[SF]////*Game*////[KeiFuXRyohei]

เนื้อเรื่อง

[SF]////*Game*////[KeiFuXRyohei]

                งานกีฬาสีของโรงเรียนโฮยู(ขายชื่อโรงเรียนนี้อีกแระ-*-)

                หวัดดีอีกแล้วนะฮะ ผมฟุรุยะ เคตะนะครับ วันนี้เป็นงานกีฬาสีซะด้วยสิ หึๆ

วันนี้แหละครับจะเป็นวันที่ผมจะได้พิชิตใจของพี่เรียวให้ได้ ดาวของโรงเรียนชายล้วนที่ใครๆ

ก็ต่างชื่นชม ผมก็คนหนึ่งแหละครับที่หลงใหลพี่เรียวได้ขนาดนี้ ก็พี่เรียวหน้าหวานยิ่งกว่าผู้หญิง

ซะอีกนะ ใครก็ว่าแบบนั้นแหละน่า แต่คราวนี้ผมได้รับสิทธิพิเศษหน่อยครับ เพราะอะไรงั้นเหรอ

เพราะผมเป็นนักกีฬาวิ่งของสีส้มน่ะสิครับ สีโปรดของผมซะด้วยสิ และผมเองก็อยู่ทีมของพี่เรียว

โดยที่พี่เรียวเป็นผู้จัดการนั่นแหละครับ มองทีไรน่ารักเป็นบ้าเลยล่ะ (^////////^)

                "เคตวันนี้นายต้องตั้งใจวิ่งนะเราจะเอาเหรียญมาให้ได้"   พี่เรียวบอกพร้อมกับตบบ่าผม

เบาๆเป็นเชิงให้กำลังใจ ไม่ต้องบอกก็ได้หรอกครับพี่เรียวแค่เห็นหน้าพี่ผมก็มีแรงขึ้นมาเชียวล่ะ

                "ครับ ผมจะสู้เพื่อพี่เรียวครับ"    ผมบอกออกไปด้วยน้ำเสียงจริงจัง แต่พี่เรียวกลับหัวเราะ

ซะนี่-*-

                "ทำเพื่อพี่ที่ไหน นายต้องทำเพื่อสีเราต่างหากล่ะเคต เอาล่ะไปวอร์มดีกว่านะ"    พี่เรียว

ทำผมหน้าแตกอีกแล้วล่ะ -*- แต่ผมก็เดินตามพี่เรียวต้อยๆไปจนได้ มองทีไรๆพี่เรียวก็น่ารักสำหรับ

ผมเสมอ^___________^

                อดปลื้มไม่ได้จริงๆนั่นแหละ เพราะพี่เรียวน่ารักนี่หน่าแต่ผมก็ไม่ชอบเอาซะเลยทำไมมีคน

ชอบพี่เรียวเยอะขนาดนี้ล่ะ? แค่ผมมาซ้อมกะคนอื่นๆในทีมเท่านั้นนะพวกนั้นแห่กันมายังกะมา

ดูดารายังไงยังงั้นแหละ ถ้าเป็นผู้หญิงผมจะไม่ว่าเลยนี่ก็ผู้ชายทั้งนั้น พี่เรียวเป็นของผมคนเดียวนะ

หวงนะเนี่ย-*-

                "เอาล่ะเคตลองวัดเวลาหน่อยสิ"   พี่ริวที่เป็นโค้ชร่วมทีมของผมบอกเสียงดัง ผมเดินอืดๆไป

ยังจุดสตาร์ทแล้วผมก็เหลือบไปมองพี่เรียว แต่เอ๊ะตอนนี้พี่เรียวกะลังคุยกะรุ่นพี่ทาจิบานะอยู่นี่นา

รุ่นพี่ทาจิบานะที่มักจะเป็นข่าวลือว่าคบกับพี่เรียวอยู่บ่อยๆเสมอ ผมเองก็ไม่ค่อยไว้ใจพี่เคตะคนนั้น

หรอกนะฮะ ดูแล้วท่าทางไว้ใจไม่ได้หรอกชิ ดูตามันก็รู้อ่ะว่าจะแย่งพี่เรียวไปจากผมแน่นอน

                "ขอโทษนะฮะพี่เรียว เอ่อคือผมหาเอ่อ...ผ้า..ไม่เจออ่ะ"   ผมรีบจ้ำไปทางพี่เรียวโดยไม่สนใจ

พี่ริวที่กำลังเตรียมจับเวลาวิ่งของผมอยู่แถมผมยังดันให้พี่เคตะพ้นทางผมอีกต่างหาก ผมไม่สนใจ

หรอกถ้าเกิดว่าใครหน้าไหนจะมาแย่งพี่เรียวของผม

                "ผ้าอะไรนะเคต?"

