ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ 8 ความรู้สึกที่มิอาจให้ได้
“ยูจัง!!!” เสียงใสๆ ของเมลานี่ที่บ่งบอกถึงความเป็นห่วงอย่างยิ่งต่อหญิงสาวในชุดนักบวชหนุ่ม “โธ่!! แล้วอย่างนี้ยูจังจะทำยังไงล่ะ”
“เอ่อ… ข้าจะปกป้องยูคิเองขอรับ” คริสบอกเมลานี่ที่กำลังเป็นห่วงเด็กที่เธอให้ความสำคัญว่าเป็นน้องสาวคนหนึ่ง “การที่รู้ว่ายูคิไปหา Dop. ก็ทำให้ผมได้รู้ว่าผมรักยูคิแค่ไหน ผมต้องปกป้องคนที่ผมรัก” คริสพูดอย่างเต็มปากเต็มคำ
“ข้าเข้าใจ แต่ว่าไนท์เก่งๆ ก็เสียชีวิตเพราะมันไปมากแค่ไหนแล้ว ข้าพอรู้ความรู้สึกของท่านแม้ท่านคิดว่ายูคิเป็นผู้ชาย…” เมจังครวญ
“ข้าเก่งเทียบเท่าไนท์คนนึง แต่ว่าข้าไม่สามารถเปลี่ยนอาชีพได้เท่านั้น” คริสพูดอย่างเจ็บใจในชาติตระ+++ลตนที่เป็นสายเลือดกษัตริย์ แต่เก่งสู้ศัตรูไม่ได้
ความสามารถเขานั้นก็เท่าสามัญชนคนนึงที่มีความตั้งใจกับการซ้อม การเป็นกษัตริย์ต้องเก่งกว่าทุกคนแต่เขากลับ… ถึงดีสำหรับเด็กอายุ 16 แต่ความรู้สึกที่ว่าตนอาจไม่สามารถปกป้องคนที่รักได้นั้นมันฝังไปได้ลึกเหลือหลาย
เมลานี่เข้าใจความรู้สึกของเด็กหนุ่มจึงนั่งลงข้างพลางจับไหล่ให้สัญญาณเชิงว่า เจ้าทำดีที่สุดก็พอ
ส่วนบุคคลที่ทั้ง 2 กำลังเป็นห่วงมากที่สุดก็นั่งอย่างเหม่อลอย ทุกคนก็คิดว่าเธอนั้นเหม่อลอยอย่างไร้จุดหมาย ไม่มีใครรู้เลยว่าเธอนั้นกำลังเตรียมรับมือและชะตากรรมหลังจากที่ได้พบ Dop. แล้วถูกเลือกให้เป็นรายต่อไป
ตอนนี้อากาศเย็นพอควรเพราะหิมะได้ปกคลุมทั่วเมืองกีฟเฟ่นแล้ว และสาวน้อยวัย 14 คนนี้ก็นั่งต่อไปมิได้เกรงกลัวต่อสภาพอากาศ
“ยูคิ…” คริสเอ่ยเบา ยูคิค่อยๆ หันไปหาต้นเสียง
“มีอะไรหรือคะ..?” ยูคิพูดด้วยน้ำเสียงที่ไร้ชีวิตชีวา ไม่เหมือนเดิม นั่นก็ทำให้เจ้าชายเจ็บใจมากเหมือนกัน
“อากาศเย็นมากแล้ว ไปหาอะไรอุ่นๆ ในบ้านเมจังทานดีกว่านะ” คริสพยายามใช้น้ำเสียงที่อ่อนโยนที่สุด ยูคิยิ้มเซื่องๆ แล้วให้คริสประคองอย่างง่ายดาย
“กาแฟอุ่นๆ หรือชาร้อนๆ ดีจ๊ะ” เมลานี่ถามพลางทำใจว่าอาจไม่ได้พบหน้าหญิงสาวที่ตนรักดั่งน้องแท้ๆ อีกต่อไปในเร็ววันนี้
“ขอชาร้อนๆ ดีกว่าค่ะ” ยูคิพูดช้าๆ และยังคงยิ้มเซื่องๆ
