ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 7 เผชิญหน้ากับ Doppelganger
“เจ้า………….เป็นผู้หญิง” คริสหน้าแดงมากเพราะสิ่งที่ทำให้เขารู้คืออ้อมกอดที่แนบแน่นของหญิงสาวในชุดนักบวชหนุ่มตรงหน้า
“หึ…. ความลับแต่แล้วซินะ มิเป็นไร” ยูคิสะอื้นอีกนิดๆ หน่อยๆ “ข้าเองก็รู้อะไรบางอย่างเกี่ยวกับท่านคริสโตเฟอร์เหมือนกันค่ะ”
“ทำไมเจ้าต้องหลอกข้า…” คริสถามพลางเช็ดน้ำตาให้กับยูคิ เขารู้สึกเจ็บใจที่ถูกหลอกแต่ก็โกรธหญิงสาวไม่ลง
“ข้าเองก็ไว้ใจท่าน เพราะตอนนี้สำหรับข้า ท่านก็เป็นคนที่สำคัญต่อข้าคนนึง แต่ว่า…” ยูคิเริ่มเล่า
“ว่ามาเถอะ ข้าเองก็อยากรู้” คริสลูบหลังเด็กสาว
“เพื่อนข้าที่เป็นนักดาบ คือคนที่ข้ารัก แต่ข้าถูกจับแต่งงาน…กับท่านคริส ข้าก็เลย” ยูคิพูดแล้วคริสก็แทรก
“เดี๋ยวนะ เจ้าถูกจับแต่งงานกับข้า มันหมายความว่าอะไร” คริสงงมาก
“ข้าคือลูกสาวเจ้าเมืองพาย่อนคะ องค์ชายคริสโตเฟอร์” ยูคิยิ้มทั้งน้ำตา
“แต่คนที่ข้าดูตัวนั่น…” คริสสงสัย “อ๊ะ!! งั้นเจ้าก็รู้ซิว่าข้าเป็นรัชทายาท”
“ปิ๊งปอง! ค่ะ นั่นคือน้องสาวต่างมารดาของข้า ตอนนั้นข้าหนีออกจากบ้านแล้วไปดูงานดูตัวที่พระราชาจัดขึ้น แล้วข้าก็เห็นท่าน..” ยูคิมองหน้าคริส
“ถ้าข้าไม่สนใจอะไรแล้วยอมทำตามที่ท่านพ่อต้องการ เราคงจะเป็นสามีภรรยากันแล้วกระมัง” ยูคิหัวเราะขึ้น คริสเสียดายมาก ก็เขาเริ่มชอบยูคิตั้งแต่อยู่คราบชายแล้ว
“แต่ว่าพอรู้ว่าต้องถูกจับแต่งงานข้าก็บอกท่านพ่อว่าข้ามีคนรักแล้ว ท่านพ่อไม่สน ข้าจึงขอให้เขาพาหนี เราจะหนีตามกันมาที่กีฟเฟ่น แล้วข้าก็ป่วยหนัก พอข้าหายดีข้าก็เดินทางไปยังพรอนเทร่าเพื่อเข้าโบสถ์แล้วสวดมนต์”
“แล้วเจ้าก็เจอกับท่านบาทหลวงซินะ” คริสเริ่มปะติดปะต่อเรื่องได้
“ค่ะ ท่านบอกว่าเป็นหญิงเดินทางคนเดียวจะอันตราย ให้ปลอมตัวเป็นนักบวชชาย ถ้าเป็นนักบวชเฉยๆ อาจมีพวกนรกกินหัวก็ไม่สนมาข่มขืนข้า ข้าจึงใส่ชุดนักบวชชายแล้วพูดลงท้ายด้วย ขอรับๆ แทนค่ะ มิได้หลอกใครซะหน่อยนะคะ” ยูคิหัวเราะ “พวกท่านดูชุดแล้วคิดว่าข้าเป็นชายเอง”
“แล้วการเดินทางคนเดียวเสี่ยงกับการถูกปล้น ข้าเลยพักแล้วกะหนีไปคนเดียวแต่แล้วอดีตคู่หมั้นก็กระโดดเข้ามาทางหน้าต่าง” คริสฟังแล้วหน้าแดง
“น้องสาวที่ถูกส่งไปแทนข้าก็น่ารักมิใช่น้อย ท่านไม่ชอบใจหรือขอรับ… อ๊ะ..หรือคะ” ยูคิถาม
“น่ารักก็น่ารักนะ แต่เจ้าน่ารักกว่านี่” ยูคิหน้าแดง “ฮะฮะ แต่การถูกจับแต่งงานเนี่ยข้าไม่ชอบใจนัก เลยหนีออกมาดีกว่า…อาา…เจ้าเล่าต่อเถอะ”
“เรา 2คนก็เดินทางมากีฟเฟ่น พอมาถึงกีฟเฟ่น คนรักของข้า อ๊ะ…” ยูคิพอนึกถึงเรื่องใบรายชื่อเธอก็เงียบไปอีกที… ทันใดนั้นเธอก็พูดออกมาเบาๆ
“ข้าจะไปฆ่าไอ Dop. งี่เง่านั่น” แล้วยูคิก็ถือคทา Arc wand คู่ใจทำท่าจะออกไป แต่คริสก็รั้งเอาไว้
