ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 6 รายชื่อผู้สาปสูญ
“โปๆๆๆ~ โปๆๆ ~” เสียงเหล่าโพริ่งร้องกันระงม โพริ่งเป็นก้อนเยลลี่สีชมพูที่มีชีวิต มันหน้าตาน่ารักมากๆและอ่อนมากๆด้วย ฆ่ามันได้ง่ายมาก
“อ…….อืม……….” ยูคิสะดุ้งตื่นเมื่อมีโพริ่งมาดุนๆ ที่ขา “อ๊ะ!!”
ยูคิตกใจมากที่ตอนนี้ร่างบางตื่นมาแล้วเห็นผลไม้และ Jellopy กองโต เจลโล. นั้น ถึงจะไม่มีค่านักแต่นั้นก็ทำให้เค้านึกถึงอดีตอันแสนประทับใจ
“อยากตอบแทนที่ให้อาหารหรือจ๊ะ?” ยูคิพูดอย่างอ่อนโยน “ขอบใจมากๆ นะ” ว่าแล้วยูคิก็ลูบหัวเหล่าโพริ่งและแล้วก็มีโนวิทเดินผ่านมา
“อา.. ท่านนักบวช ช่วยข้าแทงเจ้าโพริ่งหน่อยซิคะ” โนวิทสาวอ้อนวอน
“มิได้ขอรับ ก็โพริ่งพวกนี้เป็นเพื่อนข้าน้อย ข้าน้อยคงจะช่วยท่านไม่ได้” ยูคิพูดพลางหัวเราะ “แต่ถ้าให้ข้าน้อยให้พรละก็ ได้เสมอขอรับ”
“งั้นๆ ขอเพิ่มความเร็วแรงๆ รักษา เบสแรงๆ นะคะ” โนวิทสาวได้ทีก็ขอใหญ่ ยูคิมิได้ขัด เค้ายืนขึ้นแล้วทำตามคำขออย่างรวดเร็ว
แล้วยูคิก็หยิบผลแอ๊ปเปิ้ลมา2ผลแล้วโยนให้โนวิทสาว “เสบียงขอรับ^^”
“ขอใจท่านนักบวชมาก ข้าขอลา..” โนวิทสาวยิ้มก่อนจะวิ่งจากไปอย่างร่าเริง
“แหมๆๆ จีบสาวใหญ่เลยนะยูคิ” คริสที่ตอนนี้ตื่นแล้วพูดบ่นอุบอิบ
“อ้าว… ตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่ขอรับ” ยูคิถามทันที
“ตั้งแต่ อยากตอบแทนที่ให้อาหารหรือจ๊ะ? แล้วหล่ะ” คริสยิ้มกวนๆ “กับสรรพสัตว์นี่พูด จ๊ะจ๋าเลยนะ แล้วโนวิทเมื่อกี้ล่ะ?? หืม??”
“ข้าไม่สนพวกผู้หญิงหรอกขอรับ” ยูคิยิ้ม
“หา!!! หรือว่าเจ้าเป็นเกย์~!~!!!” (เข้าทาง เอ๊ย! ไม่ใช่) คริสตะลึงกับคำพูดของยูคิ
“คุณคริสขอรับ คิดไปถึงไหนแล้วขอรับ” ยูคิทำหน้ามุ่ย “ข้าน้อยเป็นนักบวชนะขอรับ เรื่องจีบสาวนี่ยิ่งไม่ได้แน่”
“…หรอ…..” คริสหน้าแตกเล็กน้อย
“แต่ว่า…..ข้าน้อยมีคนรักแล้วนะขอรับ…..” ยูคิพูดทำเอาคริสอึ้ง
“เจ้า….มีแล้วหรือ??” คริสถามอย่างแปลกใจ
“ขอรับ..^^” ยูคิหัวเราะแล้วยิ้มอย่างร่าเริงก่อนจะหันไปหยิบผลแอ๊ปเปิ้ลกิน “อะอ่าว โพริ่งหายไปแล้ว..ว้า~” แล้วยูคิก็ทานแอ๊ปเปิ้ล
“เป็นคนที่น่ารัก นิสัยดี จริงใจ ใจดี ซื่อสัตย์ กล้าหาญ ร่าเริง แถมยังเป็นเพื่อนต่างเพศที่ข้าน้อยสนิทด้วยมากๆ” ยูคิมองแอ๊ปเปิ้ลด้วยสีหน้าที่เศร้าหมองลงอย่างเห็นได้ชัด
“แต่ว่าข้าน้อยยังไม่มีโอกาสสารภาพความในใจ คนๆนั้นก็ออกเดินทางไปซะแล้ว” คริสมองยูคิอย่างเศร้าสลดเช่นกันแล้วคริสก็ลุกขึ้นเดินไปหายูคิ
