[SF] สาวบึกบึนกะไอ้ถึกหน้าปากซอย [TaniuchiXTachibana]

เนื้อเรื่อง

[SF] สาวบึกบึนกะไอ้ถึกหน้าปากซอย [TaniuchiXTachibana]

                ค่ำๆมืดๆในซอยเปลี่ยวของย่านๆหนึ่งไม่ขอเอ่ยนาม ยังมีสาวน้อยที่กำลังเดินด้วยท่าทางหวาดกลัวสุดๆ

                "ฮึ๋ย~ ไอ้ริวนะไอ้ริว ทำแสบจำไว้เลยไอ้เพื่อนเวง"   ปากน้องนู๋ก็พึมพำไปตลอดทาง สองมือก็ลูบกล้ามเนียนสวยไปมาอย่างบ้าคลั่ง ไม่ใช่กลัวซอยเปลี่ยวๆแบบนี้หรอกนะ สิ่งที่เขากลัวคือวัตถุเหนือธรรมชาติมากกว่า

                "ไปไหนจ๊ะน้องสาว???"   เสียงอันธพาลที่ชอบมุดหัวคุ้ยเขี่ยหาขยะเพราะเมาจนเอาหัวทิ่มไปไหนต่อไหนก็เอ่ยเสียงห้าวปนอนาถใส่น้องนู๋(มันนู๋ตรงไหนวะนั่น-*-)

                "ใครน้องเมิง???"   เขาตอบกลับไปด้วยเสียงห้าวพอๆกันแต่ไม่อนาถ-*-(เอ็งบอกเพื่อ???)

                "ก็น้องสาวไง เอิ้กๆ"   ไอ้นั่นมันเมาชัวร์ เขาคิดในใจ เพราะมันไม่ยักกะแหกตามองดูเลยว่าคนที่มันเรียกว่าน้องสาวเนี่ยผู้ชายทั้งแท่งเชียวนะ

                "เดี๋ยวกูปะเสยร่วงหรอกไอ้หน้าหื่น แหกตาก่อนดิวะกูผู้ชายเว้ย ผู้ชายแหกตามาดูกล้ามซะดีดี นี่ๆๆ"   ว่าแล้วน้องเคะของเราก็ถกแขนเสื้อโชว์กล้ามเนื้อใหญ่ใสๆ แวววาวมาให้หื่นเมาหัวขยะดูเป็นประจักษ์แก่สายตา

                "อูย~ น้องสาวนี่สวยล่ำนะจ๊ะ มามะอย่างงี้สิพี่ชอบ"    ว่าแล้วหื่นเมาหัวขยะก็ถลามาหาน้องเคะเพื่อที่จะกอดรัดฟัดเหวี่ยง และจะหมายมั่นปล้ำกลางดงหญ้า

                "ตลกเหรอ? มามะแกก็มาแดกตรีนกูก่อนเป็นไง"   ก่อนที่เคะจะสกัดกั้นไอ้หื่นนี่ด้วยบาทาที่เพิ่งเรียนคาราเต้เมื่อวิชาพละที่ผ่านมาและกล้ามที่เพิ่งไปฝึกยกเวตมาเมื่อสักครู่ ก็มีบางอย่างมาซัดไอ้นี่สลบตัดหน้าเขา

                ตุบ~ หื่นเมาหัวขยะลงไปดิ้นแด่วๆสลบกองกับพื้นอย่างช่วยไม่ได้ เคะมองคนที่มาตัดหน้าอย่างเสียดาย เพราะเขาอยากที่จะซัดหื่นเมาหัวขยะนี่สลบคาบาทาเอง

                เด็กหนุ่มวัยรุ่นเกือบราวคราวเดียวกับเขา ผิวเข้มธรรมชาติกำลังยืนแอ๊คท่าเทควันโด้เตะหน้าหรือฟร้อนคิก และกำลังส่งยิ้มมาให้เคะ วิบแรกเคะถึงกับตกหลุมดำ เอ๊ย ตกหลุมรัก แต่คิดซะว่ากูมาดแมนเลยไม่แสดงแต๋วออกไป เพราะถือคติที่ว่า นางพญาเคะไม่เคยจะให้ทางผู้ได๋ง่ายๆ

