คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [SuDo: จุนมยอน X คยองซู] The lost memory : ความทรงจำที่หายไป ...2
Author : Yumi19
Pairing : Suho X Kyungsoo
Rate : PG-13
Chapter 02
The Lost Memory :
ความทรงจำที่หายไป
“ขอโทษนะดีโอ นายรอฉันนานไหม” ซูโฮวิ่งออกมาจากโรงเรียน เพื่อมาหาดีโอที่ยืนรอที่หน้าประตูโรงเรียน
“ไม่นานครับ” ดีโอส่งยิ้มหวานละไมให้แก่ซูโฮ และเป็นอีกครั้งที่ทำให้ซูโฮต้องหลบสายตา
“ไม่นานได้ไง นายยืนตัวสั่นอย่างนี้ วันนี้ยิ่งอากาศหนาวซะด้วยสิ” วันนี้อากาศค่อนข้างเย็นมาก ขนาดว่าเขาเพิ่งวิ่งมายังรู้สึกหนาว
“ไม่หนาวจริง ๆ ครับ ผมชินกับอากาศอย่างนี้แล้วนิน่า” ดีโอปฏิเสธ ยิ่งทำให้ซูโฮรู้สึกผิดมากขึ้น
“ฉันไม่เชื่อนายหรอก” ซูโฮถอดเสื้อโค้ดของตน คลุมร่างเล็กตรงหน้าทันที ดีโอเบี่ยงตัวหนีเล็กน้อย
“ไม่เป็นไรครับ คุณครู ผมไม่หนาวจริง ๆ”
“ไม่ได้ นายต้องใส่ ไม่งั้นฉันจะรู้สึกผิดมากกว่านี้” ดีโอหน้ามุ่ยด้วยความเกรงใจ
“ผมใส่ก็ได้ แต่ครูต้องเอาไอ้นี้ไปใส่แทนเสื้อนะ” ดีโอถอดผ้าพันคอสีแดงส่งให้ซูโฮ ซูโฮรับมันไว้ เขาจ้องมองหน้าดีโอ
‘ดีโอ นายคือคยองซูรึป่าวนะ’
“นายชอบสีแดงหรอ ดีโอ”
“ครับ ผมชอบสีแดง เวลามองสีแดงแล้วผมรู้สึกว่า ผมได้ลืมอะไรบางอย่างไปครับ ถึงแม้ว่าผมจะจำมันไม่ได้ แต่ผมคิดว่ามันต้องเป็นเรื่องที่ดีแน่ ๆ เลยครับ”
ดีโอตอบพรางพันผ้าพันคอให้ซูโฮ เพราะคิดว่าซูโฮเกรงใจไม่กล้าใช้ผ้าพันคอของตน
“งั้นเราไปร้านแว่นตากันเถอะ” ซูโฮยืนให้ดีโอพันผ้าพันคอให้จนเสร็จจึงเอ่ยปากชวน
“ครับ”
The lost memory : ความทรงจำที่หายไป
ซูโฮเดินนำร่างเด็กนักเรียนของเขาไปตามถนนสายเล็ก ๆ ในกรุงโซล เพื่อพาเจ้าหนุ่มน้อยคนนี้ไปตัดแว่น เพราะเขาเป็นสาเหตุที่ทำให้แว่นตาของเจ้าหนุ่มน้อยมีอันเป็นไป
“ผม เอ่อ.. ขอถามคุณครูได้ไหมครับ” ดีโอทำลายความเงียบลง หลังจากคนทั้งคู่ต่างปิดปากเงียบมาตั้งแต่หน้าโรงเรียน ซึ่งพวกเขาก็ใช้เวลาในการเดินมาเกือบ ๆ ยี่สิบนาทีแล้ว
“ได้สิ มีอะไรสงสัยก็ถามกับฉันได้” ซูโฮอนุญาติ
“เอ่อ.. คือ ว่า.. คุณครูกำลังจะพาผมไปไหนหรอครับ” ซูโฮหยุดเดิน ทำตาลอกแลกไปมา มือข้างขวายังคงอยู่ในกระเป๋ากางเกง ส่วนมือข้างซ้ายเอาขึ้นมาเกาหัวแก้เก้อ
