คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : EP 02 : มาสเตอร์
“แย่ล่ะสิ ดูเหมือนเธอจะซื่อเกินไปจนไม่รู้ความหมายที่เราพูด ดูท่าคงต้องเพิ่มระดับให้มากขึ้น ถ้าระดับมากขึ้นอาจจะรู้เรื่องรู้ราวมากขึ้นก็ได้”ฮารุกะลุกขึ้นอย่างฉับพลัน คุโรโกะเห็นแล้วก็ฉงนแต่ก็ลุกยืนตาม
“ไปเก็บระดับกับเถอะ”
“ไปเก็บระดับ? อ๋อ!หมายถึงให้ไปจัดการคนอื่นแล้วจะได้ค่าประสบการณ์ใช่มั้ย?”ดูเหมือนคุโรโกะจะพอเข้าใจความหมายศัพท์พื้นฐานในเกมอยู่บ้าง ฮารุกะไม่ได้ตอบอะไรเขาทำเพียงพยักหน้าเท่านั้น จากนั้นฮารุกะกับคุโรโกะก็ออกเดินทางเพื่อไปล่าสัตว์อสูรที่มีระดับมากกว่า10ซึ่งอยู่ห่างใกล้จากตัวเมืองเล็กน้อย เหยื่อของการล่าสังหารคราวนี้มีชื่อว่า สุนัขป่าคลาส1ระดับ11-15 ครานี้ฮารุกะจะช่วยคุโรโกะในการต่อสู้ด้วย
“คุโรโกะเอาดาบไปใช้นะ เดี๋ยวฉันจะใช้มือเปล่าเอง”
“แต่มันจะดีเหรอ?”
“ดีสิ ฉันยอมเจ็บเองดีกว่านะถ้าต้องให้เธอเจ็บ”
“เอางั้นก็ได้”คุโรโกะวิ่งไปดักหลังของหมาป่าอย่างรวดเร็ว ส่วนฮารุกะนั้นอยู่ด้านหน้าของหมาป่าตั้งแต่แรกอยู่แล้ว สุนัขป่าที่ถูกล้อมอยู่ก็ทำอะไรไม่ถูกวิ่งเข้าจู่โจมฮารุกะ
“ย้ากกกก”ฮารุกะกู่ร้อง มือหนาเข้าบีบคอของสุนัขป่าได้ก่อนที่มันจะได้ทำอะไร คุโรโกะเห็นช่องว่างของสุนัขป่าก็จู่โจมด้วยดาบทันทีโดยไม่ต้องรอสัญญาณ คมโลหะที่ถึงจะทื่อแต่ก็สามารถจัดการศัตรูได้แทงเข้าที่กลางลำตัวของสุนัข เสียงสุนัขป่ากรีดร้องดังระงมแต่ก็ไม่สามารถทำให้คุโรโกะชะงักได้ เธอดึงดาบออกจากร่างของสุนัขป่าก่อนจะแทงซ้ำเข้าไปอีกครั้งที่บริเวณลำคอ ไม่นานเสียงร้องก็เงียบลงพร้อมๆกับที่ร่างของสุนัขป่าแน่นิ่งไป
“นักเดินทางฮารุกะสังหาร สุนัขป่าสีเทาคลาส1ระดับ15ได้สำเร็จ ระดับเลื่อนเป็นระดับ12ค่ะ”
“สัตว์เลี้ยงคุโรโกะ ระดับเพิ่มเป็น12ค่ะ”
“ทำได้ดีมากเลยคุโรโกะจัง”ฮารุกะนำมือไปลูบไล้ผมของคุโรโกะอย่างแผ่ว สีหน้าของคุโรโกะดูจะมีความสุขมากตอนที่โดนลูบหัว
“ค่าความรักของสัตว์เลี้ยงคุโรโกะเพิ่มเป็น 60เปอร์เซ็นต์ค่ะ”
ฮารุกะที่ได้ยินเสียงของเอไอระบบก็หยุดมือลง แล้วจัดการล่าสัตว์อสูรตัวต่อไป ฮารุกะล่าสัตว์อสูรจนถึงตอนเย็น เขาลองเปิดหน้าต่างนาฬิกาขึ้นมาดูเวลา ในนั้นบอกเวลาทั้งในเกมและโลกจริง โดยเวลาในเกม1วันเท่ากับในโลกจริง1ชั่วโมง หรือก็คือ24เท่า ตอนนี้ระดับของฮารุกะและคุโรโกะคือระดับ25ซึ่งเป็นระดับที่ทำให้คุโรโกะพอจะเข้าใจคำศัพท์ต่างๆในระดับที่เด็กอายุ10ขวบควรรู้แล้ว แต่เรื่องความรักนี่ต้องต้องรอประมาณระดับ50คงจะได้
