WHY LOVE BOY? ทำไมต้องรักผู้ชายคนนี้

ลำดับตอนที่ #3 : WHY LOVE BOY? chapter 3

    หลังจากที่ผมยืนครุ่นคิดอยู่นานว่ามันเกิดอะไรขึ้นในหัวใจของผมกันแน่ ผมได้ยินเสียงพี่โอมเรียกชื่อผมซะดัง ทำเอาผมหลุดจากภวังค์เลยครับ “ไอ้มิกก!!! เป็นไรวะทำไมนิ่งไปอ่ะ” ผมทำหน้าเลิ่กลักไม่รู้จะตอบว่าอะไรเลยส่ายหัวพลางพูดว่า “เปล่าครับพี่ ไม่ได้เป็นอะไรครับ” เมื่อผมพูดจบพี่โอมก็พยักหน้าพร้อมกับพูดว่า “เออๆถ้าไม่มีไรแล้วพี่กลับบ้านก่อนนะ” ผมยิ้มให้พลางโบกมือให้พี่โอมก่อนจะเบิ้นรถไป “เฮ้อ…” ผมถอนหายใจหนึ่งทีก่อนจะเดินเข้าบ้านไป ในขณะที่ผมกำลังเดินขึ้นห้องท้องเจ้าปัญหาของผมก็ร้องซะลั่นบ้าน จริงด้วยสินะ ผมยังไม่ได้กินอะไรเลยนี่นาตั้งแต่เลิกเรียน ไปหาอะไรกินก่อนดีกว่า ว่าแต่แม่กับพ่อหายไปไหนนะ ผมเดินเข้าไปในครัวพลางกวาดสายตาไปที่ตู้เย็นก็สะดุดเข้ากับกระดาษใบเล็กสีชมพูจี๊ดจ๊าดนั่นที่แปบอยู่ตรงตู้เย็น ผมไม่รอช้ารีบเดินเข้าไปหยิบมาอ่านก็พบว่าในกระดาษมีข้อความว่า ‘วันนี้พ่อกับแม่ไม่อยู่ต้องไปดูงานที่พัทยา 3 วัน ดูแลตัวเองดีๆนะลูก จากแม่’ ห๊ะ!!! หมายความว่านี่ผมต้องอยู่บ้านคนเดียวงั้นเหรอ จะรอดมั้ยเนี่ย ผมสบถออกมาอย่างหัวเสียก่อนจะเดินไปนั่งบนโต๊ะกินข้าวที่มีต้มยำกุ้งของโปรดวางรออยู่ “ทำให้เอาใจสินะแม่” ผมพูดออกมาคนเดียวและนั่งกินข้าวอย่างเงียบๆ เมื่อกินเสร็จจึงเดินขึ้นห้องไปเพื่ออาบน้ำนอน ผมใช้เวลาในการอาบน้ำไม่นานมากเพราะรู้สึกเพลีย ทันทีที่ล้มตัวลงบนที่นอนหลับตาพร้อมที่จะนอนแล้วครับ จู่ๆก็มีใบหน้าของผู้ชายคนหนึ่งลอยเข้ามาในหัว รอยยิ้มที่ไม่เหมือนใคร สีผิวคล้ำๆ หน้าหล่อๆนั่นทำเอาผมใจเต้นแรงอีกแล้ว

ตึกตัก

ตึกตัก

ตึกตัก

อะไรกันเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยย!!! มากวนถึงตอนนอนหลับเลยเหรอ มันจะมากเกินไปมั้ยเนี่ย หรือว่าความรู้สึกที่ผมเป็นอยู่ตอนนี้มันจะเป็นอย่างที่ผมคิดจริงๆ นี่ผมชอบพี่โอมงั้นเหรอ ทั้งๆที่เขาเป็นผู้ชายเหมือนกันแต่ความรู้สึกที่ผมมีให้พี่โอมมันไม่ใช่แบบพี่น้อง หรือแบบคนรู้จักแล้วครับ ผมชอบพี่โอม

หลังจากใช้เวลาคิดทบทวนอยู่นานผมจึงเริ่มมั่นใจแล้วครับว่าผมชอบพี่โอมจริงๆ จากนั้นผมก็ค่อยๆปิดตาลงแล้วหลับไป

