[sj fic]พี่น้องต่างสายเลือด ((คิบอมVSฮีชอล))

ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 7 Heart(ติดเรทนิดหน่อยค่ะ ลงไม่ได้บอกด้วยนะค่ะ)

"คุณฮีชอลครับ"

"มีอะไรหรอ ซองมิน" ฮีชอลยิ้มให้คนดูแลบ้านอย่างอ่อนโยน

"คุณซีวอน โทรมาครับ" คนดูแลบ้านร่างเล็ก ผิวขาว ค่อนไปทางอวบ ยิ้มให้อย่างเขินอาย ก่อนที่จะส่งโทรศัพท์บ้านไร้สายมาให้ฮีชอล เจ้านายของเขา

"อ้าว ซีวอนโทรมาหรอ" คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันด้วยความแปลกใจ ว่าทำไม ซีวอนต้องโทรหาเขา ทั้งที่ทั้งสองก็ไม่ได้ติดต่อกันนานแล้ว

ฮีชอลลุกออกไปคุยโทรศัพท์ที่ระเบียงบ้าน แต่ฮีชอลก็ไม่อาจรู้เลยว่ามีสายตาคู่หนึ่งกำลังจับจองเขาอยู่ ตลอดการสนทนานั้น

คิบอมเฝ้ามองดูด้วยความสงสัย

ปะปนกับความรู้สึกบางอย่างออกมา ความรู้สึกขุ่นมัวที่เขาเองก็ไม่อาจเข้าใจได้ และเขาก็รู้ตัวเองดีว่าไม่พอใจมากขึ้นเรื่อย ๆ

ยิ่งเวลาที่ฮีชอลคุยกับคนที่อยู่ปลายสายอย่างมีความสุข

พูดจาอ่อนหวาน หัวเราะต่อกระซิกกัน เขาแทบจะกระโจนออกไปดึงโทรศัพท์ออกจากมือคนคนนี้ซะ แต่เขาก็ไม่อาจจะทำเช่นนั้นได้

ฮีชอลหันมามอง ส่งรอยยิ้มหวานให้คิบอม เมื่อพบว่าคิบอมกำลังมองตนอยู่ คิบอมเพียงแค่ยิ้มบาง ๆ ที่มุมปากกลับไปเท่านั้น เพื่อปกปิดอารมณ์ขุ่นมัวนั้นไว้
… ดูท่าทาง ฮยองจะมีความสุขมากเลยนะ …
… ไม่เข้าใจ จริง ๆ เลย แล้วทุกอย่างที่พี่เขาทำกับเรามันคืออะไร …
ชายร่างผอมบางเดินเข้ามานั่งเบียดกับชายร่างสูงโปร่ง ชายหนุ่มที่มีอาการขมุกขมัวใจขยับตัวเล็กน้อย คิบอมนั่งก้มหน้าก้มตาไม่พูดอะไร ดวงตาคมเหม่อลอย มองดูมือทั้งสองที่ประสานกัน สองหัวแม่มือเขี่ยกันไปมา เพียงเพื่อต้องการหาอะไรทำเท่านั้น

จนกระทั้งดวงตาคมคู่นี้ได้

"

สบเข้ากับดวงตาเรียวสวยของคนที่ก้มตัวมองช้อนมามองหน้าของเขา แวบแรกที่ฮีชอลเห็นหน้าคิบอม คืออารมณ์ตัดพ้อ ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มสดใสตามเดิม ชายร่างบางนั่งเอาหัวซบไหล่ของเขา สองแขนกระหวัดเกี่ยวแขนข้างนั้นของเขาไว้
… เราคงเป็นได้แค่ ของเล่นแก้เบื่อของพี่เท่านั้น …
แล้วเสียงหวาน ๆ ก็ปลุกเขาจากภวังค์อารมณ์ขุ่นมัว หม่องหม่น

"บอมจ๋า คิบอมหึงพี่หรอครับ" ฮีชอลพูดจาออดอ้อน เงยหน้าที่ซบหัวไหล่ขึ้นมามองหน้าคิบอม แต่คิบอมกลับนิ่งเฉย

สัมผัสอุ่น ๆ ของคนสวย ตรงแก้มนวลป่อง ๆ ของคิบอม แทบทำให้คิบอมลืมสิ่งที่โกรธเคืองฮีชอลอยู่ในใจนั้นทิ้งไปจนหมดสิ้น

