ยัยชั่วกะนายเลวบัดดี้สุดซ่า

ลำดับตอนที่ #5 : ขอเผ่นก่อนน่ะพวก

  
"ฉันตกลงจะแข่งกับพวกแก" เต้บอกเสียงเรียบๆ

"ก็ดี แกตามฉันมา จะให้ไปเลือกรถ" โค้กกอดคอเต้แล้วพาไปอีกที่ๆหนึ่ง

 
  เต้มองอย่างตกตะลึง ภาพที่มีรถยนต์หลากหลายแบบหลากหลายสีสันมันชวนให้น่าชื่นชม เต้มองไปสะดุดตากับรถเก๋งคันหนึ่ง มีลวดลายดำกับขาว
  เต้เดินเข้าไปลูบที่ตัวรถเบาๆแล้วเปิดประตูรถดูข้างใน


"แกชอบคันนั้นหรอ เอานี้กุญแจแล้วรีบขับมาที่สนามล่ะ" โค้กโยนกุญแจรถไปให้เต้ที่นั่งอยู่ข้างใน

 
  ไม่นานนักเต้ก็ขับรถคันนั้นเข้ามาจอดข้างๆกับรถคันแดงสดของโค้กและก็ตามมาด้วยรถคันอื่นหลากหลายคันมาเรียงตัวต่อๆกันไป เสียงรถดังกระหึ่มทั้วท้องถนนผู้หญิงมากมายยื่นเชียร์อยู่ข้างถนน 
  ปัง! สัญญาณเริ่มดังขึ้น รถแข่งทุกคันออกตัวแทบจะในทันที รถคันสีแดงออกตัวนำตามมาด้วยคันสีเขียวของพงศ์(ไอ้เตี้ย)แล้วก็คันขาวดำของเต้


"ไอ้อ่อนหัดเอ๊ย" รถคันสีน้ำเงินที่ตามหลังเต้อยู่ค่อยๆแซงมาทางขวาก่อนจะยกนิ้วกลางขึ้นมาส่งให้เต้

"ไอ้หมอนี่กวนแฮะ" เต้หันไปมองผู้ชายผิวขาวหน้าตาเข้มในรถคันสีน้ำเงิน


  เต้เหยียบคันเร่งหนักกว่าเก่า รถขาวดำกับรถสีน้ำเงินวิ่งคู่กันไปด้วยความเร็วสูง แล้วก็แซงรถคันเขียวโดยไม่ทันรู้ตัว


"เฮ๊ย เวรแล้วกรู" พงศ์เหยียบคันเร่งจนสุดแล้วแต่ก็ยังตามท้าย 2 คันข้างหน้าอยู่ดี

"เจ้าสองตัวนี่มันเอาจริงแฮะ ฮึๆ จะแซงฉันได้หรือเปล่าน่ะ" โค้กมองกระจกหลังพลางยิ้มออกมาคนเดียว

"โธ่โว๊ย ทำไมมันไม่หลุดไปซะทีน่ะ ไอ้นี่" คนขับรถคันสีน้ำเงินบ่นออกมาอย่างหัวเสีย

"ไปก่อนน่ะ" เต้โบกไม้โบกมือบ๊ายบายก่อนที่รถคันขาวดำจะค่อยๆเคลื่อนตัวไปข้างหน้า และอยู่ข้างหน้าได้ในที่สุด


  ตอนนี้คันที่นำอยู่คือรถของโค้กต่อมาเป็นเต้และคันสุดท้านคือ บอย


  เป้ยยืนใจจดใจจ่อขอให้รคคันสีขาวดำมาสักที เพียงเวลาไม่กี่นาทีที่รถออกตัวไปแต่เป้ยกลับเหมือนเป็นชั่วโมงกว่าๆแล้ว


"นี่เธอ ตอนนี้พวกเขาคงยังวิ่งไปไม่ถึงครึ่ง เธอก็มานั่งก่อนดีกว่า" ผู้หญิงผมสั้นสีแดงเดินเข้ามาคุยกับเป้ย

