คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Xsจร้า
Xsจร้า
ตัวฉันทำอะไรชายคนนั้นไม่ได้เลย.....เพราะฉันเป็นเพียงหยาดฝนเล็ก ๆ.....
ที่หากไร้นภาอันกว้างใหญ่ที่เต็มไปด้วยเมฆาสีหม่น....
เช่นนั้นไซร้ก็ไร้ซึ่งหยาดฝนเม็ดใด ๆ จะจะร่วงโรย.....
....................
ผลัวะ!
ร่าง บางล้มลงกับพื้นเมื่อแรงหมัดจากร่างสูงส่งมาถึงเขาด้วยความไม่สบอารมณ์ มือใหญ่คว้าเส้นผมสีขาวสลวยไว้เต็มกำมือก่อนจะกระชากอย่างแรง ร่างบางกัดฟันแน่น เงหน้ามองร่างสูงตามแรงที่กระชากเส้นผมของเขาอยู่นี้
"แกอยากลองดีกับฉันหรือไง" ร่างสูงเอ่ยเสียงเข้ม
สคอลโล่หอบหายใจ ไม่ตอบอะไรนอกจากจ้องร่างสูงเขม็ง เลือดสีแดงไหลออกมาจากมุมปากที่แตกตามแรงกระแทกจากร่างสูง
"ฉันสั่งให้แกทำอะไรแกต้องทำตาม!! ไม่ใช่เอาแต่ใจตัวเอง!!" มือใหญ่บีบข้างแก้มร่างเพรียวบางที่นั่งอยู่กับพื้น "แกรู้หรือเปล่าว่าสิ่งที่แกทำนเกือบทำให้คนอื่น ๆ ต้องมาตายเพราะเศษสวะอย่างแก!!" มือใหญ่ผลักหัวร่างบางอย่างแรงจนสคลอโล่ต้องล้มลงอีกครั้ง
"ฉัน...ฉันขอโทษ" ร่างบางเอ่ยเสียงแผ่วอย่างหมดแรงใด ๆ
"หุบปาก!!" เสียงทุ้มตวาดลั่น มองร่างเพรียวบนพื้นอย่างไม่สบอารมณ์ "แกไม่มีสิทธิ์พูดจนกว่าฉันจะบอกให้พูด!!"
มือเรียวบางกำแน่น ก้มหน้ามองพื้นอย่างอดกลั้น
"จำใส่หัวโง่ ๆ ของแกไว้ให้ดีสคลอโล่! หากแกยังอยากจะอยู่ที่วอริเออร์นี่ จงฟังแต่ฉันคนเดียว!!"
มือใหญ่จับใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำให้เงยขึ้นสบตา จ้องมองเข้าไปในดวงตาสีเทาไหววูบ
"จงฟังแต่ฉัน...." ร่างสูงเอ่ยเสียงเบาลงจนเป็นกระซิบ "ฟังแต่ฉันคนเดียว....ฉันคนเดียวที่จะอยู่เหนือแก....แกเป็นของฉันคนเดียว"
มือ ใหญ่ฉุดกระชากให้ร่างบาลุกขึ้นก่อนจะผลักลงกับโซฟาในห้องทำงาน จากนั้นก็ขึ้นคร่อมอย่างรวดเร็ว ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ใบหน้าหวานที่เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ
"ยะ อย่า...เดี๋ยวก่อน..." ร่างบางอ้าปากจะขัดขืน
"ฉัน สั่งให้แกหุบปากอยู่" ร่างสูงเอ่ยเสียงเรียบ ก่อนจะก้มลงประกบริมฝีปากนุ่มนั้นอย่างเร่าร้อน รุนแรง ร่างบางดิ้นขลุกขลัก พยายามขัดขืน ร่างสูงจึงตัดความรำคาญโดยการต่อยเข้าที่ท้องน้อยเต็มแรง ร่างบางจุกและไร้เรี่ยวแรงในทันที ลิ้นร้อนถูกส่งเข้ามาในโพรงปากหวานล้ำที่ถูกรุกล้ำเข้าไปอีกกี่ครั้ง ร่างสูงก็ยิ่งรู้สึกว่ามันหวานขึ้นทุกครั้ง
ลิ้นร้อนของทั้งคู่พันกันมั่วไปหมด น้ำใสไหลออกจากมุมปากของสคอลโลเมื่อร่างสูงถอนริมฝีปากออกเพื่อให้ร่างบางได้หายใจ
"แฮ่ก...แฮ่ก...."
"ชดใช้ความผิดพลาดของแกมาซะสิ สคอลโล"
"ไม่!....อย่า!....ไม่เอา!"
...................
