คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter : 2
2
ยุนอานั่หน้ามุ้ยมาลอทา เสสิ้ามอหน้านรัและเอ่ยถามออมา
“ยุนเป็นอะไระ ทำไมหน้ามุ่ยเียว”
“ยุนไม่อบให้เสไปสนิทสนมับนอื่น โยเพาะนที่ื่อยูริ”
“ทำไมเหรอะ ุยูริเป็นเพื่อนบ้านเสนะะ” เสสิ้ามอหน้ายุนอาอย่าไม่เ้าใ
“ยุนไม่อบสายาที่เ้ามอเส ยุนหึ” ยุนอาหันมามอเสสิ้า
“โธ่...ยุนะ เราเป็นแฟนันมาั้ 2 ปีแล้วนะะ เสไม่เยนอลู่นอทาเลยนะ”
“ยุนอโทษ ยุนแ่หวเสอ่ะ” ยุนอาทำหน้าเศร้าและหันไปับรถ่อ
“ยุนะ เสรัยุนนะะ” เสสิ้ายิ้มให้นรั
“ยุน็รัเส่ะ” ยุนอายิ้มหวานให้เสสิ้า
ร้านอาหารบรรยาาศแสนโรแมนิ ยุนอานัุ่ยับเสสิ้า ทั้สอหัวเราะันิั ยิ่เสียเพลที่ลอเบาๆ ยิ่สร้าบรรยาาศ
“เราไม่ไ้ไปเที่ยว้วยันนานแ่ไหนแล้วะเส”
“อือ...เือบ 3 เือนแล้วมั้ะ ยุนมัวแ่ไปถ่ายแบบ่าประเทศ ทิ้ให้เสเหาอยู่นเียว” เสสิ้าทำหน้าอนๆ
“เสะ ยุน้อทำานนี่ะ เอาี้แล้วัน อี 2 วัน ยุนะไปถ่ายแบบที่ทะเล เสสนใไปับยุนมั้ยะ” ยุนอาับมือนรัอย่าเอาใ
“อยาไป่ะ แ่น่าเสียาย เสไปว่าอ่ะ่ะ พอีที่บริษัทมีานเปิัวไวน์ยี่ห้อใหม่ อโทษ้วยนะะยุน” เสสิ้ามอหน้านรัอย่ารู้สึผิ
“เฮ้อ...ทุทีสิน๊า เอาเถอะ รอให้เราว่ารัน่อนแล้วันนะะแล้ว่อยไปเที่ยว้วยัน”
“อโทษริๆนะะยุน”
“ไม่เอาน่า...ยิ้มหน่อยสิ ยุนไม่โรธเสหรอนะ อื้อ...ืนนี้ยุนะไปเที่ยวับเพื่อนๆ เสะไป้วยหรือเปล่าะ”
“ไม่ีว่า่ะ เสมีประุมอนเ้า”
“เี๋ยวยุนไปส่เสที่บ้าน่อนแล้วันนะะ” ยุนอามอหน้าแฟนสาว ั้แ่เริ่มทำานทั้เธอและเสสิ้าไม่่อยมีเวลาให้ันเลย
พอมาส่เสสิ้าเสร็ ยุนอา็ับรถออไปทันที ร่าโปร่มุ่หน้าไปที่ผับที่นัเพื่อนๆนาแบบเอาไว้
“ยุนอามาแล้วเหรอ มา้านะย่ะเธอ” ยูอีพูีบปาีบอ
“อโทษที พอีันพาเสไปทาน้าวและเลยไปส่ที่บ้านมาน่ะเลยมา้าไปหน่อย”
“นี่ยุน ันะแนะนำเพื่อนันให้รู้ั แ่อนนี้ีไปเ้าห้อน้ำ รอแปบนะ” ยูอียิ้มให้ยุนอา
“เรามานแ้วันีว่า ไหนๆืนนี้็ไ้พัผ่อน่อนไปถ่ายแบบที่ทะเล” นานะูแ้วึ้นให้เพื่อนๆน
“ีนะที่เนี้เราไ้ไปถ่าย้วยัน อนแรันิว่าะเหาะอี” ยุนอายิ้มให้เพื่อนสาว
“แฟนเธอไม่ไป้วยเหรอยุน” นานะถามอย่าสสัย เห็นเพื่อนทำหน้าเศร้าๆ
