ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : บทที่ 9 วางแผนรับมือ
“ที่นี่หรือ…” ชายวัยกลางคนในชุดไนท์เอ่ยหน้าบ้านของเมลานี่ ทหารทั้งหลายที่ตามมาพยักหน้า เขาเคาะประตู
เด็กสาวหลังจากให้อาหารโพริ่งเรียบร้อยก็ออกมาเปิดประตูอย่างร่าเริง “อ้าว.. ท่านไนท์มีอะไรให้รับใช้หรือคะ”
ไนท์คนนั้นตะลึงกับความงามของคนตรงหน้า แม้เขาจะมีลูกเมียและยูคิเองก็อายุรุ่นราวคราวเดียวกับลูกตน ก็อดที่จะมองไม่ได้
“ข้าได้ยินว่าคนในบ้านนี้ถูกหมายหัวเป็นคนแรกจาก Dop. ซึ่งปรกติมันจะไม่แจ้งล่วงหน้า แม่นางช่วยพาไปหาคนนั้นได้หรือไม่…” ไนท์พูดขึ้น
“ข้าเองค่ะท่านไนท์ คนที่เจ้า Dop.มันหมายหัว” ยูคิกล่าวพลางหัวเราะ
“แต่Dop. ที่เรารู้จักเนี่ย ไม่เคยทำร้ายเด็กและสตรีนีขอรับ” ชายวัย 15 เดินออกมาจากหลังไนท์ หน้าตาคล้ายกันไม่มีผิด
“ชั้นคงเป็นผู้โชคดีคนแรกที่เป็นผู้หญิงแล้วถูกหมายหัวกระมัง” ยูคิพูดแล้วยิ้ม
“ถ้างั้น…” ไนท์วัยกลางคนเอ่ย “ข้า ราฟ มาวิล ไนท์ที่ได้รับการแต่งตั้งจากวังหลวงให้เป็น ผู้บังคับการณ์ประจำหน่วยปราบปรามDoppleganger เดินทางมาจากพรอนเทร่าเพื่อมาคุ้มกันให้แม่นางขอรับ”
“ข้าพลาติน่า มาวิล รองผู้บังคับการณ์ประจำหน่วยปราบปรามDoppleganger” เด็กหนุ่มวัย 15 ยิ้ม “ขอให้ไว้ใจเราเถอะนะ” ว่าแล้วก็จุ๊บที่มือยูคิ
“ข้าเองก็มีคนคุ้มครองที่แสนจะเข้มแข็งในด้านกำลังใจค่ะ” ยูคิยิ้ม
“ข้างนอกมีอะไรกันหรอ..?” คริสเดินออกมาแล้วก็ขยี้หัวยูคิ
“อ๊ะ” ราฟเห็นคริสแล้วก็คุกเข่าลงเบื้องหน้าพระพักตร์ “องค์ชายคริสโตเฟอร์เสด็จมาอยู่ ณ ที่นี้เองหรือขอรับ…”
“ท…ท่านราฟ เจ้าพลาติน่า” คริสอุทาน
“คนในวังก็รู้จักท่านแน่ แต่ไม่ยักรู้ว่าพี่คริสจะสนิทกับคุณพลาติน่านะคะ” ยูคิหัวเราะ
“เจ้าพลาติน่าน่ะ เอามือเน่าๆ ของนายไปไกลๆ จากยูคินะ” คริสฉุน “ยูคิ เจ้าเนี่ยมันชอบจีบหญิงไปทั่วนะ ระวังเอาไว้”
“องค์ชายจะเก็บไว้เองหรือขอรับ” พลาติน่าพูดอย่างรู้ทัน “นึกว่าไปไหนที่แท้ท่านก็มาติดหญิงนี่เอง”
“ระวังหัวจะหลุดออกจากบ่านะ” คริสพูดฉุน “ยูคิน่ะเป็นว่าที่เจ้าสาวของข้านะ นางคือลูกสาวคนโตของเจ้าเมืองพาย่อนตัวจริง”
