ตอนที่ 22 : ตอนที่ 22...หนี/ป่าทึบ
ตอนที่ 22...หนี/ป่าทึบ
ชีวอนเอาข้าวมาให้ยูริกับเจสสิก้ากิน เขาวางจานลงและกำลังจะเดินออกไปจากห้อง
“เดี๋ยว...”ยูริเรียกเขาเอาไว้
“มีอะไรอีกล่ะ”ชีวอนพูดอย่างเบื่อหน่าย
“แกไม่แก้มัดให้พวกฉันแล้วจะกินข้าวได้ยังไงล่ะ”ยูริพูดกับชายหนุ่ม
“เออ...จริง ลืมไปได้ไง หึ แต่ฉันไม่โง่หรอกนะ ฉันจะแก้มัดที่มือให้เจสสิก้าคนเดียว ส่วนแกรอให้เธอป้อนก็แล้วกัน รักกันมากไม่ใช่เหรอ”ชีวอนแสยะยิ้มให้ยูริ
เจสสิก้าบิดข้อมือไปมาเมื่อเชือกหลุดออกจากข้อมือเธอแล้ว แต่ขาของเธอยังคงถูกมัดเอาไว้อยู่ ชีวอนออกจากห้องไปพร้อมกับล็อคแม่กุญแจจากด้านนอก
“ยูล สิก้าแก้มัดให้นะ”ร่างบางรีบแก้มัดให้ร่างสูง
“ยูลโอเคแล้ว สิก้าแก้มัดที่ขาก่อนเลย เราต้องออกไปจากที่นี่นะ”ยูริมองไปรอบๆห้อง
“เราจะหนีไปยังไง นี่มันชั้น 2 แถมประตูยังถูกล๊อคอีก”
“สิก้าหิวมั้ย ทานข้าวก่อนแล้วกันนะ พวกมันคงไม่ได้ใส่อะไรลงไปหรอก เพราะคืนนี้มันต้องเอาตัวเราสองคนไปแลกเงิน”
“อืม...”เจสสิก้าตักข้าวเข้าปากเพราะความหิว เธอไม่ได้ทานอะไรมา 1 วันเต็มๆ
“อดทนหน่อยนะ ยูลจะปกป้องสิก้าเอง”ยูริจับแก้มร่างบางอย่างเบามือ
“ยูลทานข้าวสิคะ เดี๋ยวไม่มีแรงหนีนะ”เจสสิก้าบอกคนรัก ยูริพยายามกินข้าวเข้าไปจนหมด เธอต้องพาคนรักหนี เพราะฉะนั้นท้องเธอต้องอิ่มไม่งั้นก็ไม่มีแรงทำอะไร
ยูริมองออกไปที่หน้าต่าง แถวนี้มีแต่ป่าทั้งนั้น แม้จะมีบ้านคนบ้างแต่ก็ปะปลาย ยูริค่อยๆเปิดหน้าต่างออกไป ร่างสูงมองลงไปข้างล่าง หากจะลงไปคงต้องใช้เชือกที่ยาวๆหน่อย ยูริมองไปที่เตียงนอน ร่างสูงยิ้มออกมาอย่างดีใจ
เจสสิก้านั่งมองยูริที่มัดเชือกเป็นปมหลายๆปม ยูรินั่งทำอยู่สักพักก็ได้เชือกที่ยาวพอจะลงไปข้างล่าง
“สิก้าพร้อมหรือยัง”ยูริเงยหน้ามองคนรักที่ตอนนี้ทำหน้าเหยเกเพราะความกลัว
“สิก้ากลัว...”