                "ผ้าอ่ะ..เอ่อ..ผ้าขนหนูซับเหงื่ออ่ะฮะ"   และแล้วผมก็ต้องปดเพื่อเอาตัวรอด แวบนึงที่ผมเห็น

สายตาที่แสดงความไม่พอใจอย่างเต็มที่ของพี่เคตะส่งอาฆาตมาที่ผม แต่ผมก็ลอยหน้าลอยตาไม่มอง

                "ลองถามชินยะดูสิ เมื่อกี๊พี่เห็นเขาถือมาน่ะ"   พี่เรียวบอกพลางชี้ไปยังชินยะเพื่อนรุ่นพี่ที่แก่

กว่าผมไปปีเดียวเอง แต่ผมก็ไม่เคยเรียกมันว่าพี่เลยล่ะเพราะสนิทกันเกินไปนั่นแหละ อ้อลืมบอกไป

ว่าไอ้ชินน่ะเป็นผู้ช่วยผู้จัดการทีมวิ่งของผมในสีนี้แหละฮะ

                "อ้อ..ฮะ ขอบคุณมากเลยฮะ"   ว้า~ แย่แล้วสิ ผมยืดเวลาที่จะขัดขวางพี่เรียวกับพี่เคตะต่ออีกไป

ไม่ได้เลยอ่ะ-*- แล้วผมก็เดินคอตกไปหาชินยะเพื่อกลบเกลื่อนในสิ่งที่โกหกไว้เมื่อกี๊

                "เฮ้ย! เคตสรุปนายจะวัดเวลาไหมนั่นน่ะ?"   พี่ริวตะโกนข้ามมาจากอีกฝั่งทำให้ผมรู้สึกตัวหัน

ไปมอง

                "ครับๆๆๆ"   ผมรีบรับคำแล้ววิ่งไปยังพี่ริวที่ยืนเท้าสะเอวราวกับจะฆ่าผมยังไงยังงั้นแหละ

เอาน่าพี่ริวเดี๋ยวผมจะเลี้ยงไอติมเป็นการไถ่โทษน้า~ TTOTT

                และแล้วตอนนี้เวลามันผ่านไปเร็วเป็นบ้าเลยล่ะ พี่เรียวแยกตัวจากพี่ทาจิบานะแล้วตอนนี้

ผมและเพื่อนร่วมทีม แน่นอนว่ามีพี่เรียวด้วยอยู่ในห้องเก็บตัวเพื่อที่จะลงแข่งวิ่งอีกไม่กี่นาทีข้าง

หน้านี้แล้ว

                "เอาล่ะและแล้ววันที่เราจะได้เหรียญก็มาถึง"   พี่เรียวผู้จัดการทีมเอ่ยขึ้นเป็นขวัญและกำลังใจ

ซึ่งผมมองแล้วสายตาหยาดเยิ้มไปทุกขณะ

                "ว่าไงอากิระดีขึ้นไหม?"   พี่เรียวหันไปถามเพื่อนต่างห้องของผมอากิระที่อยู่ในทีมนี้ด้วย

เมื่อกี๊อากิระขาเคล็ดนิดหน่อยแต่ก็ได้พี่ยูสุเกะช่วยทำนวดให้แต่อากิระมันไปนวดกับพี่ยูสุเกะนาน

เหลือเกินจนผมชักไม่แน่ใจแล้วว่ามันไปนวดขาหรือนวดอะไรกันแน่

                "ดีขึ้นแล้วครับ^^"   อากิระตอบไปอย่างมั่นอกมั่นใจเสียเหลือเกิน การสันนิษฐานของผมไม่ผิด

เพื้ยนแน่ๆ อากิระมันต้องไปจึ๊กกะดึ๋ยพี่ยูสุเกะแน่ๆเลยล่ะ หึๆอย่าคิดนะว่ามาดแมนอย่างชั้นจะไม่รู้

                "สงสัยคงมีคนนวดดีล่ะนะ"   ผมเหน็บแนมไปเล็กน้อยแล้วแลสายตาไม่ไว้วางใจในรัฐสภาก็

ไม่มีทางมาเกี่ยวไปทางพี่ยูสุเกะ ตอนนี้ทั้งคู่หน้าแดงกันใหญ่แล้ว~

                "พูดอะไรบ้าๆน่ะเคตะ"  อากิระตบมาที่หลังผมดังป๊าบ ทำเอาผมน้ำตาเล็ด แต่ผมก็ไม่ถือโทษ

โกรธมันหรอกฮะ มันสมหวังผมก็ดีใจแล้ว เห็นมันบ่นมาตั้งแต่ม1แล้วล่ะว่าชอบพี่ยูสุเกะ ตอนนี้ผม

กะมันเองก็อยู่ม.3แล้วล่ะนะ แต่ผมนี่สิยังไงวันนี้ผมจะได้หัวใจของพี่เรียวให้ได้ เมื่อสีผมได้เหรียญ

