ยัยชั่วกะนายเลวบัดดี้สุดซ่า

ลำดับตอนที่ #1 : คนอย่างฉันมันเป็นยังไง

  ฉึก! ช้อนพรวนดินถูกปักอยู่กลางหลังผู้หญิงคนหนึ่ง ส่งผลให้เธอล้มลงสลบคา

ที่ เพื่อนหญิงอีก 4 คนก็มีอาการสาหัสไม่แพ้กัน ตามตัวเต็มไปด้วยเลือดและบาด

แผลขนาดใหญ่

"ฮึๆ พวกแกจำไว้น่ะ ทีหลังอย่ามาหาเรื่องฉันก่อน เข้าใจไหม! " เสียงแหลม

ของผู้หญิงผมยาวสีดำสลวยยิ้มเยาะมองผู้หญิงทั้ง5คนอย่างสะใจ

  วันนี้พวกหล่อนทำเดินมาชนบ้าง เหยียบเท้าบ้างจนเธอรำคาญ เรื่องของพวก

หล่อนเลยจบตรงนี้ ตรงที่พวกหล่อนเกือบตายเพราะผู้หญิงอย่างเธอ

"นี่ฉันยังไม่เอาจริงเลยน่ะเพราะสงสารหรอกน่ะเนี่ย ไปล่ะ" เธอหันหลังเดินกลับ

ไปทิ้งพวกชอบหาเรื่องนอนจมกองเลือดไว้เบื้องหลัง

  ในห้องเรียนสีขาวมีนักเรียนวุ่นวายอยู่กับการจัดกระเป๋าเรียนเพื่อกลับบ้าน ทันที

ที่หญิงสาวผมดำสลวย นัยน์ตาคมสีดำ เปิดประตูจ้องมองมาในห้องอย่างสบาย

ใจ ทุกคนต่างพากันเงียบกริบ มีเพียงผู้หญิงผมสั้นสีดำเท่านั้นที่กล้าเรียกชื่อของ

คนตรงประตูซะเสียงดัง

"เป้ย แกจัดการพวกมันแล้วหรอฟ่ะ" เธอตะโกนพลางกวักมือเรียก

"พวกนี้ดีแต่ตบอยู่ได้ น่าเบื่อวะ" เป้ยตอบเพื่อนอย่างเซ็งๆ

"โชคดีที่เราไม่ไปด้วย ไม่งั้นเสียเที่ยวเปล่าๆ" เธอทำหน้าเบ้

"เอ้อมิ้น แกจดโน้ตให้เรายังอ่ะ อาจารย์ล่าว่ะ ว่าเราโดด" เป้ยถามหน้าเครียด

"จดให้แล้ว ส่วนอาจารย์แกคงรู้อยู่แล้วแต่คงทำเป็นไม่สนมั้ง" มิ้นบอกพลางก้ม

ลงไปหยิบสมุดบันทึกขึ้นมายื่นให้เป้ย

  เป้ยกับมิ้นเดินออกไปนอกโรงเรียนกัน2คน มิ้นขี่รถเครื่องที่แอบเอามากลับบ้าน

ไปก่อนแล้ว ส่วนเป้ยนั่งดื่มน้ำโค้กคอยพ่อมารับหน้าโรงเรียน

  ขณะที่เธอกำลังเดินเอาแก้วน้ำพลาสติกไปทิ้งถังขยะ เธอก็ต้องชะงักการ

เคลื่อนไหว แอบฟังเสียงที่ดังออกมาจากข้างโรงเรียนที่มีร้านขนมเปิดขายอยู่

"เงินมีแค่นี้หรือไงฟ่ะ อยากตายมากหรือไงลุง" เสียงผู้ชายวัยรุ่นดังออกมา

จากร้านขายขนม เป้ยเพ่งตามองเข้าไปในร้านเจอชายตัวสูงโปร่ง ผมถูกย้อมเป็น

สีน้ำเงินกำลังจับคอเสื้อลุงคนขายไว้แน่น

"จ่ะ จ้ะ ลุง มะ มีแค่นี้แหละ พะ พ่อหนุ่ม" คุณลุงบอกอย่างหวาดๆ ตามใบหน้า

