คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : *+LuZt+* ++ตัณหา ราคะ++ [บทนำ]
อีกครั้งที่ไอ้ชินได้เป็นต้นเรื่อง..........................................................^^'
*+ Lust +*
"วันนี้แค่นี้ก่อนนะ ฉันพรุ่งนี้ฉันต้องไปโรงเรียน" เด็กชายมัธยมปลายกำลังสวมเสื้อผ้าให้เข้าที่บอกกับเด็กหญิงรุ่นราวคราวเดียวกันที่นอนอยู่บนเตียงด้วยสภาพที่เปลือยเปล่า
"อื้มได้ แต่ชินจังจะมาอีกเมื่อไหร่อ่ะ ฉันรอนายจนทนไม่ไหวแล้วนะ" เด็กหญิงคนนั้นถามด้วยน้ำเสียงออดอ้อน เด็กชายมองเธอพลางยิ้มน้อยๆแล้วเดินเข้าไปก้มลงจูบที่หน้าผากเธอเบาๆ
"เมื่อใดที่ถึงคราวเธอนั่นแหละ เธอจะได้เป็นของฉันอีกแน่ไม่ต้องกลัวหรอก" แล้วเขาก็เดินออกจากห้องไปปล่อยให้เด็กสาวมองตามหลังเขาด้วยสายตาละห้อย
แล้วเมื่อไหร่ล่ะที่เธอจะได้เจอกับเขาอีก เขายิ่งเป็นคนที่ๆจับตัวได้ยาก อีกอย่างมีผู้หญิงให้เขาเลือกนับไม่ถ้วน เธอเป็นเพียงแค่เศษเสี้ยวเล็กที่เขาเอาไว้สนองความใคร่เท่านั้น แล้วอย่างงี้เมื่อไหร่ล่ะที่เธอจะได้เป็นคนรักของเขาจิงๆสักที แค่คืนเดียวก้อเปลี่ยนความคิดเธอได้ขนาดนี้ เขาทำให้เธอติดใจจนลืมไม่ลงเลยทีเดียว เขาคือบุคคลที่สาวๆหลงไหลเมื่อใดก็ตามที่หญิงคนไหนที่ได้นอนกับเขาเป็นอันต้องหลงเขาหัวปักหัวปำทุกราย ไม่เว้นแม้แต่เธอ นอกจากเขาที่จะเป็นบุคคลที่แสนจะหาตัวยากทำให้เขาเป็นคนที่ดูมีเสน่ห์ลึกลับแล้ว ด้วยลีลาท่าทางที่เขาได้หยิบยื่นให้เธอมีความสุขเมื่อสักครู่มันยังทำให้คนอย่างเธอที่ไม่เคยได้ลิ้มลองการร่วมรัก ติดใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก....................................
เพราะเขาคือ ทานิอุจิ ชินยะ นี่หน่า...........................
....................................................................................................................................................
ชินยะเดินออกมาจากโรงแรมม่านรูดระดับ5ดาวแห่งนึงโดยไม่สนใจสายตาชาวบ้านที่มองเขา เพราะอะไรน่ะหรือ? ก็เขาเดินออกมาในเครื่องแบบ นักเรียน ชายล้วนโรงเรียนระดับแนวหน้าของประเทศชุดสูทสีขาวทำเอาเขาโดดเด่นขึ้นมาทันที
ชินยะเดินมาโดยไม่กลับไปใส่ใจเรื่องของเขากับเด็ก รร หญิงล้วนที่อยู่ข้างๆที่ในโรงแรมม่านรูดเมื่อกี๊หรอก เขายังผิวปากเดินไปอย่างสบายอารมณ์ ผู้หญิงสำหรับเขาก้อเป็นแค่เพียงตัวหมากตัวนึงเท่านั้น ที่มีหน้าที่สนองความใคร่ยามที่เขาต้องการเท่านั้น นอกนั้นผู้หญิงในความคิดของเขาก้อไม่ต่างอะไรไปจากสิ่งที่มีชีวิตที่ไม่มีชีวิตชีวา