ในการวิ่งครั้งนี้

                "เอาล่ะอย่ามามัวอายอยู่เลย"   พี่ฮิโรกิเอ่ยขึ้น เขาเป็นไม้แรกของทีมครับ อ้อ ลืมบอกไปอีกเช่น

เคยจะบอกว่าทีมผมวิ่ง4X100เมตรชายครับตัวแทนสีส้มครับผ้ม

                "เรามาฟังสรุปที่ริวอิจิดีกว่านะว่าว่าแต่ละคนทำเวลายังไง"   แล้วพี่ฮิโรกิก็ผายมือไปยังพี่ริว

ที่ยืนกระแอมอยู่หลังห้อง ทำท่าเหมือนงานประกาศรางวัลนักกินดีเด่นยังไงยังงั้นแหละ และคนที่

สมควรนั้นไม่ใช่ใครที่ไหนก็พี่ริวนั่นแหละฮะที่สมควรได้รับมัน

                "คือเท่าที่ทดลองวิ่งมาแล้วนั้น เวลาไม่ได้ขยับขึ้นเลยแม้แต่คนเดียว ทุกคนคงตัว และขอให้

เป็นแบบนี้ละกันนะ อย่าสมาธิขาดตอนแข่งล่ะ"   โธ่ผมก็นึกว่าพี่ริวจะว่าอะไรซะอีก ผมเก่งอยู่แล้ว

ล่ะน่า เรื่องวิ่งเท่านั้นนะแต่เรื่องเรียนผมขอผ่าน-*-

                และอีกช่วงเวลานั้นพวกผมๆและทีมก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย เมื่อการแข่งขันจะเริ่มขึ้น

                "เข้าที่"

                "เตรียมตัว"

                "ระวัง"

                ปัง!!!

                แจ๋วครับทีมผมคู่คี่มากะสีแดงเลยล่ะ ไม้แรกพี่ฮิโรกิสตาร์ทออกมาได้อย่างดีเยี่ยมแบบว่า

แค่โค้งแรกก็เห็นผมชนะแล้วอ่ะ พี่ฮิโรกินำลิ่วแล้วส่งมาต่อให้พี่ยูสุเกะที่ทักษะฝีเท้าก็ไม่แพ้กันเลย

คู่แข่งยังไม่มีใครสามารถแซงพี่ยูสุเกะได้แล้วไม้ที่สาม ว้า~ เสียหลักที่อากิระนี่แหละครับ-*- คือ

สงสัยคู่นั้นไฟช๊อตแหง๋ๆ ไม้ร่วงจากมือพี่ยูสุเกะแต่ด้วยความไวต่อความรู้สึกของอากิระแทบจะ

ก้มลงเก็บในทันทีก้หยิบไม้สีส้มแล้ววิ่งมาได้ แค่ช่วงเวลานั้นเองก็ทำให้สีแดงกลับมานำเฉยเลยอ่ะ

 ไม่ได้นะ!! ผมยอมไม่ได้หรอกฮะลุ้นไม้สุดท้ายนี่แหละ ถูกต้องแล้วครับไม้สุดท้ายก็ผมเองแหละ

ผมจะรีบสปีดเต็มเหนี่ยวเลยคอยดูนะพี่เรียวสุดที่รักของผม

                เมื่อไม้ได้ส่งต่อจากมือของอากิระมายังที่ผมตอนนี้อากิระก็ไล่กวดสีแดงมาอย่างสูสีแล้วล่ะ

ได้เลยเดี่ยวผมจะอัดฝีเท้าเต็มเหนี่ยวเลยคอยดูหึๆ

                และแล้วก็มาถึงตาผมโชว์ฝีไม้ลายมือจนได้ ผมรับสปีดฝ่าเท้าอย่างตั้งใจจนทุกอย่างรอบตัว

ของผมดูเชื่องช้าไปหมดทุกอย่างผมสัมผัสได้ถึงสิ่งนั้นและในขณะเดียวกันที่ผมก็วิ่งผ่านเต็นท์ของสี

ขผงผมที่กำลังเชียร์ผมอยู่สุดใจขาดดิ้นทุกคนร้องเรียกแต่สีส้ม ก็แหง๋ล่ะสีของผมนี่-*- แล้วผมก็มอง

ไปที่พี่เรียวที่แอบดูอยู่มุมๆเต็นท์และในขณะนั้นเองพี่ทาจิบานะที่ไม่รู้มาจากไหนก็คว้าตัวพี่เรียวหาย

ไปจากตรงนั้นดื้อๆ ในเสี้ยววินาทีนั้นเองผมแทบจะเข่าอ่อนทรุดลงไป แต่อีกสิ่งหนึ่งที่มันเรียกร้อง

นั่นก็คือผมต้องรู้ให้ได้เลยว่าพี่เรียวโดนพี่ทาจิบานะพาไปไหน ดูเหมือนว่าทุกสิ่งรอบข้างผมกลับมา

