[sj fic]พี่น้องต่างสายเลือด ((คิบอมVSฮีชอล))

ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 4 . Don’t stop.

หลังจากที่รถเก๋งสีขาวเคลื่อนออกไปจากบ้านแล้ว เสียงนุ่มทุ้มน่ารักสดใสก็ดังขึ้น

“ฮยอง ฮยองนิมครับ”

“เรียกอะไร เจ้าหญิง” เสียงโหด ๆ ออกมาจากปากคนที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัย

“ขอบคุณนะครับพี่” คิบอมพูดออกมาหน้าขึ้นสี

“เรื่องไร” ห้วนได้อีก

“ก็ที่พี่ดูแลผมเมื่อคืนนี้” ฮีชอลเขิน แต่ยังคงวางฟอร์ม

“ก็แค่ไม่อยากให้ต้องมาตายในห้องฉันเท่านั้นแหละ” คิบอมหน้าหมองน้ำตาปริ่ม
... เมื่อคืนเราฝันไปรึเนี๊ยะ ว่าพี่นัทดีแสนดีกับเราเหลือเกิน ดีจนเราคิดว่า ...

“อย่าร้องนะ ฉันไม่ชอบ”  ฮีชอลรู้สึกเสียใจอยู่บ้างที่เห็นคิบอม น้ำตาคลอ

“ครับ” คิบอมกัดริมฝีปากแน่น เพื่อเก็บกั้นน้ำตาไว้
... คิบอม พี่ขอโทษนะ แต่มันดีสำหรับนาย และตัวฉันเอง …

**//**

เมื่อรถเก๋งสีขาว เข้าสู่รั่วมหาวิทยาลัย ก็พบกับความวุ่นวายคลายการก่อจารจลขนาดย่อม ๆ เพราะวันนี้เป็นวันที่นักศึกษาต้องเข้ามามอบตัวและรุ่นพี่ก็มารับน้องกัน

ฮีชอลจอดรถเก๋งหน้าตึก ที่คิบอมต้องเข้าไปมอบตัว  คิบอมเดินลงรถมองดูบริเวณรอบ ๆ ของมหาวิทยาลัยที่เขากำลังจะเข้าเป็นส่วนหนึ่งของที่นี้

“ไป เร็วเดี๋ยวไม่ทันหรอก” ฮีชอลเดินอ้อมมาจากด้านหนึ่งของรถ มือข้างหนึ่งถือเอกสารของคิบอมไว้ในมือ

“ครับ” คิบอมพยักหน้ารับเดินตามพี่ชายไปทันที

**//**

“สวัสดีครับ ฮีชอลฮยอง” ชายร่างสูงผิวขาว ร้องทักทายพร้อมร้อยยิ้มหวานปานดอกลิลลี่สีขาว

“อ้าว ซีวอน ไม่เจอกันนานเลยนะ”  ฮีชอลตบบ่ารุ่นน้องของเขา ยิ้มกว้างให้

... ฮยอง ทำไมทีกับคนอื่น ต้องยิ้มแบบนี้ให้ด้วยนะ ทีกับเรา ...
คิบอมคิดสลดนิด ๆ เมื่อเห็นฮีชอลยิ้มให้กับซีวอนจนลืมไปว่าเขาอยู่ที่นี้ด้วยทั้งคน  ซีวอนหันมายิ้มให้คิบอม

“แฟนพี่หรอ น่ารักดีนะครับ”  คิบอมเอ๋อ ส่วนฮีชอลหน้าแดง แต่ก็แสร้งส่งเสียงหัวเราะออกมา

“บ้า น๊า!!! นี้ลูกของแม่เลี้ยงพี่หนะ”  แต่ซีวอนก็รู้ทันฮีชอลดี

“แน่นะพี่ งั้นผมจีบนะ” คิบอมงงเกาหัว แคร่ก ๆ

“ไม่ต้องเลยนะลิลลี่  แล้วแฟนนายไปไหนแล้ว”  ฮีชอลพูดเสียงเข้มขู่

“โห่ !!! พี่ ต้องพูดเรื่องแฟนผมเลยนะ ถ้าทางจะหวงมากเลย หวงแบบไหนอ่ะพี่ เฮ้ย!!!!” ซีวอนรีบวิ่งหลบบาทาของฮีชอลที่ลอยเข้ามาหา ส่วนคิบอมก็ยังคงไม่เข้าใจ ว่าทั้งสองคุยอะไรกัน แล้วอยู่ ๆ
.. . ทำไมฮยองคนนี้บอกว่าจะมาจีบเรา แล้วพี่ทำไมต้องบอกเราด้วยว่า ฮยองคนนี้มีแฟนแล้ว งง งงมากเลยนะเนี่ย .. .

