[sj fic]พี่น้องต่างสายเลือด ((คิบอมVSฮีชอล))

ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 6. แกล้ง

ฮีชอลเดินลงมาชั้นล่างเพื่อที่จะเข้าครัวทำอาหารให้ต้อลน้องชายจำเป็นที่ถูกฝากฝั่งเอาไว้จากพ่อและแม่เลี้ยงที่แอบไปหนีเที่ยวกันสองต่อสอง


แต่ฮีชอลก็พบกับอาหารเช้าแบบง่ายๆ วางเรียงรายอยู่บนโต๊ะ
... รึว่าพ่อจะสั่งซองมินให้มาทำอาหารให้นะ ...
แต่ฮีชอลก็รู้คำตอบเมื่อมีคนนำถ้วยข้าวต้มมาวางไว้ตรงหน้า

“ข้าวต้มร้อน ๆ ครับฮยอง” คิบอมนั้นเองที่เอามาเสิร์ฟ

“คิบอม นายทำเองหรอ”
ไม่น่าเชื่อว่า คนอย่างคิมคิบอม ที่ไม่เคยทำอะไรได้ด้วยตนเองขนาดเอกสารมอบตัว คิมดามียังไม่ไว้ใจให้ถือจะทำอาหารหน้าตาน่าทานได้ขนาดนี้


“ครับ ฮยอง ผมทำเอง อร่อยด้วย” คิบอมโฆษณาฝีมือของตน

“กินได้แน่นะ”

“กินได้สิพี่ทำไมจะกินไม่ได้” อาการงอนในน้ำเสียงสุดแสนจะน่ารัก

“พึ่งรู้ว่านายสามารถทำอาหารคนได้” ฮีชอลแหย่ขำขำ

“งั้น!!! ผมเอาไปทิ้ง” แต่ท่าทางจะงอนจริง ๆ หยิบถ้วยข้าวต้มที่พึงจะนำมาเสิร์ฟตรงหน้าฮีชอลหนี

“เฮ้ย!!! ล้อเล่น งอนเป็นผู้หญิงเชียว” แทนที่จะดีขึ้นคิบอมกลับหน้าตูมขึ้นอีก

“ผม.. เป็น.. ผู้.. ชาย..” คิบอมย้ำชัด ๆช้า ๆ เน้นแต่ละคำออกมา ฮีชอลรู้สึกสะเทือนใจแต่ก็เก็บไว้

“รู้แล้วทำไม”

“เปล่า” คิบอมตอบมาเสียงอ่อย ๆเขาเพียงแค่ไม่ชอบให้ใครมาว่าเขาเป็นผู้หญิงถึงแม้ว่าเขาจะ…?.
..ใช่ครับ ผมยอมรับว่าผมเริ่มหลงรักผู้ชายหน้าสวยตรงหน้าผมแล้ว...

...ถึงแม้ว่าผมจะยังไม่แน่ใจว่ามันคืออะไรกันแน่...

...ไม่รู้ว่ามันเรียกว่าความรักได้รึป่าว...

“ตกลงกินได้แน่นะ” ฮีชอลเป็นคนเปลี่ยนเรื่อง

“ครับกินได้” คิบอมทำสีหน้ามั่นใจ จองมองถ้วยข้าวต้มของฮีชอลใหญ่เพราะลุ้นว่าฮีชอลจะชอบไหม

“เขาเรียกว่าอะไรอ่ะ” คำถามแกล้งโง่ถูกส่งออกมาจากปากคนที่กำลังได้ชื่อว่า จะไปเรียนต่อเมืองนอก

“ข้าวต้มนักเลง” คิบอมยิ้มให้กับมุขของตน

“กุ๊ย” ฮีชอลถอนหายใจมองหน้าคิบอม วางช้อนลงพร้อมกับสวนออกมา

“อ้าว ก็รู้อยู่นิฮยอง พี่จะถามบอมทำไม” คิบอมล้อเลียนฮีชอลที่ตกหลุมพลางของเขา

“เจ้าแก้มป่อง อยากกินดีดี รึว่าให้ฉันป้อน ห๊า!!!” ฮีชอลหน้าแดง เพราะถูกคิบอมรู้ทันว่าหาเรื่องชวนคุย

“กินเองพี่ กินเองรึจะให้บอมป้อนพี่ดี” คิบอมหัวเราะอย่างมีความสุขแต่ก็อดไม่ได้ที่จะแซวฮีชอล

“นายจะป้อนฉันจริงหรอแต่ถ้าป้อนฉันต้องป้อนด้วยปากนะ” เอากับคิมฮีชอลเขาสิ

“ไม่เอาหรอกบอมเสียเปรียบ” คิบอมพูดออกมาเรียบ ๆ

“เรียกแทนตัวเองว่า บอม น่ารักดีนะ” ฮีชอลบ่นอุ๊บอิ๊บ กับตัวเอง

 

“พี่ว่าไรนะ” 

“ป่าว” คิบอมงง เพราะเขาได้ยินเสียงฮีชอลบ่นจริง ๆ นะไม่ได้หูฟาด

..

