ยัยชั่วกะนายเลวบัดดี้สุดซ่า

ลำดับตอนที่ #8 : ปราง

 
  ลมเย็นโบกพัดทยอยไหลเวียนเข้าทางหน้าต่างก่อนจะวิ่งออกจากหน้าต่างอีกบานที่เลื่อนลงไม่มากนัก รถเริ่มเพิ่มทวีความเร็วขึ้นเรื่อยๆหลังจากที่วิ่งเอื่อยเฉื่อยอยู่พักใหญ่เพื่อให้เด็กสาวหน้าใสที่นั่งมาด้วยได้มีเวลาเตรียมใจเจอกับการที่ต้องมาเป็นของเดิมพันในการแข่งรถครั้งนี้
  รถวิ่งเข้ามาจอดตรงริมชายหาดที่มีถนนกว้างใหญ่และรถหลากสีจอดเรียงเป็นแถวอย่างน่าสนใจ


"ว่าไง น้องชาย"

  โค้กเดินยิ้มแฉ่งตรงมาทางเป้ยกับเต้อย่างรีบเร่ง

"แล้วจะแข่งกันตอนไหน"


  เต้ถามห้วนๆโดยไม่ได้หันไปมองว่าโค้กกำลังจะตอบว่าอะไรเขาก็ตรงดิ่งไปหา    เป้ยที่ยืนอยู่อีกฝั่งหนึ่งของรถ
  ก่อนที่โค้กจะตะโกนตอบออกไป รถเก๋งอีกคันหนึ่งก็วิ่งเข้ามาด้วยความเร็วสูงและเหยียบเบรคได้ทันก่อนจะชนเข้ากับรถคันสีขาวดำ
  ผู้ชายผมยุ่งๆสีดำเข้มกับรูปร่างที่สูงโปร่งก้าวลงมาโดยที่ใส่แว่นสีดำปิดตาของเขาไว้


"ว่าไงบอย วันนี้สบายดีไหม"

  โค้กเดินเข้าไปกอดคอชายที่มีผมสีดำเข้มเหมือนสนิทกันมานานแล้ว

"ดีพี่"

  บอยตอบแบบขอไปทีก่อนจะเดินมายังประตูอีกฝั่งหนึ่งแล้วทุบหน้าต่างเบาๆพอที่จะให้คนข้างในรู้สึกตัว

"ออกมา" เขาพูดอย่างเย็นชาแล้วก็หันไปทางอื่น


  ประตูรถเปิดออกพร้อมกับขาเรียวสวยก้าวลงมาพร้อมกับชุดวันพีชสีดำยาวพริ้วอยู่ท่ามกลางความตกตะลึงของทุกคนที่อยู่ใกล้เคียง


"สวยจัง" พงศ์เอ่ยขึ้นมาเบาๆทำเอาเมย์ยืนหน้างอลแล้วหันไปยกขวดน้ำมาดื่ม

"นั่น...ปรางนิ" เป้ยสบถออกมาเบาๆก่อนจะเดินไปยืนเคียงข้างเต้


   สาวร่างงามในชุดวันพีชสีดำยาวราบพื้น เป็นภาพที่หาดูได้ยากในแถวชายหาดสีนิลอย่างนี้ ปรางค่อยๆเดินมายืนเคียงข้างบอยด้วยท่าทางเขินอาย


"นี่แหละ ของพนันของฉัน" บอยบอกด้วยเสียงที่ราบเรียบ

"เฮ๊ย!! แกจะบ้าหรอบอย นี่มันน้องสาวแกนะ" โค้กมองหน้าบอย

"ก็มันอยากทำ ผมก็ห้ามอะไรไม่ได้" บอยตอบให้จบๆแต่เหมือนจะไม่ใช่แบบนั้น


  พลั่ก..!!โครม!

