- the fact and fake []'yunjae

ลำดับตอนที่ #7 : บทหก:การวางแผนร้ายของสนมจอง

  

ราชสาสน์น่ายินดี
แสนสุขขีเมื่อเริ่มอ่าน
ยิ่งกว่าสิ่งเคยพบพาน
บุรุษกุมารผู้บังเกิด

บทหก: การวางแผนร้ายของสนมจอง
กลิ่นยาขโมงในห้องด้านใน กลิ่นฟุ้งหอมแลดูน่าอร่อย แต่พิษสงของมันกลับมากมาย ใครบางคนถือไม้พาเคี่ยวยาจนได้ที่ ยานี้กินเข้าไปมีแต่จะทำให้ร่างกายอ่อนแอและทำให้แท้งได้ถ้าตั้งครรณ์อยู่ เพราะพิษจะทำให้เด็กอ่อนแอตามและ..ตายในท้องทีละช้าๆ
ขวดแก้วลายครามเล็กๆถูกให้เป็นที่บรรจุยานี้ ผู้ทำย่อมพอใจกับผลงานที่ได้มาก่อนจะปิดฝายาและใส่ในกล่องไม้สลักอย่างดี
'"ยาบำรุงบังหน้า หากแต่ว่าพิษร้ายแรง...เจ้าจะต้องไม่รอดพ้นพิษนี้แน่ๆ คิมแจจุง " เสียงหัวเราะในลำคอเบาๆดังขึ้นผู้ได้ยินคงคิดว่าคนหัวเราะเป็นบ้าแน่ๆ ..แต่หากไม่ใช่เลยสักนิดเดียว











ตำหนักองค์ชายสอง ยุนโฮ
หมอหลวงซึ่งจับชีพจรที่ข้อมือของแจจุง เขาถูกเรียกตัวมาได้สักพักแล้ว แน่นอนเรื่องแบบนี้ต้องให้แน่ัชัดเพื่อจะได้ไม่ต้องคละแคลงใจกัน 
"เป็นอย่างไรบ้างหมอ"ยุนโฮเอ่ยถามอย่างลุ้นๆ หมอผู้ชราหาได้ตอบอะไรก่อนจะลุกขึ้นโค้งคำนับให้
"ทรงพระครรภ์จริงๆพะย่ะค่ะ กระหม่อมจับชีพจรได้ ทรงตั้งครรภ์อ่อนๆ" หมอหลวงถวายรายงาน ยุนโฮยิ้มอย่างดีใจ ก่อนจะเข้าไปนั่งที่ข้างๆแจจุง และจับมือนางไว้
"ขอบคุณเจ้ามากนะ ที่มีลูกให้กับข้า ข้าดีใจยิ่งนัก" 
"เพคะ" แจจุงยิ้มให้อย่างยินดี นางไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะได้เป็นแม่ของผู้มีบุญและสูงศักดิ์ ลูกของนางจะต้องเกิดมาแข็งแรงและรูปงามเหมือนพระบิดาของเขา
"ช่วงนี้เป็นช่วงที่อันตรายมาก เนื่องจากพระครรภ์ยังไม่แข็งแรงดี ต้องได้รับการดูแลและถวายยาบำรุงอย่างดี และอาจจะมีอาการแพ้ท้องบ้าง แต่อาจจะไม่รุนแรงนัก หม่อมฉันจะจัดยาบำรุงครรภ์ถวายพระองค์เพื่อให้พระครรภ์แข็งแรงขึ้น"
"ดี" 
"กระหม่อมขอตัว"  หมอหลวงเอ่ยก่อนจะหยิบอุปกรณ์เก็บเข้ากล่องและเดินจากไป ยุนโฮยังคงนั่งอยู่ที่ขอบเตียงอย่างนั้น
แจจุงที่นพิงกำแพงอยู่ก็มองมาที่ยุนโฮเช่นกัน ยุนโฮล้มตัวนอนตักแจจุงก่อนจะเลื่อนหน้าไปใกล้ๆหน้าท้องของนาง
"นี่ ลูกพ่อเจ้าจะต้องโตเร็วๆและแข็งแรง ถ้าเจ้าเป็นหญิงเจ้าจะงามเหมือนดังพระมารดาของเจ้า ถ้าเป็นชายเจ้าจะต้องเหมือนพ่อนะ"
"ทำไมทรงบังคับลูกแบบนั้นหล่ะเพคะ ?" 
"ไม่ได้หรอกน่า ลูกจะต้องเชื่อฟังพ่อนะรู้มั้ย แม่ของเจ้ารักเจ้ามาก อย่าดื้อหล่ะเห้ย" ยุนโฮจุมพิตลงที่เนื้อผ้า แจจุงขำกับสิ่งที่ยุนโฮกระทำก่อนจะลูบผมของร่างสูงอย่างรักใคร่
"อืม... ข่าวน่ายินดีเช่นนี้ ยูชอนคงอิจฉาข้าน่าดู"
"งั้นหรือเพคะ"
"อื้ม...อืม ป่านนี่ยูชอนคงกอดออดอ้อนจุนซูอยู่กระมัง ฮ่ะๆ คิดแล้วสะใจจริงๆ"
"หืม ?"
"เอาเป็นว่า พรุ่งนี้น้องสามก็จะถึงเมืองหลวง และเราก็มีข่าวดีอีก อืม..ความสุขมันเป็นแบบนี้นี่เองนะ" ยุนโฮกอดเอวแจจุง เขาหลับตาซุกหน้ากับหน้าท้องของแจจุง ใบหน้ายามหลับของยุนโฮเหมือนเด็กหนุ่มธรรมดา ที่ดูสดใสและหล่อตลอดเวลา มองยังไงก็ไม่เคยเบื่อเสียที
"ความสุขแบบนี้...มันจะอยู่ไปอีกนานเลย"










