[sj fic]พี่น้องต่างสายเลือด ((คิบอมVSฮีชอล))

ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1 : First

 

ร้านอาหารริมน้ำแห่งหนึ่งบรรยากาศที่เต็มไปด้วยกลิ่นไอของธรรมชาติ กลางป่าเขาน้ำยามค่ำคืนทอประกายสะท้อนสู้แสงไฟระยิบระยับพราวตา

ชายหนุ่มผิวขาวปานสโนว์ไวท์ เขามาพร้อมกับแม่ของเขา เพื่อพบกับคนคนหนึ่งที่วันนี้จะมาเป็นพ่อของเขา คิมดามีดูเป็นกังวลมากเลยทีเดียว นั่งไม่ติดเก้าอี้ชายหนุ่มผู้เป็นลูก เอื้อมมือไปกุมมือเล็กของแม่ไว้บีบกระชับให้กำลังใจ

“ไม่เป็นนะครับ แม่ ผมอยู่นี้ทั้งคน” ชายหนุ่มยิ้มสดใสร้อยยิ้มที่ใคร ๆ ก็หลงรักทันทีที่เห็น ผู้เป็นแม่ เขาสวมกอดด้วยความรักใคร่ยิ่งนักแล้วหอมไปฟอดใหญ่

“ขอบใจมากลูก” เธอลูบหัวลูกชายเบา ๆ


.... น่าไม่อาย โตจนปานนี้แล้วยังอ้อนแม่อีกแถมให้แม่หอมด้วย นี่หนะเหรอคนที่จะมาเป็นน้องชายเราวันนี้ ...คิมฮีชอลคิดอย่างร้ายกาจนักก็เพราะเขาขาดความรัก ความอบอุ่นเช่นนี้มานานแสนนานแล้วถึงแม้ว่าพ่อเขาจะดูแลเป็นอย่างดี แต่ก็คงไม่เพียงพอต่อเขาที่ยังคงโหยหาความอบอุ่นจากอ้อมกอดของแม่

“คอยนานไหมครับ ดามี” คิมยองอุนยืนยิ้มให้กับดามีฮีชอลรีบเปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มทันที

“ไม่นานหรอกค่ะ เพิ่งมาถึงเหมือนกันค่ะ”

ฮีชอลมองดูหน้าคนที่จะมาเป็นภรรยาของพ่อเขายิ้มที่มุมปากแบบสมเพชอยู่เป็นใน เพราะเขาเห็นว่าน้ำดื่มหมดไปแล้วขวด แถมขวดที่ 2 ก็ปาไปครึ่งหนึ่งแล้วเสียด้วย
... มารยา จริงนะ นึกว่าฉันดูไม่ออกรึไงนะ ...

“นี่คิบอมค่ะคิบอมนี่คุณยองอุนจ๊ะลูก” เธอแนะนำตัวลูกชายให้ยองอุนได้รู้จักคิบอมยกมือไหว้ผู้ที่จะมาเป็นพ่อเขาทันที

“สวัสดีครับคุณพ่อ” คิบอมยิ้มให้ยองอุน ยองอุนหัวเราะถูกใจ เมื่อคิบอมยอมรับเขาเป็นพ่อง่ายๆ

“ยินดีที่ได้รู้จักนะลูก คิบอม”

... แหม!! เตี้ยมกันมาดีเชียวนะเล่นละครเก่งทั้งแม่ทั้งลูกเลยเชียว ....

“นี่ก็ลูกชายผม ชื่อ ฮีชอล ครับฮีชอลนี่คุณดามีที่พ่อเล่าให้ลูกฟังไงลูก” ยองอุนและดามีแอบหวังว่าฮีชอลคงจะยอมรับฐานะของคนทั้งคู่ง่าย ๆเหมือนคิบอม

“สวัสดีครับคุณน้า” ผู้ใหญ่ทั้งสองหน้าเสีย คิบอมก็ฉุนนิด ๆแต่ยังคงดูท่าทีของแม่ตนก่อน แต่คิมดามีก็ยิ้มออกมา

“คงไม่ว่ากันนะครับที่ผมไม่เรียกว่าแม่” ฮีชอลหันไปมองหน้าคิบอมจิกตาใส่แต่คิบอมไม่เข้าใจความหมายจึงยิ้มให้

“เพราะผมมีแม่แค่คนเดียว” น้ำเสียงเรียบ ๆ ไหลเย็นเฉียบ บาดขั้วหัวใจอ่อนของดามียิ่งนักแต่เธอยังคงใจดีสู้เสือหนุ่มตัวนี้

“ไม่เป็นเป็นไรจ๊ะ น้าเข้าใจแค่นี่น้าก็ดีใจมากแล้ว” เธอยิ้มออกมาอย่างจริงใจ แม้ยังคงหวั่น ๆอยู่บ้างก็ตาม

... เขาก็ไม่ถึงขั้นปฏิเสธเราเลยทีเดียวเขาแค่ต้องการพิสูจน์ตัวเราเท่านั้นเอง ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่เรียกเราว่าน้าหรอกยังไงน้าก็ดีกว่าคำว่า อา เป็นไหน ๆ ไป ...