“ไปกินข้าวกัน”คุโรโกะดึงแขนเสื้อของฮารุกะพร้อมส่งสารตาอ้อนวอน ด้วยหัวใจที่อ่อนไหวได้ง่ายของฮารุกะทำให้เขาให้คุโรโกะขี่หลังกลับเมืองไป
กว่าทั้งสองคนจะเดินกลับมาถึงเมืองเวลาก็ล่วงเลยไปถึง6โมงเย็นแล้ว เงินที่ได้จากสัตว์อสูรก็มีไม่มากขนาดที่จะซื้ออาหารมื้อใหญ่ๆได้เขาจึงซื้อแค่อาหารของคุโรโกะเท่านั้น ส่วนอาหารของเขาก็เป็นข้าวกล่องที่ระบบแจกมาเป็นกล่องสุดท้าย
เวลาล่วงเลยไปเป็นเวลาครึ่งชั่วโมงทั้งสองคนก็ทานอาหารเสร็จ ฮารุกะที่เห็นว่าได้เลาเข้านอนแล้วก็เดินนำคุโรโกะไปที่โรงแรมภายในเมืองซึ่งสามารถใช้บัตรพักฟรี1คืนได้
“คือทางโรงแรมเราไม่อนุญาตให้นำสัตว์เข้าไปนะครับ ถ้ายังไงก็ขอให้....”
“ไม่! ถ้าเกิดไม่ได้นอนด้วยกันแล้วค่าความรักมันจะกระเตื้องขึ้นได้ไง โอกาสในการ*ปักแฟล็กงามๆแบบนี้ไม่ได้หาได้ง่ายๆเลยนะ ถึงห้องจะแคบยังไงก็ช่างผมก็จะพาสัตว์เลี้ยงเข้าไปด้วย”
*ปักแฟล็ก(flag) หรือ ปักธง เป็นศัพท์ของเกมแนวจีบสาว หมายถึงการเกิด Event(เหตุการณ์) สำคัญๆกับตัวละครตัวนั้นๆ และทำให้เกิดเหตุการณ์ต่างๆกันไปเช่น เริ่มมีใจ ประทับใจ มีความรู้สึกดีๆต่อตัวเอก เป็นต้น
“แต่ว่า.....”
“ยังไงผมก็แอบอัญเชิญออกมาได้อยู่ดีนั้นแหละ”
“ครับๆ ถ้างั้นที่กุญแจห้องนะครับ ขอให้หลับสบายนะครับ”ฮารุกะรับกุญแจมาแล้วเดินขึ้นไปในห้องที่ใช้บัตรพักฟรีแลกมา พนักงานโรงแรมที่ให้กุญแจไปก็ได้แต่ถอนหายใจอยู่คนเดียว
“เอาล่ะ เดี๋ยววันนี้เรามานอนด้วยกันนะ คุโรโกะจัง”ฮารุกะพูดด้วยน้ำเสียงและท่าทางที่ดูจะออกไปทางโรคจิตนิดๆ แต่ว่าคุโรโกะผู้ไร้เดียงสาหาได้รู้เรื่องอันใดไม่ เธอพยักหน้าแล้วขึ้นไปนอนบนเตียงพร้อมๆกับฮารุกะ เธอไม่ได้คาดคิดเลยว่าฮารุกะอาจคิดจะ*16.5(หากใครไม่รู้ความหมายให้เข้ากูเกิ้ลแล้วเขียนว่า SAOตอนที่16.5)กับเธอก็เป็นได้ ซึ่งมันคงเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วเพราะเกมนี้เขาได้ห้ามเรื่องแบบนั้นเอาไว้อยู่แล้ว
“ปิดไฟล่ะนะ”ว่าแล้วฮารุก็ปิดไปลง ห้องที่มืดสนิทนี้ฮารุกะได้กลิ่นตัวของคุโรโกะเต็มๆ ผิวสัมผัสอ่อนนุ่มของเด็กมันช่างทำให้เขาใจเต้นโครมคราม แม้ว่านี่จะเป็นเพียงแค่เกมแต่ว่ามันก็ดีกว่าในโลกจริงที่ไม่มีวันจะได้ทำแบบนี้ สำหรับเขาแล้วที่นี่คือโลกจริงเสียยิ่งกว่าโลก3Dข้างนอกเกมเสียอีก
“อือ..หนูกินไม่หวายแย้ว....กิ๊ว”เสียของคุโรโกะที่ละเมอออกมายามนอนยิ่งทำให้ฮารุกะใจเต้นเสียยิ่งกว่าเก่า คืนนี้เขาคงหลับไม่ลงเป็นแน่ แต่เพื่อค่าความรักที่สูงขึ้นแล้วแค่ไม่ได้นอนไม่กี่คืนไม่ทำให้ลำบากหรอก เขาเอื้อมมือไปลูบหัวคุโรโกะอย่างเพลิดเพลินจนในที่สุดก็เผลอหลับไป....