“เธอเป็นแค่นักบวชอโคไลท์นะ ไม่ใช่สายการต่อสู้แล้วจะสู้กับมันได้อย่างไร!!!” คริสท้วงพลางรวบแขนยูคิไม่ให้ไปไหน
“แต่ว่ามันฆ่าคนรักของข้า ข้าจะไปล้างแค้น!!! ปล่อย!!” ยูคิตอนนี้คุมสติไม่อยู่ เธอร้องไห้ฟูมฟายและพยายามดิ้นให้หลุด
“ยูคิ สติของเธอหายไปไหนหมด!!” คริสทำเสียงดุขึ้น
“หายไปพร้อมกับคนที่ข้ารักไงล่ะ ข้ามีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้ถ้าขาดเจ้านั่น และคงจะตายตาไม่หลับถ้ามิได้ล้างแค้น!!!” ยูคิฟูมฟาย
“เพี๊ยะ!!!” คริสตบหน้ายูคิ “หวังว่าสติของเจ้าจะกลับมาพรุ่งนี้นะ” ว่าแล้วคริสก็เดินออกไป
“องค์ชายคริสคะ… ท่านจะไปไหน” ยูคิตะโกนถาม
“ข้าไม่ต้องการอยู่กับยูคิที่ไร้สติ คืนนี้ข้าจะออกไป หวังว่าพรุ่งนี้ข้ากลับมาแล้วจะพบยูคิที่มีสติเช่นเดิมนะ” หลังจากพูดอย่างรวดเร็วคริสก็จากไป
ยูคิใบหน้ายังคงร้อนผ่าวเพราะแรงตบ เธอเดินไปมองใบรายชื่อ
“รอก่อนนะคะ ชั้นจะไปจัดการมันก่อน แล้วชั้นจากตายตามท่านไป” ยูคินำเอาไม้กางเขนที่แกะสลักไว้อย่างสวยงามขึ้นมากอด ไม้กางเขนที่คนรักให้..
ไม้กางเขนที่คน ๆ นั้นทำออกมาแล้วสลักชื่อของยูคิไว้ข้างหลัง ว่า…”ยูน่า…เกล็ดหิมะแสนงามแห่งพาย่อน”
~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~
“ทำไมนะ คนรักตายไปถึงได้ทิ้งชีวิตตัวเองไปด้วย” คริสบ่นพลางคิดถึงยูคิที่ร้องไห้ฟูมฟาย
“โธ่เว้ย!!!” คริสทุบกำแพงเมืองอย่างแรงพลางสบถออกมาเบาๆ แล้วเขาก็เดินต่อไป
“ง่างงง~!! ง่างง~!!” เสียงระฆังดังขึ้น คริสตกใจมาก
“DOP.!!!!มันมาแล้ว! ชาวเมือง! โปรดระวัง!” ยามที่เคาะระฆังตะโกนบอก
อีกด้าน….
“Dop. ….มาได้จังหวะพอดีเชียว” รอยยิ้มเหยียดหยามเล็กๆ ปรากฏบนหน้าหญิงสาว ยูคิเดินออกจากบ้านไป…
ยูคิเห็นยามที่เคาะระฆัง
“ท่านยาม ข้าน้อยต้องการเอายาไปให้ป้า อยากทราบว่า Dop.มันไปทางใด ข้าน้อยจะได้เลียงได้ถูก…”
“มันไปทางนั้น..” ยามพูดพลางชี้ทาง แล้วยูคิก็เร่งฝีเท้าวิ่งตรงไปทางนั้น
“เฮ้ยๆ คุณ ๆ!!!” ยามร้องเรียก “หน้าตาก็งาม ไม่น่าเอาชีวิตไปทิ้งเลย”
---------------------------------------------------------
“คุ้มกันท่านเมอรค์ เร็ว!!!” โจรคนหนึ่งวิ่งตะโกนบอกเพราะ Dop. กำลังตรงมายังบ้านของท่านขุนนางผู้ยะโส
ไนท์ทั้งหลายวิ่งตรงไปยังห้องนอนของเจ้านาย ตอนนี้เปิดประตูห้องนอนเข้าไปแล้วเห็นภาพที่ไม่น่าจะเชื่อ
“ช่วยด้วย!!” เมอรค์ตะโกนพลางกระเถิบไปยังมุมห้องและสั่นไปทั้งตัว แล้วตรงเตียงก็มี…
“Dop.!!! เป็นไปไม่ได้น่า ก็ตอนนั้นชั้นยังเห็นมันอยู่ข้างนอกอยู่เลย” ไนท์คนหนึ่งกล่าว
“……..” Dop.มิได้พูดอะไรแต่มันหันมาแสยะยิ้ม แล้วเดินไปทางเมอรค์ “วันนี้ข้าจะมาปลิดชีพเจ้า ในนามของ Doppelganger..”