                ...................ผ่านไปสิบวินาทีหลังจากที่หื่นเมาหัวขยะ(เรียกยากแหะ-*-) ล้มสลบไปแล้วหนุ่มผิวเข้มยังยืนท่าฟร้อนคิกอยู่

                ....................ผ่านไปหนึ่งนาที เคะก็จ้องหน้าเด็กหนุ่มนั่นท่าทางสงสัย

                ....................ผ่านไปนาทีครึ่ง มันยังไม่ยอมเอาลง

                ....................ผ่านไปสองนาที เคะเริ่มหาไม้ไปแหย่ๆตัวมัน

                ....................ผ่านไปสองนาทีครึ่ง เคะจัดการผลักมันล้มซะงั้น-*-

                ตุบติบ ติบตับ ตับๆๆๆ จากินตับ เฮ้ย! ไม่เกี่ยว-*-

                "โอ๊ย!! เล่นอะไรของนายน่ะ"  เด็กหนุ่งสำเนียงโอซาก้าผิวเข้มร้องเสียงดังเมื่อร่างตัวเองลงไปกองกับพื้นแล้ว

                "ชั้นน่าจะถามนายมากกว่านะ ยืนแอ๊คบ้าอะไร?"   เคะเท้าสะเอวถามอย่างหาเรื่องพอตัว ก็ตัดหน้าเล่นงานคนก่อนหน้าเขานี่

                "ใครบอกว่าชั้นแอ็คเล่า"

                "งั้นที่ยืนคาท่ามะแก๋งแหล๋งเฮงซวยนั่นล่ะมันคืออะไร? อย่าบอกนะว่ากำลังโพสท่านายแบบอินเตอร์ฮายอยู่น่ะ"    เคะว่าออกมาเป็นชุดฉอดๆ นิ้วเรียวสวยวาดไปตามอารมณ์

                "ไม่ใช่ทั้งนั้นแหละ ชั้นเหน็บกินเว้ย ไม่ได้ออกท่านี้นานพอออกมาทีก็เป็นอย่างงี้แหละ"  หนุ่มดำ(?)เอ่ยขึ้นอย่างหัวเสีย เคะมองสำรวจตั้งแต่หัวยันteen จะว่าไปไอ้หมอนี่ก็หล่อพอๆกะเราล่ะนะ โฮะๆๆๆ(คอนเฟริมว่าเสียงหัวเราะเคะ)  

                "งั้นก็ไปได้แล้ว ตัวใครตัวมัน  บาย"   ก่อนที่เคะจะเคลื่อนย้ายตัวออกไปก็โดนหนุ่มโอซาก้าฉุด ม่ายช่าย จับข้อมือรั้งไว้ต่างหากล่ะ

                "ยังไปไม่ได้ ชื่ออะไรบอกมา?"   เง็ง เง็ง และเง็ง  สมองเคะบอกมาอย่างงี้ ใคร? มันคือใคร ไอ้หนุ่มถึกดำนี่คือใคร? มันไม่รู้จักเขาเชียวเรอะ? ออกจะหน้าตาหล๊อหล่ออย่างเขา ทุกคนรู้จักเขาทั้งซอยเลยนะ

                "นายไม่รู้จริงง่ะ?"  เคะถามออกไปเพื่อความแน่ใจ โดยไม่เอะใจสักนิดว่าทำไมหนุ่มโอซาก้าบ้านนอกผู้นี้ถึงถามชื่อของเขา

                "รู้แล้วจะถามไหม? อย่ามาถามอะไรที่มันปัญญาอ่อนหน่อยเลย"  งืมๆๆบอกได้เลยว่ามาจากบ้านนอก ดูคำใช้สิ (แล้วขณะนั้นนางพญาเคะก็แอบหัวเราะในใจ หึๆ)

