ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่1 สู่พรอนเทร่า
เรื่องนี้ แต่งขึ้นโดยกล่าวถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในเกมRagnarok สำหรับคนที่ไม่เคยเล่นและงงๆกับคำเรียกก็ขอโทษมา ณ ที่นี้ด้วย
อาชีพต่างๆ
โนวิท-มือใหม่ที่กำลังฝึกวิชาเพื่อเข้าในสังกัดอาชีพต่างๆ
สวอดแมน-นักดาบ อาชีพขั้นสูง ไนท์-อัศวินที่รับใช้พระราชา ครูเสดเดอร์-อัศวินอีกแบบที่รับใช้พระเจ้า สู้ด้วยพลังศักดิ์สิทธ์
พ่อค้า- พ่อค้า อาชีพขั้นสูง BS.-นักตีดาบ/อาวุธต่างๆ อาเคมิส-นักเล่นแร่แปรธาตุ(ซึ่งในเรื่องไม่ค่อยมีบทบาท)
อโคไลท์-นักบวช อาชีพขั้นสูง พรีส-บาทหลวงที่แสนใจดีรับใช้พระผู้เป็นเจ้า มังค์-พระโหดเน้นสู้ไม่ค่อยมีความสามารถด้านรักษา
อาเชอร์-นักธนู อาชีพขั้นสูง ฮันเตอร์-นายพรานสุดเท่ แดนเซอร์/(แบช??) - นักเต้น/นักดนตรีเร่ร่อน(ไม่มีบทบาทเช่นกัน)
ทีฟ-โจรที่รักอิสระ อาชีพขั้นสูง แอซซาซิน-นักลอบฆ่าที่เยือกเย็น ทำงานตามที่ตนต้องการ โร้ค-โจรขั้นสูง(มั้ง)มีชีวิตอยู่อย่างสบายๆไปวันๆ
เมจ-นักใช้เวทย์ อาชีพขั้นสูง วิสาด-พ่อมดที่ร่ายเวทย์ที่แกร่งมากๆได้ เสก/sage-ยังไม่ทราบแต่สามารถใช้เวทย์ได้
เป็นการผจญภัยในแคว้นรูน-มิดการ์ด มีพวกสัตว์ประหลาดต่างๆให้เราสู้ในการฝึกวิชา ต่อไปนี้จะเข้าเรื่องแล้วนะคะ^^
---------------------
“โย่! ว่าไง” เด็กชายตัวน้อยกล่าวอย่างเริงร่าท่ามกลางตลาดที่ชุกชุ่มด้วยผู้คน เด็กน้อยวิ่งไปหาเพื่อนที่ปั้นหน้าว่าระอาเต็มทน
“นายนี่ช้าเป็นบ้าเลยนะ” เด็กหญิงกล่าวเชิงไม่พอใจ “ทั้งที่ชั้นก็ย้ำนักย้ำหนาว่าเรามีแขกในการทัศนศึกษาในครั้งนี้นะ นายต๊องไคต์”
เด็กชายทำหน้ามุ่ยก่อนจะตอบกลับไป “โธ่ มาริรีน…. ข้ารู้ว่าเธอให้ความสำคัญกับวิชาประวัติศาสตร์มากถึงตั้งการทัศนาจรครั้งนี้ แต่ว่า…”
“นอนดึกอีกแล้วใช่มั้ยครับ ไคต์” อาจารย์หนุ่มพูดอธิบายแทน “มาริรีน ไคต์เค้ามาก่อนเวลาตั้ง 2 นาทีเชียวนะ ปรกติต้องสายเวลาตั้ง2 ชม. แน่ะ ยกโทษให้เค้าเถอะ..ครูขอร้อง”
มาริรีนหน้าแดงที่อาจารย์ที่เธอปลื้มมาจับมือเธอและขอร้องเช่นนี้ “ถ้าอาจารย์กอร์ริกว่าอย่างนั้น หนูยกโทษให้หมอนั่นก็ได้”
อาจาย์หนุ่มยิ้มอย่างพอออกพอใจ “ต้องอย่างนี้ซิ เอาล่ะออกเดินทางกัน”
“อาจารย์ครับ มีแค่เรา 3 คน หรอครับ” ไคต์ถามอย่างสงสัย
“ถูกต้อง” อาจารย์ยิ้มอย่างร่าเริงก่อนจะหัวเราะแห้งๆ “ผู้ปกครองคนอื่นไม่ไว้ใจอาจารย์น่ะ เลยไม่ปล่อยให้มาด้วยกันเลย”
“ว้า….~ อย่างนี้ก็ไม่สนุกซิคะ” มาริรีนทำหน้าเศร้าๆ
“แต่ว่าคนน้อยๆ อย่างนี้ ผมจะได้เลี้ยงอาหารตลอดการเดินทางได้เต็มที่นะครับ” อาจารย์พูดอย่างถูกจุดของเด็กๆ วัย8ปี
“เย้!!” เด็กทั้งสองตะโกนอย่างดีใจ พลอยทำให้คนที่จ่ายตลาดและเหล่าแม่ค้าหันมามองและหัวเราะเพราะความบริสุทธ์ของเด็กๆ
“จริงซิ” มาริรีนนึกออกว่าจะถามอะไรที่คาใจตั้งแต่เมื่อวาน “ที่กีฟเฟ่นไกลจากพรอนมากมั้ยคะ?”
