[SF] เรื่องเล่าจากเด็กไร้เดียงสา

เนื้อเรื่อง

[SF] เรื่องเล่าจากเด็กไร้เดียงสา

[KeitaXKeita Forever!!]

คำเตือนก่อนอ่าน อย่าเม้นควาย สั้นๆง่ายๆเข้าใจ๊??

                หวัดดีฮะ วันนี้ก็เป็นอีกวันนึงที่ผมมาอัพได ผมฟุรุยะ เคตะ คนเดิมนั่นแหละฮะ ปกติผมไม่ใช่คนที่จะเขียนอะไรลงในไดตัวเองแบบนี้ง่ายๆหรอกฮะ แต่มันมีเรื่องที่ผมไม่เข้าใจ เรื่องที่ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร มันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างผมกับพี่เคตะฮะ เขาเป็นรุ่นพี่ของผมที่โรงเรียน แล้วก็เป็นเพื่อนบ้านกันด้วย ผมกับเขาก็สนิทกันพอสมควร ใครก็ตามที่อ่านเรื่องของผมแล้วก็ช่วยบอกผมหน่อยนะฮะว่าเรื่องเหล่านี้มันคืออะไรกันแน่???

                วันนั้นที่เกิดเรื่องนั้นมันเป็นวันอาทิตย์ฮะ โรงเรียนผมหยุดวันนี้...ว้าแย่จังเลยอ่ะ พ่อกับแม่ผมไม่มีใครอยู่บ้านเลย รวมทั้งพี่ชายแล้วน้องสาวตัวแสบของผมด้วย พวกเขาไปเที่ยวที่เขาเรียกว่าเดทกันฮะ มันคืออะไรนั้นผมเองก็พอเข้าใจ ผมเองก็อยากเดทเหมือนกันอ่ะ ในฐานะพี่ชายระหว่างผมกับพี่เคตะ พี่เคตะเขาก็เคยบอกผมนะฮะว่าอยากพาผมไปเดท ผมก็เลยบอกไปว่าผมอยากไปดิสนีย์แลนด์ฮะ

                “ดูบ้านดีๆล่ะเคจัง อย่าให้ขโมยขึ้นบ้านนะบ้านเรายิ่งมีของนิดเดียวอยู่ด้วย”   น้องสาวที่หน้าตาเหมือนจักรยานบอกกับผมด้วยท่าทางกวนส้นเหลือเกิน ผมก็ต้องปล่อยมันไปแหละฮะ เพราะที่มันทำเพราะมันยังเด็กอยู่เลย

                “อื้อ เมื่อไหร่จะก้าวออกจากบ้านสักทีเนี่ย? รำคาญ”   ผมบอกปัดๆไม่มองหน้ามัน ไม่อยากเห็นหน้ากวนๆของมันเลย แต่หน้าตามันก็คล้ายๆผมนั่นแหละ อ้าว....ผมไม่ได้ว่าตัวเองใช่ไหม?

                “คงกลับค่ำหน่อยนะ”   ทั้งพ่อทั้งแม่แล้วก็ทุกคนในบ้านแหละที่บอกมาแบบนี้ ผมต้องอยู่คนเดียวอีกแล้วหรือเนี่ย? นั่นมันก็เป็นเรื่องปกติของผมแหละฮะ ไม่เป็นไรหรอกผมมีพี่เคตะเป็นเพื่อนอยู่ด้วยทั้งคนนี่หน่า  ว่าแล้วผมไปบ้านพี่เคตะจะดีกว่า

                ก่อนจะออกจากบ้านผมมั่นใจแล้วล่ะว่าผมล็อคบ้านไว้หมดแล้ว หน้าต่าง ประตู ไฟ ทุกอย่างปิดสนิทหมดด้วยมือผมหมดแล้ว ที่เหลือก็คือประตูหน้าบ้าน ที่จริงไม่ต้องล็อคก็ได้ แต่เพื่อความปลอดภัยฮะ ผมจำเป็นต้องทำถึงแม้ว่าบ้านของพี่เคตะจะอยู่ตรงข้ามบ้านผมแล้วก็ตาม

                “ผมฟุรุยะ เคตะค๊าบบบบบบ!!~”     ผมตะโกนร้องเรียกแทนการกดกริ่งเรียกคนในบ้าน มันก็เป็นเรื่องปกติอีกเหมือนเคย ผมเป็นคนชอบใช้เสียงมากกว่าน่ะฮะ

