{ AU Fic Reborn รักสุดป่วน ก๊วนหัวใจ ฉบับMagic School { Yaoi , Normel , Yuri }

ลำดับตอนที่ #3 : :: Magic School ll Intro ::

"ตัวอันตรายน่ะ...คือมนุษย์ต่างหาก"

กาลเวลาหมุนเดินไปอย่างช้าๆ จนกระทั่งดวงตะวันลับขอบฟ้าส่งผลให้จันทราและดวงดาราขึ้นมาประดับแทนที่ แสงไฟนีออนในเมืองใหญ่ยังคงสว่างไสวเหมือนดังเช่นทุกวัน 

เหล่าผู้คนที่สัญจรไปมายังคงทำให้บรรยากาศรอบๆเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยแลกเปลี่ยนข่าวสารกัน ร่างบางของหญิงสาววัย 19 ปีในชุดคลุมสีดำเดินผ่านผู้คนเหล่านั้นไปด้วยความระมัดระวังมากเป็นพิเศษ เสียงพูดคุยรอบข้างราวกับกำลังกระซิบกระซาบลอยมาแตะหูเป็นระยะๆพอให้จับใจความได้

"นี่ๆ ได้ข่าวว่ามีแม่มดคนนึงถูกเผาไปแล้วนะ"

"ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ? พวกนั้นมันจะมาล้างเผ่าพันธุ์มนุษย์อย่างเราๆกันนะ"

"มันก็จริง เจ้าพวกพ่อมด แม่มดสมควรตาย ส่วนพวกปีศาจก็ควรจับไปขาย ได้เงินดีสุดๆไปเลยล่ะ"

"เห~ ฉันไปออกล่าบ้างดีมั้ยเนี่ย ฮะๆๆ"

หญิงสาวในชุดคลุมกำมือแน่นเมื่อได้ยินสิ่งที่สองสาวคุยกันเกี่ยวกับเรื่องพ่อมด แม่มด และปีศาจ ที่ราวกับว่าพวกเขาเป็นตัวอันตรายและของทำเงิน ถึงกระนั้นก็ทำได้เพียงเดินผ่านไปแบบไม่สนใจ พยายามสะกัดกั้นอารมณ์โกรธไว้ไม่ให้มันปะทุขึ้นมา มิเช่นนั้นเธออาจจะทำให้สองสาวคนนั้นพูดไม่ได้ไปตลอดชีวิต...

'ทำไมพวกมนุษย์ถึงได้ทำร้ายพวกเรา...ทั้งๆที่พวกเราคอยช่วยเหลือมนุษย์มาโดยตลอด'

หญิงสาวคิดในใจพลางเงยมองพระจันทร์ที่สวยเด่นเป็นสง่าและดวงดาราที่ส่องแสงระยิบระยับบนท้องฟ้าสีรัตติกาล ก่อนที่จะเร่งฝีเท้าให้เร็วยิ่งขึ้น เพื่อที่จะได้ไปจากที่นี่เสียที

หญิงสาวลดความเร็วในการเดินลงเมื่อแน่ใจว่าพ้นสายตาของเหล่าผู้คนแล้ว ดวงตาสี

อเมทิสหันไปมองโลกมนุษย์ที่เธออาศัยอยู่เป็นครั้งสุดท้าย 

"ลาก่อนโลกมนุษย์ หวังว่าเราจะไม่ได้เจอกันอีก"  สิ้นเสียงหญิงสาวก็เดินตรงเข้าไปยังป่าลึกทันที ถึงแม้ในป่านี้จะมืดทึบแต่มันก็ไม่เป็นอุปสรรคสำหรับเธอเลยแม้แต่น้อย ดวงตาสีอเมทิสคู่นั้นเรืองแสงอ่อนๆอยู่ตลอดเวลาเมื่ออยู่ในความมืด ผ่านไปสักพักในที่สุดร่างบางก็ได้พบกับ 'ต้นไม้ใหญ่รูปร่างประหลาดที่อยู่ใจกลางป่า' สำหรับพวกมนุษย์แล้วก็คงจะเป็นต้นไม่ธรรมดาๆไร้ค่า แต่สำหรับเหล่าพ่อมด แม่มดและปีศาจแล้ว ที่นี่คือประตูสู่สวรรค์ ประตูที่จะสามารถนำพาพวกเขาให้ออกไปจากนรกที่เรียกว่าโลกมนุษย์ได้

หญิงสาวจ้องมองต้นไม้นั้นอยู่สักพักก่อนที่นิ้วเรียวยาวจะถอดฮู้ดที่สวมอยู่ออก 

เรือนผมสีดำเฉกเช่นท้องฟ้ายามรัตติกาลปลิวไปตามสายลมอ่อนๆที่พัดมา ริมฝีปากบางอมชมพูเอื้อนเอ่ยชื่อของตนออกมาอย่างแผ่วเบา

"ยูคิมูระ อายาสึกิ"

สิ้นเสียง ต้นไม้ใหญ่ตรงหน้าเริ่มเผยแสงสีฟ้าออกมาอย่างแผ่วเบาก่อนจะปรากฏทางเดินเส้นใหม่ที่ทอดยาวออกไปจนสุดตา ไม่รอช้าหญิงสาวรีบเดินเข้าไปในต้นไม้ก่อนที่ทุกอย่างจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม...

