[sj fic]พี่น้องต่างสายเลือด ((คิบอมVSฮีชอล))

ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2 : Sweet

.... นี่เราคิดอะไรไป เราต้องกำจัดพวกเขาสองแม่ลูกต่างหากแล้วเจ้าหมอนี่มันก็เป็นผู้ชายด้วย ....
....แต่ผู้ชายอะไรว่ะน่ารักเหมือนผู้หญิงเลย แถมมันยังขี้อ้อนอีกด้วย ....
ฮีชอลตัดสินใจกดริมฝีปากเรียวอวบอิ่มไปที่ริมฝีปากที่น่าสัมผัสนั้นจนเจ้าตัวตื่นขึ้นมาทันที

“ฮยอง พี่คิดจะทำอะไรผมอ่ะ” ชายที่เผลอหลับไปตื่นขึ้นมาโวยวายออกมาลั่นห้องด้วยความตกใจฮีชอลเองก็ตกใจไม่แพ้กันที่ตนเผลอตัวทำอะไรออกไปเช่นนี้
... ทำไม เราถึงห้ามใจไม่ได้นะ ...

“นายจะโวยวายให้มันได้อะไรขึ้นมาไม่ทราบแล้วอย่าลืมไปนะนี่มันบ้านของฉัน รู้ตัวไว้ซะด้วย” ฮีชอลแก้ตัวจากความผิดอย่าคนใจร้ายเห็นแก่ตัว คิบอมอึ้งกับคำพูดของคนคนนี้นัก

“แต่นี่ฮยอง .....”   คิบอมพูดไม่ออกว่าฮีชอลฮยองกำลังจูบตน จึงเก็บกลั้นคำพูดไว้ส่วนฮีชอลเองก็รู้ดีว่าคิบอมต้องการจะพูดว่าอะไร เขาหน้าชาหน้าเริ่มบ่งสีระเรื่อออกมา

ฮีชอลเดินไปนั่งที่เตียงนุ่มของเขาผ้าเช็ดตัวที่พันรอบเอวไว้ตอนนี้มันโพล่พ้นให้เห็นขาขาว ๆ ของเขาออกมาข้างหนึ่งฮีชอลเก็บซ่อนอารมณ์ไว้ ทดแทนด้วยอาการของคนโกรธ ป่นโมโหนิด ๆ

“ถ้านายอยากให้แม่นาย อยู่ที่นี้อย่างมีความสุขนายต้องทำตามที่ฉันสั่งทุกอย่าง”

.... ทำไมเรื่องนี้ต้องเกี่ยวกับแม่ด้วยนะ ...
“แต่..” คิบอมพยายามค้านคนใจร้ายตรงหน้า

“ถ้านายคิด จะเอาเรื่องนี้ไปพูด นายกับแม่ของนายเตรียมตัวเตรียมใจไว้ได้เลยนะ” ฮีชอลมองหน้าคิบอมที่ตอนนี้ขอบตาดวงโตใสเริ่มร้อนผ่าว

“และถ้าเรื่องนี้ได้ยินถึงหูผู้ใหญ่ละก็” ฮีชอลชี้หน้าคิบอมที่ตอนนี้เริ่มมีน้ำหยดใส ๆ รินไหลออกมาจากดวงตาคู่นี้

“เออแล้วอย่าคิดย้ายห้องจากฉันแหละ”  ฮีชอลเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า เพราะไม่ต้องการจะมองภาพคนน่าสงสารร้องไห้อยู่เงียบ ๆ กับพื้น ไม่ยอมส่งเสียงสะอื้นให้ได้ยิน
... นายคงเจ็บนะ สมแล้วหล่ะ แล้วนายจะรู้ว่าฉันไม่ต้องการพวกนาย ...

คิบอมลุกขึ้น เขาเดินไปยังห้องน้ำประตูห้องน้ำถูกปิดลง ฮีชอลหันไปมองประตูนั้น
... เกือบไปแล้วไหมละคิฮีชอล นายยิ่งแพ้น้ำตาคนง่าย ๆ อยู่ด้วย หมอนี้ร้องไห้ง่ายชะมัดนะเราต้องแข็งใจไว้ เพื่อพิสูจน์สองแม่ลูกนี้ เรามีเวลาแค่เดือนเดียวเองนะ ....

