คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : EP 03 : สาวน้อยเวทมนต์
หมู่มวลดอกไม้สวยสดงดงามซึ่งมีแมลงปอและผีเสื้อต่างโบยบินดอมดม ความสุนทรีย์ของทุ่งหญ้าที่อยู่ไม่ใกล้จากเมืองเริ่มต้นเท่าไหร่นี้ แม้ว่าจะดูไม่มีพิษมีภัยอะไรแต่ที่นี่เป็นถึงสถานที่เก็บระดับที่มีระดับของสัตว์อสูรอยู่ที่คลาส1ระดับ30-คลาส1ระดับ50เลยที่เดียว และที่อันตรายกว่านั้นก็คือสัตว์อสูรที่ว่าดันมีขนาดตัวที่เล็กจึงอาจโดนโจมตีโดยไม่ทันได้ตั้งตัว
“เปลวเพลิงแห่งความฝันจงเผล่งประกายความงดงามแก่สายตาศัตรู โมเอะไฟร์บอล”ทักษะระดับต่ำของอาชีพนักเวทย์โมเอะถูกใช้ออกมาให้ประจักษ์แก่สายตาของสัตว์อสูรบริเวณนั้น นักเวทย์สาวที่ยังมีนามเป็นปริศนากำลังต่อการกับสัตว์อสูรแมลงปอด้วยความองอาจ
“แง้ ทำไมมันเก่งงี้อ่ะ อย่างงี้ใครมันจะไปสู้ได้กัน”นักเวทย์สาวโวยวาย ถึงแม้เธอจะใช้เวทย์มนต์รูปแบบใดแต่ด้วยร่างที่เล็กของแมลงปอทำให้เธอไม่สามารถที่จะโจมตีโดนมันได้เลยแม้แต่น้อย ถึงจะเห็นว่าเธอดูอ่อนแอถึงเพียงนี้แต่เธอมีระดับมากถึงคลาส1ระดับ72แล้ว ซึ่งมากกว่าระดับของสัตว์อสูรบริเวณนี้ทุกตัว ถ้าจะถามว่าแล้วทำไมเธอถึงสู้กับสัตว์อสูรพวกนี้ไม่ได้แล้วหละก็...
“ไอ้พวกแมลงโสโครกเอ้ย พวกแกจะไม่ยอมให้ฉันโจมตีโดนเลยใช่มั้ย งั้นก็จงหายๆไปจากโลกนี้ซะเถอะ ด้วยพลังแห่งความมืดทั้งปวงจงมาร่วมงานปาร์ตี้แห่งความตาย ณ ที่แห่งนี้ด้วย เดธแฟล็ก ออฟ เอ็นนามี่(ปักธงตายมลายศัตรู)”เธอยังไม่ได้เอาจริงต่างหาก ความฉุนโกรธเกรี้ยวมักเพิ่มพลังให้กับคนได้ แต่มันอาจต้องแลกมาด้วยอาการขาดสติหรือไร้ซึ่งความระมัดระวังตัว แต่สำหรับอาชีพนักเวทย์โมเอะซึ่งต้องการความโมเอะของผู้เล่นทุกอิริยาบถจึงทำให้อาการฉุนขาดเป็นสิ่งที่ไม่ควรมี ดังนั้นความพิเศษของอาชีพนี้อย่างการเปลี่ยนอารมณ์ขุ่นเคืองเป็นพลังเวทย์จึงทำให้อาชีพนี้แทบจะไร้เทียมทาน
กลุ่มก้อนความมืดเข้าครอบคลุมบริเวณทุ่งดอกไม้ที้แทบทั้งหมด สิ่งมีชีวิตในบริเวณนี้ล้วนถูกความมืดกลืนกินจนสลายไป หญิงสาวที่อยู่ท่ามกลางความมืดมิดกลับมีรอยยิ้มและกิริยาท่าทางที่แสดงถึงความสดใสไร้ความหม่นหมองผิดกับก่อนหน้านี้หน้ามือเป็นหลังเท้าเลยทีเดียว
“อร๊างงง ได้ใช้พลังเต็มที่แบบนี้มันฟินดีจริงๆ”
..........
