คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Bitter Honey 01
Author : Yumi19
Pairing : Chanyoel, Kyungsoo,
Kai, Baekhyun, Tao, Sehun
Rate : PG-15
ChApTeR 01
BITTER HONEY : รักนี้(ไม่)หวาน
กริ่งงงงง
เสียงนาฬิกาปลุกแผดเสียงร้องดังลั่นห้อง
ผมตะเกียจตะกายออกจากผ้าห่มที่พันรอบร่างของผมออก เพื่อไปกดสวิตมันลง ก่อนที่จะคว้าหมอนที่ผมเพิ่งจะลุกออกจากมันมากอด แล้วหลับต่อ หลับมันทั้ง ๆ ที่นั่งกอดหมอนนั้นแหละ
มันยากมากเลยนะครับการที่ต้องตื่นนอนแต่เช้าเพื่อไปโรงเรียนหลังจากที่ปิดเทอมไปตั้ง 3 เดือน ถึงแม้ว่าวันนี้ผมต้องไปเริ่มต้นเทอมใหม่กับโรงเรียนใหม่ก็ตามมันไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกตื่นเต้นเลยแม้แต่น้อย
ดูเหมือนว่า แม่จะรู้ทัน แม่ผมมาเคาะที่หน้าประตูห้องนอนของผมและร้องเรียกอยู่หน้าห้อง หลังจากที่ผมนั่งงีบต่อได้ไม่นาน
“คยองซู ตื่นได้แล้วลูก เดี๋ยวไปปฐมนิเทศไม่ทันนะ”
“ฮะแม่ ผมตื่นแล้วฮะ” ผมตั้งท่าตะเบะรับทั้ง ๆ ที่หลับตาอยู่ จะตะเบะทำไมแม่อยู่นอกห้อง แม่จะเห็นไหมเนี่ย นี่ผมก็เกรียนจริง ๆ นะครับ
หลังจากที่แม่เรียกผมแล้ว แม่ก็ต้องเจอภารกิจใหญ่ คือต้องไปปลุกพี่แพคฮยอนต่อ รายนั้นตื่นยากกว่าผมอีก ทำไมแม่ไม่เรียกพี่แพคฮยอนก่อนจะมาเรียกผมละครับ
ผมลุกขึ้นจากเตียงด้วยท่าม้วนตัวไปข้างหน้าจบด้วยท่าสวยชูแขนทั้งสองข้างขึ้น บิดตัวไปซ้ายทีขวาที หรือที่ใคร ๆ ก็เรียกกันว่า บิดขี้เกียจนั้นละครับ
ผมถอดเสื้อผ้าออกแล้วพับมันลงในตะกร้าที่มุมห้อง ปิดเทอมวันแรกก็เจอกับอากาศร้อนซะแล้วสิ แต่สายน้ำไหลเย็นที่กระทบลงบนร่างของผมสามารถคลายความร้อนให้ผมได้
เมื่ออาบน้ำ ขัด ๆ ถูๆ ร่างกายจนสะอาดทุกซอกทุกมุมแล้วก็ได้เวลาเสริมหล่อ
ชุดสูทสีเทากับไทสีน้ำเงินเข้ม เวลามันอยู่บนร่างผมก็ดูดีแฮะ ปกติเห็นพี่แพคฮยอนใส่ชุดนักเรียนผมก็ว่ามันน่ารักแล้ว ไม่คิดว่าพออยู่บนร่างผมจะดูหล่อขนาดนี้
เช้าวันแรกของการไปโรงเรียน ผมกับพี่แพคฮยอนต้องเดินไปขึ้นรถเมล์ที่หน้าปากซอย นั่งรถไปแค่ 4ป้ายก็ถึงโรงเรียนของเราแล้ว
“คยองซู นายเดินไปหอประชุมเองได้ใช่ไหม? ฉันต้องไปดูห้องเรียนใหม่ที่บอร์ดอีกตึกทางโน้น” พี่แพคฮยอนชี้ไปยังตึกเรียนที่อยู่ทางฝั่งขวาของสนามฟุตบอล
“ได้ฮ่ะ แต่ว่าหอประชุมมันอยู่ตรงไหนฮ่ะ”
“เดินตรงไปนายจะเห็นโรงยิม ถัดจากโรงยิมไปคือหอประชุม”
