คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [SuDo: จุนมยอน X คยองซู] The lost memory : ความทรงจำที่หายไป ...The End
Author : Yumi19
Pairing : Suho X Kyungsoo
Rate : PG-13
Chapter 03
The Lost Memory :
ความทรงจำที่หายไป
“ครูครับ มันไม่แพงไปหรอครับ” ดีโอเอ่ยถาม
“ไม่เป็นไรหรอกนะ ฉันว่ามันเหมาะกับนายดีออก ตาสวย ๆ อย่างนายไม่น่าจะเอาแว่นตามาบดบังเลยสักนิด” ดีโอเขินหน้าเริ่มออกสีระเรื่อ
“แต่ผมอยากได้แว่นมากกว่านะครับ ไม่ต้องเสียเงินบ่อย ๆ ด้วย” ซูโฮจึงหัวเราะออกมา
“ก็ได้ แต่นายต้องเอาคอนแทคเลนส์ไปใช้ด้วยนะ” ดีโอหน้าตาเหรอหรา
“แต่..”
“ไม่ต้องมีตงมีแต่เลย ก็นายยืนยันจะเอาแว่นตาเองนิ แว่นตาทดแทนค่าเสียหาย ส่วนคอนแทคเลนส์ก็ต้องเอาเพราะฉันอยากซื้อให้ แล้วนายก็ต้องใส่ด้วยนะ ไม่งั้นมีเรื่องแน่” ดีโอกำลังคิดมาก ซูโฮก็ฉวยโอกาสหอมเข้าที่แก้มเข้าฟอดใหญ่ ดีโอตกใจ ตัวซูโฮเองก็ตกใจเช่นกัน แต่ก็แก้เก้อไปว่า
“งั้นคอนแทคเลนส์แทนค่าเสียหายที่ฉันหอมแก้มนายละกัน”
ซูโฮไม่เคยคาดฝันมาก่อนว่าตนจะทำเรื่องเช่นนี้ ส่วนดีโอนั้นเริ่มรู้สึกแปลก ๆ ขึ้นมา ไม่ได้รังเกียจสัมผัสที่ซูโฮมอบให้ เพียงแต่เขาเห็นว่าการกระทำเช่นนั้นคงไม่เหมาะกับผู้ชายทั้งคู่อย่างเขาและซูโฮ ระหว่างเดินทางกลับที่พักของซูโฮโดยมีดีโอไปส่ง เพราะดีโอเกรงว่าขืนปล่อยให้ซูโฮกลับเองคงต้องหลงทางอีกเป็นแน่
คนทั้งคู่ต่างใช้ความคิดตลอดทางเดินนั้น ซูโฮรู้สึกเสียใจกับการกระทำของตน ซึ่งเขาถือว่าเป็นความผิดอย่าง มหันต์ เพราะการกระทำนั้นก็เปรียบเสมือนนอกใจน้องคยองซูตัวน้อยของเขา ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเพียงความรู้สึกของเขาเพียงฝ่ายเดียวก็ตาม
ส่วนดีโอนั้นก็ได้แต่ครุ่นคิดเรื่องควรไม่ควร ดีไม่ดี เด็กชายที่อยู่แต่ในกรอบที่ผู้ปกครองวางไว้ เขาไม่สามารถตอบโจทย์ปัญหาข้อนี้ เพราะสถานสงเคราะห์และครอบครัวอุปถัมภ์ของเขา ไม่เคยได้สอนไว้ ก็มันเป็นเรื่องของหัวใจ ไม่มีใครสอนกันได้ นอกจากทดลองประสบการณ์ด้วยตนเอง
The lost memory : ความทรงจำที่หายไป
ร่างเล็กเขย่งปลายเท้าขึ้นเพื่อปรับระดับความสูงที่ต่างกัน สองมือเล็กโอบลำคอหนาให้โน้มต่ำลง ริมฝีปากเรียวบางประทับลงบนริมฝีปากนุ่มของอีกฝ่าย หัวใจทั้งสองเต้นระทึก เพียงแค่สัมผัสแต่ภายนอกก็ทำให้ทั้งคู่เกือบหมดลมหายใจ นี่แหละน่าเขาเรียกว่า รักจนแทบหมดลมหายใจ
ซูโฮถึงแม้จะตกใจกับการกระทำของดีโอมากก็ตามที แต่เขาก็ไม่คิดจะต่อต้านความสุขล้นที่ไหลผ่านเข้ามาได้ เขาไม่เคยรู้สึกอบอุ่นหัวใจอย่างนี้เลย ในรอบสิบปีมานี้
“ไปก่อนนะครับ” ครั้นดีโอหลุดออกจากภวังค์มาได้ เขาก็อายเกินกว่าจะสู้หน้าซูโฮ เขาจึงรีบกล่าวลาแล้วจากไป ซูโฮมองร่างเล็กที่จากไปด้วยรอยยิ้ม
The lost memory : ความทรงจำที่หายไป
คยองซู นายอยู่ไหน ...
