ห้องเก็บออริของสาววายที่คิดจะครองโลก

ลำดับตอนที่ #1 : [ FIC REBORN ] Benvenuto cara famigila : ยูตะ นัตสึ

"เอาล่ะ~ เดี๋ยวผมจะทำให้คุณไปสบายเอง...ด้วยมีดเล่มนี้ยังไงล่ะ หึหึหึ"

ชื่อ : ยูตะ นัตสึ { Yuta Natsu }

- ยูตะ แปลว่า เทพบุตร

- นัตสึ แปลว่า ฤดูร้อน

- ยูตะ นัตสึ แปลว่า เทพบุตรแห่งฤดูร้อน

ชื่อเล่น : นัตสึ { Natsu }

ตำแหน่ง : ผู้พิทักษ์เมฆา

อายุ : 20 ปี

สัญชาติ : ญี่ปุ่น - อิตาลี่

เพศ : ชาย { พิจารณาจากหน้าตาแล้วคาดว่าเป็นเคะค่ะ-- หรือจะเสะก็ไม่ว่ากัน--)

ลักษณ์ภายนอก : ชายหนุ่มวัย 20 ปี ผู้เป็นเจ้าของเรือนผมสีอเมทิสซอยสั้นประคอ ทอประกายเมื่อต้องแสงจันทรา ดวงตาคู่สวยสีฟ้าเฉกเช่นดวงดาราที่ส่องแสงระยิบระยับบนท้องนภาสีรัตติกาล ที่มีแต่ความว่างเปล่าและความเฉยชา ใบหน้าเรียวได้รูป ริมฝีปากบางน่าสัมผัสที่ยากจะยกยิ้ม ผิวกายขาวเนียนดั่งไข่มุขอันล้ำค่าที่ส่อนตัวอยู่ภายใต้มหาสมุทรที่สุดแสนจะลึกลับน่าค้นหา ร่างบางสูง172 น้ำหนัก 64

งานอดิเรก : การฆ่าคน(?) , อยู่คนเดียว , ลับของมีคม(?) , ขัดปืน(?) , อ่านหนังสือวิธีการฆ่าคนอย่างไรให้ทรมานน้อยที่สุด(?)

เลขรหัส : 31

ชอบ : ความเงียบ เพราะความเงียบจะทำให้เขามีสมาธิมากขึ้นในการอ่านคู่มือวิธีการฆ่าคน(?) 

กาแฟ เนื่องจากเขานั้นฆ่าคนเป็นงานอดิเรก(?) ทำให้บางวันได้นอนเพียงแค่4ชั่วโมงเท่านั้น เพราะเหตุนี้เองเขาจึงชอบกาแฟเพราะมันทำให้เขาไม่ง่วงยังไงล่ะ

สีแดง เพราะสีแดงก็เปรียบเสมือนเลือด แน่นอนเวลาฆ่าคนก็ต้องเห็นเลือดเป็นธรรมดา ซึ่งเขามีความเชื่อว่าเลือดที่ออกมาจากร่างกายคนก็คือความทุกข์ ยิ่งถ้าคนๆนั้นเสียเลือดมากเท่าไหร่ เขาก็จะยิ่งคิดว่าคนๆนั้นปล่อยความทุกข์ออกมา และเมื่อคนๆนั้นตาย เขาก็จะคิดว่าคนๆนั้นหมดทุกข์แล้ว

คนที่ไม่พูดมาก เนื่องจากเขาเป็นคนที่ชอบความเงียบเป็นฐานอยู่แล้ว จึงไม่แปลกใจเลยว่าเขาจะชอบคนพูดน้อย เพราะอยู่ด้วยแล้วมันสบายหูยังไงล่ะ แต่ก็ไม่ใช่ว่าเงียบถึงขนาดป่าช้านะ= =;

ไม่ชอบ : นม เพราะแบบนี้ไงเขาถึงได้เตี้ย- -//หลบกระสุนปืน (นัตสึ : อย่างน้อยก็สูงเกินมาตรฐานชายไทย(?)แล้วกัน- -) 2เซนฯเนี่ยนะขุ่นลูก--- สังเกตด้วยตาเปล่ามันไม่ออกหรอก เนื่องจากเขานั้นชอบของขมจึงเกลียดของจืด ของหวานไปโดยปริยาย