“จริงอยู่ว่าข้าเคยมีฐานะคู่หมั้นของพี่คริส แต่ข้าหนีออกจากบ้านแล้วท่านพ่อก็ให้น้องต่างมารดาเป็นคู่หมั้นแทนนีคะ” ยูคิค้าน
“แล้ว…” พลาติน่าต้องการฟังต่อ
“สำหรับข้า พี่คริสเป็นพี่ชายที่แสนน่ารัก แต่ว่าข้าคงไม่รักใครอีกแล้ว” ยูคิสลดลง “ถ้ามันตาย ข้าอยากจะตายด้วยจัง”
“อา….” พลาติน่าตกใจกับสีหน้าที่จริงจังเมื่อยูคิพูดถึงเรื่องการมีชีวิต
“คนรักเจ้าที่ตาย เขาคงอยากให้เจ้ามีชีวิตต่อไปอย่างมีความสุขนะ” คริสขยี้หัวยูคิอีกครั้ง
“ก็ได้ๆ” ยูคิหัวเราะ “ข้าเข้าใจแล้วๆ พอเถอะค่ะ มือหนักไปแล้วน้าาา”
“ท่านทั้งหลายคงจะเข้ามาในบ้านข้าไม่ได้ จะไปคุยที่ใดให้เป็นกิจลักษณะดีคะ” ยูคิออกความเห็น
“คุณยูคิขอรับ ทางเรากะว่าจะให้คุณไปอยู่บนยอดหอคอยกลางเมืองขอรับ ที่นั่นเป็นห้องทำงานข้าด้วยขอรับ” ราฟที่เงียบไปนานเอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง
“งั้นขอเวลาข้าไปจัดข้าวของซักประเดี๋ยวนะขอรับ” ยูคิโค้งงามๆให้องค์ชายคริส แม่ทัพใหญ่ราฟ พลาติน่าและเหล่าทหารติดตาม
***************************************************************
“เอ้า! ยูคิออกมาแล้ว” คริสพูดแล้วก็เห็นว่ายูคินั้นใส่ชุดนักบวชชายที่แสนจะสง่า และใส่สร้อยคอที่คนๆนั้นที่ยูคิรักให้มา ผมหางม้ายาว สายตาที่มุ่นมั่นผิดกับทุกที ไม่ใช่แค่คริสที่ตะลึง ทุกคนที่รอก็ตะลึงเช่นกัน
“หากข้าตาย ข้าขอตายในชุดนักบวชที่ข้าชอบค่ะ” ยูคิยิ้มนิดๆ ผิดกับทุกที
“งั้นเราก็ไปกันเถอะขอรับ” ราฟเอ่ยแล้วทุกคนก็ตรงขึ้นไปยังยอดของหอคอยกลางเมืองกีฟเฟ่น
~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~
“เราคิดว่า ให้คุณยูคิอยู่ที่ห้องนี้กับองค์ชายส่วนคนอื่นจะสกัดตามจุดต่างๆ อย่างน้อยเราก็คงทำให้มันอ่อนแรงไปได้มาก” ราฟอธิบายอย่างรวดเร็ว
“หมายความว่า ให้ข้าอยู่กับยูคิตรงนี้หรอ…” คริสถาม
“อา… ตรงจุดนี้ข้าขอขัดค่ะ” ยูคิเอ่ยขึ้น “ข้าว่าให้ท่านคริสอยู่กับท่านแม่ทัพราฟที่ประจำอยู่ไม่ไกลจากที่นี่มากนักค่ะ”
“ถ้าต้องการอย่างนั้นก็ได้ขอรับ” พลาติน่ายิ้ม “งั้นจะให้ใครอยู่ด้วยขอรับ??”
