[sj fic]พี่น้องต่างสายเลือด ((คิบอมVSฮีชอล))

ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 5 Oh ! My Girl

Chapter 5 Oh ! My Girl


เมื่อทั้งสองมายังห้องนอนแล้ว ฮีชอลกำลังปรับระดับหมอนเพื่อให้เขาได้ท่าที่สบายที่สุด เวลาอ่านหนังสือ เขากึ่งนั่งกึ่งนอนบนเตียงนอนสีฟ้าอ่อน ส่วนคิบอมที่ตามมาทีหลังกำลังยืนนิ่งเหมือนกำลังคิดอะไรสักอย่างอยู่ ก่อนที่คิบอมจะเดินมาจัดที่นอนข้างเตียงสีฟ้าของฮีชอล

“ขึ้นมานอนข้างบน”   เสียงเรียบ ๆ ลอยมาจากคนหน้าสวยที่กำลังกางหนังสืออ่าน ทำให้คิบอมหยุดมือหันไปมองด้วยความไม่แน่ใจ แต่ฮีชอลไม่ทันสังเกต เพราะกำลังสนใจเนื้อหาในหนังสือนิยายสยองขวัญที่ได้มาใหม่ อยู่ในมือ (จริงรึ? ว่าฮีชอลสนใจในเนื้อหาหนังสือนั้น)

“ฮยอง ครับ” คิบอมอยากถามเพื่อความแน่ใจ

“...” (หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้)
คิบอมรู้สึกอ่อนล้ากับการแสดงท่าทีเฉยชา ไร้การตอบสนองของฮีชอลยิ่งนัก ลอบถอนหายใจเบา ๆ ก่อนที่จะถามออกมาอีกครั้ง

“ฮยอง จะให้ผม นอนบนเตียงกับพี่หรอครับ”
“ก็เออนะซิ” 

 

ฮีชอลปิดหนังสือ เลิกสนใจอ่านชั่วขณะ หันมามองหน้าคิบอม วางหนังสือลงบนโต๊ะโคมไฟที่อยู่ข้าง ๆ เตียง ก่อนที่จะขยับตัวแบ่งเนื้อที่ให้ เจ้าหญิงสโนว์ไวท์ผู้เลอโชม แต่ค่อนไปทาง รูปหล่อ เจ้าเสน่ห์ ได้ขึ้นมานอนเคียงข้างลูกเลี้ยงผู้ทรงเสนห์ นางซินเดอร์เลร่า ผู้งามเริดไม่แพ้กัน

“ขอบคุณครับ” คิบอมยิ้มกว้าง จนเกิดลักยิ้มที่มุมปาก แสดงให้ฮีชอลรู้ว่าดีใจมาก

“แค่สงสารหรอกนะ” ฮีชอลแก้เขิน หน้าแดง ๆ หลบซ่อนภายใต้หนังสืออีกครั้ง
“ครับ”
…ไอ้เจ้าบ้า อย่ามาน่ารักมากได้ไหม ไม่รู้ตัวรึไงว่าฉันลำบากขนาดไหน...

…อยากฟอร์มหลุดนะ นายคิมฮีชอล เก็กเข้าไว้ ๆ สู้ ๆ ไฟท์ติง...

คิบอมพยักหน้ารับรู้ แล้วหยิบหมอนมาวางไว้บนที่นอน แต่ก่อนที่เขาจะได้นำผ้าห่มขึ้นมา ก็มีเสียงค้านออกมา
“ไม่ต้องหรอก ร้อนจะตาย ถ้านายหนาวก็มาเอาที่ฉัน อย่าเอาขึ้นมามันรก”

แหม… ใจของนายคิมฮีชอลอยากออกมาตะโกนประจานเจ้านายซะเหลือเกิน ว่า ถ้าเป็นไปได้ไม่ต้องเอาหมอนขึ้นมาด้วย เพราะตอนนี้เขาอยากให้คิบอม เข้ามานอนซุกที่ไหลเขาจะแย่ แต่หัวใจก็ต้องทำตามที่เจ้านายของมันสั่ง ไม่สามารถค้านได้