  โค้กมองภาพตรงหน้าอย่างตกตะลึงมือที่กำไว้แน่นเริ่มคลายออก ภาพตรงหน้าคือภาพที่ผู้หญิงร่างสวยหน้าตาน่ารักชกผู้ชายตัวสูงใหญ่กระเด็น
  เป้ยทนฟังเหตุผลคนข้างหน้าได้ไม่นานนัก เพราะความอดทนของเธอต่ำเกินที่จะฟังคำบรรยายของคนที่เรียกตัวเองว่าพี่ชายที่พาน้องสาวมาทำงานที่เปอะเปื้อนแบบนี้


"พี่บอย" ปรางวิ่งเข้ามาประคองชายผมดำสนิทที่นั่งพิงหัวรถอย่างเป็นห่วง

"ออกไปให้พ้น" บอยใช้มือที่แข็งแกร่งปัดข้อมือเรียวเล็กออกด้วยความโกรธ

"เธอ เป้ย...ทำไมเธอชกพี่ชายฉัน" ปรางเดินดุ่มๆเข้าไปพร้อมกับเงื้อมมือขึ้น

"หยุดนะ..หยุดเอานิสัยบ้าๆของเธอมาใช้แถวนี้" บอยตะคอกใส่ปรางเสียงดัง


  ปรางหันไปมองหน้าบอยด้วยความเจ็บปวดแล้วสะบัดมือลงมองหน้าเป้ยอย่างเจ็บแค้น เป้ยมองหน้าปรางแล้วถามขึ้นมาว่า...


"เธอมาที่นี้ทำไม"


  ปรางหันหลังกลับใช้มือเสยผมที่สีดำยาวสลวยเป็นลอนของเธอก่อนจะก้าวเดินไปที่รถอย่างไม่สนใจใยดีเป้ยเลย
  เต้เดินเข้ามาสะกิดเป้ยเบาๆ


"เธอไปอยู่กับแฟนไอ่เตี้ยเถอะ เดี๋ยวก็จะแข่งรถกันแล้ว"


  เป้ยไม่ตอบอะไรได้แค่พยักหน้าแล้วมองตรงไปที่ปรางเป็นครั้งสุดท้ายและก้าวช้าๆไปหาเมย์ที่กำลังยืนหน้ามุ่ย


"เป้ย..เธอว่ายัยนั่นสวยไหม ฉันว่าไม่เลยสักนิดทำไมพี่พงศ์ต้องมองหล่อนแบบนั้นด้วยนะ ฉันสวยกว่าเยอะ" เมย์พูดเสียงเคืองๆ

"ฉันก็ไม่รู้นะ แต่เธอคนนั้นเป็นเพื่อนฉันเอง แล้วเกิดพี่ชายเธอแพ้ละก็...เธอก็จะโดน"

"แฮ่มๆ" เมย์ขัด"ฉันก็ไม่แน่ใจหรอกนะว่าใครจะชนะ แต่ที่แน่ๆทุกคนมีจุดมุ่งหมายที่จะชนะ เพื่อจะได้ของพนัน เฮ้อ...!! เพื่อนเธออาจจะไม่รอด"

"ฉันขอให้เต้ชนะด้วยเถอะ เพราะปรางจะได้รอดจากการเป็นทาสของคนอื่น"เป้ยหันไปมองเต้ที่กำลังจะเปิดประตูรถ"เต้...ชนะให้ได้นะ" เป้ยตะโกนบอก

เต้ชูนิ้วโป้งขึ้นพร้อมรอยยิ้ม"เชื่อใจฉันเถอะ"


  ถนนทอดยาวเรียบทางชายหาดจนถึงจุดต้นถนนมีรถกว่า30คันกำลังเร่งเครื่องปล่อยเสียงขู่ราวกับจะขย้ำเหยื่อ  ปัง!...สิ้นเสียงปืนรถก็กระหน่ำกันวิ่งล้อรถพากันหมุนด้วยความเร็วสูง คันสีแดงออกตัวนำไปข้างหน้าตามมาด้วยคันสีน้ำเงินและคันที่ขาวดำ   เป้ยมองจุดที่ๆเคยมีรถเร่งเครื่องกันจะกระหน่ำออกไปด้วยความรู้สึกร้อนใจ

