[sj fic]พี่น้องต่างสายเลือด ((คิบอมVSฮีชอล))

ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 3 : What's it.

... รึว่าเราจะแกล้งเขาแรงเกินไปนะ ....
คำถามที่วนเวียนอยู่ในสมองตลอดเวลาการตามหาตัวคิบอมของฮีชอล

ช่วงเย็นของวันนี้ยองอุนและดามี ไม่ได้กลับมาทานข้าวที่บ้าน และพวกเขาจะค้างที่ตัวจังหวัดด้วยคิบอมจึงเดินขึ้นไปอาบน้ำในห้องแล้วเข้านอนทันที

ทำให้ฮีชอลที่เข้าครัวปรุงข้าวผักกิมจิสูตรเด็ดของเขาเองกับมือไว้รอคนที่โดนเขาแกล้ง หวังจะเป็นการไถ่โทษ(แล้วแกล้งใหม่)ฮีชอลตักข้าวผัดกิมจิแสนอร่อยใส่จานไว้รอคิบอมที่โต๊ะ

“ทำไมยังไม่มาอีกนะ ไปไหนของเขา” ฮีชอลบ่นออกมาเมื่อรู้สึกว่ารอนานเกินไปแล้วเพราะฟ้าตอนนี้มืดแล้ว

ฮีชอลรอต่อไปอีกสักพักจนเขารู้สึกหมดความอดทน

“ไม่รง ไม่รอมันแล้ว”  เขาปล่อยให้ข้าวผัดแสนอร่อย อาหารจานโปรดของเขาถูกลืม โดยไม่แตะสักคำเดียวอีกใจก็นึกห่วงคิบอมเหมือนกัน

**//**

ฮีชอลเข้ามาในห้องนอนของตนเขาก็พบกับร่างของคนที่เขาตามหามาทั้งวัน
... ที่แท้ก็มานอนอยู่นี้เอง ข้าวปลาก็ไม่กิน ปล่อยให้เรารอตั้งนาน ..
ฮีชอลอดยิ้มออกมาไม่ได้ เมื่อเขาหายกังวลเรื่องที่คิบอมหายตัวไปไหน
..อย่างนี้ต้องทำโทษกันสักหน่อยแล้วหละความผิดโทษฐานทำให้เราเป็นห่วงแทบแย่ เอ๊ะ นี่เราเป็นห่วงเจ้าหน้าใสนี้จริง ๆ หรอเนี่ยไม่ใช่หรอก เราแค่อยากแกล้งสโนว์ไวท์เท่านั้นเอง ...
ฮีชอลปฏิเสธความรู้สึกด้านดีของตน

เขาเลื่อนตัวไปหาร่างที่นอนอยู่ช้าๆ เขาเอื้อมมือไปลูบผมที่ปิดแก้มเนียนออกอย่างเบามือนิ้วนุ่มสัมผัสกับแก้มเนียนใสของคิบอม

“ฮืม!!”  คิบอมครางออกมาส่วนฮีชอลก็ตกใจไม่ใช่น้อย ไม่ใช่เพราะเสียงครางของคิบอมแต่เพราะอุณหภูมิที่สูงมากของแก้มเนียนนี้ต่างหาก

“คิบอม นี่นายไม่สบายหรอ”   ฮีชอลไม่รอช้า เขาใช้แขนทั้งสองข้างช้อนตัวของคิบอม ให้ไปนอนบนเตียงตอนแรกเขาคิดว่าคงจะอุ้มไม่ไหวซะแล้ว แต่ร่างนี้กลับเบามากเลยทีเดียว

“ฮยอง  ผมปวดหัว”  คิบอมคลี่ตามองคนที่อุ้มเขาเมื่อเห็นว่าเป็นฮีชอลจึงเอ่ยขอความช่วยเหลือ