**//**

คิมคิบอม ชายผู้มาเป็นผู้อาศัย ตามที่ฮีชอลบอกเขายื่นปล่อยให้น้ำเย็น ๆ ที่ไหลรินออกมาเป็นสายจากฝักบัว เขาไม่ต้องการน้ำอุ่นแต่เขาต้องการน้ำเย็น ๆ เพื่อคลายความร้อนระอุ ของความทุกข์ใจที่เขาได้รับมาสด ๆร้อน ๆ นั่น เขาปล่อยให้นำเย็น ๆ ชะล้างน้ำตาอุ่น ๆ ให้หมดสิ้นไป
... ทำไม ฮยองนิม ต้องใจร้ายกับเรานักนะทั้งที่คิดว่าเรารักกันได้....

**//**

คิบอมเดินมาจากห้องน้ำเขาอยู่ในชุดนอนสีเขียวลายทางยาวกางเกงขายาวเขาพบว่าชายร่างผอมบางผู้สูงวัยกว่าตอนนี้ได้หลับไปแล้วนอนหันหลังตะแคงข้างให้เขา

แผ่นหลังเปื่อยเปล่า ขยับตัวเข้าลงช้า ๆตามจังหวะการหายใจเข้าออก อย่างสม่ำเสมอ บ่งให้รู้ว่าคนคนนี้หลับไปแล้ว

คิบอมหันมายิ้มให้กับผ้าห่ม 2 ผืนและหมอนที่ถูกเตรียมไว้ข้างเตียงให้เขา
.... ผมรู้นะว่าพี่ ไม่ได้ใจร้ายอย่างที่พี่ว่าไว้หรอก ....
.... ผมต้องทำให้ฮยองยอมรับผมให้ได้ และรักผมในที่สุด ....
….ยิ่งคิดยิ่งอยากขอบคุณพี่จังเลย ...

“ขอบคุณมาก ๆ นะครับฮยองนิม”  คิบอมเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบาเพราะเกรงว่าจะรบกวนคนที่หลับไปแล้ว

คิบอมจัดที่นอนใช้ผ้าห่มผืนหนึ่งแทนที่นอน เขาล้มตัวนอนอย่างมีความสุขเมื่อร่างสูงจมหายไปกับกองผ้าห่มหนานุ่มแล้วชายร่างบางที่แกล้งหลับอยู่ก็ลืมตาขึ้นทันที
.... เด็กบ้า ทำไมต้องมาขอบคุณกันด้วยนะ .....

**//**

“คุณค่ะ ฉันดีใจจริง ๆ ค่ะ ที่ลูก ๆของเราเข้ากันได้” ดามีเอ่ยขึ้นขณะเสริฟกาแฟให้กับผู้ที่มาเป็นสามีของเธอ

“ผมก็ดีใจมากครับดีใจเหมือนกัน ผมไม่เห็นฮีชอลเขาเป็นอย่างนี้นานแล้วครับ”   ยองอุนรับแก้วกาแฟมาถือไว้

“แม่ครับ” เสียงลูกชายขี้อ้อนร้องเรียกหาแม่

“ลูกคุณ น่ารักดีนะ” ยองอุน พูดด้วยความเอ็นดู

“คิบอมเขาไม่ยอมโตสักทีค่ะ” เธอเอ่ยออกมาอย่างยอมรับ

“แม่ครับ แม่อยู่ไหนเนี่ย”  คิบอมเดินหาแม่ตามห้องต่าง ๆ จนพบว่าแม่ของเขานั่งอยู่กับยองอุนที่ห้องรับแขก

“แม่อ่ะ ทำไม ไม่ตอบผมหละแม่พ่อครับอรุณสวัสดิ์ครับ”  คิบอมบ่นแม่ของตนไปงั้น ๆ แหละ แล้วหันมากล่าวทักทายยองอุนยิ้มสดใส ให้เขา

“มานั่งนี้ สิลูก” ยองอุนเรียกคิบอมให้ไปนั่งข้างตนคิบอมเดินไปนั่งอย่างว่าง่าย ยองอุนโอบกอดคิบอมขยี้หัวด้วยความเอ็นดูนักโดยไม่ทันรู้ว่า ฮีชอลที่แอบเฝ้าดูอยู่ จู่ ๆ ก็รู้สึกอิจฉาคิบอมขึ้นมาทันทีเขาเดินผลุนผันจากไป
… พ่อนะพ่อหลงทั้งลูกกับเมียใหม่ จนลืมลูกคนนี้ไปเลยนะ ...