“ข้าขอกาแฟ น้ำตาล 2 ช้อนนะขอรับ” คริสพูดกับเมจัง บรรยากาศในห้องช่างกดดันมาก
เพราะทุกคนกำลังฝืนมิให้ใครเห็นน้ำตา เกรงว่าอีกฝ่ายจะเป็นห่วง แต่ยูคินั้น ถ้าไม่ได้เหม่อก็มักจะกอดไม้กางเขนอันนั้น…ที่สลักชื่อของเธอไว้
“เจ้านั่นให้ไว้ตั้งนานแล้วนี่นา…” เมจังเอ่ย ยูคิยิ้มอย่างร่าเริงขึ้นมาระดับนึง
“ตอนนี้กลายเป็นของดูต่างหน้าแล้วค่ะ เจ้าเปี๊ยกนั่นตายไปแล้วทั้งๆ ที่ข้ายังไม่ได้สารภาพความในใจเลย” ยูคิเริ่มสลดลงเล็กน้อย
“คนรักของเจ้าชื่ออะไรหรือ ยูคิ” คริสเอ่ยถาม ยูคิไม่พูดอะไร พลางนั่งยิ้มแล้วมองไม้กางเขนนั่น ลายสลักของมันช่างตรึงใจ
“เมจังขอรับ..” เมื่อถามเจ้าตัวไม่ได้จึงหันไปถามอีกคน
“ข้าอยากให้เจ้ารู้จากปากของยูคิเองมากกว่า…” เมจังหันหน้าหนี “เดี๋ยวข้าเข้าใจผิดยูจังก็เอาข้าตายซิ”
“ว้าา… แล้วอย่างนี้ข้าน้อยจะรู้ได้ยังไงขอรับ” คริสพูดเชิงน้อยใจทำให้ยูคิหัวเราะได้อีกครั้ง
“ท่านไม่รู้ก็ดีแล้วค่ะ เรื่องแค่นี้อย่าใส่ใจเลย” ยูคิยิ้มขึ้นมาอีกครั้งแล้วใส่สร้อยไม้กางเขนนั้นอีกครั้ง
“ข้าขอออกไปชมวิวข้างนอกแปบนึงนะคะ” ยูคิลุกขึ้น
“เอ้า จะได้อุ่น” เมลานี่หาผ้าคลุมมาคลุมให้ยูคิอย่างอ่อนโยน
“เมจัง ขอบคุณค่ะ” ยูคิกอดเมลานี่ เมลานี่เองก็กอดตอบช่างเป็นภาพที่น่าประทับใจอย่างยิ่ง
“ขอร่วมวงด้วยได้มั้ยขอรับ” คริสแซว สาวๆ หัวเราะ “ข้าไปด้วยนะ”
“ขออภัย ข้าอยากไปคนเดียวค่ะ” ยูคิยิ้มให้คริส คริสเองก็เข้าใจ “ฝากดูเจ้าโพริ่งด้วยนะ ข้าขอตัว…” ว่าแล้วยูคิก็เดินออกไป….
ข้างนอกนั้น พอยูคิเดินไปซักพักก็เห็นเด็กๆ กลุ่มหนึ่งเล่นปาหิมะอย่างร่าเริง ทำให้ยูคินึกถึงวันเก่าๆ ขึ้นมา
“นานแล้วซินะที่ไม่ได้เล่นปาหิมะ..” เด็กสาวพูดเบาๆ เพราะปีที่แล้วยูคิป่วยไม่สามารถออกมาเล่นได้ 2 ปีที่แล้วยูคิก็มัวแต่ทำของขวัญให้คนรักของเธอ
“เด็กๆ จ๊ะ…” ยูคิเรียกเด็กๆ ซึ่งเด็กคนนึงก็หันมา
“มีอะไรขอรับพี่สาว” เด็กคนนั้นขานอย่างร่าเริง
“ท่าทางน่าสนุกแล้วพี่ไม่มีเพื่อนเล่นปาหิมะด้วยซิ… ขอพี่เล่นด้วยคนได้มั้ยจ๊ะ??” ยูคิทำท่าอ้อนอย่างน่าชัง