“ไม่!!!” เมอร์กรีดร้อง
ไนท์คนหนึ่งทนยืนต่อไปไม่ได้ เขาวิ่งเข้าไปทางข้างหลังแล้วง้างดาบขึ้นไปข้างบน
“ฉัวะ!!!” ร่างของไนท์คนนั้นขาดเป็นสองท่อนลงไปดิ้นกับพื้น เพราะ Dop.หันไปฟันอย่างรวดเร็ว แต่ว่าหันแค่นั้น คนธรรมดาคงทำให้อยู่สภาพเช่นนี้ไม่ได้
ลำไส้กระเพาะทะลักออกมาเป็นภาพที่น่าสะอิดสะเอียนเป็นที่สุด กลิ่นคาวเลือดเริ่มฟุ้งไปทั่วทั้งห้อง ไม่มีใครกล้าขยับตัวนอกจาก Dop.
“จะไม่ช่วยเจ้านายแกกันหรอ…” Dop. กล่าวด้วยเสียงที่แหบแห้ง “ได้ข่าวว่าทางการตั้งค่าหัวข้าไว้ซะสูงซะด้วย…” แล้วมันก็หัวเราะอย่างสะใจ
“ย๊ากกกกกก!!!!” “ย๊าาาา!!” “รับไปซะ!!!!” “ตายยยย!!” ”อย่าอยู่เลย!!!” …………………
“ฉัวะ! ฉัวะ! ฉัวะ! ฉัวะ! ฉัวะ!” Dop.ฆ่าอีกห้าคนที่เข้ามาพร้อมกันได้อย่างรวดเร็วและง่ายดาย ร่างของไนท์ 4 โจร 1 ได้ลงไปดิ้นก่อนจะขาดใจตาย
“ไม่มีใครมาช่วยแกแล้วนะ หึหึหึ” Dop.หันกลับมาแล้วจ้องมองเหยื่อของตนอย่างเหือดกระหาย
“ก….แก เอ๊ย! ท..ท่านต้องการอะไร.. ชั้นมีให้ทุกอย่าง” เมอรค์เริ่มหาทางเอาตัวรอดอย่างน่ารังเกียจ “แก้วแหวนเงินทองชั้นก็มีให้นะ”
Dop.ทำหน้าเฉยๆ เมื่อเห็นดังนั้นเมอรค์ก็ตรงเข้าไปกราบแทบเท้า “หรือท่านต้องการ ผู้หญิงก็ได้นะ หรืออะไรก็ได้ เอาไปได้เลย…”
“อะไรก็ได้…จริงๆ หรือ” Dop.พูดเบาๆ
“ขอรับๆ ท่านอยากได้อะไรก็เอาไปเล.. อ๊ากกกก!!!!” ไม่ทันจะพูดจบประโยค Dop.ก็ฟันเข้าที่กลางหลังเมอรค์จนตายคาที่
“งั้นข้าขอชีวิตเน่าๆ ของเจ้าละกัน หึหึหึ” Dop. พูดอย่างเย็นชา…ก่อนจะเดินออกมาจากบ้านหลังนั้น
“หยุดนะ!!!” ยูคิวิ่งเข้ามาขวางหน้าเจ้า Dop. ที่สนามหน้าบ้านเมอรค์ แสงจันทร์ที่ถูกเมฆบังจึงทำให้เห็นแค่ชุดนักบวช
~..ขณะเดียวกัน..~
“เฮ้อ… มันออกอาละวาดรึ” คริสเดินไปใกล้ยามที่ตีระฆัง
“ไม่น่าเลย…” ยามบ่นเบาๆ
“มีอะไรหรือขอรับท่านยาม” คริสเอ่ยถาม
“มีท่านนักบวชหนุ่มหน้าสวยคนนึงถามว่า Dop. อาละวาดทางไหนจะได้เลี่ยง พอผมตอบเขาก็วิ่งไปหามันเลย คงจะตายแล้วมั้งขอรับ” ยามกล่าว
“ยูคิ…” คริสคิดถึงยูคิเป็นคนแรก “ผมยาวสีทองใช่มั้ยขอรับ” คริสถาม ยามพยักหน้าแล้วก็ชี้ทางให้โดยคริสไม่ต้องเอ่ย
“ขอบคุณขอรับ” คริสกล่าวแล้ววิ่งไป “อย่าเพิ่งเป็นอะไรไปนะ….. ยูคิ”
~ทางยูคิ~
“โอ้! ท่านนักบวชหนุ่ม… เจ้านายท่าน ข้าได้ฆ่ามันแล้ว” Dop. กล่าว
“ข้าไม่มีเจ้านาย ข้าต้องการแก้แค้นเจ้าแทนคนรักของข้า!!!!” ยูคิตะโกน
“แต่ข้าไม่เคยสังหารผู้……หญิง………..”Dop.พูดแล้วต้องหยุดชะงัก
แสงจันทร์ที่นวลผ่องจากที่เมฆได้ถูกพัดไปยังที่อื่นทำให้ Dop.รู้ว่า..
