- the fact and fake []'yunjae

ลำดับตอนที่ #6 : บทห้า: ชีวิติเล็กๆที่สำคัญ

  

พลาดพลั้งแค่ย่างก้าวก็ใจหาย
มิรู้วายชีวิตนั้นสำคัญเหลือ
สิ่งเล็กๆที่บังเกิดแสนระเรือ
ดูเลือนลางแต่แน่จริงที่ไฝ่ปอง

บทห้า: ชีวิตเล็กๆที่สำคัญ
ผ่านไปเดือน แจจุงก็ไปๆมาๆระหว่างสองตำหนักเช่นนี้ทุกวัน ชีวิตของนางตอนนี้เรียกว่ากำลังราบรื่นทีเดียว
เช้าวันนี้ก็เป็นเช่นดังทุกวัน แจจุงแต่งฉลองพระองค์ให้กับยุนโฮเช่นทุกเช้า นางเป็นแม่บ้านศรีเรือนที่ดีมาก เถียงไม่ได้ว่านางเหมาะสม
กับยุนโฮทุกอย่าง ไม่ว่าจะใบหน้าหรือลักษณะของนาง แม้แต่นิสัยก็ตามที
"แจจุง วันนี้เราไปเข้าเฝ้าเสด็จพ่อกับเสด็จแม่พร้อมกันดีรึไม่ ? พวกเรายังไม่ได้ไปเข้าเฝ้าทั้งสองพระองค์พร้อมกันสักที" ยุนโฮเอ่ยถาม
แจจุง เอื้อมมือไปข้างหลังเพื่อผูกผ้าคาดเอวให้ยุนโฮ นางเอ่ยพร้อมกับมัดผ้าไปด้วย
"เพคะ เราจะได้พาทั้งสองพระองค์ไปเสวยที่อุทยาน ฮองเฮาทรงชอบที่นั่นมากเลยเพคะ" เมื่อผูกเสร็จ แจจุงก็เงยหน้ายิ้มให้กับยุนโฮ
ทั้งสอง ออกจากตำหนักพร้อมกัน ก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับเหล่าข้าราชบริพารที่เดินตามกันยาวเป็นขบวน ทั้งสองพูดคุยกันเกี่ยวกับเรื่องที่จะไปเข้าเฝ้า แจจุงคิดถึงเรื่องอาหารที่จะทรงเสวยในเช้านี้ ยุนโฮคอยดูนางมาตลอดหลายเดือน นางค่อนข้างจะใส่ใจรายละเอียดเล็กๆน้อย และจดจำเกี่ยวกับผู้อื่น ทำให้นางเป็นที่รักของทุกคน ยุนโฮและแจจุง เดินมาเรื่อยๆ จนถึงอุทยาน การสนทนาชะงักลง
มีบุคคลคนหนึ่งในชุดอ๋องยืนดูปลาในทะเลสาปอยู่ ยุนโฮจึงเดินเข้าไปเอ่ยทักทันที
"ท่านน้า" อ๋องแปดบิดาของยูชอน หันมาก่อนจะยิ้มและโค้งศีรษะเล็กน้อย
"องค์ชาย ทรงสบายดีหรือ" ยุนโฮพยักหน้า แจจุงเดินตามหลังมา และถอนสายบัวแสดงความเคารพ อ๋องแปดดูจะเอ็นดูแจจุงทีเดียว แวบแรกที่เห็นก็รู้ว่านางเป็นคนฉลาด และเป็นคนดี
"พระชายาขององค์ชายสินะ" เขาเอ่ยถามอย่างใจดี แจจุงพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเงยหน้าขึ้น
"โอ งดงามมากทีเดียว องค์ชายช่างตาถึงจริงๆนะ ข้าชักจะอิจฉาท่านซะแล้ว ฮ่าๆๆ" ยุนโฮขำตาม แจจุงยิ้มอย่างเขินอาย
"ท่านน้าก็พูดเกินไป จุนซูเองก็เป็นแม่บ้านแม่เรือนที่ดีมิใช่รึ" ยุนโฮเอ่ยยอ อ๋องแปดพยักหน้า ก่อนจะถอนหายใจออกมา
"เฮ้อ จุนซูน่ะดีมากทีเดียว แต่เจ้ายูชอนนี่สิ มันไม่ดีเอาซะเลย จุนซูนั่งรอยูชอนทั้งวันทั้งคืน เจ้านั่นกลับจวนช้า จุนซูงอนอยู่หลายเดือนทีเดียวหล่ะนะ"
"ฮะๆ ข้าก็ได้ยินมาบ้างเหมือนกัน ท่านน้า ข้าขอตัวก่อน" ทั้งสองล่ำลากัน แจจุงถอนสายบัวอีกครั้ง และเดินไปพร้อมกับยุนโฮ
"หญิงงามทั้งใจกายเยี่ยงนี้ หายากนัก อืม.. " อ๋องแปดพูดพลางมองฟ้า ก่อนจะเดินจากไป..