"น่ารักจัง แอบหึงพี่ใช่ไหม"

".."
ฮีชอลพูดจาหยอกล้อคิบอม จิ้มนิ้วเล็กลงที่ปลายจมูกโด่งของคิบอมเบา ๆ คิบอมใบหน้าเริ่มเป็นสีชมพูระเรื่อขึ้นมาทีละนิด แต่ก็ยังคงไม่พูดอะไร
… นี่เขาเรียกว่า งอนนะ คิบอม….
หันมาอีกข้างซิ จะให้รางวัล"
แต่คิมฮีชอลรึจะรอให้คิบอมหันมา ด้วยความใจร้อน เอาแต่ใจของเขา มือเรียวเล็กก็เข้าไปประคองใบหน้าของคนหน้านิ่ง เพื่อเป็นตัวช่วยให้คิบอมได้รับสัมผัสละมุนจากปลายจมูกแหลมและริมฝีปากนุ่มของฮีชอล

"อย่างอนไปเลย นะคนดี" ทั้งน้ำเสียงและท่าทาง มันแทบทำให้คิบอมยั้งใจไม่อยู่
… มายั่วอย่างนี้ เดี๋ยวคิบอมคนนี้ก็จับพี่กดซะหรอก ซินเดอร์เรล่าคนสวย …

"ใคร งอน ใคร" เสียงทุ้มนุ่ม ถามออกมาอย่างใสซื่อ

"ก็บอมไง งอนพี่ แหม... รู้นะว่างอน" ฮีชอลทำท่าทางเจ้าเล่ห์

"ซีวอนฮยอง โทรมาว่าไงบ้างพี่" สิ่งที่เขาอยากรู้มันผุดเข้ามา จนตนเขาเองยั้งไม่อยู่

"เกี่ยวอะไรกับ นาย" น้ำเสียงหวานน่ารักหายไป เพราะรู้สึกขัดใจที่คิบอมไม่ยอมรับว่าหึงตน
… ปากแข็งจริงนะ …

" ไม่เกี่ยวก็ไม่เกี่ยว"ว่าแล้วคิบอมก็ลุกขึ้นยืนจะเดินหนีไป ด้วยอารมณ์ผิดหวัง

…

เรายุ่งเรื่องของพี่เขามากไป …

"อย่าคิดว่าจะหนีกันง่าย ๆ สิ ฉันยังไม่ได้คำตอบจากนายเลยนะ" ข้อมือของคิบอมถูกมือเล็กคว้าและกระชากจนร่างสูงของเขาต้องกลับมานั่งโซฟาอีกครั้ง

"บอมขอโทษ" คำพูดคำเดียวที่คิบอมคิดว่าจะสามารถลบล้างความผิดที่ตนไปขึ้นเสียงกับฮีชอล จนทำให้ฮีชอลไม่พอใจ

ริมฝีปากหนานุ่มเข้าสัมผัสกับริมฝีปากเรียวอวบอิ่มสีชมพูระเรื่อของคนที่ถูกขัดใจเมื่อครู่ รสสัมผัสนุ่มละมุน จนทำให้ฮีชอลเผลอเผยอปากรับ

การสอดเข้ามาของเรียวลิ้นนุ่มของคิบอม

ที่สอดเข้าไปในโพรงปากอุ่นของฮีชอล เพื่อเข้าไปชกชิงความหอมหวานนั้น สติสัมปชัญญะต่าง ๆ ของฮีชอลได้เลือนหายไป กับรสสัมผัสที่สุดแสนจะนุ่มนวล

"อือ อืม..."
คิมฮีชอลครางออกมาในลำคอ ด้วยความพอใจและสุขสมนักที่เด็กหนุ่มมอบรสจูบรัญจวนใจให้แก่เขา คิบอมถอนใบหน้าออกจากคนที่กำลังเคลิ้ม

"บอมขอโทษนะครับ ฮยอง" ฮีชอลใช้แขนทั้งสองข้างโอบลำคอยาวเรียวนั้นไว้

"หายโกรธแล้วหล่ะ น่ารักอย่างนี้" ฮีชอลเอาปลายจมูกแหลม ๆ ของเขาเขี่ยไปมากับปลายจมูกคมของคิบอม อย่างรักใคร่