“ไปร้านแว่นตาไง” ดีโออมยิ้มแก้มป่อง
“ครูจะไปร้านไหนละครับ” ซูโฮรู้สึกเขินมาก เขาไม่รู้ว่าร้านแว่นตาอยู่ที่ไหน เพราะเขาเพิ่งเข้ามาอยู่เกาหลีได้แค่ อาทิตย์เดียวเท่านั้น
“ก็ร้านใกล้ ๆ แถวนี้แหละ” เขาแก้ตัวน้ำขุ่น ๆ
“แต่ผมว่า ครูไม่รู้จักร้านแว่นตาต่างหากครับ” ดีโอชี้หน้าครูสอนเปียโนล้อเลียน
“ปะ..ป่าวสักหน่อย ฉันรู้จักนะ มันอยู่แถวนี้นิน่า เมื่อวานฉันยังเห็นอยู่นะ รึว่า? เขาจะย้ายร้านไปเปิดที่อื่นนะ อืม.. นายรู้จักร้านอื่นไหมละ ที่ไม่ใช่ร้านนี้ แต่ฉันว่า ร้านนี้ตัดแว่นดีสุด ๆ เลยนะ” ซูโฮยังคงดำน้ำต่อไปเรื่อย ๆ ดีโอก็หลุดเสียงหัวเราะออกมา เขาขำจนตัวงง ต้องลงไปนั่งกับพื้น
“นายจะขำอะไรกันนักกันหนานะ ก็เมื่อวานฉันเห็นจริง ๆ นิน่า” คำพูดแก้ตัวของซูโฮยิ่งทำให้ดีโอขำไม่หยุด
“ก็ได้ ๆ ฉันยอมรับก็ไม่ ฉันไม่รู้ว่าร้านแว่นตาอยู่ที่ไหน เป็นไง พอใจรึยัง” ซูโฮยอมรับหน้าตูม พลางส่งมือ ให้ดีโอใช้พยุงร่างเล็ก ๆ ของเขาลุกขึ้น ดีโอยิ้มหวานจับขั้วหัวใจ ส่งมือเล็กเกาะกุมมือซูโฮฉุดร่างของตนขึ้น
“คุณครูน่ารักจังเลยครับ” เมื่อซูโฮได้ยินคำชมเช่นนั้นก็โวยเป็นการใหญ่
“เฮ้ย!!! พูดจาอย่างนี้ได้ไง ฉันเป็นผู้ชายนะ มาชมว่าน่ารงน่ารักได้ยังไงกัน มันไม่ถูก” ดีโอยิ้มให้จนตีหยี เขาไม่รู้ตัวเลยว่ารอยยิ้มนั้นได้เกาะกุมหัวใจผู้ชายต่างแดนไว้เต็ม ๆ
“ก็ครูน่ารักจริง ๆ นิน่า” ดีโอเอ่ยชมจากใจจริง
“ก็ .. นาย ไม่เข้าใจหรอ ฉันเป็นผู้ชาย ต้องชมว่าหล่อต่างหาก ไม่งั้นก็ต้องบอกว่า ดูดี” ซูโฮทำทีเป็นเคืองเพื่อกลบเกลื่อนอาการเขินไว้
“แต่ผมรู้ว่าครูอ่ะ น่ารัก” ว่าแล้วดีโอก็เดินปัดก้นนำหน้าซูโฮไป ซูโฮรู้สึกถึงอาการแปลก ๆ ภายในใจของเขาขึ้นมา
...ทำไมเราต้องรู้สึกแปลก ๆ กับดีโอด้วยนะ ทั้งที่เมื่อก่อน ไม่ว่าใครที่ไหน จะเข้ามายุ่งวุ่นวายกับเราขนาดไหน แต่ไม่เคยมีสักคนที่สามารถเข้ามาทำให้เราปั่นป่วนได้อย่างนี้ ดีโออ่า ~ ฉันว่า นายต้องมีบ้างอย่างที่พิเศษกว่าใครอื่นแน่ ๆ เลย นายจะทำให้ฉันลืมเจ้าตัวเล็ก นายรู้ตัวไหม เฮ้อ~ คยองซู นายอยู่ไหน?