                "ทาจิบานะ เคตะ จำไว้ซะ!!"   แล้วเคะก็จะเดินออกไป คราวนี้ไอ้หนุ่มหน้ามนก็คว้าข้อมืออีกครั้ง แถมกระตุกเข้าหาตัวมันอย่างแรง ขณะนี้ริมฝีปากจะจูบกันแล้ววว

                "หน้าผากเปื้อนจูบน่ะ"   หนุ่มหน้ามนใสหัวไปกระซิบบอกเบาๆ แล้วจึงเขย่งจูบหน้าผากของเคะ เบาๆไปทีนึง สาเหตุที่ต้องเขย่งขาเพราะไอ้นี่มันเตี้ยกว่าเคะเยอะเลยล่ะ-*-

                "หือ?"   เคะซื่อบื้อปล่อยให้หนุ่มโอซาก้าขโมยจูบหน้าผากไปอย่างง่ายดาย โดนไม่ขัดขืนสักนิด หรือว่าตัวเองก็ชอบเหมือนกัน  ใบหน้าร้อนผ่าวๆเหมือนจะเผาผิวคนตรงหน้าให้เกรียมแล้วเกรียมอีกครั้งหนึ่ง เนื่องจากมันดำแล้วจึงได้แค่นั้น(ปล่อยมันไปมีอนาคตมั่งเห๊อะ-*-ด่ามันอยู่ได้)

                "หอมจังเลยนะ ทาจิเคะจัง"    เสียงกระซิบบอกเบาๆที่ข้างหูทำเอาเคะรู้สึกแปลกๆยังไงบอกไม่ถูก แต่มะกี๊มันเรียกว่าทาจิเคะจังนี่หว่า = =a แล้วไปจังกันตอนไหนเนี่ย

                "ทานิอุจุ ชินยะ ชื่อของชั้นนะ"   แล้วชินยะก็เลี้ยวตัวกลับไป ปล่อยให้เคะยืนตะลึงตึงๆค้าง

                "อะไรของแม่งหว่า= =a"   ว่าแล้วเคะก็เดินไปยังบ้านของตัวเอง

++++++++++++++++++++++

++++++++++++++++++++++

                "ว่าไงจ๊ะน้องสาวล่ำสวย"    วันนี้ก็เป็นวันที่สองของการเดินกลับบ้านของเคะต้องมาเจอชินยะ อีกวันนึง

                "ใครสาวสวยล่ำของแกกันห๊า!!!!"    เคะตวาดกลับอย่างไม่พอใจ จะเคยคิดไปส่งถึงบ้านดีๆกะเค้าไหมเนี่ย-*- ก็ตั้งแต่เมื่อวานแล้วที่ชินยะโผล่มาอีกครั้งแล้วก็บอกว่าจะอาสาไปส่งถึงบ้านเพื่อความปลอดภัยของเขาเอง

                "ก็เคะไง น่ารักออกอย่างงี้ไม่น่าเล่นกล้ามเลยน้า~ หมดสวยกันพอดี"   ชินยะพูดหวานทำเอาเคะเคลิ้มไปชั่วครู่(แกว่าแกแมนไม่ใช่เรอะ)

                "กลับไปได้แล้ว เดินมาส่งทำไมดูแลตัวเองได้เฟ้ยยย"   ไม่วายเมื่อได้สติเคะก็จัดการตวาดชินยะเอาจนได้ ไม่ใช่เพราะอะไรหรอกนะก็คนมันเขินอ่ะทำไงได้ ถึงปากจะไล่ให้กลับไปก็เหอะแต่ในใจลึกๆเขาเองก็รู้สึกอบอุ่นเมื่อมีชินยะเดินมาส่งเป็นเพื่อน