"บอม ไม่รู้ว่าบอม เป็นอะไรครับฮยอง" น้ำเสียงแผ่วเบาบ่งบอกว่าไม่แน่ใจ

"เป็นอะไร บอกพี่สิ"

"ผมไม่รู้ รู้แต่ว่า เออ เวลาที่เห็นฮยอง เอ่อ..." คิบอมไม่กล้าพอที่จะพูด
"พี่ทำไมหรอ" ฮีชอลจุ๊บเบา ๆ ที่ปลายจมูกคมของคิบอม

"ผมไม่ชอบเวลาที่ฮยองคุยโทรศัพท์กับพี่ซีวอนครับ"

"…" ฮีชอลไม่ว่าอะไร เพียงแต่ยิ้มออกมาด้วยความดีใจ

"ผมเจ็บครับพี่ เจ็บตรงนี้" คิบอมชี้ลงที่หน้าอกข้างซ้ายของตนเอง

"คิบอม อยากรู้รึเปล่า ว่าพี่คุยอะไรกับพี่ซีวอน" ฮีชอลทำหน้ากรุ้มกริ่ม คิบอมส่ายหน้า

"ก็ฮยองบอกว่า ไม่เกี่ยวกับบอม" คิบอมทำหน้าตาสงสัย

"ก็ตอนนั้น เด็กดื้อไม่ยอกรับนิ ว่าหึงพี่" ฮีชอลบีบริมฝีปากล่างของคิบอมเบา ๆ

"นี่ผม หึงฮยองหรอครับ" คิบอมถามออกมาด้วยความไม่แน่ใจนัก

"ฮ่า ฮ่า ฮ่า คิบอม ทำไมน่ารักอย่างนี้" ฮีชอลขำให้กับเด็กไร้เดียงสาคนนี้

"ขำมากหรอพี่ ก็ผมไม่รู้จริง ๆ นิ ว่าเขาเรียกกันว่า หึง" คิบอมหันไปมองหน้าคนที่ยังคงหัวเราะไม่หยุด

"ก็ หึ หึ ก็น่ารักดีนิ คิบอม" ฮีชอลพูดไปหัวเราะไป

"น่ารักแล้วรักไหม" คิบอมสวมกอดคนที่กำลังหัวเราะอยู่

"เสียว" ฮีชอลเลิกหัวเราะ เพราะมุขเสียวของคิบอม เขาหน้าระเรื่อขึ้นมาทันทีเพราะรู้สึกขวยเขิน

"ผมไม่ได้ถามว่าฮยอง เสียวไหม แต่ผมถามว่าฮยองรักผมไหมต่างหาก" คิบอมไม่ยอมให้ฮีชอลผ่านคำถามนี้ไปได้ เขาต้องการได้คำตอบที่เขาอยากรู้เท่านั้น

"ก็นายเล่นมุขเสียวนิ" ฮีชอลยังเฉ ทั้งที่ปกติ ต้องมักจะเฉย

"ฮยอง!!!" คิบอมโวยด้วยความขัดใจ

"พี่ยังไม่แน่ใจนะคิบอม ตอนนี้แค่ชอบก่อนหล่ะกัน" ฮีชอลยิ้มหวาน ทำตาวิบวับ หันมาหยิกแก้มยุ้ย ๆ ของคิบอม

"ก็ได้ครับ"
… แต่สักวัน ผม คิมคิบอมคนนี้จะทำให้พี่รักผมให้ได้ …

**//**

"สวัสดีครับ ฮีชอลฮยอง"
"สวัสดีครับฮยอง"
สองหนุ่มรุ่นน้อง เอ่ยทักทายรุ่นพี่ หนุ่มร่างสูงร่างกายกำยำ ผิวขาวมาดดี เจ้าของฉายาเจ้าชายลิลลี่ ที่ฮีชอลเป็นคนตั้งให้ มาพร้อมกับชายหนุ่มหน้าตาน่ารัก ผิวขาวร่างเล็กดูซุกซน รอยยิ้มกว้างสร้างสีสัน สดใส

"เป็นไงมั้ง ลูกปลาน้อยของพี่" ฮีชอลเดินเข้าไปกอดเด็กหนุ่มร่างเล็กนั้นที่มาใหม่

"ก็ดีหมดทุกอย่างฮะ ไม่ดีแค่คิดถึงฮยอง โอ๊ย!!" เขายิ้มสดใสให้แก่ฮีชอล แต่ต้องร้องโอ๊ยเสียงดังเพราะซีวอน ประเคนมะเหงกให้