ช้าอีกครั้งคราาวนี้อืดมากกว่าเดิม แต่ผมไม่สนใจผมนึกถึงแต่พี่เรียวเท่านั้นแล้วผมก็รู้ตัวว่ามาถึงเส้นชัย

แล้ว ผมไม่ได้ยินเสียงโห่ร้องดีใจ ผมไม่ได้ยินคำชมจากเพื่อนร่วมทีม จากพี่ริว ตอนนี้เท้าผมสั่งการให้

ไปตามหาพี่เรียว

                แล้วผมก็มาเจอจนได้ครับ พี่ทาจิบานะพาพี่เรียวมาหลังโรงเรียน

                "เรียวเฮ ...ขอโทษนะที่พามาแบบนี้"    เสียงพี่ทาจิบานะเอ่ยขึ้น ผมซ่อนตัวหลบมองเห็นพี่

ทาจิบานะกำลังยืนมองหน้าพี่เรียวอย่างไม่ละสายตา

                "ไม่เป็นไรหรอก มีอะไรงั้นเหรอเคตะ?"   พี่เรียวเรียกพี่เคตะซะสนิทสนมเชียว แต่ผมก็ไม่

อะไรหรอกครับเพราะว่าผมคิดว่าพี่เรียวก็อัธยาศัยดีกับทุกคนอยู่แล้ว

                "เอ่อ...คือ..ชั้น..เรียวนายก็รู้ว่าชั้นคิดยังไงกับนาย"

                "ดูเหมือนว่าชั้นจะไม่รู้มาก่อนเลยนะ"   พี่เรียวสวนกลับทันที ใบหน้าของพี่เคตะแดงขึ้น

เรื่อยๆตรงข้ามกับพี่เรียวเฮที่ยิ้มดูแล้วอ่อนโยนม๊ากๆ

                "เรียวอย่างเพิ่งขัดดิ โด่ เสียอารมณ์หมดเลย"   พี่เคตะค้อนพี่เรียวทีนึงพี่เรียวหัวเราะร่วน

                "โอเคๆ เอางั้นก็ได้มีอะไรว่ามาเคตะ"

                "คือชั้นชอบนายไงเรียวจะให้บอกสักกี่รอบล่ะ"

                "ชั้นก็ชอบนายเหมือนกัน"    o[]O  ห๊าพี่เรียวว่าไงน๊ะ!!!

                "จริงอ่ะเรียว นายชอบชั้นจริงๆงั้นเหรอ?"   พี่เคตะถามย้ำ

                "อืมก็จริงไง ชั้นชอบนายเพราะนายเป็นเพื่อนที่ดีมากคนนึง ยอมให้ชั้นลอกการบ้าน

ยืมตังค์ และยังไม่เคยปริปากบ่นเลยเมื่อชั้นยืมของนายแล้วหายน่ะ"   พี่เรียวส่งยิ้มอย่างจริงใจ

แต่คนตรงหน้าพี่เรียวกลับหุบยิ้มอย่างรวดเร็ว

                "เรียว..นาย...."

                "ชั้นเข้าใจเคตะ นายคิดกับชั้นยังไงแต่ชั้นขอโทษ ชั้นรู้สึกกับนายเหมือนที่ชั้นพูดมาเมื่อกี๊

แค่นั้นขอโทษที่ชั้นตอบรับความรู้สึกของนายไม่ได้"   

                "ทำไมล่ะ? นายมีคนที่ชอบแล้วเหรอ?"   พี่เคตะละล่ำละลักออกมาแทบจะฟังไม่ได้เป็น

ศัพท์เลย

                "อืม..คงงั้นมั้ง"   คำตอบนี้ทำเอาผมหัวใจห่อเหี่ยวอีกแล้ว-*- พี่เรียวชอบใครงั้นเหรอ?

                "ใครนายพอจะบอกชั้นได้ไหม?"

                "ไม่บอกดีกว่าไหม? ไว้นายก็รู้เองแหละ"

                "พี่เรียวเป็นแฟนผมเองแหละฮะ"    ผมคงทนไม่ได้เมื่อได้ยินชื่อของคนที่พี่เรียวชอบ

ผมเลยอาสาออกมาพูดกลบเกลื่อนซะเองเลยดีกว่า แต่เอ๊ะที่ออกมาก็เท่ากับว่าผมยอมรับว่าผมแอบ

ฟังงั้นสิ

                "ผมไม่ได้ตั้งใจแอบฟังหรอกนะก็เพียงแค่ได้ยินแค่นั้นแล้วพี่เรียวออกมาแบบนี้ใครเป็นแฟนก็

ต้องเป็นห่วงออกตามหาบ้างล่ะ แฟนลงแข่งวิ่งทั้งทีทำไมไม่ไปเชียร์"    ว่าไปนั่นผมนี่ทำอะไรไม่คิดเอา

