WHY LOVE BOY? ทำไมต้องรักผู้ชายคนนี้

ลำดับตอนที่ #8 : WHY LOVE BOY? chapter 7

        กริ๊งงง...กริ๊งงง...กริ๊งงง... เสียงนาฬิกาปลุกดังเป็นสัญญาณว่ามึงควรจะตื่นนอน

ได้แล้วมิก เฮ้อ..วันจันทร์ที่แสนน่าเบื่อ ผมเป็นคนที่ไม่ค่อยชอบวันจันทร์สักเท่าไหร่

เพราะว่ามันเป็นวันแรกของสัปดาห์และผมก็จะชอบตื่นสายน่ะครับ ประมาณว่านอน

เพลินน่ะ อิอิ ว่าแต่ผมจะบ่นทำไมล่ะครับเนี่ย? ไปอาบน้ำแต่งตัวดีกว่า ผมใช้เวลาใน

ห้องน้ำไม่นานนักก็ออกมาแต่งตัว (พอดีผมเป็นพวกอาบน้ำไวอ่ะนะ ฮ่าๆ) ในขณะที่

ผมกำลังใส่ถุงเท้าโทรศัพท์คู่ใจของผมก็สั่น บ่งบอกว่ามีคนโทรมา ‘ใครวะสัสโทรมาหา

กูแต่เช้าเลย(นี่เช้าเหรอมิก)’ ผมหยิบโทรศัพท์ของผมขึ้นมาดูชื่อก็พบว่าเป็นพี่โอม

หลังจากเห็นชื่อนั้นไม่นานก็พลันมีคำพูดคำหนึ่งผุดขึ้นมาในหัว.... “วันจันทร์มึงโดน

แน่ไอมิก กูจะไม่ปล่อยมึงไว้” ชิบหายวายวอดแล้วครับท่านผู้อ่าน ลืมไปซะสนิทเลยว่า

วันนี้กูจะโดนอะไร ลาป่วยตอนนี้ทันมั้ยนะ T T ผมจำใจกดรับพี่โอมไปด้วยใจ

หวาดหวั่น (เอ๊ะ?มันคุ้นๆนะท่อนนี้) “ฮัลโหลครับพี่โอม” จะโดนไรมั่งว้าาาาาา

“ไปโรงเรียนยังมิก” ทำไมพูดดีจังเลยแฮะ แปลกนะเนี่ย “ยังครับ กำลังจะไปพอดี” ผม

 ตอบคำถามพี่เขาไปทั้งๆที่ตัวเองก็ยังใส่ถุงเท้าไม่เสร็จและข้าวเช้าก็ยังไม่ได้กิน “เออๆ

งั้นเดี๋ยวพี่แวะไปรับนะ อีก 10 นาทีเจอกัน” พูดจบพี่โอมก็วางสายไปโดยไม่รอคำตอบ

จากผมเลย สรุปแล้วไอ้พี่โอมลืมเรื่องเมื่อคืนไปแล้วสินะ โชคดีไปกู ฮ่าๆๆๆ

ผมรีบใส่ถุงเท้าและลุกพรวดจากเตียงนอนมุ่งสู่โต๊ะอาหาร กลิ่นหอมๆนั่นมันช่าง

ยั่วยวนผมจริงๆเลยครับ เมื่อมาถึงผมก็นึกขึ้นได้ว่าพี่โอมจะมารับนี่หว่าลืมบอกแม่เลย

“แม่ครับ วันนี้แม่ไม่ต้องไปส่งมิกนะครับ พอดีพี่ที่ชมรมจะแวะมารับ” แม่หันมาพยัก

หน้าให้ผมพร้อมยิ้มให้อย่างอ่อนโยน โชคดีจริงๆที่ได้เกิดมาเป็นลูกแม่ เฮ้อ..กินโจ๊ก

ก่อนดีกว่า หิวชะมัดเลย ในจังหวะที่ผมกำลังจะตักโจ๊กเข้าปาก ปี๊นๆๆๆๆๆ “ใครมาบีบ

แตรหน้าบ้านเราเนี่ยลูก” แม่ของผมทักขึ้นทำเอาผมต้องชะงัก “สงสัยจะพี่โอมอ่ะครับ

แม่ ผมไปก่อนนะครับ สวัสดีครับ” ผมไม่เดินไปมือเปล่าคว้าครัวซองที่อยู่ในตะกร้าติด

มือมาด้วย 2 ชิ้น (เผื่อพี่โอมน่ะครับ แหะๆ) ผมเดินออกมาหน้าประตูบ้านก็พบรุ่นพี่ผิว

คล้ำยืนยิ้มหวานอยู่ข้างรถมอเตอร์ไซค์คันโปรดของเขา(ฟี่โน่คลาสสิค หึหึ) ผมเห็น

รอยยิ้มของพี่โอมก็อดยิ้มไม่ได้ คนอะไรนะยิ้มหวานจัง ผมยื่นครัวซองให้พี่โอมชิ้นนึง

พร้อมบอกพี่เขา “นี่ครับ เผื่อพี่ยังไม่ได้กินอะไรมา” พี่เขายิ้มพร้อมรับไปกินทันที ผม