แสงอาทิตย์ยามเช้าบ่งบอกถึงวันใหม่ที่เข้ามาถึงแล้ว ฮารุกะตื่นขึ้นมาพร้อมกับเสียงระบบที่รายงานถึงค่าความรักของคุโรโกะ
“ค่าความรักของคุโรโกะเพิ่มเป็น65เปอร์เซ็นต์ค่ะ”ฮารุกะยิ้มออกมาทันทีที่เสียงระบบจบลง ด้วยความเก็บกดในโลกจริงที่ถูกกีดกันมาโดยตลอดทำให้เขาตั้งเป้าหมายไว้แล้วว่าจะต้องเป็นคนที่มีสัตว์เลี้ยงที่มีค่าความรักเต็มเป็นคนแรกของเกมให้ได้ แต่หนทางนั้นยังคงอีกยาวไกลนักล่ะนะ
“ตื่นได้แล้วคุโรโกะจัง เช้าแล้วนะ”
“งื้อ...ขออีก5นาทีนะ”คุโรโกะที่เป็นเด็กอยู่ควรได้รับการพักผ่อนที่เพียงพอ ฮารุกะรู้ถึงความจริงนี้ดีแต่ว่าถ้าขืนช้ากว่านี้ได้เสียเงินค่าพักโรงแรมเกินเวลาแน่ ในเมื่อเรื่องมันช่วยไม่ได้แบบนี้ฮารุกะคงต้องใช้ไพ่ตาย
“ผนึกคุโรโกะ”สิ้นคำของฮารุกะ ร่างบอบบางวัย10ขวบของคุโรโกะก็กลับกลายเป็นการ์ดกลับเข้ามือของฮารุกะ เขาเก็บการ์ดคุโรโกะเข้าประเป๋าสะพายก่อนจะเดินออกจากห้องพักทางประตู(ถ้าออกทางหน้าต่างก็ตกมาตายกันพอดี) เขาใช้เวลาไม่มากกับการส่งกุญแจคืนโรงแรม หลังจากที่ส่งมอบกุญแจเรียบร้อยแล้วฮารุกะก็มานั่งเล่นอยู่ที่ร้าน*เมดคาเฟ่(ร้านกาแฟที่จำลองบรรยากาศแบบเจ้านาย-คนใช้ ให้สาวๆเด็กเสริฟแต่งชุดเมดหรือชุดสาวใช้แบบนิยมคือชุดสไตล์โกธิคกระโปรงสุ่ม ปฏิบัติต่อลูกค้าเสมือนเป็นเจ้านาย)แห่งหนึ่งในเมือง บรรยากาศภายในร้านค่อนดี เมดหูสัตว์ชนิดต่างๆบริการลูกค้าด้วยคำพูดที่สุภาพและถูกหลักเมดศาสตร์(?)เป็นที่สุด
“ไม่ทราบว่านายท่านจะรับอะไรดีค่ะ?”เมดหูแมวคนหนึ่งถามขึ้นด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ฮารุกะผู้ช่ำชองด้านการเข้าร้านประเภทนี้ดีก็ตอบเมนูอาหารที่ต้องการไปอย่างทันควัน“เอาออมเล็ตเพิ่มเวทย์มนต์แห่งความอร่อยด้วยนะครับ” “ทราบแล้วค่ะนายท่าน กรุณารอสักครู่นะค่ะ”พูดจบน้องเมดหูแมวก็เดินจากไป ฮารุกะนั่งรอออมเล็ตแสนธรรมดาๆที่เพิ่มเซอร์วิสลงไปสักพักออมเล็ตที่ว่าก็มาเสิร์ฟ
“งั้นเรามาร่ายเวทย์มนต์ให้อาหารอร่อยขึ้นกันนะค่ะ ทำท่าตามดิฉันนะค่ะ โออิชิ...คุนาเระ..โมเอะ..โมเอะ..บีมมมมม!!”คุณเมดทำมือเป็นรูปหัวใจ พลังแห่งความโมเอะกระจายไปทั่วจนใจของฮารุกะสั่นคลอน จากออมเล็ตแสนธรรมดากลายเป็นของสุดแสนจะเลิศรสอลังการทันทีที่มันได้รับเวทมนต์แห่งความอร่อย ถึงแม้ว่ามันจะเป็นแค่จินตนาการของฮารุกะก็เถอะ
“ทานล่ะนะครับ”
..........