“แต่ผมหนาวนิพี่” คิบอมค้าน
“นี่!!! คิมคิบอม  !!! นายพูดไม่รู้เรื่องรึไง”

... ขัดใจจริง เดี๋ยวแม่ก็จับปล้ำเลยซะนิ ...
หน้าสวย ๆ กลับกลายเป็นหน้าโหด ๆ เอาจริง คิ้วขมวด ตาขวาง มุมปากขวายกขึ้นจนเป็นรอยลึก

“ขอโทษครับ” คิบอมรับรู้สัญญาณเตือนอันตราย ค่อย ๆ หย่อนตัวลงนอนบนเตียง

“ไหนบอกว่าหนาว ห๊า !!!” อีชอลที่จองมองดูพฤติกรรมของคิบอม ร้องตวาดขึ้น เมื่อเห็นท่าว่าคิบอมไม่คิดที่จะห่มผ้าห่ม

“คือ... ว่า... ผม”
คิบอมอ้ำอึ้งพูดไม่ออก เพราะไม่รู้ว่าจะเริ่มยังไงดี ก็ตัวเขาทั้งสูงแถมยังเป็นคนนอนดิ้นอีก ขืนไปแย่งผ้าห่มฮีชอลมาห่ม คืนนี้มีหวังว่าฮีชอลคงไม่ได้ห่มผ้านอนแน่ ๆ

ส่านฮีชอลก็พอจะดูออกว่าคิบอมเกรงใจตน เขาจึงห่มผ้าห่มให้คิบอม คิบอมมองดูผ้าห่มที่ค่อย ๆ ถูกดึงขึ้นมาคลุมร่างสูง ๆ ของเขา ผ้าห่มหยุดลงที่หน้าอกกว้างของคิบอม พร้อม ๆ กับร่างผอมบางที่กำลังล้มตัวนอน ก่อนที่จะเอื้อมมือไปหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน

“ห่มซะ ฉันขี้เกียจมาดูแลนาย เวลานายป่วย”

คิบอมผู้ซึ่งอ่อนต่อโลก โลกของเขาตลอดระยะเวลา 19 ปีที่ผ่านมา เข้าได้รับการดูแล ปกป้องเป็นอย่างดีจากผู้เป็นแม่ ถึงแม้ว่า...พ่อกับแม่ของเขาจะหย่าร้างกันมานานแล้ว ตั้งแต่เมื่อครั้งที่เขายังเป็นเด็กตัวเล็ก ๆ

เขาไม่เคยรับรู้ถึงความยากลำบาก ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็ตาม คิมดามี ก็ทำให้เขาทุกอย่าง เพื่อความสุขของลูกชายคนนี้

แม้กระทั้ง เรื่องของความรัก ผู้เป็นแม่ก็มอบให้เขาเสมอ เติมจนเต็มอยู่ตลอดเวลา จนเขาไม่คิดที่จะไปโหยหาความรักจากที่อื่นเลย เพราะแค่ความรักจากผู้เป็นแม่ก็เพียงพอแล้ว

แต่เมื่อเขาได้สัมผัส รับรู้ถึงความรู้สึกลึก ๆ ที่แอบซ่อนออกมาจากการกระทำและคำพูด ที่ดูโหดร้าย ทารุณ และไร้ซึ่งความปราณี จากผู้ชายคนหนึ่งที่ชื่อว่า “คิมฮีชอล” มันทำให้หัวใจของเขาพองโตขึ้นมาทันที

... ฮีชอล น่ารักจังเลย ดีกับเราจริง ๆ นะ ...
คิบอมโน้มตัวขึ้นไป กดประทับริมฝีปากหนานุ่มและปลายจมูกมนของเขา ลงที่แก้มเนียนขาวของฮีชอล ที่กำลังนอนอ่านหนังสืออยู่ แล้วคิบอใก็ล้มตัวนอนหันมามองหน้าฮีชอลที่ตกใจในสิ่งที่คิบอมพึงทำลงไป
... รึว่า เราจะ ? ....