“ข้าขออยู่คนเดียวดีกว่าค่ะ” ยูคิยิ้ม “ก่อนตายข้าอยากจะนั่งนึกถึงคนรักข้าเงียบๆมากกว่าน่ะค่ะ”
ทุกคนมองยูคิอย่างเข้าใจ โดยเฉพาะคริส
“เอาหล่ะ เรามาจากพรอนเทร่าเพื่ออะไร” ราฟสร้างความฮึกเหิม “มาเพื่อปกป้องคุณยูคิ แล้วตอนนี้เรามัวทำอะไรอยู่ กองหนึ่งอยู่ลานข้างล่างนะ”
“ครับ” เหล่าทหารกองหนึ่งรับคำอย่างแข็งขัน แล้ววิ่งออกจากห้องไปประจำที่ๆ ราฟสั่ง
“กอง2 อยู่เชิงบันได” “กอง3 อยู่ลานใกล้บันได” “กอง4 ไปนู่น” “กอง5ไปนี่” “กอง….”
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
“เอ่อ… เราเตรียมพร้อมรับมือแล้วขอรับ” ราฟรายงานคริส พลาติน่านั่งข้างๆ ยูคิแล้วจับไหล่
“เราจะช่วยให้ถึงที่สุดขอรับ” พลาติน่าพูดอย่างหนักแน่น ยูคิหัวเราะไม่ออกแล้วจึงยิ้มแห้งๆ พลางพยักหน้าแล้วก้มหน้าจดจ้องพื้นหินอ่อน
“…” คริสพูดไม่ออก จึงมองพลาติน่าแล้วก็เล่นหัวยูคิอีกเช่นเคย “งั้นพี่ไปนะ อยู่คนเดียวก็อย่าคิดอะไรมากล่ะ”
“….ค่ะ” ยูคิยิ้มแห้งๆ ก่อนจะก้มหน้าอีกครั้ง คริสให้สัญญาณกับราฟ แล้วทุกคนก็เดินออกจากห้องนั้นไป เหลือเพียงคนๆ เดียว…
สาวน้อยที่ก้มหน้ารับชะตากรรมที่ผ่านไปและกำลังมา ในหัวเธอตอนนี้มีแต่ภาพคนๆนั้นเธอกอดไม้กางเขนแน่น….แล้วเอ่ยชื่อใครบางคนเบาๆ
“เจ้าเปี๊ยก----------”
~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~
“ท่านคริสว่าฝีมืออย่างข้าจะทำอะไรมันได้ขนาดไหน” ราฟกล่าวอย่างจริงจังเมื่อประจำที่มาได้พักนึง
“ฝีมืออย่างท่าน ข้าคิดว่าอย่างน้อยคงทำให้มันบาดเจ็บสาหัสก่อนท่านจะหมดลมนะ” คริสยิ้ม
“ยังไงมันก็ต้องมีขีดจำกัดแหละน่า” พลาติน่าออกความเห็น “ข้าหวังว่าก่อนข้าหมดสติขอทำให้มันเสียแรงไปอย่างมากก่อนเถอะ”
“ข้าเองก็คิดเช่นนั้น” คริสยิ้ม
“แล้วนี่พระองค์ไม่ห่วงตัวพระองค์เองเลยหรือขอรับ?” ราฟพูดอย่างเกรงพระทัย
“น้องสาวคนนี้สำคัญต่อข้ามาก” คริสพูดอย่างจริงจัง ราฟจึงเข้าใจ
“พระอาทิตย์ตกแล้ว…” พลาติน่าเอ่ย “ข้าหวังว่าจะได้เห็นหน้าท่านอีกนะ”
“อืม” คริสกับราฟพูดพร้อมกันแล้วพระอาทิตย์ก็ได้ลับขอบฟ้าไป…แล้วไม่นานนักเสียงฝีเท้าของผู้ที่ทุกคนไม่พึงประสงค์ก็ดังแว่ว แผ่วๆ มา