"ฮ่องเต้ องค์ชายใหญ่ พระชายามาขอเฝ้าพะย่ะค่ะ" ขันทีเ่อ่ยตะโกน เมื่อยุนโฮและแจจุงมาถึง สักพักกงกงก็ออกมาเชิญให้แจจุงและยุนโฮเข้าไปข้างใน
"ถวายบังคมเสด็จพ่อ ขอจงทรงพระเจริญหมื่นปีหมื่นๆปีพะย่ะค่ะ/ถวายบังคมเสด็จพ่อ ขอจงทรงพระเจริญหมื่นปีหมื่นๆปีเพคะ"
แจจุงและยุนโฮเอ่ยพร้อมกัน ฮ่องเต้ทรงยิ้มรับก่อนจะสั่งใ้ห้ลุกขึ้น
"อืม ในที่สุดพวกเจ้าก็มาเยี่ยมข้าสักทีนะ รอนานมากทีเดียว"
"ขอประทานอภัยพระเจ้าค่ะ ลูกไม่มีเวลาจึงทำให้มิสามารถมาเยี่ยมเสด็จพ่อได้" ยุนโฮเอ่ยเหตุผล แต่ฮ่องเต้ก็ไม่ได้ถือโทษอะไร
"อีกสักพัก ฮองเฮาก็จะมาแล้วหล่ะ พวกเจ้าก็มาทานพร้อมกันเลยแล้วกัน" ฮ่องเต้เอ่ยชวน ยุนโฮยกแขนขึ้นขอบคุณฮ่องเต้
"เป็นพระกรุณายิ่งแล้ว"
"กงกง สั่งคน จัดเครื่องเสวยได้" ฮ่องเต้หันไปสั่ง กงกงโค้งเล็กน้อยก่อนจะออกไปสั่งการ
"พระชายา." ฮ่องเต้เอ่ยเรียก
"เพคะ"
"เจ้าจงไปหาฮองเฮาและเชิญไปที่อุทยาน ข้าและยุนโฮจะรอที่นั่น"
"เพคะฝ่าบาท" แจจุงโค้งคำนับก่อนจะถอยหลังไป และออกจากตำหนัก ..
"นางมารยาทดีและงดงามมากทีเดียว ลูกสาวจวนเสนาบดีงามขนาดนี้ เจ้าช่างตาถึงจริงๆนะ" ฮ่องเต้เอ่ยชม ยุนโฮยิ้มก่อนจะยกมือขึ้นเหนือหัว
"ลูกแค่เจอนางโดยบังเอิญ นางงามต้องตาลูกยิ่งนัก ลูกตกหลุมรักนางตั้งแต่แรกเห็นพะย่ะค่ะ" ฮ่องเต้พยักหน้าฟัง พระองค์ลุกขึ้นจากเก้าอี้และเดินลงมาหายุนโฮ
"ไปอุทยานเลยแล้วกัน ระหว่างทางเราก็คุยกันไปด้วย เราไ่ม่ได้เดินคุยกันนานแล้วนี่"
"พะย่ะค่ะเสด็จพ่อ" ..








ทางด้านแจจุง นางเดินออกจากตำหนักใหญ่ และเดินมาทางวังด้านใน นางเดินมาเรื่อยๆ โดยไม่แวะดูสิ่งใดเลย เพราะจะทำให้เสียเวลา
และจะทำให้ฮ่องเต้และยุนโฮต้องรอ
"พระชายา เดินเร็วๆแบบนั้นระวังเถอะ จะสะดุดหน้าเละนะเพคะ" เสียงๆหนึุ่งดังขึ้น แจจุงหยุดเดินทันทีก่อนจะหันไปที่ต้นเสียง
"สนมจอง.." นางเอ่ยชื่อเบา เจ้าของชื่อเดินออกมาจากมุมต้นไม้ พร้อมข้าราชบริพารที่คอยตาม แต่น้อยกว่าแจจุงเป็นของแน่
"ไม่ทรงกลัวจะสะดุดก้อนหินหรือรากไม้รึเพคะ พระองค์ต้องดูแลพระวรกายดีๆ ....มิเช่นนั้นโอรสของพระองค์อาจจะไม่กล้าลงมาจุติ"
นางเอ่ยอย่างกวนประสาท แจจุงไม่รู้จะทำยังไง นอกจากตอบอย่างเป็นมิตรที่สุด
"ขอบคุณที่ท่านหวังดี แต่เราไม่ได้เดินเร็วขนาดนั้น ทุกย่างก้าวเราย่อมระวัง ขอบคุณอีกครั้งสำหรับคำเตือน" แจจุงเอ่ย สนมจองยิ้มยียวน ก่อนที่จะล้วงสิ่งๆหนึั่งจากแขนเสื้อของนาง
"หม่อมฉันมีของจะมอบให้พระองค์ หวังว่าจะชอบนะเพคะ"
"ท่านจะให้อะไรเรา" แจจุงเอ่ยถาม นางทำสีหน้าให้เรียบนิ่งที่สุด ก่อนจะมองของที่นางหยิบออกมา
"กล่องนี้ มีของที่ห้องเครื่องประดับทำขึ้น หม่อมฉันสั่งทำเพื่อพระองค์โดยเฉพาะ" นางยื่นให้แจจุง จะไม่รับก็ไม่ได้ ช่างลำบากใจจริงๆ
"ข้าจะเก็บไว้ให้นางเอง" จู่ๆเสียงใครสักคนดังขึ้น แจจุงหันไปและถอนสายบัวคำนับ สนมจองก็เช่นกัน
"ของสิ่งนี้ข้าจะรับไว้ และเดี๋ยวข้าจะค่อยให้นางกำนัลเอาไปถวายให้นางเอง ขอบใจเจ้ามาก ไปกันเถอะ" ฮองเฮาพูดรวดเดียว
นางไม่อยากอยู่สุงสิงกับสนมจองมากนัก นางคนนี้ไว้ใจไม่ได้ นางน่าจะโดนไล่ไปอยู่ตำหนักเย็นซะ ฮองเฮาเกาะแขนแจจุงเดินไป
สนมจองมองตามด้วยสายตาและยิ้มอย่างผู้ได้ชัยชนะ
"..หึ แล้วเจ้าจะต้องเสียใจ ที่ดูถูกคนอย่างข้า ฮองเฮา"