ถ้านายไม่ปรากฏตัวให้พี่เห็น มีหวังพี่นอกใจนายแน่ ๆ เลย
ซูโฮที่ไม่เคยหวั่นไหวมาก่อน เขารู้สึกลังเล และไม่สบายใจยิ่งนัก ที่เขาปล่อยให้หนุ่มน้อยหน้าหวานคนนี้เข้ามาก่อกวนหัวใจของเขา ทั้งที่มันเคยแข็งมั่นคงเหมือนเหล็กกล้าที่ความร้อนใดใด ก็ไม่สามารถเข้ามาหลอมละลายได้สักครั้ง
แต่ดีโอ เด็กหนุ่มคนนี้ แค่เพียงเขาเห็นหน้าครั้งแรก รอยยิ้มนั้นก็เข้ามาเกาะกุมหัวใจเขาเสียแล้ว ไม่นะ~
เขาไม่อาจจะยอมรับมันได้ เพราะอย่างไรเสีย การมาเกาหลีครั้งนี้ จุดมุ่งหมายหลักของเขาคือ..
ตามหาหัวใจที่ถูกปิดตายมานานถึง 15 ปี คยองซู น้องน้อยแสนรัก
“คุณครูครับ ไม่รีบตามมาเดี๋ยวก็หลงอีกหรอกครับ” เจ้าดีโอเด็กหนุ่มที่ทำให้หัวใจซูโฮสั่นไหว ยื่นโบกมือร้องเรียกอยู่ปากซอย
“จะตามไปเดี๋ยวนี้แหละ” ซูโฮทะยานร่างตามมือเล็ก ๆ ที่เรียกร้องเขาอยู่นั้นไป
The lost memory : ความทรงจำที่หายไป
“ขอโทษนะครับ ผมอยากทราบข้อมูลเกี่ยวกับเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่พ่อแม่ประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตเมื่อ 9 ปีก่อนหน่อยครับ”
“ได้ค่ะ” นี่เป็นสถานสงเคราะห์เด็กแห่งที่เท่าไหร่แล้วนะ ที่เขาได้ไปตามหา
“ที่นี้มีเด็กที่พ่อแม่เสียชีวิตจากอุบัติเหตุอยู่ 2 รายค่ะ ไม่ทราบว่า คุณพอจะทราบชื่อของเด็กที่คุณตามหาอยู่ไหมค่ะ” เจ้าหน้าที่เอ่ยถามซูโฮ เพื่อที่จะได้ข้อมูลที่กระชับมากขึ้น
“เขาชื่อ คยองซู ครับ” เจ้าหน้าที่ทำหน้างง
“เอ่อ.. ไม่มีชื่อจริงหรอค่ะ” ซูโฮยิ้มให้ นี่เขาก็คงจะพลาดอีกแล้วละสิ
“ผมไม่ทราบชื่อเกาหลีของเขาครับ”
“ไม่ใช่คนเกาหลี หรอค่ะ?” ซูโฮส่ายหน้า
“เขาเป็นคนเกาหลีที่ย้ายมาจากญี่ปุ่นครับ” ซูโฮส่งยิ้มเศร้าไปให้เจ้าหน้าที่คนนั้น
“ขอโทษนะค่ะ ที่สถานสงเคราะห์ของเรา ไม่มีเด็กผู้ชายที่มาจากญี่ปุ่นเลยค่ะ เสียใจด้วยนะคะ” เจ้าหน้าที่รู้สึกเสียใจกับซูโฮยิ่งนัก แต่เธอก็ไม่รู้จะช่วยซูโฮยังไง
“ไม่เป็นไรครับ แค่นี้ผมก็รบกวนคุณมากแล้ว ยังไงผมก็ต้องขอบคุณ คุณมาก ๆ เลยนะครับ” ซูโฮโค้งศีรษะให้หญิงสาว เจ้าหน้าที่สาวจึงโค้งกลับ
“ไม่เป็นไรค่ะ โชคดีนะค่ะ ดิฉันเอาใจช่วย” ซูโฮยิ้มให้เธออีกครั้ง