ชินยะเดินไปตามทางที่เค้าคุ้นเคยดี ไม่จำเป็นว่าต้องมีคนมารับเลย ต่อให้บ้านเขาเป็นครอบครัวนักธุรกิจร้อยล้านพันล้านก็เหอะ เขาก้อไม่ต้องการอย่างงั้นอยู่ดี เขาชอบที่จะอยู่อย่างงี้ยังจะดีกว่า เขาเกลียดบ้านตัวเองที่เป็นแบบนั้นทุกคนตั้งความหวังกับเขาจนสูงลิ่ว และเขาก้อทำตามที่บ้านตีกรอบมาให้ตลอดจนเมื่อไม่นานมานี้เขาได้เปลี่ยนวิถีชีวิตที่เขาเดินมาโดยสิ้นเชิง เมื่อแม่ของเขาเสียชีวิตไปเมื่อ2ปีก่อน แล้วยังไม่ทันที่บ้านจะจัดงานศพของแม่เสร็จไอ้พ่อสารเลวก้อพาแม่เลี้ยงมาเย้ยงานศพแม่ทันที พร้อมกับไอ้ลูกติดที่พ่อพยายามยัดเยียดให้มันมาเป็นน้องของเขา เขาสะอิดสะเอียนกับน้องคนนี้เหลือเกิน ไอ้ตัวมาร มันทำลายครอบครัวที่แสนอบอุ่นของเขาจนพัง เดี๋ยวนี้พ่อกลายเป้นคนที่น่าเกลียดมากกว่า ยังไงเขาก้อไม่ให้อภัยพ่อตัวเองเป็นเด็ดขาด
"หวัดดีค่ะคุณหนู" แม่นมซาจิเอะ คนเดียวในบ้านที่ชินยะรักและเคารพ ถ้าไม่มีแม่นมคนนี้ชินยะก้อคงจะเตลิดจากบ้านโสโครกนี้ไปแล้ว
"หวัดดีซาจิเอะ วันนี้มีอะไรกินอ่ะ" ชินยะถามพลางลูบท้องไปมา
"ของโปรดของคุณหนูนั่นแหละค่ะ รีบทานเถอะค่ะก่อนที่นายท่านจะมาเห็นเมื่อกี๊ท่าโวยวายใหญ่เลยนะคะที่คุณหนูยังไม่ยอมกลับบ้าน" ซาจิเอะบอกด้วยความเป็นห่วง
"ไม่เป็นไรหรอก ผมโดนอย่างงี้จนชินแล้วล่ะ ขอบใจนะ" ชินยะยิ้มแล้วเดินเข้าบ้านไป เขารู้ดีอยู่หรอกว่าเขาจะเจออะไรมั่ง
"ทำไมแกมันดื้ออย่างงี้ห๊า นี่มันกี่ทุ่มแล้ว กลับมางี้แล้วฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน" พ่อของชินยะเริ่มต่อว่าลูกชายซึ่งเป็นเรื่องปกติของบ้าน
"ก้อไว้ที่เดิมก้อดีแล้วนี่ฮะ" ชินยะตอบอย่างไร้อารมณ์
"เดี๋ยวนี้กล้าต่อปากต่อคำเรอะ" พ่อของเขายิ่งอารมณ์เดือดกว่าเดิม
"ก้อไม่ได้เถียงนี่ฮะ ผมแค่บอกเฉยๆ" ชินยะบอก แล้วก้อเหลือบไปเห็นสองแม่ลูกที่เบียดตัวอยู่ตามซอกอยู่ไกลๆ เห็นแล้วมันน่าหมั่นไส้ชะมัด แล้วชินยะก้อเบือนหน้าหนีขึ้นบันไดเข้าห้องไป ทั้งๆที่พ่อของเขายังต่อว่าเขายังไม่เสร็จ
"แล้วแกจะไปไหนล่ะ ฉันยังว่าไม่เสร็จเลยนะ" พ่อตะโกนตามหลังไปแต่ชินยะไม่สนใจ เขาไม่อยากอยู่ตรงนั้นแล้ว เบื่อๆๆๆๆ ทำไมเขาต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยนะ
ชินยะมาถึงห้องด้วยอาการที่หอบ แล้วจัดแจงตัวเองอาบย้ำเตรียมตัวเข้านอน
แล้วนี่คือ ชีวิตประจำวันของชินยะ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