บันทึกหลังตั้งครรรภ์ของแจจุง บทแรก
สวัสดีข้าแจจุง ตอนนี้ข้ากำลังเป็นแม่คนแล้ว ข้าและพระสวามี..ยุนโฮ มีความสุขมากตลอดหลายเดือนมานี้ท้องของข้าใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ยุนโฮดูแลข้าเป็นอย่างดี อ่านหนังสือให้ข้าฟังและพาเดินบ้างในบางเวลา ช่วงเวลาแพ้ท้องก็ได้ผ่านไปแล้ว ลูกไม่ได้ทำให้ข้าแพ้ท้องแรงแต่อย่างใดเลย เขาคงจะแข็งแรงมาก 
ตอนนี้ข้ากับยุนโฮมาเยี่ยมท่านยูชอนที่จวนอ๋องแปด ท่านยูชอนดูร่าเริงและมีความสุขมาก จุนซูนั้นน่ารักมากเลยทีเดียว เขารักและเทิดทูนยูชอนอย่างมาก ถึงแม้ว่าจะนิสัยเสียในบางครั้งก็ตามที
"ท้องพระองค์ใหญ่มากเลยนะพะย่ะค่ะ" จุนซูเอ่ย ข้าไม่พูดอะไรนอกจากยิ้มและลูบท้องของตนเท่านั้น 
"อีกไม่นาน ก็คงจะคลอดแล้วหล่ะ ข้ายังคิดชื่อลูกไม่ออกเลย"
"เจ้านี่ ทำไมเป็นพ่อที่ไม่ดีแบบนี้นะ ชื่อลูกมีเยอะแยะ ตั้งให้มันดีๆก็จบ"
"ข้าเชื่อว่า พระองค์จะต้องหาชื่อที่เหมาะสมและดีต่อบุตรแน่ๆ ท่านยูชอน ก็เลิกพูดแบบนั้นสักทีเถอะ" จุนซูเอ่ยดุ ยูชอนทำปากบ่นยุบยิบแต่ก็โดนจุนซู ทุบไปหนึ่งปั้ก
"ฮ่ะๆ ข้าว่าเจ้าจะน่วมซะก่อนที่แจจุงจะคลอดหล่ะมั้ง"
"ไม่หรอกน่า จุนซูไม่ทำอะไรข้าหรอก"
"ไม่จริงหรอก -_-+"
"ฮ่าๆๆๆๆๆ"



