WHY LOVE BOY? ทำไมต้องรักผู้ชายคนนี้

ลำดับตอนที่ #4 : WHY LOVE BOY? chapter 4

       นี่มันอะไรกัน...พี่โอมจับมือผมทำไม? แล้วทำไมผมต้องรู้สึกแบบนี้ด้วยล่ะ ใจผมเต้นแรง

ตึกตัก..

ตึกตัก..

ตึกตัก..

ตึกตัก..

มือผมสั่นจนพี่โอมเริ่มสังเกต โอ๊ย ผมอยากจะบ้าตาย แค่พี่โอมคนเดียวทำไมถึงมีอิทธิพลต่อหัวใจของผมขนาดนี้นะ ในจังหวะนั้นเองพี่โอมก็หันมาถามผมว่า “เฮ้ยมิก เป็นอะไรป่าววะ ทำไมหน้าแดงจังอ่ะแล้วมือก็สั่นด้วย ไม่สบายหรือเปล่าเนี่ย” ผมถึงกับสะดุ้งเล็กน้อยเพราะตอนนั้นผมกำลังควบคุมอาการของตัวเองอยู่ เอ๊ะ อาการไรวะ นี่อย่าบอกนะว่าผมเขิน เอาแล้วไงไอ้มิก ผมเห็นว่าพี่โอมเริ่มสงสัยผมจึงจำใจตอบพี่เขาไป “คะ..คือผะ..ผมไม่ได้เป็นอะไรคะ..ครับ” เฮ้ย!!ทำไมเสียงผมถึงสั่นขนาดนี้วะเนี่ย แล้วเมื่อไหร่จะถึงห้องชมรมซะทีเนี่ย เดินกันมานานแล้วนะ ผมเดินก้มหน้าก้มตาโดยไม่รู้เลยว่าเจ้าของมือที่จับมือผมอยู่นั้นกำลังจับจ้องผมอยู่ เราเดินกันอยู่ไม่นานพี่โอมก็หยุดพร้อมปล่อยมือผมแล้วพูดด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “ขอโทษนะที่ทำให้เป็นแบบนี้ แต่พี่ก็ห้ามใจไม่ได้เหมือนกัน” เมื่อได้ยินคำนั้นผมจึงเงยหน้าขึ้นสบตาคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูกจริงๆ ผมยืรมองหน้าพี่โอมอยู่นานจึงสังเกตุได้ว่าพี่โอมหน้าแดงครับ มันเกิดขึ้นได้ยังไง หรือว่าพี่โอมจะ...... เฮ้ย!คิดไรบ้าๆ เมื่อสถานการณ์อยู่ในความเงียบผมจึงเอ่ยปากถามพี่โอมว่า “พี่โอมหมายความว่าไงอ่ะครับ ผมไม่เข้าใจ” พี่โอมทำหน้าเลิ่กลักก่อนจะตอบว่า “เอ่อ เปล่าๆไม่มีอะไรว่ะ พี่ซ้อมบทละครอ่ะ” ได้ยินแค่นั้นแหละครับความรู้สึกที่บอกไม่ถูกในตอนแรกตอนนี้กลับกลายเป็นความรู้สึกผิดหวัง อะไรอีกวะผมจะรู้สึกแบบนี้ทำไมกัน ช่างเถอะครับมันก็แค่ความรู้สึกมันจะมีผลต่อหัวใจเท่าไหร่กัน