ก้าวขาขึ้นรถและพี่โอมก็บึ่งรถไปทันที

        ไม่นานนักเราก็ถึงโรงเรียนพี่โอมขับเข้าไปจอดตรงลานจอดรถของโรงเรียนที่มี

ยามเฝ้าอย่างดี ไว้เดี๋ยวผมต้องหัดขับรถมั่งละ จะได้ไม่เป็นภาระของแม่ที่ต้องมาส่ง

ทุกวันๆ ผมลงจากรถพร้อมกล่าวคำขอบคุณ คนอะไรใจดีจริงๆ แต่ผมก็ยังไม่ลืมสิ่งที่พี่

โอมทำกับผมเมื่อวานหรอกนะ อยากรู้จริงๆว่ามันเป็นใครกล้ามายุ่งกับพี่โอม อย่าให้รู้

นะ มึงโดนหนักแน่!!! ผมเดินเอื่อยๆมาจนถึงแสตนเชียร์หน้าตึกฟ. นึกขึ้นได้ว่า

ผ้าเช็ดหน้าของพี่ฟิล์มอยู่กับผม เกือบลืมคืนซะแล้วสิ เอาไปคืนดีกว่า ผมไม่รอช้าเร่ง

ฝีเท้าเดินไปที่ห้องชมรมแต่ยังไม่ทันถึงก็มีเสียงหนึ่งตะโกนขึ้นว่า “มิก!! ระวัง!!” ผมหันหลังก็พบกับลูกบาสเก็ตบอลกำลังเคลื่อนที่หาผมอย่างรวดเร็ว ณ วินาทีนี้ผมตกใจ

มากทำตัวไม่ถูกก่อนจะมีมือของใครคนหนึ่งกระชากแขนผมให้หลบจนตัวผมนี่ล้มทับ

ใครคนนั้นเลยครับ “โอ๊ย! เจ็บบบบบ” ผมร้องออกมาด้วยความเจ็บเนื่องจากแขนของผมโดนทับอยู่และหัวผมกระแทกพื้นนิดหน่อย ไม่นานก็มีเสียงใครคนหนึ่งถามผมด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “เป็นอะไรมากหรือเปล่า มาพักข้างในก่อนดีกว่าเดี๋ยวพี่ประคบให้”

ในขณะที่พี่คนนี้กำลังประคองผมขึ้นสายตาผมก็เหลือบไปเห็นใครคนหนึ่งยืนกำมือ

แล้วมองมาทางผม รูปร่างแบบนี้ ท่ายืนแบบนี้ ‘พี่โอม’ ทำไมต้องยืมกำมือด้วยนะ ผม

ไม่เข้าใจว่าพี่โอมเป็นอะไร ไม่นานผมก็มานั่งข้างในห้องชมรมและได้รู้ว่าคนที่ช่วยผม

ไว้คือพี่ฟิล์ม เขามาช่วยผมเป็นครั้งที่สองแล้วนะ ผมพูดออกไปด้วยความซึ้งใจ

“ขอบคุณนะครับพี่ฟิล์ม ถ้าไม่ได้พี่นะผมคงโดนบาสอัดหัวไปแล้ว” พี่ฟิล์มหันมายิ้มให้

ก่อนจะพูดว่า “ไม่เป็นไรหรอกน่า เดี๋ยวพี่ไปเอาเครื่องมือปฐมพยาบาลก่อนนะ” ผมยิ้ม

พร้อมพยักหน้ารับและพี่ฟิล์มก็เดินออกไป ไม่นานนักพี่ฟิล์มก็กลับมาพร้อมกล่อง

พยาบาล พี่ฟิล์มไม่รอช้าทำนู่นนี่นั่นให้ผม ทำไมพี่ฟิล์มเขาใจดีอย่างนี้นะ

        เย็นหลังเลิกเรียนพี่โอมมายืนรอผมหน้าห้องเพื่อที่จะรับผมกลับบ้านด้วย ผมไม่รู้

นะครับว่าพี่โอมคิดยังไงกับผม แต่ที่รู้ๆตอนนี้คือผมรักพี่โอมมากๆ และถึงแม้พี่โอมจะ

ไม่รักผม ผมก็จะยังรอพี่โอมต่อไป เสียงออดดังทำให้พี่โอมที่ยืนรออยู่นั้นดู

กระชุ่มกระชวยขึ้นมาทันที ไม่ต้องสงสัยว่าทำไมพี่โอมถึงมารอผมก่อนเวลาได้ คือพี่

โอมเป็นคนชอบหาข้ออ้างออกนอกห้องเรียนน่ะครับ โดยส่วนใหญ่จะอ้างว่าไปทำง่นที่

ห้องชมรม แต่ที่จริงแล้วก็โดดมานั่งเล่นอะไรประมาณนี้แหละครับ ผมเก็บของและเดิน

ออกมาหาพี่โอมทันที โดยมีเสียงไอเป้อแซวตามหลังมา “แหมมมมมม รีบเลยนะมึง

กลัวพี่โอมไม่จัดหนักเหรอจ๊ะ” ผมหันไปขว้างกระดาษใส่มันโทษฐานกวนบาทาผม

เมื่อเดินมาถึงพี่โอมผมไม่รอช้าเอ่ยถามว่า “รอนานมั้ยครับพี่โอม” พี่โอมส่ายหน้าไป

มาพร้อมพยักหน้าเป็นเชิงมาไปกันได้แล้ว ผมจึงเดินตามพี่โอมไป ผมได้แต่หวังในใจ

นะครับว่าสักวันพี่โอมจะมองมาที่ผม

ตอนที่ 7 ก็จบไปแล้วเนอะ อาจจะอัพเร็วหน่อยนะตอนนี้เพราะยังว่างอยู่ เดี๋ยวถ้าอัพช้าไรท์กลัวว่าแฟนๆทีมโอมมิกจะลืมนิยายเรื่องนี้ไป ยังไงก็ขอบคุณที่ยังติดตามกันอยู่นะคะ ต้องขอโทษจากใจเลยนะคะที่ชอบอัพช้า ไรท์ไม่อยากให้ทุกคนรอเลยนะคะ แต่ก็ติดเรียนจริงๆอ่ะค่ะ ยังไงก็อย่าลืมนิยายเรื่องนี้กันนะค้า  #ทีมโอมมิก