พี่ควรรักเขาไหม...
ทำไมพี่มีความสุขเหลือเกิน...
The lost memory : ความทรงจำที่หายไป
“ไม่~~”
The lost memory : ความทรงจำที่หายไป
ร่างที่ไร้สติของดีโอถูกส่งเข้าห้องฉุกเฉินทันทีที่ถึงโรงพยาบาล ซูโฮที่พยายามเข้าไปในห้องฉุกเฉินนั้นถูกกันตัวออกมา เขาเดินวนไปมาเหมือนพื้นที่หน้าห้องนั้นถูกไฟรนไว้จนทั่ว
“คุณครูครับ ดีโอเป็นยังไงบ้างครับ” ชานยอลถามซูโฮด้วยความร้อนรนเช่นเดียวกัน
“..” ซูโฮไม่มีคำตอบ เอาแต่เดินกระวนกระวายไปมาเหมือนกับว่า ชานยอลและผู้หญิงอีกคน ไม่ได้อยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉินร่วมกับเขา
“คุณครูค่ะ ลูกฉันเป็นยังไงบ้างค่ะ บอกฉันที ฮือ..” หญิงมีอายุที่มาพร้อมกับชานยอลร้องขอคำตอบจากซูโฮ ซูโฮหันมามอง เมื่อได้ยินว่า ผู้หญิงคนนี้เป็นมารดาของดีโอ
“คุณหมอยังไม่ออกมาเลยครับ” เมื่อได้รับคำตอบ เธอยิ่งร้องไห้โฮจนร่างบางโคลงตามแรงสะอื้น ซูโฮต้องเข้าไปประคองร่างนั้นไว้
The lost memory : ความทรงจำที่หายไป
ประตูห้องฉุกเฉินเปิดออกมาพร้อมบุรุษชุดขาว ซูโฮปรี่เข้าไปหาคุณหมอทั้งยังประคองร่างของมารดาดีโอไปฟังอาการด้วย
“คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้วครับ” คุณหมอเว้นระยะคำไว้ ทำเอาแม่ของดีโอ ซูโฮรวมทั้งชานยอลยิ้มออก
“เพียงแต่คนไข้ได้รับการกระทบการเทือนทางสมองรุนแรงมาก คนไข้อาจจะสูญเสียความทรงจำ แต่ต้องรอให้คนไข้ฟืนก่อน เราถึงจะทราบว่าคนไข้ผิดปกติตรงไหนไหม ส่วนแผลตามร่างกายก็ไม่มีอะไรมากครับ แค่ฟกช้ำนิดหน่อยเพียงเท่านั้น”
คุณหมอรายงานอาการของดีโออย่างละเอียด มารดาของดีโอเป็นลมล้มพับหลังจากที่ ฟังอาการจนจบ
The lost memory : ความทรงจำที่หายไป
“ดีโอ ลูกแม่” ซูโฮผละออกจากเตียงของดีโอ มายังร่างของหญิงสูงวัยที่นอนพักอยู่โซฟา ตอนนี้เขาต้องทำหน้าที่ดูแลดีโอและแม่ของดีโอเพียงลำพัง เพราะชานยอลขอตัวไปอาบน้ำที่บ้าน
“คุณนายฟื้นแล้วหรอครับ” ซูโฮประคองร่างเธอให้นั่งพิงพนักโซฟา
“ขอบคุณค่ะ” เธอยิ้มให้เยซองอย่างอ่อนแรง
“ผมไม่ยักรู้ว่า ดีโอไม่ได้กำพร้า” ซูโฮเอ่ยออกมาด้วยความสงสัย
“ฉันเก็บเขามาเลี้ยงค่ะ”
“เก็บมาเลี้ยง คุณไม่ได้ไปรับดีโอจากสถานสงเคราะห์หรอครับ” เธอส่ายหน้า
“ฉันพบกับดีโอที่ริมชายหาดเมื่อ 9 ปีก่อน เขานั่งร้องไห้อยู่ที่นั้นคนเดียว ฉันเข้าไปคุยกับเขา แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ค่อยเข้าใจฉันเท่าไหร่ เขาเอาแต่พึมพร่ำกับรูปใบหนึ่งและร้องไห้” เธอพยายามหาของในกระเป๋าเงิน