"เจ้าไม่ต้องไปคุยกับนางนักก็ได้นะ"
"เอ๋ ?" จู่ๆฮองเฮาก็พูดขึ้น นางคงรู้สึกกังวลในตัวของสนมจองสินะ นางเป็นคนอันตรายที่ไม่มีใครรู้จะนางจะทำอะไรได้บ้าง แม้แต่ยุนโฮเองยังทำอะไรนางไม่ได้เลย.
"ของก็อย่ารับ คุยก็อย่าคุย แบบนั้นเจ้าจะปลอดภัยที่สุด" ฮองเฮาตรัสโดยไม่มองหน้าแจจุง แจจุงเองก็ไม่พูดอะไร ไม่นานนักทั้งสองก็มาถึงอุทยาน ก่อนจะเข้าไปฮองเฮาหยุดชะงัก ก่อนจะเรียกนางกำนัลคนสนิทมา
"เอาของนั่นไปทิ้งซะ อย่าให้ใครเห็นแม้แต่สนมจองเองก็ตาม" แจจุงอึ้ง นางกำนัลโค้งศีรษะเล็กน้อยก่อนจะถอยออกไปทำตามรับสั่ง
"เพคะ"
"ฮองเฮา.."
"ของนั่นน่ะ.."
".."
"เจ้าอย่าเก็บไว้เลยดีที่สุด" ฮองเฮาพูดเพียงแค่นั้นก่อนจะเดินไปปล่อยให้แจจุงสงสัยถึงของในกล่องนั่น มันคืออะไรนะ..



"มากันแล้วรึ" ฮ่องเต้เอ่ยยุนโฮลุกขึ้นและโค้งคำนับให้กับฮองเฮา พระนางนั่งใกล้ๆกับฮ่องเต้ แจจุงเองก็นั่งลงข้างๆยุนโฮเช่นกัน
"คุยอะไรกันอยู่รึเพคะ"< ฮองเฮา
"เรื่องของลูกสามยังไงหล่ะ พรุ่งนี้เขาจะมากลับถึงวังแล้ว" <ฮ่องเต้
"จริงรึเพคะ"
"อืม ยุนโฮเองก็กำลังจะจัดการเรื่องงานเลี้ยงต้อนรับในอีกสองวันหลังจากที่ลูกสามพักผ่อนเรียบร้อยแล้วน่ะ"
"หม่อมฉันจะจัดการงานให้รอบคอบพะย่ะค่ะ"
"อืม ดีมาก เอาหล่ะเริ่มทานกันได้เเล้ว" ฮ่องเต้เอ่ยเริ่ม ทุกคนลงมือเสวยอาหารเที่ยงกันอย่างอิ่มหนำ ชวนคุยกันสนุกสนาน อุทยานดูมีสีสันต์ขึ้นมาทันตา แจจุงคงจะไม่ลืมวันนี้ไปอีกนานเลย..
"เสด็จพ่อลูกว่าลูกอยากจะมีโอรสสักสิบคนเลยพะย่ะค่ะ"
"มากขนาดนั้นเจ้าไม่กลัวแจจุงจะขาดใจบ้างเรอะ"
"ไม่หรอกพะย่ะค่ะ แจจุงของหม่อมฉันน่ะแข็งแรงจะตายพระเจ้าค่ะ"
"พระองค์พูดเองเออเองทั้งนั้นเลย ท่านไม่ถามความเห็นข้าบ้างเลยรึเพคะ "
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" ทุกคนมีความสุขแบบนี้ ..ดีจริงๆนะ













"วันนี้สนุกมั้ย เสด็จพ่อทรงใจดีและเอ็นดูเจ้ามากเลยนะ ข้าชักจะอิจฉาเจ้าซะแล้วสิ" ยุนโฮเอ่ย แจจุงหัวเราะเบาๆ อิจฉาชายาตนเองน่ะหรือ
"อีกไม่นานน้องสามก็จะถึงวังแล้ว อืม..." ยุนโฮก้มหน้าขรึม แจจุงยิ้มก่อนจะเสนอความเห็น
"อย่าทรงคิดมากเลยเพคะ เมื่อถึงเวลาพระองค์จะต้องจัดการได้ดีแน่นอน" ยุนโฮเงยหน้ามองแจจุง เขายิ้มให้นางบางๆ ก่อนจะลุกขึ้นและคว้ามือดึงนาง
"จะพาหม่อมฉันไปไหนเพคะ ?"
"เข้าห้อง"
"เอ๋ ?"
"ไปนอนกันเถอะ..แจจุง" แจจุงตาโต ก่อนจะลุกขึ้นทำท่าเหมือนจะวิ่งหนีเขา ยุนโฮที่ไวกว่าไม่ยอมให้โอกาศหลุดมือแน่
เขาคว้าเอวแจจุงมากอดแนบตัวไว้แน่น แจจุงดิ้นขัดขืนก่อนมือจะทุบลงที่อกยุนโฮอย่างแรง
"ปล่อยหม่อมฉันนะเพคะ! "
"ทำไมเราต้องปล่อย ?"
"ก็เพราะ.."
"เพราะ ?" ยุนโฮขยั้นขยอถาม และยื่นหน้าเข้าไปใกล้ แจจุงหดคอ ทำไงดี..คิดข้ออ้างมิออกซะแล้วสิ
"ช่างเถอะเพคะ เอาเป็นว่าปล่อยหม่อมฉันเถอะ" ยุนโฮหน้านิ่งใส่ แขนที่กอดไว้ก็เริ่มคลายลง แจจุงรู้สึกโล่งใจบ้าง แต่ก็รู้สึกวูบๆในอกเหมือนรู้สึกผิดอยู่บ้างเช่นกัน
"เจ้าไม่รักข้าแล้วหรือ ?" ยุนโฮเอ่ยถาม แจจุงเงยหน้ามองเขา ก่อนจะส่ายหน้าปฏิเสธ
"ไม่ใช่เพคะ ไม่ใช่เพราะหม่อมฉันไม่รักพระองค์ แต่ว่า"
"แต่ว่าอะไรหล่ะแจจุง"
"มันยังไม่ถึงเวลา หม่อมฉันบอกพระองค์ตอนนี้ไม่ได้ ขอพระองค์ทรงโปรดเข้าใจ และรอหม่อมฉันนะเพคะ" แจจุงวิงวอน ยุนโฮจ้องเขม็ง นี่แจจุงนางต้องการปั่นหัวเขา หรือมีอะไรที่เป็นความลับบอกกับเขาไม่ได้กันแน่ !
"ข้าต้องรออีกนานแค่ไหน .."
"องค์ชาย."
"ข้าต้องรอเจ้าอีกนานแค่ไหนแจจุง! ข้ามิสามารถอยู่กับเจ้ายามที่ข้าหลับนอนไ้ด้ ข้ามิสามารถกอดหรือจูบเจ้าก่อนจะนิทราหลับได้ ข้ามิสามารถทำในสิ่งที่สามีคนอื่นเขาทำกับภรรยาตัวเองแต่กับข้าข้าทำไม่ได้!! ทำไม มันเพราะอะไรแจจุง ทำไมเจ้าถึงทำตัวมีความลับตลอดเวลา เจ้าจะมาหาในตอนเช้า และตกกลางคืนเจ้าก็จากไป มันเพราะอะไร!!"
ยุนโฮระเบิดออกมา แจจุงได้แต่ยืนอึ้ง นางไม่นึกว่าเขาจะอัดอั้นมันขนาดนั้นนี้ ความเจ็บปวดที่เขาได้รับมันช่างสาหัส แต่นางกลับช่วยอะไรไม่ได้เลยสักนิด ยุนโฮจ้องหน้าแจจุงไม่ลดละ นางเองก็ยืนนิ่งไม่พูดอะไรเช่นกัน จิตใจตอนนี้กำลังเต้นรัวอย่างที่ไม่เคยเป็น ความรู้สึกนี้คือความกลัวใช่มั้ยนะ แต่ว่า...ข้ากำลังกลัวอะไร กลัวเขาจะทิ้งไปหรือ..อย่างอื่นกันแน่