“คิบอม นายนอนอยู่ตรงนี้นะเดี๋ยวพี่ไปทำโจ๊กมาให้ แล้วพี่จะเช็ดตัวให้ นายต้องทานอะไรก่อนนะ ถึงจะทานยาได้”  ฮีชอลลืมสิ่งที่ตนคิดจะทำทั้งหมดเอ่ยออกมาด้วยความเป็นห่วงเจ้าน้องชาย

คิบอมพยักหน้ารับ แล้วหลับตาลงนอนตามที่พี่ชายคนนี้สั่ง

**//**

ฮีชอลเดินถือโจ๊กร้อนๆ ที่เขาทำเองกับมือมายังห้องนอน เขาปลุกคิบอมที่หลับไปแล้วให้ตื่นขึ้นมาทานโจ๊ก

“คิบอม นายลุกไหวไหม ทานโจ๊กก่อนนะ”   คิบอมพยายามพยุงร่างขึ้นนั่ง แต่ก็เซ  ฮีชอลเข้าประคองร่างโปร่งให้ลุกขึ้นปรับหมอนให้รองแผ่นหลังคนป่วย เพื่อให้นั่งได้สบายขึ้น

“ทานเองได้ไหม”  ฮีชอลถามพลางมองดูหน้าคิบอม คิบอมพยักหน้าแต่ฮีชอลกลับเห็นทีว่าคิบอมคงไม่ไหวแน่ๆ

“พี่ป้อนเองดีกว่า” คิบอมยิ้มให้ฮีชอลอย่างซาบซึ้ง ฮีชอลค่อย ๆป้อนโจ๊กแกคิบอม เป่าระบายความร้อน เพราะเกรงว่าโจ๊กจะร้อนไปจนลวกลิ้นคิบอมกลืนแต่ละคำด้วยความลำบาก

“ฮยอง ผมกลืนไม่ลง”
“ไม่ลงก็ต้องกินไม่งั้นหายแล้วโดนทำโทษสถานหนักนะ” ฮีชอลขู่คิบอม  เพราะคิบอมพึ่งทานได้แค่ 2-3 คำเท่านั้น
“ฮยอง ผม.” คำแย้งหายไปจากปากแทนทีด้วยช้อนที่ส่งโจ๊กเข้าไป

..

“แค่นี้ก็หมดแล้วทำเป็นเรื่องมากคนอุตสาห์ทำให้” ฮีชอลบ่นอุบอิบ

“อร่อยมากครับพี่ ถ้าผมหายแล้ว ฮยองทำให้ผมทานอีกได้ไหมครับ”  คิบอมยิ้ม และอ้อนพี่ชายที่ตอนนี้ใจดีมาก ๆเลย

“ฝันไปเถอะ ไม่มีทาง”  ฮีชอลขึ้นเสียงเพราะเกรงว่าคิบอมจะรู้ว่าตนเป็นห่วงมาก

“เอา ... อย่ามัวแต่พูดมากทานยาได้แล้ว”  ฮีชอลส่งยาให้คิบอม  คิบอมรับยามาถือไว้

“ฮยอง ใจดีจังเลย”  คิบอมยิ้ม ฮีชอลเองตอนนี้หน้าเริ่มขึ้นสี

“จะกินดีดีไหมยา เดี๋ยวโดน”

... ฮีชอลฮยอง คิดจะพูดดีดีกับเราบ้างไม่ได้รึไงนะ ...
คิบอมทานยาแล้วดื่มน้ำตามเพียงเล็กน้อย ฮีชอลมองดูอยู่