โอ๊ส! สวัสดียามสายค่ะ หนูคือคุโรโกะเองค่ะ วันนี้หนูกับมาสเตอร์กำลังจะออกไปเก็บระดับกันที่ทุ่งดอกไม้แสนสวยค่ะ วันนี้มาสเตอร์ใจดีมากเลยให้ชุดเซ็ตสุนัขป่ากับหนูด้วย หนูดีใจมากเลยค่ะ ว่าแต่เห็นมาสเตอร์ยืนคิดอะไรอยู่ตั้งนานสองนานและ ลองไปถามดูดีกว่า
“มาสเตอร์ทำอะไรอยู่เหรอค่ะ”
“ก็กำลังคิดอยู่น่ะว่าบัตรสุ่มไอเท็ม3ใบเนี่ยจะใช้เลยดีหรือว่าจะเก็บไว้ก่อนดีนะ”
“หนูว่ามาสเตอร์ใช้เลยก็ได้นี่ ยังไงถ้าเก็บไว้เฉยก็ไม่ใช้อยูดี”
“นั้นสินะ ขอบใจมากเลยนะคุโรโกะจัง”มาสเตอร์ขอบใจเราด้วย หนูดีใจมากเลยที่สามารถช่วยอะไรมากเตอร์ได้บ้าง
“เจ้านายของคุโรโกะใช้บัตรสุ่มไอเท็มได้รับ แรร์การ์ดสาวน้อยเวทมนต์ของซีรีย์สาวน้อยเวทมนต์พิงค์เลดี้ดิอนิเมชั่นค่ะ”
“เจ้านายของคุโรโกะใช้บัตรสุ่มไอเท็มได้รับ น้ำยาเสริมหล่อ-สวยเกรดSค่ะ”
“เจ้านายของคุโรโกะใช้บัตรสุ่มไอเท็มได้รับ ถุงมือ4มิติเกรดAค่ะ”
“............”
“มาสเตอร์เป็นไงบ้างค่ะของที่ได้มา ทำไมถึงนิ่งไปเลยล่ะ”
“โอ้เยส!! แรร์การ์ดในตำนานของซีรีย์สาวน้อยเวทมนต์พิงค์เลดี้ที่มีโอกาสเพียง0.0001%ในการเปิดซองการ์ดที่จะได้มันมาไว้ในครอบครอง ราคาประมูลปัจจุบันของการ์ดใบนี้อยู่ที่ร้อยล้านยูโร ไม่น่าเชื่อเลยว่าเราจะได้มันมา”ดูท่ามาสเตอร์จะดีใจมากเลยสินะที่ได้ไอเท็มใหม่มา ถึงหนูจะไม่เข้าใจก็เถอะว่ากระดาษทรงสี่เหลี่ยมนั่นมันมีดียังไงแต่ถ้ามาสเตอร์ดีใจก็ดีแล้วหละ
“เราจะไปเก็บรัดับกันได้หรือยังค่ะมาสเตอร์”
“โอเคๆ งั้นเราไปกันเถอะ”มาสเตอร์รีบเก็บของลงกระเปาใหญ่เชียว เห็นแบบนี้แล้วก็ตลกดีเหมือนกัน หนูคงต้องรีบวิ่งตามมาสเตอร์ไปก่อนเดียวจะตามไม่ทันเอา
..........