นักบวชตรงหน้านั้นแม้จะไม่เห็นหน้าชัดนัก แต่ก็รู้ว่าเป็นหญิงในชุดผู้ชายที่จ้องตนด้วยความแค้นอย่างยิ่ง
“เจ้าเป็นผู้หญิงนี่…” Dop.อุทานเบาๆ
“ทำไมล่ะ? อ่อนแอรึ! ตัวข้านั้นอาจไม่มีแรงกายมากเท่าแก แต่แรงใจข้าที่จะทำเพื่อคนรักนั้นมีล้นหลามนะ~!~~!!!” ยูคิตะโกนพร้อมน้ำตาที่เอ่อล้น
“เจ้าไม่มีสติ ข้าสู้ไปก็มีแต่จะชนะ” Dop.กล่าวขึ้นทำให้ยูคิโกรธมาก
“แก!!” ยูคิอยากจะใช้ค่ำต่ำๆ ใส่เจ้านี่ แต่ด้วยอยู่ในชุดนักบวชและมียศลูกเจ้าเมืองพาย่อน จึงทำให้ยูคิได้แต่มองด้วยสายตาที่คับแค้น
ทั้งคู่จ้องกันอยู่นาน Dop.ก็เห็นแค่ดวงตาที่เชื่อมั่นก็มิกล้าทำอะไรหญิงผู้นี้ ยูคิเองก็เห็นหน้า Dop. ไม่ชัดเพราะคราบเลือดเต็มตัวมันและแสงจันทร์
Dop.เดินหน้าหวังแค่ขู่สาวน้อย ยูคิก็หากลัวได้ไม่ เธอยืนหยัดอย่างมั่นคงแต่ก็ไม่รู้ว่าจะสู้อย่างไรระหว่างที่คิดเธอต้องตกใจ
Dop. มาอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว เธอล้มลง Dop. ง้าวดาบขึ้น แต่ว่า Dop. อึ้งกับภาพตรงหน้า…..
แสงจันทร์ที่นวลผ่อง บัดนี้ได้ทอแสงมามากกว่าปรกติ ทำให้ Dop. เห็นใบหน้าของยูคิอย่างชัดเจน…..
“ยู….” Dop. พูดเบาๆ ยูคิได้ยินแค่ว่า ยูคำต่อมามีเสียงแทรกขึ้น
“ยูคิ~!!~!!!!!” คริสตะโกนทำให้ Dop. ถอยออกจากยูคิ
“…………..” ยูคิยังคงตะลึง และพยายามมองหน้า Dop. แต่แสงจันทร์ไม่อำนวย
“ยูคิซินะ….. รายต่อไป… คือเธอ!” Dop.พูดทิ้งท้ายก่อนจะหนีไป
“ยูคิ เป็นอะไรมากมั้ย…” คริสถามด้วยความห่วงใย หากแต่ปากของสาวน้อยมิมีเสียงใดตอบกลับมาเลย ตาของยูคิเหม่อลอยไปอย่างไร้จุดหมาย
“ข้าไม่น่าทิ้งเจ้าเลย” คริสกล่าวพลางโอบกอดยูคิอย่างอ่อนโยน… ยูคินั้นยังคงเหม่อลอยไปยัง Dop. พลางเอ่ยชื่อของใครบางคนเบาๆ
คริสเห็นยูคิขยับปาก แต่เสียงที่ออกจากลำคอยูคินั้นเบามาก และลมฤดูหนาวก็พัดมาอีก…..