“ขอบคุณครับ” ซูโฮหันหลังเดินจากไป
“เดี๋ยวก่อน คุณค่ะ” เจ้าหน้าที่คนเดิมร้องเรียกซูโฮเอาไว้ ซูโฮหันกลับมามองที่เธอ
“ดิฉันมีอีกที่ ที่จะแนะนำให้คุณไปหาค่ะ เพราะที่นั้นรู้สึกว่าจะมีคนต่างชาติอยู่ไม่ต่ำกว่า สิบคนค่ะ” เธอพูดพลางหอบ
เจ้าหน้าที่หญิงบอกชื่อสถานสงเคราะห์นั้นให้ซูโฮรู้ สถานที่ที่ว่าไม่เหมือนสถานสงเคราะห์ทั่ว ๆ ไป เพราะที่จริงแล้วเป็นบ้านของเศรษฐีนีม่ายคนหนึ่งที่เธอได้จัดไว้สงเคราะห์เด็กขาดโอกาสให้ได้พักพิงอาศัย เธอทำขึ้นเพื่ออุทิศส่วนกุศลจากการสงเคราะห์นี้ให้กับสามีที่ทิ้งสมบัติไว้ให้เธอพร้อมกับบุตรชายคนหนึ่ง
The lost memory : ความทรงจำที่หายไป
ซูโฮมุ่งหน้าไปที่บ้านหลังนั้นทันที นี้คือความหวังที่สุดท้ายของเขาแล้วก็ว่าได้ คฤหาตย์หลังงามที่อยู่ภายใต้รั่วพุ่มไม้เตี้ย ๆ สูงเพียงแค่ระดับสายตา พื้นที่กว้างจนครอบคลุมตั้งแต่ต้นซอยจนถึงท้ายซอย บริเวณบ้านมีทั้งลานกว้างสำหรับออกกำลังกายของเด็ก ๆ สระว่ายน้ำ มีแม้กระทั่งสวนเด็กเล่นขนาดใหญ่ ประตูทางเข้าถูกทำเป็นซุ้มโค้งประดับด้วยไม้เลื้อยหลากหลายสายพันธุ์
ซูโฮกดกริ่งหน้าประตู เขายื่นรออยู่พักหนึ่งก็มีคนมาเปิดประตูรั่วให้ พร้อมเสียงกล่าวเชิญต้อนรับ
“สวัสดีครับ มีธุระอะไรครับ”
“คือ ผมมีเรื่องจะรบกวน อ้าว! ดีโอ นายอยู่ที่นี้เองหรอ” ซูโฮถึงกับยิ้มออก เมื่อเห็นเด็กหนุ่มตรงหน้า
“คุณครู” ดีโอก็ดีใจเช่นกันที่เห็นครูสอนเปียโนคนนี้ แต่ก็อดที่จะแปลกใจไม่ได้
“ครูมาหาผมหรอครับ” ซูโฮไม่ตอบ เขาอมยิ้มเดินตามดีโอเข้าไปในบ้าน
The lost memory : ความทรงจำที่หายไป
“ใครมาหรอลูก” เศรษฐีนีเจ้าของบ้านเอ่ยถามดีโอ
“คุณครูที่โรงเรียนครับ คุณแม่” ดีโอตอบหญิงสาวที่นั่งอยู่ที่โซฟาสีแดง กำลังนั่งถักไหมพรมอยู่
“สวัสดีครับ ผมเป็นครูของดีโอครับ” ซูโฮกล่าวทักทาย เจ้าของบ้านวางมือจากไหมพรมสีสวย
“สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าดีโอทำอะไรไม่ดีที่โรงเรียนรึป่าวค่ะ” ซูโฮอมยิ้ม
“ป่าวครับ” ดีโอที่เมื่อครู่หน้ามุ่ยถึงกับยิ้มขึ้นมาทันที
“แต่ผมมีเรื่องจะรบกวนคุณนายนิดหน่อยครับ” เธอทำหน้าสงสัย
“งั้นเชิญคุณครูนั่งก่อนสิค่ะ ดีโอไปหาน้ำมาให้คุณครูทีนะ”