“ฉันไม่รู้ว่าเขาคุยอะไรกับรูปใบนี้” เธอยื่นรูปให้ซูโฮดู ซูโฮปล่อยให้น้ำตารินไหลออกมาทันทีที่เห็นรูป
“คุณครูเป็นอะไรไปค่ะ” เธอตกใจที่อยู่ ๆ ซูโฮก็ร้องไห้
“ผมไม่เป็นไรครับ คุณเล่าเรื่องของเขาให้ผมฟังต่อได้ไหม” ซูโฮพยายามเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด
“ได้ค่ะ”
“...”
“ดีโอเขาร้องไห้จนเป็นลม ฉันก็เลยพาเขาไปที่บ้าน ตอนนั้นสามีของฉันยังมีชีวิตอยู่ค่ะ บ้านเราค่อนข้างมีฐานะ เราจึงสามารถเลี้ยงดีโอได้โดยไม่ขัดสน อีกอย่างฉันและสามีก็อยากมีลูกมานานแล้ว แต่ฉันไม่สามารถมีให้เขาได้ เพราะสุขภาพไม่ดี ดีโอเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวของเรา แรก ๆ เราพยายามจะเรียกชื่อของเขาที่เขียนไว้บนรูปนะค่ะ แต่มันออกเสียงยากเกินไปสำหรับคนเกาหลี ฉันเลยตั้งชื่อเขาให้คล้องจ้องกับชื่อของเขา โดยที่ยังยึดตัวอักษรเดิมของเขาด้วย” มิน่าละ ซูโฮถึงตามตัวไม่เจอ ที่แท้คนที่เขาตามหาก็คือคนใกล้ตัว
“ชื่อเดิมเขาคือ DO Kyung… ส่วนท้ายได้หายไป ฉันเลยตั้งชื่อใหม่ให้เขาเป็น ดีโอ คายองค่ะ เพราะใช่ไหมค่ะ” เธอขำความคิดของเธอเอง
“แล้ว ทำไมเรียว เอ่อ..ดีโอ ถึงไปอาศัยบ้านคุณนายพยอนได้ละครับ”
“นั้นเพราะ สามีของฉันถูกญาติสนิทโกงจนล้มละลาย เขาเสียใจมาก จึงตัดสินใจจบชีวิตตัวเองไป ตัวฉันที่สุขภาพไม่แข็งแรง ถ้าจะให้ฉันหาเลี้ยงดีโอคงไม่ไหวแน่ ฉันจึงขอความช่วยเหลือจาก จาอึน เพื่อนสมัยเรียนให้ดูแลดีโอแทน”
ซูโฮเข้าใจเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดแล้ว ดีโอหรือคยองซูออกมาจากรถคันนั้นได้ยังไงกันนะ โชคดีของเขาใช่ไหมที่เขาตามตัวเจ้าตัวเล็กของเขาจนเจอ
The lost memory : ความทรงจำที่หายไป
“พี่จุน ช่วยคยองด้วย คยองกลัว”
The lost memory : ความทรงจำที่หายไป
“เกิดอะไรขึ้นค่ะแทชิก” จินลีร้องถามสามี
“ดงฮี เกิดอะไรขึ้นกับรถของเรา” แทชิกผู้จัดการหนุ่มก็ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเช่นกัน คนขับรถร่างท้วมก็ตอบคำถามด้วยความตื่นตระนก
“รถของเราถูกตาม ผมเองก็ไม่ทราบเหมือนกันว่าเป็นฝ่ายไหน”
“คุณ คุณค่ะเราต้องกันคยองซูออกจากเหตุการณ์ครั้งนี้นะ” จินลีมองร่างลูกชายที่หลับตาพริ้มอยู่ข้างคนขับรถ เธอเริ่มร้องไห้ออกมา
“ดงฮี นายช่วยลูกฉันด้วย นายเร่งรถหนีจากคนกลุ่มนั้นให้ห่างที ฉันจะให้ลูกฉันกระโดดออกจากรถ ฉันเชื่อว่าลูกฉันต้องไม่เป็นอะไรแน่ คนดีฟ้าต้องคุ้มครอง” แทชิกพูดด้วยอาการปลงปลง