“ฮีชอลฮยองครับผมฝากเนื้อฝากตัวเป็นน้องชาย ฮยองนะครับ” ฮีชอลมองหน้าคนยิ้มกว้าง ๆแล้วเขาก็คิดอะไรออกอย่างหนึ่ง เพื่อกลั่นแกล้งน้องชายคนใหม่

“คนอะไรชื่อคิบอม คีบอม เชยจะตาย ฉันจะเรียกนายว่า สโนว์ไวท์ ละกัน ไหน ๆ ก็ผิวขาวเหมือนแล้ว” ฮีชอลพูดกวน ๆ ออกมา คนที่ได้รับฉายาใหม่ หน้าจ๋อยไปเลย

... นี่เรา เหมือนเหมือนผู้หญิงรึไงกัน เหมือนขนาดนั้นเลยเหรอนี่พี่เขาถึงเรียกเราอย่างนี่ ...

“ฮีชอลทำไมแกล้งน้องหล่ะลูก ไปเรียกน้องเขาอย่างนั้น” ยองอุนปามลูกชายที่เคยเรียบร้อยดังผ้าพับไว้ แต่เหตุไฉนวันนี้แผงฤทธิ์ออกมาเช่นนี้

“ก็จริงนิครับพ่อ ถ้าพ่อไม่เชื่อผมนะพ่อดูหน้าเจ้าหญิงสโนว์ไวท์ นี่ซิ คุณน้าดูซิครับเหมือนรึเปล่าถ้าไม่ติดว่าเป็นผู้ชายนะ ผมว่าสโนว์ไวท์มาเกิดชัวร์” ฮีชอลรึจะยอมถ้าเขาคิดจะเล่นใครแล้ว ยังไงก็ไม่ปล่อยไว้หรอกนะ

“ก็” ยองอุนพูดได้แค่นั้น

...มันก็จริงนะ..ดูซิลูกชายของดามี ตอนนี้ทำหน้ามุ่ยกอดอกไม่พอใจ คิ้วหน้าขมวดเป็นปม ตาโตจองออกมาด้วยความไม่พอใจ ...
เมื่อพิจารณาดีแล้วผู้ใหญ่ทั้งสองมองหน้ากันยิ้ม ๆแล้วหลุดหัวเราะออกมาพร้อมกัน คิบอมส่งสายตาเคือง ๆมาที่แม่ของตนทันที

“แม่ก็ว่าผม เหมือน ‘สโนว์ไวท์’ เหรอครับ” ดามีพยักหน้ารับ

“โกรธแม่แล้ว งอน!!” คิบอมงอนก้มหน้าก้มตาไม่พูดอะไรจนฮีชอลต้องหัวเราะออกมาเพราะเห็นท่าทางเช่นนั้น


**//**


“ฮีชอยวันนี้ให้น้องนอนด้วยนะลูก เดี๋ยวเราค่อยขยับขยายที่ทางกันใหม่นะ” ยองอุนบอกลูกชาย

“ได้ครับพ่อ ผมจะต้อนรับอย่างเต็มที่เลยหล่ะ” ฮีชอลแอบยิ้มโหด ๆ ให้คีบอมโดยไม่มีคนทันสังเกต

“พรุ่งนี้พ่อจะให้คนจัดห้องให้ใหม่นะคีบอม” ยองอุนหันไปพูดกับลูกชายคนใหม่ของเขาคีบอมพยักหน้ารับ

“ครับ”
“ไม่ต้องหรอกครับพ่อให้คิบอมเขานอนห้องผมตลอดเลยก็ได้ จะได้สนิทกันเร็ว ๆ นะครับแล้วเดือนหน้าผมก็จะไปเรียนต่อแล้วด้วย” ฮีชอลเสนอออกมา

.... ขืนให้แยกห้อง ฉันก็หมดสนุกซินาย คิมคิบอม ...

“ว่าไงคุณ” ยองอุนหันไปถามความเห็นดามี

“ก็ดีค่ะ แต่มันไม่ลำบากฮีชอลหรอจ๊ะ” เธอกังวลว่าลูกชายจะสร้างความรำคาญให้แก่ฮีชอล

“ไม่เป็นไรครับ” ฮีชอลยิ้มกว้าง ๆ แต่แฝงด้วยความชั่วร้าย

“ฮีชอลฮยอง พี่ห้ามคืนคำนะพี่” คิบอมดีใจที่จะได้นอนกับพี่ชายคนใหม่ของเขา

... แล้วนายจะเสียใจคิบอม....