เต็มไปด้วยเหงื่อ

"โธ่เอ๊ย!" ชายหนุ่มสะบัดปกเสื้อจนลุงล้มลงไปกองบนพื้น เขาขยี้หัวอย่างโมโห

ก่อนจะเดินออกมาจากนอกร้านขายขนมพร้อมกับในมือที่กำเงินไว้แน่น

"ทำไมนายไปเอาเงินจากลุงซะล่ะ นายไม่มีพ่อแม่ให้ขอเงินเหรอ" เป้ยเดินยิ้ม

เยาะเข้าไปหา ทำตัวอยากมีเรื่องเต็มที่

  เขาเสยผมสีน้ำเงินขึ้น หรี่ตามองหญิงสาวตรงหน้าอย่างแปลกใจก่อนจะอมยิ้ม

"เธออยากนอนกับฉันหรือไง ถึงทำมาเป็นคุยกับฉันเนี่ย" เขายิ้มเยาะทำสาย

ตากวนๆมาให้เป้ยที่กัดฟันแน่น

"อ่ะๆ คนสวยอย่าเพิ่งโกรธ ผมแค่ล้อเล่น" เขาขยี้หัวเป้ยจนผมดูไม่เป็นทรง

"นายน่ะนาย แล้วเราจะได้เห็นดีกัน คอยดูเถอะ"

  เป้ยฝากทิ้งท้ายเอาไว้หลังจากที่เห็นว่ารถเก๋งคันเก่าๆมาจอดอยู่หน้าโรงเรียน

แล้ว

"ผมก็หวังว่าเราจะได้พบกันอีกน่ะคร๊าบ" เขาบอกเสียงกวนโอ๊ย เป้ยกัดฟันแน่น

สงบสติอารมณ์ไว้ดีกว่า วันไหนได้เจอมันอีกล่ะก็ค่อยซัดให้น่วมไปเลย เป้ยหัน

หน้ากลับมามองเขาอีกครั้งพร้อมกับรอยยิ้มที่แฝงรัสมีอาฆาตมาให้และเขาก็รับรู้

มันเป็นอย่างดีก่อนจะส่ายหัวตัวเองไปมาพลางคิดว่า

"ผู้หญิงคนนี้แปลก"

  ในรถเก๋งคันเก่าสีดำ ชายวัยกลางคนหันมามองลูกสาวและถามคำถามกับเธอ

เหมือนทุกๆวัน

"วันนี้เป้ยไปก่อเรื่องไว้หรือเปล่าลูก"

"เออ..เปล่าค่ะ" เป้ยตอบอย่างหวาดๆสายตาจับจ้องออกไปนอกหน้าต่างรถ

"ดีมากลูก" คนเป็นพ่อยิ้มแย้มออกมาให้ลูกสาวก่อนจะหันกลับไปมองถนนต่อ

"พรุ่งนี้วันเกิดลูกใช่ไหม เดี๋ยวพ่อจะเตรียมของขวัญชิ้นใหญ่ไว้ให้น่ะ"

  เป้ยไม่ตอบอะไร ทุกๆวันที่พ่อถามเธอคำถามเดิมๆนั้นเธอก็จะตอบคำตอบเดิมๆ

ว่า"เปล่า"แต่ที่จริงนั้นเธอทำมันแทบทุกวัน อย่างวันนี้เธอทำร้ายคนถึง5คน 

   วันรุ่งขึ้น 

"นางสาวเป้ยนิรัตร ม.5/5 กรุณามาพบที่ห้องปกครองด่วนค่ะๆ"

  เป้ยสะดุ้งโหยง เธอกับมิ้นหันมาจ้องหน้าพร้อมกัน หวังว่าคงไม่ใช่เพราะเรื่อง

เมื่อวานน่ะ 
 
   ห้องปกครอง

  เป้ยเดินเข้าไปในห้องปกครองช้าๆ สายตาเริ่มหวาดหวั่นเมื่อมองเข้าไปเห็นผู้

ปกครองเกือบ10คนนั่งมองหน้าเธอเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ เป้ยหันไปมอง