"หม่อมฉันรู้ีดี ว่าพระองค์ทรงอยากเป็นสามีที่ดีของหม่อมฉัน" แจจุงพยายามควบคุมเสียงของนาง ยุนโฮนั้นยืนฟังนางแต่ไม่สบตานางเลยแม้แต่น้อย
"ถึงแม้ว่า การรอคอยนี้มันจะหนักหนาและทำให้จิตใจพระองค์ต้องเจ็บช้ำเพราะหม่อมฉันขอให้พระองค์รอ หม่อมฉันก็อยากจะให้พระองค์ทรงอดทน เพื่อหม่อมฉัน เพื่อพระองค์เองก็ได้เพคะ นะเพคะ."




[ยุนโฮ]
"ถึงแม้ว่า การรอคอยนี้มันจะหนักหนาและทำให้จิตใจพระองค์ต้องเจ็บช้ำเพราะหม่อมฉันขอให้ พระองค์รอ หม่อมฉันก็อยากจะให้พระองค์ทรงอดทน เพื่อหม่อมฉัน เพื่อพระองค์เองก็ได้เพคะ นะเพคะ."
การที่ข้าต้องรอเจ้า เจ้าไม่คิดว่ามันยาวนานบ้างหรือแจจุง ถึงแม้เจ้าจะอยู่กับข้าทุกวันในยามอาทิตย์สว่าง แต่มันไม่พอสำหรับข้า..
"ถ้าการรอนั้นมันไม่คุ้มกันหละแจจุง ถ้ามันไม่คุ้ม..ข้าจะต้องรอเจ้าอีกมั้ย"
- - -  - - - - - -





.
.
ประโยคแค่นั้น แจจุงยืนอึ้ง นางไม่คิดว่ามันจะรุนแรงถึงเพียงนี้ ดวงตาร้อนผ่าวน้ำใสๆที่กำลังจะล้นเอ่อออกมานั้น จะฝืนกลั้นได้อีกแค่ไหน
"หม่อมฉัน..หม่อมฉันไม่รู้ว่า..การรอคอยนั้นมันจะคุ้มค่าพอสำหรับพระองค์มั้ย"
"..."
"แต่ว่า ขอให้พระองค์โปรดรอหม่อมฉัน ได้โปรด ..ทรงรออีกนิดเถอะเพคะ อีกไม่นานเวลาที่พระองค์รอจะมาถึง ถ้าหม่อมฉันกล้าพอ."
"ถ้าเจ้ากล้าพอ.."
"หม่อมฉันจะบอกในสาเหตุที่หม่อมฉันไม่สามารถอยู่กับพระองค์ในยามค่ำได้ และเมื่อถึงเวลานั้น.."
".."












































"พระองค์จะทรงรักหม่อมฉัน เหมือนที่หม่อมฉันรักพระองค์อยู่รึไม่เพคะ."










แจจุงกลับเข้าห้องไปแล้ว เพราะยุนโฮห้ามนางไม่ให้กลับไปให้นอนที่ห้องตรงข้ามกับเขา แจจุงจึงขัดอะไรไม่ได้เพราะเขาให้นางกำนัลมาเฝ้าหน้าห้องไม่ให้หนี
ยุนโฮยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่เก้าอี้ข้างหน้าต่าง สายตาเขาเหม่อออกไป ใครจะไปรู้ว่ายุนโฮคิดอะไร .. แม้แต่นางกำนัลยังเป็นห่วงพระอาการขององค์ชายของพวกนาง ขันทีก็เช่นกัน แม้ว่าจะไม่รู้ว่าทั้งสองพระองค์มีเีื่รื่องอะไรกันก็ตามทีเถอะ
ยุนโฮกำลังสับสน ในหัวเขามีแต่เรื่องแจจุงคิดวนไปวนมา เรื่องที่แจจุงพูดมันหมายความว่ายังไง นางปิดบังอะไรเขาอยู่งั้นหรือ
...................................... ถ้าเขาจะถามความจริงเดี๋ยวนี้ มันคงไม่ผิดใช่มั้ย
คิดได้ดังนั้น ยุนโฮลุกขึ้นทันทีก่อนจะเดินไปหยุดอยู่ตรงประตูหน้าห้องแจจุง เขาลังเลอยู่สักพักก่อนจะยื่นมือไปทาบกับประตูเพื่อจะเปิดมัน
"อือ.." นางกำนัลครางในลำคอ พวกนางผลอยหลับไปกองกับพื้นนานแล้ว ทำให้ยุนโฮตกใจทีเดียว เขาถอนหายใจก่อนจะผลักประตูเข้าไป
ในห้องค่อนข้างกว้าง และมีฉากกั้นอีกทีระหว่างโต๊ะรับแขกกับห้องนอนด้านใน ยุนโฮก้าวเข้าไปช้าๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปเพื่อเปิดฉากกั้นที่ขวางเขาอยู่ข้างนั่น....


