ยัยชั่วกะนายเลวบัดดี้สุดซ่า

ลำดับตอนที่ #7 : ยัยชั่วหน้าด้านสารเลว

"ใครหรอ เป้ย" เต้เดินเข้ามาจับหัวไหล่เป้ยเขย่าเบาๆ

"จำที่ฉันเล่าเรื่องที่ฉันโดนไล่ออกได้เปล่า  ยัยพวกนี้แหละที่โดนฉันฆ่านะ" เป้ย มองพวกผู้หญิงทั้ง 5 อย่างแค้นใจ

"อ้าว ทำไมไม่เห็นเป็นอะไรเลยอ่ะ เห็นเป้ยบอกว่าพิการไง" เต้ขมวดคิ้ว

"แล้วนายคิดยังไงล่ะ พวกนี้มันวางแผนไล่ฉันออกไง ว่าแล้วเชียวว่าทำไมไอ้พวกที่เห็นแกตัวไม่ไปแจ้งตำรวจเรื่องฉัน ที่แท้ก็กลัวว่าจะโดนจับได้ว่าโกหก"


  ผู้หญิงทั้ง 5 คน ที่ดูเป็นลูกผู้ดีซะหน่อยลุกขึ้นมายืนเรียงกอดอกมองเป้ยตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ก่อนจะเผยรอยยิ้มเยาะออกมาให้ได้ชม


"พวกไม่มีหัวนอนก็อย่างนี้แหละน่ะ ชอบพูดจาสุนัข พวกเราก็เป็นมนุษย์ฟังไม่ค่อยออกซะด้วยสิ สงสัยต้องพาไปฝึกพูดภาษาคนซะหน่อยแล้ว" ผู้หญิงผมยาวสีทองยืนยิ้มร่า

"เธอรู้ด้วยหรอว่าฉันกำลังพูด หรือว่าเธอก็เคยผ่านการฝึกพูดมาก่อนเหมือนกัน"
เป้ยตอกกลับเสียงเรียบ

"แก แกว่าฉันเป็นหมาหรอ" ผู้หญิงคนเดิมกรีดเสียงแหลมออกมาอย่างไม่พอใจ

"อ้าว นึกว่าฝึกเป็นมนุษย์สมบูรณ์แล้วซะอีก ที่ไหนได้ สมองสุนัขเหมือนเดิม"


  เป้ยหันไปอมยิ้มกับเต้ เต้ก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆส่งมาให้ก่อนจะส่ายหัวมานั่งที่โต๊ะตามเดิม


"จีจี้ หยุดเสียงบ้าๆของเธอซะที หนวกหู" ผู้หญิงร่างใหญ่ผมสอยสั้นสีดำหันไปว่ายัยผมทองที่เอาแต่หวีดเสียงกรี๊ดอยู่ข้างๆ

"จอย แกดูพวกมันสิ พวกมันว่าฉันน่ะ" จีจี้ทำท่าเหมือนจะร้องชี้มาทางเป้ย

"เอ้อ กรูรู้แล้ว" ยัยทอมชื่อจอยบอกอย่างไม่สบอารมณ์

"เป้ย ที่เราทำอย่างนี้น่ะเพราะเห็นแกทางโรงเรียนว่าไม่ควรมีเด็กนิสัยแย่ๆอย่างเธออยู่นะ ที่จริงถ้าเธอเป็นเด็กดีมารวมกลุ่มกับพวกเรา เธอก็คงไม่ต้องมาเป็นแบบนี้อ่ะน่ะ" จอยบอก


  เป้ยหันไปมองผู้คนที่หันมามองเธอเหมือนตัวประหลาด เธอรู้สึกฉุนขึ้นมาทันทีที่เห็นคนพวกนั้นมองเธออย่างหวาดกลัวรวมถึงคุณป้าเจ้าของร้านก็เริ่มถอยห่างจากตัวเธอไปอยู่อีกมุมหนึ่ง


"มองทำซากไรฟ่ะ อยากเห็นคนตบในร้านอาหารมากเลยหรือไงห๋า" เป้ยตะโกนออกมาอย่างไม่มีเหตุผล

"เอาเลยไหมล่ะ ฉันอยากชนะแกมานานแล้ว" จีจี้เตรียมเดินเข้ามาตบแต่ถูก
จอยขวางเอาไว้

"อย่าเพิ่ง คนอย่างมันนะ ต้องให้ฉันเป็นคนลงมือก่อน"


  ตุ้บ! สิ้นเสียงกำปั้นกระทบท้อง ก็ตามมาด้วยเสียงตบ เต้สะดุ้งมองหาเป้ยที่กำลังยืนอยู่ตรงกลาง แล้วเต้ก็ยิ้มออกมาอย่างสบายใจเมื่อเห็นเป้ยถือซ้อมไว้ในมือพร้อมกับแทงมันไปตรงหน้าของผู้หญิงผมสั้นคนหนึ่ง ตามด้วยเก้าอี้เหล็กข้างๆถูกเป้ยยกขึ้นมาฟาดใส่ยัยทอมที่ชื่อจอยไม่หยั้งมือ เต้นั่งนับคนที่ล้มลงไปกองอยู่บนพื้นรวมถึงคนก่อนหน้านี้ที่เขามองไม่ทันว่าโดนอะไรบ้างเป็น 3 คน เหลืออีก 2 คนคือ ผู้หญิงผมลอนสีดำที่ดูร่างกายบอบบางกับอีกคนที่กำลังยืนแอบอยู่ข้างๆโต๊ะอาหาร..ยัยจีจี้