หิมะเริ่มร่วงโรยลงมา เกร็ดหิมะหลายล้านอันเริ่มลงมาสู่พสุธาที่นองเลือด จนหิมะที่ลงมานั้นเป็นสีแดง…
หิมะ…….ไม่เคยมีวันใดที่มีหิมะแล้วเศร้าเช่นนี้สำหรับ…เด็กน้อย…นามว่าเกร็ดหิมะ……
“…ยูคิ…”
--จบตอน—
“หึ…. ความลับแต่แล้วซินะ มิเป็นไร” ยูคิสะอื้นอีกนิดๆ หน่อยๆ “ข้าเองก็รู้อะไรบางอย่างเกี่ยวกับท่านคริสโตเฟอร์เหมือนกันค่ะ”
“ทำไมเจ้าต้องหลอกข้า…” คริสถามพลางเช็ดน้ำตาให้กับยูคิ เขารู้สึกเจ็บใจที่ถูกหลอกแต่ก็โกรธหญิงสาวไม่ลง
“ข้าเองก็ไว้ใจท่าน เพราะตอนนี้สำหรับข้า ท่านก็เป็นคนที่สำคัญต่อข้าคนนึง แต่ว่า…” ยูคิเริ่มเล่า
“ว่ามาเถอะ ข้าเองก็อยากรู้” คริสลูบหลังเด็กสาว
“เพื่อนข้าที่เป็นนักดาบ คือคนที่ข้ารัก แต่ข้าถูกจับแต่งงาน…กับท่านคริส ข้าก็เลย” ยูคิพูดแล้วคริสก็แทรก
“เดี๋ยวนะ เจ้าถูกจับแต่งงานกับข้า มันหมายความว่าอะไร” คริสงงมาก
“ข้าคือลูกสาวเจ้าเมืองพาย่อนคะ องค์ชายคริสโตเฟอร์” ยูคิยิ้มทั้งน้ำตา
“แต่คนที่ข้าดูตัวนั่น…” คริสสงสัย “อ๊ะ!! งั้นเจ้าก็รู้ซิว่าข้าเป็นรัชทายาท”
“ปิ๊งปอง! ค่ะ นั่นคือน้องสาวต่างมารดาของข้า ตอนนั้นข้าหนีออกจากบ้านแล้วไปดูงานดูตัวที่พระราชาจัดขึ้น แล้วข้าก็เห็นท่าน..” ยูคิมองหน้าคริส
“ถ้าข้าไม่สนใจอะไรแล้วยอมทำตามที่ท่านพ่อต้องการ เราคงจะเป็นสามีภรรยากันแล้วกระมัง” ยูคิหัวเราะขึ้น คริสเสียดายมาก ก็เขาเริ่มชอบยูคิตั้งแต่อยู่คราบชายแล้ว
“แต่ว่าพอรู้ว่าต้องถูกจับแต่งงานข้าก็บอกท่านพ่อว่าข้ามีคนรักแล้ว ท่านพ่อไม่สน ข้าจึงขอให้เขาพาหนี เราจะหนีตามกันมาที่กีฟเฟ่น แล้วข้าก็ป่วยหนัก พอข้าหายดีข้าก็เดินทางไปยังพรอนเทร่าเพื่อเข้าโบสถ์แล้วสวดมนต์”
“แล้วเจ้าก็เจอกับท่านบาทหลวงซินะ” คริสเริ่มปะติดปะต่อเรื่องได้
“ค่ะ ท่านบอกว่าเป็นหญิงเดินทางคนเดียวจะอันตราย ให้ปลอมตัวเป็นนักบวชชาย ถ้าเป็นนักบวชเฉยๆ อาจมีพวกนรกกินหัวก็ไม่สนมาข่มขืนข้า ข้าจึงใส่ชุดนักบวชชายแล้วพูดลงท้ายด้วย ขอรับๆ แทนค่ะ มิได้หลอกใครซะหน่อยนะคะ” ยูคิหัวเราะ “พวกท่านดูชุดแล้วคิดว่าข้าเป็นชายเอง”
“แล้วการเดินทางคนเดียวเสี่ยงกับการถูกปล้น ข้าเลยพักแล้วกะหนีไปคนเดียวแต่แล้วอดีตคู่หมั้นก็กระโดดเข้ามาทางหน้าต่าง” คริสฟังแล้วหน้าแดง
“น้องสาวที่ถูกส่งไปแทนข้าก็น่ารักมิใช่น้อย ท่านไม่ชอบใจหรือขอรับ… อ๊ะ..หรือคะ” ยูคิถาม
“น่ารักก็น่ารักนะ แต่เจ้าน่ารักกว่านี่” ยูคิหน้าแดง “ฮะฮะ แต่การถูกจับแต่งงานเนี่ยข้าไม่ชอบใจนัก เลยหนีออกมาดีกว่า…อาา…เจ้าเล่าต่อเถอะ”
“เรา 2คนก็เดินทางมากีฟเฟ่น พอมาถึงกีฟเฟ่น คนรักของข้า อ๊ะ…” ยูคิพอนึกถึงเรื่องใบรายชื่อเธอก็เงียบไปอีกที… ทันใดนั้นเธอก็พูดออกมาเบาๆ
“ข้าจะไปฆ่าไอ Dop. งี่เง่านั่น” แล้วยูคิก็ถือคทา Arc wand คู่ใจทำท่าจะออกไป แต่คริสก็รั้งเอาไว้