“ดื่มน้ำเข้าไปอีก” ฮีชอลสั่ง เสียงแข็งแต่คิบอมยังคงอิดออด

“บอกว่าให้ดื่มน้ำตามไปอีก”  ฮีชอลขึ้นเสียงอีกครั้ง

“ฮยอง บอมไม่อยากดื่มแล้วอ่ะ”  คิบอมหน้างอ

ฮีชอลโมโหคว้าแก้วน้ำในมือคิบอม มายกดื่มก่อนที่จะวางแก้วน้ำลงปากเรียวอวบอิ่มของฮีชอลประกบกับปากหนานุ่มอวบอิ่มน่าสัมผัสของคิบอมส่งน้ำไหลลื่นลงคอ แต่คิบอมที่ไม่ได้ตั้งตัวทำน้ำไหลรินไปทั่วลำคอ

“คราวนี้ห้ามทำหกอีกนะ” แล้วฮีชอลก็ส่งน้ำให้คิบอมอีกครั้ง แต่คิบอมก็ยังคงทำน้ำหกอยู่

“เด็กดื้อ พูดไม่ฟังชอบให้ทำโทษนักรึไงนะ”

ฮีชอลเช็ดน้ำที่หกเลอะลำคอของคิบอม อย่างบรรจงทุกสัมผัสจากการลงลิ้นที่ลากผ่าน มีการกดเม้มเป็นระยะ ๆเพื่อเก็บน้ำนั้น

“อะ อา ฮือออ ฮยอง อย่า”  คิบอมส่งเสียงค้านในลำคอฮีชอลที่ได้รับการเตือนสติ ผละหน้าออกจากซอกคอขาวนั้นทันที

“คราวหน้าฉันบอกอะไรก็ทำตามที่ฉันบอกเข้าใจไหม”  ฮีชอลแสร้งทำเป็นโกรธเก็บกดอาการหอบของตนไว้

คิบอมที่อ่อนแรงด้วยพิษไข้ ตอนนี้ร้อนระอุดังไฟเมื่อฮีชอลจุดฉนวนไว้ ทำให้เขายิ่งโรยแรง นอนหลับตาหอบหายใจอยู่บนเตียง ฮีชอลเช็ดเนื้อตัวให้แก่คิบอม เพื่อลดไข้ฮีชอลพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่มองร่างที่อยู่ภายใต้ผืนผ้านี้ ไม่งั้นคืนนี้คิบอมมีหวังอาการทรุดหนักเป็นแน่

คิบอมหลับไปแล้ว หลังจากที่ฮีชอลอาบน้ำเสร็จเขากำลังพิจารณาตัวเองอยู่ว่าตนนี้ เขารู้สึกอย่างไรกันแน่
... เรารู้อยู่แล้ว ว่าตัวเราชอบอะไร ชอบแบบไหน ...
... แต่ การที่เรามาทำอย่างนี้กับคิบอม มันจะเป็นการทำร้ายเขาไหม ...
... แล้วเราก็ไม่ได้โกรธเกลียด อะไรคิบอมด้วย ...
... แต่ไม่รู้ทำไม ทุกครั้งที่เราเข้าใกล้เขา เรามักจะห้ามใจไม่ได้เสมอ ....


ฮีชอล นั่งครุ่นคิดทบทวนทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นและที่เขาทำลงไป นี่เขาทำถูกแล้วรึ เราควรปล่อยคิบอมไปใช่ไหม
... ไม่ เราจะไม่ปล่อยเขาไป ...
... เราต้องทรมานเขาไปอย่างนี้เรื่อย ๆ จนกว่าจะถึงวันที่เราจากไป ...
.... แล้วนายจะไม่ลืมฉัน ...
..นายต้องไม่ลืมฉัน นะคิมคิบอม ...