ชายทั้ง3 มองหน้าอย่างรู้กัน แล้วออกคำสั่งในการต่อสู้
ยูคิเดินไปมองพระจันทร์แล้วพูดบางอย่างแด่ท้องฟ้ายามราตรี
“คืนที่ดวงจันร์สวย…. คืนที่ดาวไสว……
คืนของเราคืนสุดท้าย…… คืน……..แห่งการนองเลือด…………”
-จบตอน-
เด็กสาวหลังจากให้อาหารโพริ่งเรียบร้อยก็ออกมาเปิดประตูอย่างร่าเริง “อ้าว.. ท่านไนท์มีอะไรให้รับใช้หรือคะ”
ไนท์คนนั้นตะลึงกับความงามของคนตรงหน้า แม้เขาจะมีลูกเมียและยูคิเองก็อายุรุ่นราวคราวเดียวกับลูกตน ก็อดที่จะมองไม่ได้
“ข้าได้ยินว่าคนในบ้านนี้ถูกหมายหัวเป็นคนแรกจาก Dop. ซึ่งปรกติมันจะไม่แจ้งล่วงหน้า แม่นางช่วยพาไปหาคนนั้นได้หรือไม่…” ไนท์พูดขึ้น
“ข้าเองค่ะท่านไนท์ คนที่เจ้า Dop.มันหมายหัว” ยูคิกล่าวพลางหัวเราะ
“แต่Dop. ที่เรารู้จักเนี่ย ไม่เคยทำร้ายเด็กและสตรีนีขอรับ” ชายวัย 15 เดินออกมาจากหลังไนท์ หน้าตาคล้ายกันไม่มีผิด
“ชั้นคงเป็นผู้โชคดีคนแรกที่เป็นผู้หญิงแล้วถูกหมายหัวกระมัง” ยูคิพูดแล้วยิ้ม
“ถ้างั้น…” ไนท์วัยกลางคนเอ่ย “ข้า ราฟ มาวิล ไนท์ที่ได้รับการแต่งตั้งจากวังหลวงให้เป็น ผู้บังคับการณ์ประจำหน่วยปราบปรามDoppleganger เดินทางมาจากพรอนเทร่าเพื่อมาคุ้มกันให้แม่นางขอรับ”
“ข้าพลาติน่า มาวิล รองผู้บังคับการณ์ประจำหน่วยปราบปรามDoppleganger” เด็กหนุ่มวัย 15 ยิ้ม “ขอให้ไว้ใจเราเถอะนะ” ว่าแล้วก็จุ๊บที่มือยูคิ
“ข้าเองก็มีคนคุ้มครองที่แสนจะเข้มแข็งในด้านกำลังใจค่ะ” ยูคิยิ้ม
“ข้างนอกมีอะไรกันหรอ..?” คริสเดินออกมาแล้วก็ขยี้หัวยูคิ
“อ๊ะ” ราฟเห็นคริสแล้วก็คุกเข่าลงเบื้องหน้าพระพักตร์ “องค์ชายคริสโตเฟอร์เสด็จมาอยู่ ณ ที่นี้เองหรือขอรับ…”
“ท…ท่านราฟ เจ้าพลาติน่า” คริสอุทาน
“คนในวังก็รู้จักท่านแน่ แต่ไม่ยักรู้ว่าพี่คริสจะสนิทกับคุณพลาติน่านะคะ” ยูคิหัวเราะ
“เจ้าพลาติน่าน่ะ เอามือเน่าๆ ของนายไปไกลๆ จากยูคินะ” คริสฉุน “ยูคิ เจ้าเนี่ยมันชอบจีบหญิงไปทั่วนะ ระวังเอาไว้”
“องค์ชายจะเก็บไว้เองหรือขอรับ” พลาติน่าพูดอย่างรู้ทัน “นึกว่าไปไหนที่แท้ท่านก็มาติดหญิงนี่เอง”
“ระวังหัวจะหลุดออกจากบ่านะ” คริสพูดฉุน “ยูคิน่ะเป็นว่าที่เจ้าสาวของข้านะ นางคือลูกสาวคนโตของเจ้าเมืองพาย่อนตัวจริง”