เสียงดัง ในเมื่อชอบความเงียบแล้ว เสียงดังนี่ตัดทิ้งไปได้เลย เพราะมันจะทำให้เขาไม่มีสมาธิในการอ่านหนังสือแล้วจะปลีกตัวไปหาที่เงียบๆทันที แต่ถ้าวันไหนอารมณ์ไม่ดีอาจจะเผลอฆ่าคนที่ทำเสียงดังไปก็ได้

คนที่พูดมาก พูดๆๆอยู่ได้รำคาญ(เฟ้ย) คนจะอ่านหนังสือ! เพราะคนประเภทนี้จะพูดจนลิงหลับ ไม่รู้จะพูดอะไรนักหนาซึ่งมันสร้างความรำคาญให้เขาเป็นอย่างมาก เกิดมาไม่เคยพูดรึไง? ถึงได้พูดมากแบบนี้น่ะ- -*

กลัว : งู เพราะตอนเด็กๆเขานั้นโดนงูรัดตัวจนเกือบขาดอากาศหายใจตาย แต่ยังดีที่มีคนมาช่วยไว้ทัน ทำให้เขาเป็นคนที่กลัวงูไปโดยปนิยาย

แพ้ : ช็อกโกแลต ไม่ว่าจะเป็นช็อกโกแลตวาเลนไทน์หรือเค้กช็อกโกแลตเขาก็แพ้หมด ถ้ากินเข้าไปจะทำให้เขาเกิดอาการเมา เหมือนคนเพิ่งไปดื่มแอลกอฮอล์ในปริมาณมากมายังไงยังงั้น เมื่อเมาแล้วเขาอาจจะทำอะไรไม่คาดคิดไปก็ได้ ยกตัวอย่างเช่น จูบ(?)ใครสักคนแบบไม่รู้ตัว หรือไม่จากเคะก็จะกลายเป็นเมะแล้วไล่กดคนไปทั่วก็เป็นได้ โปรดระวัง...

สเป็ค : คนที่ไม่พูดมาก เงียบๆ นิ่งๆ มีความสามารถในเรื่องการต่อสู้เหมือนกับเขา เป็นเมะที่ดี(?)ทำอย่างอ่อนโยน(?)จะรุนแรง(?)นิดหน่อยก็ได้แต่ห้ามถึงขั้น SM= =;

ธาตุ : เมฆา สายหมอก

อาวุธ/สัตว์กล่อง : เคียวโซ่ เป็นอาวุธที่โจมตีได้ทั้งระยะประชิตและระยะกลาง

ปืนพกและไสนเปอร์ ใช้ต่อสู้ในระยะไกลและซุ่มโจมตี ในกรณีของปืนพกมักไว้ใช้ยิงพวกที่พูดมากเป็นส่วนใหญ่

หมาป่าเมฆาชื่อเคนจิ เป็นสายจู่โจมก็เหมือนเจ้าของมันนั่นแหละที่อะไรก็ใส่เอาๆ//โดนนัตสึยิง(?)//แต่ในบางเวลาถ้ามันเกิดอาการขี้เกียจขึ้นมาจะทำให้ร่างกลายเป็นลูกหมาธรรมดาๆ จึงต้องพาไปเดินเล่นและฝึกเพื่อให้มันมีกะจิตกะใจอีกครั้ง

จิ้งจอกสายหมอกชื่อเคนตะ มีความสามารถในการสร้างภาพลวงตาสูง มักใช้ควบคู่กับเคนจิ สร้างภาพลวงตาขึ้นพร้อมจู่โจมด้วยของจริงมันจะสามารถปั่นหัวศัตรูได้ เพราะไม่รู้ว่าสิ่งไหนคือภาะลวงตาสิ่งไหนคือของจริงกันแน่

ฝั่ง : ฝั่งบอส {ถ้าไม่ติดฝั่งบอสช่วยย้ายไปฝั่งวองโกเล่ได้มั้ยค--//โดนตรบ--}

ลักษณ์การต่อสู้ที่ถนัด : นัตสึถนัดการต่อสู้ระยะประชิด เพราะมันได้เคลื่อนไหวร่างกายในขณะสู้ไปด้วย ถือว่าเป็นการออกกำลังกายสำหรับเขาแถมยังสามารถจดจำท่าต่อสู้ของศัตรูไปดัดแปลงให้เป็นท่าที่ตนเองสามารถทำได้และถนัด เพื่อใช้ต่อสู้ในครั้งถัดไป และสามารถรู้ได้ว่าศัตรูมีจุดอ่อนจุดแข็งตรงไหนทำให้โจมตีได้ถูกจุด อาวุธที่มักจะใช้คือมีดสั้นหรือดาบ

ความสามารถอื่นๆ : แต่งเพลง , ละเลงเลือดให้กลายเป็นศิลปะได้(?)