“ครับ”
The lost memory : ความทรงจำที่หายไป
ดีโอหายไปทางหลังบ้าน ซูโฮและคุณนายพยอนจึงเริ่มต้นบทสนทนากัน
“คุณมีเรื่องอะไรจะให้ดิฉันช่วยเหลือค่ะ” ซูโฮถอนหายใจยาวก่อนจะบอกจุดประสงค์ให้เธอรู้
“ผมทราบมาว่าที่บ้านคุณรับเลี้ยงเด็กกำพร้าและยากไร้”
“ใช่ค่ะ”
“ผมอยากทราบว่า ที่บ้านของคุณได้รับเด็กผู้ชายที่มาจากญี่ปุ่นมารับเลี้ยง เมื่อ 9 ปีก่อนบ้างไหมครับ” คุณนายพยอนใช้ความคิดครู่หนึ่ง
“อืม.. ดิฉันคิดว่ามีนะคะ แต่ดิฉันเพิ่งจะรับเขาเข้ามาอยู่ด้วย แค่ปีเดียวเองค่ะ” ซูโฮรู้สึกราวกับว่าความหวังของเขาพังทลายไปเลยทีเดียว เพราะที่นี้คือความหวังที่สุดท้ายของเขาแล้ว
“ครับ” น้ำเสียงเศร้า ๆ ของซูโฮทำให้คุณนายพยอนสงสารยิ่งนัก
“เด็กที่คุณตามหา อายุประมาณเท่าไรละค่ะ เผื่อว่า ดิฉันจะช่วยคุณตามหาได้ ให้ดิฉันช่วยคุณอีกแรงนะคะ” รอยยิ้มที่เปรี่ยมไปด้วยความเมตตา
“ผมต้องขอขอบคุณ คุณนายมากเลยนะครับ เด็กผู้ชายคนนั้น ถ้ามีชีวิตอยู่ ก็คงอายุ 18 ปีครับ” ซูโฮรู้สึกซึ้งน้ำใจคุณนายคนนี้เสียเหลือเกิน
“อายุ 18 ปี ที่บ้านของดิฉันก็มีอยู่ 5 คน มีลูกชายของดิฉันคนหนึ่ง คุณคงรู้จักนะค่ะ
แพคฮยอน เพื่อนของดีโอ แล้วก็มีดีโอกับเพื่อน อีก 2 คนที่เป็นคนเกาหลี ส่วนอีกคน ไม่มีใครบอกดิฉันได้ว่าเขาเป็นใครมาจากไหน เหมือนกันค่ะ แล้วดิฉันก็ได้ตัวมาเวลาใกล้เคียงกับเวลาที่คุณบอกด้วยนะค่ะ” ความหวังของซูโฮกับคืนมาอีกครั้ง
“น้ำครับ” ดีโอเอาน้ำมาเสริฟ มีสีหน้างุนงงที่เห็นซูโฮอยู่ ๆ ก็ลุกขึ้นพรวด
“ใครหรอครับ ให้ผมพบเขาได้ไหมครับ”
“ดีโอจ๊ะ ช่วยไปตามชานยอลให้ทีได้ไหมจ๊ะ”
“ได้ครับ” ดีโอครุ่นคิด ว่าเหตุใดคุณนายพยอนต้องให้ไปตามตัวชานยอลเพื่อนเขาของด้วย แล้วเรื่องนี้ทำไมต้องเกี่ยวข้องกับคุณครูซูโฮด้วยนะ ทำไมกัน ทำไมครูต้องอยากพบชานยอล
The lost memory : ความทรงจำที่หายไป
“ดิฉันรู้นะค่ะ ว่าคุณกำลังมีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง แต่ดิฉันก็อยากให้คุณเตรียมใจไว้บ้างก็ดีนะค่ะ” คุณนายพยอนเตือนซูโฮ เพื่อไม่ให้ซูโฮรู้สึกผิดหวังมากจนเกินไป