                “อ้าวเคจัง...มาแต่เช้าเลยนะ”    พี่เคตะนั่นเองฮะ เขาออกมาต้อนรับผมถึงนี่เชียวหรือ? ปกติคนที่มาเปิดบ้านไม่มาอิก็มิโอะแหละฮะ เพราะพี่เคตะไม่กล้าออกจากธรณีประตูที่บ้านตัวเองเลย ด้วยเหตุผลที่ว่าเสน่ห์แรงเกิน แค่แว๊บออกมานี่สายตาแร้งของข้างๆบ้านก็มีมาเป็นประกายให้เห็น

                “ใช่แล้วฮะ ว่าแต่พี่เคตะเองก็เหอะ มารับผมถึงนี่เชียวเหรอ? ไม่ให้มาอิหรือมิโอะมาล่ะ?”   ผมถามออกไปด้วยความสงสัย ผมเป็นเด็กขี้สงสัยเสียด้วยสิ

                “วันนี้พี่อยู่บ้านคนเดียวน่ะ พอดีที่บ้านไปเที่ยวกันพี่ไม่อยากไปเพราะมันร้อน....รีบๆเข้ามาเหอะเคจัง พี่กลัว”    แล้วผมก็รู้สึกได้ถึงแรงกระพือปีกของแร้งมาแต่ไกล ผมรีบแทรกตัวเข้าในบ้านให้เร็วที่สุดเท่าที่ลำตัวเล็กๆของผมมันจะเอื้ออำนวย

                แกร๊ก...เสียงล็อคประตูดังมาพร้อมกับความโล่งใจของพี่เคตะ ไม่นานนัก...

                “กรี๊ดดดดดดด!!  ทาจิบานะคุง ยอมออกจากบ้านมาแล้วเหรอ???”    เสียงของเด็กผู้หญิงสี่ห้าคนดังขึ้นแล้วก็เงียบไปเมื่อพี่เคตะปิดประตูข้างในบ้าน

                “ฝันร้ายชัดๆ”   พี่เคตะพูดพร้อมกับส่ายหัวแบบระอา ผมได้แต่มองแล้วขำ ไม่รู้ทำไมผู้ชายที่ทุกคนต้องการอยากได้เป็นแฟนนักหนาต้องมาอยู่กับผมด้วยนะ แต่มันก็ดี พี่เคตะหล่อมากเลยล่ะฮะเวลาได้มองใกล้ๆแบบนี้ คนอ่านอิจฉาผมไหมล่า??  ฮ่าๆ

                “เขาชอบพี่หรอกเลยมาน่ะ  เอาเหอะพี่เคตะวันนี้มีเกมส์อะไรใหม่ๆไหมอ่ะ?”   ผมรีบถามทันที นี่แหละฮะจุดประสงค์ของผมที่แท้จริงในการมาหาพี่เคตะแต่ละครั้ง แล้วพี่เคตะก็ใจดีฮะมักจะเอาเกมส์ใหม่ๆมาให้ผมเล่นด้วยเสมอ พี่เคตะเขาชอบสอนผมเล่นเกมส์ฮะ เล่นกับเพื่อนพี่น้องที่บ้านผมก็สนุกนะ แต่เวลาเล่นกับพี่เคตะมันสนุกกว่าหลายเท่า มันมีอะไรที่ไม่เหมือนการเล่นเกมส์ทั่วไปอ่ะ ผมก็ยังไม่รู้มันคืออะไร

                มันแล้วแต่เกมส์ฮะ ถ้าเป็นเกมส์ที่ผมไม่ถนัดผมก็มักจะโดนลงโทษเมื่อเล่นแข่งกับพี่เคตะ แต่การลงโทษของพี่เคตะมันไม่น่ากลัวเลยอ่ะ เขาแค่กัดคอของผมให้มีรอยแดงๆ ก็แล้วแต่พอยด์ที่ผมจะได้ด้วยนะ ถ้าได้น้อยรอยแดงมันก็มาก ผมไม่เห็นว่ามันจะเป็นการลงโทษตรงไหนเลยเนี่ย แต่ก็สบายดีไม่ต้องเจ็บตัว แค่รู้สึกว่าโดนงับที่ซอกคอเบาๆแค่นั้นเอง

                ถ้าถามว่าถ้าผมชนะล่ะ? ผมจะจะลงโทษอะไรพี่เคตะ? คำตอบเดียวที่ผมจะตอบคือ...ผมเล่นเกมส์ไม่เคยชนะพี่เคตะเลยฮะ เขาเล่นเก่งจนชนิดที่ว่าผมสู้ไม่ได้ ผมเป็นคนเล่นเกมส์ที่เก่งที่สุดในห้องนะฮะ ไอ้อากิระที่ได้ชื่อว่าเล่นเก่งอ่ะมันยังเล่นแพ้ผมเลย สงสัยพี่เคตะสอนผมมาดี แล้ววิธีการลงโทษมันก็ทำให้ผมรู้สึกตัวมีสมาธิในการเล่นด้วยแหละมั้ง อันนี้ผมก็มั่วอ่ะ ไม่รู้ ฮ่าๆ