“เธอเป็นแค่นักบวชอโคไลท์นะ ไม่ใช่สายการต่อสู้แล้วจะสู้กับมันได้อย่างไร!!!” คริสท้วงพลางรวบแขนยูคิไม่ให้ไปไหน
“แต่ว่ามันฆ่าคนรักของข้า ข้าจะไปล้างแค้น!!! ปล่อย!!” ยูคิตอนนี้คุมสติไม่อยู่ เธอร้องไห้ฟูมฟายและพยายามดิ้นให้หลุด
“ยูคิ สติของเธอหายไปไหนหมด!!” คริสทำเสียงดุขึ้น
“หายไปพร้อมกับคนที่ข้ารักไงล่ะ ข้ามีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้ถ้าขาดเจ้านั่น และคงจะตายตาไม่หลับถ้ามิได้ล้างแค้น!!!” ยูคิฟูมฟาย
“เพี๊ยะ!!!” คริสตบหน้ายูคิ “หวังว่าสติของเจ้าจะกลับมาพรุ่งนี้นะ” ว่าแล้วคริสก็เดินออกไป
“องค์ชายคริสคะ… ท่านจะไปไหน” ยูคิตะโกนถาม
“ข้าไม่ต้องการอยู่กับยูคิที่ไร้สติ คืนนี้ข้าจะออกไป หวังว่าพรุ่งนี้ข้ากลับมาแล้วจะพบยูคิที่มีสติเช่นเดิมนะ” หลังจากพูดอย่างรวดเร็วคริสก็จากไป
ยูคิใบหน้ายังคงร้อนผ่าวเพราะแรงตบ เธอเดินไปมองใบรายชื่อ
“รอก่อนนะคะ ชั้นจะไปจัดการมันก่อน แล้วชั้นจากตายตามท่านไป” ยูคินำเอาไม้กางเขนที่แกะสลักไว้อย่างสวยงามขึ้นมากอด ไม้กางเขนที่คนรักให้..
ไม้กางเขนที่คน ๆ นั้นทำออกมาแล้วสลักชื่อของยูคิไว้ข้างหลัง ว่า…”ยูน่า…เกล็ดหิมะแสนงามแห่งพาย่อน”
~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~
“ทำไมนะ คนรักตายไปถึงได้ทิ้งชีวิตตัวเองไปด้วย” คริสบ่นพลางคิดถึงยูคิที่ร้องไห้ฟูมฟาย
“โธ่เว้ย!!!” คริสทุบกำแพงเมืองอย่างแรงพลางสบถออกมาเบาๆ แล้วเขาก็เดินต่อไป
“ง่างงง~!! ง่างง~!!” เสียงระฆังดังขึ้น คริสตกใจมาก
“DOP.!!!!มันมาแล้ว! ชาวเมือง! โปรดระวัง!” ยามที่เคาะระฆังตะโกนบอก
อีกด้าน….
“Dop. ….มาได้จังหวะพอดีเชียว” รอยยิ้มเหยียดหยามเล็กๆ ปรากฏบนหน้าหญิงสาว ยูคิเดินออกจากบ้านไป…
ยูคิเห็นยามที่เคาะระฆัง
“ท่านยาม ข้าน้อยต้องการเอายาไปให้ป้า อยากทราบว่า Dop.มันไปทางใด ข้าน้อยจะได้เลียงได้ถูก…”
“มันไปทางนั้น..” ยามพูดพลางชี้ทาง แล้วยูคิก็เร่งฝีเท้าวิ่งตรงไปทางนั้น
“เฮ้ยๆ คุณ ๆ!!!” ยามร้องเรียก “หน้าตาก็งาม ไม่น่าเอาชีวิตไปทิ้งเลย”
---------------------------------------------------------
“คุ้มกันท่านเมอรค์ เร็ว!!!” โจรคนหนึ่งวิ่งตะโกนบอกเพราะ Dop. กำลังตรงมายังบ้านของท่านขุนนางผู้ยะโส
ไนท์ทั้งหลายวิ่งตรงไปยังห้องนอนของเจ้านาย ตอนนี้เปิดประตูห้องนอนเข้าไปแล้วเห็นภาพที่ไม่น่าจะเชื่อ
“ช่วยด้วย!!” เมอรค์ตะโกนพลางกระเถิบไปยังมุมห้องและสั่นไปทั้งตัว แล้วตรงเตียงก็มี…
“Dop.!!! เป็นไปไม่ได้น่า ก็ตอนนั้นชั้นยังเห็นมันอยู่ข้างนอกอยู่เลย” ไนท์คนหนึ่งกล่าว
“……..” Dop.มิได้พูดอะไรแต่มันหันมาแสยะยิ้ม แล้วเดินไปทางเมอรค์ “วันนี้ข้าจะมาปลิดชีพเจ้า ในนามของ Doppelganger..”