     เมื่อมาถึงห้องชมรมทุกสายตาจับจ้องมาที่เราสองคนพร้อมตะโกนเป็นเสียงเดียวกันว่า “ง่อวววววววววววววว ยังไงๆ” ผมสังเกตได้ถึงความมีพิรุธของพี่โอมแล้วพี่โอมก็ตอบขึ้นว่า “อะไรของพวกเมิงง กูแค่ผ่านไปทางบ้านน้องเขาเลยแวะรับมาด้วยแค่นั้นเอง” หลังจากพี่โอมตอบผมก็ได้ยินเสียงใครคนหนึ่งพูดขึ้น “ใช่ป้าวไอ้โอม มึงอ่ะยิ่งชอบแถอยู่” เสียงนั้นไม่ใช่ใครครับ เป็นเสียงของพี่โน่ ประธานชมรมดนตรีนั่นเองครับ ผมเองก็ยังไม่ได้รู้จักพี่เขามากหรอกครับ รู้แค่นี้แหละ สิ้นเสียงพี่โน่ไม่นานพี่โอมก็รีบเถียงขึ้นทันควัน “ก็เออดิวะ” พี่สองคนเถียงกันอย่สักพักก่อนจะมีเสียงใครอีกคนพูดขึ้น “มึงสองคนอ่ะพอเลย เสียเวลาไปนานแล้วนะ จะได้เตรียมงานมั้ยครับ!!” ใครวะ ผมคิดในใจ จากนั้นพี่โอมก็พูดขึ้น “เออๆก็ได้วะ พวกมึงอ่ะแนะนำตัวน้องเขาหน่อยเหอะ น้องเขาเป็นเด็กใหม่ยังไม่รู้จักใคร” และไม่นานก็มีเสียงคนแนะนำตัว

“หวัดดีครับพี่ชื่อโน่นะ”

“หวัดดีครับพี่ชื่อฟิล์ม”

“เราชื่อเงาะ(ง่อย)นะ อยู่ม.4 ปีเดียวกับนายแหละ”

“สวัสดีครับพี่ชื่อเก่ง ไอ้นี่ชื่อพ้ง”

ผมฟังคนตรงหน้าแนะนำตัวแล้วพี่โอมก็พูดขึ้น “เราอ่ะก็แนะนำตัวสิ” ผมได้ยินดังนั้นจึงเริ่มพูด “สวัสดีครับผมชื่อมิก อยู่ม.4 พึ่งมาเข้าชมรมดนตรี ฝากตัวด้วยครับ” โดปกติแล้วผมเป็นคนขี้อาย แล้วก็ไม่ค่อยสุงสิงกับใครชอบอยู่คนเดียวซะมากกว่า ในจังหวะที่ผมแนะนำตัวเสร็จพอดิบพอดีก็มีเสียงออดดังเป็นสัญญาณเตือนว่านี่เป็นเวลาเที่ยงตรง!! เฮ้ยได้เวลาเริ่มงานแล้วไม่ใช่เหรอ ยังไม่ได้จัดงานเลยนี่ หลังจากออดหยุดดังทุกคนไม่รอช้าแยกย้ายทำงานรวมถึงตัวผมเองด้วย ใช้เวลาเพียงครึ่งชั่วโมงงานก็เสร็จ ดีนะครับที่ผู้ประกวดวงต่างๆยังไม่มา ผมมานั่งพักใต้ต้นไม้หน้าห้องชมรมก่อนจะบ่นกับตัวเองเบาๆว่า “เฮ้อ ปวดหลังโว้ย” หลังจากนั้นผมก็ได้ยินเสียงของบุคคลที่ไม่ได้รับเชิญ “กินน้ำหน่อยมั้ย”...........

ตอนที่ 4 ก็จบไปแล้วนะค้า คิดกันหัวระเบิดเลยแหละ ฮือๆๆๆ ก็อยากจะให้ผู้อ่านได้อ่านกันเร็วๆ เนื้อเรื่องถ้างงตรงไหนเม้นถามได้เลยนะค้า ไรท์จะปรับปรุงให้เท่าที่จะทำได้น้า มาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า เสียงของบุคคลปริศนานี่จะเป็นของใครกันน้า หลายๆคนคงจะรู้กันแล้วใช่มั้ยล่า อิอิ ยังไงก็อยู่กับไรท์ไปนานๆนะค้า #ทีมโอมมิก