นิสัย : 

หน้าตาย

นัตสึนั้นเป็นประเภทที่เรียกได้ว่าหน้าด้า-- เอ้ย! หน้าตายมาก เพราะไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์ใด หรืออารมณ์ไหน หน้าเฮียแกก็ยังคงตายด้านเหมือนเดิม ทำให้คนอื่นๆไม่รู้ว่าเขานั้นรู้สึกยังไง เพราะว่า...

มีความสุข >>> (- -

เสียใจ >>> (- -

โกหกไม่เนียน(?) >>> (- -;

โกรธ >>> (- -+ ชิ้ง~

เหอะๆ แบบนี้ดูไม่ออกก็คงไม่แปลกหนอกเฮีย- -; เรียกได้ว่าตั้งแต่ที่เข้าวองโกเล่มา ไม่มีใครเคยเห็นรอยยิ้มของเขาเลยแม้แต่คนเดียว ขนาดเจอเรื่องที่ตลกมากๆหน้าของเขาก็ยังคงนิ่ง นิ่ง นิ่ง แล้วก็นิ่งเหมือนโดนสตาฟไว้(?) แม้เวลาฆ่าคนหน้าเขาก็ยังคงนิ่งเหมือนไม่รู้สึกอะไรกับการกระทำของตนเลยแม้แต่น้อย แต่ก็ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยยิ้มนะ เพียงแค่ทุกคนมองไม่ออกต่างหาก เพราะเวลาเขายิ้มนั้นจะยิ้มบางๆเป็นส่วนใหญ่ ซึ่งถ้าไม่สังเกตดีๆไม่มีทางเห็นแน่นอน 

ไม่เข้าสังคม

เมฆานั้น จะล่องลอยไปตามใจตนเองโดยไม่ยึดติดอะไรทั้งสิ้น มันก็คงเหมือนกับเขาที่มักจะปลีกวิเวกไปอยู่คนเดียว ไม่สุงสิงกับใคร และไม่ชอบสถานที่ที่มีคนเยอะๆ อย่าเช่นงานเลี้ยง จะไปก็ไปได้แต่ก็มักจะไปอยู่ในที่ที่ไม่ค่อยมีคนเสมอ 'มาตามมารยาทเท่านั้น' แต่ว่าเขาไม่เคยหนีกลับไปก่อน แต่จะรอ กลับกับทุกคน(ถึงแม้ว่าจะนั่งรถกันคนละคันก็เถอะ) ถ้าอยู่ในสถานที่ที่มีคนมากๆนานเขาจะหงุดหงิดและเกิดอาการอยากฆ่าคนขึ้นมา โปรดระวัง..

รักการฆ่า

สำหรับเขาแล้วการฆ่าก็เหมือนปลดปล่อยให้มนุษย์หลุดพ้นจากความทุกข์  เขาจึงรักการฆ่าเป็นที่สุด ในการฆ่าเขาจะเลือกวิธีที่ทำมห้เหยื่อตายเร็วที่สุด เพราะประหยัดเวลาและไม่ต้องทนฟังเสียงกรีดร้องที่น่ารำคาญนั่นอีกด้วย ใจหนึ่งก็บอกว่าสิ่งนั้นจะช่วยปลดปล่อยมนุษย์ แต่อีกใจหนึ่งก็แย้งว่ามันเป็นสิ่งที่ไม่ดี แต่..มีหรือที่เขาจะเชื่อใจดวงที่สองมากกว่าดวงแรก