“ขอบคุณครับฮยอง ที่เป็นห่วงผม” คิบอมยิ้มกว้างให้ฮีชอล ก่อนที่จะหลับตาปริ่มเข้าสู่ห่วงนิทรา
... เด็กบ้า!!!!! นี่ถ้าฉันอดใจไว้ไม่อยู่ นายจะทำยังไง ห๊า!!! ...
ฮีชอลเอามือลูบแก้มเบา ๆ ตรงที่คิบอมได้ขโมยหอมแก้มเขาไป ฮีชอลสัมผัสได้ถึงความร้อนที่ใบหน้า เพราะเลือดอุ่น ๆ ได้มากองกระจุกกันที่นี้ จนทำให้หน้าของฮีชอลออกเป็นสีชมพูระเรื่อ
... แต่ก็น่ารักเป็นบ้าเลย ...

**//**

คิมคิบอมตื่นขึ้นมาในยามเช้าที่สดใส เขามองดูฮีชอลที่นอนข้าง ๆ เขา ตอนนี้นอนคอพับคออ่อนอยู่ หนังสือวางอยู่แนบอก คิบอมค่อย ๆ เอื้อมมือไปหยิบหนังสือเล่มนั้นออกมา ฮีชอลขยับตัวเล็กน้อย แต่การขยับตัวเล็กน้อยนั้นกลับกลายเป็นว่า ฮีชอลหันมากอดร่างสูงของคิบอมเอาไว้

คิบอมหน้าแดงขึ้นมาทันที่ เพราะว่าตอนนี้หน้าของเขาและฮีชอลห่างกันเพียงแค่คืบเดียวเท่านั้น  คิบอมแอบพินิจดูใบหน้าของฮีชอล ขนาดแค่คิบอมมองดูผ่าน ๆ ในระยะไกล ก็ยังคิดว่าฮีชอลสวยแล้ว สวยกว่าผู้หญิงทั่ว ๆ ไปเสียอีก

แต่ว่าพอยิ่งได้มองดูใกล้ ๆ อย่างนี้ มันยิ่งน่าหลงใหล จนแทบคลั่ง คิ้วเรียวเรียงกันสวยได้รูป ดวงตาเรียวเล็กที่ประดับด้วยแพรขนตายาวงามงอน จมูกโด่งแหลมซะจนน่าอิจฉา โหนกแก้มนูนรับกับปลายจมูกสวยพอดี ริมฝีปากบางแต่อวบอิ่มสีชมพูน่าสัมผัส
.. . ใจเย็นไว้คิบอม นายต้อง ใจเย็น ...

เสียงหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ ระส่ำระส่าย ดังระทึกกึกก้อง จนคิบอมนึกกลัวว่า คนที่นอนอยู่ด้านข้างคนนี้ จะได้ยินเสียงหัวใจของเขาเต้น

คิบอมโน้มตัวเข้าไปใกล้ฮีชอล เข้าไป เข้าไปอีก  ฮีชอลลืมตาขึ้นเพราะรู้สึกถึงแรงกดทับที่ใกล้เข้ามา เขาเห็นคิบอมที่เคลื่อนเข้ามาหาเขาอย่างช้า ๆ   เขารีบหลับตาลงทันที

คิบอมค่อย ๆ แกะมือของฮีชอลที่กุมกอดร่างสูงของตนออกอย่างเบามือ เพราะเกรงว่าจะทำให้ซินเดอเรล่าตื่น   เขาลุกลงจากเตียงอย่างเงียบ ๆ

เสียงประตูห้องน้ำถูกปิดอย่างเบามือ ฮีชอลจึงลืมตาขึ้นลอบถอนหายใจยาว เอามือกุมไว้ที่หน้าอก
... ตกใจหมดเลย นายคิบอม ...
... ฉันก็คิดว่านาย จะทำอะไรฉันซะอีก ที่แท้ก็เก็บหนังสือให้ฉันนี้เอง ...