“ฮยอง ผมจะไม่ทันเวลาแล้วครับ” คิบอมต้องเรียกพี่ชาย เพราะเขามัวแต่ไล่เตะก้นซีวอนอยู่

“เอ่อ โทษทีหวะ ไปหละซีวอน” ฮีชอลโบกมือลาซีวอน
“ได้ไงผมไปด้วยคน”

**//**

ทั้ง 3 คนถึงลานที่รับรายงานตัวนักศึกษา คิบอมกังวล เดินวนไปวนมา ระหว่างที่ฮีชอลกำลังจัดเอกสารให้ ซีวอนมองคิบอมด้วยความขำ

“นี่เอกสารทั้งหมด” ฮีชอลยื่นเอกสารให้คิบอม

“ฮยองพาผมไปหน่อยสิ ผมกลัว”  คิบอมขอร้องฮีชอล ฮีชอลส่ายหน้า

“นายไม่คิดจะโตเลยใช่ไหม” ฮีชอลพูดด้วยความระอา

“ฮยอง ไปว่าน้องเขาทำไหมพี่ มะ น้องชื่อ คิบอมใช่ไหม เดี๋ยวพี่พาไปเอง คณะอะไรเรา”  ซีวอนอาสาพาไปเองในฐานะรุ่นน้องของฮีชอล และในฐานะรุ่นพี่ของคิบอม

“คณะนิติศาสตร์ครับพี่” คิบอมบอกชีวอนอย่างเกรงใจ

“อ้าว คณะพี่เลยมานี่ เดี๋ยวพาไปเอง ฮยองยืมตัวแฟนหน่อยนะ” ซีวอนคว้าข้อมือคิบอม เดินไปจากฮีชอลทันที

ซีวอนดูแลรุ่นน้องคณะของตนอย่างดี แล้วการที่ฮีชอลคอยมองดูอยู่ ช่างทำให้ความรู้สึกของเขาเริ่มชัดเจนมากขึ้นทุกครั้งที่คนทั้งสองช่วยเหลือกัน ฮีชอลกัดฟันทนดูสิ่งที่เขาไม่ต้องการพบเห็นสิ่งนั้น
... ซีวอน นายจะเกินไปแล้วนะ ...
... คิมคิบอม กลับบ้านไปนายโดนลงโทษแน่ ...

ทั้งสองหลังจากที่ทำธุระจัดการเรื่องการมอบตัวของคิบอมเสร็จเรียบร้อยดีแล้ว ก็ยิ้มร่ากลับมาอย่างโล่งอกที่ภารกิจเสร็จสิ้นแล้ว

“ขอบคุณซีวอนฮยองมาก ๆ นะครับ” คิชบอมยิ้มกว้างพร่าวเสนห์ให้ซีวอน

“อย่ายิ้มแบบนี้ คิบอม พี่ใจละลายพอดี” ซีวอนยิ้มให้คิบอม แล้วแอบมองฮีชอล รู้สึกเสียวสันหลังทันที

“ฮีชอลฮยองครับ พี่ซีวอนใจดีกับผมมากเลยครับ” คิบอมพูดออกมาอย่างจริงใจ ไม่ได้สังเกตหน้าตึง ๆ ของฮีชอลเลย
“เออ!!!!”
“ฮยอง ผมไปก่อนนะพี่ คิบอมเดี๋ยวพี่ไปก่อน แฟนพี่จะรอนาน แล้วถ้าพี่ยืนอยู่นี้นานกว่านี้ พี่มีหวังคอหักตายแน่ ๆ เลย ผมลาละพี่” ซีวอนยกมาไหว้ฮีชอล

“รู้ตัวนิ” ฮีชิลยิ้มขำให้ ซีวอน
... นี่เราแสดงออกขนาดนี้เชียวรึ ...

“ฮยอง รู้จักกับพี่ซีวอนได้ไงครับ” คิบอมเอ่ยถามหน้าตาบ้องแบ๊ว

“เดี๋ยวบอกตอนเย็น” ฮีชอลตัดบทก่อนออกรถ

**//**

“กลับมาแล้วหรอลูก” ยองอุนทักทายเด็กทั้งสอง

“คุณพ่อจะไปไหนครับ แต่งตัวหล่อจังเลย” คิบอมพูดจาน่ารักกับยองอุน

“พ่อจะพาแม่ไปที่โซลสักอาทิตย์หน่ะลูก พ่อฝากพี่เขาด้วยนะคิบอม” ยองอุนยิ้มให้ฮีชอล

“พ่อต้องฝากผมให้ฮยองดูไม่ใช่หรอครับ” คิบอมอ้อนพี่ชาย แต่ใบหน้าพี่ชายกลับนิ่งเฉย

“สโนว์ไวท์ พูดมากนะ เดี๋ยวให้หาอะไรกินเองเลย” ฮีชอลทนต่อความน่ารักไม่ได้

“น้าฝากน้องด้วยนะ” คิมดามี ยิ้มออกมากับความน่ารักของเด็กทั้งคู่

“ครับ คุณน้า ผมคงต้องดูแลทุกฝีก้าวเลยครับ”