“มีอะไร รึเปล่าคิบอมเรียกหาแม่แต่เช้าเลย” ดามี มีความสุขนักที่เห็นยองอุนเอ็นดูคิบอมลูกของตน

“ก็พรุ่งนี้ ผมต้องไปมอบตัวที่มหาลัยแล้วนะแม่” คิบอมบอกกับแม่ของเขาหน้าตาเป็นกังวล

“อ๋อแล้วทำไมหละลูก” เธอจำได้แน่นอนเรื่องนี้

“ก็ผมยังไม่ได้เตรียมเอกสารเลยครับ” เธอส่ายหัวให้กับลูกชาย ที่สุดแสนจะขี้ลืม ขี้อ้อนซ้ำยังช่วยเหลือตัวเองไม่ค่อยจะได้ด้วย

“แม่เตรียมไว้ให้แล้วหล่ะลูกแม่รู้ว่ายังไงลูกก็ทำเองไม่ได้” เธอพูดออกมาอย่างรู้ทัน

“แหะ ๆ แม่ก็” ยองอุนหัวเราะให้กับสองแม่ลูกคู่นี้

“ไม่ต้องมาแหะ ๆ เลยไปเรียกพี่เขามาทานข้าวได้แล้วไป” คนแม่ไล่ลูกชายให้ไปตามลูกชายอีกคนมาทานอาหารพร้อมกัน

“ครับ ผม ไปเดี๋ยวนี่แหละครับ” คิบอมวาดมือแบบทหารรับคำสั่งแล้วจากไป

“คิบอม เขาอารมณ์ดี จริง ๆ เลยนะครับผมคงไม่เครียดเลย เวลาอยู่กับเขา” ยองอุน พูดออกมาเมื่อคิบอมขึ้นไปยังด้านบนเพื่อเรียกฮีชอลอย่างร่าเริง

“เขา ก็เป็นอย่างนี้ของเขาแหละค่ะ ไม่ค่อยคิดอะไรเครียดก็มักเก็บไว้คนเดียว ชอบทำตัวร่าเริงไม่อยากให้เราเป็นห่วง”

**//**

“ฮยอง ฮีชอลฮยองครับ”   คิบอมเอ่ยเรียกฮีชอล ทันทีที่เขาปิดประตูห้องนอนเขาโดนตรึงไว้ที่ฝาผนัง

“เก่งจริงนะ”  ฮีชอลพูดด้วยความอิจฉาริษยา

“ฮยองพูดเรื่องอะไร”  คิบอมหวั่น ๆ ในใจ

 ... นี่เรา ไปทำอะไรให้ฮยองเขาไม่พอใจอีกนะ ...

“อย่าทำเป็นไม่รู้เรื่องเลยนะ”  ฮีชอลยังคงปักปรำคิบอมที่ไม่รู้เรื่องอยู่

“ผมไม่เข้าใจ จริง ๆ ครับพี่”  คิบอมตอนนี้งงเป็นไก่ตาแตก

“พี่อยากจะใช้วาจา ออดอ้อนอย่างนั้นได้บ้างนะสโนว์ไวท์  สอนพี่หน่อยซิ” ฮีชอลจองมองที่ริมฝีปากหนาอวบอิ่มของคิบอมที่เขาก็เผลอใจไปแล้วเมื่อคืนนี้ ฮีชอลกลับมาจองหน้าคิบอมที่ตื่นกลัว

“ฮยองลงไปทานข้าวเถอะ แม่กับพ่อให้มาตาม”  คิบอมเฉไฉไปเรื่องอื่นเบี่ยงตัวออกจากแขนแกร่งที่คอบตัวเขาไว้

“งั้นพี่ชิมของหวานก่อนหล่ะกันนะ”

ไม่รอช้า ริมฝีปากหนาอวบอิ่มของคิบอมก็ถูกบดเบียด ด้วยความรุ่มร้อน รุนแรง ไร้ความปราณี คนถูกจู่โจมกะทันหันไม่ทันได้ตั้งรับ ถูกฉกชิงความหอมหวานจากโพร่งปากตาค้างตกตะลึงกับสิ่งที่กำลังเผชิญอยู่

ร่างผมบางกว่าเมื่อพึงพอใจกับความต้องการแล้ว ละริมฝีปากตนออกจากริมฝีปากหนาอวบอิ่มนั้นร่างขาวของสโนว์ไวท์เมื่อถูกปลดปล่อยทรุดลงกับพื้น ฮีชอลหันไปมองร่างนั้นแล้วเดินจากไป