เสียเลยพี่เรียวมองหน้าผมแล้วยิ้มๆล่ะ สงสัยจะอยากขำแน่ๆ

                "จะ..จริงเหรอเรียว?"     พี่เคตะหันมามองผมทีมองไปที่พี่เรียวทีแบบไม่เชื่อหูตัวเอง

                "ทำไมล่ะครับ คิดว่าผมไม่ใช่ผู้ชายหรอกเหรอ? ได้ ผมจะพิสูจน์ให้ละกัน"   ว่าแล้วผมก็เดินดุ่มๆ

ไปหาประชิดตัวดับพี่เรียว ความสูงของผมกับพี่เรียวไล่เลี่ยกันฮะ แล้วความคิดของผมมักจะช้ากว่าการ

ไตร่ตรองด้วยสมอง ผมเข้าไปโอบเอวพี่เรียวแล้วก็ดันหน้าสวยให้มองหน้าผมจากนั้นผมก็ประกบริมฝีปาก

สวยได้รูปนั้นกับพี่เรียว ผมกะจูบแค่นั้นนะ แต่พี่เรียวนี่สิกลับเอาลิ้นมาเล่นในปากผมซะงั้นน่ะ ช่วยไม่ได้

ผมขอรับรสชาตินี้ไปก่อนแล้วกัน

                "อืม~"   ผมละจูบจากพี่เรียวแล้วหันไปมองพี่เคตะเพื่อยืนยัน แต่ทว่าตอนนี้พี่เคตะได้วิ่งออกไปเสีย

แล้ว ขอโทษด้วยนะครับที่ผมต้องมาให้พี่ต้องอกหักน่ะ และดูเหมือนว่าพี่เรียวเองก็เล่นด้วยเหมือนกัน

                "ทำไมไม่ค้านไปล่ะ"   ผมหันกลับมาถามพี่เรียว พี่เรียวได้แต่ยิ้มๆ

                "ไม่อยากค้านก็แค่นั้น"   ว่าแล้วพี่เรียวก็เดินออกไปดื้อๆ

                "เดี๋ยวก่อนสิฮะพี่เรียว"   ผมรีบวิ่งไปคว้าข้อมือของพี่เรียวก่อนที่จะเดินหนีผมไปด้วยอาการที่ค้างคา

แบบนี้ ไม่รู้แหละวันนี้ผมต้องคุยกะพี่เรียวให้รู้เรื่อง

                พี่เรียวหันหน้ามามองเหมือนกับว่าไม่รู้เรื่องอะไรงั้นแหละ

                "พี่หมายความว่ายังไงที่ไม่อยากค้านน่ะ แล้วที่จูบเมื่อกี๊น่ะจงใจงั้นเหรอ?"  

                "อืม..ไม่รู้สิ พอเห็นนายจูบมาพี่ก้อยากจูบตอบก็แค่นั้น ส่วนเรื่องค้านนั่นพี่ก็ไม่รู้เพราะเพียงแค่หัวใจ

มันบอกมาว่าไม่อยากค้าน"

                "งั้นแสดงว่าพี่ชอบผม?"  

                "งั้นมั้ง"

                "............................."      ผม

                ".............................."    พี่เรียว

                "............................."      ผม

                "............................"      พี่เรียว

                "ไชโย้!!!!"    ในที่สุดสมองก็สั่งการออกมาทันที ผมยังอึ้งในคำตอบเล็กน้อย พี่เรียวชอบผม? ผมไม่

หูฟาดไปใช่ไหม? เมื่อกี๊พี่เรียวยอมรับว่าชอบผม ใช่ไหมครับ ใช่ไหม?(จ๊ะๆๆเคต เขาชอบแก-*-)

                "ร้องเสียงดังไปได้เดี๋ยวคนอื่นก็เข้ามาเห็นหรอก"    พี่เรียวรีบมาอุดปากของผมที่ตะโกนร้องดีใจไป

แปดหลอดก็คนมันดีใจนี่หน่าผมอดไม่ได้ที่จะยิ้มกว้างงงงงงงงงงงงงงงงง

                "จะอายอะไรล่ะ? แค่พี่เรียวบอกรักผมก็ดีใจแล้วล่ะ"  

                "เฮ้อ.........เด็กจริงๆเลยนะเราน่ะ"   พี่เรียวบอกพลางส่ายหัวหน่อยๆ

                "ถึงเด็กแต่ก็ทำให้พี่เรียวมีความสุขได้นะครับ"

                "ครับๆๆพี่จะเชื่อเรานะ"    ใบหน้าหวานๆแบบนี้ทำให้ผมอดที่จะห้ามใจ

                "อ๊ะ..อือ...."    ผมหันหน้ามาจูบพี่เรียวอีกครั้งคราวนี้ผมรุนแรงและอ่อนโยนมากกว่าเดิม พี่เรียวไม่