                "ถ้ากลับแล้วนายก็อันตรายแย่เลยอ่ะดิ ไม่เอาหรอกถ้านายเป็นอะไรไปใครจะรับผิดชอบกันล่ะ"   ชินยะส่ายหน้าหวือ ดูท่าทางยังไงก็ไม่เอาด้วยเด็ดขาด แต่ประโยคนี้ทำให้เคะก็ถึงกลับชอบใจเต้นตึกตักไม่เป็นส่ำอยู่คนเดียว หน้าแดงไปจนถึงใบหู

                "ก็ถึงแล้วไง กลับได้ยังล่ะ?"   แล้วเคะก็หยุดอยู่หน้าประตูบ้าน เพราะสองคนนี้เดินมาเรื่อยๆจนถึงแล้วนั่นเอง

                "ยัง ไม่คิดชวนเข้าบ้านหน่อยเหรอ? อุตส่าห์พามาส่ง"

                "ไม่ ใครใช้ให้นายมาส่งล่ะ"

                "ก็พอใจอ่ะ"

                "งั้นชั้นก็พอใจไม่ให้เข้าเหมือนกัน"

                "ชิ ใจร้าย สวยแล้วใจร้ายชิบเป้งเลย"   ชินยะเบนหน้างอนพลางจิ๊ปากไม่พอใจเสียงดังเคะทำเป็นไม่สนใจเดินเปิดประตูเข้าบ้านไปเงียบๆ พอเข้าไปแล้วชินยะก็ยังไม่เขยื้อนเหมือนรออะไรบางอย่าง แล้วสักพัก

                "ก็เข้ามาดิ"    เคะชะโงกหน้าออกมาแล้วบอกเสียงดัง ทำเอาชินยะยิ้มกว้างทันที รับเข้าบ้านไปตามคำชวนของเจ้าบ้าน(ไปบังคับเขาไม่ใช่เรอะ)

                ภายในบ้านทาจิบานะถูกตกแต่งไว้ด้วยเฟอร์นิเจอร์อย่างดี ดูเรียบง่ายแต่แฝงไปด้วยความคลาสสิค ชินยะที่เห็นก็อ้าปากค้าง ส่วนเจ้าบ้านที่เห็นใบหน้าของแขกก็ทำท่าหยิ่งๆ

                "เป็นไงล่ะ อึ้งกะอึ้งล่ะสิ บ้านชั้นไม่ธรรมดาซะด้วยนะ"   เคะบอกอย่างวางมาดเต็มที

                "ป่าวสักหน่อย แต่ก็แปลกอ่ะนะรวมทั้งตัวนายด้วยแหละ"   ว่าแล้วชินยะก็เข้าประชิดตัวเคะ ลมหายใจอุ่นๆปะทะต้นคอทำเอาเคะขนลุกซู่ผลักให้ชินยะออกจากตัว

                "นะ...นายจะทำอะไรน่ะ"   ลิ้นระรัวแทบเรียงเป็นประโยคไม่ถูกเอ่ยขึ้นเสียงดัง ชินยะยิ้มอย่างมีชัย แล้วก็เข้าประชิดตัวเคะอีกครั้ง แต่คราวนี้.....

                พลั่ก!!!   เคะเตะผ่าหมากของไอ้หน้าหื่นดำนั่นทันทีอย่างไม่รอช้า ได้ผลชินยะหน้าเขียวเลยทีเดียว -*- เคะนึกสมน้ำหน้าอยู่ในใจ เล่นกะใครไม่เล่น มาเล่นกะท่านเคตะคนนี้

                "อูย~ เตะแรงเป็นบ้าเลยอ่ะ ไม่เกรงใจเลยนะ"   ชินยะบ่นออกมาพร้อมกับหน้าเขียวๆบวกกับสีผิวนั้นด้วยแล้วทำให้ชินยะคล๊ำคล้ำกว่าเดิมหลายเท่าตัว(หุหุ)

