WHY LOVE BOY? ทำไมต้องรักผู้ชายคนนี้

ลำดับตอนที่ #2 : WHY LOVE BOY? chapter 2

แสงแดดยามเช้าส่องเข้ามาในห้องผมทำเอาผมสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจ "ซวยแล้วว!!!!!!! 7 โมงครึ่งแล้วนี่หว่า แล้วงี้กูจะไปโรงเรียนทันมั้ยเนี่ย" ผมบ่นออกมาด้วยความโมโหตัวเอง จากนั้นผมจึงรียถอดเสื้อผ้าวิ่งเข้าห้องน้ำทันทีเลยครับ เห้อ วันที่สองก็ตื่นสายเลยกู ผมใช้เวลาในห้องน้ำไม่นานก็ออกมาแต่งตัวแล้วรีบออกไปโรงเรียนทันทีโดยไม่ได้ กินข้าวเช้าเพราะกลัวว่าจะไม่ทันแน่ๆ ผมสวัสดีคุณแม่ก่อนจะวิ่งไปขึ้นรถแท็กซี่ที่ผ่านมาพอดี "ไปโรงเรียนฟรายเดย์ครับ" ผมบอกโชเฟอร์จากนั้นเขาก็รีบเหยียบคันเร่งออกไปทันที ค่อยโล่งใจหน่อยครับนึกว่าจะไม่มีรถซะแล้ว ผมนั่งเพลินๆจนถึงโรงเรียน ผมจ่ายตังและลงจากแท็กซี่ทันทีด้วยความรีบผมจึงสะดุดเท้าตัวเองเกือบหน้า คว่ำเลยครับ 'ไอ้มิก...เอาอีกแล้วนะมึง เกือบทำตัวเองขายหน้าแล้วมั้ยล่ะ' ผมคิดในใจพลางส่ายหัวไปมา จากนั้นก็ตั้งสติแล้ววิ่งไปเข้าแถวทันทีเลยครับ โชคดีที่ยังทันอยู่ เกือบสายซะแล้ว โชคดีไปนะไอ้มิก
          เมื่อถึงช่วงพักกลางวันผมลงมากินข้าวกับเพื่อนที่โรงอาหารแต่ยังไม่ทันที่ผม จะเดินไปต่อแถวซื้อข้าวเลยครับผมได้ยินประกาศจากฝ่ายประชาสัมพันธ์ว่า 'นักเรียนที่ยังไม่ได้ส่งสมัครเข้าชมรมดนตรีขอให้มาส่งที่ห้องชมรมด้วยครับ' เมื่อผมได้ยินดังนั้นไม่กงไม่กินมันครับข้าวอ่ะ รีบวิ่งไปห้องชมรมดนตรีเลยครับ โถ่เอ๊ยไอ้มิก!!!! เรื่องสำคัญขนาดนี้มึงยังลืมอีกเหรอเนี่ย ผมวิ่งมาถึงด้วยความเหนื่อยผมจึงหายใจแฮ่กๆๆ มือก็กำลังจะเอื้อมไปเปิดประตูห้องชมรมแต่ประตูกลับเปิดออกก่อน เมื่อผมเห็นเจ้าของมือคนเปิดประตูเท่านั้นแหละครับอาการเดิมมาอีกแล้ว ขาสั่น ใจเต้นแรง หน้าร้อนๆ พี่โอม. คนนี้อีกแล้ว ผมไม่เข้าใจตัวเองเลยครับ ทั้งๆที่ตัวเองก็เป็นผู้ชายแท้ๆนะ แต่ทำไมถึงมีอาการแบบนี้กัน ผมยืนคิดพร้อมกับมองหน้าพี่เขาอยู่นาน ก่อนพี่เขาจะยื่นหน้ามาใกล้ๆแล้วเขย่าไหล่ของผมอย่างเเรง "เห้ยไอ้น้องมิก" ผมสะดุ้งทันทีที่ได้ยินพี่เขาเรียกชื่อผม "ครับพี่ มีอะไรเหรอครับ" ผมถามพี่เขาไปอย่างลืมตัวว่าจะมาส่งใบสมัคร ให้พี่เขา "พี่อ่ะต้องถามน้องว่ามีอะไร" พี่เขาตอบมาพร้อมส่งรอยยิ้มหวานๆมาให้ ทำเอาผมใจเต้นแบบรัวๆเลยครับ "ผะ...ผมมาสะ...ส่งใบสมัครชมรมครับพี่" ผมตอบพี่เขาไปด้วยเสียงสั่นๆ โอ๊ย!!อะไรของกูวะเนี่ยมันเกิดไรขึ้นกันแน่ ยังไม่ทันที่พี่โอมจะตอบอะไรผมกลับมา ก็มีเสียงบุคคลปริศนาแทรกขึ้นมา “ไอ้โอม!! อาจารย์เรียกมึงแล้วอ่ะ รีบไปดิ เดี๋ยวกูก็โดนด่าจนได้ เร็วๆเลย” พี่คนนี้เป็นใครกันนะ หล่อเหมือนกันนะเนี่ย ผมคิดในใจพลางมองหน้าพี่เขาแล้วยิ้มให้ ก่อนจะมีเสียงพี่โอมพูดขึ้น “น้องมิกวันนี้พี่ต้องรีบไปหาอาจารย์ว่ะ ไว้ตอนเย็นค่อยมาส่งละกันนะ ส่วนไอนี่มันชื่อโน่ เป็นประธานชมรมดนตรี ไว้ค่อยมาแนะนำตัวอย่างเป็นทางการอีกทีละกันนะ” ผมพยักหน้ารับพร้อมเดินกลับไปที่โรงอาหารเพื่อกินข้าวกลางวัน

           กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

เสียงออดดังบอกเวลาเลิกเรียน เห้ออ ในที่สุดก็ถึงเวลานี้สักทีนะ ผมเดินลงจากตึกเพื่อกลับบ้านแต่ยังไม่ทันจะก้าวขาออกจากห้องก็ได้ยินเสียงของไอเป้อ เพื่อนผมเองครับ มันตะโกนเรียกชื่อผมพร้อมพูดว่า “ไอ้มิกกกกก มึงอย่าลืมไปส่งใบสมัครนะเว้ย เดี๋ยวได้โดนพี่โอมด่าพ่อล่อแม่หรอกฮ่าๆๆๆๆๆ” เมื่อได้ยินดังนั้นผมไม่รอช้ารีบวิ่งไปห้องชมรมเลยครับ ไม่ได้กลัวจะโดนพี่โอมด่าพ่อล่อแม่นะครับ แต่ความรู้สึกผมมันบอกว่าให้ไป เมื่อมาถึงผมก็รีบผลักประตูเข้าไปพร้อมกับถอนหายใจด้วยความโล่งอกที่พี่โอมยังอยู่ “มาส่งใบสมัครครับพี่” ผมไม่รอช้ารีบยื่นใบสมัครให้ พี่เขาก็รับใบสมัครจากผมไปอ่าน อ่านไปพยักหน้าไป แล้วพี่เขาก็พูดขึ้นว่า “เล่นกีต้าร์เป็นด้วยเหรอวะ” ผมงงกับคำถามครับพี่เขาจะถามทำไมมันแทบจะไม่สำคัญด้วยซ้ำ? ผมคิดในใจแต่ก็ตอบพี่เขาไป “ก็..นิดหน่อยครับพี่” พี่เขาก็พยักหน้าหงึกๆ พร้อมพูดว่า “เออๆดีและ กลับบ้านได้แล้วแหละ” เย้!! กลับได้ซักที ก่อนจะกลับผมหันไปไหว้คนอื่นๆในห้องชมรมและเดินออกจากห้องไป ผมมายืนรอแท็กซี่หน้าโรงเรียนอยู่นานแต่ก็ไม่ว่างซักคัน "อะไรกันวะเนี่ย ใจคอจะไม่ให้กูกลับบ้านใช้มั้ย" ผมยืนบ่นอยู่คนเดียวก่อนจะมีรถมอไซต์คันนึงมาจอดตรงหน้าผม ผมขมวดคิ้วด้วยความสงสัยว่าไอ้คนนี้มันเป็นใครกันวะมาจอดรถตรงนี้ทำไม ไม่นานบุคคลปริศนาก็ถอดหมวกกันน๊อคออกพร้อมพูดว่า "ทำไมยังไม่กลับบ้านอีกวะน้องมิก" คำถามนั้นทำเอาผมยืนนิ่งไปซักพักเพราะคนตรงหน้าผมตอนนี้ไม่ใช่ใครที่ไหน พี่โอม อีกแล้วเหรอ ใจผมมันเต้นแรงจนแทบทะลุออกมาอยู่แล้วนะเนี่ย ผมสบัดหัวไปมาเพื่อเรียกสติก่อนจะตอบพี่โอมไป "อ๋อ พอดีผมยืนรอแท็กซี่อยู่อ่ะครับ รอนานแล้วยังไม่ว่างซักคันเลย" พี่โอมเมื่อได้ยินที่ผมพูดก็พยักหน้าหงึกๆและพูดว่า "ให้พี่ไปส่งมั้ยล่ะ" ไวกว่าความคิดผมก็ปากนี่แหละครับ "ก็ได้ครับพี่" จากนั้นผมก็ขึ้นรถพี่โอมไปพร้อมบอกทาง พี่โอมเป็นคนขับรถไม่เร็วครับกว่าจะถึงบ้านก็ปาเข้าไปหกโมงครึ่งแล้ว ตลอดทางที่ผมซ้อนรถพี่โอมมา ใจผมเต้นแรงไม่หยุดเลยครับ ผมเริ่มไม่แน่ใจในความรู้สึกตัวเองซะแล้วสิครับ หรือว่าผมจะ....ชอบพี่โอม

ตอนที่ 2 ก็จบไปแล้วน้า ขอบคุณสำหรับคนที่ติดตามอยู่นะคะ เนื้อเรื่องอาจจะสั้นๆไปหน่อยแต่ก็พยายามคิดให้มากขึ้นนะคะ สำหรับใครที่อยากให้นิยายเรื่องนี้ไปในแนวไหน คอมเมนต์บอกได้เลยค่า ทำตามคำขอแน่นอนค่ะ (เท่าที่จะทำไดน้า)

ยังไงก็ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