.
“นี่พี่ อันนี้อร่อย” คิบอมตักไข่เยี่ยวม้าให้ฮีชอล

“ของโปรดเลยหละ งั้นเอาหมด”
ฮีชอลตาโตเมื่อเห็นของชอบ เขายกถ้วยไข่เหยี่ยวม้า มาเทลงถ้วยข้าวต้มของตัวเองขนหมดทำตัวเหมือนเด็ก จนติบอมเองต้องแอบสังเกตอยู่บ่อย ๆกับความน่ารักของคนที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ การทานอาหารมื้อนี้ เป็นมื้อที่วิเศษมากเลยมื้อหนึ่ง
… น่ารักอ่ะ เหมือนเด็ก ๆที่หวงของกินเลย 555+....

**//**

“ฮยอง” คิบอมที่นั่งมองดูฮีชอลอ่านหนังสือสยอง ๆ เล่มเดิม

“อะไร” ฮีชอลหันไปตอบ

“เปล่า”

“วอน อยากโดนจูบละสิ” ฮีชอลแกล้งทำหน้าหื่น ๆ ใส่คิบอม

“เปล่าเลย” คิบอมปฏิเสธเป็นพัลวัน

“เซ็ง ถ้าคราวหน้าเรียกครั้งหนึ่งแทนการจูบครั้งดีไหมน๊า!!!” ฮีชอลออกแนวนี้ไปแล้ว

“โธ่!!!ฮยองก้อ  บอมแค่อยากรู้ แต่ไม่กล้าถาม..” คิบอมลากเสียงยาวยานคาง

“ทำไมกลัวฉันไม่รักนายหรอ” นั้น ปาใส่เพลงอีกคิบอมส่ายหน้าหงุดหงิด

“ทำไมวันนี้ ฮยองกวนจัง” ฮีชอลหัวเราะ

...วันนี้ฉันกวนนายไม่ชอบ รึว่านายชอบให้ฉันหื่นกับนายนะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า...
“ยังไม่ได้กวนอะไรซักหน่อยเลย มะม่วงก็ยังไม่สุกมะขามก็หมดหน้าแล้ว” คิบอมหงายหลังลงโซฟาไปเลย

“ผมไหว้แล้วครับ...” คิบอมยกมือขึ้นเหนือหัวไหว้ฮีชอล

“สระอยู่หน้าบ้าน” -**-
ฮีชอลยังไม่เลิก คิบอมถอนหายใจเบะปากหน้าบูด แล้วตาก็ต้องเบิกกว้างเพราะฮีชอลชิงดูดริมฝีปากหนานุ่มนั้นไปจนหมด ซ้ำยังบดเบียดไปมา

“ฮยอง”

คิบอมร้องท้วงออกมาเมื่อฮีชอลยอมปล่อยริมฝีปากนั้น ถือแม้ว่าจะไม่มีการสอดเกี่ยวกระหวัดของปลายลิ้นจากฮีชอลแต่แค่นี้คิบอมก็รู้สึกวาบวามแล้ว

“มีอะไรจะถามก็ว่ามา พอใจแหละ”
คิบอมถึงบางอ้อว่าทำไมฮีชอลถึงพูดจากวนชวนประสาทใส่เขาที่แท้เขายังไม่ได้ทำอะไรให้ฮีชอลพอใจเลยฮีชอลก็เลยไม่ยอมให้ความร่วมมือกับเขา

“ไม่ถามแล้วใช่ไหม” ฮีชอลเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าคิบอมเงียบไปนาน

“ถามพี่ถาม” คิบอมรีบตอบเพราะกลัวว่าเขาจะต้องจ่ายค่าเบิกทางใหม่ฮีชอลยิ้ม

“งั้นก็ว่ามา”

“บอมแค่อยากรู้ว่า ทำไมฮยองชอบอ่านเจ้าพวกนี้” คิบอมชี้ไปที่หนังสือในมือฮีชอล

“ก็ชอบ ทำไม” ฮีชอลไม่เข้าใจเขาอ่านหนังสือมันผิดตรงไหน ทำไมต้องมาสงสัย

“ก็ ก็ มันน่ากลัวจะตายไป” ฮีชอลพยักหน้ารับ

“อือ”
... ลืมไปว่า เจ้าหญิงของเรา เขากลัวผี ...
... กลัวผี เอ๊ะ!!! ดีเลย ....