“ไม่หรอครับ กีฟเฟ่นอาจเรียกได้ว่าใกล้พรอนที่สุดรองจากเมืองเราก็ได้….” กอร์ริกตอบพลางยิ้ม
เด็กๆกับอาจารย์หนุ่มเริ่มเดินออกมาจากตลาดไปประตูเมือง
“แล้วเราจะไปยังไงล่ะครับ คงไม่เดินนะครับ เลือดนักดาบของผมมันพุ่งกระฉูดแล้ว” ไคต์วิ่งนำไปข้างหน้าแล้วหันหลังมาตะโกนถาม
“ถึงจะใกล้กับพรอนแต่หนูก็เกรงว่าจะเดินไม่ไหวนะคะ” มาริรีนกล่าวเสริม “เลือดนักดาบมันเกี่ยวอะไรด้วยเนี่ยตาไคต์”
“ยุ่งน่า! มาริรีน!” ไคต์กล่าวปัดๆ
“เด็กๆ” กอร์ริกกล่าวเสียงเรียบแต่ก็ทำให้เด็กๆ หยุดต่อปากต่อคำกัน “ครูคิดว่าจะให้พวกเธอเดินไปพรอนเอาน่ะ แล้วค่อนหาซื้อวาป”
“แล้วค่าวาป……..” มาริรีนพูดเสียงอ่อยๆ
“ในการเดินทางนี้ครูรับผิดชอบทั้งหมดนะ…” ครูหนุ่มกล่าวแล้วยิ้มทำให้เด็กสาวยิ้มบ้าง แล้วทั้งสามก็เดินทางไปยังเมือง…พรอนเทร่า
“ว้าว!นี่หรอ พรอนเทร่า” เด็กชายกล่าวชื่อเต็มยศของเมืองที่อยู่ใกล้เมืองบ้านเกิดตน พรอนเทร่านั้นเป็นเมืองใหญ่ที่ได้รับการออกแบบมาในสไตลตะวันตก ทางทิศเหนือมีพระราชวังซึ่งเป็นที่ประทับของพระราชาเจ้าของแคว้นรูน มิดการ์ด และมีโบสถ์ซึ่งเป็นสถานที่เปลี่ยนอาชีพของพวกนักบวชอีกด้วย
“ไคต์เค้าไม่เคยมาก่อนเลยหรอ?” กอร์ริกสะกิดเด็กสาว
“อาจารย์ก็รู้ว่าพ่อเค้าอยู่ที่ปราสาทคอยเฝ้าเวรตรวจตราวังตลอด” เด็กสาวเอ่ย “แต่ไม่ต้องการให้ลูกเป็นทหารเยื่องตน จึงไม่พามา”
“……” ครูน้อยกอร์ริกพูดไม่ออก
“ลุงๆ” เด็กชายเอ่ยกับพรีสวัยกลางคนผู้หนึ่ง “มีวาปไปกีฟเฟ่นมั้ยครับ?”