“คิบอม ห้ามดื้อนะ” ดามีชี้หน้าคาดโทษคิบอมไว้

“คิบอมรักแม่นะครับ”

คิบอมเข้าไปโอบกอดแม่ หอมแก้มแม่ซ้ายขวา ชั่งเป็นภาพที่น่าประทับใจนัก แต่รอยยิ้มร้าย ๆ ที่ปรากฏที่มุมปากเรียวสวยนั้น ใครกันที่จะทันสังเกต

“ฮยองนิม”  ฮีชอลหันไปมองหน้าคิบอม แล้วหันกลับไปอ่านหนังสือแนวสยองขวัญเรื่องโปรดต่อ

“...”

“พี่อ่า..” คิบอมขยับตัวเข้าใกล้ฮีชอล

“อะไร” ฮีชอลถามออกมาจากม่านหนังสือ

“ฮีชอลฮยอง เอ่อ คือว่า” ฮีชอลหันไปมองคิบอมที่มีท่าทีรุกรี้รุกรน

“มีอะไร ก็รีบพูดออกมา มัวแต่อ้ำ ๆ อึ้ง ๆ อยู่ได้” ฮีชอลเริ่มโมโหแล้วที่คิบอมขัดจังหวะการอ่านหนังสือของเขา

“ผม ขอโทษครับพี่ คือว่า” คิบอมทำหน้าสำนึกผิด แต่ก็ยังคงไม่กล้าพูดออกมา

“มีอะไร"

“ผม”

“หรือต้องให้จูบก่อน ห๊า!!!” หน้าตาสวยเอาจริง

“ผมกลัว ผมกลัวผีครับ พี่” คิบอมรีบพูดออกมาอย่างรวดเร็ว เพราะกลัวว่าฮีชอลจะทำอย่างที่พูด แถมน้ำเสียงยังสั่นเครือ เพราะความกลัวอีกด้วย

“แค่นี้ต้องให้ขู่” ฮีชอลยิ้มขำ
... กลัวผีหรอ คิบอม นายนี่นะ…
ฮีชอลก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือต่อไป คอยแอบมองมาที่คิบอมเป็นระยะ คิบอมนั่งหาวนอนอยู่เงียบ ๆ มองซ้ายที ขวาที ท่าทางไม่เป็นสุข ไม่อยู่นิ่ง ตาปรือ

“ฮยอง” ฮีชอลมองหน้า

“อะไร”

“พี่ ผมง่วง” คิบอมส่งสายตาเว้าวอน
... ก็ต้องง่วงซิ นี่มัน ตี 2 แล้ว มานั่งเฝ้าฉันทำไม ..
“ฉันห้ามนายขึ้นไปนอนหรอ” ฮีชอลขมวดคิ้วถาม

“เปล่า” คิบอมส่ายหน้า

“แล้วทำไมไม่ไปนอน” ฮีชอลถามเสียงเรียบ ๆ ไม่ยอมมองหน้าเด็กที่กำลังอ้อน

“ฮยอง ขึ้นไปนอนกันเถอะนะ” ฮีชอลมองหน้าคิบอมอย่างชั่งใจ
... อยู่ ๆ ชวนฉันไปนอนด้วย แปลกดีนะ...
“อยากนอนกับฉันมากนักเหรอ” ฮีชอลวางหนังสือลง เคลื่อนกายเข้าไปหาต้อลช้า ๆ สายตากรุ้มกริ่ม ลิ้นเรียวเลียไล้ไปตามไรฟัน จนคิบอมต้องถอยตัวหนีอย่างหวาด ๆ

“ผม แค่กลัวผี ไม่กล้านอนคนเดียวครับ” คิบอมก้มหน้าตอบไม่กล้าสบตาฮีชอล ฮีชอลทำท่าเซ็ง แล้วหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านต่อ
... โธ่!!!! ไอ้เราก็คิดไปไกลเลย ...