  แคว่กก..กก.ก เสียงผ้าขาดทำให้เป้ยกับเมย์ต้องหันไปมอง


"อยากมีเรื่องมากนักหรือไง ห๊า!! อย่านึกนะว่าเป็นน้องของบอยแล้วจะพูดด่าใครก็ได้น่ะ ถึงจะเป็นน้องสาวแต่ฐานะเธอที่เค้าพามาก็แค่ของพนันที่เค้าจะทิ้งเมื่อไรก็ได้ อย่างเธอมันจะได้สักแค่ไหนเชียว" ผู้หญิงกางเกงสั้นจู๋ ผมซอยสั้นสีทองพูดขึ้น

"ว๊าย!! ดูข้างหลังยัยนี้สิมีแผลเป็นด้วยละ ยี๋~น่าเกียด" ผู้หญิงผมสั้นหน้าม้าสีม่วงพูด


  เป้ยตัวชาไปหมดเธอหันไปมองเหตุการณ์ข้างหลังอย่างไม่มีความรู้สึกนึกคิดไดๆ
ปรางยืนจับชุดสีดำเอาไว้ในอ้อมอก ข้างหลังมีรอยฉีกเป็นทางยาวทำให้มองเห็นบาดแผลที่ค่อนข้างใหญ่


"ปล่อยฉันนะ!!" ปรางสะบัดตัวเองออกจากการแตะต้องของพวกผู้หญิงที่ล้อมรอบ

"นี่เธอจะหาเรื่องหรือไง ห๊า~นังบ้า" ผู้หญิงผมซอยสั้นสีทองพูด


  ผู้หญิงผมหน้าม้าสีม่วงกระชากผมสีดำสลวยขึ้นมาเขย่าๆก่อนที่ผู้หญิงผมซอยสั้นสีทองจะใช้มือข้างหนึ่งฟาดลงไปเต็มแรงบนหน้านวลใสของปรางโดยไม่ยั้ง
  เป้ยเรียกสติตัวเองกลับมาได้ก็วิ่งเข้าไปลากผู้หญิง2คนนั้นออกมาแล้วยืนขวางหน้าปรางเอาไว้ไม่ให้พวกหล่อนเข้ามาได้อีก


"นี่แก ออกไปนะอย่ามาสอด" ยัยผมหน้าม้าสีม่วงตะคอกใส่หน้าเป้ยเสียงดัง

"ผ่านฉันไปก่อนแล้วกัน" เป้ยยิ้มเยาะ


  ไม่ต้องรอให้พูดจบยัยผู้หญิงผมสีทองก็เข้ามาผลักเป้ยให้ล้มลงไปนอนกับพื้น แต่เป้ยถีบยัยผมทองกลับเข้าตรงหน้าท้องอย่างจัง จนต้องลงไปฟุบนอนกองกับพื้นแทน ทีนี้ยัยผมหน้าม้าสีม่วงวิ่งเข้ามาบีบคอเป้ยแล้วตบเข้าที่หน้า แต่เป้ยก็เปิดเสื้อยัยหน้าม้าสีม่วงขึ้นแล้วดึงเสื้อในของหล่อนลงมา ทำเอายัยผมหน้าม้าสีม่วงร้องด้วยความตกใจจนต้องปล่อยมือออกจากคอของเป้ย  ก่อนที่เป้ยจะทำอะไรผู้หญิงผมหน้าม้าสีม่วงต่อปรางก็เข้ามาห้ามเอาไว้


"พอทีนังหน้าด้าน เธอน่ะมันไม่ใช่คน ไม่มีความรู้สึกเป็นสัตว์เลือดเย็น ทำร้ายคนอื่นได้หน้าตาเฉย ฉันเกียดเธอ" ปรางระบายออกมา

"ฉันขอโทด" เป้ยพูดจบก็เดินเข้าไปหาเมย์ที่กำลังกระชากผมยัยผมสีทองอยู่

"ฉันมันเป็นคนไม่ดี พี่อย่ามายุ่งกับฉันอีกเลยนะ" แล้วเป้ยก็เดินจากไปยังชายหาดเพียงลำพัง