“ครับ” แต่ซูโฮก็เก็บอาการตื้นเต้นไว้ไม่อยู่อย่างที่ควรจะเป็น มองตามแผ่นหลังเล็ก ๆ ของดีโอที่กำลังเดินขึ้นบันได เพื่อไปตามเพื่อน
“คุณครูนั่งลงก่อนเถอะค่ะ ดิฉันจะเล่าเรื่องของเด็กคนนี้ให้คุณฟัง” ซูโฮนั่งลงตามคำแนะนำของคุณนายพยอน
“เราพบเขาวันฝนตก เขานอนตากฝนอยู่ที่ม้านั่งสวนสาธารณะ ร่างของเขาชุ่มไปด้วยเลือด ตัวของเขาร้อนมาก วันนั้นฉันบังเอิญขับรถผ่าน จึงพบกับเขา เราพาเขาไปส่งโรงพยาบาล เราพยายามติดต่อญาติของเขา แต่เราไม่มีหลักฐานอะไรให้ติดต่อญาติของเขาได้เลยค่ะ เขาได้รับบาดเจ็บ แล้วเขาก็ไม่ได้รับการกระทบกระเทือนทางสมองเลยสักนิด แต่เขากลับไม่ยอมพูดอะไรหลังจากฟื้นขึ้นมาแล้ว ตอนนั้นฉันก็เพิ่งจะรับเด็กมาเลี้ยงที่บ้านได้ไม่ถึงปีดีเท่าไร แต่ลูกชายของฉันรบเร้าให้ฉันรับเขามาเลี้ยง เพราะไม่ต้องการให้เขาต้องไปอาศัยอยู่ที่สถานสงเคราะห์ แพคฮยอนกับชานยอลจึงสนิทกันมาก ชานยอล ดิฉันก็เลี้ยงเขาเหมือนลูกแท้ ๆ นั้นแหละถ้าเขาเป็นคนที่คุณตามหาจริง ๆ ดิฉันก็คงจะเหงาน่าดู”
คุณนายพยอนเล่าเรื่องราวของชานยอลให้ซูโฮฟังพอได้ฟังรายละเอียดต่าง ๆ ที่คุณนาย
พยอนได้เล่าให้ฟัง เขารู้สึกแปลบ ๆ ในใจอยู่ไม่น้อย ทำไมนะ เขาถึงไม่เอะใจเลย ถ้าเป็นชานยอลจริง ๆ เขาควรจะรู้สึกอะไรบ้างสินะ
“คุณแม่ให้ดีโอไปตามผมมาหรอครับ” ชานยอลมาในสภาพหัวยุ่งเหยิง
“ชานยอล นั่งก่อนสิลูก” คุณนายพยอนเรียกชานยอลนั่ง
“ผมขอไปดูน้อง ๆ ก่อนนะครับ” ดีโอเลี่ยงตัวเองออกจากคนกลุ่มนี้ เขาไปดูแลน้อง ๆ ที่กำลังเล่นเครื่องเล่น ซูโฮมองตามดีโอไปโดยไม่รู้ตัว
“แม่ว่า ชานยอลควรจะพูดเรื่องอดีตของลูกให้แม่ฟังได้แล้วนะลูก อย่าหลีกเลี่ยงมันอีกเลย ถึงมันจะแย่ขนาดไหน แม่ก็ยังเป็นแม่ของลูกเหมือนเดิมนะ”
ชานยอลถอนหายใจยาวออกมา มองหน้าซูโฮแวบหนึ่ง เขาเบือนหน้ามองออกไปยังเด็ก ๆ ที่เล่นเครื่องเล่นอยู่ด้านนอก
“ผมคงเลี่ยงอีกไม่ได้สินะครับ”
The lost memory : ความทรงจำที่หายไป
“ดีโอ”
“ครับ” ดีโอส่งรอยยิ้มสดใสให้ซูโฮ
“ครูจะกลับแล้วหรอครับ ให้ผมไปส่งไหม” เด็กหนุ่มลุกขึ้นยื่นทันที แต่ซูโฮกลับสายหน้าให้ดีโอ ซูโฮกำลังจ้องมองเด็กน้อยที่ดีโอพยายามส่งขนมให้ทานเมื่อครู่
“ดีโอ นายแกล้งอะไรน้องรึป่าว ทำไมน้องเขาหน้าเครียดจัง” ดีโอผูกคิ้วเป็นโบว์