"กลับมาแล้วค้าบ^o^" เสียงใส+ความแจ๋นของเด็กชายดัง ขึ้นเพื่อเป็นสัญญาณให้บ่งบอกว่าตัวเขาได้มาถึงที่บ้านแล้ว
"มาแล้วหรอเคตะ แม่กำลังรออยู่เลย วันนี้พี่เราเขามานอนที่นี่ด้วยนะ" แม่บอกกับลูกชายอย่างอารมณ์ดี
"หรอฮะ" เคตะถามกลับด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น นานแค่ไหนแล้วนะที่เขาไม่ได้เจอพี่ชาย
เคตะรีบวิ่งไปที่ห้องรับแขกของบ้าน ถึงมันจะไม่ใหญ่แต่เขาก้อรู้สึกอบอุ่นเมื่อได้อยู่ที่บ้านหลังนี้
"ฮิโระจาง~~~" เคตะเรียกพี่ชายที่รออยู่ในห้องครัวอย่างอารมณ์ดี เขาคิดถึงพี่ชายยังกะอะไรดี
"อ้าวเคตะ มาแล้วหรอ?" ฮิโรกิมองมาทางที่น้องชาย แล้วก้อยิ้มให้ด้วยรอยยิ้มที่ดูยังไงก้อเป็นรอยยิ้มของพี่ชายที่แสนดีไม่เปลี่ยน
"นานแล้วเนอะที่เราไม่ได้เจอกัน" เคตะเข้าสวมกอดพี่ชาย ถ้าไม่ติดว่าเป็นพี่น้องกันนะ พวกคนอ่านคิดไปไหนแล้วแน่ๆ-*-
"อืมช่าย โตขึ้นมากนะเราน่ะ ดูรู้สึกจะน่ารักขึ้นด้วย" ฮิโรกิชมน้องชาย ตอนนี้เคตะหน้าแดงไปหมดแล้ว
"ฮิโระก้อหล่อขึ้นใช่ย่อยเหมือนกันนะ" เคตะชมกลับ อิอิ ก้อมันเรื่องจิงอ่ะ ฮิโรกิยิ่งนานก้อยิ่งหล่อ ไม่รู้ตอนนี้จะมีแฟนรึยังน้า
ชาด๊าด ชาด๊าด ชาด๊าด เสียงโทรศัพท์มือถือของฮิโรกิดังขึ้น เคตตะต้องผละกอดพี่ชายทั้งๆที่ยังกอดยังไม่หนำใจเลย ฮิโรกิรีบลุกไปรับสาย
"มีไรหรอกอากิจัง" ฮิโรกิพูดขึ้นทันทีที่รับสาย รอยยิ้มปรากฎบนใบหน้า เป็นรอยยิ้มที่เคตะเองก้อยากนักที่จะเห็น
ฮิโรกิคุยโทรศัพท์อยู่นานสองนาน จนเคตะที่นั่งรอเริ่มเมื่อยแต่พอเคตะจะลุกออกไป ฮิโรกิก้อวางสาย
"อืม เสร็จล่ะ มาคุยกันต่อดีกว่าเนอะ" ฮิโรกิหันมาบอกกับเคตะ พลางเก็บโทรศัพท์
"เมื่อกี้ใครอ่ะ" เคตะถามเหมือนเด็กขี้สงสัย
"อ๋อ อากิระน่ะ เพื่อนที่โรงเรียน" ฮิโรกิตอบพลางหน้าแดงน้อยๆ
"ฉันว่าไม่ใช่แค่เพื่อนแน่ๆจิงไหมฮิโระ แฟนนายก้อบอกมาเหอะ" เคตะบอกอย่างรุ้ทัน ฮิโรกิยิ้มด้วยท่าทางเขินอาย
"ก้อไม่เชิงหรอกน่า ฉันชอบเขาข้างเดียว อีกอย่างเขาก้อเป็นถึงลูกเศรษฐี ฉันไม่อาจเอื้อมหรอก" ในที่สุดฮิโรกิก้อยอมรับ
"ไม่เห็นเกี่ยวกันนี่ ถ้าคนเราจะรักสักอย่าง" เคตะพูดด้วยสีหน้าจิงจัง เหมือนราวกับว่าจะสื่อถึงอะไรสักอย่าง แต่ฮิโรกิไม่สังเกต เลยหัวเราะแล้วขยี้หัวเคตะเบาๆด้วยความเอ็นดูๆ
"5555+ คิดอะไรได้อย่างงี้แล้วหรอเราน่ะ"
"ได้ตั้งแต่ที่เจอฮิโระแล้วล่ะ"
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
"เฮ้ออออออออออออออออออ" อากิระพอวางโทรศัพท์จากฮิโรกิก้อถอนหายใจเฮือกใหญ่ เมื่อไหร่นะ? ที่พ่อของเขาจะเข้าใจพี่ชายต่างแม่ของเขาสักที