ในคืนนั้น ข้านั่งคุยกับฮองเฮา ตั้งแต่ตั้งครรภ์ ฮองเฮาก็ทรงให้ข้ามานอนกับพระองค์เหมือนเดิม ด้วยเหตุผลที่เป็นจริงในความคิดพระองค์
'แจจุงงั้นเจ้าก็มานอนกับข้าเหมือนเดิม จนกว่าจะคลอด'
'อ้าว!! เสด็จแม่ แล้วลูกหล่ะพะย่ะค่ะ'
'ช่างเจ้าสิ แม่ไม่สน เอาหล่ะ พวกเจ้าเก็บของสิ'
'เพคะฮองเฮา' < นางกำนัล
'เสด็จแม่ลูกไม่ยอมนะพะย่ะค่ะ!'
'เก็บให้หมดนะ'

ยุนโฮค่อนข้างไม่พอใจเท่าไหร่แต่ฮองเฮาเองก็ไม่ได้สนใจเลยสักนิด ..ข้าควรจะสงสารองค์ชายมั้ยนะ
"แจจุง เจ้าว่าถ้าเกิดยุนโฮรู้เรื่องของเจ้าก่อนจะคลอดเนี่ย...เขาจะเป็นอย่างไร"
"หม่อมฉันไม่ทราบ.."
"ข้าว่าเขาคงรับได้แน่นอน เจ้าเห็นด้วยมั้ย"
"หม่อมฉันไม่ทราบอีกนั่นแหละเพคะ.."
"..ช่างเถอะ พักผ่อนซะ ฝันดีัหลานย่า" ฮองเฮาเอ่ยขึ้นก่อนจะลูบท้องของเขาและจากไป...ไม่อยากจะคิดเลยจริงๆ


[:ฮองเฮา]
ในค่ำคืนแสนสงัด โคมไฟเพียงดวงหนึ่งกำลังส่องทางให้กับฮองเฮาและสนมติดตามอีกสองคน ฮองเฮาเดินอย่างไม่รีบร้อน และทรงแน่ใจว่าจะไม่มีใครเห็นพระองค์อย่างแน่นอน ถึงจะเห็นก็ไม่กล้านินทาเสียๆหายๆแน่นอน
. ณ ตำหนักองค์ชายสอง 
ฮองเฮาเดินไปหน้าตำหนัก ขันทีผู้เฝ้าอยู่ด้านนอกทำทีว่าจะตะโกนบอกคนข้างใน แต่ฮองเฮาทรงยกมือห้ามไว้ และสั่งให้เขาเปิดประตู
"จงเปิดประตูและดับโคมไฟซะ"
"พะย่ะค่ะ" แอ๊ด.... ประตูถูกเปิดออก นางสนมติดตามเป่าโคมให้ดับลง ฮองเฮาทรงก้าวเข้าไปในตำหนัก ภายในตำหนักมีเทียนจุดอยู่ไม่มาก เพื่อให้มีแสงสว่างเล็กน้อยเท่านั้น พระนางเดินเข้าไปด้านใน ตำหนักองค์ชายใหญ่มากกว่าจวนเลยทีเดียว 
เมื่อถึงโถงใหญ่ด้านใน ฮองเฮาทรงมองเหล่าประตูที่มีอยู่เยอะประมาณหก-เจ็ด ประตู พระนางเดินเลี่ยงมาทางด้านซ้ายและหยุดที่หน้าห้องนั้น 
"ยุนโฮ ลูกหลับอยู่รึไม่" ฮองเฮาเอ่ยขึ้น ภายในห้องมีเสียงเล็กน้อยแต่ไม่นานก็มีผู้มาเปิดประตู
"เสด็จแม่ ทรงมาค่ำมืดเช่นนี้ มีอะไรหรือพะย่ะค่ะ" ยุนโฮขยี้ตา หน้าเขาบอกได้ชัดว่าเพิ่งตื่นจริงๆ 
"ตามแม่มาสิ"
"...หาววววววว" 