“ทุกคนๆ พี่สาวคนสวยคนนี้อยากเล่นด้วยน่ะ” เด็กคนนั้นตะโกนถามพรรคพวก แล้วเด็กทุกคนก็ปาหิมะใส่ยูคิ ยูคิหัวเราะแล้วเริ่มแก้แค้น
“นี่แน่ะ” ยูคิปาหิมะใส่เด็กคนนึงอย่างร่าเริง เด็กคนนั้นก็ปากลับ ทุกคนวิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน
คริส… ที่แอบตามมามองอย่างไม่กังวลแล้วก็กลับเข้าบ้านของเมลานี่ไป…
เวลาล่วงเลยไปจนถึงเวลาอาหารเที่ยง ท้องน้อยๆ ทำให้เด็กๆ แยกกันไปหาอะไรทานที่บ้านของตน ยูคิจึงกล่าวลาเด็กๆ แล้วเดินจากมา แต่ทว่า…
“อ๊ะ!!” ยูคิเห็นเงาดำๆ ที่ตรอกหนึ่ง เธอเดินเข้าไปดู “ไม่มีอะไร… นี่นา….” ยูคิบ่นอุบอิบก่อนจะหันมาเห็น …
“Dop. ทำไมถึงมาตอนนี้ล่ะ…” ยูคิตกใจ
“ยูคิใช่มั้ย…” Dop. พูดพลางโผเข้ากอดยูคิที่กำลังอึ้ง “คืนพรุ่งนี้ข้าจะตามไปฆ่าเจ้า… ข้ามาเพื่อบอกให้รู้…”
“ท…..ทำไมไม่ฆ่าซะตรงนี้เลยล่ะ…” ยูคิถามเสียงสั่นๆ
“เจ้าไม่มีผู้คุ้มกันเลย ข้าฆ่าเจ้าตอนนี้มันง่ายไป…” Dop. แสยะยิ้มอย่างน่ารังเกียจ
“ขอบคุณ” ยูคิกล่าวทำให้มันตกใจเล็กน้อย “ขอบคุณมากที่ยืดเวลาให้ข้านะ” ยูคิพูดเศร้าๆ แล้วก็ยิ้มให้กับ Dop.
Dop. ยิ้มตอบ คราวนี้อ่อนโยนมาก “ข้าก็แค่… คิดว่าฆ่าเจ้าวันพรุ่งนี้คงจะสนุกกว่าแค่นั้น” แล้วมันก็จากไป
ยูคิมองพินิจพิเคราะห์ท่าทางการเดินของ Dop. แล้วอุทานชื่อที่ตนชอบใช้เรียกคนรักของตนเบาๆ “เจ้าเปี๊ยก……”
-----------------------------------------
“หา!!!” คริสตะโกนเมื่อยูคิเล่าให้ฟัง “ทำไมถึงเดินเข้าไปล่ะ ทำไมไม่ระวังตัว” ยูคิกลัวจึงหลับตาหากองค์รัชทายาทต้องการจะสำเร็จโทษ
“แต่ว่า… เจ้าไม่เป็นไรก็ดีแล้ว….” คริสยิ้มแล้วโอบกอดสาวน้อยตรงหน้า
“ท่านคริส….” ยูคิกอดตอบ สาวน้อยหายจากอาการสั่นแล้ว
“สำหรับข้า… ท่านช่างแสนดี ท่านเป็นเยียงพี่ชายที่ข้าถวิลหา ขอให้ท่านยอมรับข้าเป็นน้องสาวคนนึงด้วยเถอะ”
“เอ๋!!” คริสอุทาน “ยูคิ คนรักเข้าก็ตายไปแล้ว… ให้โอกาสข้าบ้างไม่ได้หรือ…”
“ท่านนั้นแสนดี สำหรับข้า ขอมีท่านเป็นพี่ชายก็พอแล้ว…” ยูคิยืนกรานความรู้สึกตน
“อีกอย่าง ท่านพี่คริส ข้าขอให้ท่านกลับไปอยู่ที่วังได้หรือไม่ ข้าไม่ต้องการให้ท่านเอาชีวิตมาทิ้งไว้กับเจ้า Dop.” ยูคิกล่าว “ข้าห่วงอนาคตของประเทศ..”
