คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : บทแปด: เรื่องสนุกของมุนบิน
แจจุงยืนคิดอยู่เช่นนั้นนานพอสมควรก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไป แต่กลับชะงักเมื่อมีใครกำลังเดินออกมา ทำให้เขาต้องหลบหลังพุ่มไม้ข้างๆ
“อาการเริ่มดีชึ้นตามลำดับแล้วสินะ” เสียงใครบางคนพูดขึ้น ..แจจุงรู้ดีว่าเสียงของใคร ยุนโฮเอ่ยด้วยน้ำเสียงโล่งใจ
หมอหลวงก้มคำนับก่อนจะบอกให้ยุนโฮกลับไปพักผ่อน
“เชิญเสด็จกลับตำหนักก่อนเถิด ถ้าพระชายาตื่นมาแล้วไม่เห็นพระองค์..มันคงจะไม่ดีนักนะพะย่ะค่ะ”
“อืม ฝากด้วยนะ” ยุนโฮพยักหน้ารับก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้น หมอหลวงเองก็กลับเข้าไป แจจุงสงสัยยิ่งนักข้างในนั้นมันมีอะไรกันแน่..
“เฮ้อ” ยุนโฮถอนหายใจแรง ความรู้สึกของคนเป็นพ่อที่ต้องทนเห็นลูกของตนเจ็บป่วย..มันช่างทรมานเสียจริงๆ ได้แต่ยืนมองจะช่วยอะไรก็ไม่ได้สักอย่าง คิดไปคิดมาเขาช่างเป็นพ่อที่ไร้ประโยชน์จริงๆ ยุนโฮขำกับความคิดตัวเอง
เขาเดินตามทางเดินมาเรื่อยๆ แต่จู่ๆแขนของเขาก็ถูกกระชากให้หันไปตามแรง
“แจจุง...” คนตรงหน้าของเขา ทำให้เขาแทบจะทรุด เหตุใด..แจจุงถึงอยู่ที่นี่ได้กัน หรือว่า..
“ข้างในหลังพุ่มไม้นั่น..มันมีอะไรงั้นรึ” แจจุงเอ่ยถาม ยุนโฮมองหน้าแจจุงอย่างนิ่งเงียบ ก่อนจะตอบเสียงเบา
“ไม่มีอะไร”
“ไม่มีอะไร..แต่เหตุใดพระองค์ถึงเข้าไปนานสองนาน ไหนจะหมอหลวง พระองค์ยังตรัสได้อยู่หรือว่าไม่มีอะไร”
“…..” ยุนโฮปิดปากเงียบ ถ้าเกิดเขาพูดอะไรออกไป..แจจุงจะเป็นอย่างไรกัน เขาจะโกรธตนมั้ยที่ปิดบัง...
“พระองค์..”
“ลูกของเรา..” ยุนโฮตัดสินใจพูดออกไป เขาสูดหายใจลึก ก่อนจะเริ่มพูดต่อ
“ลูกของเรา ตอนที่เขาเกิด...เขาไม่หายใจ” แจจุงชะงักไป สิ่งที่เขากำลังได้ยิน...มันคืออะไร
“แต่ว่า หมอหลวงได้หาวิธีแก้ทัน ..แต่ลูกของเราก็ยังมีสุขภาพที่อ่อนแอต่างจากเด็กทั่วไป ตอนแรกท่านหมอคิดว่าหมดหวัง แต่ลูกของเราก็ยังคงอยู่มาได้ถึงตอนนี้ ความหวังนั้นมันก็ยังมีอยู่..แม้จะเลือนลางก็ตามที”
ยุนโฮเอ่ย เขาอดคิดไม่ได้..ว่าแจจุงจะเจ็บปวดสักแค่ไหน มือของแจจุงที่จะแขนยุนโฮหลุดร่วงลง ใบหน้าของแจจุงตอนนี้ดูเจ็บปวดเหลือคณา ความจริงที่เขาได้รู้...มันทรมานนัก ยุนโฮยืนกำมือแน่น ก่อนจะโทษตัวเองกับสิ่งที่เขาช่วยเหลืออะไรไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว
“...พระองค์..โกหกใช่มั้ย..ทรงโกหก..ใช่มั้ยพะย่ะค่ะ..” แจจุงเอ่ยถามเสียงติดขัด ความอัดอั้นที่จะทำให้น้ำตาไหลนี้ มันช่างทรมาน ความรู้สึกของเขาตอนนี้ มันเจ็บปวดเหมือนคนตายทั้งที่หายใจ หากเขาหยุดหายใจได้ตอนนี้....มันคงจะดีไม่น้อย
“พระองค์โกหกหม่อมฉันใช่มั้ยพะย่ะค่ะ !!! สิ่งที่พระองค์พูดมันไม่ใช่ความจริง แต่พระองค์กำลังโกหก พระองค์โกหก..”