"การแอบเข้าห้องพระชายายามค่ำคืนมันเหมือนโจรรู้รึไม่ยุนโฮ" จู่ๆเสียงใครคนนึงดังขึ้น ยุนโฮชะงักมือก่อนจะหันไปเพื่อดูผู้มาเยือนใหม่
"เสด็จแม่...." ฮองเฮาก้าวเข้ามาในห้องก่อนจะมายืนจ้องหน้ายุนโฮ เขาไม่กล้าสบตานางแม้แต่น้อย
"แม่มีเรื่องจะพูดกับเจ้า ตามแม่มา" นางตรัสแค่นั้น ก่อนจะออกจากห้องไป ยุนโฮหันมองด้านหลังเล็กน้อยก่อนจะเดินตามไปแต่โดยดี..
พรึ่บ! แจจุงดึงผ้าห่มออกจากตัวก่อนจะลุกขึ้นมาหลบอยู่หลังฉากกั้น และชะเง้อมองให้แน่ใจว่าทั้งสองได้เสด็จออกไปแล้ว
"....."








"เจ้าไม่น่าแอบเข้าไปแบบนั้นนะ" ฮองเฮาเอ่ยขึ้น ทั้งสองตอนนี้อยู่ที่ตำหนักฮองเฮา ฮองเฮาดูไม่พอใจมากที่ยุนโฮทำแบบนั้น แต่ก็เข้าใจลูกชายของตนอยู่ว่าทำแบบนั้นทำไม
"หม่อมฉันแค่อยากจะรู้"
"เจ้าอยากจะรู้อะไร"
"หม่อมฉันอยากรู้ว่าทำไมแจจุงถึงอยู่กับลูกไม่ได้ในยามค่ำคืน นางเป็นอะไรรึอย่างไรเสด็จแม่ ลูกอยากรู้จริงนะพะย่ะค่ะ!"
"อยากรู้มากนักรึ ?" ฮองเฮาลุกขึ้นก่อนจะเดินเข้าไปในห้องและมีเสียงกุกกักเหมือนหยิบของในตู้ สักพักพระนางก็ออกมาพร้อมกับหนังสือเล่มหนึ่ง นางยื่นให้กับยุนโฮ ก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้เช่นเดิม
"นี่คือหนังสือเรื่องเล่า ตำนาน ประวัติของตระกูลของแม่ จงเอาไปอ่านในหน้าที่แม่คั่นไว้ แม่รู้สักวันเจ้าจะทำแบบนี้ แต่ว่ายุนโฮ"
"...."
"จงเอาไปอ่าน เมื่ออ่านจบครบถ้วนแล้ว ถ้าเจ้าสงสัยในหน้าใดหรือเรื่องไหนที่สะดุดต่อกันมิได้...จงอ่านข้ามไปซะ"





 
ยุนโฮกลับจากตำหนักฮองเฮาอย่างไม่เข้าใจ หนังสือนี้มันเกี่ยวอะไรกับชายาของเขา ถึงแม้ว่าเขาจะรู้ว่าตระกูลของแจจุงเป็นตระกูลของเสด็จแม่ แต่มันเกี่ยวอะไรกันเล่า
"มันหมายความอย่างไรนะ" ยุนโฮพูดกับตัวเอง ตอนนี้ก็จะเที่ยงคืนแล้ว เขาควรอาบน้ำและนอนหลับเสีย ยุนโฮเดินผ่านห้องของแจจุง เพื่อไปชำระกายที่ห้องอาบน้ำ แต่เมื่อเข้าไป ก็ต้องสงสัยกว่าเดิม อ่างน้ำได้ถูกเตรียมด้วยน้ำร้อนและดอกไม้โรยอยู่ เท่าที่ดูนางกำนัลพวกนั้นคงหลับกันคาประตูกันหมดแล้ว และใครกันหล่ะที่ทำ ....ถึงจะสงสัยแต่เขาก็ถอดเสื้อฉลองพระองค์และลงอาบเเช่น้ำทันที..

หลังจากแช่น้ำสักพักยุนโฮก็ลุกขึ้นจากสระ และหันไปที่พาดฉลองพระองค์ก็พบว่าเสื้อนั้นถูกเปลี่ยนเป็นเสื้อตัวใหม่ มิใ่ช่ตัวที่ใส่เมื่อกี้
นี่มันอะไร ใครเข้ามาในนี้กัน ...

ยุนโฮเดินเข้ามาในห้อง ก็พบว่ามีนมวางอยู่ที่โต๊ะข้างเตียงบรรทม และเสื้อเมื่อกี้ก็ถูกตากไว้เรียบร้อยแล้ว ที่นอนก็จัดเป็นอย่างดีทุกอย่าง. เครื่องหอมกลิ่นเดิมที่ทำให้เขาหลับได้ก็เหมือนถูกเติมเพราะมันหอมขึ้น ยุนโฮสงสัยอย่างมากและพยายามสำรวจทั่วตำหนัก แต่ก็ไม่พบอะไร เขาจึงเข้ามาในห้องและนอนลงอย่างไม่เข้าใจอยู่อย่างนั้น..