“แต่ข้าเองก็ห่วงเจ้า!!!” คริสแย้ง “เจ้าจะต้องมีชีวิตต่อ… หากเจ้าตาย ข้าก็จะตายตาม…”
“แล้วทำไมท่านต้องตายตามข้า…” ยูคิเอ่ยถามเสียงเรียบ
“หากไม่มีเจ้า ข้าเองก็คงอยู่ไม่ได้ ข้ารักเจ้านะยูคิ ถ้าเจ้าตาย…”
“แล้วที่ข้าจะตายตามคนรักข้าล่ะ” ยูคิได้ที “ข้าต้องการตายตามคนรัก ท่านมิใช่หรือที่บอกว่าไร้สติ ท่านเองก็ไร้สติเช่นกัน!!”
“ย…ยูคิ” คริสได้สติ
“ทำไมท่านเตือนข้า แล้วท่านเองก็ไม่สามารถทำได้ หากจะสั่งสอนใครท่านเองก็ต้องทำได้ก่อนแล้วค่อยมาสั่งสอน” ยูคิพูดอย่างเย็นชา
“ข้า….. เข้าใจแล้ว…” คริสพูดอย่างสำนึก
“องค์ชายจะเสด็จกลับซินะคะ…” ยูคิยิ้มอย่างดีใจที่คนที่ตนนับถือเยียงพี่เข้าใจตน
“ข้าไม่กลับ” คริสยิ้มพลางขยี้หัวยูคิเบาๆ “ข้าเข้าใจแต่ข้าไม่กลับ ข้าจะไม่ตายตามเจ้าแต่ข้าจะปกป้องเจ้าด้วยชีวิต…”
“ท่าน..” ยูคิเจ็บใจที่ทำให้คนๆ นี้ไปจากอันตรายที่มาจากตน
“คิดซะว่า พี่ชายย่อมปกป้องน้องสาวแล้วกันนะ” คริสยิ้มแฉ่ง ยูคิทำหน้ามุ่ย
“เก่งซักแค่ไหนเชียว” ยูคิวิ่งหนีพลางตะโกนหยอก “จะมาปกป้องคนอื่น เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ”
“อื้ม!” องค์ชายรับคำจากคนที่ตนรัก
ยูคิทำให้ตนได้รู้ว่า… แม้ตัวเขามิอาจจะเปลี่ยนใจสาวน้อยได้ แต่ว่าหากแค่ได้อยู่เคียงใกล้ สำหรับเขานั้นก็พอใจแล้ว…
---จบตอน---
“เอ่อ… ข้าจะปกป้องยูคิเองขอรับ” คริสบอกเมลานี่ที่กำลังเป็นห่วงเด็กที่เธอให้ความสำคัญว่าเป็นน้องสาวคนหนึ่ง “การที่รู้ว่ายูคิไปหา Dop. ก็ทำให้ผมได้รู้ว่าผมรักยูคิแค่ไหน ผมต้องปกป้องคนที่ผมรัก” คริสพูดอย่างเต็มปากเต็มคำ
“ข้าเข้าใจ แต่ว่าไนท์เก่งๆ ก็เสียชีวิตเพราะมันไปมากแค่ไหนแล้ว ข้าพอรู้ความรู้สึกของท่านแม้ท่านคิดว่ายูคิเป็นผู้ชาย…” เมจังครวญ
“ข้าเก่งเทียบเท่าไนท์คนนึง แต่ว่าข้าไม่สามารถเปลี่ยนอาชีพได้เท่านั้น” คริสพูดอย่างเจ็บใจในชาติตระ+++ลตนที่เป็นสายเลือดกษัตริย์ แต่เก่งสู้ศัตรูไม่ได้
ความสามารถเขานั้นก็เท่าสามัญชนคนนึงที่มีความตั้งใจกับการซ้อม การเป็นกษัตริย์ต้องเก่งกว่าทุกคนแต่เขากลับ… ถึงดีสำหรับเด็กอายุ 16 แต่ความรู้สึกที่ว่าตนอาจไม่สามารถปกป้องคนที่รักได้นั้นมันฝังไปได้ลึกเหลือหลาย
เมลานี่เข้าใจความรู้สึกของเด็กหนุ่มจึงนั่งลงข้างพลางจับไหล่ให้สัญญาณเชิงว่า เจ้าทำดีที่สุดก็พอ