**//**

ฮีชอลสอดตัวลงในผ้าห่มอุ่น ๆบนเตียงที่ตอนนี้มีคนร่างสูงครอบครองไปกว่าครึ่ง เขาพยายามเคลื่อนตัวลงไปช้า ๆไม่ให้สะเทือนมาก ชายที่นอนอยู่พลิกตัว ลืมตามองดูเขา

“ฮยอง ผมหนาว” หน้าคิบอมซีดเซียวเพราะความหนาวในตอนกลางคืน

“จะให้พี่ไปเอาผ้าห่มให้ไหม”  ฮีชอลแกล้งทำเป็นใจแข็งไม่ได้

“บอมขอนอนอย่างนี้ได้ไหมครับพี่”  คิบอมซุกหน้าลงที่อกแกร่งของฮีชอลที่เปลือยเปล่าอยู่มันสร้างความรู้สึกบางอย่างให้กับฮีชอล เขาชักอยากจะปกป้องคนคนนี้บ้างแล้วแต่

“อย่างนี้มันยั่วกันนิ เจ้าหญิง ถ้าไม่ติดที่ว่าป่วย เสร็จแน่” คนปากแข็งการกระทำมักจะตรงข้ามกับคำพูดเสมอเขาโอบกอดคิบอมเพิ่มความอบอุ่นให้

“ผมรู้พี่ไม่ใจร้ายหรอก ผมยอม” คิบอมงึมงำออกมา  ฮีชอลรู้ดีคิบอมพูดออกมาเพราะไม่รู้สึกตัวเขาจุมพิตที่หน้าผากคิบอมแล้วนอนหลับไป

**//**

แดดตอนเช้าเริ่มสาดแสงเข้ามาสู่ห้อง คิบอมลืมตาตื่นขึ้นมา เขามองหาคนร่างบางที่โอบกอดเขาไว้เมื่อคืนนี้ได้หายไปแล้ว  คิบอมลงจากเตียงเดินไปยังห้องน้ำ

เขายืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่หน้ากระจกเมื่อวาน เขารู้สึกอ้างว้างมาก ที่อยู่ ๆ เขาต้องมาอยู่กับคนแปลกหน้าอีกทั้งแม่ก็มีเวลาให้เขาน้อยลง แต่พอเมื่อคืน เขารู้สึกดี ที่ฮยองนิมดูแลเขาเมื่อยามเขาป่วย

“นี่ คิดจะยืนยิ้มอีกนานไหม”  ฮีชอลดุคิบอม  ที่จริงแล้วฮีชอลจะขึ้นมาปลุกคิบอมเพราะวันนี้ต้องไปรายงานตัวที่มหาวิทยาลัยที่คิบอมสอบได้คณะนิติศาสตร์

“ฮยอง” คิบอมหันมายิ้มกว้างให้ฮีชอล คิบอมรู้สึกดีใจที่เห็นหน้าฮีชอล  ฮีชอลมองหน้าคิบอมด้วยหางตา

“ให้เวลาครึ่งชั่วโมง แล้วรีบลงไปทานข้าว” คิบอมหน้าเสีย

“อย่าให้ช้า” ฮีชอลชี้หน้าคิบอมแล้วเดินอมยิ้มออกไปจากห้อง

... เมื่อคืนเราฝันไปรึเนี๊ยะ ...
คิบอมสะบัดหัวอย่างรุนแรงก่อนที่จะเริ่มลงมืออาบน้ำแต่งตัวอย่างรวดเร็วเพราะเขายังไม่อยากถูกลงโทษแต่เช้า

**//**

อาหารเช้าถูกเสิร์ฟบนโต๊ะอย่างเรียบร้อย
อาหารเมนูน่ารับทาน ยองอุนและดามีเดินทางมาถึงบ้านได้กลิ่นอาหารหอมชวนรับประทาน จึงเดินตามกลิ่นมา

“โอ้โหพ่อชักอิจฉาคิบอมซะแล้ว” ยองอุนออกมาไม่ใช่เพราะความน้อยใจแต่เป็นความตื้นตันใจ

“อรุณสวัสดิ์ครับ คุณพ่อ คุณแม่” คิบอมที่เพิ่งเดินมาถึงกล่าวทักทายยองอุนและดามี

“ว่าแต่ทำไมต้องอิจฉาผมหล่ะครับ” คิบอมขมวดคิ้วถามฮีชอลเดินเลี่ยงหนีไปหยิบจานและแก้วน้ำเพิ่มให้ทั้งสอง