แจจุงตะโกนลั่น ยุนโฮมองแจจุงที่น้ำตาไหลอาบแก้มขาวนวล เขาได้แต่ยืนนิ่งไม่ทำอะไรทั้งสิ้น แจจุงมองยุนโฮที่กระทำเช่นนั้นมันเหมือนเป็นเครื่องยืนยัน...ว่าทุกอย่าง..มันคือเรื่องจริง
"พระองค์มิคิดจะตรัสอะไรบ้างเลยหรือไร ....เหตุใดไม่ทรงตอบหม่อมฉันหล่ะ"
"แจจุง.."
"ถ้าพระองค์ไม่ตอบ..หม่อมฉัน...ก็จะไปดูให้เห็นกับตา ว่าสิ่งที่พระองค์พูด...มันไม่จริง" แจจุงหันตัวกลับหลังเดินไป ยุนโฮคว้าแจจุงมากอดไว้แน่น คนในอ้อมกอดกลับดิ้นรนเพื่อหลุดจากอ้อมแขนที่เหนี่ยวรั้งตนไว้... ทำไมกัน
"ข้าไม่อยากเห็นเจ้าทรมาน ถึงแม้ว่ามันจะเห็นแก่ตัว ถึงแม้...ข้าจะเข้าใจเจ้า.. แต่ขอให้เวลามันช่วยเยียวยาได้รึไม่...รอจนกว่า..ลูกของเราจะเป็นเด็กที่แข็งแรง...มิได้หรือแจจุง"
"....พระองค์ไม่เคยเข้าใจความรู้สึกของหม่อมฉัน....พระองค์กลัวว่าหม่อมฉันจะเกลียดชังพระองค์ที่ปิดบังต่างหาก พระองค์ไม่เคยเข้าใจ...ความรู้สึกของข้า...แม้แต่นิดเดียว" การแทนตัวของแจจุงเปลี่ยนไป ยุนโฮเจ็บในใจไม่อาจบอกใครได้ สิ่งที่แจจุงพูดมันจริงทุกอย่าง ความเห็นแก่ตัวของเขา มันทำให้เขาเป็นฝ่ายที่ทรมานยิ่งกว่าใคร
"ปล่อยข้าเถิด...อย่าโอบกอดข้าด้วยอ้อมแขนนี้อีกเลย.....ข้าอยากจะไปหาลูกของข้าเหลือเกิน.....ฮึก" ยุนโฮโอบกอดแจจุงแน่นขึ้น หวังว่าอ้อมกอดนี้จะช่วยเยียวยาแจจุงได้ในตอนนี้ ถึงแม้ว่าคนในอ้อมกอด...จะปฏิเสธมันก็ตาม
"องค์ชาย!!" เสียงๆหนึ่งดังขึ้น ตามมาด้วยขันทีที่ช่วยเหลือหมอหลวงในการรักษาโอรสของยุนโฮ วิ่งหน้าตื่นมาแต่ไกลแต่กลับชะงักเมื่อเห็นแจจุงน้ำตาอาบแก้มอยู่ในอ้อมกอดของยุนโฮ...นี่พระชายาทรงทราบเรื่องแล้วรึนี่...