"พูดไปโน่น" ซีวอนขัดจังหวะเธอ

"ก็เออสิ ฉันมันคนโสดเว้ย คิดถึงรุ่นพี่มันผิดรึไงว่ะ" เขาโวยวายออกมา

"พอเถอะ ทั้งคู่ มาถึงก็กัดกันเลยนะ"

**//**

ฮีชอลพาทั้งสองมายังหน้ารับแขก ที่คิบอมนั่งรออยู่ หนุ่มหน้าหวานนามว่า ดงแฮ นั่งมองหน้าคิบอมตาไม่กระพริบ

"ด๊อง จองอะไร" ฮีชอลแสดงความเป็นเจ้าของทันที เอื้อมมือไปโอบบ่าคิบอมไว้

"ฮยอง พี่รุนแรงมากเลยนะ" ดงแฮเงยหน้ามองฮีชอล ด้วยสายตาคาดไม่ถึง

"รุนแรงไร"
"ใช่เจ้าดงแฮ แกชักจะบ้าแล้ว" ดงแฮยังคงจองมองคิบอมอยู่ คิบอมเริ่มร้อนตัว กับรุ่นพี่ที่มาใหม่คนนี้

"ผมมีอะไรผิดปกติหรอครับ"

"ฉันเชื่อ แกแล้วว่ะวอนวอน พี่ชื่อดงแฮนะ พี่เป็นพี่รหัสของน้อง ก็เลยบังคับให้ไอ้หน้าหล่อ มันโทรมาขอให้ฮยอง ยอมให้พี่มาพบหน้าน้อง ก่อนวันรับน้องใหม่หน่ะ" เขานะนำตัวเอง

"ดงแฮ แกนอกเรื่องเก่งนะเว้ย!!!" ซีวอนโวยวาย เพราะเขาก็อยากรู้ว่าฮีชอลรุนแรงอะไร

"เปล่านอกเรื่อง แค่เกริ่นนำก่อน" เขาเริ่มหงุดหงิดที่เจ้าเพื่อนตัวแสบโวยวาย

"ฮยอง ผมขออนุญาติพูดนะฮ่ะ" ดงแฮทำตาวิบวับออกมา ฮีชอลชักไม่แน่ใจเสียแล้ว เพราะเจ้าลูกปลาน้อยคนนี้ เวลาพูดอะไรออกมา เขาหาทางแก้ตัวยากเหลือเกิน

"ลึกลับจริง ถ้าเล่ามาแล้วไม่ได้จะบอกให้หยุดหล่ะกัน" ดงแฮยิ้มรับ

"สวัสดีครับ ท่านผู้ฟังที่รัก" เขาลุกขึ้นจากประกาศ ดังว่าตัวเองเป็นพิธีกรรายการโชว์

"กระผมชื่อ ลิดงแฮ เป็นนักศึกษาคณะนิติศาสตร์ ผมเดินทางมาเรียนที่มหาวิทยาลัยแห่งนี้ ในวันแรกของการเป็นนักศึกษา ก็โดนรุ่นพี่จอมว๊ากทั้งหลาย รุ่มประเคนคำเพราะพริ้งเสนาะหูให้ฟังตลอด จนวันหนึ่ง ผมทนไม่ได้ไปนั่งร้องไห้ที่สวนสวยใกล้ ๆ ตึกคณะ แล้วนางซินก็ตกมาจากสวรรค์มาช่วยผม ผมหลงรักเขาทันที ผมสืบรู้ว่าพี่เขาอยู่คณะศิลปะศาสตร์ แล้วพี่เขาก็อยู่ในชมรมแดนซ์ เอ๊ะ !!! ตัวเราเองก็เต้นเป็นนิหน่า จากนั้นเราทั้งคู่ก็เป็นคู่ที่เข้ากันที่สุด"

"คู่เต้นนะ" ซีวอนหันมากระซิบบอกคิบอมที่เคืองหน่อย ๆ เขาพอรู้ว่า ดงแฮแอบชอบฮยองคนสวยของเขา