ส่วนบุคคลที่ทั้ง 2 กำลังเป็นห่วงมากที่สุดก็นั่งอย่างเหม่อลอย ทุกคนก็คิดว่าเธอนั้นเหม่อลอยอย่างไร้จุดหมาย ไม่มีใครรู้เลยว่าเธอนั้นกำลังเตรียมรับมือและชะตากรรมหลังจากที่ได้พบ Dop. แล้วถูกเลือกให้เป็นรายต่อไป
ตอนนี้อากาศเย็นพอควรเพราะหิมะได้ปกคลุมทั่วเมืองกีฟเฟ่นแล้ว และสาวน้อยวัย 14 คนนี้ก็นั่งต่อไปมิได้เกรงกลัวต่อสภาพอากาศ
“ยูคิ…” คริสเอ่ยเบา ยูคิค่อยๆ หันไปหาต้นเสียง
“มีอะไรหรือคะ..?” ยูคิพูดด้วยน้ำเสียงที่ไร้ชีวิตชีวา ไม่เหมือนเดิม นั่นก็ทำให้เจ้าชายเจ็บใจมากเหมือนกัน
“อากาศเย็นมากแล้ว ไปหาอะไรอุ่นๆ ในบ้านเมจังทานดีกว่านะ” คริสพยายามใช้น้ำเสียงที่อ่อนโยนที่สุด ยูคิยิ้มเซื่องๆ แล้วให้คริสประคองอย่างง่ายดาย
“กาแฟอุ่นๆ หรือชาร้อนๆ ดีจ๊ะ” เมลานี่ถามพลางทำใจว่าอาจไม่ได้พบหน้าหญิงสาวที่ตนรักดั่งน้องแท้ๆ อีกต่อไปในเร็ววันนี้
“ขอชาร้อนๆ ดีกว่าค่ะ” ยูคิพูดช้าๆ และยังคงยิ้มเซื่องๆ
“ข้าขอกาแฟ น้ำตาล 2 ช้อนนะขอรับ” คริสพูดกับเมจัง บรรยากาศในห้องช่างกดดันมาก
เพราะทุกคนกำลังฝืนมิให้ใครเห็นน้ำตา เกรงว่าอีกฝ่ายจะเป็นห่วง แต่ยูคินั้น ถ้าไม่ได้เหม่อก็มักจะกอดไม้กางเขนอันนั้น…ที่สลักชื่อของเธอไว้
“เจ้านั่นให้ไว้ตั้งนานแล้วนี่นา…” เมจังเอ่ย ยูคิยิ้มอย่างร่าเริงขึ้นมาระดับนึง
“ตอนนี้กลายเป็นของดูต่างหน้าแล้วค่ะ เจ้าเปี๊ยกนั่นตายไปแล้วทั้งๆ ที่ข้ายังไม่ได้สารภาพความในใจเลย” ยูคิเริ่มสลดลงเล็กน้อย
“คนรักของเจ้าชื่ออะไรหรือ ยูคิ” คริสเอ่ยถาม ยูคิไม่พูดอะไร พลางนั่งยิ้มแล้วมองไม้กางเขนนั่น ลายสลักของมันช่างตรึงใจ
“เมจังขอรับ..” เมื่อถามเจ้าตัวไม่ได้จึงหันไปถามอีกคน
“ข้าอยากให้เจ้ารู้จากปากของยูคิเองมากกว่า…” เมจังหันหน้าหนี “เดี๋ยวข้าเข้าใจผิดยูจังก็เอาข้าตายซิ”
“ว้าา… แล้วอย่างนี้ข้าน้อยจะรู้ได้ยังไงขอรับ” คริสพูดเชิงน้อยใจทำให้ยูคิหัวเราะได้อีกครั้ง
“ท่านไม่รู้ก็ดีแล้วค่ะ เรื่องแค่นี้อย่าใส่ใจเลย” ยูคิยิ้มขึ้นมาอีกครั้งแล้วใส่สร้อยไม้กางเขนนั้นอีกครั้ง
“ข้าขอออกไปชมวิวข้างนอกแปบนึงนะคะ” ยูคิลุกขึ้น
“เอ้า จะได้อุ่น” เมลานี่หาผ้าคลุมมาคลุมให้ยูคิอย่างอ่อนโยน
“เมจัง ขอบคุณค่ะ” ยูคิกอดเมลานี่ เมลานี่เองก็กอดตอบช่างเป็นภาพที่น่าประทับใจอย่างยิ่ง
“ขอร่วมวงด้วยได้มั้ยขอรับ” คริสแซว สาวๆ หัวเราะ “ข้าไปด้วยนะ”
“ขออภัย ข้าอยากไปคนเดียวค่ะ” ยูคิยิ้มให้คริส คริสเองก็เข้าใจ “ฝากดูเจ้าโพริ่งด้วยนะ ข้าขอตัว…” ว่าแล้วยูคิก็เดินออกไป….