ไม่นานนัก ทั้งสองก็มาถึงตำหนักฮองเฮา ยุนโฮต้องคอยให้ขันทีเดินตามอย่างห่วงๆ เพราะเดินไปหลับไป ฮองเฮาเองก็ไม่สน เพราะเดี๋ยวก็จะหลับไม่ลงแล้ว
"เข้ามาสิ" ฮองเฮาเอ่ย พระนางเดินเข้าไปในตำหนักของตนอีกครั้ง ก่อนจะบอกให้ยุนโฮตามเข้ามา ขันทีคอยประคองยุนโฮไว้ห่างๆ ยุนโฮก้าวเข้ามา และมองไปรอบๆที่แสงเทียนสว่างอยู่ตลอดเวลา
"เจ้าออกไปก่อน"
"พะย่ะค่ะ" ขันทีโค้งคำนับ ก่อนจะมองยุนโฮอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าเขาจะไม่ล้มไปกองและถอยออกไป ฮองเฮายืนจ้องยุนโฮอยู่อย่างนั้นก่อนจะหยิบขวดเล็กๆออกมาจากแขนเสื้อและเปิดออกให้ยุนโฮดม 
"..ฮัด..ฮัดเช่ย!!!" ยุนโฮจามเสียงดัง ฮองเฮาปิดฝาขวดนั้นและเก็บเขาตามเดิม ยุนโฮกระพิบตาถี่ และมองไปรอบๆ
"เสด็จแม่..พาลูกมาที่นี่ทำไมหรือพะย่ะค่ะ"
"เจ้าอยากรู้รึไม่ ทำไมก่อนหน้านี้ แจจุงถึงอยู่กับเจ้าได้แค่ตอนกลางวัน" คำตอบที่เป็นคำถามของฮองเฮา ทำให้ยุนโฮตาค้าง มันเป็นเรื่องที่เขาสงสัยมาโดยตลอด ตั้งแต่เสด็จแม่ให้หนังสือนั่นไป เขาก็สงสัยมากกว่าเดิมหลังจากได้อ่านมัน
"เจ้าอยากรู้มั้ย ตอบแม่มายุนโฮ"
"...หม่อมฉัน..หม่อมฉันอยากรู้พะย่ะค่ะ"
"อืม.. ตามมา"
ฮองเฮาเดินนำไป ยุนโฮชั่งใจอยู่สักพัก เขาควรจะเข้าำไปมั้ย ถ้าแจจุงรู้...นางจะคิดว่าเขาไม่ไว้ใจนางรึไม่นะ .. ยุนโฮคิดอยู่แบบนั้น แต่หลังจากตัดสินใจ เขาก็ตามฮองเฮาเข้าไป ฮองเฮาเดินนำเข้าไปในห้องๆหนึ่ง ยุนโฮเดินตามเข้าไปอย่างสองจิตสองใจ แต่ในห้องนั้นตกแต่งสวยงามและมีฉากกั้นอยู่ที่เตียงอีกที ฮองเฮาหยุดอยู่ตรงนั้น ก่อนจะสั่งให้นางกำนัลเปิดฉากกั้นออก เผยให้เห็นเตียงบรรทมที่มีม่านสีแดงบางเห็นคนนอนหลับอยู่มัวๆ ....แจจุง..ไม่สิ ไม่ใช่
"เปิดม่าน" ฮองเฮาสั่ง นางกำนัลสองคน แหวกม่านออกช้าๆ ใครบางคนในชุดสีขาวกำลังนิทราอยู่บนเตียงบรรทมนั่น ฮองเฮาเดินออกไปพร้อมกับนางกำนัล ...ปล่อยให้ยุนโฮอยู่คนเดียวอย่างนั้น