“ฮีชอล ทำอะไรอยู่ลูก แล้วน้องไปไหนหละ”  ยองอุนถามหาคิบอม

“เดี๋ยว ก็ลงมาครับ”  ฮีชอลตอบเสียงเรียบ

“ไม่ไหวเลย คิบอมนิชอบทำให้ผู้ใหญ่เป็นห่วงอยู่เรื่อย”  ดามีบ่นให้ลูกชายตน

สักพักหนึ่งคิบอมก็มาสมทบที่โต๊ะอาหาร เขานั่งข้าง ๆ ฮีชอลในใจยังหวั่น ๆ เรื่องเมื่อครู่อยู่แต่ก็ยิ้มให้กับทุกคนบนโต๊ะเสมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ขอโทษครับที่ผมลงมาช้า” คิบอมยิ้มแหยะ ๆอย่างสำนึกผิด ฮีชอลแอบยิ้มร้าย ๆ ออกมาอย่างสะใจ

“มาแล้วก็ดี รีบ ๆ ทานนะคิบอมเดี๋ยวอาหารเย็นหมด”  ยองอุนยิ้มให้อย่างอบอุ่น

 

... นายมันมาแย่งทุกอย่างจากฉันจริง ๆ นะคิบอม ...
ฮีชอลนึกน้อยใจผู้เป็นพ่อไม่ได้ ฮีชอลยังไม่คุ้นเคยกับการที่พ่อดูแลคนอื่นที่ไม่ใช่ตนเอง

การทางอาหารมื้อนี้ดำเนินไปเรื่อย ๆ อย่างมีความสุข โดยที่ผู้ใหญ่ทั้งสองไม่มีทางรู้เลยว่ามีเด็กหนุ่มสองคนนั่งทานข้าวมื้อนี้ด้วยความกระอักกระอวนใจยิ่งนัก

“วันนี้แม่ทำของหวานด้วยนะลูกน้าทำของหวานไว้ ฮีชอลจะทานไหมลูก น้าจะตักให้”  ดามีให้ความสำคัญแก่ทั้งสองอย่างเท่าเทียมกัน ยองอุนยิ้มให้เธอ

“ดามี ไม่ต้องถามฮีชอลหรอกนะ ขานี้ เขาชอบทานของหวานเป็นชีวิตจิตใจอยู่แล้ว”  ฮีชอลหัวเราะที่พ่อของตนยังคงจำได้ทั้งที่ทั้งสองไม่ได้ทานข้าวด้วยกันนานมากแล้ว

ดามีเดินไปตักของหวานให้ลูกๆ ของเธอ ฮีชอลมองดูคิบอมที่กำลังทานข้าวจานที่สองอย่างเอร็ดอร่อยทีเดียว

“คุณน้าครับของผมไม่ต้องตักเยอะนะครับ เพราะผมทานมาบ้างแล้วและผมก็จะทานทุกวันด้วยครับ”

“เปร๊งงงงง”   เสียงช้อนกระทบกับจานข้าว คิบอมนั้นเองที่ทำช้อนหลุดมือ คิบอมเข้าใจความหมายของฮีชอลเป็นอย่างดีเขาจึงเผลอทำช้อนหลุดมือ

... เก่งนิรู้ด้วยนะว่าฉันหมายถึงอะไร ฉันพูดจริง ทำจริงอยู่แล้ว จนกว่านายจะทนไม่ได้นั้นแหละ ...

“ขอโทษครับ” คิบอมยิ้มแบบอาย ๆที่ทำช้อนหล่น

“คิดถึงแฟนหรอลูก” ยองอุนแซวลูกชายคนใหม่

“เปล่าครับผมยังไม่เคยมีแฟนเลยครับ” คิบอมรีบปฏิเสธเสียงแข็ง
... ทำไมเราถึงไม่มีแฟนนะ ...
แค่คิดคิบอมก็อายหน้าแดง

... หน้าตาดีขนาดนี้ ไม่มีแฟนน่าเสียดายแย่ แต่ก็ดีแล้ว ...

