คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : dojin 8018
แต่ง8018จร้า0///0
*คู่โปรด!!! *[]* *W* อิอิ*
-----------------------------------------------------------------------------------------
"นายชอบกินซูชิเหมือนกันเหรอ?"
เสียงทุ้มคุ้นหูดังขึ้นจากด้านหน้า ฮิบาริ เคียวยะหนุ่มร่างบางที่ดันกลายเป็นกรรมการนักเรียนจอมโหดเงยหน้ามองต้นเสียง ก่อนจะพบกับยามาโมโตะ ทาเคชิ ชายหนุ่มร่างสูงผู้บ้าเบสบอลเป็นชีวิตจิตใจ
"ว่าไง" ร่างสูงยิ้มกว้างอย่างคนร่าเริง อารมณ์ดี
"เกี่ยวอะไรกับนาย" ร่างบางตอบเสียงห้วน ก่อนจะอ้าปากกินซูชิหน้าโปรดเข้าไป
"ฮ่าฮ่าฮ่า ก็แค่สงสัยน่ะ ดูท่า...นายจะชอบหน้าเคนบาชิมากเลยสินะ"
"หือ?"
"สั่งแต่เคนบาชิอย่างเดียวเลยนิ" ยามาโมโตะหัวเราะน้อย ๆ อีกครั้ง
"นายนี่วุ่นวายน่ารำคาญ" ร่างบางว่าต่ออย่างไม่สบอารมณ์ แต่ร่างสูงกลับหัวเราะอีก ก่อนจะวางจานใส่ซูชิหน้าเคนบาชิให้ฮิบาริอีกจาน "ฉันไม่ได้สั่ง" ร่างบาค้าน
"เอาไปเถอะ มื้อนี้เลี้ยง"ร่างสูงยิ้มกว้าง
ร่างบางมองยามาโมโตะอย่างแปลกใจ ไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าทำไมร่างสูงถึงต้องมาใจดีกับเขาด้วย แต่ก็รับจานซูชิหน้าโปรดมากิน ยามาโมโตะมองร่างบางตรงหน้าอย่างพอใจ ยิ้มน้อย ๆ
"นายนี่น่ารักดีนะ"
"หา!?"
"น่ารักไง" ร่างสูงเอ่ยตรง ๆ ฮิบาริที่อึ้งกับคำชมอยู่นานจู่ ๆ ก็น่าแดงระเรื่อขึ้นมาทันที ยามาโมโตะเห็นเช่นนั้นก็หัวเราะ ร่างบางกดัฟันกรอด มองร่างสูงอย่างไม่พอใจแต่ก็ยังหน้าแดงไม่หาย ตบต๊ะดังปัง!ใหญ่ ก่อนจะเอ่ย
"ฉันจะขย้ำแกให้ตายเดี๋ยวนี้แหละเจ้าบ้าเอ๊ย!!"
"ฮ่าฮ่าฮ่า อายขนาดนั้นเชียว" ยามาโมโตะยังหัวเราะไม่หาย ก่อนจะยิ้มให้ร่างบางอีกครั้ง "เอาน่า น่ารักจริง ๆ ละนะนายน่ะ"
ร่างบางหน้าแดงขึ้นกัดฟัน อยากจะต่อว่าร่างสูง แต่ไม่รู้จะว่าด้วยอะไรดี ทำอะไรไม่ถูกก็เลยวางเงินไว้บนโต๊ะและเดินดุ่ม ๆ ออกไปจากร้านอย่างรวดเร็ว
ร่างสูงมองตามไปก่อนจะยิ้มอย่างพอใจ
....................
เช้าวันต่อมา
"ยามาโมโตะเอาข้าวกล่องมาเยอะจังนะ" สึนะมองข้าวกล่องในมือของชายหนุ่มเพื่อนสนิทอย่างแปลกใจ
"อืม...เอามาให้คน ๆ นึงน่ะ" ยามาโมโตะยิ้มกว้าง
"เอ๋?" สึนะทวน จะถามต่อว่า 'คน ๆ นั้น' ที่ว่าน่ะเป็นใคร แต่แขนแกร่งของใครบางคนสวมกอดจากด้านหลัง พร้อมกับเสียงที่คุ้นเคย
"รุ่น 10 คร้าบ~!"