                “เกมส์ใหม่งั้นเหรอ? มีสิ เพิ่งได้มาจากไอ้ริวเลย ที่จริงมันยังไม่ให้พี่หรอกเพียงแต่ว่าตอนมันคุยกะพี่มันกำลังจู่จี๋กับเรียวน่ะ พี่ก็เลยฉวยโอกาสจิ๊กมันมา เมื่อกี๊โทรมาโวยใหญ่เลยแต่พี่ไม่สน ก็อยากเล่นกับเคจังสองคนนี่หน่า”   พอพูดจบพี่เคตะก็เอาจมูกมาซุกๆไซร้ๆที่แก้มผมอ่ะ มันจั๊กจี้นะ ที่บ้านผมเรียกไอ้แบบนี้ว่าหอมแก้มฮะ ผมเห็นว่าพี่เคตะเป็นคนที่ผมสนิทฮะผมถึงยอมให้ทำ แต่ถ้าคนอื่นผมไม่ยอมหรอก ไอ้ชินมันจะขโมยหอมแก้มผมหลายครั้งแต่ผมไม่ยอมมันหรอก ชิๆๆเรื่องอะไร?

                “ดีเลยฮะ ผมก็อยากเล่นกับพี่เหมือนกันแหละ แต่พี่ต้องสอนก่อนแข่งนะ ไม่แน่เกมส์นี้ผมอาจจะชนะพี่ก็ได้ใครจะไปรู้”    ผมพูดพร้อมกับชูกำปั้นขึ้นมาอย่างมั่นใจ พี่เคตะหัวเราะแล้วก็เอามือมาลูบหัวผมเบาๆ แล้วก็เดินนำผมไปยังห้องนอนของเขา ซึ่งๆเป็นที่กบดานของผมและพี่เคตะไปแล้วล่ะ

                ห้องนอนของพี่เคตะวันนี้เป็นโทนสีส้มฮะ เป็นสีที่ผมชอบซะด้วย อ้อ..บ้านหลังนี้เขามักจะให้ลูกชายทำงานบ้านเป็นน่ะฮะ แล้วห้องที่เรียบร้อยนี้ก้เป็นฝีมือของพี่เคตะหมดเลย

                “นี่ไงเกมส์ เสียบไว้อยู่เลยจะเล่นเลยไหมล่ะ?”    พี่เคตะถามพร้อมกับนั่งลงกับหน้าทีวี ตอนนี้ไอ้เกมส์นี้มันกำลังโดนstopเอาไว้ พี่เคตะคงเล่นมาได้นานแล้วล่ะ

                “เล่นเลยฮะ รออะไรอยู่อ่ะ?”    ผมรีบตอบด้วยความที่อยากเล่น

                “งั้นพี่จะสอนเราแค่ครั้งเดียวแค่นั้นนะ”    พี่เคตะบอกพร้อมกับหยิบเอาจอยเกมส์มาอีกอันเพื่อให้ผมเล่น ที่ห้องของพี่เคตะมีทีวีนี่แหละฮะที่เด่นอ่ะ จอใหญ่ม๊าก จนผมอิจฉา

                “ได้เลยฮะ ผมจะล้มพี่ให้ได้เลย”

                แล้วการสอนเล่นเกมส์ก็เริ่มขึ้น.....

                “ตรงนี้ๆๆๆ เคจังกดอย่างนี้นะ มันก็จะขึ้นมาเป็นแบบนี้เห็นไหม? แต่ถ้าเราไม่กดไอ้นี่ไปด้วยไอ้นี่มันก็จะไม่ขึ้น”    หูย  เป็นเกมส์ที่เล่นยากมากเลยฮะ ปกติพี่เคตะสอนนิดหน่อยผมก็จะต่อเองได้ แต่เกมส์นี้มันซับซ้อนมากกว่านั้นน่ะสิฮะ อะไรไม่รู้นักหนา สะสมทำไมไอเทมเนี่ย ไม่ใช่เกมส์ออนไลน์สักกะหน่อย-*-

                “เล่นยากจังเลยเนอะพี่เคตะ แต่ก็สนุกดีฮะ”  ผมบอกพร้อมกับยิ้มตาตี๋ไปให้พี่เคตะ

                “งั้นเหรอ?...แต่พี่ว่าจับกดเราน่ะจะง่ายกว่านะ”    พี่เคตะบอกเสียงแปร่ง ผมไม่ได้เอะใจอะไรนักหรอก ผมหันหน้ามองเกมส์ต่อไป