“เสทำานน่ะ เลยไป้วยไม่ไ้ เฮ้อ...มีแฟน็เหมือนไม่มีเลยนะันเนี่ย” ยุนอายแ้วในมือึ้นื่มพรวเียวนหม
“อฮยอนมาพอีเลย” ยูอียิ้มให้นมาใหม่ ยุนอาหันไปมอ้านหลั
OoO..................................ะลึ่ะ
“ยุนอา สาวสวยนนี้ื่ออฮยอนเพื่อนันเอ๊ะ อนี่ยุนอานะ” ยูอีแนะนำทั้สอให้รู้ััน
“สวัสี่ะ”อฮยอนยิ้มให้ยุนอา รอยยิ้มนั่นทำให้ยุนอามออย่าหลใหล
“ยินีที่ไ้รู้ันะะุอฮยอน” ยุนอายิ้มที่ใรๆ็ิว่ามันมีเสน่ห์ที่สุให้แ่หิสาว
“เรียอ็ไ้่ะุยุนอา”
“นั่่อนสิะ” ยุนอายับที่ให้อฮยอนนั่
“อบุ่ะ” อฮยอนส่สายาอย่ามีวามหมายให้ับยุนอา ร่าโปร่ยิ้มมุมปานิๆสบาลับไป
“พวเธอุยันไป่อนนะ ันับนานะะออไปเ้น” ยูอีึมืออนานะออไปเ้น
“เอ่อ...ไปันหมเลย ุรู้ัับยูอีนานแล้วเหรอะ” ยุนอาเริ่มวนอฮยอนุย
“่ะ เราเรียนมหาลัย้วยันน่ะ่ะ ุยุนอาเป็นนาแบบเหรอะ” อฮยอนยัยิ้มหวานให้ยุนอา
“่ะ เอ่อ...เรียยุน็ไ้นะะ”
“เรามาื่มันีว่านะะ เพื่อมิรภาพอเรา่ะ” สายาที่ยั่วยวนออฮยอนทำให้ยุนอาแทบละลาย
“เพื่อมิรภาพอเรา่ะ” ยุนอายแ้วอัวเอมาื่ม แ่สายายัมออฮยอนหวาน่ำ
พอึหน่อยสอสาว็เริ่มยับเ้าหาันเรื่อยๆ ยุนอาและอฮยอนส่สายาให้ันอย่าหวานึ้
“เราไป่อที่อื่นันมั้ยะ” ยุนอามออฮยอนอย่าเ้าเล่ห์
“ไปที่ไหนีล่ะะ” อฮยอนระิบ้าหูร่าโปร่้วยเสียแหบพร่า
“อนโอยุนไ้มั้ย เราไปื่มันสอนีว่านะะ” สายายั่วยวนที่ยุนอาส่ไปให้อฮยอนมัน่ามีเสน่ห์่อนที่มอเหลือเิน
“็ไ้่ะ เี๋ยวอไปบอยูอี่อนนะะ ยุนรออแปบนะ” ่อนะเินออไปอฮยอน็ทิ้สายายั่วยวนให้ยุนอาไ้ยิ้มามอย่าเพ้อๆ
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
อนโอยุนอา
ร่าโปร่เปิประูห้อให้อฮยอนเินเ้าไปในห้อ่อน ส่วนัวเธอ็ปิประูและล็อห้อ สายายัโลมเลียเรือนร่าออฮยอนไม่ว่าา
“ื่มอะไรีะ”
“ไวน์ีว่ามั้ยะ วิวรระเบียห้ออยุนสวยีั” อฮยอนเินไปหยุอยู่รระที่ระเบีย
“ุนี้มวิวไ้สวยที่สุ่ะ ยุนถึเลือื้อห้อนี้ไะ” ยุนอาเอาแ้วไวน์มายื่นให้อฮยอน
“อบุ่ะ เรานั่ื่มันรนี้ีว่านะะ บรรยาาศำลัี” อฮยอนเินนำไปที่ระเบีย ยุนอา็เินาม
ยุนอามอใบหน้าออฮยอน ยิ่้อแสันทร์ใบหน้าอหิสาว็ยิ่สวย ยุนอายับเ้าไปใล้อฮยอนมาึ้น
“อรู้ัวมั้ยะ ว่าอเป็นนที่สวยมาๆ”
“ยุน็สวยนะะ” อฮยอนหันมาสบาับยุนอา ทั้สอสบาันอย่า้นหาวามหมายในแววา