“พี่ยิ้มไร"

“เปล่านิ” ฮีชอลวางหนังสือลงลุกขึ้นยืน คิบอมขยับตัวตามทันที

“ฮยอง พี่จะไปไหน” ฮีชอลหันมามองหน้าคิบอมที่กำลังระแวง

“ไปเข้าห้องน้ำ ไปด้วยไหม” ฮีชอลยกคิ้วขวาถามอย่างกวน ๆ จนคิบอมต้อลส่ายหน้าเป็นการปฏิเสธ

“กลับมาเร็ว ๆ น๊า” คิบอมส่งเสียงอ่อย ๆ ในลำคอเมื่อฮีชอลเดินจากไป

**//**

คิบอมรอฮีชอลกลับมาด้วยความกระวนกระวายใจนักยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไร คิบอมก็ยิ่งนั่งไม่ติดที่เท่านั้น คิบอมรู้สึกหวาดกลัวมาก

ยิ่งเขาได้เห็นกองหนังสือแนวสยองขวัญวางเรียงรายอยู่ เขาก็ยิ่งขนลุกเขาเห็นหนังสือเล่มที่ฮีชอลเพิ่งวางไว้ เป็นรูปสุดแสนจะน่ากลัว

แต่ข้าง ๆกันนั้น มีหนังสือเล่มหนึ่งหน้าปกเป็นรูปการ์ตูนผู้ชาย 3 คน ชาย 2 คนเหมือนท่านเคาท์ในฝั่งตะวันตกย้อนยุคและมีเด็กหนุ่มคนหนึ่งยืนแบกไม้กางเขนมีเคลือหนามกุหลาบพันรอบ ๆ คอจนมีรอยเลือด
.... เล่มนี้ค่อยดูน่าอ่านหน่อย ไม่สยองขวัญดี ...
เมื่อคิบอมคิดได้ดังนั้นคิบอมพลิกไปอ่านด้านหลังที่มีพล็อตเรื่องอย่างย่อ ๆ อยู่เขารีบวางหนังสือลงทันที
... อ๊าก!!!!น่ากลัวอ่ะ แวมไพร์ ไม่น่าเลยเรา ....
คิบอมนึกโทษตัวเองที่ดันไปหยิบหนังสือนั้นมาอ่านเขาคิดเห็นภาพของแวมไพร์หนุ่มรูปงามจนน่าหลงใหล

ผู้ชายใบหน้าขาวซี๊ดเพราะขาดเลือด มีเขี้ยวยาว ๆ ที่มุมปากทั้งสองข้าง ปีศาจในร่างของมนุษย์ชัด ๆมนุษย์หน้าตาดี มีชาติตระกูล มีฐานะแต่ต้องอาศัยการดูดกินเลือดของผู้อื่นน่าดำรงชีพ สยดสยองเหลือเกินกัดลงที่ซอกคอแล้วดูดเลือดจากหมดตัว เลือดคนสด ๆ ไหลริมอาบลำคองาม

เขานึกถึงรอยเขี้ยวที่ฝั่งลงบนคอมันคงเจ็บปวดนักจนเขาต้องร้องโหยหวน

“อ๊าก!!!! อ๊า!!!!!!ฮีชอลฮยอง”
“….”
“ฮยอง!!! ช่วยบอมด้วย” คิบอมตะโกนดังลั่นเพราะสิ่งที่เขากำลังนึกถึงได้เกิดขึ้นจริงแล้ว ณ ที่แห่งนี้
... ฮยองนิม  พี่ครับ ช่วยผมด้วย ผมกลัวผมอยากอยู่กับพี่…
คิบอมตะโกนออกมาจนสุดเสียงก่อนที่เขาจะรับรู้ว่ารอยเขี้ยวที่กัดคอของเขา เปลี่ยนแปลงไปเป็นการซุกไซร้เพื่อหาความหอมหวาน

“คิดถึง พี่มากขนาดนั้นเลยเหรอคิบอม”
เสียงหวานป่นเซ็กซี่นิด ๆ กระซิบอยู่ข้างหูคิบอมหันมาหาฮีชอลที่อยู่ด้านหลัง และกำลังมีความสุขกับการแกล้งเขา หน้าตูม ๆหันไปตัดพ้อ