ขัดขืนผมเลยล่ะฮะแถมยังจะนำผมอีกต่างหากล่ะ-*- คงคิดว่าผมเป็นเด็กแหละมั้งไม่เป็นไรครับเดี๋ยวผมจะ

กลับมานำเหมือนเดิม

                ผมค่อยๆดันตัวพี่เรียวไปติดกำแพงข้างโรงเรียน ซึ่งพี่เรียวก็ทำตามอย่างว่าง่ายตอนนี้เราจูบกัน

นานมากเลยล่ะครับรู้สึกว่าความหวานของพี่เรียวเนี่ยไม่มีวันหมดเลยจริงๆยิ่งจูบเท่าไหร่ความหวานยิ่งมี

มากเท่าทวีคูณ อย่างนี้สิพี่เรียวถึงได้เป็นที่หมายปองของใครต่อใครอีกหลายๆคน แต่ต่อไปนี้ผมจะไม่ให้

ใครมาแตะอีกแล้วล่ะเพราะพี่เรียวเป็นแฟนผมนี่หน่า

                "เคต...."    พี่เรียวดันตัวผมออกจากจูบ แล้วเรียกเสียงผมเบาๆ

                "พี่ไม่ไหวแล้วนะ อย่าทำอย่างงี้เลยที่นี่โรงเรียนนะ"    เสียงพี่เรียวฟังดูกระเซ่ามาก ซึ่งผมเองก็พอ

เข้าใจอาการนี้ดีแหละครับรู้สึกว่าผมเองก็จะเป็นเหมือนพี่เรียวเช่นกัน

                "แต่มันกู่ไม่กลับแล้วอ่ะพี่ ผมว่านะเราไปหาที่ๆทำกันเหอะ"   ผมเริ่มข้อเสนอให้ ซึ่งก็เป็นทางเลือก

ที่ดีไม่น้อยเลยล่ะ พี่เรียวเองก็ยอมตกลงสงสัยเพราะคงทรมานไม่ไหว

                ผมกับพี่เรียวเดินจูงมือกันไปเรื่อยๆ จนหาที่ทำจนเจอนี่ไงครับ ห้องอเนกประสงค์ของโรงยิม ตอน

นี้ก็ไม่มีใครอยู่แล้วเพราะไปเชียร์การแข่งขันจนหมดแล้วนี่หน่า มีเบาะด้วยนี่แหละครับเพอร์เฟคสุด^^

                "ที่นี่เหรอ?"   พี่เรียวหันหน้ามาถามผมอย่างไม่แน่ใจ เมื่อผมจูงมือพี่เรียวมาถึง ผมไม่ว่าอะไรก็ได้แต่

พยักหน้าหงึกๆเออ ออตกลง

                "งั้นเอาต่อเลยนะ"   ผมกระซิบที่หูพี่เรียวเบาๆแล้วจากนั้นผมก็พาพี่เรียวนอนลงบนเบาะที่พวกนัก

กีฬากรีฑาซ้อนๆเก็บเอาไว้ แต่เนื่องจากมันเตี้ยผมเลยผลักพี่เรียวล้มโดนที่กองเบาะนั้นไม่ร่วงลงมา

                แล้วผมก็จัดการต่อเลยครับ^^ ผมพยายามถอดเสื้อผ้าพี่เรียวออกจนหมดแต่ดูท่าทางพี่เรียวเองจะ

ไม่รู้ตัวเลยนะครับหน้าตาสีหน้าที่แสดงอยู่ตอนนี้เกิดยั่วอารมณ์ผมอย่างแรงกล้า ดูพี่เรียวจะชอบเลยทีเดียว

เลยล่ะผมก็ดีใจนะครับที่ทำให้พี่เรียวมีความสุขแบบนี้ได้ แล้วผมก็เริ่มเอาใบหน้าซุกซอกคอขาวเนียน

พยายามขบเม้มให้เกิดหลักฐานผลงานชิ้นเอกไว้อย่างสวยงามเยอะๆ และไม่กี่วินาทีผมก็สามารถทำผลงาน

ร่องรอยที่ว่าได้เต็มซอกคอพี่เรียวเลยล่ะ ดูน่าสงสารนะแต่ทำไงได้ล่ะผมชอบที่จะมีรอยแบบนี้นี่ ดูเซ็กซี่ดีออก

สำหรับผมอ่ะนะ

                มือผมก็ลูบไล้ไปตามร่างสวยนี้อย่างช่ำชองลูบบริเวณท้องน้อยและลงต่ำไปเรื่อยๆจน.......

