหยุดแบบนี้ยังทำงานกันอีก แปลกจริง” แจจุงบ่นสงสัยกับตัวเองแต่มันก็ดังพอที่จะทำให้ผมอยู่ไม่สุขเพราะกลัวโดนจับได้ทันที และแน่นอนว่าปฏิกิริยาความเนียนของผมก็ยังไม่สามารถปิดบังสายตาทะลุทะลวงของเจ้าตัวแสบทั้งสามได้อยู่ดี
“สรุปว่าเย็นนี้พี่ก็จะอยู่ร่วมทานอาหารมื้อพิเศษของพี่แจจุงด้วยกันสินะ” จุนซูพูดพร้อมทำท่าทางล้อเลียนผมอย่างไม่กลัวตาย
“แล้วนายจะให้ฉันออกไปทั้งๆที่ไม่มีใครว่างเลยสักคนเนี่ยนะ” ผมเถียงแบบส่งๆไป พร้อมกับทำเสียงดุเข้าไว้เพื่อที่ว่าจะได้ไม่มีใครกล้าถามนั่นนี่ผมอีก ตอนนี้ผมกำลังอารมณ์ร้ายอย่างแรง แรงแบบที่เวลาปกติแบบนี้ไม่น่าจะเกิด อีกทั้งผมยังได้ยินแจจุงต่อว่าความสอดรู้สอดเห็นของชางมิน
แอบได้ยินชางมินพูดว่าผมหึงและยูซูคอยยืนยันว่าใช่
แม้พวกเขาจะตั้งใจไม่ให้แจจุงได้ยินหากแต่กลับตั้งใจให้ผมได้ยินเสียเต็มๆ
และผมยังแอบได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองเต้นผิดจังหวะและเหมือนกับว่ามันร้อนรุ่มไปหมด
บ้า
ผมต้องบ้า
นายต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ
ชองยุนโฮ
..............................................................................................
To Be Continued
YunJaeKick
สวัสดี.
ความคิดเห็น