"ยังไม่ถึงครึ่งทางเลยหรอ" เป้ยทำหน้าสลด

"เธอกลัวแพ้ใช่ม่ะ ฉันว่าเขาน่าจะได้สักที่3น่ะ เพราะดูจากการเลือกรถก็ไม่เลวเลย"

  เธอเผยลักยิ้มออกมาให้เป้ยได้ชม

"ฉันไม่สนเรื่องรถหรอก ฉันกลัวว่าตำรวจจะมานะสิ" เป้ยหันไปมองตามทางถนนต่อ

"อย่าว่าแต่เธอเลย ทุกคนที่นี้ก็เป็นห่วงเรื่องนี้กันทั้งนั้นแหละ" เธอส่งยิ้มหวานๆมาให้

"เธอชื่ออะไรหรอ แล้วทำไมมาอยู่ที่นี่ล่ะ" เป้ยถามห้วนๆไม่คิดจะจริงจังอะไร

"ฉันชื่อเมย์จ้ะ พี่พงศ์เขาพามาให้เป็นของพนันนะ" เมย์ตอบยิ้มร่า

"ห๋า เธอยอมมันได้ไงนะ มันไม่ดีเลยน่ะ" เป้ยขมวดคิ้วอย่างสนใจ

"อิอิ ก็คนไม่มีการศึกษาอย่างฉันยอมทำทุกอย่างแหละเพื่อเงิน ถ้าวันนั้นไม่มีพี่พงศ์ฉันคงไม่มีงานและไม่มีเงินมาเลี้ยงครอบครัวนะสิ" เมย์ตอบอย่างมั่นใจ


  เป้ยทำหน้าเบ้เมื่อได้ยินเมย์ชมพงศ์ สงสัยยัยเมย์คงชอบของแปลก


"นั่นอะไรว่ะ" เต้พูดเบาๆสายตามองไปยังแสงวิบวับข้างหน้าขณะรถของเขากำลังจะแซงรถคันสีแดงสด

"หรือว่านั้นมัน" เต้หักรถกลับทันที เขาไม่คิดที่จะมุ่งหน้าเพื่อเข้าเส้นชัยแต่เขาหันรถกลับเพื่อไปรับเป้นแทน

"มันทำอะไรของมันว่ะ" โค้กพูดอย่างแปลกใจก่อนจะเบิกตากว้างมองแสงวิบวับนั้น

"อ้าว พี่โค้กก็เป็นบ้าไปอีกคนแล้ว" บอยในรถคันน้ำเงินมองรถทั้ง2คันที่หันกลับอย่างเยาะเย้ย


  เป้ยยืนคุยกับเมย์กัน2คนจนลืมไปเลยว่าเธอกำลังคอยให้เต้เข้าเส้นชัย ไม่นานนักเสียงรถคันหนึ่งก็ดังมาแต่ไกลแต่ไม่ใช่มาทางเข้าเส้นชัยมันเป็นทางเริ่มต้นออกตัวรถต่างหาก


"เป้ยรีบขึ้นรถเร็วเข้า" เต้ขับมาจอดรถตรงหน้าเป้ย

"มีอะไรหรอ" เป้ยยืนข้างอยู่ข้างนอก

"ตำรวจมา รีบขึ้นมาเร็วเข้า" เต้ตะโกนดังลั่น ทำเอาเมย์ที่ยืนอยู่ข้างๆสะดุ้งรีบหันไปบอกคนอื่นต่อ