“จริงอยู่ว่าข้าเคยมีฐานะคู่หมั้นของพี่คริส แต่ข้าหนีออกจากบ้านแล้วท่านพ่อก็ให้น้องต่างมารดาเป็นคู่หมั้นแทนนีคะ” ยูคิค้าน
“แล้ว…” พลาติน่าต้องการฟังต่อ
“สำหรับข้า พี่คริสเป็นพี่ชายที่แสนน่ารัก แต่ว่าข้าคงไม่รักใครอีกแล้ว” ยูคิสลดลง “ถ้ามันตาย ข้าอยากจะตายด้วยจัง”
“อา….” พลาติน่าตกใจกับสีหน้าที่จริงจังเมื่อยูคิพูดถึงเรื่องการมีชีวิต
“คนรักเจ้าที่ตาย เขาคงอยากให้เจ้ามีชีวิตต่อไปอย่างมีความสุขนะ” คริสขยี้หัวยูคิอีกครั้ง
“ก็ได้ๆ” ยูคิหัวเราะ “ข้าเข้าใจแล้วๆ พอเถอะค่ะ มือหนักไปแล้วน้าาา”
“ท่านทั้งหลายคงจะเข้ามาในบ้านข้าไม่ได้ จะไปคุยที่ใดให้เป็นกิจลักษณะดีคะ” ยูคิออกความเห็น
“คุณยูคิขอรับ ทางเรากะว่าจะให้คุณไปอยู่บนยอดหอคอยกลางเมืองขอรับ ที่นั่นเป็นห้องทำงานข้าด้วยขอรับ” ราฟที่เงียบไปนานเอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง
“งั้นขอเวลาข้าไปจัดข้าวของซักประเดี๋ยวนะขอรับ” ยูคิโค้งงามๆให้องค์ชายคริส แม่ทัพใหญ่ราฟ พลาติน่าและเหล่าทหารติดตาม
***************************************************************
“เอ้า! ยูคิออกมาแล้ว” คริสพูดแล้วก็เห็นว่ายูคินั้นใส่ชุดนักบวชชายที่แสนจะสง่า และใส่สร้อยคอที่คนๆนั้นที่ยูคิรักให้มา ผมหางม้ายาว สายตาที่มุ่นมั่นผิดกับทุกที ไม่ใช่แค่คริสที่ตะลึง ทุกคนที่รอก็ตะลึงเช่นกัน
“หากข้าตาย ข้าขอตายในชุดนักบวชที่ข้าชอบค่ะ” ยูคิยิ้มนิดๆ ผิดกับทุกที
“งั้นเราก็ไปกันเถอะขอรับ” ราฟเอ่ยแล้วทุกคนก็ตรงขึ้นไปยังยอดของหอคอยกลางเมืองกีฟเฟ่น
~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~
“เราคิดว่า ให้คุณยูคิอยู่ที่ห้องนี้กับองค์ชายส่วนคนอื่นจะสกัดตามจุดต่างๆ อย่างน้อยเราก็คงทำให้มันอ่อนแรงไปได้มาก” ราฟอธิบายอย่างรวดเร็ว
“หมายความว่า ให้ข้าอยู่กับยูคิตรงนี้หรอ…” คริสถาม
“อา… ตรงจุดนี้ข้าขอขัดค่ะ” ยูคิเอ่ยขึ้น “ข้าว่าให้ท่านคริสอยู่กับท่านแม่ทัพราฟที่ประจำอยู่ไม่ไกลจากที่นี่มากนักค่ะ”
“ถ้าต้องการอย่างนั้นก็ได้ขอรับ” พลาติน่ายิ้ม “งั้นจะให้ใครอยู่ด้วยขอรับ??”