“ฮยอง ผมกลัวจริง ๆ นะ”
คิบอมหันกลับไปนั่งกอดอกบนโซฟา ฮีชอลยิ้มอย่างชอบใจที่ตนทำให้ผู้ชายแก้มป่อง น่ารัก ๆ คนนี้งอนได้อีกครั้ง เขาเดินอ้อมโซฟามานั่งข้างคิบอมมือเอื้อมไปเชยคางคิบอม

“เจ้าหญิงสโนว์ไวท์ ผู้งามเลิศในปฐพี ข้าละอยากให้นางแม่เลี้ยงใจร้ายของเจ้า เห็นหน้าเจ้ายามนี้นัก” คิบอมปัดมือฮีชอลออกจากคาง เขาไม่ได้รู้สึกว่ามันสนุกเลยสักนิด กับไอ้การเอาปมด้อยของผู้อื่นมาล้อเล่นเช่นนี้

“กล้าหรอ กล้าขัดใจฉันหรอ”
ฮีชอลกลับกลายเป็นนักเลงอีกครั้ง คิบอมผลักหน้าอกฮีชอล น้ำตาไหลวิ่งหนีขึ้นไปบนห้องจนลืมความกลัวทั้งหมดไป

**//**

.... คนกลัว แล้วยังมาแกล้งกันอีก ฮือๆๆ....
คิบอมฟูมฟายออกมา กล่าวตัดพ้อฮีชอลอยู่ในใจนึกน้อยใจที่ฮีชอล เห็นความทุกข์ของเขาเป็นความสุขไม่แคร์ว่าเขาจะรู้สึกอย่างไร

“ฮยอง บ้า!!! ไม่รักฮยองแล้ว!!!” คิบอมโวยวายกับหมอนประหนึ่งว่าหมอนนั้นเป็นฮีชอลกระหน่ำทุบลงบนหมอนนิ่มนั้นอย่างไม่ยั้งมือ

ฮีชอลที่วิ่งตามมาเพราะเขาก็นึกไม่ถึงเหมือนกันว่า คิบอมจะกลัวมากถึงขนาดนี้
... สงสัย คราวนี้ เราคงโดนคิบอมเกลียด จริง ๆ แน่ ...

…ไม่น่าเลย นายคิมฮีชอล...

ฮีชอลเดินไปหยุดยืนข้างเตียง มองดูคิบอมคิบอมหันหน้ามามองหน้าฮีชอลด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดใจเพราะคิดว่าฮีชอลไม่เคยแคร์ความรู้สึกตน

ฮีชอลเบือนหน้าหนี สายตาคู่นั้นแต่แล้วคิมบอมกลับโผล่กอดร่างบางของฮีชอล  ฮีชอลเซเล็กน้อย แต่ก็ยังคงทรงตัวได้อยู่ไม่นึกว่าคิบอมจะกอดตน

“ฮยอง ฮือ...” ฮีชอลลูบหัวทุย ๆของคิบอม

“พี่ ขอ.....” ฮีชอลไม่ทันได้กล่าวขอโทษได้จบคิบอมก็พูดขึ้นมาก่อน

“ฮยอง ผมกลัวมากเลยพี่ ฮือ ๆ” คิบอมผละออกจากการสวมกอด สองมือเรียว ๆ เช็ดน้ำตาที่อาบแก้มออก เหมือนเด็กๆ

“....” ฮีชอลนึกสงสารคิบอมนัก เขาไม่น่าจะแกล้งคิบอมขนาดนั้นซ้ำยังพูดจาร้าย ๆ ออกไปอีก

“บอมกลัวว่า บอมจะไม่ได้ ฮือ...ไม่ได้เห็นหน้าพี่อีก” เสียงหัวใจของคิบอมร่ำร้องออกมา

“กลัวมากเลยหรอคิบอม” คิมฮีชอล หัวใจของเขาแทบหยุดเต้นเมื่อรับรู้ว่าคิบอมให้ความสำคัญกับตนมากเพียงใด

“ฮยอง ผมกลัว” คิบอมเข้าหาอ้อมกอดของฮีชอลที่รออยู่อีกครั้ง

“ให้พี่ปลอบนะ” คิบอมพยักหน้า

ร่างของทั้งสองล่มลงบนเตียงนุ่มที่รองรับร่างของเขาทั้งสองอยู่ร่างสูงของคิบอมสัมผัสกับพื้นผิวนุ่ม ๆ ของที่นอน แล้วตามมาด้วยร่างบางที่มากดทับร่างสูงอยู่

 

…