                "ก็นายอยากมาทำหื่นใส่ชั้นทำไมล่ะ? ชั้นผู้ชายนะเว้ย ออกจะมาดแมน"   เคะจัง(?)บอกไปพร้อมกับสะบัดหน้าอย่างแรงเดินไปที่ตู้เย็นในครัวที่ติดกับห้องรับแขกไม่กี่ก้าว(ระวังคอเคล็ดนะเคะจ๋า อิอิ)

                ชินยะเอามือจับน้องชายหน้าเขียวอย่างนั้นแล้วนั่งรอเคะบนโซฟา ส่วนเคะนั้นเข้าไปในครัวก็ทำอะไรไม่รู้ก๊องแก๊ง ก๊องแก๊งสักพักแล้วก็ออกมาพร้อมกับของว่างแล้วน้ำต้อนรับแขกเคะบรรจงเอาวางไว้ตรงหน้าชินยะ แล้วมองหน้า

                "เอามาล่ะ ทานซะสิเดี๋ยวจะหาว่าชั้นไม่มีน้ำใจ"   เคะบอกเสียงเรียบ ดูหน้าชินยะแล้วเขาเองก็รู้สึกผิดไม่ใช่น้อย

                "จะ..เจ็บง่ะ เคะจังช่วยป้อนหน่อยดิ ดูท่าทางน่ากิ๊น น่ากินนะ"   ชินยะใช้ลูกไม้อ้อนสุดชีวิตพยายามที่จะให้น้องนู๋ทาจิบานะป้อนขนมให้

                "ช่วยไม่ได้อยากหื่นเองทำไมล่ะ? กินไม่ได้ก็ไม่ต้องกิน"   เคะเบนหน้าหนีออกไปทางอื่นใช่ว่าเพราะไม่อยากมองหน้า เพียงแต่เขินต่างหาก จู่ๆให้มาป้อนเนี่ยอ่ะนะเขาทำไม่ค่อยจะได้หรอกหึๆ(>/////<) ดูเหมือนว่าชินยะจะรู้ดี เลยกระเถิบเข้าไปหาเคะอีกแบบกระชิดทุกรูขุมขน

                "น่านะคนดี~ ชั้นอยากกินขนมบ้านทาจิบานะล่ะ ช่วยป้อนหน่อยน้า~ เจ็บอ่ะนะๆๆๆ"ชินยะไม่วายป้อนลูกอ้อนเข้าไปอีก ทำเอาเคะหน้าแดงถึงใบหู

                "ไม่เอาอ่ะ อยากกินก็กินเองจิ"

                "น่านะ คำเดียว นะๆ"

                "....................................."

                เมื่อไม่เห็นอีกฝ่ายพูดอะไรชินยะเริ่มมีความหวังลางๆ

                แล้วส้อมอันใหญ่ก็มาปรากฎตรงหน้าชินยะพร้อมกับเนื้อแป้งอะไรสักอย่าง ที่มันเหมือนขนมเคะหันหน้าไปอีกทางเพื่อปกปิดความอาย มือข้างขวาก็ยื่นขนมไปที่หน้าชินยะอย่างไม่ตั้งใจ

                ชินยะยิ้มกว้างออกมาพร้อมกับงับขนมอย่างดีใจ ยังไม่ทันที่จะเคี้ยวเข้าท้องชินยะก็โอบคนข้างๆล้มตึงและตัวเองก็คร่อมร่างบึกนั้นไว้

                "ชั้นไม่หิวแล้วล่ะ ให้นายกินแทนนะ"  ว่าแล้วชินยะก็เอาขนมที่อยู่ในปากของตัวเองป้อนให้กับเคะแบบ เม้าทูเม้า  (ว้าว*-*) เคะตาโตด้วยความตะลึงตึงๆ แต่ก็ไม่ขัดขืน ปล่อยให้คนข้างบนส่งขนมมาให้อย่างง่ายดาย ขนมนี้จากที่เขากินแล้วมันไม่ค่อยอะไรอร่อยอ่ะนะแต่ทำไมตอนนี้เหมือนอยากกินต่อเรื่อยๆไม่อยากให้หมดไปเลยยังไงยังงั้น