**//**


“ฮยองครับเตียงมันมีแค่เตียงเดียวนิครับ” เด็กเจ้าปัญหาเอ่ยถามขึ้น

“เจ้าหญิงนายจะบ้ารึยังไงหะ ห้องของฉัน ฉันนอนคนเดียว จะให้มีสองเตียงได้ไงคิดมั้งสิ” ฮีชอลเซ็งกับคำถามปัญญาอ่อน

“แหะ ๆๆๆ ผมลืมไปพี่” คิบอมยิ้มเขิน ๆ

“งั้นผมนอนไหนอ่ะ พี่” ฮีชอลมองหน้าน้องชายคนใหม่

“นอนที่พื้นละกัน” คิบอมยิ้มรับ เอากระเป๋าไปวางไว้ข้างเตียง

... เอ๊ะ เจ้าเด็กบ้านี้มันจะไม่รู้สึกอะไรจริง ๆ หรอเนี๊ยะเราแกล้งขนาดนี้แล้วนะ....

... เราต้องเอาใจพี่เขายังไงพี่เขาก็อุตสาห์ให้เรานอนด้วยแล้ว ...

“ไปอาบเลยก่อนไปอย่าบอกนะว่าจะนอนเลย สกปรก” คีบอมกำลังจัดที่จัดทางสำหรับนอนคืนนี้จนฮีชอลต้องรีบบอกให้ไปอาบน้ำเสียก่อน

“ฮยองรู้ทันอีกแหละ” คิบอมยิ้มแหยะ ๆที่จริงเขาไม่ได้คิดจะนอนเลยหรอก เพียงแต่ว่าเกรงใจฮีชอลเพราะว่าเขาอาบน้ำนานมากเท่านั้นเอง

“โห่!! ถ้านายคิดทำตัวสกปรกขนาดนี้เดี๋ยวฉันไล่ไปนอนหน้าห้องน้ำซะเลยนิ” ฮีชอลขนลุกกรูกับความโสโครกของอีกคน

“พี่ อาบก่อนผมเถอะครับผมขอจัดของก่อนนะ” คิบอมไม่ได้รู้สึกอะไรกับคำพูดของฮีชอล
“ตามใจ”
“ฮยอง”
“อะไรอีกหละ”
“ฮยองจะให้ผม เอาเสื้อผ้าใส่ไว้ไหนครับ” ฮีชอลรู้สึกรำคาญขึ้นมาบ้าง

“ก็เอาตู้ฝั่งซ้าย ตู้สีฟ้าหนะฉันยังไม่ได้เอาของใส่หรอก” ฮีชอลเดินเข้าห้องน้ำจากไป

“ฮยองเขาเป็นอะไรไปนะดูหงุดหงิดจัง”

คิบอมเดินเอาของไปเก็บไว้ในตู้เรียบร้อยแต่ด้วยความอ่อนเพลียจากการเดินทางเขาจึงเผลอหลับไป จนฮีชอลเดินออกมาจากห้องน้ำท่อนบนเปลือยเปล่า ส่วนล่างพันผ้าเช็ดตัว

เขาเดินมาหยุดตรงที่ร่างสูงโปร่งของคิบอมนอนหลับอยู่นอนหลับในภาพที่ประหลาดใช่เล่น คิบอมนั่งขัดสมาธิ กอดหมอนหัวนอนซบ


... มันหลับเข้าไปได้ยังไงกันนะท่าแบบนั้น...ฮีชอลนึกขำท่านอนของคิบอม

เขาเดินเข้าไปใกล้คิบอมเข้าขึ้นอีกเขามองดูหน้าใส ๆ ผิวเนียน คิ้วหนาดกดำได้รูป แพรขนตายาวงอนที่บ่งถึงยีนเด่นของพันธุกรรม จมูกสวยโด่ง ปากน่าจูบจริง ๆ ด้วยนะเนี่ย

.... นี่เราคิดอะไรไปเราต้องกำจัดพวกเขาสองแม่ลูกต่างหาก แล้วเจ้าหมอนี่มันก็เป็นผู้ชายด้วย ....
....แต่ผู้ชายอะไรว่ะ น่ารักเหมือนผู้หญิงเลย แถมมันยังขี้อ้อนอีกด้วย ....ฮีชอลตัดสินใจกดริมฝีปากเรียวอวบอิ่มไปที่ริมฝีปากที่น่าสัมผัสนั้นจนเจ้าตัวตื่นขึ้นมาทันที