คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ปฐมบท
ปฐมบท
ฤดูหนาว ปี 2009 , นิวเจอร์ซีย์ สหรัฐอเมริกา
ความหนาวเหน็บของอากาศภายนอกยามค่ำคืน ไม่อาจทัดเทียบความหนาวเหน็บภายในหัวใจของปาร์คชานยอลได้เลย
ร่างบางยืนสั่นอยู่หน้าประตูอพาร์ทเม้นเก่าๆ
มือบางกอบกุมลูกบิดประตูแน่น
กำลังจะขยับให้มันเปิดออก หากแต่ก็จำเป็นต้องจับค้างเอาไว้อย่างนั้นเพราะบทสนทนาที่ดังแว่วออกมาให้ได้ยิน
“ไม่มีใครอยากจริงจังกับคนง่ายๆแบบนั้นหรอก” เสียงทุ้มที่คุ้นเคยทำเอาหัวใจเย็นเชียบ
มือบางอีกข้างที่กำถุงของสดที่อุส่าฝ่าหิมะไปซื้อมาเพื่อทำอาหารเย็นทานด้วยกันสั่นสะท้านไปหมด
“ทำไมยูพูดแบบนั้นวะคริส”
“เป็นยูยูจะจริงจังไหมล่ะ
แค่เจอกันวันเดียวก็ตกเป็นของไอแล้ว โคตรง่าย”
“แต่ยูก็ล่อเขามา2เดือนแล้วเนี่ยนะ
แถมขนข้าวขนของมายูด้วยกันขนาดนี้”
“ไอยังไม่ได้พูดอะไรเขาก็หอบข้าวหอบของมาอยู่เองทั้งนั้น
ไอก็ไม่อยากขัดศรัทธา ก็ยังดีกว่าต้องไปซื้อกินเป็นไหนๆ”
“ยูมันร้ายว่ะคริส
ถ้างั้นยูเบื่อแล้วไอขอนะ”
“ก็เอาไปสิ”
เสียงหัวเราะอย่างครื้นเครงที่ดังให้ได้ยินราวกับมีดแหลมคมที่กดเข้าไปในหัวใจที่เย็นเฉียบของปาร์คชานยอล
ขอบตาร้อนผ่าวก่อนจะค่อยๆกลั่นออกมาเป็นหยดน้ำตาตอกย้ำให้รู้ว่า
..
ความรักที่บริสุทธิ์ใจของปาร์คชานยอลถูกคนในห้องนั้นขยี้ไม่เหลือชิ้นดี
..
ภาพในหัวที่ฉายชัดเข้ามาถึงคืนแรกที่ได้พบกัน
วินาทีแรกที่ได้สบสายตา ในนาทีที่ปาร์คชานยอลรู้สึกถึงคำว่าตกหลุมรัก
ภาพค่ำคืนเร่าร้อนหลังจากปาร์ตี้สิ้นสุดลง
ความรู้สึกวาบหวามยามริมฝีปากดูดดึงกัน ความร้อนลุ่มจากทุกๆส่วนของร่างกายที่สัมผัสกันดึงให้ปาร์คชานยอลล่องลอยขึ้นไปแตะห้วงแห่งความสุขสมที่ยากจะพรรณนา
และมันก็ฉุดรั้งให้เขาด่ำดิ่งเหมือนตกลงไปยังหุบเหวลึก
ยิ่งมีความสุขมากเท่าไหร่ ยิ่งตอก ยิ่งย้ำ
ยิ่งทำให้รับรู้ด้วยเช่นกันว่าเขามัน ง่าย แค่ไหน
หากจะโทษใครสักคน ...
ก็คงต้องโทษที่เขาใจง่ายเอง
.
..
....