สายลมโชยอ่อนผ่านกระทบร่างหญิงสาวไปอย่างแผ่วเบา เรือนผมยังคงปลิวไสวอย่างไปตามสายลม ดวงตาสีอเมทิสที่ยังคงเรืองแสงอ่อนๆจ้องมองสถานที่ตรงหน้า หลังจากที่เธอใช้เวลาในการเดินมานานพอสมควร

"ฉันกลับมาแล้ว Magic School"

เสียงหวานถูกเอื้อนเอ่ยออกมาจากริมฝีปากบางอมชมพูที่บัดนี้มีรอยยิ้มจางๆอยู่บนใบหน้า ดวงตาฉายแววความคิดถึงและความโหยหาอย่างเห็นได้ชัด ถึงแม้สถานที่ตรงหน้าของเธอจะเหมือนกับซากปรักหักพังขนาดใหญ่ก็ตาม เพราะเธอนั้นจากสถานที่แห่งนี้ไปนานพอสมควร ทำให้ไม่มีคนคอยดูแล สิ่งก่อสร้างก็ชำรุดผุพังไปตามกาลเวลา จนในใจของ 'อายาสึกิ' ผอ.สาววัย 19 ปีรู้สึกผิดขึ้นมาที่ตนลาจากสถานที่แห่งนี้ไปเพื่อที่จะได้ไปเห็นโลกมนุษย์ และยิ่งเจ็บกว่าเดิมเมื่อรู้ว่าโลกมนุษย์ไม่ได้เป็นสิ่งที่สวยงามอย่างที่เธอคิด โลกมนุษย์...ต้องการฆ่าสิ่งที่เรียกว่าพ่อมด แม่มด และจับเหล่าปีศาจไปขาย...

เมื่อรู้เช่นนี้แล้วเธอจึงไม่ขออยู่ที่โลกมนุษย์อีกต่อไปและกลับมาอาศัยที่โรงเรียนแห่งนี้ มันเป็นโรงเรียนที่เธอรักเหนือสิ่งอื่นใด ถึงแม้ว่าตอนนี้จะเหมือนซากปรักหักพังก็ตามที

"ขอโทษที่หายไปนานนะ ตอนนี้ฉันตาสว่างแล้วล่ะ โลกมุษย์มันโหดร้ายกว่าที่พวกเราคิด..."

 นิ้วเรียวยาวสัมผัสที่ซากปรักหักพังก่อนที่จะมีแสงสีฟ้าออกมาจางๆ ไม่นานเกินรอชิ้นส่วนทีแตกหักทั้งหลายเริ่มมารวมตัวกัน ก่อสร้างเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาอีกครั้ง จนในที่สุดซากปรักหักพังเมื่อครู่ก็ได้กลายเป็นหอพักขนาดใหญ่ที่มีความสวยงาม ราวกับมีมนต์สะกดทำให้คนที่ได้เห็นจับจ้องอยู่นานสองนาน อายาสึกิมองหอพักตรงหน้าก่อนคลี่ยิ้มออกมาบางๆ เมื่อมองไปรอบๆตัวก็พบว่าชิ้นส่วนต่างๆเริ่มประกอบเข้าด้วยกันจนในที่สุดโรงเรียนแห่งนี้ก็กลับมามีสภาพเหมือนใหม่อีกครั้ง

"เอาล่ะ...เหล่าพ่อมด แม่มด ปีศาจ และเผ่าพันธุ์อื่นๆที่อาศัยบนโลกมนุษย์ บัดนี้ไม่จำเป็นต้องเก็บซ่อนตัวอีกต่อไปแล้ว เราจะตัดขาดจากโลกมนุษย์และมาอาศัยอยู่รวมกันที่ Magic School แห่งนี้ รีบมาล่ะ เหล่านักเรียนที่น่ารักทั้งหลาย"

ถึงแม้เธอจะเอื้อนเอ่ยออกมาด้วยเสียงอันเบา แต่แปลกที่คำพูดเหล่านั้นกลับส่งถึงพ่อมด แม่มด ปีศาจ และเผ่าพันธุ์อื่นๆที่อาศัยอยู่บนโลกมนุษย์ หญิงสาวคลี่ยิ้มออกมาบางๆพลางมองไปที่ประตูอย่างมีความหวังว่า 

'เธอจะได้เห็นนักเรียนก้าวข้ามผ่านประตูนี้มาในไม่ช้า'

ดวงตาสีอเมทิสหยุดส่องแสงลงเมื่อเธอปิดเปลือกตาพร้อมยืนรับสายลมอ่อนๆที่พัดโชยมา ก่อนที่ร่างบางจะเดินหายไปในความมืด...

'และนี่..ก็คือจุดเริ่มต้นของเรื่องราว..'

จบไปแล้วกับบทนำ(ที่แสนสั้น)-- ฮูเร่--! 

ชอบกันรึเปล่าเอ่ย? ถ้าชอบก็อย่าลืมกดไลค์ กดแชร์-- (เดี๋ยวๆผิดเรื่อง)

ติชมกันได้น๊า~ ไรท์ยังเป็นนักแต่งกากๆ ไม่สนุกก็ขออภัย//กราบ--

1 คอมเม้นท์ = 1 ล้านกำลังใจนะจ๊ะ