“……….” พรีสไม่ตอบ.. “……………….500Z…”
“หา! ปกติเค้าขายกัน 1k ไม่ใช่หรอครับ” เด็กน้อยถามซื่อๆ
พรีสจ้องไคต์ก่อนตอบไป “ก็ชั้นอยากลดให้เด็กที่ตั้งใจไปศึกษาเรื่องนั้นนี่”
“เรื่องที่ว่า คุณคิดว่าตาไคต์จะไปที่ไหนในกีฟเฟ่นคะ” มาริรีนที่เพิ่งเดินมาถึงถามหน้ามุ่ยๆ
“โบราณสถาน…ไม่ซิ….เจ้าต้องการไปศึกษาที่ที่ Doppleganger ถูกปราบได้ใช่มั้ย” พรีสวัย50กว่าเอ่ย เด็กๆ ตกใจ
“โธ่คุณคริสโตเฟอร์ครับ” กอร์ริกเอ่ย
“เอ๋! อาจารย์กอร์ริกรู้จักกับพรีสท่านนี้หรอคะ” มาริรีนตกใจ
“ขอแนะนำนะเด็กๆ พรีสท่านนี้ชื่อคริสโตเฟอร์ รอยอล์มินิเคท ที่15 เป็นองค์รัชทายาทที่สละบัญลังเพื่อมารับใช้พระผู้เป็นเจ้า” ครูหนุ่มอธิบาย เด็กๆเริ่มตกใจหนักยิ่งขึ้น “ท่านนี้จะเป็นวิทยากรไห้พวกเรานะ”
“เรียกข้าว่า คริสก็พอ” คริสกล่าวเรียบๆ ”เอาล่ะ… ข้าว่าเราออกเดินทางเลยจะดีกว่านะ” แล้วคริสโตเฟอร์ก็หยิบอัญมณีสีฟ้าขึ้นมา
“ด้วยพลังแห่งทวยเทพ โคโรโนส…..ข้าขอยืมพลัง………เปิดประตูมิติไปยังที่ๆ ข้าต้องการ Warp Portal~!!!!” ประตูมิติเปิดออกใต้เท้าของไคต์ ครูหนุ่มอุ้มมาริรีนที่ยังคงอึ้งกับสิ่งที่ตนได้ยินเข้าประตูมิติไป พรีสคริสค่อยๆเดินตามเข้าไปอย่างสง่างาม สมกับเป็นเชื้อพระวงศ์
จบบทที่1
อาชีพต่างๆ
โนวิท-มือใหม่ที่กำลังฝึกวิชาเพื่อเข้าในสังกัดอาชีพต่างๆ
สวอดแมน-นักดาบ อาชีพขั้นสูง ไนท์-อัศวินที่รับใช้พระราชา ครูเสดเดอร์-อัศวินอีกแบบที่รับใช้พระเจ้า สู้ด้วยพลังศักดิ์สิทธ์
พ่อค้า- พ่อค้า อาชีพขั้นสูง BS.-นักตีดาบ/อาวุธต่างๆ อาเคมิส-นักเล่นแร่แปรธาตุ(ซึ่งในเรื่องไม่ค่อยมีบทบาท)
อโคไลท์-นักบวช อาชีพขั้นสูง พรีส-บาทหลวงที่แสนใจดีรับใช้พระผู้เป็นเจ้า มังค์-พระโหดเน้นสู้ไม่ค่อยมีความสามารถด้านรักษา
อาเชอร์-นักธนู อาชีพขั้นสูง ฮันเตอร์-นายพรานสุดเท่ แดนเซอร์/(แบช??) - นักเต้น/นักดนตรีเร่ร่อน(ไม่มีบทบาทเช่นกัน)