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย”ฮารุกะเบิกตาโพลง ทุ่งหญ้าที่เขากะจะมาเก็บระดับกลายเป็นที่ดินราบเรียบไร้วี่แววของสิ่งมีชีวิต ขนาดไส้เดินใต้ดินก็ยังไม่เหลือซาก แล้วอย่างงี้เขาจะเก็บระดับยังไงล่ะเนี่ย
“โอ๊ะ ทำไมถึงมีสาวน้อยเวทมนต์มานอนหลับอยู่ตรงนี้ได้ล่ะเนี่ย”ฮารุกะเดิเข้าไปดูร่างไร้สติของสาวน้อยเวทมนต์ที่นอนหลับปุ๋ยอยู่บริเวณนั้น ผิวขาวผ่องผมสีผมพูยาวสลวยปล่อยไว้โดยไม่มัด หน้าตาก็โมเอะตามสไตล์อนิเมะทั่วๆไป แต่ว่ามันมีบางอย่างที่ทำให้ฮารุกะสะดุดนั่นก็คือ
“บร๊ะเจ้ายอดมันจอร์จมาก แตงโมสองลูกนั่นมันอะไรกัน”
----------50%----------
“อะ..อื้อ..”นักเวทย์สาวงัวเงียตื่นขึ้นมาทันทีที่ฮารุกะพูดจบ เธอกระพริบตาประมาณ4-5ครั้งเพื่อปรับสายตาให้สามรถมองเห็นได้ชัดขึ้น สิ่งแรกที่เธอเห็นคือชายหนึ่งคนกับเด็กอีกคนกำลังยืนอยู่เบื้องหน้าเธอ
“พวกคุณเป็นใครน่ะ”
“เอ่อ..ผมชื่อเท..เอ้ยฮารุกะครับ ส่วนนี่คุโรโกะเป็นคู่หูของผม”ฮารุกะแนะนำตัวอย่างรวดเร็ว แต่ก็มีอาการรนอยู่บ้างเนื่องด้วยมิลค์ใหญ่ๆที่เตะตาเขาเข้า
“ฉันชื่อมัวร์ แล้วพวกนายมาทำอะไรกันที่ยี่หรอ?”
“ผมมาเก็บระดับน่ะครับ แต่พอมาถึงที่นี่ก็กลายเป็นแบบนี้ซะแล้ว”มัวร์หน้าซีดเล็กน้อย แต่เธอก็ทำเป็นกลบเกลื่อนเหมือนไม่รู้ไม่เห็นอะไรกับทุ่งดอกไม้ที่กลายเป็นแบบนี้ไปได้
ในเมื่อฮารุกะไม่รู้ว่าจะไปเก็บระดับที่ไหนดีแล้วเขาก็ตัดสินใจว่าคงต้องไปเก็บระดับกับสัตว์อสูรที่มีระดับมากกว่านี้ ถึงแม้ว่ามันจะอันตรายแต่ก็ได้ค่าประสบการณ์สูง มัวร์ที่ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ได้ขอเข้าร่วมปาร์ตี้ไปเก็บระดับกับพวกฮารุกะด้วย โดยเธอให้ฮารุกะเป็นหัวหน้าปาร์ตี้เพราะหัวหน้าปาร์ตี้จะได้รับค่าประสบการณ์สูงกว่าสมาชิก โดยส่วนแบ่งมีอัตราส่วนเป็น70-30
สถานที่ซึ่งเป็นเป้าหมายในการเก็บระดับครั้งนี้เป็นดันเจี้ยนซักแห่งซึ่งมัวร์บอกว่าเหมาะที่จะเก็บระดับเพราะสัตว์อสูรในดันเจี้ยนให้ค่าประสบการณ์สูงกว่าสัตว์อสูรทั่วไป อีกทั้งยังดรอปไอเท็มที่หายากได้อีกด้วย ฮารุกะที่ไม่ค่อยรู้เรื่องเกมนักจึงตามมัวร์ที่มีระดับสูงกว่าไปอย่างว่าง่าย