“ผมไม่ได้แกล้งมินซอก เขานะครับ เขาเป็นอย่างนี้ตั้งแต่มาอยู่บ้านคุณแม่แล้ว เออ. เขาเป็นเด็กคนญี่ปุ่นเหมือนครูด้วยนะครับ” คราวนี้ซูโฮขมวดคิ้วบ้าง
“คนญี่ปุ่นหรอ” ดีโอพยักหน้า ซูโฮมองเด็กน้อยที่อายุไม่น่าจะเกิน 10 ขวบตรงหน้า
“โคนิจิวะ”((สวัสดี)) มินซอกตกใจเมื่อซูโฮทักทายเป็นภาษาญี่ปุ่น เขาวิ่งหนีไปหลบหลังพุ่มไม้ทันที
“มินซอก อย่าเพิ่งไป มินซอก” ดีโอตะโกนเรียกมินซอกที่ตกใจวิ่งหนีไปหลบ ก่อนที่จะหันมาเอาเรื่องกับซูโฮ
“ครูแกล้งอะไรหมินเขาหน่ะ ไปขู่อะไรเขาครับ รู้ไหม? ว่าเขาน่าสงสารขนาดไหน” ซูโฮเอ๋อกิน เขาไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย
“ครูป่าวแกล้งนะ ครูแค่ทักทายเขาเท่านั้นเอง”
“ไม่รู้แหละ ครูกลับไปได้แล้ว ขืนปล่อยให้อยู่ต่อครูก็ทำให้เด็กคนอื่น ๆ กลัวอีกแหง ๆ” ดีโอไม่ว่าป่าว เขาดันร่างของซูโฮให้ออกไปนอกรั่ว
“อะไรกัน ครูยังไม่อยากกลับสักหน่อย”
“ไม่ได้ ครูต้องกลับเดี๋ยวนี้”
ระหว่างที่คนทั้งคู่ดึงดันกัน ร่างเล็กของมินซอกก็ผ่านคนทั้งคู่ไป ทำให้คนทั้งคู่ตกใจ ร่างเล็กของดีโอรีบวิ่งตามไปทันที ซูโฮก็วิ่งตามไปติด ๆ แต่ก็ไม่ลืมที่จะปิดประตูรั่วเสียก่อน เพื่อไม่ให้เด็กคนอื่นหนีออกมาข้างนอกอีก
The lost memory : ความทรงจำที่หายไป
ร่างเล็กวิ่งออกไปยังท้องถนนที่เต็มไปด้วยรถรา หัวใจของดีโอแทบแตกสะลาย เพราะมินซอกกำลังยื่นร้องไห้ท่ามกลางรถที่พรุพรั่งนั้น
“มินซอก อย่าขยับนะ” ดีโอตะโกนออกไป ทั้ง ๆ ที่รู้ว่า มินซอกไม่เข้าใจความหมายเลยสักนิด
“ช่วยด้วย!! พ่อครับ แม่ครับ ทำไมไม่มาหาผม ผมกลัว”((ภาษาญี่ปุ่น))
อยู่ ๆ ดีโอก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมา แต่เขาก็ฝืนตัวเองเพื่อไปช่วยเด็กน้อยท่ามกลางรถที่บ้าคลั่ง
“ไม่!!” ซูโฮตะโกนเสียงดังลั่น เขาวิ่งตามมาทีหลัง
ร่างเล็กกำลังร่องลอยอยู่ในอากาศ หัวใจของเขาเจ็บปวดเหลือเกิน ไม่นะ เหตุการณ์มันต้องไม่เป็นเช่นนี้
มันไม่ใช่สิ่งที่เขาคิดไว้
ตื่นสักทีสิซูโฮ นายจะฝันไปอีกนานแค่ไหน นี่คือความฝันใช่ไหม...
The lost memory : ความทรงจำที่หายไป
*****
ฟิตจัดนอนเถอะนาง
ความคิดเห็น