ตีสาม..
แอ๊ด... เสียงประตูห้องดังขึ้น ใครบางคนย่องเข้ามาย่างเงียบสนิท และตรงไปที่เสื้อฉลองพระองค์ที่ตากไว้ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเสื้อตัวใหม่สำหรับวันพรุ่งนี้ เสื้อถูกพาดอย่างเป็นระเบียบและเรียบร้อยทำให้มันไม่ยับเมื่อสวมใส่ น้ำร้อนจัดที่ถูกยกมาใส่ถ้วยใบขนาดกลางและผ้าขนหนูสีขาว ปักลายโบตั๋นตรงมุมผ้า ถูกวางไว้ที่โต๊ะวางข้างๆหน้าต่าง ที่คำนวณอย่างดีว่าเมื่อคนที่หลบไหลตื่นมาน้ำก็จะอุ่นพอดี
บุคคลลึกลับ เดินผ่านฉากกั้นไปยังเตียงบรรทมก่อนจะดึงผ้าห่มให้ห่มถึงคอของยุนโฮ ก่อนมองเขาอย่างรักใคร่ ก่อนจะเดินออกจากห้องไปทันที..





"อือ...." ยุนโฮครางในลำคอก่อนจะลืมตาตื่นอย่างช้าๆ กระพริบตาปรับสภาพ และลุกขึ้นบิดขี้เกียจอย่างปกติ
"หือ ?" ยุนโฮมองเห็นอ่างน้ำสำหรับล้างหน้าที่วางอยู่ และเสื้อผ้าที่ถูกเปลี่ยนเป็นชุดใหม่ ทุกอย่างเหมือนจัดการไว้เรียบร้อยตั้งแต่ตอนที่เขาหลับไป

ก๊อกๆ .. เสียงเคาะประตูดังขึ้น ยุนโฮเดินไปที่ประตูและเปิดออก ก็พบว่าแจจุงยืนอยู่หน้าห้องและแต่งตัวงดงามเรียบร้อยเหมือนทุกวัน
"ทรงตื่นแล้วหรือเพคะ ?" แจจุงเอ่ยถาม ยุนโฮพยักหน้าอย่างมึนงง แจจุงเข้ามาในห้องก่อนจะปิดประตู
"หม่อมฉันจะแต่งตัวให้นะเพคะ" แจจุงพูดก่อนจะจูงแขนยุนโฮเดินไปที่ฉากกั้น นางยกถ้วยใส่น้ำอุ่นมาให้เขา ยุนโฮวักมือล้างหน้าและใช้ผ้าขนหนูเช็ดหน้าตน แจจุงจัดการทุกอย่างอย่างที่นางทำทุกเช้า ยุนโฮมองนางไม่ขยับ และก็คิดถึงเรื่องเมื่อวานนี้ ที่มีคนเข้ามาในตำหนัก และทำทุกอย่างหมดโดยไม่มีใครรู้
"เสร็จแล้วเพคะ ..องค์ชาย.องค์ชายเพคะ"
"ห้ะ ..อ่อ เสร็จแล้วหรือ"
"ทรงเป็นอะไรรึเปล่าเพคะ ?"แจจุงถามอย่างเป็นห่วง ยุนโฮส่ายหน้าพลันวัน นางมองหน้ายุนโฮอย่างไม่เชื่อ เขาจึงยิ้มให้นางเชื่อว่าเขานั้นไม่เป็นอะไรเลยจริงๆ
"ถ้าอย่างนั้น..ทรงออกไปเสวยอาหารเช้านะเพคะ เดี๋ยวหม่อมฉันตามไป มื้อนี้หม่อมฉันลงมือทำเองเลยนะเพคะ ^^" แจจุงเอ่ยก่อนจะเดินไปข้างหลังและดันยุนโฮให้ออกไป ยุนโฮงงๆ แต่ก็ยอมเดินไปนั่งรอที่โต๊ะอย่างโดยดี
"..ข้าแค่ทำหน้าที่ภรรยาที่ดี พระองค์อย่าสงสัยนักเลยนะเพคะ..." แจจุงพูดตามหลังจากยุนโฮเดินออกไป แต่ยุนโฮไม่ได้ยินอยู่แล้วหล่ะ
แจจุงจัดการเก็บของทุกอย่างให้เรียบร้อย ก่อนจะเดินออกไปเพื่อเสวยมื้อเช้าพร้อมยุนโฮ..