“ถึงแล้วหละ ที่นี่คือดันเจี้ยนถ้ำมังกร ถึงจะบอกว่าชื่อถ้ำมังกรก็เถอะแต่ข้างในนี้ก็มีแต่ลิซาร์ดแมนเต็มไปหมด จะมีมังกรอยู่ก็แค่ตัวเดียวที่เป็บบอสของดันเจี้ยนเท่านั้นแหละ”มาถึงมัวร์ก็แนะนำดันเจี้ยนให้ฟังโดยไม่ถามความเห็นคนอื่นเลยว่าอยากรู้หรือเปล่า ฮารุกะก็ไม่พูดอะไรเอาแต่พยักหน้าอย่างเดียว มัวร์ที่เห็นว่าฮารุกะพยักหน้าก็คิดว่าคงเข้าใจแล้วจึงเดินนำเข้าไปในถ้ำ ฮารุกะที่เห็นมัวร์เดินนำไปก่อนก็ตามกันเข้าไป
“ลิซาร์ดแมนคลาส1ระดับ85-87จำนวน5ตัวเตรียมจู่โจม”เสียงของระบบรายงานขึ้นมาอีกครั้ง ฮษรุกหันซ้ายหันขวาแต่ก็ไม่เห็นร่างของลิซาร์ดแมนจำนวน5ตัวที่ว่าเลย แต่ผิดกับคุโรโกะที่ตั้งท่าเตรียมพร้อมต่อสู้พลางหันหน้าไปทางพื้นที่ว่างๆที่ดูแล้วไม่มีอะผิดปกติ
“อาเร๊ะ! ไม่เห็นจะมีลิซาร์ดแมนเลยนี่นา แต่ทำไมระบบถึงบอกว่ามีได้หละ”ดูท่ามัวร์ก็มองไม่เห็นลิซาร์ดแมนเช่นกัน ฮารุกะเหงื่อตกที่เห็นว่าผู้มีระดับสูงสุดมีท่าทีกระวนกระวายใจอย่างบอกไม่ถูก ดูท่าว่าโอกาสที่จะได้ลิ้มรสความตายคงจะใกล้เข้ามาเสียแล้วสิ
“มาสเตอร์ระวัง!”คุโรโกะวิ่งเข้ามาบังหน้าผมพร้อมกับใช้มีดเขี้ยวสุนัขป่ากันบางอย่างที่ไม่สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่าไว้ เสียงเคร้ง!ของโลหะกระบกันดังลั่น แล้วพื้นที่ว่างตรงหน้าก็ปรากฏร่างสูงรูปร่างคล้ายกิ้งก่าแต่กลับยืนสองขาและสวมเสื้อผ้าเหมือนมนุษย์
“มาสเตอร์ค่ะ มีลิซาร์ดแมน3ตัวกำลังวิ่งมาทางด้านหลัง ส่วนอีก1ตัวอยู่ทางด้านคุณมัวร์”ถึงจะไม่รู้ว่าคุโรโกะรู้ได้อย่างไรว่ามีลิซาร์ดแมนอยู่แต่ว่าฮารุกะก็เลือกที่จะเชื่อใจในตัวคู่หูของตน เขาวาดดาบทื่อของตนไปทางด้านหลัง เสียงปึก!ของดาบกระทบกับของแข็งที่ไม่ใช่โลหะทำให้เขาแน่ใจว่ามีอะไรอยู่ตรงที่ว่างๆนั้นเป็นแน่ ม่นานร่างของลิซาร์ดแมนก็ปรากฏออกมาอีกสามตัว ทางด้านมัวร์ที่รู้ว่ามีลิซาร์ดแมนอยู่ทางตนก็โจมตีมั่วซั่วไปทั่วแต่สุดท้ายก็สามารถทำให้ร่างของลิซาร์ดแมนปรากฏออกมาได้