ตั้งแต่แทชิกพาครอบครัวมาอาศัยที่เกาหลี พวกเขาต้องเจอเหตุการณ์ลอบสังหารมานับครั้งไม่ถ้วน เขาเคยคิดที่จะส่งลูกชายคนเดียวของเขากลับญี่ปุ่น แต่เด็กน้อยคนนี้ไม่ยอมไป เพราะเขามักอ้างว่า หากเขากลับไปที่ญี่ปุ่นแล้ว ครั้นจุนมยอนที่เรียนจบ แล้วมาเยี่ยมเขาที่เกาหลี ก็คงต้องคาดกัน เขาไม่ต้องการคาดกับพี่จุน เด็กตัวน้อยต้องการรักษาสัญญาที่พี่ชายได้เคยให้ไว้
ทุกครั้งที่เกิดสถานการณ์คับขัน คอยงซูไม่เคยได้อยู่ร่วมเลยสักครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่ใช่ เขาจะต้องปกป้องลูกให้ได้
แทชิกปลุกคยองซูที่กำลังนอนฝันหวาน บอกเล่าสถานการณ์ให้ลูกฟังอย่างละเอียด แทชิกและจินลีต้องหนีไปสักพัก จนกว่าจะหาตัวผู้ที่อยู่เบื้องหลังได้ เขาให้ลูกชายตัวน้อยคนนี้ กระโดดหนีภัยออกจากรถไป ถ้าคยองซูยังคงต้องการรักษาสัญญากับพี่ชายที่อาศัยอยู่ต่างแดน หากคยองซูไม่กล้าพอ คยองซูคงต้องทิ้งสัญญาที่เคยให้ไว้กับจุนมยอน
ร่างเล็กกระโดดทะยายออกไปนอกรถ แทชิกกับจินลีได้แต่อธิษฐานต่อฟ้า ให้ช่วยคุ้มครองลูกของพวกเขาด้วย หลังจากนั้นแทชิกก็โทรหาเพื่อนสนิท ‘คิม ซองกุน’ ให้มาช่วยรับลูกชายของเขาไปดูแลที
The lost memory : ความทรงจำที่หายไป
ร่างเล็กบนเตียงเริ่มขยับกาย ทำให้ซูโฮและมารดาบุญธรรมของคยองซูก็หยุดสนทนา คำแรกที่ดีโอ หรือคยองซู เอ่ยขึ้น เล่นเอาหัวใจจุนมยอนหรือซูโฮพองโต หัวใจของเขารู้สึกเบิกบานยิ่งนัก
“พี่จุน คยองรักษาสัญญาอยู่นะ เมื่อไหร่พี่จุนจะมาหาคยองสักที” มียอ(ชื่อแม่บุญธรรมของคยองซู)ไม่เข้าใจความหมายที่คยองซูเอื้อนเอ่ยเลยสักนิด เพราะคยองซูกำลังพร่ำออกมาเป็นภาษาญี่ปุ่น แต่จุนมยอนนั้นเขาเข้าใจถ้อยคำนั้นดี จุนมยอนยิ้มจนแก้มแทบปริ
“คยองซู พี่จุนก็รักษาสัญญาที่ให้กับคยองเหมือนกันครับ คยองลืมตามองพี่สิ พี่จุนอยู่ตรงนี้ไง” จุนมยอนใช้นิ้วจิ้มลงที่หน้าอกข้างซ้ายของคยองซู คยองซูปรือตาขึ้น พอเห็นใบหน้าของจุนมยอนก็ยิ้มหวานละไมออกมา
“พี่จุนอยู่ที่นมคยองหรอครับ” เสียงเล็กตอบอย่างสดใส
“ครับ พี่จุนอยู่ที่นมคยองนั้นแหละ”
สองพี่น้องหยอกล้อกันด้วยความคิดถึง คิมมียอคงเป็นส่วนเกินสำหรับคนทั้งคู่เสียแล้วกระมัง พวกเขาลืมไปเสียแล้ว ว่ายังมีใครอีกคนอยู่ตรงนี้ จนกระทั้งเสียงโทรศัพท์ของมียอดังขึ้นมานั้นแหละ ทำให้คนทั้งคู่รู้สึกตัว มียอมองดูเบอร์โทรศัพท์ เธอมองมายังดีโอหรือคยองซูด้วยแววตาเศร้าสร้อย
“สวัสดีค่ะ ....