                "อ๊ะ...เคตนะ...นาย....."    ผมไม่ให้พี่เรียวได้ว่าอะไรหรอกครับ ผมขอจูบปิดปากก่อนดีกว่าเพื่อความ

ปลอดภัยเดี๋ยวพี่เรียวจะหาว่าผมใจร้อนอีกอ่ะ

                มือของผมมันไปตามสัญชาตญาณลิงน้อยของผมแหละครับ มันกำลังเล่นกับแก่นกลางร่างกายของ

พี่เรียวอย่างบ้าคลั่ง จากเนื้อที่เคยเงียบสงบกลับกลายเป็นตั้งชันขึ้นมาอย่างว่าง่าย ผมเห็นผลงานแล้วปลื้มใจสุดๆ

ขอผมไปทักทายมันก่อนนะ ผมเริ่มเอาใบหน้าลงมาเรื่อยๆจนถึงเนื้อแกนกลางที่ว่านี่แหละแล้วผมก็ทักทายมัน

ตามแบบฉบับของผม ดูเหมือนว่าผมจะอยากให้มันคุยกับปากผมโดยตรงเลยนะได้เลยครับจัดให้

                ลิ้นไม่มีกระดูกของผมมันกำลังแหย่เล่นน้องชายพี่เรียวอย่างเมามัน ผมเหลือบไปเห็นหน้าเหยเกของ

พี่เรียว ผมว่าใบหน้านั้นแหละมีความสุขแล้ว แล้วผมก็ไม่หยุดจนพี่เรียวต้องร้องครางออกมาเบาๆ

                "มีต่อฮะ"   ผมบอกเบาๆจากนั้นมือตัวดีที่ทำให้พี่เรียวเตลิดนั้นก็กลับมาร่าเริงอีกครั้งมันกำอย่างชำนาญ

และหลังจากนั้น.........................

                "แฮ่กๆ...เคต..นะ..นาย....เคต..."    เสียงกระเซ่าที่ฟังไม่ได้ใจความแบบนี้เป็นสิ่งที่ผมปราถนาจะได้ยิน

มันที่สุด นั่นมันเป็นการบ่งบอกได้เลยว่าพี่เรียวชอบมันมากขนาดไหน

                "แฮ่กๆ....แฮ่กๆ....เคต......เคต"   พี่เรียวก็ยังเรียกชื่อผมต่อไป ความจริงผมจะทำนานกว่านี้แล้วแหละแต่

พี่เรียวดันปล่อยน้ำรักออกมาซะก่อนน่ะสิ-*- แต่ก็ไม่เป็นไรนั่นก็หมายความว่ามันมาถึงตาของผมบ้างแล้วนั่น

เอง

                "เดี๋ยวเคต"   พี่เรียวร้องเรียกผมก่อน เสียงแหบพร่านั้นยังอยู่ดูเหมือนจะได้ผลมากพอสมควร เคตะเอ๋ย

แกทำได้ดีเยี่ยมเชียวเลยล่ะดูพี่เรียวดิหมดสภาพเลย แต่เกมมันยังไม่จบตาผมต้องทำแต้มบ้าง

                "ครับ?"   ผมมองพี่เรียวอย่างสงสัยก่อนที่พี่เรียวจะเข้ามาใกล้ๆน้องชายของผม

                "มานี่เดี๋ยวพี่ทำให้เอง"   ง่ะo.O พี่เรียวจะทำให้ผมเหมือนที่ผมทำให้พี่เรียวอ่ะ พี่เรียวคิดอะไรเนี่ย???

                "ไม่ใช่นะพี่เรียว ผมไม่ได้...."

                "ไม่ต้องพูดแล้ว เอาไว้เดี๋ยวจะทรมานนะ"

                "เฮ้ย!! พี่เรียวไม่รู้เหรอว่าผมจะทำอะไรน่ะ?"

                "ก็ทำเหมือนที่เราทำให้พี่ไง อย่าไปช่วยตัวเองเลยลำบาก"    o[]O ไปกันใหญ่แล้ว นี่พีเรียวคงคิดว่าผม

จะเป็นรับเหมือนพี่งั้นเหรอ? ไม่ใช่นะ

                "ไม่ใช่นะพี่เรียวเข้าใจผมผิด..."   แต่ก็ช้าไปเสียแล้ว พี่เรียวเล่นกับน้องชายผมเข้าให้แล้วไง-*-มันตั้งขึ้น

มาแล้ว แต่ผมไม่ได้ต้องการแบบนั้น ผมอยากเอาน้องชายเข้าช่องทางรักของพี่เรียวใจจะแย่ ทำไมพี่เรียวไม่ฟัง

ผมบ้างนะ??

                "เดี๋ยวพี่เรียว stop เลย หยุดเดี่ยวนี้"    ผมจำใจต้องเอามือประคองใบหน้าพี่เรียวออกมา แล้วมองไปด้วย

สายตาจริงจังเอาเรื่องเหมือนกัน

                "อะไรเหรอ? ไม่ชอบงั้นเหรอ?"   พี่เรียวถาม ผมอยากจะทึ้งผมตัวเองให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยให้ตายสิ

                "ไม่ใช่ไม่ชอบแต่..."