.   แม่หวังว่าเจ้าจะเข้าใจนะ....ยุนโฮ





เสด็จแม่นำทางข้าให้เข้ามาในนี้ แต่ว่า...ใครกันหล่ะที่นอนอยู่ตรงนั้น ความรู้สึกใจเต้นเร็วนี่มันอะไรกัน... 
ยุนโฮก้าวเท้าออกไปหนึ่งก้าวแต่ก็ทำทีว่าจะชักเท้ากลับมา ความรู้สึกลังเลใจกำลังกัดกินยุนโฮช้าๆ ...
เสียงบางอย่างดังจากเตียงบรรทม ยุนโฮเงยหน้ามองไปตรงนั้น ร่างชุดขาวพลิกตัวปรับท่านอนช้าๆ เสียงลมหายใจที่สูดเข้าปอด
และการหายใจที่สม่ำเสมอนั่น...มันคุ้นเคยอย่างน่าสงสัย...หรือ น่าหวั่นใจกันแน่
ยุนโฮตัดสินใจอีกครั้ง คราวนี้เขาคงไม่ถอยหลังกลับมาแน่ ยุนโฮก้าวเท้าเดินเข้าไปช้าๆ ก่อนจะหยุดอยู่ข้างเตียงบรรทม 
เขาก้มหน้ามองร่างบางที่หลับอยู่ ร่างๆนี้นอนหันหลังให้เขา..แต่ว่ามันคุ้นเคยอย่างแปลกประหลาด.. เหมือนแผ่นหลังของใครบางคน
ยุนโฮนั่งลงที่เตียงบรรทม เขาเพ่งพินิศดูว่าคนๆนี้ทำไมถึงคุ้นเคยและเสด็จแม่ถึงให้เขามาดู 
ความรู้สึกสับสนนี่...มันอะไรกัน เขาไม่เข้าใขตัวเองเลยสักนิด ทำไมคนคนนี้ถึงเกี่ยวข้องกับแจจุง หรือว่า.. จะเป็นเหมือนที่ตำนานในหนังสือนั่นว่าไว้กันนะ..แต่มันเกินจะเชื่อจริืงๆ