ดวงตากลมโตคู่สวย มองนาฬิกาที่บอกเวลาตีห้ากว่าๆ
ก่อนจะทรุดตัวนั่งลงข้างๆร่างสูงที่ยังคงหลับไหลอยู่ในห้วงนิทรา
ไล่สายตาจับจ้องใบหน้าหล่อเหลาที่เขาชอบจ้องมอง
หากแต่ตอนนี้ยิ่งได้จับจ้องใบหน้าแสนรักนี้เท่าไหร่ปาร์คชานยอลเจ็บเหลือเกิน
มือบางกระชับเป้ใบเล็กเต็มไปด้วยเสื้อผ้าและข้าวของเล็กๆน้อยๆที่เคยเอามาทิ้งไว้ที่ห้องๆนี้
ก่อนอีกมือจะเคลื่อนไปสัมผัสที่ใบหน้าหล่อเหลา ลูบเบาๆก่อนริมฝีบางอิ่ม
จะเคลื่อนไปแตะเบาๆที่ปลายคางของอีกคนเป็นครั้งสุดท้าย
‘ไอยังไม่ได้พูดอะไรเขาก็หอบข้าวหอบของมาอยู่เองทั้งนั้น’
คงถึงเวลาที่เขาต้องไปสักที ..
สัมผัสเบาๆ เรียกให้ดวงตาคมค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆ ท่ามกลางความมืดมิดของห้องที่เย็นเชียบ
มีเพียงแสงไฟจากถนนที่เล็ดลอดผ่านเข้ามาทางช่องหน้าต่าง
สะท้อนใบหน้าสวยหวานของอีกคนที่จับจ้องอยู่ไม่ห่าง
“ชานยอล ..”
“ดูแลตัวเองด้วยนะ”
“อะไร ..”
“กินข้าวให้ตรงเวลาด้วย ฉันทำอาหารแช่เอาไว้คงจะอุ่นกินได้2-3วัน
ส่วนเสื้อผ้าถ้าจะซักก็หอบไปที่ร้านหยอดเหรียญตรงหัวมุมถนนนะบัตรสมาชิกวางอยู่หลังตู้”
“อะไร จะไปไหนชานยอล ?”
“แล้วก็ ... นี่กุญแจสำรอง” ลูกกุญแจที่ถูกกำเอาไว้จนอุ่นถูกนำไปวางแหมะไว้บนมือใหญ่ของคนที่ยังนอนงงอยู่บนเตียง
“จะไปไหน”
“กลับบ้านไง .. ไปก่อนนะ” เสียงหวานเอ่ยก่อนริมฝีปากอิ่มจะขยับยิ้มบางๆ
ร่างบางดันตัวลุกขึ้นกระชับเป้บนไหล่มั่นก่อนขาเรียวจะพาร่างของปาร์คชานยอลเดินจากไป
ลมหนาวจากภายนอกแทรกเข้ามาให้สัมผัสถึงความหนาวเหน็บชั่ววูบ
ก่อนที่ความอบอุ่นจะกลับมาอีกครั้ง
พร้อมกับความเงียบงันที่เสียงดังจนน่าใจหาย ...
ตาคมที่คล้อยจะปิดลงอีกครั้งเบิกโพลง ..
“ชานยอล!!” ร่างเปลือยที่สวมเพียงบ็อกเซอร์ตัวเดียวดันตัวลุกขึ้น
ก่อนที่จะวิ่งตามออกไป
ปาร์คชานยอลขึ้นแท็กซี่จากไปแล้ว ..
จากไปพร้อมหัวใจที่ถูกปิดตาย
จากไป ในขณะที่หัวใจของใครบางคน..
เพิ่งจะเริ่มมีความรู้สึกขึ้นมาบ้างแล้ว
TBC
เอาอินโทรไปก่อนนะคะ
ฟิคเรื่องแรกอาจจะติดขัด
แต่ไรเตอร์ดีใจจังเลยที่แค่ลงแนะนำตัวละครก็มีคนมาเม้น2คนแล้ว
รอติดตามตอนต่อไป และอย่าลืมเม้นเป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ด้วยนะคะ
ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น