                เคะกลืนขนมหมดปากแล้ว แต่คนข้างบนร่างของเขากลับยังไม่ยอมเลิกรา ยังคงระดมจูบต่อไปเคะเองก็ใช่ว่าไม่ชอบ(แอบชอบนะนั่น เคะแกหื่นนี่หว่า555+) ปล่อยให้ชินยะทำตามใจชอบ

                ชินยะเองก็รู้สึกว่าจะติดใจในความหวานที่ไม่ใช่มาจากขนม มาจากเจ้าของขนมนั้นต่างหากเขาอยากลิ้มลองไปเรื่อย อยากค้นหาความหวานไปเรื่อยๆเมื่อคนตรงหน้าช่างยั่วยวนเหลือเกิน แต่ตอนนี้ก็ทำอะไรไม่ได้มากนัก เพราะเพิ่งจะรู้จักกันอ่ะนะ

                "ชั้นชอบนายนะ แล้วนายล่ะว่ายังไง??"  ชินยะก้มลงกระซิบที่ข้างๆหูของเคะ จ้องมองเคะเหมือนกับว่ารอคำตอบที่ต้องการมาแสนนาน เมื่อไร้ปฎิกิริยาใดๆจากคนที่เขากำลังถาม ชินยะจึงลุกปล่อยร่างใต้พันธนาการของเขาให้เป็นอิสระแล้วเดินออกจากบ้านทาจิบานะไป

                เคะเมื่อได้สติก็นั่งตัวตรง ไล่เลียงความคิดใหม่ เมื่อกี๊ชินยะบอกว่าชอบเขา!!!

+++++++++++++++++++++++

+++++++++++++++++++++++

                "ไม่ๆๆ ไม่มีทางชั้นแมนนะเว้ยยยยย อย่างชั้นนี่อ่ะนะจะเป็นรับ ชิๆไม่มีทางหรอก"  เคะพยายามบอกกับตัวเองอย่างงี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าในแต่ละวันหลังจากที่ชินยะสารภาพรัก(?)กับเขาแต่ดูเหมือนว่าปากกะใจอ่ะมันจะไม่คงจะไม่ตรงกันเสียแล้ว ก็เคะจะนึกถึงชินยะตลอดเวลาที่ไม่เจอหน้าเลยเสียด้วยซ้ำ แต่นี่ก็เกือบอาทิตย์แล้วนะที่ชินยะไม่โผล่หน้ามาให้เห็น สงสัยคงจะหลอกเขาล่ะมั้ง เคะสงสัย แต่ใจนี่อ่ะดิมันยังติดใจอะไรคนผิวดำนั้นนะ??

                "เฮ้ย!! เคตะนายเป็นอะไรไปอ่ะ? เห็นเหม่อมาตั้งหลายวันแล้วนะ"   ริวอิจิเพื่อนรักที่แสนสนิทของเคะเอ่ยขึ้นเมื่อตอนพักเที่ยง เพราะอดทนเห็นเพื่อนไร้วิญญาณแบบนี้ไม่ไหว

                "กะ..ก้ไม่ได้เป็นอะไรนี่ นายมีอะไรหรือเปล่า??"   เคะเมื่อได้สติรีบบอกทันที ตอนนี้เรียวเพื่อนที่มักจะอยู่ด้วยอีกคนไปซื้อขนมอยู่ที่โรงอาหารของโรงเรียน

                "ก็เห็นนายเหมอ่ๆ เป็นอะไรป่าววะ? หรือว่าอกหักจากน้องเคต?"  ริวอิจิแซวเพื่อนพลางหัวเราะ เพราะไม่มีทางหรอกที่เพื่อนหน้าตาดีอย่างเคะจะต้องอกหัก มันเป็นเรื่องที่แบบว่าความเป็นไปได้นั้น0.01%

                "ไม่มีทางอ่ะ เคตออกจะรักชั้นยังกะอะไรดี"   เคะบอกด้วยอกเผิ่งผาย เคตอ่ะรักเขาแน่ๆแต่เขาล่ะรักคนที่เขาพูดถึงหรือเปล่า??