นายสบายดีใช่ไหม ....
อืม..เขาสบายดี...
อืม..มาแล้วแหละ เจอกันแล้ว ฉันคิดว่าน่าจะเป็นคนที่นายบอกฉันไว้นะ...
ก็ต้องรู้สิ..ลูกนายไม่สนใจฉันเลยแหละ สนใจแต่เขา คุยกันรัวในภาษาที่ฉันไม่เข้าใจ...
เสียใจฉันไม่เสียใจหรอก แค่น้อยใจบ้าง...
นายรู้ตัวคนร้ายแล้วใช่ไหม..
ว่าไงนะ.. นายอยู่หน้าห้องหรอ..
ได้ ๆ ฉันจะไปเปิดประตูให้”
บทสนทนาของมียอทำให้คยองซูและจุนมยอนสงสัยนัก เมื่อประตู้ห้องคนไข้พิเศษที่
คยองซูนอนพักรักษาตัวอยู่ถูกเปิดออก ทำให้คนทั้งคู่เข้าใจเรื่องราวทั้งหมด
“สุขสันต์วันเกิดจ๊ะ คยองซู” จินลีส่งรอยยิ้มละไมมาให้คยองซู รอยยิ้มของคยองซูได้มาจากแม่นี่เอง
“พ่อ!! แม่!! ฮือ” คยองซูร้องเรียกด้วยความดีใจ
“ของขวัญวันเกิดปีนี้ พ่อกับแม่หวังว่าคยองซู ไม่ใช่สิ ต้องเรียกว่า ดีโอคงจะชอบนะ”
“ขอบคุณครับ ผมชอบมากเลย วันเกิดปีนี้ ผมได้พ่อแทชิก แม่จินลี แม่มียอ แม่พยอน และผมก็ได้พี่จุนกลับมาด้วย ผมมีความสุขจังเลยครับ ขอบคุณมากเลยครับ”
วันเกิดของผม..
วันแสนพิเศษ..
คุณคิดว่า ของขวัญที่ดีที่สุดสำหรับผมคือพี่จุนมยอนใช่ไหม
และคุณก็คงคิดว่าของขวัญที่ดีที่สุดสำหรับพี่ซูโฮหรือจุนมยอนคือความทรงจำของผมและตัวผมกลับไปสู่งอ้อมอกของเขา
แต่..
คุณรู้ไหมว่าคุณเข้าใจผิดแล้วละ..
สิ่งพิเศษที่ผมได้ในวันนี้ ไม่ใช่แค่คนรัก
แต่เป็นความรักจากคนรอบข้าง ความรักความเข้าใจนี้แหละ ที่ทำให้ผมอยู่ได้
แค่เราได้รับความรัก หรือแค่ได้รู้สึกว่ารัก มันก็เป็นสิ่งที่แสนวิเศษแล้วจริง ๆ
ผมอยากให้คุณลองถามตัวคุณเองดูว่า...
วันนี้ คุณรู้สึกรักใครรึยัง แค่คุณรู้สึกถึงคำว่ารัก
แค่นั้นก็ทำให้ชีวิตคุณมีค่าได้แล้ว
The lost memory : ความทรงจำที่หายไป
....The eNd....
***
จบแล้วครับบบบบ
ฟิคป่วง ๆ ของเรา
ความคิดเห็น