ทีฟ-โจรที่รักอิสระ อาชีพขั้นสูง แอซซาซิน-นักลอบฆ่าที่เยือกเย็น ทำงานตามที่ตนต้องการ โร้ค-โจรขั้นสูง(มั้ง)มีชีวิตอยู่อย่างสบายๆไปวันๆ
เมจ-นักใช้เวทย์ อาชีพขั้นสูง วิสาด-พ่อมดที่ร่ายเวทย์ที่แกร่งมากๆได้ เสก/sage-ยังไม่ทราบแต่สามารถใช้เวทย์ได้
เป็นการผจญภัยในแคว้นรูน-มิดการ์ด มีพวกสัตว์ประหลาดต่างๆให้เราสู้ในการฝึกวิชา ต่อไปนี้จะเข้าเรื่องแล้วนะคะ^^
---------------------
“โย่! ว่าไง” เด็กชายตัวน้อยกล่าวอย่างเริงร่าท่ามกลางตลาดที่ชุกชุ่มด้วยผู้คน เด็กน้อยวิ่งไปหาเพื่อนที่ปั้นหน้าว่าระอาเต็มทน
“นายนี่ช้าเป็นบ้าเลยนะ” เด็กหญิงกล่าวเชิงไม่พอใจ “ทั้งที่ชั้นก็ย้ำนักย้ำหนาว่าเรามีแขกในการทัศนศึกษาในครั้งนี้นะ นายต๊องไคต์”
เด็กชายทำหน้ามุ่ยก่อนจะตอบกลับไป “โธ่ มาริรีน…. ข้ารู้ว่าเธอให้ความสำคัญกับวิชาประวัติศาสตร์มากถึงตั้งการทัศนาจรครั้งนี้ แต่ว่า…”
“นอนดึกอีกแล้วใช่มั้ยครับ ไคต์” อาจารย์หนุ่มพูดอธิบายแทน “มาริรีน ไคต์เค้ามาก่อนเวลาตั้ง 2 นาทีเชียวนะ ปรกติต้องสายเวลาตั้ง2 ชม. แน่ะ ยกโทษให้เค้าเถอะ..ครูขอร้อง”
มาริรีนหน้าแดงที่อาจารย์ที่เธอปลื้มมาจับมือเธอและขอร้องเช่นนี้ “ถ้าอาจารย์กอร์ริกว่าอย่างนั้น หนูยกโทษให้หมอนั่นก็ได้”
อาจาย์หนุ่มยิ้มอย่างพอออกพอใจ “ต้องอย่างนี้ซิ เอาล่ะออกเดินทางกัน”
“อาจารย์ครับ มีแค่เรา 3 คน หรอครับ” ไคต์ถามอย่างสงสัย
“ถูกต้อง” อาจารย์ยิ้มอย่างร่าเริงก่อนจะหัวเราะแห้งๆ “ผู้ปกครองคนอื่นไม่ไว้ใจอาจารย์น่ะ เลยไม่ปล่อยให้มาด้วยกันเลย”
“ว้า….~ อย่างนี้ก็ไม่สนุกซิคะ” มาริรีนทำหน้าเศร้าๆ
“แต่ว่าคนน้อยๆ อย่างนี้ ผมจะได้เลี้ยงอาหารตลอดการเดินทางได้เต็มที่นะครับ” อาจารย์พูดอย่างถูกจุดของเด็กๆ วัย8ปี
“เย้!!” เด็กทั้งสองตะโกนอย่างดีใจ พลอยทำให้คนที่จ่ายตลาดและเหล่าแม่ค้าหันมามองและหัวเราะเพราะความบริสุทธ์ของเด็กๆ
“จริงซิ” มาริรีนนึกออกว่าจะถามอะไรที่คาใจตั้งแต่เมื่อวาน “ที่กีฟเฟ่นไกลจากพรอนมากมั้ยคะ?”