หลังจากที่ฮารุกะอิ่มหนัมสำราญกับอาหารเช้าและเซอร์วิสแล้วเขาก็เตรียมตัวที่จะออกเดินทางเพื่อเก็บระดับต่อ
“อัญเชิญคุโณโกะ”การ์ดรูปสไลม์สีนิลกลายร่างเป็นเด็กวัย10ขวบอีกครั้ง คุโรโกะที่ถูกเรียกออกมามีสภาพที่สดใสเหมือนได้นอนเต็มอิ่ม อาการหิวก็ไม่มีเพราะภายในการ์ดสามารถรักษาอาการบาดเจ็บและความหิวของสัตว์เลี้ยงแต่ละตัวได้1ครั้งต่อวัน
ก่อนอื่นดูก่อนดีกว่าแหะว่ามีอาวุธอะไรใหม่ๆให้ใช้มั้ง”ว่าแล้วฮารุกะก็ค้นกระเป๋าเพื่อตรวจดูสิ่งของที่มีเผื่อว่าจะมีอะไรเด็ดๆที่ช่วยให้ระดับเพิ่มได้เร็วขึ้น ซึ่งไอเท็มในกระเป๋าก็มีดังนี้
-น้ำยาเพิ่มเลือด(เล็ก)20ขวด
-น้ำยาเพิ่มพลังพิเศษ(เล็ก)20ขวด
-บัตรสุ่มไอเท็มทุกชนิด3ใบ
-ยากันสัตว์อสูร(แบบสเปรย์)1ขวด
-กระติกน้ำ2ลิตร(น้ำหมด)1กระติก
-มีดเขี้ยวสุนัขป่าเกรดE1เล่ม(เกรดคือการบ่งบอกถึงความหายากของไอเท็ม ซึ่งไม่มีผลต่อความสามารถในการใช้งานหรือคุณภาพใดๆทั้งสิ้นเพราะเกมนี้ต้องการให้ผู้เล่นสามารถวิเคราะห์และพลิกแพลงการใช้งานไอเท็มด้วยตนเอง ซึ่งเกรดของไอเท็มมีตั้งแต่ F-SS)
-เสื้อหนังสุนัขป่าเกรดE(สำหรับผู้หญิง)1ตัว
-กางเกงสุนัขป่าเกรดE(สำหรับผู้หญิง)1ตัว
-รองเท้าสุนัขป่าเกรดE(ทุกเพศ)1คู่
-เศษวุ้น(สไลม์)19ชิ้น
“อืม....งั้นคุโรโกะจังเอาชุดเซ็ตสุนัขป่านี่ไปใส่ก็แล้วกัน ส่วนดาบทื่อๆนั้นก็เอามาแลกกับมีดเขี้ยวสุนัขป่านี่ซะนะ เดี๋ยวเราจะได้รีบไปเก็บระดับกัน”
“ค่ะ มาสเตอร์”โอ้ แปลกแหะที่วันนี้คุโรโกะจังเรียกเราว่ามาสเตอร์ หรือว่าถ้าค่าความรักเกินกว่า60เปอร์เซ็นต์สัตว์ลี้ยงจะยอมรับเราเป็นเจ้านายอย่างเต็มตัวกันนะ ฮารุกะคิดพลางส่งชุดเซ็ตสุนัขป่าให้คุโรโกะ เมื่อคุโรโกะรับมาก็กดจอหน้าต่างใสๆที่อยู่ๆก็โพล่ออกมาแล้วชุดเซ็ตสุนัขป่าก็ถูกสวมแทนที่ชุดนักเรียนคอปกกะลาสีที่มีมาในตอนแรก
“เอาล่ะ ในเมื่อพร้อมกันแล้วก็ไปกันเลย”
“โอ้!!!”
ความคิดเห็น