                "หรือว่าพี่ทำไม่เร้าใจ"

                "ไม่ใช่ครับ...พี่เรียวฟังผมให้ดีๆนะ ตั้งใจฟังผมนะ"    คราวนี้ผมลดตัวมานั่งสายตาอยู่ระดับเดียวกับ

พี่เรียว เอาหน้าผากของผมชนหน้าผากพี่เรียว ซึ่งพี่เรียวเองก็ดูแปลกใจไปเหมือนกัน

                "ผมรุกนะครับไม่ใช่รับ"    ผมเน้นทุกคำทุกคำพูดที่ออกมาจากปาก พี่เรียวที่ได้ยินก็นั่งอึ้ง สักพักหน้า

ก็แดงขึ้นเรื่อยๆ

                "ทำไมไม่บอกแต่แรกล่ะ"

                "ก็พี่ฟังผมที่ไหนล่ะ? เล่นจะทำให้ผมเอาดื้อๆเลยนี่หน่า"

                "ก็หน้าเราไม่ให้นี่"

                "ถ้าผมรับแล้วผมจะชอบพี่งั้นเหรอ? นู่นผมคงไปชอบพี่เคตะแล้วล่ะ"

                "ขอโทษ"   พี่เรียวบอกพลางก้มหน้าเหมือนสำนึกผิด ผมที่เห็นท่าทางแบบนั้นแล้วก็สงสารอ่ะ

                "ผมไม่ได้โทษพี่เลยนะครับ พี่เรียวอย่าทำหน้าแบบนั้นดิ นะครับ น้า~ เด็กดีอย่าทำแบบนั้นน้า"   ผมอ้อน

พี่เรียวสุดชีวิต

                "งั้นพี่ขอแก้ตัว"   พี่เรียวเงยหน้ามามองด้วยแววตามุ่งมั่น

                "จะบอกอย่างงั้นอยู่แล้วไง"   ผมยิ้มออกมาแล้วก็ผลักพี่เรียวล้มลงบนเบาะอีกครั้ง

                "คราวนี้ไม่เกรงใจแล้วนะ"    ว่าแล้วผมก็จัดการใส่น้องชายตามความต้องการของผมทันที  ร่างกายของ

ผมกับพี่เรียวขยับไปตามจังหวะเดียวกันอย่างสม่ำเสมอ พี่เรียวส่งเสียงครางออกมาอย่างมีความสุข ส่วนผม

เองก็ไม่แพ้กันปั้มน้องชายอย่างเต็มที่ ^^ จนในที่สุดผมเองก็มาถึงจุดสูงสุด

                ผมกระแทกบั้นท้ายเข้าร่างพี่เรียวอย่างหนักในครั้งสุดท้ายก่อนที่จะปล่อยน้ำเข้าในช่องทางรักนั้น

ออกมาด้วย พี่เรียวกับผมก็หอบไปตามๆกัน จากนั้นผมก็มานอนลงข้างๆพี่เรียว

                "ผมรักพี่เรียวนะครับ"   ผมบอกเสียงแผ่วเบา พี่เรียวหันมามองแล้วยิ้มให้อย่างเอ็นดู

                "รู้แล้วน่า"   พี่เรียวหัวเราะคิกคัก ก่อนที่จะเสยผมของผมไปข้างๆให้พ้นสายตาที่มันกำลังบดบังใบ

หน้าของผมอยู่

                "แล้วพี่เรียวล่ะ?"

                "มั้ง ไม่รู้ดิ"   ง่ะพี่เรียวอีกแล้วง่ะ คำตอบแบบนี้ไม่อยากได้สักนิด

                "พี่อยากจะให้ผมทำอีกเหรอครับ? พี่ถึงจะยอมบอกรักผมน่ะ"   ผมเอาเรื่องนี้มาขู่

                "จะทำอีกจริงง่ะ?"   แล้วพี่เรียวก็พลิกตัวมาขึ้นคร่อมผม ท่าทางไม่ได้กลัวผมสักนิด

                "อย่าคิดว่ารุกแล้วจะทำอะไรพี่ได้นะ"  พี่เรียวยิ้มให้อย่างเจ้าเล่ห์

                ฉากต่อไปจะเป็นยังไงผมไม่สนแล้ว เท่าที่รู้คือตอนนี้ผม ฟุรุยะ เคตะ กำลังจะมีรักที่เบ่งบานกับ

จิบะ เรียวเฮ รุ่นพี่ที่ผมรักที่สุดในโลกก็เท่านั้นแหละ^^

++++++++++++++++++++++++

++++++++++++++++++++++++

                "เฮ้ย!!! ไอ้เคตมันหายหัวไปไหนวะ? จะเอาไหมนั่นเหรียญทองน่ะ"  

***THE END***  จบแล้วจ้า