อาจารย์ที่ทำหน้าเคร่งเครียด หัวใจของเธอเหมือนหล่นไปอยู่ตาตุ่มเมื่ออาจารย์

พูดว่า"เธอโดนไล่ออก"

  "เธอมันเป็นคนหรือป่าว ห๋า! เป้ยนิรัตร ฉันไม่เคยเห็นเด็กนักเรียนคนไหน

เหมือนเธอเลยสักนิด เธอรู้ไหมถ้าผู้ปกครองเขาไปแจ้งความ เธอก็จะได้เข้าคุก

แล้วน่ะ เธอนี่มัน..มัน..มัน.." ผู้อำนวยการจ้องหน้าว่าเธอต่อหน้าผู้ปกครองและ

อาจารย์เกือบทุกคน

"หนูมันทำไมค่ะ หนูมันเป็นคนยังไง พวกนั้นมันมากัน 5 คน รุมหนูคนเดียว

อาจารย์จะให้หนูทำยังไงค่ะ  ยอมให้พวกนั้นมันหมาหมู่กับหนูเหรอค่ะ ไม่ละค่ะ

ถ้าวันนั้นหนูไม่ทำพวกเขา หนูนี้แหละจะกลายเป็นพวกมันแทน..." เป้

ยตะโกนอย่างเหลืออด ทำไมอาจารย์ถึงไม่ยอมฟังเธอบ้างเลยน่ะ

"หยุดเดี๋ยวนี้น่ะเป้ยนิรัตร เธอมันโหดร้าย เธอรู้ไหมลูกสาวฉันเดินไม่ได้เพราะ

โดนเธอใช้ช้อนพรวนดินแทงกลางหลังไปโดนเส้นประสาท เธอนี่มัน..ชั่วๆๆๆเกิน

ไปแล้วน่ะ" ผู้ปกครองคนหนึ่งลุกขึ้นว่าเป้ยทั้งน้ำตา

"พอค่ะๆ ที่เหลือปล่อยให้เป็นหน้าที่ของทางเราน่ะค่ะ เป้ยนิรัตรรีบขอโทษพวก

ท่านเร็ว" อาจารย์ท่านหนึ่งหันมาทำสายตาตำหนิ

"ไม่ค่ะ พวกคุณจะไล่ฉันออกก็ตามใจแต่จะให้ฉันก้มหัวกราบพวกเขาละก็ ไม่ มี

ทาง ค่ะ" เป้ยเน้นเสียงหนักก่อนจะหันหลังวิ่งออกไปนอกโรงเรียนทันที
  
  ชายหาดสีครามสะท้อนกับแสงอาทิตย์เข้าหน้าสีขาวเนียนของเป้ย ใบหน้าที่

เปื้อนน้ำตาจ้องมองออกไปบนฟากฟ้า นกต่างๆนาๆพากันบินว่อนเต็มไปหมด

เธอคงจะยิ้มได้ถ้าความรู้สึกมันไม่ใช่ตอนนี้ วันนี้เป็นวันเกิดของเธอและเป็นวัน

เกิดของเรื่องเลวร้ายที่สุด พ่อกับแม่คงรู้เรื่องแล้ว เธอคงไม่ได้ของขวัญชิ้นใหญ่

ที่พ่อบอกเอาไว้ เธอคงไม่ได้กลับไปนอนกอดร่างอุ่นๆของแม่อีกแล้ว ทำไมตัว

ฉันถึงเป็นแบบนี้ 

 "เอ้า เจอคนสวยอีกแล้ว" เจ้าของผมสีน้ำเงินก้มหน้าลงมามองคนผมดำสลวยอย่างดีใจ   
"เฮ้ เธอเป็นไรอ่ะ ร้องไห้หรอ" เขาก้มลงมามองหน้าเธอใกล้ๆพลางลูบหัวเป้

ยเบาๆ อยู่ๆเป้ยก็โอบรัดต้นคอของเขา ก่อนจะร้องไห้เสียงดัง บ่นอุบอิบขณะใบ

หน้าซบอยู่บนหน้าอกของเขาคนที่เคยเจอกันแค่ครั้งเดียว และเขาก็ยอมให้เธอ

ทำเช่นนั้นอยู่เงียบๆจนกว่าเธอจะพอใจ