รักพวกพ้อง

เห็นแบบนี้ เขาก็เป็นคนรักพวกพ้องนะ ถึงแม้ว่าจะไม่ค่อยแสดงออกมาก็ตามที จะคอยช่วยเหลืออยู่ห่างๆตามหน้าที่ของเมฆา ที่ถึงแม้จะล่องลอยไปตามใจตนเอง แต่ถ้าเมื่อใดมีภัยร้ายคุกคามแฟมิลี่ ก็พร้อมที่จะลอยมาช่วยเสมอ เขาเองก็เช่นกัน ถ้าเพื่อแฟมิลี่แล้วถึงตายก็ยอม เขาไม่เคยกลัวเลยความตายอะไรนั่นน่ะ ทำให้ต้องไปเสี่ยงชีวิตในภารกิจอยู่บ่อยครั้ง ถึงแม้คนอื่นๆจะตักเตือนเขาเสียเท่าไหร่ 'อย่าเอาตัวเองไปเสี่ยง' แต่มีหรือที่เขาจะเชื่อ? การที่จะบังคับเขานั้นมันยากกว่าเรียนได้เกรด4อีกนะจะบอกให้

โกรธาอย่าเข้าใกล้

ในเวลาที่เขาโกรธหรืออารมณ์ไม่ดีนั้น แนะนำอย่าเข้าใกล้จะดีที่สุด เพราะตอนเขาโกรธนั้นใครๆก็พากันเรียกว่า 'หายนะมาเยือน' จากบรรยากาศรอบตัวที่มืดมนอยู่แล้วก็จะยิ่งมืดมนมากไปกว่าเดิม แถมยังชอบปล่อยจิตสังหารออกมาด้วย เรียกได้ว่าใครที่ใจไม่ถึงพอก็ไม่สามารถเสวนาพูดคุยกับเขาตอนโกรธได้เลย แนะนำว่าปล่อยเขาให้อยู่คนเดียว อย่าเข้าไปชวนคุยจะดรที่สุดแล้วเขาจะหายโกรธเองโดยใข้เวลาไม่นาน

ประวัติ : ยูตะ นัตสึ ปัจจุบันเป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยสุงสิงกับใคร นิ่งๆราวกับไม่มีความรู้สึกใดๆ และชอบการฆ่าเป็นพิเศษ ไม่ค่อยเข้าใจความรู้สึกของมนุษย์ แต่ไม่มีใครรู้เลยว่าเขาต้องผ่านอดีตอะไรมาบ้าง อดีตที่มันทำให้เขากลายเป็นคนแบบนี้ และมันเป็นอดีตที่ยากจะลืมเลือน

ยูตะ นัตสึ ในอดีตนั้นเป็นเด็กที่ร่าเริงสมวัย มักมีรอยยิ้มประดับบนใบหน้าตลอดเวลา เข้ากับคนอื่นได้ง่ายจึงทำให้มีเพื่อนรายล้อมไปทั่ว เขาอาศัยอย่ที่บ้านทรงญี่ปุ่นที่มีพ่อ แม่ และคุณปู่อีก1คน คุณปู่นั้นมักจะทำของเล่นให้เขาอยู่เสมอ ทำให้เขารักและผูกพันธ์กับคุณปู่มาก แต่ก็รู้ๆกันอยู่ว่า...ไม่ทีใครอยู่ค้ำฟ้าหรอก

ในวันนั้นคุณปู่นอนอยู่ในที่ประจำของตนพร้อมทั้งหายใจรวยรินจะสิ้นใจตายเต็มที ข้างๆก็มีพ่อแม่และเขาเฝ้าดูอาการไม่ห่าง

"นัตสึ ปู่จะไม่ได้เจอหน้าหลานอีกแล้วนะ.."

ชายชราพูดกับหลานของตนด้วยน้ำเสียงแหบพร่าตามประสาคนใกล้จะหมดลมหายใจ

"คุณปู่...คุณปู่จะไปไหน คุณปู่ต้องอยู่กับผมสิ..!"

เด็กหนุ่มว่าพลางกุมมือของผู้เป็นปู่ไว้แน่น ในใจรู้อยู่แล้วว่าคุณปู่กำลังจะตาย แต่ก็พยายามแย้งว่ามันไม่จริง ถึงแม้ว่ามันจะเป็นการโกหกตัวเองก็ตามที

"ปู่ไม่สามารถอยู่กับหลานได้นานกว่านี้อีกแล้ว จำไว้นะนัตสึ ไม่ว่าจะเมื่อไรจงช่วยคนอื่น จงเป็นกำลังหนุนให้กับคนอื่นๆ"

"ผมจะ..ทำตามที่คุณปู่บอก..."

