คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : WHY LOVE BOY? chapter 6
เสียงของใครคนนั้นทำให้ผมสะดุ้งเล็กน้อยเพราะในเวลานั้นผมนั่งอยู่คนเดียว แต่ด้วยอาการที่ผมกำลังสะอื้นและน้ำตายังนองหน้าอยู่ทำให้ผมมองหน้าคนนั้นไม่ชัดเจน ‘ใครกันแน่นะ’ ผมรับผ้าเช็ดหน้ามาจากคนนั้นพร้อมเช็ดน้ำตาบนใบหน้าเบาๆ และพูดว่า “ขอบคุณ..ฮึก..มากครับ” เมื่อเช็ดเรียบร้อยแล้วผมก็สังเกตเห็นว่าคนนั้นเลื่อนตัวลงมานั่งข้างๆ ผมจึงหันไปมองหน้าคนข้างกายแล้วพบว่าคนๆนี้คือ ‘พี่ฟิล์ม’ เพื่อนของพี่โอมและพี่โน่ โถ่เอ๊ย!!! ผมก็นึกว่าใครเถอะ หลังจากรู้แล้วผมจึงยิ้มให้เพราะเป็นคนกันเองไม่ต้องวางตัวอะไรมาก แต่ในขณะที่ผมยิ้มหวานใส่พี่เขาอยู่นั้น ผมก็เห็นว่าพี่ฟิล์มมองหน้าผมตาไม่กระพริบเลยครับ เป็นอะไรของเขานะ ผมโบกมือไปมาตรงหน้าพี่เขาเป็นเชิงเรียกสติ แต่ก็ไม่ได้ผลผมจึงเปลี่ยนเป็นเขย่าไหล่พี่เขาเบาๆพร้อมเรียก ‘พี่ฟิล์มครับ..พี่ฟิล์มม’ เรียกไม่นานพี่เขาก็กระพริบตาปริบๆแล้วพูดว่า “ห้ะ?มีอะไรเหรอน้องมิก” คำพูดของพี่โอมนั้นทำเอาผมหลุดขำออกมาแต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรหรอกครับ ไม่อยากทำให้พี่เขาอายอ่ะ อิอิ แต่หลังจากนั้นไม่นานผมก็ได้ยินเสียงคนตรีดังขึ้นสงสัยงานจะเริ่มแล้วล่ะมั้ง จะว่าไปตั้งแต่ผมวิ่งออกมาก็ไม่เห็นพี่โอมจะเดินหาผมเลยนะ อืม..จริงสิ ลืมไปว่าเรามันไม่ใช่คนสำคัญ
เวลาผ่านไปเกือบสามสิบนาทีงานก็ยังไม่จบง่ายๆ ผมนั่งอยู่ตรงนี้ยุงก็กัดเอาเป็นเอาตาย สงสัยไม่ค่อยมีเลือดให้กินมั้ง เห็นผมเข้าหน่อยก็บินมาขออาหารจากร่างกายผมเนี่ย รีบไปจากตรงนี้ดีกว่าก่อนที่เลือดจะหมดตัว คิดได้ดังนั้นผมจึงลุกแล้วเดินไปที่โรงยิม ยังไม่ทันที่จะถึงหน้าโรงยิมดีก็มีเสียงที่คุ้นหูดังมาจากด้านหลัง “มิก!!ไปอยู่ไหนมาวะ” ผมสะดุ้งเล็กน้อยเพราะดูเหมือนจะมีอาการโกรธนิดหน่อย ผมจึงจำใจหันหลังไปมองปรากฏว่าเป็นพี่โอมครับ ปัดโธ่เอ๊ยจะโผล่มาทำไมตอนนี้วะ ไม่ไปหาไอนั่นแล้วหรือไง “มีอะไรเหรอครับพี่โอม” ผมไม่ตอบคำถามพี่เขาและเปลี่ยนเป็นถามพี่เขาเอง “ไม่ต้องมาถามเลยนะ ตอบพี่มาเดี๋ยวนี้ว่าไปอยู่ที่ไหนมา” ไม่น่าจะได้ผลแฮะ เฮ้อ ตอบๆเขาไปเถอะจะได้รีบๆอยู่ห่างๆจากพี่เขาสักที
“ใต้ต้นไม้หน้าห้องชมรมครับ”
“ไปทำอะไร”
“ไปนั่งพักครับ”
“เหนื่อยขนาดนั้นเลยงั้นเหรอ”
“ก็ผมไม่สบายนี่ครับ”
“ไม่ต้องมาอ้าง”
“ผมไม่ได้อ้างนะครับ”
เราเถียงกันอยู่สักพักไม่นานพี่โอมก็พูดกับผมด้วยน้ำเสียงโมโหสุดๆแล้วจริงๆ “วันจันทร์มึงโดนแน่ไอมิก กูจะไม่ปล่อยมึงไว้” พูดจบพี่โอมก็เดินกระทืบเท้าเข้าโรงยิมไป ดูดหมือนว่าคนผิดจะไม่ใช่ผมนะครับ ผมยืนทำหน้าไม่พอใจอยู่หน้าโรงยิมและก็นึกขึ้นได้ว่าไอเป้อกับไอวินมันประกวดด้วย ผมจึงไม่รอช้ารีบวิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้ แต่สุดท้ายพอมาถึงก็เห็นว่าเขาประกวดกันเสร็จแล้วและกำลังประกาศรางวัล โถ่ไอมิกมึงพลาดอีกแล้วนะ T T ผมจึงตัดสินใจเดินไปหน้าโรงเรียนเพื่อเรียกรถแท็กซี่กลับบ้าน วันนี้เป็นวันที่เหนื่อยสุดๆแล้วจริงๆ
---------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนที่ 6 ก็จบไปแล้วน้า รอกันนานมั้ย? ไรท์ต้องกราบขอโทษแฟนทีมโอมมิกทุกคนเลยนะค้า ที่อัพช้า คือแบบว่าไรท์ติดเรียยจริงๆน่ะค่ะ ไหนจะต้องเรียนพิเศษอีกด้วยนะ อยากให้เข้าใจนะคะ แต่สัญญ่ว่าจะไม่ทิ้วนิยายเรื่องนี้แน่นอนนะคะ ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะค้าาาาาาาาาาา #ทีมโอมมิก
ความคิดเห็น