"มีอะไรงั้นหรือ เหตุใดเจ้าจึงวิ่งมาเช่นนี้เล่า"
"พระโอรส....พระโอรส ลืมตาแล้วพระเจ้าค่ะ!" ขันทีพูดปนหอบ ก่อนจะยิ้มให้ทั้งสองพระองค์ตรงหน้า ยุนโฮตะลึงกับสิ่งที่ได้ยิน แจจุงเองก็เช่นกัน
"ท่านว่าอะไรนะ"
"พระโอรสมุนบิน ทรงลืมพระเนตรแล้วพระเจ้าค่ะ!"
"จริงหรือ !! ท่านไม่ได้โกหกเรา ท่านพูดจริงๆใช่มั้ย" แจจุงเอ่ยถาม ขันทีน้อมคำนับยืนยัน แจจุงยิ้มออกมาอย่างดีใจ ภายในใจก็ขอบคุณสวรรค์ที่คุ้มครองลูกของเขา
"แจจุง เราไปหาลูกกันเถอะ" ยุนโฮคลายอ้อมกอดจากแจจุง ก่อนจะดึงมืออีกคนมาจับไว้และยิ้มให้อย่างโล่งอก
"พะย่ะค่ะ" แจจุงยิ้มตอบเช่นกัน แต่พอก้าวเดินออกไป ขาของแจจุงกลับหมดแรงเสียดื้อๆทำให้ทรุดฮวบลงไปนั่งกับพื้น ยุนโฮเห็นดังนั้นจึงรีบประคองแจจุงให้ลุกขึ้น
"เป็นอะไรรึเปล่า! "
"หม่อมฉันแค่หน้ามืด..ไม่เป็นอะไรหรอก" แจจุงเอ่ย ยุนโฮพยักหน้า ก่อนจะเดินประคองแจจุงไปอย่างนั้น
"เห็นมั้ยแจจุงลูกลืมตาแล้ว...หน้าเหมือนข้าเลยนะ"
"อืม..ข้าว่าไม่นะ ลูกมิได้ปากห้อยเหมือนพระโอษถ์ของพระองค์สักนิดเดียว"
"-O-" ยุนโฮอ้าปากค้าง พอมาถึงที่ตำหนักที่รักษาของพระโอรสมุนบิน แจจุงก็วิ่งเข้าไปดูจนสะดุดผ้าล้มเสียได้ ไหนจะเข้าไปถามหมอหลวงอีก โน่นนี่นั่น ลูกจะหายเมื่อไหร่บ้างหละ ลูกหายดีแล้วรึไม่บ้างหละ เยอะมากจริงๆ
"เสด็จแม่รู้เรื่องนี้รึยัง" - ยุนโฮ
"รู้แล้วพะย่ะค่ะ กระหม่อมได้ส่งคนไปบอกเรียบร้อยแล้ว" -หมอหลวง
"แบบนี้ลูกของเราก็หายดีแล้วรึ ?" - แจจุง
"พะย่ะค่ะ ทรงปกติดีทุกประการแล้ว แต่พระพลามัยอาจจะไม่ค่อยดีหน่อย ก็ต้องดูแลอย่างดีที่สุดพระเจ้าค่ะ"
"หลานย่าฟิ้นแล้วหรือนี่" เสียงฮองเฮาดังมาจากข้างหลัง ยุนโฮหันไปแล้วรีบไปประคองพระมารดาของตน
"ทรงเสด็จมาทำไมพะย่ะค่ะ เดี๋ยวก็ทรงล้มหรอก"
"ข้ายังไม่แก่เกินแกงขนาดนั้น เจ้าก็เกินไปนะ"
"-___________- ลูกเป็นห่วงหรอกพะย่ะค่ะ"
"ถ้าเป็นห่วงก็พาแม่เดินไปเร็วๆสิ อยากเห็นหน้าหลานใจจะขาดอยู่แล้ว"
"ถ้าพระทัยขาดตอนนี้ หมอหลวงอยู่พอดี ยังไม่ขาดเป็นแน่"
"เจ้าลูกคนนี้นี่ หมอหลวงช่วยเย็บปากลูกข้าได้รึไม่"
"ถ้าเป็นพระประสงค์" - หมอหลวง
"เสด็จแม่!= ="
"เย็บเก็บห้อยไปเลยนะหมอหลวง" - แจจุง
"แจจุง! = ="
"5555555555555555."