                แล้วผมก็รู้สึกได้ถึงแรงเคลื่อนไหวของพี่เคตะ อ้อจะบอกว่าผมนั่งอยู่กับพี่เคตะบนเตียงฮะ เพราะว่าทีวีมันสูงอ่ะ แล้วนั่งบนเตียงนุ่มๆมันยังจะดีกว่า

                “มันคืออะไรเหรอฮะ? ที่ว่าจับกดน่ะ?”   ผมถามออกไปยังไม่ละสายตาจากเกมส์ บอกได้เลยว่าผมงง จับกดคือไรเหรอ? ผมไม่เข้าใจ (โธ่...เคตตี้)

                “อยากรู้ไหมล่ะ? พี่จะได้บอกคำตอบให้แบบละเอียด”    พี่เคตะบอกยิ้มตาหยีกลับมา เป็นรอยยิ้มแปลกๆนะผมว่า ผมมองพี่เคตะเนิ่นนานก่อนที่จะตอบ

                “ก็อยากรู้ฮะ พี่จะบอกยังไงเหรอ?”   ไม่รู้ว่าคำตอบผมมันส่ออะไรออกมาหรือเปล่า พี่เคตะยิ้มกว้างเลยฮะทีนี้ ผมไม่เข้าใจอ่ะ แต่ผมเริ่มเสียวสันหลังยังไงไม่รู้แล้วสิ รอยยิ้มของพี่เคตะเหมือน.....รอยยิ้มของเสือเจ้าเล่ห์ที่คอยจ้องจะตะครุบเหยื่อ

                “อย่างนี้แหละนะ”    ว่าแล้วพี่เคตะก็เอาจอยเกมส์ออกจากมือผมวางไว้ข้างล่างของเตียง แล้วพี่เคตะก็ผลักไหล่ให้ผมนอนลง ผมก็นอนลงตามอย่างง่ายๆ มันคืออะไรหรือฮะ? มันต้องเล่ายาวจนขนาดต้องนอนฟังเลยเหรอ? รอยยิ้มกรุ้มกริ่มแบบพอใจมันคืออะไรอ่ะพี่เคตะ? อยากเล่ามันให้ผมฟังขนาดนั้นเลยเหรอ?

                แล้วพี่เคตะก็ขึ้นคร่อมผมฮะ มันเป็นเรื่องธรรมดาที่พี่เคตะจะขึ้นผมแบบนี้ เพราะเวลาผมโดนลงโทษพี่เคตะก็มักจะขึ้นคร่อมผมเป็นประจำอ่ะแหละ

                “เอาล่ะนะ รับรู้ไว้ดีๆล่ะ”   พอพูดจบพี่เคตะก็ทำเหมือนเคยอ่ะ เขาเอาริมฝีปากของเขามาแตะกับริมฝีปากของผม พี่เคตะมักจะทำกับผมแบบนี้เมื่อผมได้มองหน้าพี่เคตะแบบนานๆอ่ะ ที่บ้านผมเรียกมันว่าจูบฮะ ผมเห็นพ่อกับแม่ทำด้วยแหละ น้องสาวผมมันบอกว่าไว้ทำกับคนที่เราชอบ แล้วผมก็ชอบพี่เคตะฮะ ผมเลยให้เขาทำ เรื่องนี้พี่เคตะไม่รู้หรอก ผมไม่กล้าบอกเขาอ่ะ..ผมอาย กลัวพี่เคตะรังเกียจผมที่ผมเป็นผู้ชาย 

                แต่ทว่าคราวนี้พี่เคตะไม่ได้จูบผมเหมือนที่ผ่านมา พี่เคตะเขาเอาลิ้นมาวุ่นวายในปากผมด้วยอ่ะ-*- เอามาทำไมอ่ะ? แต่ผมก็ชอบนะมันแปลกดี แล้วลิ้นน้อยๆของพี่เคตะก็มาพันกับลิ้นของผมให้วุ่นเลย ผมไม่รู้เลยว่าเป็นลิ้นของใครกันที่ชนในช่องปากกันไปมา ผมไม่ไหวแล้ว...

                “อ๊า...”    ผมร้องมันออกมาอ่ะ พี่เคตะทำแบบนี้ทำเอาผมหวั่นไหวขึ้นไปอีกนะเนี่ย พี่เคตะเขาจูบเก่งมากเลยฮะ ผมอยากจูบแบบนี้เป็นบ้างจัง ไว้วันหลังให้พี่เคตะสอนผมดีกว่า อิอิ จะได้เอาไว้ใช้กับพี่เคตะได้ถูกไง พี่เคตะจะได้ชอบ

                แล้วมือของพี่เคตะก็ลูบลงมายังเนินอกของผม มือใหญ่ๆนั้นลูบไปมาอย่างบ้าคลั่ง วันนี้ผมใส่เสื้อยืดมาอะ พี่เคตะเลิกเสื้อผมขึ้นซะสูงเลย-*- แต่มือนั้นก็ไม่หยุดอยู่แค่เนินอกผม มันลงไปเรื่อยๆจัดการปลดกางเกง แล้วก็ล้วงเข้าไป......