“ฮ่ะ” ผมพยักหน้ารับ
“งั้นฉันไปก่อนนะ เดี๋ยวตอนเย็นฉันจะไปรับนายที่ห้องเรียนนะ รอฉันก่อนละ” ผมพยักหน้ารับ พี่แพคฮยอนก็รีบวิ่งดิ่งไปทางขวามือทันที
ผมเดินไปตามทางที่พี่แพคฮยอนบอก ระหว่างเดินไปหอประชุมก็มีลูกฟุตบอลลอยผ่านหน้าผมไป พร้อมเสียงตะโกนด้วยความโมโหของใครบางคน ร่างของผมถูกดึงให้หันไปทางคนร่างสูงคนหนึ่งที่วิ่งมาดูผม ก่อนที่เขาจะหันไปตะโกนใส่เพื่อนร่วมทีมที่อยู่ในสนาม
“เตะระวังหน่อยสิว่ะ ไอ้แทชิค ไม่เป็นอะไรใช่ไหมไอ้น้อง”
“ฮ่ะ”
“งั้นก็ดีแล้ว”
เขาเป็นผู้ชายร่างสูง ตัวหนา หัวไหล่กว้าง ผิวขาวอมชมพูเพราะออกกำลังกาย ใบหน้าเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ เขาวิ่งไปเก็บลูกฟุตบอลที่ตกอยู่ไม่ไกลจากผมนัก ก่อนที่จะวิ่งกลับไปยังสนามฟุตบอล เขาหันกลับมาหยักคิ้วให้ผม พร้อมยิ้มกว้าง กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ จากตัวเขา ยังติดอยู่ที่ปลายจมูกของผม
ผมสะบัดหัวไปมาแรง ๆ 2-3 ครั้ง ยกมือสองข้างตบหน้าเพื่อเรียกสติของตัวเองให้กลับมาอยู่กับตัวดังเดิม แต่ก็อดใจไม่ได้ที่จะเหลือบไปมองที่สนามฟุตบอลอีกครั้ง แล้วเดินไปยังหอประชุม
“นี่! นาย นายนั้นแหละ นายตัวเล็ก” เสียงทุ้มของผู้ชายร่างสูงบางคนหนึ่งกำลังร้องเรียกผม
“ฉันหรอ” ผมชี้นิ้วมาที่ตัวเอง ถามเพื่อความแน่ใจ
“ใช่ นายนั้นแหละ สวัสดี ฉันชื่อ โอเชฮุน ส่วนนี่เพื่อนฉัน ฮวาง จื่อเทา เป็นคนจีน แล้วชื่อของนายละ” น้ำเสียงที่เป็นมิตร และรอยยิ้มกว้าง ทำให้ผมอยากเป็นเพื่อนเขา ส่วนเพื่อนชาวจีน ผิวของเขาสีเข้ม ต่างจากคนที่ชื่อเซฮุนที่ผิวขาวราวไข่มุก เขาแค่ยกยิ้มที่มุมปากให้ หน้าตาของจื่อเถาดูดุมาก แต่ก็ไม่ได้น่ากลัวเท่าไหร่
“ฉันชื่อ คยองซู” ผมฉีกยิ้มกว้าง
“นายน่ารักจัง เรามาเป็นเพื่อนกันนะ” เซฮุนเข้ามาโอบไหล่ผม
“ยินดีที่ได้รู้จัก” สำเนียงแปร่ง ๆ จากจื่อเทากล่าวทักทายผม
“ยินดีที่ได้รู้จัก ฉันอยากอยู่ห้องเดียวกันกับพวกนายจัง” ผมพูดออกมาจากใจจริง มันคงจะดีถ้าผมได้อยู่ห้องเดียวกันกับพวกเขา ในเมื่อเปิดเทอมใหม่ โรงเรียนใหม่ แล้วได้เพื่อนใหม่ ๆ ที่น่ารัก น่าคบ เป็นมิตรอย่างนี้ ผมคงมีความสุขกับการเรียนมากขึ้น
“แล้วนายอยู่ห้องไหนละ ฉันกับจื่อเทาอยู่ห้องB” เซฮุนถามผม ผมได้แต่เบิกตากว้าง พวกเขารู้ได้ไงว่าอยู่ห้องไหนกัน