"หวา! โกคุเทระ!!" ร่างบางหน้าแดงระเรื่อน้อย ๆ
ยามาโมตะหัวเราะมองเพื่อน ๆ ก่อนจะหันไปมองร่างบางที่คุ้นตาอยู่ไกล ๆ บนระเบียงทางเดินของโรงเรียน
ฮิบาริอ้าปากหาวน้อย ๆ ก่อนจะหันออกไปมองนอกหน้าต่าง เห็นท้องฟ้าสีครามสดใสก็อดง่วงนอนไม่ได้ พลับสายตาเหลือบไปเห็น ร่างสูงอันคุ้นตา ยามาโมโตะยิ้มกว้างโบกมือทักทาย ฮิบาริแปลกใจ หน้าแดงน้อย ๆ ก่อนจะรีบเดินหนีไปทันที
....................
พอถึงเวลาพักเที่ยง....
ฮิบาริหัวเสียอย่างมาก ไม่รู้ทำไมวันนี้ทั้งวัน ในหัวมีแต่เจ้าคนที่บ้าเบสบอลนั่นอยู่เรื่อย ๆ แถมใจเต้นแรงอีกต่างหากเมื่อถึงใบหน้าร่าเริงของร่างสูง
"หยุดคิดเดี๋ยวนี้นะ!" ร่างบางสั่งตัวเองก่อนจะพยายามหันมาสนใจตรงหน้าแทน "หยุดคิดเลยเชียว!"
"คิดอะไรเหรอ?"
"อ๊ะ!!"
ร่างบางมองร่างสูงตรงหน้าอย่างตกใจ ยามาโมโตะยืนส่งยิ้มกว้างมาให้ พร้อมกับชูกกล่องข้าวในมือให้ร่างบางดู
"นะ นายเข้ามาทำไม!?"
"เอาซูชิมาให้นายไง" ยามาโมโตะตอบ ก่อนจะวางกล่องข้าวไว้ที่โต๊ะหน้าโซฟา ก่อนจะทิ้งตัวนอนอยู่บนโซฟา "ห้องนี้สะดวกดีนะ"
"ออกไป!" ร่างบางว่า
"ไม่เอาอ่ะ...ฉันเหนื่อย ขอพักหน่อยแล้วกัน" ยามาโมโตะยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะอ้าปากหาวและหลับตาลง
ฮิบาริมองร่างสูงอยู่นานก่อนจะพบว่าร่างสูงหลับไปแล้ว เพราะช่วงลมหายใจที่ราบเรียบเป็นจังหวะนั้น ร่างบางมองข้าวกล่องในห่อผ้าสีสวย ก่อนจะลุกขึ้นยืน เดินไปที่โซฟาที่ร่างสูงนอนอยู่
"หลับจริงหรือเปล่าเนี่ย" ร่างบางสงสัย ก่อนจะโบกมือไปมาตรงหน้าร่างสูง ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ก็ยังไม่ไว้ใจ ร่างบางมองร่างสูง ก่อนจะหน้าแดงระเรื่อ
ทำไมนะ...ทำไมต้องเป็นเจ้านี่ด้วยนะ...
ร่างบางนั่งลงข้าง ๆ ร่างสูง ก่อนจะมองกล่องข้าวสลับกับร่างสูงที่กำลังหลับอยู่นี่ ร่างบางถอนหายใจ...ทำไมต้องใจเต้นแบบนี้ด้วยนะเนี่ย...
ฮิบาริหันไปมองยามาโมโตะอีกรอบ และเฝ้ามองคนหลับ...เวลาหลับ เหมือนเด็กเล็ก ๆ เลยแฮะ...ร่างบางยื่นมือออกไป ก่อนจะเสยผมร่างสูงให้อย่างเบามือ
หมับ!
"!!"
"อะไร...หลงเสน่ห์ฉันเหรอไง"
"จะ จะ จะบ้าเรอะ!!" ร่างบางสะบัดมือออกจากการเกาะกุมก่อนจะลุกขึ้นยืนแต่ร่างสูงคว้าข้อมือบาง ไว้ก่อนจะฉุดดึงให้ร่างบางนั่งลง แต่กลาเป็นว่าฉุดแรงไปนิด ทำให้ร่างบางล้มบนตัวของยามาโมโตะนั่นเอง
"อ๊ะ!"
ตุบ!