“ข้าขออยู่คนเดียวดีกว่าค่ะ” ยูคิยิ้ม “ก่อนตายข้าอยากจะนั่งนึกถึงคนรักข้าเงียบๆมากกว่าน่ะค่ะ”
ทุกคนมองยูคิอย่างเข้าใจ โดยเฉพาะคริส
“เอาหล่ะ เรามาจากพรอนเทร่าเพื่ออะไร” ราฟสร้างความฮึกเหิม “มาเพื่อปกป้องคุณยูคิ แล้วตอนนี้เรามัวทำอะไรอยู่ กองหนึ่งอยู่ลานข้างล่างนะ”
“ครับ” เหล่าทหารกองหนึ่งรับคำอย่างแข็งขัน แล้ววิ่งออกจากห้องไปประจำที่ๆ ราฟสั่ง
“กอง2 อยู่เชิงบันได” “กอง3 อยู่ลานใกล้บันได” “กอง4 ไปนู่น” “กอง5ไปนี่” “กอง….”
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
“เอ่อ… เราเตรียมพร้อมรับมือแล้วขอรับ” ราฟรายงานคริส พลาติน่านั่งข้างๆ ยูคิแล้วจับไหล่
“เราจะช่วยให้ถึงที่สุดขอรับ” พลาติน่าพูดอย่างหนักแน่น ยูคิหัวเราะไม่ออกแล้วจึงยิ้มแห้งๆ พลางพยักหน้าแล้วก้มหน้าจดจ้องพื้นหินอ่อน
“…” คริสพูดไม่ออก จึงมองพลาติน่าแล้วก็เล่นหัวยูคิอีกเช่นเคย “งั้นพี่ไปนะ อยู่คนเดียวก็อย่าคิดอะไรมากล่ะ”
“….ค่ะ” ยูคิยิ้มแห้งๆ ก่อนจะก้มหน้าอีกครั้ง คริสให้สัญญาณกับราฟ แล้วทุกคนก็เดินออกจากห้องนั้นไป เหลือเพียงคนๆ เดียว…
สาวน้อยที่ก้มหน้ารับชะตากรรมที่ผ่านไปและกำลังมา ในหัวเธอตอนนี้มีแต่ภาพคนๆนั้นเธอกอดไม้กางเขนแน่น….แล้วเอ่ยชื่อใครบางคนเบาๆ
“เจ้าเปี๊ยก----------”
~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~
“ท่านคริสว่าฝีมืออย่างข้าจะทำอะไรมันได้ขนาดไหน” ราฟกล่าวอย่างจริงจังเมื่อประจำที่มาได้พักนึง
“ฝีมืออย่างท่าน ข้าคิดว่าอย่างน้อยคงทำให้มันบาดเจ็บสาหัสก่อนท่านจะหมดลมนะ” คริสยิ้ม
“ยังไงมันก็ต้องมีขีดจำกัดแหละน่า” พลาติน่าออกความเห็น “ข้าหวังว่าก่อนข้าหมดสติขอทำให้มันเสียแรงไปอย่างมากก่อนเถอะ”
“ข้าเองก็คิดเช่นนั้น” คริสยิ้ม
“แล้วนี่พระองค์ไม่ห่วงตัวพระองค์เองเลยหรือขอรับ?” ราฟพูดอย่างเกรงพระทัย
“น้องสาวคนนี้สำคัญต่อข้ามาก” คริสพูดอย่างจริงจัง ราฟจึงเข้าใจ
“พระอาทิตย์ตกแล้ว…” พลาติน่าเอ่ย “ข้าหวังว่าจะได้เห็นหน้าท่านอีกนะ”
“อืม” คริสกับราฟพูดพร้อมกันแล้วพระอาทิตย์ก็ได้ลับขอบฟ้าไป…แล้วไม่นานนักเสียงฝีเท้าของผู้ที่ทุกคนไม่พึงประสงค์ก็ดังแว่ว แผ่วๆ มา
ชายทั้ง3 มองหน้าอย่างรู้กัน แล้วออกคำสั่งในการต่อสู้
ยูคิเดินไปมองพระจันทร์แล้วพูดบางอย่างแด่ท้องฟ้ายามราตรี
“คืนที่ดวงจันร์สวย…. คืนที่ดาวไสว……
คืนของเราคืนสุดท้าย…… คืน……..แห่งการนองเลือด…………”
-จบตอน-
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น