"อร่อยมั้ยเพคะ ?" แจจุงจ้องหน้ายุนโฮลุ้นมากทีเดียว นางบอกให้ยุนโฮลองกินซุปที่นางทำให้เขา ยุนโฮซดไปคำแรกเขาก็ทำหน้านิ่งทันที
"ไม่อร่อย"
"อ้าว ได้เยี่ยงไรกัน หม่อมฉันตั้งใจทำมากเลยนะเพคะ ...หม่อมฉันฝีมือแย่มากหรือเพคะ ท่านพ่อกินเข้าไปยังไม่เห็นบ่นอะไรเลย"
แจจุงหน้ามุ่ย ยุนโฮจะตักซุปอีกช้อนนึงแต่แจจุงก็ขัดขึ้นมาอีก
"พระองค์ ! ถ้าไม่อร่อยก็อย่าทรงเสวยต่อเลยเพคะ"
"..ไ่ม่ใช่ไม่อร่อย แต่ข้าหมายถึง ไม่มีอะไรจะอร่อยเท่าที่เจ้าทำมาให้ข้าแล้ว"
"จริงรึ งั้นแสดงว่าทรงแกล้งหม่อมฉันน่ะสิ !" แจจุงหน้างอ นี่นางโดนแกล้งงั้นรึ
"โถ แม่นางแจจุงผู้งดงามของข้า เจ้าอย่าได้งอนและโมโหข้าเลยนะ ข้าแค่อยากแกล้งเจ้าเท่านั้นเอง" ยุนโฮเอ่ยง้อ แจจุงทำไม่สนใจก่อนจะเดินไปยืนหัรหลังให้ที่หน้าต่าง ยุนโฮเดินตามไป และกอดเอวนางจากด้านหลัง
"พระองค์ ไม่ต้องทรงง้อเลย หม่อมฉันไม่หายง่ายๆหรอกเพคะ"
"โถ อย่างอนเลยนะยอดรักของข้า หายงอนเถิด" ยุนโฮหอมแก้มแจจุงครั้งนึง แต่แจจุงก็ยังนิ่งอยู่ ยุนโฮง้ออย่างไรก็ไม่ยอม สักที
"แจจุง ถ้าเจ้ายังไม่หายงอน ข้าจะไม่ง้อเจ้าแล้วนะ"
"เชิญเลยเพคะ"
"จริงนะ ?"
"เพคะ จะทรงทำอะไรก็ทำเถิด" ยุนโฮยิ้มร่าทันทีที่ได้ยิน เขาช้อนตัวแจจุงขึ้นอุ้ม ทำให้แจจุงรีบคล้องคอเกาะเขาแน่น
"นี่จะทรงทำอะไรเพคะ!"
"ก็เจ้าบอกข้าจะทำอะไรก็ทำมิใช่รึ"
"แต่ว่า.!"
"อ้ะๆ พระชายาห้ามคืนคำนะพะย่ะค่ะ ทรงพูดกับพระสวามีว่าเยี่ยงไรหนอ~" ยุนโฮเอ่ยทวน แจจุงนึกโมโหไม่หาย นางทุบยุนโฮไม่ยั้ง เขาจึงแกล้งทำจะปล่อยแจจุงตกใจจึงเกาะแน่นขึ้น
"พระองค์!"
"ฮ่ะๆ พระชายาที่งามล้ำของข้า หายงอนและคืนดีกับข้าดีกว่านะ หายงอนนะแจจุง" ยุนโฮเอ่ยอีกครั้ง ก่อนจะจุมพิตที่ริมฝีปากของนาง
แจจุงหลับตารับสัมผัสนี้ และเผลอจูบตอบเขาเป็นเชิงว่า ข้าหายแล้ว (เจ้าบงการทั้งคู่ -_-!)
ยุนโฮอุ้มนางเข้าไปในห้องแต่ก็ยังไม่ปล่อยจากจูบอันแสนหวานนี้ แจจุงกอดคอแนบชิดขึ้น ทำให้สัมผัสนี้ยิ่งหอมหวานและเร่าร้อนมากขึ้นทีเดียว
ยุนโฮวางนางลงกับเตียงบรรทม ก่อนจะถอนจูบออกมาอย่างอ้อยอิ่ง..
"ข้ารักท่าน และจะรักตลอดไปชายาของข้า.."








"อืม..." แจจุงครุ่นคิด เขาตื่นมาได้สักพักแล้ว แต่ไม่รู้จะลุกออกไปยังไงไม่ให้คนบนร่างเขาตื่นเนี่ยสิ
"ทำอย่างไรดีนะ.." แจจุงลองเลื่อนตัวขึ้นมาแล้ว แต่ก็ไม่ได้ เพราะร่างสูงยังไม่ยอมถอดแก่นกายออกจากช่องทางของเขา เมื่อเลื่อนตัวมันก็จะทำให้ยุนโฮรู้ตัวก่อนทุกที และเขาก็ไม่ได้พักอีก ..เฮ้อ
"อืม..." คิดยังไงก็คิดไม่ออกเสียที แจจุงยังคิดอยู่อย่างนั้น ไม่ได้สังเกตอีกคนที่นอนทับเขาอยุ่เลย...ว่าืตื่นมารึยัง
"อ๊ะ!" แจจุงร้องเสียงหลง ยุนโฮขยับตัวขึ้นทำให้แก่นกายมันลึกเข้าไปอีกและทำให้โดนจุดอ่อนไหวของร่างบางด้วย อารมณ์ที่ปะทุขึ้นเล็กน้อย มันเกิดจาก...การแกล้งของยุนโฮนั่นแหละ
"ตื่นแล้วเหรอ" ยุนโฮเงยหน้าขึ้นมองอีกคน ใบหน้าแจจุงบิดเบี้ยวเพราะการกระทำเมื่อกี้ ยุนโฮค่อนข้างพึงพอใจแต่ทำเป็นไม่รู้ก็เท่านั้น
"อือ..ตื่นนานแล้วเพคะ." แจจุงตอบ ยุนโฮยิ้มให้ก่อนจะทำเป็นลุกขึ้น แจจุงเม้มปากแน่น ยุนโฮมองการกระทำทุกอย่างของแจจุง ก่อนจะก้มลงเข้าหาอีกครั้งและจุมพิตที่หน้าผากของร่างบาง
"คิดจะออกจากตรงนี้ง่ายๆ เจ้าคงคิดนานหน่อยหล่ะนะ..แจจุง"
"พระองค์รู้ ?" 
"ข้ารู้ทุกสิ่งที่เจ้าคิด.. อืม.. ไม่สิ ข้ารู้ทุกอย่าง" ยุนโฮเอ่ย แจจุงหน้ามุ่ยไม่พอใจ ยุนโฮช้อนตัวแจจุงขึ้นนั่งทำให้แจจุงส่งเสียงออกมาเบาๆ
"ฮะ.. พระองค์จะเเกล้งหม่อมฉันรึไงเพคะ มันทรมานนะ อ้ะ" 
"อืม..ข้าไม่ได้แกล้งหรอก ข้าจงใจ"
"นิสัยไม่ดีเลยนะเพคะ" แจจุงทุบอกแกร่งของยุนโฮ ยุนโฮจับแขนไว้ ก่อนจะพาดไหล่ของเขาไว้
"เกาะให้แน่นๆนะ แจจุง.."
"เดี๋ยว!"
"ไม่ต้องเดี๋ยว เตรียมใจซะ"





