                “อ๊ะ?? พี่เคตะจะทำอะไรน่ะฮะ? เว้นตรงนั้นไม่ได้หรือไง? มันเป็นที่ต้องห้ามนะ ถึงเป็นพี่เคตะเองก็เหอะ ผมไม่อยากจะให้ยุ่งสักเท่าไหร่เลย”   ผมบอกไปด้วยความอาย พยายามไม่มองพี่เคตะ

                “งั้นค่อยเอาไว้ก็ได้เนอะ ถอดเสื้อหน่อยสิเคจัง พี่อยากเห็นเราแบบทุกตารางนิ้วอ่ะ เราน่ารักจนพี่อดใจไม่ไหวเลยรู้ไหม??  นะเคจัง”    พี่เคตะส่งเสียงอ้อนออกมา เป็นใครก็ใจอ่อนแหละฮะ แต่มันไม่ไหวนาให้ผมถอดเสื้องั้นเหรอ? เขินแย่เลย^////^  เอ๊ะ เมื่อกี๊พี่เคตะชมผมว่าน่ารักด้วยนี่ฮะ

                “พี่บอกว่าผมน่ารักงั้นเหรอฮะ???”   

                “ใช่สิ เคจังน่ารักที่สุดในโลกเลยล่ะ รู้ไหมพี่รักเคจังมากเลย? พี่อยากให้เคจังยอมรับพี่ด้วย...”    ประโยคของพี่เคตะนี้ทำให้ผมล่องลอยไปชั่วคราว ผมไม่ได้ฝันไปใช่ไหม? เมื่อกี๊พี่เคตะบอกว่ารักผมด้วยแหละ

                “พี่รักผมงั้นเหรอ?”

                “ใช่ไง อยู่มาตั้งนานแล้วไม่รู้งั้นเหรอ? พี่รักเคจังนะ รักตลอดเวลา อยากเจออยากกอดอยากจูบ อยากทำทุกอย่างให้เคจังมีความสุข พี่ทำให้เราได้ทุกอย่าง แต่เรื่องนี้พี่ขอนะ”

                “พี่เคตะฮะ เราใจตรงกันแล้วงั้นเหรอ? พี่รู้ไหมว่าผมรักพี่เหมือนกัน ผมรักพี่มาตั้งนานแล้วล่ะ ตั้งแต่ที่พี่สอนให้ผมเล่นเกมส์ พี่เป็นคนที่ผมอยากเล่นเกมส์ให้ชนะมากที่สุด” (เฮ้ยๆๆ คนละเรื่องแล้วแก)

                “งั้นก็เปิดใจรับพี่นะ”    พูดจบพี่เคตะก็ถกเสื้อผมให้สูงขึ้น เป็นสัญญาณบอกว่าจะถอดให้ผม ผมผงกหัวขึ้นมาเล็กน้อยแล้วเสื้อก็ออกมาจากตัวผมอย่างง่ายดาย ลมจากเครื่องปรับอากาศเข้ามาปะทะร่างผม ทำให้ผมรู้สึกตัวแล้วรู้สึกอายขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ไม่รู้เพราะแรงหนาวหรือว่ายังไงผิวของผมมันแดงเหมือนกับแพ้ยา ผมว่าใบหน้าของผมมันก็คงไม่ต่างกันหรอก

                พี่เคตะได้เลื่อนใบหน้าของตัวเองลงมายังหน้าอกของผม เขาขบเม็ดติ่งสีชมพูสองเม็ดที่มีไว้แปะบนอกของผม ผมขนลุกหน่อยๆเกิดมาผมไม่เคยโดนใครมาเล่นกับหน้าอกผมแบบนี้ มันทำให้ผมอยากให้พี่เคตะทำกับผมต่อไป อะไรก็ได้ ความรู้สึกของผมมันบอกผมว่าต้องการ ทั้งๆที่สิ่งที่ผมต้องการนั้นผมยังไม่รู้เลยว่ามันคืออะไร?