ถึงแม้ว่าเด็กหนุ่มอยากจะร้องไห้สักเท่าไหร่ แต่กลัวว่าคุณปู่จะเป็นห่วงจึงพยายามกลั้นน้ำตาไว้พร้อมส่งยิ้มให้ชายชราตรงหน้า

"ปู่ดีใจที่ได้ยินหลานพูดแบบนี้..."

ชายชรายิ้มให้เด็กหนุ่มอย่างอ่อนโยนก่อนที่เปลือกตาจะปิดลง มือที่เด็กหนุ่มกุมไว้ก็เริ่มไร้เรี่ยวแรงลงทุกที จนในที่สุดชายชราก็ได้ลาจากโลกนี้ไปด้วยรอยยิ้มที่ยังคงประดับอยู่บนใบหน้าแม้ยามสิ้นชีวี...

"คุณพ่อครับ ทำไมคุณปู่...ถึงยิ้มล่ะ?" 

นัตสึหันไปหาผู้เป็นพ่อพร้อมเอ่ยถามขึ้น เมื่อเห็นว่าคนที่ไม่มีลมหายใจตรงหน้ายังยิ้มอยู่

"...เพราะคุณปู่เค้าไปสบายแล้วยังไงล่ะ"

ผู้เป็นพ่อแอบปาดน้ำตาเล็กน้อยก่อนตอบคำถามที่ลูกสงสัยพร้อมยิ้มให้อย่างอ่อนโยน และนั่นก็เป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทุกสิ่ง เป็นจุดเริ่มต้น..ที่ทำให้เขาคิดว่า..'การตาย..คือการปลดปล่อยผู้คนจากความทุกข์'

เมื่อเขาอายุได้ 15 ปีธุรกิจของพ่อแม่กลับล้มละลาย มีหนี้สินมากมาย ทุกๆวันเขาจะเห็นพ่อแม่คุยกันเรื่องปัญหาทางเงิน และดูเหมือนว่าทั้งสองท่านจะมีความทุกข์อย่างมาก เด็กหนุ่มเดินกลับขึ้นไปบนห้องเมื่อได้ยินเรื่องที่พ่อแม่คุยกัน ในตอนนั้นเองเขาก็คิดบางอย่างขึ้นมาได้...

'ถ้าคุณปู่ตาย แล้วไปสบาย คุณพ่อกับคุณแม่ก็คงเหมือนกัน..'

กลางดึกสงัดคืนนั้นในขณะที่พ่อแม่กำลังอยู่ในห้วงนิทรา ชายหนุ่มเปิดประตูห้องเข้ามาอย่างเงียบเชียบพร้อมถือมีดทำครัวไว้ในมือ ดวงตาสีน้ำทะเลกวาดมองไปรอบๆก่อนที่จะตัดสินใจเดินไปยังเตียงที่ทั้งสองนอนอยู่

"คุณพ่อ คุณแม่ ผมจะทำให้ไปสบายเองนะ.."

ว่าจบเข้าก็ใช้มีดทำครัวจ้วงแทงผู้เป็นพ่อทันที ทางฝั่งแม่เมื่อตื่นขึ้นมาเห็นภาพนั้นก็กรีดร้องอย่างตกใจ ก่อนพยายามตั้งสติและเข้าไปแย่งมีด แต่นัตสึนั้นไวกว่าทำให้เข้าสามารถใช้มีดนั้นปักไปที่คอของแม่ได้ ภายในห้องนอนนั่นมีคราบโลหิตสาดกระจายไปทั่วบริเวณจนน่าสยดสยอง ชายหนุ่มมองทุกอย่างตรงหน้าด้วยสายตาว่างเปล่า เพราะเขานั้นได้เสียตัวตนของตัวเองไปแล้ว ในตอนนั้นสิ่งแรกที่ชายหนุ่มคิดขึ้นมาคือ..'การฆ่าคน..มันรู้สึกดีเพียงนี้เชียวหรือ? การฆ่าคนมันจะทำให้มนุษย์ไปสบาย..' หลังจากนั้นเขาก็หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง..