“นี่นายยังไม่ได้ดูห้องที่บอร์ดใช่ไหม?” เขาไม่รอให้ผมตอบ เซฮุนจับมือผมแล้วพาเดินไปยังบอร์ดหน้าหอประชุม เสียงถอนหายใจดังขึ้นเบา ๆ จากใครคนหนึ่ง แต่แรงฉุดจากข้อมือทำให้ผมเลิกสนใจ แล้วก้าวเท้าเดินทันที
นิ้วยาวของเซฮุนไล่ไปตามรายชื่อที่แปะอยู่ติดกันให้พรื่บ รายชื่อเด็กนักเรียนระรานตาไปหมด
“นายสกุลอะไรนะ” เซฮุนหันมาถามผมอีกครั้ง
“โด คยองซู” คนชื่อ คยองซู เหมือนผมมีเยอะครับ ผมก็ลืมบอกเซฮุนไปว่าผมตระกูลโด
“คยองซู คิม อันนี้ไม่ใช่” เสียงทุ่มของจื่อเทาดังขึ้นข้าง ๆ ผม
“อันนี้ก็ลี ไม่ใช่” เซฮุนพูดอย่างหงุดหงิด แล้วผมยืนบื่อมองคนโน้นที คนนี้ทีทำไมเนี่ย ผมจึงเริ่มหาชื่อของตัวเองบ้าง
“ฉันเจอแล้ว นี่ไง คยองซู โด นายอยู่ห้องเดียวกับฉัน ดีใจจังเลย” เซฮุนรวบร่างผมไปกอดด้วยความดีใจ ผมก็ดีใจครับที่ได้อยู่ห้องเดียวกันกับสองคนนี้
“นายนั่งแถว A13” จื่อเทาเป็นคนบอกผม
“ฉันนั่งแถว B14 ส่วนเซฮุนนั่งไกลจากพวกเรา เพราะเขานั่งแถว C7” เซฮุนเปะปากคล่ำด้วยความไม่พอใจ
“ทำไมฉันต้องโดนจับแยกจากพวกนายด้วย”ผมได้แต่งส่งยิ้มให้เขา เซฮุนนี่เป็นคนน่ารักยิ่งมองยิ่งน่าหลงรัก อ๊ะ ๆ ไม่ใช่อย่างที่คุณเข้าใจนะครับ สำหรับผมแล้ว เขาเป็นเพื่อนที่น่ารักมาก ๆ คนหนึ่ง
ผมและจื่อเถาเดินแยกกับเซฮุนเพื่อไปนั่งยังที่ประจำในห้องประชุม ผู้อำนวยการขึ้นมากล่าวคำทักทายเล็ก ๆ น้อย ๆ บนเวที รวมถึงประธานนักเรียนและประธานชมรมต่าง ๆ ที่สร้างชื่อให้แก่สถาบัน
รุ่นพี่ของผมหล่อ ๆ ทั้งนั้นเลยครับ
ประธานโรงเรียนของเราคือ พี่คริส นอกจากเขาจะเป็นประธานนักเรียนแล้ว เขายังเป็นประธานชมรมวาดรูปด้วย ผมตั้งใจว่า ผมจะเข้าชมรมนี้แหละครับ
ชมรมที่ผมสนใจเป็นพิเศษคือชมรมฟุตบอล ผมคิดว่าพี่คนนั้นจะเป็นประธานชมรมซะอีก แต่กลับเป็นพี่ลู่หานที่ยืนหน่อมแน้ม ทำหน้าตาซึน ยืนอยู่ข้างพี่คริสซะอีก โรงเรียนของผม อุดมไปด้วยผู้ชายหน้าตาดีอย่างนี้ แล้วผมจะเกิดไหมเนี่ย เออ.. จะเกิดเป็นอุเคะสินะเรา โรงเรียนผมมันโรงเรียนชายล้วน นี่ผมคิดอะไรของผมอยู่
พี่แพคฮยอน พี่ชายผมอยู่ชมรมขับร้องเพลงเกาหลีโบราณ พวกเพลงที่ใช้เสียงสูง ๆ อะ ผมก็ร้องเพลงใช่ได้นะครับ แต่จะให้ผมไปร้องเพลงเสียงชะลูดฟ้าอย่างนั้น ผมคงไม่ไหวแน่
เสร็จการปฐมนิเทศแล้ว พวกเราก็ต้องเข้าไปทำความรู้จักกับเพื่อน ๆ ในห้อง วันนี้ทั้งวันคงไม่ได้เรียนหรอกครับ
*********30%
แท็กทวิตเตอร์ #BitterHoney
ความคิดเห็น