“ไม่หรอครับ กีฟเฟ่นอาจเรียกได้ว่าใกล้พรอนที่สุดรองจากเมืองเราก็ได้….” กอร์ริกตอบพลางยิ้ม
เด็กๆกับอาจารย์หนุ่มเริ่มเดินออกมาจากตลาดไปประตูเมือง
“แล้วเราจะไปยังไงล่ะครับ คงไม่เดินนะครับ เลือดนักดาบของผมมันพุ่งกระฉูดแล้ว” ไคต์วิ่งนำไปข้างหน้าแล้วหันหลังมาตะโกนถาม
“ถึงจะใกล้กับพรอนแต่หนูก็เกรงว่าจะเดินไม่ไหวนะคะ” มาริรีนกล่าวเสริม “เลือดนักดาบมันเกี่ยวอะไรด้วยเนี่ยตาไคต์”
“ยุ่งน่า! มาริรีน!” ไคต์กล่าวปัดๆ
“เด็กๆ” กอร์ริกกล่าวเสียงเรียบแต่ก็ทำให้เด็กๆ หยุดต่อปากต่อคำกัน “ครูคิดว่าจะให้พวกเธอเดินไปพรอนเอาน่ะ แล้วค่อนหาซื้อวาป”
“แล้วค่าวาป……..” มาริรีนพูดเสียงอ่อยๆ
“ในการเดินทางนี้ครูรับผิดชอบทั้งหมดนะ…” ครูหนุ่มกล่าวแล้วยิ้มทำให้เด็กสาวยิ้มบ้าง แล้วทั้งสามก็เดินทางไปยังเมือง…พรอนเทร่า
“ว้าว!นี่หรอ พรอนเทร่า” เด็กชายกล่าวชื่อเต็มยศของเมืองที่อยู่ใกล้เมืองบ้านเกิดตน พรอนเทร่านั้นเป็นเมืองใหญ่ที่ได้รับการออกแบบมาในสไตลตะวันตก ทางทิศเหนือมีพระราชวังซึ่งเป็นที่ประทับของพระราชาเจ้าของแคว้นรูน มิดการ์ด และมีโบสถ์ซึ่งเป็นสถานที่เปลี่ยนอาชีพของพวกนักบวชอีกด้วย
“ไคต์เค้าไม่เคยมาก่อนเลยหรอ?” กอร์ริกสะกิดเด็กสาว
“อาจารย์ก็รู้ว่าพ่อเค้าอยู่ที่ปราสาทคอยเฝ้าเวรตรวจตราวังตลอด” เด็กสาวเอ่ย “แต่ไม่ต้องการให้ลูกเป็นทหารเยื่องตน จึงไม่พามา”
“……” ครูน้อยกอร์ริกพูดไม่ออก
“ลุงๆ” เด็กชายเอ่ยกับพรีสวัยกลางคนผู้หนึ่ง “มีวาปไปกีฟเฟ่นมั้ยครับ?”
“……….” พรีสไม่ตอบ.. “……………….500Z…”
“หา! ปกติเค้าขายกัน 1k ไม่ใช่หรอครับ” เด็กน้อยถามซื่อๆ
พรีสจ้องไคต์ก่อนตอบไป “ก็ชั้นอยากลดให้เด็กที่ตั้งใจไปศึกษาเรื่องนั้นนี่”
“เรื่องที่ว่า คุณคิดว่าตาไคต์จะไปที่ไหนในกีฟเฟ่นคะ” มาริรีนที่เพิ่งเดินมาถึงถามหน้ามุ่ยๆ
“โบราณสถาน…ไม่ซิ….เจ้าต้องการไปศึกษาที่ที่ Doppleganger ถูกปราบได้ใช่มั้ย” พรีสวัย50กว่าเอ่ย เด็กๆ ตกใจ
“โธ่คุณคริสโตเฟอร์ครับ” กอร์ริกเอ่ย
“เอ๋! อาจารย์กอร์ริกรู้จักกับพรีสท่านนี้หรอคะ” มาริรีนตกใจ
“ขอแนะนำนะเด็กๆ พรีสท่านนี้ชื่อคริสโตเฟอร์ รอยอล์มินิเคท ที่15 เป็นองค์รัชทายาทที่สละบัญลังเพื่อมารับใช้พระผู้เป็นเจ้า” ครูหนุ่มอธิบาย เด็กๆเริ่มตกใจหนักยิ่งขึ้น “ท่านนี้จะเป็นวิทยากรไห้พวกเรานะ”
“เรียกข้าว่า คริสก็พอ” คริสกล่าวเรียบๆ ”เอาล่ะ… ข้าว่าเราออกเดินทางเลยจะดีกว่านะ” แล้วคริสโตเฟอร์ก็หยิบอัญมณีสีฟ้าขึ้นมา
“ด้วยพลังแห่งทวยเทพ โคโรโนส…..ข้าขอยืมพลัง………เปิดประตูมิติไปยังที่ๆ ข้าต้องการ Warp Portal~!!!!” ประตูมิติเปิดออกใต้เท้าของไคต์ ครูหนุ่มอุ้มมาริรีนที่ยังคงอึ้งกับสิ่งที่ตนได้ยินเข้าประตูมิติไป พรีสคริสค่อยๆเดินตามเข้าไปอย่างสง่างาม สมกับเป็นเชื้อพระวงศ์
จบบทที่1
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น