เช้าวันต่อมาตำรวจได้มายังบ้านของเขาเพราะได้รับแจ้งมาว่าเมื่อคืนมีเสียงกรีดร้องขึ้นที่นี่ เมื่อมาถึงตำรวจก็ต้องตกใจเมื่อพบศพของสองสามีภรรยาและมีลูกชายที่นั่งอยู่ข้างๆ ที่น่าตกใจไปกว่านั้นคือ ในมือของลูกชายคนนั้นกำลังถือมีดทำครัวอยู่ ทำให้เดาได้ไม่ยากเลยว่าเขานั่นแหละที่เป็นคนฆ่า แต่เพราะยังเป็นเยาวชนอยู่ทำให้ไม่สามารถทำอะไรได้มาก เมื่อไปตรวจก็พบว่าเขามีปัญหาทางจิต จึงส่งให้ทางโรงพยาบาลจิตเวชดูแล ผ่านไป 3 ปี อาการของเขาดีขึ้นแต่ก็ยังไม่ถึงที่สุด เขายังคงเชื่ออยู่ว่าการฆ่าจะทำให้คนไปสบาย จึงคิดที่จะฆ่าพยาบาลและหมออยู่บ่อยครั้ง 

วันหนึ่ง...เขาก็ได้พบกับชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของเรือนผมสองสี วินาทีแรกที่เห็นเขาก็รู้สึกว่าคนๆนี้แข็งแกร่ง ไม่สามารถฆ่าได้ง่ายๆแน่ (นี่กะจะฆ่าอย่างเดียวเลยใช่มั้ย= =;) จู่ๆชายคนนั้นก็พูดขึ้นว่า 'จะให้เขาไปอยู่ด้วย' What!! นี่คือคำแรกที่เขาคิดได้ แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไรที่ทำให้เขาตอบตกลงไป เรื่องคดีผู้ที่เรียกตนเองว่า 'บอส' ก็จัดการให้แล้ว เขาจึงไม่ถูกเอาความ หลังจากนั้นเขาก็ได้ฝึกฝนการต่อสู้ทั้งการใช้อาวุธและต่อสู้มือเปล่าจนมีฝีมือที่เก่งกาจ..พอที่จะฆ่าคนได้ยังไงล่ะ.. อีกด้านหนึ่ง

"ทำไมบอสถึงพาคนๆนั้นมาด้วยล่ะครับ"

"ถามว่าทำไมน่ะเหรอ? ก็เพราะว่า...ถ้าหมอนั่นยังเก่งขึ้นต่อไปเรื่อยๆก็จะเป็นประโยชน์ต่อเรา ยิ่งหมอนั่นมีความคิดแปลกๆเกี่ยวกับการฆ่า ก็เลยอยากใช้ให้เป็นเครื่องมือในการฆ่า'พวกมัน'ก็เท่านั้น" ผู้เป็นบอสกระตุกยิ้มมุมปากก่อนนั่งจิบไวน์ของเขาต่อไป... 

ครอบครัว : ตระกูลยูตะมีปู่ พ่อ แม่ และเขา ในสมัยเด็กปู่ได้ตายจากไปตามกาลเวลา ผ่านมา3ปีธุรกิจพ่อแม่ล้มละลายทำให้ท่านทั้งสองมีความทุกข์ เขาจึงคิดที่จะปลดปล่อยให้ท่านหมดจากทุกข์ จึงทำการฆ่าท่านทั้งสอง ปัจจุบันอายุ20ไม่มีครอบครัว นอกจากบอสที่ไปพาเขาออกมาจากโรงพยาบาลจิตเวช

ลักษณ์การพูด : เขามักจะพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่งและเย็นชา เรียกแทนตัวเองว่าผม แทนคนอื่นว่าคุณ มีคำลงท้ายบางครั้ง

สถานการณ์ที่ 1 เมื่อถูกตักเตือนเรื่องการฆ่าคนว่ามันเป็นสิ่งไม่ดี

"การฆ่าคน จะช่วยให้คนๆนั้นหลุดพ้นจากความทุกข์..แล้วมันไม่ดีตรงไหน?" เขาจะตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งที่เป็นเอกลักษณ์ก่อนจะปรายตามองคนๆนั้นด้วยสายตาที่ยังคงว่างเปล่าเช่นเดิม  