                ยังไม่ทันขาดคำบุคคลที่เขาพูดถึงก็มาหาถึงในห้อง เหมือนที่เคยทำเป็นประจำ แต่ด้วยช่วงหลังนี้เคตน้อยต้องไปออกงานกะคุณพ่อตามงานต่างๆเลยทำให้เวลาที่จะมาเจอเคะต้องลดน้อยถอยลง และวันนี้เป็นวันแรกของสัปดาห์ที่เคตน้อยมากหาเคะ

                "พี่เคตะฮะ...สวัสดีตอนพักเที่ยงฮะ ผมคิดถึงพี่จังเลย"   เคตน้อยเมื่อมาถึงก็แหกปากโหวกเหวกแล้วมาเกาะคอหน่วงเหนี่ยวเคะไปมาเหมื่อมือปลาหมึกเกาะติด

                "เอ่อ...พี่ก็คิดถึงเราเหมือนกันแหละ"   เคะบอกออกไปอย่างอ้ำอึ้ง จะว่าไปแล้ว เคตน้อยก็น่ารักดีล่ะนะ แต่ทำไมล่ะ? ทำไมเขาไม่ค่อยต้องการสักเท่าไหร่

                "นี่ๆเจ้าเปี๊ยกออกไปจากตัวสุดที่รักคนสวยของชั้นเดี๋ยวนี้นะ!!"   เสียงเย็นยะเยือกดังมาจากห้องอีกฝั่งหนึ่งของห้องที่พวกเคะและเคตกำลังเกาะกันอยู่ ทั้งห้องหันไปมองต้นเสียงอย่างช้าๆ แล้วก็ต้องเจอกับบุคคลที่เคะเองก็อยากเจอมาแสนนาน

                "ชินยะ!!!"   เคะร้องชื่อบุคคลนั้นเสียงหลง ชินยะที่หายหน้าไปนานกลับมาพร้อมกับชุดนักเรียนแบบฟอร์มโรงเรียนเดียวกันกับเขา หรือว่าที่ชินยะหายไปจะเป็นเพราะว่าไปทำเรื่องย้ายโรงเรียนมาที่นี่?? แล้วหัวสมองอันปราดเปรื่องของเคะก็สามารถปะติดปะต่อเรื่องได้เสร็จสรรพ

                "นะ..นายเป็นใครกันล่ะ? พี่เคตะสวยที่ไหน? พี่เคตะออกจะหล่อล่ำแมนออก"  เคตน้อยโต้เถียงชินยะไปอย่างดุเดือดหันไปมองหน้าอย่างไม่พอใจ ตามนิสัยของเด็กเอาใจตัวเอง

                "ชั้นเหรอ?"   ชินยะทวนคำ แล้วเดินตรงไปหาเคะจัดการปัดตัวเคตน้อยออกกระเด็นแล้วโอบเอวบึกบึน(?)ของเคะแนบกับลำตัวของตัวเอง

                "ก็เป็นแฟนของคนที่นายบอกว่าหล่อไงล่ะ"   ชินยะบอกไม่วายที่จะจุมพิศไปตรงโหนกแก้มสวยนั้นของคนที่อยู่ในอ้อมแขน เคะต้องแบนตัวออกไปเพราะความอาย

                "มะไม่จริงอ่ะ!!  ไม่จริงใช่ไหม?พี่เคตะ!! พี่บอกผมสิฮะว่าพี่น่ะไม่ใช่....."   เคตน้อยแทบกรี้ดร้องออกเสียงดัง แต่ดีที่ควบคุมสติเอาไว้ได้  เคะได้แต่มองหน้าน้องเคตประมาณว่าช่วยไม่ได้แหะ -*- (ไม่เป็นไรเคตมาหาหม่ามี๊นี่มะๆ)