“อี 2 วัน ยุนะไปถ่ายแบบที่ทะเลพร้อมับยูอีและนานะ อไป้วยันนะะ”
“ยูอีวนอแล้ว่ะ แล้ว...อ็...ลไป่ะ” อฮยอนพูให้ยุนอาลุ้นำอบอเธอ พอพูบยุนอา็ยิ้มว้าทันที
“ีใั เรามาื่มัน่อีว่านะะ” ยุนอาับอฮยอนนั่ื่มันนเริ่มมึน
ยุนอาหันไปมอหน้าอฮยอน สายาับ้อไปที่เรียวปาสวยอหิสาว อฮยอนเผยอปาเิวนให้ยุนอา เธอมอออว่ายุนอา้อารอะไรและเธอ็้อารเ่นเียวัน
ยุนอาูบอฮยอน ยิ่หิสาวไม่ัืนยุนอา็หนัๆ นริมฝีปาบยี้ันรุนแรเร่าร้อน ยุนอาพาอฮยอนมาที่เียทั้ๆที่ริมฝีปายับเบียันอยู่
“อะ ุรู้ัวมั้ยว่าุสวยมาๆเลย” ยุนอาพูเสียแหบพร่าอยู่ที่ออออฮยอน
“ูบันสิะยุน ูบให้ทั่วัวเลยนะะ ืนนี้ันะยอมุทุอย่า” อฮยอนปรือามอยุนอาทีุ่ไร้อยู่ที่้นออเธอและำลัเลื่อนลไปที่ออิ่ม
“ถึอไม่พู ยุน็ะินอทั้ัวอยู่แล้ว่ะ”
“ินให้เ็มที่นะะ และ็ินให้อร่อย้วยนะะที่รั” อฮยอนส่เสียพูระเส่า้าหูยุนอา
“เธอนี่่าร้อนแรเหลือเินนะอฮยอน ืนนี้เรามามีวามสุ้วยันนะะ”
“อ๊า...ยุนา ูบอหน่อยสิะที่รั” อฮยอนส่สายายั่วยวนยุนอา
“ไ้สิะที่รั” ยุนอา้มลไปประบปาเรียวสวยอย่าูื่ม
ยุนอามอบบทรัที่เร้าร้อนให้ับอฮยอน ยิ่อารม์ระเิระเิทีุ่ไม่อยู่ อฮยอนยิ่ร้อนแรมาว่าเิม ยุนอายิ้มออมา เมื่อไ้รับารอบสนอที่พึพอใ ร่าโปร่ยอมรับว่าบทรัที่อฮยอนแสออมา เสสิ้าเทียบไม่ิเลย วามรัที่เรียบ่าย บทรัที่เรียบ่าย บารั้็ทำให้เธอเบื่อเหมือนัน มีหลายรั้ที่เธอแอบไปหาวามสุาผู้หินอื่น แ่อฮยอนนนี้อบสนอวาม้อารอเธอไ้หมทุอย่า ไม่ว่าะบทรัที่รุนแร อฮยอน็อบลับเธอมาแบบรุนแรเหมือนัน มันทำให้บทรัยิ่หฤหรรษ์มาึ้น สอร่ายันัวเนียันอยู่บนเีย ยุนอาัหัวไหล่อฮยอน สะโพยัทำหน้าที่ยับและโยไปมา แรระแทที่ส่ไปอฮยอน็อบโ้ลับมาแรพอัน สายาที่มอันเหมือนำลัแ่ันว่าใระนะ รอยยิ้มที่ส่ให้ันมันยิ่ท้าทายบทรั ยิ่โยเร็วเท่าไหร่สอสาว็ยิ่พอใ นสามารถพาันไปแะอบฝั่ทาสวรร์ ไ้สำเร็ ยุนอาล้มัวลนอนหอบเหนื่อยอยู่บนัวออฮยอน ที่อนนี้หลับาพริ้มเพราะวามเหนื่อยไม่แพ้ัน แ่รอยยิ้มอทั้สอยัระบายอยู่บนใบหน้า ่าน่าพอใบทรัอันและัน
๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐๐
ยุนอาเ้าู้ อฮยอนร้อนแร (-_-'')
ความคิดเห็น