ข้างนอกนั้น พอยูคิเดินไปซักพักก็เห็นเด็กๆ กลุ่มหนึ่งเล่นปาหิมะอย่างร่าเริง ทำให้ยูคินึกถึงวันเก่าๆ ขึ้นมา
“นานแล้วซินะที่ไม่ได้เล่นปาหิมะ..” เด็กสาวพูดเบาๆ เพราะปีที่แล้วยูคิป่วยไม่สามารถออกมาเล่นได้ 2 ปีที่แล้วยูคิก็มัวแต่ทำของขวัญให้คนรักของเธอ
“เด็กๆ จ๊ะ…” ยูคิเรียกเด็กๆ ซึ่งเด็กคนนึงก็หันมา
“มีอะไรขอรับพี่สาว” เด็กคนนั้นขานอย่างร่าเริง
“ท่าทางน่าสนุกแล้วพี่ไม่มีเพื่อนเล่นปาหิมะด้วยซิ… ขอพี่เล่นด้วยคนได้มั้ยจ๊ะ??” ยูคิทำท่าอ้อนอย่างน่าชัง
“ทุกคนๆ พี่สาวคนสวยคนนี้อยากเล่นด้วยน่ะ” เด็กคนนั้นตะโกนถามพรรคพวก แล้วเด็กทุกคนก็ปาหิมะใส่ยูคิ ยูคิหัวเราะแล้วเริ่มแก้แค้น
“นี่แน่ะ” ยูคิปาหิมะใส่เด็กคนนึงอย่างร่าเริง เด็กคนนั้นก็ปากลับ ทุกคนวิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน
คริส… ที่แอบตามมามองอย่างไม่กังวลแล้วก็กลับเข้าบ้านของเมลานี่ไป…
เวลาล่วงเลยไปจนถึงเวลาอาหารเที่ยง ท้องน้อยๆ ทำให้เด็กๆ แยกกันไปหาอะไรทานที่บ้านของตน ยูคิจึงกล่าวลาเด็กๆ แล้วเดินจากมา แต่ทว่า…
“อ๊ะ!!” ยูคิเห็นเงาดำๆ ที่ตรอกหนึ่ง เธอเดินเข้าไปดู “ไม่มีอะไร… นี่นา….” ยูคิบ่นอุบอิบก่อนจะหันมาเห็น …
“Dop. ทำไมถึงมาตอนนี้ล่ะ…” ยูคิตกใจ
“ยูคิใช่มั้ย…” Dop. พูดพลางโผเข้ากอดยูคิที่กำลังอึ้ง “คืนพรุ่งนี้ข้าจะตามไปฆ่าเจ้า… ข้ามาเพื่อบอกให้รู้…”
“ท…..ทำไมไม่ฆ่าซะตรงนี้เลยล่ะ…” ยูคิถามเสียงสั่นๆ
“เจ้าไม่มีผู้คุ้มกันเลย ข้าฆ่าเจ้าตอนนี้มันง่ายไป…” Dop. แสยะยิ้มอย่างน่ารังเกียจ
“ขอบคุณ” ยูคิกล่าวทำให้มันตกใจเล็กน้อย “ขอบคุณมากที่ยืดเวลาให้ข้านะ” ยูคิพูดเศร้าๆ แล้วก็ยิ้มให้กับ Dop.