“ไม่มีก็ไม่มีซิลูก พ่อไม่ได้ว่าอะไรสักคำ” ยองอุนหัวเราะท่าทางของคิบอม

“แล้วมัวใจลอย คิดเรื่องอะไรหล่ะลูก”  ดามีนำถ้วยของหวานมาเสิร์ฟลูกชายทั้งสอง  คิบอมอึกอัก

“ก็ ผม เอ่อ ผมก็คิดถึงเรื่องพรุ่งนี้ไงครับแม่ แม่ไม่ไปเป็นเพื่อนผมจริง ๆ หรอครับ ผมไม่มั่นใจเลยนะแม่ กลัวทำอะไรไม่ถูก”  คิบอมอ้างเรื่องนี้มาอ้อนผู้เป็นแม่

“พี่ว่าง เดี๋ยวพี่พาไปเอง”  ฮีชอลพูดเสียงเรียบ ๆ แล้วตัดบทเองทันที

“ตกลงตามนี่นะครับคุณน้าจะได้ไม่ลำบากด้วย”   ฮีชอลยิ้มกว้างให้ดามีเธอเองก็ปลื้มที่ฮีชอลนั้นแสนดีกับลูกของเธอนัก

“คิบอม อย่าดื้อนะลูกอย่าให้พี่เขาต้องเหนื่อยรู้ไหม น้าฝากคิบอมด้วยนะฮีชอล”  ดามีสั่งลูกชายแล้วหันมาฝากฝังกับฮีชอลอีกครั้ง

“แต่...ผม”  คิบอมหน้าจ๋อยลง
.... จะให้บอกไปได้ยังไงหล่ะว่าผมกลัวพี่ ....

“ไม่ต้องเกรงใจ พี่เขาหรอกคิบอมฮยองเขาอุตสาห์ อาสาเองเลยนะ ใช่ไหมฮีชอล”  ยองอุนปลื้มใจเช่นเดียวกับดามีที่ลูกทั้งสองเข้ากันได้ เขาเอื้อมมือไปบีบมือเล็ก ๆของเธอ ด้วยความดีใจ อย่างยิ่ง

“ใช่ครับ พ่อ เจ้าหญิง อย่าเรื่องมากพี่บอกว่าพี่จะพาไปไง” น้ำเสียงอาจจะฟังดูดี เป็นคนมีน้ำใจแต่คิบอมกลับไม่ได้รู้สึกเช่นนั้นเลยสักนิด กับคิดว่านั้นคือคำขู่ที่บ่งออกมาจากสายตาคู่เรียวโตนั้น

“ครับฮยอง ผมแค่ไม่อยากรบกวนเท่านั้นเองครับ”  คิบอมไม่กล้าปฏิเสธออกมาเพราะเกรงว่าผลของการปฏิเสธนั้นจะทำให้เขาลำบาก

**//**

วันนี้ทั้งวันคิบอมพยายามหาทางหลีกเลี่ยง การพบปะกับฮีชอลเป็นการส่วนตัว เขาเดินเล่นไปเรื่อย ๆจนสุดไร่ เขาพบกับลำธารเล็ก ๆ ไหลรินมาจากภูเขาที่มาของต้นน้ำด้านหลังท้ายไร่นี้

เขานั่งลงบนโขดหินริมธารน้ำ หย่อนขาลงแช่น้ำ มองเหม่อมองดูทิวทัศน์ต่าง ๆถ่ายทอดอารมณ์ที่หมองหม่นและสับสนของเขา เศษใบไม้ ใบแล้วใบเล่า ไหลผ่านไปแต่เขาก็ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม จนกระทั้งท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสี
..... เราคงจะหยุดเวลาได้แค่นี้แหละนะ ยังไงเราก็หนีเขาไม่พ้น ....
เขาตัดสินใจ กลับไปเผชิญความโหดร้ายที่ฮีชอลเตรียมไว้กระทำต่อเขาคนอื่นอาจจะไม่คิดว่ามันโหดร้ายมากนัก แต่สำหรับเขามันเหมือนมีอะไรบ้างอย่างที่เข้ามาแฝงอยู่ในนั้นด้วย .... ความทุกข์ ...

**//**

“หายไปไหนของเขานะ”

ระหว่างที่คิบอมหลีกเลี่ยงการพบปะกับฮีชอล ฮีชอลกลับพยายามตามหาคิบอม ทุก ๆที่ที่คิดว่าคิบอมจะไปในบ้านหลังนี้เมื่อตามหาจนทั่วบ้านแล้วฮีชอลก็รู้สึกอดเป็นห่วงคิบอมไม่ได้

... รึว่าเราจะแกล้งเขาแรงเกินไปนะ ....
คำถามที่วนเวียนอยู่ในสมองตลอดเวลาการตามหาตัวคิบอม ของฮีชอล