. สงสัย.... จะไม่เลิกง่ายๆซะแล้วหล่ะมั้ง



เช้าวันต่อมา
"แจจุงอย่างอนข้าเลยนะ หายงอนข้าเถิด"ยุนโฮตามง้อแจจุงติด ตั้งแต่ตื่นมา พอเจอกันแจจุงกลับไม่พูดไม่จาหรือแม้แต่มองหน้าเลย
"ข้าไม่ได้งอนพระองค์สักหน่อย อย่าได้วิตก"
"เจ้างอนข้าเห็นๆนี่นา หายเถอะนะ นะ" แจจุงหยุดเดิน ก่อนจะหันมาสบตากับยุนโฮ ยุนโฮจ้องอย่างอ้อนๆ แจจุงยิ้มให้เล็กน้อยก่อนจะหอมแก้ม
"เอ๋ ?"
"ข้าไม่ได้งอนองค์ชายจริงๆเพคะ แต่.."
"แต่ ?"
"หม่อมฉันอยากจะขอให้พระองค์อย่าทำแบบนี้อีกก็เท่านั้น"
"แบบนี้...อ้อ ทำไมหละ"
"ข้า...ข้าเจ็บ"
"..ฮ่ะๆ ข้าทำเจ้าเจ็บรึนี่ ขอโทษนะแจจุงชายาที่รักของข้า" ยุนโฮโอบเอวอีกคนไว้ แจจุงอมยิ้มอย่างอายๆ ทั้งสองยิ้มให้กันแบบนั้น รอบข้างดูอบอุ่นมากมายเลย
"จริงสิ" 
"เพคะ ?"
"เมื่อเช้าเสด็จแม่ให้ของบำรุงมาให้เจ้าแหน่ะ เห็นว่ามาจากโชซอนเลยนะ"
"จริงหรือเพคะ" ยุนโฮพยักหน้าก่อนจะสั่งให้นางกำนัลเอาเข้ามา แต่เมื่อกลิ่นโชยมา แจจุงก็ยกมือปิดปาก และหลบหน้าไปทางอื่น
"อะไรหรือ ?" ยุนโฮเอ่ยถาม แจจุงส่ายหน้า ก่อนจะโก่งตัวเหมือนจะอาเจียนอีกครั้ง แจจุงวิ่งออกไป ยุนโฮวิ่งตามไปด้วยความเป็นห่วง
"อ่อก!" แจจุงโ่ก่งตัวอ้วกในห้องน้ำ ยุนโฮยืนอยู่ข้างนอกอย่างเป็นห่วง แจจุงปิดประตูไว้ เขาเข้าไปไม่ได้
"เจ้าเป็นอะไรไปแจจุง"
"หม่อมฉัน.. อ่อก!" ยุนโฮยืนอย่างเป็นห่วง ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปอย่างแรงและลูบหลังให้แจจุง แจจุงหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดปากก่อนจะหันไปหายุนโฮ ..หน้าซีดเลย
"เจ้าเป็นอะไรไปหน่ะแจจุง บอกข้าสิ"
"หม่อมฉันก็ไม่รู้เพคะ หม่อมฉันรู้สึกเหม็นมากเลยเพคะ" แจจุงเอ่ยบอกอาการ เนริที่ยืนอยู่นานแล้ว ดีดนิ้วขึ้นมา
"พระชายา..หรือว่า"
"หรือว่า ?" : ยุนโฮ
"หรือว่า จะทรงตั้งครรณ์เพคะ!"
"...ตั้งครรณ์." แจจุงเอ่ยอย่างไม่เชื่อ ยุนโฮยืนอึ้งก่อนจะยิ้มกว้างอย่างดีใจ
"ฮ่ะๆ ในที่สุด แจจุงเจ้าก็ตั้งครรณ์แล้ว ขอบคุณสวรรค์!!" 
"น่ายินดีจริงๆเพคะพระชายา องค์ชาย"
"เราก็กำลังท้อง..ฮะๆ" แจจุงเอ่ยแบบยิ้มๆก่อนจะก้มมองท้องของตน ...ตอนนี้ชีวิตๆเล็กๆที่สำคัญกำลังอยู่ในตัวของนาง ขอบคุณพระเจ้า
"ต้องประกาศให้ทั้งวังรับรู้ ข่าวน่ายินดีนี้ทุกคนจะร่วมฉลองกับลูกของเรา ฮะๆๆๆๆ"
"เพคะ" แจจุงเอ่ย ทั้งหมดยิ้มกันอยู่อย่างนั้น ยุนโฮก้มมองท้องของแจจุง ก่อนจะจูบลงไปหน้าท้อง
"ลูกของพ่อ เจ้าจะต้องแข็งแรงและเกิดมาเืพื่อพ่อและแม่ของเจ้า อย่าทำแม่เจ้าเจ็บตอนคลอดหล่ะ ฮ่าๆๆ"
"พระองค์ไปพูดแบบนั้นได้อย่างไร ลูกคลอดออกมาก็ต้องเจ็บสิเพคะ"
"เออ...ใช่ข้าลืมไป ฮ่าๆๆๆๆ"







"ท้องงั้นเหรอ!! .....แจจุงท้องแล้ว..ข้าจะทำยังไงดี ข้าจะทำยังไง" ใครสักคนที่แอบฟังอยู่ด้านนอกตำหนัก ยืนมองเข้ามาด้วยสายตาเคียดแค้น ....สนมจอง จะทำอะไรกับแจจุงอีกกันนะ



. เรื่องน่ายินดีในวังกำลังเริ่มขึ้น ...แต่นางเองก็อยู่เฉยๆไม่ได้เหมือนกัน!!!









- - - - - - 
มาอัพแล้วนะครับ ขอโทษที่ให้รอกันนานมาก 5555555555.
ไม่ค่อยมีเวลาเลยอะ ขอโทษจริงๆ ^^