"แกทำให้ฉันมีรอยแผลเป็นตรงกลางหลัง" ผู้หญิงผมดำเป็นลอนพูดขนาดยกมือจะตบหน้าของเป้ย


  ในเสี้ยววินาทีนั้น เป้ยรู้สึกเหมือนตัวเองขยับร่างกายไม่ได้ เรื่องราวที่เธอทำร้ายเพื่อนทั้ง 5 คนจนล้มลงไปไม่เป็นท่าและมาถึงตอนที่เธอนั่งพูดคุยกับพ่อบนรถ
  ฟึ๊บ! เสียงมือผ่าอากาศเกือบมากระทบโดนหน้าเนียนๆของเป้ยหากไม่มีมือเรียวใหญ่ของใครบางคนเข้ากระชากร่างเป้ยหลบไป


"ถ้าเธอทำอะไรเป้ยละก็ รับรองเธอได้พิการแน่ๆ" เต้มองผู้หญิงผมลอนข้างหน้าด้วยสายตาเรียบเฉย

"กะ แก ไอ้บ้า แกยัยชั่วหน้าด้านสารเลว ฝากไว้ก่อนเถอะ" หล่อนชี้หน้าเต้กับ
เป้ยไปมาอย่างแค้นใจก่อนจะวิ่งจากไปคนเดียว

"เฮ๊ย ปรางคอยจีจี้ด้วย" จีจี้ทำท่าหวาดๆก่อนจะวิ่งออกจากร้านไปอีกคนทิ่งให้ผู้หญิงที่เหลืออีก 3 คน นอนสลบคาที่อยู่ตรงนั้น

"ขอโทษน่ะค่ะป้า นี่ค่ะค่าข้าว" เป้ยเดินเข้ามาพร้อมกับหยิบเงินที่อยู่ในมือของเต้มายื่นให้ป้าเจ้าของร้าน

"เดี๋ยวสิหนู" ป้าเจ้าของร้านร้องเรียก

"ค่ะ" เป้ยหันมามองขณะที่กำลังจะก้าวออกจากร้านไป

"ป้ามีข้าวที่เพิ่งทำเสร็จอยู่นิดหน่อย เอาไปกินเถอะน่ะ" ป้าเดินตรงเข้ามายื่นถุงข้าวมาให้

"ขอบคุณค่ะ คุณป้า" เป้ยยิ้มทั้งน้ำตา เธอนึกว่าจะมีแต่คนเกียดเธอซะแล้ว

"ไปเหอะ" เต้ลูบหัวเป้ยเบาๆก่อนจะเดินออกจากร้านอาหารไป


  ชายหาดสีครามที่ๆเธอชอบมาทุกครั้ง และครั้งนี้เธอก็มาอีก อาการเหมือนกับครั้งแรกที่เธอมานั้นก็คือ..เศร้า เหตุการณมันอาจจะเหมือนครั้งแรกก็เพราะ
เป้ยกำลังร้องไห้อยู่บนอกของเต้


"เต้รู้ไหม ฉันเริ่มท้อกับชีวิตตัวเองแล้วน่ะ ฮึก ฉันไม่รู้จะทำยังไงต่อไปแล้ว" เป้ย บ่น

"เต้เข้าใจเป้ยน่ะ และเต้จะอยู่กับเป้ยตลอดไปด้วย" เต้พูดให้กำลังใจ


  เป้ยยังคงก้มหน้าร้องไห้อยู่อย่างนั้นจนกระทั้งมีกลุ่มเด็กผู้ชายกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามา


"ไง ไอ้น้องชาย" เสียงร่าเริงของโค้กที่เต้เคยไปขับรถแข่งดังขึ้น ทำเอาเต้กับ เป้ยหมดอารมณ์เศร้า

"มีไร" เต้ถามเสียงห้วน

"คืนนี้ไปแข่งต่อ พวกแกเนี่ยน่ะ เอาของคนอื่นมาใช่เฉยเลยน่ะ" โค้กหยักคิ้วให้

"ของอะไร" เต้ถามเสียงเรียบ

"ก็ไอ้นั้นไง" โค้กหยักคิ้วไปทางรถแข่งคันสีขาวดำ

"...รู้แล้วโว๊ย" เต้บอกอย่างไม่ค่อยเห็นด้วย


  'ตกลงฉันต้องแข่งใช่ไหมเนี่ย ถ้าไม่ชนะเป้ยก็จะเป็นของพวกมันแต่ถ้าเราชนะเงินก็จะเป็นของเรา ครั้งนี้ต้องชนะให้ได้' เต้คิด