“ไม่ต้องกลัวหรอก ยูลอยู่ด้วยทั้งคน ขึ้นหลังยูลมาเลยสิก้า”
“อืม...”เจสสิก้าขึ้นไปขี่หลังยูริ
ยูริค่อยๆไต่ลงมาอย่างช้าๆ ร่างสูงโยนรองเท้าลงไปก่อนเพราะต้องใช้นิ้วเท้าเกี่ยวเชือกเอาไว้ (ดีนะที่อยู่บ้านเก่าชอบปีนต้นไม้เล่น)
ยูริไต่ลงมาจนถึงด้านล่าง ร่างสูงรีบใส่รองเท้า เจสสิก้ามองเข้าไปในบ้านและก็ต้องตกใจเมื่อเห็นคยูฮยอนกำลังรินน้ำอยู่ในครัว ซึ่งก็เป็นจังหวะที่ทั้งคู่หันมามองกันพอดี
“ยูล เร็วค่ะ มันเห็นเราแล้ว”เจสสิก้าดึงแขนยูริให้ยืนขึ้น
“ไปค่ะ วิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่จะวิ่งได้นะ”ยูริสั่งร่างบาง
“เฮ้ย!อย่าหนีนะ ชีวอนพวกมันหนีไปแล้ว”คยูฮยอนตะโกนเรียกชีวอนที่นอนอยู่ในห้องด้านบน
“ว่าไงนะคยู พวกมันหนีไปอย่างนั้นเหรอ”ชีวอนวิ่งถือปืนลงมา
“ไปเร็ว พวกมันหนีไปทางนั้น”คยูฮยอนชี้ไปทางในป่าทึบ
“แล้วจะหามันเจอมั้ยเนี่ย”ชีวอนพูดอย่างหัวเสีย
ทั้งสองวิ่งไล่ตามยูริกับเจสสิก้าเข้าไปในป่า ยูริพาเจสสิก้าวิ่งลึกเข้าไปในเขตป่าทึบ สองสาวมองหาทางที่จะซ้อนตัวได้
อีกด้านหนึ่งลี มินโฮสารวัตรหนุ่มก็นำกำลังมาบุกที่เซฟเฮ้าส์
“พวกมันหายไปไหนกันหมดเนี่ย”มินโฮมองไปรอบๆบ้าน
“สารวัตรครับ มาดูข้างนอกนี่ก่อนครับ”จ่าแก่ๆคนหนึ่งพูด
“เชือก แสดงว่าคุณยูริกับเจสสิก้าหนีออกไป”มินโฮจับเชือกและหันไปมองด้านหลัง
“สารวัตรครับ เศษผ้าขาดนี่ ดูท่าทางจะไปทางในป่านั่นครับ”ตำรวจนายหนึ่งพูดขึ้นมา
“เรียกกำลังเสริมและเจ้าหน้าที่ที่ชำนาญป่าแถบนี้มาด้วยนะ ป่านี้มันทึบมาก หลงทางคงแย่แน่ๆ”มินโฮออกคำสั่งกับลูกน้อง
“สารวัตรลูกสาวผมจะปลอดภัยมั้ยครับ”
“คุณไม่ต้องห่วงนะครับ พวกเราจะพยายามเต็มที่ ท่านกลับไปรอที่บ้านก่อนเถอะครับ”
“แต่ผมอยากไปด้วย ลูกสาวคนเดียวของผมอยู่ในป่านั่นกับไอ้บ้า 2 คนที่มันคิดทำร้ายลูกผม ผมไม่น่าพามันมาใกล้ชิดลูกผมเลย”ควอน ซังวูสำนึกผิดกับเรื่องที่เกิดขึ้น
“ก็ได้ครับ คุณใส่ชุดนี้และเดินตามผม อยู่ใกล้ผมไว้นะครับไม่งั้นหากคุณหลงอีกคนคงแย่”
“ครับสารวัตร”ซังวูเดินไปกับกลุ่มของสารวัตรลี
“ยูล...หยุดก่อน สิก้าไม่ไหวแล้วค่ะ สิก้าหิวน้ำ”
“อดทนอีกนิดนะ ยูลได้ยินเสียงน้ำตก เราไปทางนั้นกันเถอะ”ยูริจับมือเจสสิก้าเดินไปตามทางที่ได้ยินเสียงน้ำตก
เจสสิก้าเดินตามไปอย่างช้าๆ เธอแทบจะหมดแรง ขาเริ่มสั่นเพราะวิ่งออกมาไกลมากพอสมควร ชีวอนกับคยูฮยอนวิ่งตามมาติดๆแต่ก็คาดหลงจนได้
ยูริพาเจสสิก้ามาถึงน้ำตก ร่างบางวิ่งไปหาน้ำเพื่อจะดื่มแต่ยูริดึงมือเธอเอาไว้ก่อน
“สิก้าอย่าเพิ่งดื่ม รออีกนิดนะคนดี”ยูริพาเจสสิก้าไปที่ต้นน้ำ เจสสิก้ามองน้ำใสๆและยิ้มออกมา