“ไม่!!!” เมอร์กรีดร้อง
ไนท์คนหนึ่งทนยืนต่อไปไม่ได้ เขาวิ่งเข้าไปทางข้างหลังแล้วง้างดาบขึ้นไปข้างบน
“ฉัวะ!!!” ร่างของไนท์คนนั้นขาดเป็นสองท่อนลงไปดิ้นกับพื้น เพราะ Dop.หันไปฟันอย่างรวดเร็ว แต่ว่าหันแค่นั้น คนธรรมดาคงทำให้อยู่สภาพเช่นนี้ไม่ได้
ลำไส้กระเพาะทะลักออกมาเป็นภาพที่น่าสะอิดสะเอียนเป็นที่สุด กลิ่นคาวเลือดเริ่มฟุ้งไปทั่วทั้งห้อง ไม่มีใครกล้าขยับตัวนอกจาก Dop.
“จะไม่ช่วยเจ้านายแกกันหรอ…” Dop. กล่าวด้วยเสียงที่แหบแห้ง “ได้ข่าวว่าทางการตั้งค่าหัวข้าไว้ซะสูงซะด้วย…” แล้วมันก็หัวเราะอย่างสะใจ
“ย๊ากกกกกก!!!!” “ย๊าาาา!!” “รับไปซะ!!!!” “ตายยยย!!” ”อย่าอยู่เลย!!!” …………………
“ฉัวะ! ฉัวะ! ฉัวะ! ฉัวะ! ฉัวะ!” Dop.ฆ่าอีกห้าคนที่เข้ามาพร้อมกันได้อย่างรวดเร็วและง่ายดาย ร่างของไนท์ 4 โจร 1 ได้ลงไปดิ้นก่อนจะขาดใจตาย
“ไม่มีใครมาช่วยแกแล้วนะ หึหึหึ” Dop.หันกลับมาแล้วจ้องมองเหยื่อของตนอย่างเหือดกระหาย
“ก….แก เอ๊ย! ท..ท่านต้องการอะไร.. ชั้นมีให้ทุกอย่าง” เมอรค์เริ่มหาทางเอาตัวรอดอย่างน่ารังเกียจ “แก้วแหวนเงินทองชั้นก็มีให้นะ”
Dop.ทำหน้าเฉยๆ เมื่อเห็นดังนั้นเมอรค์ก็ตรงเข้าไปกราบแทบเท้า “หรือท่านต้องการ ผู้หญิงก็ได้นะ หรืออะไรก็ได้ เอาไปได้เลย…”
“อะไรก็ได้…จริงๆ หรือ” Dop.พูดเบาๆ
“ขอรับๆ ท่านอยากได้อะไรก็เอาไปเล.. อ๊ากกกก!!!!” ไม่ทันจะพูดจบประโยค Dop.ก็ฟันเข้าที่กลางหลังเมอรค์จนตายคาที่
“งั้นข้าขอชีวิตเน่าๆ ของเจ้าละกัน หึหึหึ” Dop. พูดอย่างเย็นชา…ก่อนจะเดินออกมาจากบ้านหลังนั้น
“หยุดนะ!!!” ยูคิวิ่งเข้ามาขวางหน้าเจ้า Dop. ที่สนามหน้าบ้านเมอรค์ แสงจันทร์ที่ถูกเมฆบังจึงทำให้เห็นแค่ชุดนักบวช
~..ขณะเดียวกัน..~
“เฮ้อ… มันออกอาละวาดรึ” คริสเดินไปใกล้ยามที่ตีระฆัง
“ไม่น่าเลย…” ยามบ่นเบาๆ
“มีอะไรหรือขอรับท่านยาม” คริสเอ่ยถาม
“มีท่านนักบวชหนุ่มหน้าสวยคนนึงถามว่า Dop. อาละวาดทางไหนจะได้เลี่ยง พอผมตอบเขาก็วิ่งไปหามันเลย คงจะตายแล้วมั้งขอรับ” ยามกล่าว
“ยูคิ…” คริสคิดถึงยูคิเป็นคนแรก “ผมยาวสีทองใช่มั้ยขอรับ” คริสถาม ยามพยักหน้าแล้วก็ชี้ทางให้โดยคริสไม่ต้องเอ่ย
“ขอบคุณขอรับ” คริสกล่าวแล้ววิ่งไป “อย่าเพิ่งเป็นอะไรไปนะ….. ยูคิ”
~ทางยูคิ~
“โอ้! ท่านนักบวชหนุ่ม… เจ้านายท่าน ข้าได้ฆ่ามันแล้ว” Dop. กล่าว
“ข้าไม่มีเจ้านาย ข้าต้องการแก้แค้นเจ้าแทนคนรักของข้า!!!!” ยูคิตะโกน
“แต่ข้าไม่เคยสังหารผู้……หญิง………..”Dop.พูดแล้วต้องหยุดชะงัก
แสงจันทร์ที่นวลผ่องจากที่เมฆได้ถูกพัดไปยังที่อื่นทำให้ Dop.รู้ว่า..