“ทักษะแบ่งร่าง”คุโรโกะใช้ทักษะบางอย่างออกมา ร่างของเธอกายเป็นเยลลี่สไลม์ก่อนจะแยกร่างออกมาเป็นสองคน ร่างทั้งสองกลับกลายเป็นมนุษย์เหมือนเดิม ทักษะแบบนี้ฮารุกะเพิ่งจะเคยเห็นครั้งแรกแต่เขาก็ไม่มีเวลาไปถามไถ่อะไรมาก ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือกำราบลิซาร์ดแมนทั้ง5ตัวลงซะ
คุโรโกะทั้งสองวิ่งเข้ากลุ้มรุมลิซาร์ดแมนที่เข้ามาจู่โมผมเป็นตนแรก ฝีมือของเธอดูจะพัฒนาขึ้นกว่าตอนแรกที่เจอลิบลับ ลิซาร์ดแมนที่โดนรุมดูท่าจะไม่สามารถต่อกรกับคุโรโกะได้นานนัก ส่วนทางด้านมัวร์เพียงฮษรุกะละสายตาไปเพียงประเดี๋ยวเดียวร่างก็ลิซาร์ดแมนก็ได้กลายเป็นเถ้าธุลีไปเสียแล้ว
“งั้นคงเหลือแต่เราแล้วสินะ”ฮารุกะหันหน้ามาทางลิซาร์ดแมนสามตัวที่กำลังแคะขี้มูกรอเขาอยู่ ดาบในมือถูกกระชับแน่นในท่าพร้อมสู้ ฮารุกะจ้องตากับลิซาร์ดแมนเป็นเวลานาน มันเหมือนกับเป็นการต่อสู้ของผู้มีฝีมือ
...ใครขยับก่อนผู้นั้นคือผู้แพ้....
แต่ลิซาร์ดแมนที่ไหนจะรู้วิธีต่อสู้แบบนั้นกับเล่า ลิซาร์ดแมนอาศัยเพียงสัญชาตญาณการล่าเพียงอย่างเดียวบุกเข้ามาหาฮารุกะ ถึงจะเห็นว่าฮารุกะเป็นพวกบ้าการ์ตูนหรืออนิเมะธรรมดาๆ แต่เขาเป็นพวกที่บ้ามากถึงขั้นดูอนิเมะเกี่ยวกันเคนโด้แล้วชอบเลยเก็บเงินไปเข้าสำนักเคนโด้ชื่อดังในเมืองเลยทีเดียว ซึ่งการเรียนเคนโด้ก็ไม่ได้ไร้ประโยชน์ มันทำให้เขาสามารถตอบโต้อัธพาลที่มาหาเรื่องได้อย่างไม่ยากเย็น
“นางแอ่นหวนกลับ”ฮารุกกะวาดดาบฟันลงมาดื้อๆ แต่ลิซาร์ดแมนที่มีความสามารถพอตัวสามารถเบี่ยงตัวหลบไปได้อย่างเฉียดฉิว แต่ว่าเคล็ดของวิชาก็จะเริ่มจากตรงนี้แหละ ฮารุกะใช้กำลังของตนตวัดดาบขึ้นมาจากด้านล่างอย่างรวดเร็วโดยไม่ถอยร่างของตนออกมาหลังจากที่ฟันลงไปแล้ว คมดาบเฉือนเอาเนื้อบริเวณอกของลิซาร์ดแมนขาดวิ่น ดูท่าคมดาบจะทื่อจนเกินไป อีกทั้งกำลังแขนของฮารุกะจะมีไม่มากพอที่จะใช้นางแอ่นหวนกลับได้สมบูรณ์แบบทำให้โอกาสที่จะคร่าชีวิตของลิซาร์ดแมนในดาบเดียวหายไป
“ยังมีค่าพลังกายไม่พอหรือเนี่ย ดูท่าคงจะตึงมือซะแล้วแหะ”ฮารุกะหักข้อนิ้วมือเสียงดังกร๊อบ! นี่คงจะได้เวลาแสดงฝีมือที่แท้จริงออกมาแล้ว
ความคิดเห็น