ฮิบาริหน้าแดงซ่าน ก่อนจะดันตัวขึ้น พบว่าร่างสูงกำลังมองเขาอยู่ ดวยสายตาที่มีความนัยอบ่างอย่าง...และดูเหมือนฮิบาริจะเข้าใจ...ดวงตาของ ทั้งคู่สบกันเนิ่นนาน ก่อนที่ร่างสูงจะยกตัวขึ้น ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าหวาน ร่างบางปรือตาลง ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ร่างสูง
สัมผัสอันอ่อนนุ่มละมุนละไม อ่อนโยน และหวานล้ำราวกับขนมสายไหม...หัวใจเต้นระรัวอย่างห้ามไม่อยู่...อยากจะอยู่ อย่างนี้ไปนาน ๆ.....
เนิ่นนาน ทั้งสองถอนริมฝีปากออก ยามาโมโตะยิ้ม ส่วนฮิบาริหน้าแดงระเรื่อ ก่อจะลุกขึ้นนั่ง พยายามไม่มองหน้าร่างสูงเพาะเก้อเขิน
"นายนี่น่ารัก ๆ จริง ๆ ละน้า" ยามาโมโตะยิ้มกว้าง "กินสิ" ร่างสูงแกะห่อผ้าให้ พลางเลื่อนข้าวกล่องไปตรงหน้าร่างบาง "เอามาให้นายนะ"
ฮิบาริมองซูชิหน้าปลาเคนบาชิอย่างแปลกใจ ก่อนจะหันไปมองร่างสูงที่ส่งยิ้มมาให้และมองซูชิในกล่อง "เอ๊ะ!...ซากุระ..." ร่างบางชี้ดอกไม้สีชมพูในกล่องข้าว
"แค่นั้นน่าจะไปทำให้มึนหัวหรอกนะ" ยามาโมโตะเอ่ยยิ้ม ๆ "เวลาฉันเห็นนายยืนคู่กับต้นซากุระทีไรฉันว่ามันน่ารักดี"
"หา!?"
"สีชมพูของดอกซากุระมันเข้ากับสีผิวของนายนะ" ร่างสูงยิ้มน้อย ๆ อย่างเอ็นดู ร่างบางมองดอกซากุระเล็ก ๆ ในกล่องข้าวที่เป็นของตกแต่ง ก่อนจะหยิบซูชิขึ้นมากิน นั่นทำให้ยามาโมโตะพอใจอย่างมาก
"อร่อยใช่มั๊ยละ"
ร่างบางไม่ได้ตอบ แต่พยักหน้าน้อย ๆ
"ฉันทำเองเชียวนะ ตั้งใจทำเต็มที่เลย!"
ฮิบาริรู้สึกอยากหัวเราะกับท่าทีเหมือนเด็กของยามาโมโตะมากทีเดียว แต่ก็ไม่ได้ทำเช่นนั้น นอกจากกินต่อไป
"ฮ่ะฮ่า นายนี่เหมือนเด็กเลยนะ" จู่ ๆ ร่างสูงก็หัวเราะเอ่ยมองฮิบาริ
"อะไร!" ร่างบางไม่เข้าใจ แต่เมื่อร่างสูงยื่นหน้าเข้ามาใกล้พร้อมรอยยิ้ม
"ข้าวติดปากนายนะ"
ร่างบางยกมือจะเอาออก แต่ร่างสูงห้ามไว้ ก่อนจะใช้ลิ้รร้อนเลียเม็ดข้าวออกให้ ร่างบางมองอย่างแปลกใจ ยามาโมโตะยิ้ม "ขออีกรอบได้มั๊ย" ร่างบางหน้าแดงระเรื่อ สบตาร่างสูงที่อ่อนโยนและอบอุ่น
เพราะอะไรนะ....
ร่างบางปรือตาลงช้า ๆ
เพราะซูชิเคนบาชิมันกลิ่นซากุระติดมาเหรอไงกัน....
สัมผัสอันนุ่มนวลถูกส่งผ่านมาให้อย่างอ่อนโยน
อยากอยู่อย่างนี้ไปนาน ๆ.....
"ฉันชอบนายนะ" เสียงทุ้มกระซิบข้างหู
ร่างบางมองเข้าไปในดวงตาสีเริ่มจริงจังขึ้น "นายละ" ร่างสูงถาม "เอ่อ...ไม่ต้องตามเดี๋ยวนี้ก็ได้"
ฮิบาริปรือตาลงอีกครั้ง กอนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้ร่างสูง มอบจุมพิตอ่อนหวานให้ ร่างสูงยิ้มน้อย ๆ ตอบรับสัมผัสอันหวานล้ำนั่นอย่างพอใจ.....
อา....ยืดเวลาออกไปอีกได้มั๊ยนะ.....
THE END.....................................................................................-///-อายแจงๆโทษนะท่านฮิ
ความคิดเห็น