                “อ๊า...”   เป็นเสียงของผมอีกครั้ง ผมรู้แล้วว่ามันคือเสียงของความพอใจ แล้วก็เป็นเสียงที่มันมาจากความสุขของผม ผมชักเคลิ้มไปแล้วสิ

                จากหน้าอกที่พี่เคตะเล่นมันจนเปียกชื้นไปด้วยน้ำลาย พี่เคตะก็ไล่ใบหน้าลงเรื่อยๆ จนถึงอาณาเขตต้องห้ามของผม

                “พี่เคตะฮะ..ไม่ได้เหรอ?”   ผมพูดเป็นเชิงขอร้อง

                “เคจังให้พี่ได้ทำเถอะนะพี่ไม่ไหวแล้ว”    เสียงนั้นฟังแลดูกระเซ่า ผมสงสารมากฮะ พี่เคตะคงจะไม่ไหวแล้วจริงๆอ่ะ

                แล้วผมก็ปล่อยให้เลยตามเลย พี่เคตะรีบปลดกางเกงผมลงอย่างไม่รอช้า แล้วเขาก็.....

                “ฮ๊า.........”     สิ่งที่ได้เล่นกับจูบของผมเมื่อกี๊ได้ไปเล่นกับเจ้าน้องชายของผมแทน พี่เคตะนั่นแหละเป็นคนทำมัน พี่เคตะฝังหน้าลงงุดกับของรักของผม ตอนนี้ร่างกายผมมันร้อนเหมือนกับอยากจะระบายออกมา อะไรก็ได้ที่ปลดปล่อยออกมา ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง พี่เคตะกำลังจะให้ผมปล่อยบางอย่างที่ว่านั้นออกมา ผมรู้สึกไม่ไหว ไม่รู้เหมือนกันว่าอะไรไม่ไหว ยิ่งนานพี่เคตะยิ่งเล่นกับมันเร็วและแรงขึ้นเรื่อยๆ มันทำให้ผมรู้สึกชอบยังไงอย่างบอกไม่ถูก ความรู้สึกว่าเป็นความสุข

                “ว้า...ออกมาแล้วเหรอ???”    พี่เคตะพูดออกมาแบบเสียดาย พร้อมกับเบ้ปากมอง ผมไม่เข้าใจว่ามันคืออะไร แต่เท่าที่เห็นก็คือของเหลวสีข้นขาวออกมาจากของรักของผมฮะ ผมตกใจสุดขีด มันออกมาได้ยังไงกันเนี่ย????

                แต่พอมันออกมาผมก็รู้สึกว่าผมล่องลอยขึ้นนะ ผมรู้สึกสบายยังไงบอกไม่ถูกแหะๆ

                แล้วพี่เคตะก็ใช้มือจับเอาของเหลวที่ว่านั้น มันเปื้อนมือพี่เคตะไปหมดเลยอ่า สกปรกออก แล้วพี่เคตะก็ใช้มือที่เปื้อนของเหลวนั้นมาใส่....

                “สกปรกนะฮะ พี่จะทำอะไรอีกน่ะ???”   ผมงงอีกแล้ว มันจบแล้วไม่ใช่หรือไง? พี่เคตะจะทำอะไรอีก?

                “อย่าคิดว่าของตัวเองเสร็จแล้วคนอื่นจะเสร็จตามน่ะ”   พี่เคตะพูดแบบเจ้าเล่ห์ แล้วมือเปื้อนไอ้นั่นก็เข้ามาช่องทางอีกช่องทางนึงจนได้

                จากนิ้วนึงเป็นสองนิ้ว...มันรู้สึกอึดอัดอ่า เขายัดมันมาเรื่อยๆ พี่เคตะจะมาทำอะไรตรงนี้กับผมกันนะ?

                “เจ็บหน่อยนะ พี่จะค่อยๆก็แล้วกัน”    พี่เคตะบอกหลังจากที่เอานิ้วมือออก แล้วพี่เคตะก็เคลื่อนตัวขึ้นมาข้างบนคร่อมผมเหมือนเดิม เขาจัดการยกขาผมขึ้นให้มันถ่างออกจากกัน ง่ะท่าเหมือนคนกำลังจะคลอดลูกเลยง่ะ-*-

                “ถ่างห่างๆหน่อยนะ เดี๋ยวเราจะเจ็บ”   พี่เคตะบอก ผมก็ทำตามอย่างว่าง่าย ทำไมผมต้องเจ็บอ่ะ? ผมยังไม่รู้เลยตอนนี้-*-

                แล้วผมก็ได้รู้คำตอบเมื่อพี่เคตะเอาอะไรบางอย่างใส่ลงไปในทางที่พี่เคตะเอานิ้วนำไว้เมื่อสักครู่ ผมถึงกับตาค้าง เมื่อสิ่งนั้นมันคือของพี่เคตะเอง

                “หา???”    ไม่รอให้ผมพูดต่อไป พี่เคตะก็รีบเข้ามาจูบผมอย่างรวดเร็ว แล้วก็ค่อยๆดันร่างกายของตัวเองเข้าหาผมมากขึ้นอย่างช้าๆ ผมรู้สึกเจ็บตรงนั้นมากขึ้น... มันเจ็บมากเลยฮะ