"อย่าเข้าใจผิดนะครับ ผมอกหักครับ เพราะฮยองให้แค่คำว่าพี่ชาย แต่ผมไม่ได้หวังขนาดนั้นนะครับ เพราะผมว่าพี่เขาเป็นฮีโร่ ของผม ก็เลยปลื้มเท่านั้น เรื่องนี้ก็เลยทำให้เจ้าม้าซีวอนมันสนิทกับพี่ฮีชอลด้วย เพราะตอนนั้นเจ้าซีวอน มันจีบพี่ ฮ่า ฮ่า ฮ่า จีบไม่ติด"

"มาเผากันซะงั้น ไอ้คานยังคอย" ซีวอนล้อเลียน

"คานยังคอย ฮ่า ฮ่า ฮ่า พี่ซีวอนคิดได้ไงพี่" คิบอมขำมุขของซีวอน

"เออ นะ ขอโทษเป็นโสดแล้วผิดหรอครับ คุณเพื่อน" ดงแฮล้มตัวนั่งลง เมื่อเล่าเรื่องเกี่ยวกับตัวเองจบแล้ว

"แล้วมันเกี่ยวกับฉันรุนแรงยังไง" ฮีชอลยิ้มให้หนุ่มน้อยที่เคยแอบชอบเขา

"ลืมเลยเห็นไหม เจ้าม้าชเว แกแซวฉัน ฉันลืมประเด็นหลักไปเลย" เขาโยนขี้ให้ซีวอนทันที

"อ้าวเป็นงั้นไปได้นะ"

"ก็" ดงแฮเดินเข้าไปหาคิบอม ชี้ตามรอยแดง ๆ เป็นจ้ำ ๆ ตามบริเวณซอกคอของคิบอม

"อย่างนี้ ไม่เรียกว่ารุนแรง เขาเรียกว่าอะไร"

ฮีชอลและคิบอมหน้าแดงขึ้นมาทันที ทั้งที่พวกเขาเองไม่ทันสังเกตเห็นร่องรอยเมื่อคืนนี้ แต่ดงแฮกลับเห็นมัน

"เอ่อ..!!" คิบอมพูดไม่ออก

"ว่าไง คิบอม" ดงแฮพยายามบีบคั้น

"ก็เมื่อคืนยุงกัดไง คิบอม" ฮีชอลแก้ต่าง แบบที่ใครที่ไหนก็ไม่มีทางเชื่อ

"ครับ ยุงกัด" คิบอมพูดออกมาจากใบหน้าแดง ๆ นั้น

"ยุงตัวใหญ่นะ" ดงแฮก็อดไม่ได้ที่จะแซว

"พอเถอะ ด๊อง ฉันก็ว่า ทำไมนายบอกว่าเชื่อฉัน"
ดงแฮและซีวอนพูดคุยกันเรื่องที่ฮีชอลต้องแอบชอบคิบอมแน่ ๆ นั้นเอง แต่ดงแฮไม่เชื่อ


ตอนจากนี้ไป  ถ้าลงไม่ได้ช่วยบอกด้วยนะค่ะ
ตอนนี้แค่เบา  ๆ  แต่ก็ติดเรท  
อ่านแล้วช่วยพิจารณาด้วยค่ะ
(จะเล่าดีไหมนะ ว่ารอยแดง ๆ เกิดจากอะไร ไม่เล่าคงโดนฆ่าตายแน่ ๆ เลยนะค่ะ)

หลังจากที่ร่างทั้งสองล้มลงบนเตียงนุ่มแล้ว คิบอมที่ยังคงตัวสั่นเทิ้มอยู่บนเตียง

"ไม่ต้องกลัวนะคิบอม" ฮีชอลปลอบโยน

"ครับ" คิบอมมองหน้าฮีชอลที่ห่างกันเพียงคืบเท่านั้น

"พี่จะปลอบเอง"
ฮีชอลไซร้ไปตามซอกคอของคิบอม คิบอมเมื่อรับสัมผัสก็สั่นสะท้านไปกันใหญ่ แต่ไม่ใช่เพราะความกลัว แต่เป็นความเสียวซ่านกับรสสัมผัสที่ได้รับ

"ตรงนี้ใช่ไหม" ฮีชอลจุมพิตลงที่รอยฟันที่เขาสร้างไว้

"ใช่ครับ ฮยอง ผมเจ็บมากเลย" คิบอมยังคงฝั่งใจกับอาการกลัวในครั้งก่อน

"พี่จะทำให้นายลืมมัน"
************

แก้ไขแล้วค่ะ  เนื่องจากติดเรท