>>>>>>>>>>>>>>>>> NC ไปโหลดกันเนอะ ^^
....................
"อย่ามาสำออยให้มากนัก คืนนี้แกต้องชดใช้ฉันอีกมาก"
"ขะ เข้าใจแล้ว"ร่างบางตอบรับเสียงสั่น
"งั้นก็ดี"
ร่าง สูงผลักร่างบางให้ออกห่าง ทำให้สคอลโลล้มลงกับพื้น ร่างบางกัดริมฝีปากแน่นจนเลือดซิบเพื่อกลั้นเสียงร้องที่เจ็บปวด ก่อนจะยกแขนขึ้นบังเสื้อผ้าของตนที่ร่างสูงขว้างมาให้
"ใส่ ซะ เห็นแล้วน่าสมเพชชะมัด" ร่างสูงเอ่ยยิ้มเหยียดพลางเลียริมฝีปากอย่างพอใจก่อนจะเดินออกไปจากห้อง ทิ้งให้สคอลโลนั่งอยู่บนพื้นในห้องอย่างเดียวดาย
ร่างบางกอดตัวเองแน่น มือจิกลงบนเนื้อบนท่อนแขน ก่อนที่หยดน้ำใสจะหยดลงบนพื้น ร่างบางสั่นสะท้าน
"น่าสมเพช....ฮึก...เรามันน่าสมเพชจริง ๆ...ถ้าเป็นแบบนี้...ทำไมไม่ฆ่าฉันซะ....ฮึก....แซนซัส....ฮึก....ฆ่าฉันดีกว่าเสียอีก...."
....................
แอ๊ด.....
"เจ้าชาย..."
เบลเฟกอ ลที่นั่งเล่นนอนเล่นดูทีวีอยู่บนเตียงในห้องหันมามองผู้มาเยี่ยมเยียนยาม วิกาล ก่อนจะฉีกยิ้มกว้างตามแบบฉบับของตนเอ่ยเสียงเริงร่า
"งาย~สคอลโล่มาเยี่ยมอะไรซะดึกดื่น"
"เงียบเถอะน่า"
ร่าง เพรียวบางเดินเข้ามาในห้อง เบลสังเกตเห็นว่าร่างบางนั้นเดินโซเซเหมือนจะเดินไม่ไหว และเห็นรอยแดงที่คอซึ่งเด่นเสียจนหากใครมองไม่เห็นเลยก็โง่เต็มที
"แผลนาย....." ร่างบางเอ่ยเสียงแผ่ว มองท่อนแขนของของเจ้าชายที่มีผ้าพันแผลและไปจนถึงแผงอกบางส่วน "เป็นไงบ้าง"
"อา....รู้สึกสะใจนิด ๆ" เจ้าชายตอบยิ้มแฉ่ง "อย่าห่วงน่า...แผลแค่นี้จิ๊บ ๆ"
ร่างบางยังอดรู้สึกแปลกใจไม่ได้กับความอึดทรหดของเจ้าชาย แต่ก็ไม่ว่าอะไรอีก
"ขะ ขอโทษ...คราวหน้าฉันจะไม่ผลีผามอีก" ร่างบางเอ่ยก้มหน้าลง
เบลมองร่างบาง ก่อนจะยักไหล่ "อย่างใส่ใจเลย ที่นายทำไปก็เพราะอยากช่วยเจ้ามามอนไม่ใช่เหรอไง มันไม่ใช่ความผิดอะไรหรอกนะ"
ร่างบางยิ้มน้อย ๆ "ขอบใจ" เอ่ยเสียงแผ่ว "นายควรจะพักผ่อนได้แล้วนะ"
"คนที่ควรพักน่าจะเป็นนายมากกว่ามั้งสคอลโล่...เหลือเชื่อจริง ๆ นะที่นายทนเดินมาหาฉันได้ขนาดนี้"
มือเรียวกำแน่นก่อนจะเอ่ย หัวเราะแห้ง ๆ "พูดบ้าอะไรของนายน่ะ ฉันไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย"
"ไปนอนซะไป ตัวช้ำไปหมดแล้วนะนายน่ะ"
"อืม...."
ร่างเพรียวหันหลังเดินโซเซออกไปจากห้อง เจ้าชายอดถอนหายใจออกมาไม่ได้ "บอสนี่งี่เง่าชะมัด สคลอโล่ก็เก่งจริง ๆ ที่ทนได้"
ร่าง เพรียวบางพิงตัวกับกำแพงก่อนจะค่อย ๆ เดินไปอย่างช้า ๆ และอ่อนล้า แทบจะยืนไม่ไหวอีกแล้ว แต่กัดฟันทนเอาไว้ เดินต่อมาเรื่อย ๆ แต่แล้วก็ต้องแพ้ให้กับความเจ็บปวดที่พรากแรงกายไปเสียหมด
"แฮ่ก...แฮ่ก...บัดซบจริงๆ"
หมับ.....