                แผ่นหลังของพี่เคตะที่ผมเห็นตอนนี้มันทำเอาผมแทบคลั่ง ไม่น่าเชื่อว่าพี่เคตะจะทำแบบนี้กับผมได้ แผ่นหลังเท่ห์ๆนี้ไม่นึกเลยว่าจะเป็นของผม ผมคนเดียวที่จะได้สัมผัส

                “พี่เคตะฮะ...ผมเจ็บ”

                “ครับๆ...ลิงน้อย พี่จะทำช้าๆนะ”    แล้วพี่เคตะก็เบียดเข้ามาอีกนิด ผมก็เจ็บขึ้นอีก ผมเบ้หน้าหันออกไปทางอื่น ไม่ไหวแล้วทำไมมันเจ็บขนาดนี้นะ แต่ลึกๆของความเจ็บผมเองก็ชอบมันอ่ะ-*-

                “ฮะ ผมจะไม่ขัดใจพี่นะ แต่ค่อยๆหน่อยก็แล้วกัน ผมเจ็บมากเลยอ่ะ”   ผมบอกเสียงเบา แล้วมองหน้าพี่เคตะแบบเหยเก พี่เคตะพยักหน้าช้าๆแล้วจูบผมอย่างอ่อนโยนเหมือนกับเป็นการรับปาก ผมค่อยใจชื้นขึ้นมานิดหน่อย แล้วพี่เคตะก็อัดเข้าไปจนหมด

                การเคลื่อนไหวเป็นไปอย่างสม่ำเสมอ แล้วทุกครั้งที่เข้าไปนั้น ผมมักจะร้องเสียงแปลกออกมาตลอด ผมอายตัวเองจริงๆเลย แต่พี่เคตะกลับชอบอีกแหน่ะ ไม่เข้าใจเขาเลย-*-

                มือของผมและพี่เคตะจับประสานกันจนถึงวินาทีสุดท้าย ผมสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นและความรักทีพี่เคตะมีให้...........รักพี่เคตะนะฮะ

                ของพี่เคตะกระแทกเข้าหาตัวผมเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะปล่อยของเหลวที่เหมือนของผมออกมาด้วยเช่นกัน ผมรู้สึกได้ แล้วพี่เคตะก็คลายมือลงมานอนข้างๆผม

                “ทีนี้รู้รึยังล่ะ?”   พี่เคตะบอกพร้อมรอยยิ้มที่อบอุ่นเหมือนเดิม

                ผมไม่ตอบได้แต่ยิ้มกลับไป

                แต่ผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีอ่ะว่ามันเกี่ยวกับเกมส์ที่ผมเล่นกับพี่เคตะตรงไหน? จับกด นี่อ่ะเหรอ? มันเจ็บแบบนี้คราวหลังผมก็ไม่เอาด้วยหรอก เชิญพี่เคตะจับคนอื่นกดก็แล้วกันฮะ

                แต่สิ่งที่ผมได้มานั่นก้คือความรักของพี่เคตะล่ะ อิจฉาผมล่ะสิ อิอิ

                ฟุรุยะ   เคตะ

                วันที่XX   เดือนXX  ปี20XX

…..***FINISH***…..

คุยๆกันฮ่าๆ....ใครจะรู้ได้ว่าลิงแรดร่าน+ยั่วแบบอิเคตลูกสาวคนแต่งจะเป็นเด็กไร้เดียงสาได้ขนาดนี้-*- เขาได้แกเป็นเมียแล้วยังจะไม่รู้เรื่องอีก เฮ้อ.......ต้องสอนอีกยาวแหละเคตตี้เอ๋ย สงสารอิเคะลูกเขย(และเมีย)ข้อยเสียจริงๆ มีเมียโง่เนอะแกฮ่าๆ

อันนั้นคือคอมเม้นฟิคให้ตัวเราเอง เป็นยังไงกันบ้างคะ?กับฟิคเรื่องนี้?? เคตตี้ไร้เดียงสา มันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ค่อยจะได้ พอดีมันมาจากบทสัมภาษณ์ให้นิตยาสารหรืออะไรสักอย่างนี่แหละ ขอบคุณพี่ส้มคับที่เล่าให้ฟัง เคตตี้บอกว่าเขาชอบไปเล่นเกมส์ที่บ้านเคตะบ่อยๆ แล้วชอบให้เคตะสอนเล่นเกมส์ด้วย ไอ้เราได้ยินแบบนี้ก็จิ้นไปเลยค่า ฮ่าๆ คิดไปได้เนอะ ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นนะคะ เจอกันเรื่องหน้าค่ะ อ้อ...ถ้ารักเคะเคตล่ะก็ฝากเรื่อง หน้าอย่างผมเนี่ยนะจะรับ??? ด้วยนะคับ ตอนนี้เรื่องกำลังเข้าปมได้ที่เลยล่ะ

....เบื้องหลัง(อ่านพอขำๆนะ).....