                "เอ่อ..."    เคะได้แต่อ้ำอึ้ง ชินยะเลยตอบแทนให้เสียเอง

                "ใช่! พี่เคตะของนายน่ะเป็นรับของชั้นเอง ชัดอ่ะยัง???"   ชินยะทำหน้ากวนโอ๊ยใส่เคตน้อย ที่จริงเขาเองก็เห็นว่าเคตน้อยน่ารักเอาการนะ แต่สเปคเขาชอบสวยล่ำมากกว่าล่ะ เพราะฉะนั้นคนนี้เขาขอผ่าน-*-

                "ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย~"   เคตน้อยกรีดร้องแล้ววิ่งออกจากห้องไปอย่างรับไม่ได้ เคะที่เห็นก็สงสารเหมือนกัน แต่ทำไงได้ล่ะ?เขาไม่ได้ชอบเคตน้อยสักหน่อย

                "หึๆ ที่นี้ก้หมดเสี้ยนหนาม ไม่นึกเลยนะว่าที่โรงเรียนยังจะมีคู่แข่งอีก ไม่ได้การละชั้นต้องมาควบคุมความประพฤตที่ส่อแววนอกใจของที่รักสักหน่อย อิอิ"   ชินยะพูดกับตัวเองอย่างถาคถูมิใจ แล้วรัดกอดแน่นคนในอ้อมแขนยิ่งขึ้น

                "ชิ ที่งี้มาบอกว่าเป็นของตัวเอง ทีหายไปหลายวันไม่ยักกะบอกสักคำนี่เหรอแฟน?"เคะพึมพำออกมาเพื่อให้ชินยะได้ยิน ชินยะหันขวับมามอง

                "งอนเหรอ?  ชั้นไปทำเรื่องย้ายโรงเรียนอยู่น่ะ ขอโทษที่ไม่ได้บอก"

                "จะงอนทำไม ในเมื่องอนไปก็เท่านั้นนายไม่เคยเห็นหัวชั้นอยู่แล้วนี่หน่า"

                "โอ๋ๆๆที่รักจ๋า เสียงแบบนี้ไม่เรียกว่างอนได้ไงกันล่ะ? ขอโทษน้า~ ไม่ดีเหรอครับที่ผมจะมาอยู่ข้างๆแล้วเนี่ย หายงอนผมนะ"

                "ชิๆ ไม่ได้งอนเว้ยยยยย"

                "งั้นเคือง"

                "ไม่ได้เคือง"

                "งั้นโกรธ?"

                "ไม่ได้โกรธ"

                "งั้นอะไรล่ะ?"

                "ก็ชอบไงล่ะ"

                "ชอบงอนงั้นเหรอ?"

                "ชอบนายไงเล่าอีตาบ้า ซื่อบื้อ ไอ้ดำถึก ไอ้บ้ากาม คำตอบไงเล่า!!"   เคะพ่นออกมาเป็นชุดชินยะอึ้งนิดหน่อย??

                "ห๊า!!  นายชอบชั้นงั้นเหรอ?"

                "ก็เอออ่ะดิ ไอ้หื่น" 

                "แต่ทำไมเหมือนชั้นโดนนายด่าไม่รู้จักจบสิ้นไงไม่รู้ง่ะ = =a"

                "มะรู้วุ้ย"   เคะเดินออกจาตรงนั้นด้วยท่าทีเขินอาย ทำให้ชินยะยิ้มกรุ้มกริ่มตามไป

                ไม่น่าเชื่อเลยเนอะว่าอย่างเคะจะรับได้ อิอิ  แต่ก็ทำไปแล้วนี่มะก่อนยังรับยูสุเกะได้เลย

                ว่าแต่น้องเคตตี้ของพี่หายไปไหนแล้วน้า~

++THE  END++