“ฮยอง.!?!.”  คิบอมเริ่มโยเย

“นี่เจ้าเด็กนิสัยไม่ดี ไม่เคยเรียนมารึไง เวลาต้องการความช่วยเหลือจากใคร ต้องทำให้เขาพอใจก่อน ถึงจะได้สิ่งตอบแทน” ฮีชอลที่มีหัวใจคนหนึ่ง ใจอ่อน ๆ เริ่มสั่นคลอน ด้วยน้ำเสียงเด็กขี้อ้อน

“พี่จะให้ผมทำอะไรครับ” ฮีชอลมองหน้าเด็กหนุ่มหน้าใส ตารีที่ทอประกลายแค่ความหวังไว้ อย่างเต็มเปรี่ยม

“นายคิดเอาซิว่าทำยังไง ฉันถึงจะพอใจ ถ้านายทำให้ฉันพอใจได้ ฉันจะขึ้นไปนอนเป็นเพื่อน”
... ฉันก็อยากรู้เหมือนกันนะ ว่านายจะทำให้ฉันพอใจได้ยังไง ...
... เราจะทำไงดีหล่ะเนี๊ยะ เราไม่รู้ว่าฮยองนิมชอบอะไร หรือต้องการอะไรสักอย่างเลย แถมถามก็ไม่บอกอีก เฮ้อ!?!...

 

... แต่ว่าฮยอง นั่งท่านี้มานานแล้วคงเหนื่อยแย่เลย เรานวดให้ดีกว่าจะได้หายเหนื่อย ...
เมื่อเจ้าหญิงสโนว์ไวท์ เฮ้ย คิบอมคิดได้อย่างนั้น ก็ยิ้มกว้าง ๆ มาให้ฮีชอล  ฮีชอลเริ่มหน้าขึ้นสีเล็กน้อยเมื่อเห็นรอยยิ้มนั้น คิบอมเคลื่อนตัวไปหาฮีชอล สองมือยื่นไปนวดหา ฮีชอลลอบถอนหายใจ
... ตกใจ หมดเลย ฉันก็หลงคิดว่า? ...
... เอ้!!!! จะถูกใจฮยองไหมน๊า !!!! ....
ฮีชอลคิดไปไกลว่าคิบอมจะทำอะไร ในสิ่งที่เขาแอบหวังอยู่ลึก ๆ (ฮีชอลเขาคิดไปไกลถึงไหนกันนะ)

“ฮยอง ชอบไหมครับ” คิบอมทำตาวิบวาบ

“ไม่ได้เรื่อง”  ฮีชอลไม่กล้าสบตาคิบอมอีกแล้ว
... ทำไมเราต้องแพ้สายตาคู่นี้ทุกทีเลยนะ ...

“อ้าว !?!”  คิบอมหน้างอเป็นกบโดนรถทับ

“ที่ฉันสอนนายไปตั้งหลายครั้งแล้ว นายยังจำไม่ได้หรอ ว่าฉันชอบอะไร” ฮีชอลลองใจคิบอม ว่าจะนึกรังเกียจไหม แล้วจะยังเซ้าซี้ให้เขาไปนอนเป็นเพื่อนอยู่อีกรึเปล่า คิบอมหน้างอ และสับสน
... ฮยอง คิดอะไรอยู่กันแน่นะ ...

“ว่าไง ถ้าช้า ฉันเปลี่ยนใจแล้วนะ” ฮีชอลใจเสียไปนิด ถึงแม้ว่าเขาจะทำทีเป็นอ่านหนังสือ แต่ก็ยังคงแอบมองคิบอมอยู่ตลอดเวลา แต่แล้ว



.......



..

คิบอมหลับตาปี๋ หน้าแดงกล่ำ ค่อย ๆ โนมใบหน้าขมเข้ม น่ารัก ๆ ของเขามาที่หน้าสวย ๆ ขาว ๆ ของฮีชอล ทีละนิด และแล้ว

ริมฝีปากหนาเนียนนุ่มอวบอิ่มก็กดประทับที่ริมฝีปากเรียวสวยนุ่มเนียนไม่แพ้กันของฮีชอล แล้วค่อย ๆ ถอนออกอย่างช้า ๆ ถึงแม้มันจะเป็นเพียงสัมผัสแค่ภายนอก แต่มันทำให้หัวใจของคนตัวบาง  ล้นทะลักออกมานอกอกอันแน่นตึงเลยทีเดียว
...แค่นี่เอง หรอ....

ถึงแม้จะคิดว่ามันน้อยนิดนัก แต่มันก็ดีมากพอแล้ว

“ฮยอง... คร้าบ.. ไปนอน.... กัน..นะครับ...” สภาพของคิบอมบ่งให้รู้ว่าเกินลิมิตแล้ว หน้าแดง ๆ ยังคงไม่จาง

“ก็ได้ แต่คราวหน้าแค่นี้ไม่ผ่านนะ วันนี้ฉันสงเคราะห์ให้”  ฮีชอลเดินถือหนังถือขึ้นห้องนอน ไม่รอคิบอมเลยสักนิด เพราะกลัวว่าคิบอมจะรู้ว่าเขาดีใจเพียงใด

“ฮยอง รอผมด้วย” คิบอมรีบวิ่งตามฮีชอลไปทันที
.... คิมคิบอม ฉันยอมให้นายเลย น่ารักซะขนาดนี้ .....