ฮีชอลหันไปมองโต๊ะข้างเตียง เขาเห็นหนังสือนิยายเล่มที่เขาอ่านจนเผลอหลับไป จะไม่ให้ฮีชอลคิดได้ยังไง ก็เมื่อคืนนี้ อยู่ ๆ คิบอมก็หอมแก้มเขาไปทีแล้ว คิดอย่างนั้น ฮีชอลก็กลับมาหน้าแดงอีกครั้ง
... นี่เรานอนกอดคิบอมหรอเนี่ย นายฮีชอล แล้วนายจะเอาหน้าที่ไหนไปสู้หน้าเขาหละ ...

ฮีชอลลุกขึ้นนั่งเอามือกุมหน้า ต่อมความอายหน้าบางของเขาทำงาน เสียงประตูห้องน้ำถูกเปิดออกมา พร้อมกับร่างของคิบอมที่ออกมาจากห้องน้ำ หน้าเต็มไปด้วยหยดน้ำ ในมือถือผ้าขนหนูผื่นเล็กสีเขียวหนานุ่มขึ้นมาซับน้ำ ฮีชอลรีบปรับสีหน้า

“ผมขอโทษ”
“...”
“ผมทำเสียงดัง จนทำให้พี่ตื่น”   คิบอมรู้สึกผิด เพราะตอนนี้ฮีชอลที่พึงตื่นนอน ใบหน้าที่เรียบเฉย ดูงัวเงีย ทำให้คิบอมมองเห็นฮีชอลในสภาพ คนหัวฟู หน้ายุ่ง บรรยากาศแบบนี้มาคุชัด ๆ จนคิบอมต้องร้อนตัวรีบเอ่ยคำขอโทษ

“รู้ตัวนิ” ฮีชอลได้ที

“ผม” คิบอมหน้าหมองลง พูดอะไรไม่ออก
“จะให้ฉันลงโทษเอง รึว่าจะยอมรับผิด”
... ฮีชอลนะนายฮีชอล นายพูดอะไรออกไป อยากตีปากตัวเองนักเชียว เดี๋ยวเขาก็เกลียดเราจริง ๆ หรอก ...
... เอาเถอะ ไหน ๆ แล้วก็เลยตามเลยละกันนะ ...

“คือ”
“ว่าไง” ฮีชอลขึ้นเสียงตวาด
“ครับ”

ฮีชอลยิ้มเอียงแก้มไว้รอ คิบอมหอมไปฟอดใหญ่ แล้วจะหนี แต่ฮีชอลคว้าข้อมือไว้ พร้อมกับหันแก้มอีกข้างหนึ่งไว้รอ เมื่อคิบอมพอจะรู้ความหมายจึงหอมแก้มฮีชอลไปอีกข้าง

ฮีชอลโอบคอคิบอมไว้ คิบอมหลับตาแน่น เพราะคิดว่าฮีชอลจะจูบ แถมปากก็เปิดรับซะด้วย แต่ฮีชอลเพียงแค่หอมแก้มทั้งสองข้างของคิบอมเท่านั้น ทั้งที่ใจนั้นอยากจะจูบปากนุ่ม ๆ ของคิบอมเสียกระไร  ถ้าไม่ติดว่าฮีชอลกลัวคิบอมจะได้กลิ่นขี้ฟันตอนเช้านะ

“นี่ถือว่า...เป็นรางวัลให้เด็กดี ที่ยอมรับผิดละกัน” ฮีชอลก้าวลงจากเตียง เข้าห้องน้ำ เพื่อล้างหน้าแปรงฟัน

แปลกไหม
คนสองคน
ทั้งฮีชอลและคิบอม
ฮีชอลที่อยู่หน้ากระจกในห้องน้ำ
คิบอมที่ยืนอยู่ข้างเตียงที่เดิม
กับกำลังทำอะไรเหมือนกัน
คนทั้งสองอยู่ในอาการเดียวกัน
ยืนอมยิ้มเอามือลูบแก้มแดง ๆ อย่างมีความสุข