.... สี่ปีผ่านไป
"องค์ชาย ! องค์ชายอยู่ไหนเพคะ" เสียงนางกำนัลเอ่ยตะโกนเจี้ยวจ้าวทั่วตำหนัก
"องค์ชายเพค ถ้าไม่ทรงออกมาหม่อมฉันจะไปทูลเสด็จแม่แล้วนะเพคะ!"
"องค์ช๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย !!! TO T"
"........" มุนบินหลับอย่างสบายใจอยู่บนต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งในอุทยาน ที่สงบมากกว่าที่ตำหนัก วันๆนางกำนัลเอาแต่ส่งเสียงน่ารำคาญเจี้ยวจ้าวไปหมด
"........"
"...............-w-" - ?
"....................."
"=w="
"-____-"
"owo"
"-_________________-"
"=O="
"นี่เจ้าเป็นใครกันห้ะ ถึงมาจ้องหน้าข้าอยู่ได้ แล้วเจ้าขึ้นมาได้ยังไง!"
"หวาาา" ร่างเล็กชะงักอย่างตกใจ ก่อนจะหงายหลังหล่นจากต้นไม้ และคว้าชายเสื้อมุนบินจนทั้งคู่หล่นไปที่พุ่มไม้ข้างล่างด้วยกัน
"อูย.. นี่เจ้า จะตกก็ตกคนเดียวสิทำไมต้องคว้าข้าลงมาด้วยห้ะ -__-"
".....อึก v^v"
"นี่ ลุกออกจากตัวข้าสักที มันหนักนะ"
"ฮึก TwT"
"เห้ย = =...." หวังว่าคงไม่
"แง!!!!!!!!"
"หยุดนะ อย่าร้องออกมานะ เงียบเส้!!"
"ฮือออออ!!! TvT"
"หยุด!"
"ฮึก ฮือ T^T"
"ข้าบอกให้หยุดไงเล่า!!!!!"
"T----T"
"เฮ้อ เจ้าเป็นใครกัน ถึงเข้ามาในอุทยานนี้ได้ หลบพวกนางกำนัลเข้ามารึ"
"(_ _)(T T)(_ _)"
"นี่เจ้าพูดไม่ได้รึไง!"
"(- - )( - -)(- - )"
"- - งั้นก็ชวยพูดสักคำ ชื่อของเจ้าก็ได้"
"ข้า...ข้าชื่ออินฮวาน"
"อินฮวาน....อืม เหมาะกับหน้าตาเจ้าดี - -"
"อินฮวาน..อินฮวานมาที่นี่พร้อมกับเสด็จแม่"
"เสด็จแม่ของเจ้า.....เห็นเมื่อคืนเสด็จแม่พูดอยู่เหมือนกันว่าจะมีแขกต่างเมืองมา เจ้ามากับพวกเขารึ ?"
"อื้ม -^-"
"งั้นเหรอ แขกบ้านแขกเมืองสินะ..." มุนบินยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ วันๆเขามีแต่อยู่กับตำราและเหล่าอาจารย์ทั้งหลาย ในที่สุด
เรื่องสนุกก็กำลังจะเริ่มสินะ....
"อินฮวานหิวข้าวอ่า -3-"
"-____________-"
ข้าคิดไปเองรึเปล่านะ
ความคิดเห็น