“ก็ต้องอิจฉาสิ คิบอม  เพราะว่าพี่เขาไม่ทำอาหารให้พ่อทานนานแล้วนะ พ่อต้องไปฝากท้องข้างนอกประจำเลย” คิบอมยิ้มดีใจหน้าแดง คนก้มหน้าก้มตาหยิบจาน ก็แดงลามไปถึงหู

“จริงหรอฮีชอลฮยอง”

... แล้วมันจะถาม เพื่อ ? คนยิ่งอาย ๆ อยู่ ....
“พูดมาก กิน ๆ ไปซะ” ฮีชอลหันไปดุน้องพ่อแม่ยิ้มให้กัน

“พ่อไปพูดอย่างนี้ เดี๋ยวสโนว์คนสวยก็ได้ใจหรอกครับ”

“ไม่ใช่สักหน่อย” คิบอมบ่น

“อ๋อ 555”ดามีถึงบ้างอ้อ  หล่อนเพิ่งคิดออกถึงฉายาใหม่ของลูกชาย

“ผมก็เรียกไปงั้น ๆ แหละครับแต่เจ้าตัวเขารู้ตัวเองดีว่าเหมือน” คิบอมหน้าปูดทันทีผู้ใหญ่ทั้งสองหัวเราะชอบใจใหญ่

“ไม่มีใครรักผมเลยอ่ะรุมผมอย่างเดียวเลย”

“รีบ ๆ กินได้แล้วเราหน่ะ ต้องรีบไม่ใช่หรอ” ฮีชอลรีบตัดบท เจ้าหญิงสโนว์ไวท์แสนงอนทันที เพราะท่าทางจะยาวไม่ยอมจบง่ายๆ

“ครับ คุณนายซิน” ฮีชอลหันหน้ามามองคิบอม เพราะไม่เข้าใจ แต่ก็ละความสงสัยไป

คิบอมก้มหน้าก้มตาทานข้าวเลยไม่ทันสังเกตสีหน้าที่สองพ่อลูกแอบมองหน้ากัน เอ็นดูความเป็นเด็กของเขา  ดามีเอื้อมมือไปบีบกระชับมือของยองอุนไว้

**//**

“นี่เอกสารของน้องจ๊ะฮีชอล  น้าฝากด้วยนะ”

“ครับคุณน้าไม่ต้องห่วง” ฮีชอลรับปากแม่เลี้ยง

“แล้วอย่าให้คิบอม เขาจับเอกสารเองหล่ะเดี๋ยวทำหายหมดทั้งชุด”
“โธ่ !!! แม่ครับ ไม่คิดไว้ใจผมบ้างหรอครับ”  สโนว์ไวท์ตาหวานโวยวายออกมา
“ครับ ผมไม่ให้คิบอม แตะต้องเอกสารเลยครับ”  ฮีชอลตอบอย่างขำขำ

รถเก๋งสีขาวเคลื่อนออกไปจากตัวบ้านมุ่งสู่มหาวิทยาลัย

“คุณค่ะ อย่าคิดมากนะค่ะ” ดามีปลอบใจยองอุน

“ผม คงคิดถึงเขามากคิดแล้วไม่อยากให้เขาไปเลย” ยองอุนส่ายหน้าเมื่อคิดถึงวันที่ลูกเขาจะไป

“ช่วงนี้ก็ทำให้เขามีความสุขที่สุดก็พอแล้วละค่ะ” เธอไม่รู้ว่าจะหาคำใดมาปลอบโยน

“หวังว่าคิบอมคงจะทำให้ฮีชอลสดชื่นอย่างนี้ไปเรื่อย ๆนะ”
“ฉันก็หวังไว้อย่างนั้นค่ะ” ทั้งสองประครองร่างกันเข้าบ้าน