'ใช่แล้วล่ะ อากิระคือน้องชายที่ชินยะจงเกลียดจงชังนั่นเอง'
เมื่อกี้ก้อโทรไปปรึกษากับฮิโรกิมา ฮิโรกิคือเพื่อนตอนที่อยู่ โรงเรียนเก่าก่อนที่แม่ของเขาจะได้ย้ายไปอยู่ที่บ้านราคาหลายร้อยล้านนั่น ใจจริงเขาเองก้อไม่อยากอยู่หรอก เขาไม่อยากเป็นที่รังเกลียดของชินยะ ใจจริงเองเขาก้ออยากจะคุยกับชินยะนะ แต่ดูท่าทางของชินยะแล้ว เขาคงจะเกลียดอากิระยังกะอะไรดี จนเขาทำตัวไม่ถูก เขาเคยพูดกับแม่หลายครั้งแล้วว่าให้ออกจากบ้านหลังนี้ แต่แม่ก้อไม่ฟัง แต่พออากิระย้อนไปดูตัวเองตอนก่อนที่แม่จะเจอกับพ่อชินยะ นึกถึงสภาพที่เขาต้องตกระกำลำบาก แม้แต่ข้าวปั้นสักก้อนเขายังไม่มีปัญญาจะซื้อกินเลย เขาจึงต้องยอมรับสภาพมาเป็นลูกเลี้ยงโดยถูกพี่ชายต่างแม่เกลียดอย่างงี้ เพื่อสักวันนึงเมื่อเขาเรียนจบมาแล้วเขาจะได้ทำงานสร้างเนื้อสร้างตัวแล้วพาแม่ออกจากบ้านหลังนี้ไปเพื่อความสบายใจของชินยะ และไม่อยากได้ชื่อว่าตัวทำลายความสุข อากิระรู้สึกรักและเป็นห่วงพี่ชายของเขา แม้จะไม่เคยคุยกันสักครั้งก้อเหอะ แต่เขาก้อรู้สึกได้ถึงความผูกผัน
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! เสียงเคาะประตูดังขึ้นที่ห้องของอากิระ
"ไม่ได้ลอ็คฮะ" อากิระตอบกลับเสียงนั้นอย่างสุภาพ
แม่นมซาจิเอะเข้ามาพร้อมกับถาดอาหาร เพราะอากิระรู้สึกว่าตัวเองไม่ค่อยสบายเลยไม่ได้ลงไปทานข้าวพร้อมกับแม่และพ่อ
"ขอบคุณฮะ คุณซาจิเอะ แล้วพี่ชินได้กินยังฮะ" อากิระรีบถามถึงพี่ชาย
"ซาจิเอะเพิ่งยกไปให้ก่อนคุณหนูเมื่อกี้เองอ่ะเจ้าค่ะ แล้วอย่าเรียกว่าคุณสิคะ เรียกซาจิเอะ เฉยๆก้อพอ" ซาจิเอะบอกด้วยน้ำเสียงเอ็นดู
"ไม่ได้หรอกฮะ ผมเรียกเหมือนพี่ชินแบบนั้นไม่ได้หรอกฮะมันไม่เหมือนกัน" อากิระรีบปฏิเสธ
"คุณหนูนี่เป็นเด็กดีจริงๆนะ ถ้าคุณหนูชินได้รู้จักคุณหนูจิงๆก้อดีสินะคะ"
"ไม่หรอกฮะ ดูท่าพี่ชินจะไม่ชอบหน้าผมอยู่ด้วย" อากิระบอก
"แต่คุณหนูชินเป็นคนดีนะคะ อย่าเพิ่งเกลียดเค้ากลับล่ะ" ซาจิเอะบอกพลางยิ้มๆ
"ผมไม่เกลียดพี่ชายตัวเองหรอกฮะ ผมกลัวเค้าจะเกลียดผมไปมากกว่านี้น่ะสิฮะ" อากิระคอตก
"เดี๋ยวคุณหนูชินก้อใจอ่อนเองแหละค่ะ อย่าเพิ่งวิตกไปเลย" ซาจิเอะปลอบ
"ขอบคุณนะคับ" อากิระรับคำ เขาเองก้ออยากจะคุยกับพี่ชายเหมือนกันแล้วเมื่อไหร่เวลานั้นจะมาถึงน้า
ขณะนี้ชินยะก้อนอนหลับปุ๋ยด้วยอาการเหนื่อยล้าที่ห้องนอนของเขาไปเรียบร้อยแล้ว
To Be Continued...............................................................
ความคิดเห็น