    เช้าวันรุ่งขึ้น…ผมตื่นขึ้นมาจากแสงแดดที่ส่องโดนตาผมพอดี “อยากให้กูตื่นขนาดนั้นเลยเหรอคุณดวงอาทิตย์” ผมพูดออกมาพลางเดินไปปิดผ้าม่าน วันนี้เป็นวันเสาร์ผมว่าจะขอนอนต่ออีกหน่อย ยังไม่อยากลุกเลยจริงๆ อากาศมันช่างดีซะเหลือเกิน แต่ก่อนจะหลับต่อผมหันไปมองนาฬิกาก็เบิกตาโพลงเลยครับ เห๊ยยย!!!! สิบโมงครึ่งแล้วนี่หว่า ไม่นอนมันแล้วครับเดินไปอาบน้ำแต่งตัวเลยดีกว่า ไม่ต้องสงสัยว่าทำไมผมถึงต้องรีบขนาดนี้ ก็วันนี้ที่โรงเรียนของผมมีประกวดวงดนตรีน่ะสิครับ ผมต้องไปอยู่แล้วเพราะตัวผมเองต้องไปช่วยเขายกของจัดของที่งานอีก ตอนแรกกะว่าจะตื่นสักเก้าโมงเพราะงานเริ่มเที่ยงแต่นี่ดีนะครับที่มองนาฬิกาก่อนไม่งั้นได้โดนพี่ๆชมรมเล่นงานแหงๆ อยู่ชมรมดนตรีมันก็ไม่ได้ดีนักหรอกครับว่ามั้ย ในขณะที่ผมกำลังเดินออกจากบ้านเพื่อนั่งแท็กซี่ไป มือถือของผมก็สั่นเป็นสัญญาณบ่งบอกว่ามีคนโทรมา ผมหยิบมือถือขึ้นมาดูดวยความสงสัย เบอร์แปลกนี่นา จะรับดีมั้ยวะเนี่ย ผมคิดอยู่นานก่อนจะตัดสินใจรับ “ฮัลโหลครับ” ผมพูดทันทีเมื่อกดรับ จากนั้นก็ได้ยินเสียงปลายสายตอบมาเป็นเสียงที่คุ้นเคยจริงๆครับ ‘มิก จะไปโรงเรียนรึยัง ‘ เสียงพี่โอมครับ ว่าแต่พี่โอมเอาเบอร์ผมมาจากไหนนะ “กำลังจะไปเลยครับพี่” ผมตอบพี่เขาไปด้วยอาการใจสั่นๆ ‘งั้นออกมาหน้าบ้านเลยนะพี่ผ่านทางนั้นพอดีเดี๋ยวจะแวะไปรับ’ แค่ได้ยินเท่านั้นแหละครับผมนี่ยิ้มไม่หุบเลยแหละ จะเรียกว่าดีใจก็ไม่นะ มันเป็นอาการปลื้มมากกว่า ในจังหวะนั้นผมไม่รอช้าเดินไปรอพี่โอมที่หน้าบ้านทันทีเลยครับ รอไม่นานพี่เขาก็มา ดีแล้วแหละครับที่ไม่นาน แดดยิ่งร้อนๆอยู่

เมื่อพี่โอมมาถึงผมก็ยกมือไหว้ก่อนเลยครับ “หวัดดีครับพี่” พี่โอมก็ไหว้คืนพร้อทบอกว่า “เออๆหวัดดี รีบขึ้นรถเถอะจะได้รีบไป ขืนช้ากว่านี้โดนไอ้โน่ด่าเละ” ผมไม่รอช้าก้าวขาขึ้นรถพี่เขาอย่างไวก่อนเราจะคุยกันในเรื่องไร้สาระทั่วๆไปอ่ะครับ ไม่นานก็ถึงโรงเรียนตอนนี้เวลา สิบเอ็ดโมงสิบห้าแล้วครับ ช้าขนาดนี้จะโดนพี่โน่ด่ามั้ยเนี่ย ผมยืนนิ่งไม่แม้แต่จะก้าวขาเดิน จากนั้นผมก็ต้องสะดุ้งเมื่อพี่โอมมาคว้ามือผมพร้อมกับพูด “รอพ่อตัดริบบิ้นหรือไงรีบไปกันเถอะ” แล้วพี่โอมก็เดินจับมือผมไป

ตอนที่ 3 ก็จบไปแล้วนะค้า เป็นไงกันบ้างสนุกมั้ย ขอขอบคุณทุกๆคนที่คอยติดตามนิยายเรื่องนี้นะคะ ก็เห็นแล้วใช่มั้ยล่ะคะว่ามิกของเราเริ่มรู้ตัวเองแล้วว่าชอบพี่โอม เรื่องราวจะเป็นยังไงต่อไปโปรดติดตามในตอนต่อไปนะค้า #ทีมโอมมิก