“กินน้ำได้หรือยัง สิก้าหิวน้ำ”
“ได้แล้วค่ะ ตรงนี้เป็นต้นน้ำ เราสามารถทานได้”
“เราจะรอดมั้ยคะยูล”เจสสิก้าทำท่าจะร้องไห้
“ต้องรอด เราสองคนต้องรอดแน่ๆ เชื่อยูลนะคนดี”ยูริกอดปลอบขวัญเจสสิก้า
ยูริมองไปรอบๆน้ำตก ร่างสูงมองเข้าไปใต้น้ำตกก็เห็นถ้ำเล็กๆอยู่ใต้น้ำตก
“สิก้า เราเข้าไปอยู่ในนั้นกัน ตอนนี้ก็ใกล้ค่ำแล้ว ป่ะ”
“ถ้ำเหรอ แล้วมันไม่มีสัตว์อยู่ในนั้นเหรอ”เจสสิก้ามองอย่างหวาดๆ
“เดี๋ยวเราเข้าไปดูก่อนแล้วกันนะ สิก้าตามหลังยูลมานะ”ยูริเดินนำหน้าไปก่อน
ทั้งสองสาวเดินสำรวจในถ้ำ ตอนแรกนึกว่ามันแคบแต่พอเดินเข้าไปข้างใน มันกว้างมากพอที่จะหลบซ้อนตัว
“ทำไมในนี้มีที่นอนกับกองฟืนด้วยล่ะยูล หรือว่ามีคนอยู่ในนี้”เจสสิก้าเกาะแขนยูริแน่น
“ไม่น่ามีหรอก ที่นอนฝุ่นเกาะขนาดนี้คงไม่มีใครมาที่นี่นานแล้วล่ะ”
ยูริสำรวจไปรอบๆเธอเห็นเครื่องมือจับปลาหลายชนิด วางพิงที่ผนังถ้ำ ร่างสูงยิ้มและเดินไปจับแหออกมา
“จะทำอะไรคะ”
“หาปลา คืนนี้เราจะมีปลากินเป็นอาหารกัน”ยูริออกไปหาปลาข้างนอก เจสสิก้าจึงทำความสะอาดที่นอนเพื่อที่คืนนี้จะได้มีที่นอน
ซังวูมองไปรอบๆป่า ป่าตอนกลางคืนมันช่างน่ากลัวยิ่งกว่าอะไร ลูกสาวเขาจะเป็นยังไงบ้างนะ เจสสิก้าอีกคน ป่านนี้คงกลัวกันแย่
มินโฮกำลังคุยกับเจ้าหน้าที่ป่าไม้ เขาถามถึงเส้นทางในป่านี้ แต่สายตาก็พลันไปเห็นควันไฟ ซึ่งไม่ไกลจากที่พวกเขายืนอยู่นัก
มินโฮสั่งให้ทุกคนเดินไปตามควันนั่น แต่อย่าทำเสียงดังเพราะอาจเป็นชีวอนหรือโจรป่าก็ได้
ชีวอนก่อไฟและนอนหลับเอาแรง คยูฮยอนเป็นคนย่างเนื้อกระต่ายป่าที่ชีวอนจับมาได้ช่วงเย็น สายตาก็มองชีวอนไปด้วย คยูฮยอนรู้สึกกลัวขึ้นมา หากพ่อเขารู้เรื่องนี้คงโกรธเขามาก ยิ่งลุงซังวูเป็นเพื่อนรักกับพ่อเขาอีก
มินโฮให้ตำรวจล้อมบริเวณนั่นไว้ สารวัตรหนุ่มมองไปยังกองไฟที่ถูกจุดขึ้นมา ก่อนที่จะชาร์ตตัวของคนที่อยู่รอบกองไฟ
“อย่าคิดหนีนะไม่งั้นฉันยิงแน่ๆ”มินโฮขู่ชาย 5 คนที่นั่งตรงกองไฟ
“พวกตัดไม้ทำลายป่า พวกผมจัดการเองครับ”เจ้าหน้าที่ป่าไม้ให้ลูกน้อง 3 คนมัดชายทั้ง 5 คน เอาไว้กับต้นไม้ และวอล์ออกไปยังศูนย์ว่าให้พาเจ้าหน้าที่มารับตัว 5 คนนี้ไป
“น่าเสียดายจริงๆ ผมว่าเราหาที่พักกันก่อนดีกว่ามั้ยครับ”มินโฮพูดกับทุกคน
“สารวัตรครับ ผมเจอผู้ชายสองคนทางด้านโน้นครับ”ตำรวจนายหนึ่งเดินมารายงานอย่างกระหืดกระหอบ
“ผู้ต้องหาของเราหรือเปล่าดาบ”
“ใช่ครับ พวกมันนอนหลับอยู่ตรงนู้นครับ”
“ดี งั้นเราก็รีบไปกันเถอะ”มินโฮรีบวิ่งนำไปก่อน
*************************
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
แมนมากค่ะยูลขาาาา
จับมันให้ได้นาะ
พวกนิสัยไม่ดี