ร่างบางบิดขี้เกียจทั้งท่านอนนั้นเล็กน้อยก่อนจะลืมตาปรือและดูเหมือนจะมีเงาใครสักคนอยู่ข้างหลังเขา...ใครน่ะ หรือว่า
"......ยุนโฮ" แจจุงหันมา คนคนนั้นคือยุนโฮ แจจุงตาค้างอย่างตกใจ ยุนโฮเองก็เช่นกัน 
"..ทำไม"
"ท่านเข้ามาในห้องข้าได้ยังไง ท่านเป็นใคร ออกไปนะ"
"....แจจุง"
"..ใครก็ได้!" 
"...เดี๋ยวก่อนแจจุง"
"ข้าไม่ใช่ ข้าไม่ใช่แจจุงของท่าน!" ร่างบางพรวดพราดลงจากเตียงด้วยความที่เพิ่งตื่นทำให้หน้ามืดและเซจะล้มลง ยุนโฮคว้าไว้ได้ทันท่วงที แจจุงก้มหน้าไม่สบตาเขาสักนิด 
".....เจ้าคือแจจุง...ใช่รึเปล่า"
".....ข้าไม่ใช่"
".....เจ้าต้องตอบความจริงกับข้า ...."
"....ก็ข้าบอกท่านแล้วนี่.... ว่าข้าไม่ใช่แจจุง"
"..."
"....."
"แล้วที่ข้อมือเจ้า....จะบอกว่าเจ้าไม่ใช่แจจุงงั้นหรือ" ยุนโฮเอ่ยขึ้น แจจุงมองที่ข้อมือของเขา กำไลหยกที่ยุนโฮเคยมอบให้แก่เขา
หลักฐานที่มัดตัวแน่นหนาที่สุด..เขาประมาทอีกแล้วงั้นหรือ
".....เจ้าคือแจจุง...แต่ทำเจ้า"
"ใช่ ข้าคือแจจุง แจจุงในคราบบุรุษ...ท่านคงรังเกียจข้ามากเหมือนกับคนอื่นๆ ....ไ่ม่มีใครต้องการข้า...เพราะข้าเป็นแบบนี้"
".."
"..แม้แต่ท่านเอง พระสวามีผู้เป็นที่รักแห่งข้า...พระองค์เองก็คงจะรังเกียจข้าแล้วสินะ..พระองค์คงไม่ต้องการตัวข้า..หรือแม้แต่ใจของข้า"
"...ข้าไม่ได้"
"การที่ข้าเป็นแบบนี้มันผิดนักหรือไร!!! ....ทำไม..ทำไมทุกคนต้องคอยมองข้าด้วยสายตารังเกียจ! ฮึก ข้าไม่สามารถจะมีใจให้ใครได้"
".."
"เพราะข้าไม่เหมือนคนอื่นอย่างนั้นหรือ !! ฮ่ะ ..ถ้าการมองคนจากภายนอกและดูถูกมันเป็นเครื่องตัดสิน..ฮึก
ข้าเป็นนักโทษอย่างนั้นหรือ!! ข้าทำอะไรผิด....ข้าทำอะไรผิดอย่างนั้นหรือ...ทุกคนถึงได้รังเกียจข้า!"
ยุนโฮไม่ปล่อยให้แจจุงพูดต่อ เขาโอบกอดแจจุงแน่นความรู้สึกที่ระเบิดออกมาของร่างบางทำให้เขาไม่สามารถจะทนเห็น..ผู้เป็นที่รักของเขาต้องเสียใจ ... ความรู้มากมายที่ล้นออกมา เขาจะช่วยได้มากแค่ไหนกัน..
"..ข้าคนนี้นี่ไง...ข้าคนนี้ ข้าคนนี้รักเจ้าเพียงผู้เดียว...ข้าไม่เคยแม้แต่คิดจะรังเกียจเจ้าเลย..ข้าจะอยู่กับเจ้า..เคียงข้างเจ้าข้าจะไม่ไปไหนทั้งนั้น ถึงแม้ว่าข้าจะช่วยอะไรเจ้าไม่ได้ แต่ข้าก็จะเคียงข้างเจ้าและดูแลเจ้า มันไม่ใช่เพราะข้าสงสาร แต่เพราะว่าข้ารักเจ้าคนเดียวและจะรัก...ตลอดไป"
"....ท่านโกหก"
"ข้าไม่เคยโกหกเจ้า..สิ่งที่ข้าพูดเป็นความจริงทุกประการ...ขอให้เจ้าเชื่อ ข้าคนนี้รักเจ้ามาก และจะรักตลอดไปใครจะมองอย่างไร..ข้าไม่สนใจ"
"..ฮึก" 
"เจ้าอย่าได้เสียน้ำตาอีกเลยนะ...ต่อจากนี้ ข้าจะทำให้เจ้ามีความสุขไม่ต้องเสียน้ำตาอีก ขอแค่เจ้าเชื่อใจข้า.."
แจจุงไม่พูดอะไรนอกจากรับความอบอุ่นที่ผ่านทางอ้อมกอดของสามีผู้เป็นที่รักของเขา ต่อจากนี้....








เขาจะขอมีความสุข ....และไม่ทุกอีกต่อไป..ขอแค่มีเขาเท่านั้น...ขอแค่ยุนโฮอยู่เคียงข้าง..เขาก็ไม่กลัวอะไรอีกต่อไปแล้ว