สถานการณ์ที่ 2 เมื่อเจอคนที่พูดมาก

"ถ้าคุณยังไม่หยุดพูด..กระสุนนี่เข้ากลางหัวใจคุณแน่.." น้ำเสียงของเขายังคงเรียบเนี่ยงเหมือนเคยแต่คนที่ฟังจะรู้ึกได้เลยว่าเขากำลังอารมณ์เสีย ประกอบกับสายตาดุจนักล่าที่จ้องมองทำให้คนๆนั้นกลัวและหยุดพูดได้อย่างง่ายดาย

สถานการณ์ที่ 3 เมื่อฆ่าคน

"ไม่ต้องกลัวไป...มันไม่เจ็บหรอก" จากประโยคพูดอาจจะทำให้คุณคิดลึกได้(?) แต่ไม่ใช่เลยเขากำลังจะฆ่าคนๆนึงต่างหาก ก่อนลงมือฆ่าเขามักจะพูดแบบนี้กับเหยื่อเป็นประจำ แต่มันก็อยู่ที่วิธีฆ่าล่ะนะว่าจะเป็นไปตามคำพูดหรือไม่ ถ้าตัดหลอดลมเลยก็คือจบ แต่ถ้าเกิดเขาคึก(?)ขึ้นมาคงจะทรมานคุณจนกว่าจะตาย..;)

สถานการณ์ที่ 4 เมื่อเมา (ปล.อาจจะหลุดนิดหลุดหน่อยอย่าถือสาเลย--)

"อาราย~~ ผมไม่ได้เมาซักหน่อย ช็อกโกแลตตแค่นี้ผมจะแพ้มันได้งาย~ ฮ่าๆ~" เมื่อเขาเผลอกินช็อกโกแลตเข้าไปก็จะทำให้เมาทันที คนเมาที่ไหนมีสติกันบ้างล่ะถึงได้หลุดแบบนี้ไง= =; เมื่อเขาเมาควรระวังให้ดีโดยเฉพาะผู้ชายทั้งหลาย เพราะเขาอาจจะไล่กดคุณก็ได้ยังไงล่ะ แม้แต่ฝ่ายศัตรูกฝ้ไม่เว้นนาจา....

สถานการณ์ที่ 5 เมื่อโกรธ

"นี่คุณ...คงอยากตายมากใช่มั้ย.." เขาจะพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งอีกเช่นเคยแต่มันกลับเต็มไปด้วยความโกรธจนรู้สึกได้ เริ่มมีจิตสังหารแผ่กระจายออกมา รอบตัวพร้อมที่จะฆ่าคนๆนั้นทุกเมื่อ 

คู่ : ฮิตาชิ เคี้ยวหญ้า--//โดนทอนฟาอัดหน้า//ฮ..ฮิบาริ เคียวยะ--

เพิ่มเติม : นัตสึมีความซึนเล็กๆอยู่ในตัว-- อ้อ! ใช่เวลาเขาเมาแม้แต่บอสก็มีสิทธิ์โดนกดสูงนะ-- เพราะนัตสึในตอนนั้นมันไม่รู้ว่าไผเป็นไผแล้ว---

อยากให้แก้ตรงไหนบอกได้นะคะ---'^'

ช่วงคุยกับผปค.

ซี : สวัสดีครับ ผมซี ขอไม่ถามชื่อนะครับ เพราะไม่น่าจะได้เรียก คำถามแรกคือ ถ้าจะขอเปลี่ยนแปลงประวัติหรืออะไรอื่นๆจะว่ามั้ยครับ?

คุณ : ไม่ว่าจ้า~ เชิญเปลี่ยนได้ตามสบายเยย-- ไรท์คือพระเจ้า(?)

ซี : ถ้าเกิดว่าต้องเปลี่ยนคู่จะมีปัญหารึปล่าวครับ?

คุณ : อืม~ ไม่มีปัญหาจ้า--

ซี : ถ้าไม่ติดจะฆ่ามั้ยครับ? 555+

คุณ : อ่า..นั่นสินะ...เอาไงดีน๊า~//ลับมีด(?)//ไม่ฆ่าหรอก แต่ถ้าส่งที่อยู่มาให้ก็ไม่แน่นะ--- *ผิดๆ*

ซี : ถ้าติด ช่วยมารายงานตัวภายใน 5 วัน ด้วยนะครับ

คุณ : รับทราบขอรับ--'^'