นักบวชตรงหน้านั้นแม้จะไม่เห็นหน้าชัดนัก แต่ก็รู้ว่าเป็นหญิงในชุดผู้ชายที่จ้องตนด้วยความแค้นอย่างยิ่ง
“เจ้าเป็นผู้หญิงนี่…” Dop.อุทานเบาๆ
“ทำไมล่ะ? อ่อนแอรึ! ตัวข้านั้นอาจไม่มีแรงกายมากเท่าแก แต่แรงใจข้าที่จะทำเพื่อคนรักนั้นมีล้นหลามนะ~!~~!!!” ยูคิตะโกนพร้อมน้ำตาที่เอ่อล้น
“เจ้าไม่มีสติ ข้าสู้ไปก็มีแต่จะชนะ” Dop.กล่าวขึ้นทำให้ยูคิโกรธมาก
“แก!!” ยูคิอยากจะใช้ค่ำต่ำๆ ใส่เจ้านี่ แต่ด้วยอยู่ในชุดนักบวชและมียศลูกเจ้าเมืองพาย่อน จึงทำให้ยูคิได้แต่มองด้วยสายตาที่คับแค้น
ทั้งคู่จ้องกันอยู่นาน Dop.ก็เห็นแค่ดวงตาที่เชื่อมั่นก็มิกล้าทำอะไรหญิงผู้นี้ ยูคิเองก็เห็นหน้า Dop. ไม่ชัดเพราะคราบเลือดเต็มตัวมันและแสงจันทร์
Dop.เดินหน้าหวังแค่ขู่สาวน้อย ยูคิก็หากลัวได้ไม่ เธอยืนหยัดอย่างมั่นคงแต่ก็ไม่รู้ว่าจะสู้อย่างไรระหว่างที่คิดเธอต้องตกใจ
Dop. มาอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว เธอล้มลง Dop. ง้าวดาบขึ้น แต่ว่า Dop. อึ้งกับภาพตรงหน้า…..
แสงจันทร์ที่นวลผ่อง บัดนี้ได้ทอแสงมามากกว่าปรกติ ทำให้ Dop. เห็นใบหน้าของยูคิอย่างชัดเจน…..
“ยู….” Dop. พูดเบาๆ ยูคิได้ยินแค่ว่า ยูคำต่อมามีเสียงแทรกขึ้น
“ยูคิ~!!~!!!!!” คริสตะโกนทำให้ Dop. ถอยออกจากยูคิ
“…………..” ยูคิยังคงตะลึง และพยายามมองหน้า Dop. แต่แสงจันทร์ไม่อำนวย
“ยูคิซินะ….. รายต่อไป… คือเธอ!” Dop.พูดทิ้งท้ายก่อนจะหนีไป
“ยูคิ เป็นอะไรมากมั้ย…” คริสถามด้วยความห่วงใย หากแต่ปากของสาวน้อยมิมีเสียงใดตอบกลับมาเลย ตาของยูคิเหม่อลอยไปอย่างไร้จุดหมาย
“ข้าไม่น่าทิ้งเจ้าเลย” คริสกล่าวพลางโอบกอดยูคิอย่างอ่อนโยน… ยูคินั้นยังคงเหม่อลอยไปยัง Dop. พลางเอ่ยชื่อของใครบางคนเบาๆ
คริสเห็นยูคิขยับปาก แต่เสียงที่ออกจากลำคอยูคินั้นเบามาก และลมฤดูหนาวก็พัดมาอีก…..
หิมะเริ่มร่วงโรยลงมา เกร็ดหิมะหลายล้านอันเริ่มลงมาสู่พสุธาที่นองเลือด จนหิมะที่ลงมานั้นเป็นสีแดง…
หิมะ…….ไม่เคยมีวันใดที่มีหิมะแล้วเศร้าเช่นนี้สำหรับ…เด็กน้อย…นามว่าเกร็ดหิมะ……
“…ยูคิ…”
--จบตอน—
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น