(วันที่ได้บท)

เคตะอีกแล้วเหรอ? ทำไมผมต้องรับบทเป็นคนแบบนี้ด้วยเนี่ย? ทำไมทุกคนต้องเห็นผมเป็นคนหื่นด้วยล่ะครับ? เรื่องที่แล้วก็เหมือนกัน เคจังเขาเสียหายนะครับ เพราะเขาเป็นฝ่ายรับ

คนแต่งแล้วจะเล่นไหมล่ะ? ถ้าไม่ก็กลับกรุวินส์ไปซะ ชั้นหาให้คนอื่นเล่นก็ได้ อย่างน้อยไอ้ชินมันก็ว่างล่ะวะ แหมออกอัลบั้มห้าแล้วนี่หว่าจะมาง้ออะไรกับฟิคชั้นล่ะ? ไปสิชั้นจะได้ยกลูกสาวให้ไอ้ชินมัน

เคตะแต่พอคิดไปคิดมาผมก็ว่างๆอ่ะนะ จะเล่นอีกก็ได้ ในเมื่อคนแต่งตั้งใจมอบบทนี้ให้ผม (มันเปลี่ยนหน้ามือเป็นหลังมือเชียวนะ-*-)

เคตะน้อยไหนบอกว่าไม่ชอบไม่ใช่เหรอฮะทาจิบานะซัง ไม่อึดอัดแย่เหรอที่ต้องมาคลุกคลีกับผมตลอดเวลาน่ะ ทาจิบานะซังจะไม่มีเวลาให้วงเปล่าๆนะ

เคตะเอาน่าเคจัง ชั้นบอกว่าเล่นก็เล่นสิ นายไม่อยากเล่นกับชั้นหรือไงกันล่ะ? อยากเล่นกับไอ้ชินยะมันงั้นเหรอ? (เริ่มเข้าโหมดงอน)

เคตะน้อยไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนะฮะ ผมอยากเล่นกับทาจิบานะซังอยู่แล้วอ่ะ แต่กลัวทาจิบานะซังเบื่อผมน่ะสิ เพราะคนแต่งมักจะให้เราคู่กันเสมอนี่ฮะเจอกันบ่อยมันต้องมีเบื่อบ้างสิ

เคตะชั้นเบื่อนายไม่ลงหรอกเคจัง ดีออกได้เจอนายบ่อยๆ รู้ไหมเจอนายทีไรก็น่ารักเสมอเลยล่ะ

อายม้วนเลยฮะเคตตี้

คนแต่งเอียนเว้ย พวกแกไปจีบกันไกลๆดิ เอาบทกลับบ้านแล้วแยกย้ายกันไปได้แล้ว เดี๋ยวมดกัดกรูตาย-*-

(วันถ่ายทำ)

ผู้กำกับทาจิบานะคุง อย่ากอดฟุรุยะแบบนั้นมากไปสิ นายต้องทำแบบว่าอยากจะถนอมไม่ใช่กอดรัดฟัดเหวี่ยงแบบนั้น

เคตะฮะๆๆขอโทษครับ

ผู้กำกับฟุรุยะคุงค๊าบบบบ ผมให้คุณอยู่เฉยๆ ไม่ต้องไปตอบสนองสิครับ อย่าลืมนะครับว่าบทคุณมันคือเด็กไร้เดียงสาไม่ใช่เด็กผู้ช่ำชอง

เคตะน้อยก็เห็นเป็นพี่เคตะผมเลยเผลอนี่ฮะ-*-

ผู้กำกับแล้วคนแต่งนี่อะไรกันครับ? บทมันค่อนข้างงงนะได้ตรงที่  “ตรงนี้ๆๆๆ เคจังกดอย่างนี้นะ มันก็จะขึ้นมาเป็นแบบนี้เห็นไหม? แต่ถ้าเราไม่กดไอ้นี่ไปด้วยไอ้นี่มันก็จะไม่ขึ้น” ตรงนี้ ไอ้นั่น ไอ้นี่ มันคืออะไรอ่ะ? ช่วยบอกชื่อเกมส์มาหน่อยได้มะ?

ผู้แต่งขอโทษนะผู้กำกับพอดีผมแต่งมั่วอ่ะ ไม่มีหรอกเกมส์แบบนี้อ่ะ ผมไม่ได้คิดไว้ว่ามันคือเกมส์อะไร-*-

ผู้กำกับมันจะรอดไหมฟะเรื่องนี้-*-

แต่ก็นะมันก็จบลงด้วยดีจริงไหมท่านผู้อ่าน อิอิ ^^