จู่ ๆ ร่างเพรียวก็ลอยตัวขึ้นจากพื้น สคอลโล่มองผู้มาช่วยเหลืออย่างแปลกใจ
"ไม่ไหวแล้วยังฝืน แกนี่มันโง่กว่าที่ฉันคิดไว้ซะอีก"
ถ้อยคำต่อว่าที่รุนแรง แต่อ้อมแขนนี้อบอุ่นเสียเหลือเกิน.....
"แต่ฉันเดินเองได้...."
"โง่จริง ๆ แฮะ"
แซ นซัสกระชับคนในอ้อมแขนก่อนจะเดินไปยังห้องของร่างเพรียวในอ้อมแขน สคอลโล่ไม่เคยเข้าใจร่างสูงได้เลยซักที ทำไมกันนะ บางทีคน ๆ นี้ก็โหดร้าย อารมณ์รุนแรง แต่บางที ก็อ่อนโยน เต็มไปด้วยความอบอุ่น.....แต่ใครจะสนละ.....ไม่ว่ายังไง เขากลับไม่อาจหนีชายคนนี้พ้นซักที...ไม่อาจหลอกตัวเองได้...ว่า 'ไม่รัก'...เขา ยังแปลกใจตัวเอง ที่ยินยอมให้ร่างสูงเรื่อยมา...แต่ขอแค่ให้ได้ใกล้ชิด ขอแค่นั้น...ให้ได้อยู่ในสายตาบ้างก็ยังดี...แค่นี้ก็ดีพอแล้ว....
ร่างสูงเดินเข้าไปในห้องของสคลอโล่ก่อนจะวางร่างบางลงบนเตียงอย่าเบามือที่สุด
"ทีหลังอย่าฝืนสังขารตัวเองอีก" เอ่ยดุ ร่างบางอยากจะเถียงกลับไปจริง ๆ เลยว่าก็เพราะตัวร่างสูงเองนั่นแหละที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้
แต่ ร่างบางก็ไม่พูดอะไรนอกจากนั่งนิ่ง รางสูงมองร่างเพรียวบางอยู่สักครู่ ก่อนจะหันหลังเตรียมจะเดินจากไป แต่กลับถูกคนร่างเพรียวดึงชายเสื้อเอาไว้ เขาเหลือบกลับมามอง พบร่างบางซบหน้าอยู่กับแผ่นหลังของเขา
"อะไร?"
"ฉะ ฉัน....ขอโทษ....ขอโทษที่ทำเรื่องบ้า ๆ วันนี้....."
มือเรียวอยากจะรั้งร่างสูงไว้อีกนาน ๆ แต่ก็เลือกที่ปล่อยออกแต่โดยดี ร่างสูงหันกลับมาหาร่างบางอีกก่อนจะถอนหายใจ เอ่ยเรียบ ๆ
"สำนึกได้ก็ดี....อย่าทำแบบนี้อีก"
ร่างเพรียวพยักหน้าหงึก ๆ แต่แล้วก็ต้องแปลกใจที่จู่ ๆ ร่างสูงกอดก้มตัวลงมากอดเขาแน่น
"ซะ แซนซัส!?"
"อย่าทำบ้า ๆ แบบนั้นอีกเข้าใจมั๊ย" เสียงทุ้มกระซิบข้างหู "รู้มั๊ยว่าทำให้ฉันแทบบ้า...ถ้านายตายไป...ฉันคงบ้าตายแน่ ๆ...สคลอโล่..."
ร่าง บางนิ่งฟังอย่างตกตะลึง ก่อนจะกำเสื้อที่หัวไหล่ร่างสูงแน่นและกอดตอบอย่างโหยหา ตัวสั่นสะท้าน น้ำใสเอ่อล้นออกจากขอบตาอย่างไม่อาจห้ามได้
"ฮึก....ขอโทษ...ขอโทษ...ฮึก..."
....................
ต่อให้นภาจะกว้างใหญ่ซักเพียงใด....
หากไร้ซึ่งหยาดฝนอันชุ่มฉ่ำที่ร่วงหล่นลงสู่พื้นดินเพื่อมอบความอุดมให้...
นภาก็คงไร้ค่า...คงเป็นเพียงอากาศธาตุที่กว้างใหญ่เกิน.....
THE END......................................................................................
ขอยอมรับว่าไม่ได้แต่งเองคร้า ไปอ่านแล้วเกิดอยากเพิยแพร่ T^T ขอโทษด้วยค่ะ
ความคิดเห็น