"เราจะโดนจับไหมเนี่ย" เป้ยหันไปถามเต้ที่กำลังเร่งเครื่องให้วิ่งเร็วขึ้น

"ไม่รอดก็ต้องรอด" เต้มองไปยังกระจกข้างหลัง

"รถตำรวจนี่นา" เป้ยร้องออกมาอย่างตกใจ


  เต้เหยียบจนมิด แต่รถตำรวจก็ยังตามมาอยู่ดี


"ทำไงดีล่ะ" เป้ยหันไปมองรอบๆตัวแล้วหันไปเห็นปืนตั้งอยู่ข้างหลัง

"ปืนนี่นา พวกนั้นคงเก็บเอาไว้ใช้เวลาฉุกเฉินอย่างตอนนี้แน่ๆ" เป้ยหยิบมันขึ้นมามอง


  ปัง!..ปัง!..เป้ยลอดออกมาทางหน้าต่างครึ่งตัวแล้วเล็งกระบอกปืนไปยังรถตำรวจและยิงไปโดนกระจกหน้าทำ  รถคันที่โดนเบรกกระทันหันทำเอารถตำรวจที่ตามมาอีกคันพุ่งชนโดนไม่ทันตั้งตัว


"เก่งจังเป้ย ขอเผ่นก่อนน่ะพวก แล้วค่อยเจอกันใหม่" เต้หันไปพูดกับเป้ยและหันมาอีกทีคือรถแข่งคันสีเขียวที่กำลังชนติดอยู่กับต้นไม้

"ช่วยฉันด้วยสิว่ะ" พงศ์ร้องเรียก

"ช่วยตัวเองไปก่อนล่ะกัน ไอ้เตี้ย" เต้หัวเราะก๊ากออกมาหลังจากที่ได้เห็นหน้าซีดเผือกของคู่แค้น

"ร้านจริงๆเลยนายนิ๊" เป้ยหัวเราะคิกคัก

"เธอก็โหดเหมือนกันล่ะน่ะ" เต้หยักคิ้วให้เป้ยทีหนึ่ง


  รุ่งเช้าที่อากาศน่าจะเป็นใจแต่กลับมีเมฆหมอกหนาทึ้บ เม็ดฝนตกลงมาน้อยๆจนถึงแรงที่สุด เต้กับเป้ยที่กำลังนอนคดคู้อยู่ในรถก็ค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงีย


"เช้าแล้วหรอเนี่ย" เป้ยบิดขี้เกียจไปมาหันไปจะคุยกับเต้ แต่เธอก็ต้องขำออกมาเพราะเต้กลับนอนกลับต่อโดยไม่สนใจเลยว่าเช้าแล้ว

"หิวจัง เฮ้อ" เป้ยลูบท้องตัวเองป้อยๆแล้วล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง

"มี60ก็ซื้อของกินได้ล่ะ" เป้ยมองออกไปข้างนอกที่ฝนตกหนัก


  เมื่อคืนเต้เข้ามาจอดในปั้มน้ำมัน และที่นี่ก็มีร้านเลข7เปิดขายอยู่ด้วย เป้ยก็เลยวิ่งฝ่าเม็ดฝนตรงไปยังร้านเลขเจ็ด


  ปัง! เป้ยปิดประตูรถเข้ามานั่งอยู่พร้อมกับโจ๊ก2ถ้วยและน้ำขวดหนึ่ง


"เป้ยยย ปายยหนายยมา" เต้ลืมตาขึ้นมาถามแล้วก็ปิดตาหลับต่อ

"เมื่อไรจะตื่นเนี่ย" เป้ยแกล้งบ่น หันไปหยิบโจ๊กของตัวเองขึ้นมาเป่า

"เธอกินอะไรอ่ะ ฉันกินมั้ง" เต้ลืมตาขึ้นมาอีกทีพร้อมกับยื่นหน้าอ้าปากเตรียมจะหม่ำโจ๊ก พอดีกลับที่เป้ยหันไปมองทำให้ ปากของเป้ยชนเข้ากับปากของเต้

"เฮ๊ย" เต้ร้องอย่างตกใจ ใบหน้าแดงแจ๊

"อิอิ อยากกินก็กินซิ นั้นไงของนายฉันซื้อมาให้แล้ว" เป้ยหัวเราะแก้เขิน

"อะ เออ ขอบคุณคร๊าบ" เต้เกาท้ายถอยเบาๆก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบโจ๊กขึ้นมาเป่า