Dop. ยิ้มตอบ คราวนี้อ่อนโยนมาก “ข้าก็แค่… คิดว่าฆ่าเจ้าวันพรุ่งนี้คงจะสนุกกว่าแค่นั้น” แล้วมันก็จากไป
ยูคิมองพินิจพิเคราะห์ท่าทางการเดินของ Dop. แล้วอุทานชื่อที่ตนชอบใช้เรียกคนรักของตนเบาๆ “เจ้าเปี๊ยก……”
-----------------------------------------
“หา!!!” คริสตะโกนเมื่อยูคิเล่าให้ฟัง “ทำไมถึงเดินเข้าไปล่ะ ทำไมไม่ระวังตัว” ยูคิกลัวจึงหลับตาหากองค์รัชทายาทต้องการจะสำเร็จโทษ
“แต่ว่า… เจ้าไม่เป็นไรก็ดีแล้ว….” คริสยิ้มแล้วโอบกอดสาวน้อยตรงหน้า
“ท่านคริส….” ยูคิกอดตอบ สาวน้อยหายจากอาการสั่นแล้ว
“สำหรับข้า… ท่านช่างแสนดี ท่านเป็นเยียงพี่ชายที่ข้าถวิลหา ขอให้ท่านยอมรับข้าเป็นน้องสาวคนนึงด้วยเถอะ”
“เอ๋!!” คริสอุทาน “ยูคิ คนรักเข้าก็ตายไปแล้ว… ให้โอกาสข้าบ้างไม่ได้หรือ…”
“ท่านนั้นแสนดี สำหรับข้า ขอมีท่านเป็นพี่ชายก็พอแล้ว…” ยูคิยืนกรานความรู้สึกตน
“อีกอย่าง ท่านพี่คริส ข้าขอให้ท่านกลับไปอยู่ที่วังได้หรือไม่ ข้าไม่ต้องการให้ท่านเอาชีวิตมาทิ้งไว้กับเจ้า Dop.” ยูคิกล่าว “ข้าห่วงอนาคตของประเทศ..”
“แต่ข้าเองก็ห่วงเจ้า!!!” คริสแย้ง “เจ้าจะต้องมีชีวิตต่อ… หากเจ้าตาย ข้าก็จะตายตาม…”
“แล้วทำไมท่านต้องตายตามข้า…” ยูคิเอ่ยถามเสียงเรียบ
“หากไม่มีเจ้า ข้าเองก็คงอยู่ไม่ได้ ข้ารักเจ้านะยูคิ ถ้าเจ้าตาย…”
“แล้วที่ข้าจะตายตามคนรักข้าล่ะ” ยูคิได้ที “ข้าต้องการตายตามคนรัก ท่านมิใช่หรือที่บอกว่าไร้สติ ท่านเองก็ไร้สติเช่นกัน!!”
“ย…ยูคิ” คริสได้สติ
“ทำไมท่านเตือนข้า แล้วท่านเองก็ไม่สามารถทำได้ หากจะสั่งสอนใครท่านเองก็ต้องทำได้ก่อนแล้วค่อยมาสั่งสอน” ยูคิพูดอย่างเย็นชา
“ข้า….. เข้าใจแล้ว…” คริสพูดอย่างสำนึก
“องค์ชายจะเสด็จกลับซินะคะ…” ยูคิยิ้มอย่างดีใจที่คนที่ตนนับถือเยียงพี่เข้าใจตน
“ข้าไม่กลับ” คริสยิ้มพลางขยี้หัวยูคิเบาๆ “ข้าเข้าใจแต่ข้าไม่กลับ ข้าจะไม่ตายตามเจ้าแต่ข้าจะปกป้องเจ้าด้วยชีวิต…”
“ท่าน..” ยูคิเจ็บใจที่ทำให้คนๆ นี้ไปจากอันตรายที่มาจากตน
“คิดซะว่า พี่ชายย่อมปกป้องน้องสาวแล้วกันนะ” คริสยิ้มแฉ่ง ยูคิทำหน้ามุ่ย
“เก่งซักแค่ไหนเชียว” ยูคิวิ่งหนีพลางตะโกนหยอก “จะมาปกป้องคนอื่น เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ”
“อื้ม!” องค์ชายรับคำจากคนที่ตนรัก
ยูคิทำให้ตนได้รู้ว่า… แม้ตัวเขามิอาจจะเปลี่ยนใจสาวน้อยได้ แต่ว่าหากแค่ได้อยู่เคียงใกล้ สำหรับเขานั้นก็พอใจแล้ว…
---จบตอน---
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น