“นี่แน่ะ!” คริสเอามือละเลงหัวของยูคิยูคิหัวเราะ “เจออีกทีเมื่อไหร่ ถ้าเขายังโสตอยู่ เจ้าก็สารภาพความในใจไปซะ อ๊ะ!! ”
ตอนนี้ผมสีทองยาวสลวยก็ยุ่งเหยิงซะแล้ว “แหะๆ โทษทีนะ หนักมือไปหน่อย” คริสแก้ตัว
“ไม่เป็นไรขอรับ ข้าน้อยเองตื่นมาก็ยังมิได้รวบผม” ว่าแล้วยูคิก็จัดแจงรวบผมให้ดูสุภาพเรียบร้อย “ระหว่างนี้รบกวนคุณคริสเอาเจลโล. กับผลไม้เก็บใส่กระเป๋าสัมภาระด้วยนะขอรับ”
คริสทำตามที่ยูคิบอก “เพื่อนก็ต้องช่วยเพื่อนนี่นา” ยูคิฟังแล้วก็หัวเราะ คริสยิ้มให้ร่างบางอย่างมีความสุข
“ข้าคงจะชอบผู้ชายด้วยกันซะแล้วกระมัง” “?” “ก็เจ้าหน้าสวยราวอิสตรี แถมนิสัยก็นิ่มนวลและอ่อนโยน แต่ว่ามันก็สมกับการเป็นนักบวชซินะ”
ยูคิฟังแล้วยิ้มแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร จากนั้นทั้งสองก็เริ่มเดินต่อ
~ระหว่างการเดิน~
“นี่ก็ใกล้กีฟเฟ่นมากแล้ว เห็นมั้ยขอรับคุณคริส ตรงนั้นเห็นยอดหอคอยกลางเมืองกีฟเฟ่นลางๆ แล้ว” ยูคิกล่าวอย่างดีใจ “เราคงจะไปถึงประมาณเกือบเที่ยงนะขอรับถ้าเพิ่มความเร็วไป”
“อืม เอาซิ อ๊ะ!!” คริสตกใจที่มีโพริ่งดักหน้าทั้งสอง
“โพริ่งหัวโจก เมื่อเช้าใช่มั้ยขอรับ” ยูคิยิ้ม โพริ่งกระโดดดึ๋งๆ ไปเคล้าแข้งขาขอยูคิแล้วทำหน้าตาน่ารัก ทำตาแป๋วๆ
“จะมาด้วยกันหรือขอรับ” ยูคิหัวเราะแล้วก้มอุ้มโพริ่ง “เราไปกันเถอะขอรับ” แล้วยูคิก็ Increase Agility ใส่คริสและตนเองก่อนรีบเดินต่อ…
~ประตูเมืองกีฟเฟ่น~
“ขอต้อนรับสู่เมืองกีฟเฟ่นค่ะ” คาฟร่าสาวยิ้มก่อนจะถอนสายบัวงามๆ ให้ผู้มาเยือน
“ข้าน้อยพาโพริ่งน้อยนี่เข้าเมืองได้ใช่มั้ยขอรับ?” ยูคิยิ้มอายๆ
“ท่านเลี้ยงไว้ซินะคะ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ถ้าเขาไม่เชื่อง เมืองเราก็ไม่เดือดร้อนนัก” คาฟร่าสาวยิ้ม
“ขอประทานโทษนะขอรับ” ยูคิมองหน้าคาฟร่าสาวด้วยสายตาที่จริงจัง “ข้าได้ยินมาว่าเมืองกีฟเฟ่นกำลังมีสิ่งชั่วร้ายอาละวาด ข้าน้อยสงสัยว่า ทำไมท่านถึงยังอยู่เมืองนี้ขอรับ”
“อ๋อ! คือว่าสิ่งที่ชั่วร้ายเนี่ย จะเรียกตัวเองว่า Doppelganger และจะทำร้ายเฉพาะผู้ชายที่ขวางทางมันค่ะ และจะออกอาวะวาดเฉพาะเวลากลางคืน” คาฟร่าสาวพูด
“แต่ Dop. นี่ก็ดีมากนะคะ เห็นว่ารายที่แล้วอยู่กับลูกวัย 3 ปี มันฆ่าแค่คนที่มันต้องการ” คาฟร่าสาวกล่าวในสิ่งที่ตนรู้
“เด็กบอกมาว่า คุณน้าหล่อๆ มาทำอะไรท่านพ่อก็ไม่รู้ แต่ว่าพอพี่เค้าหันมาทางข้า พี่เขาก็กล่าวขอโทษแล้วลูบหัว 1 ทีก่อนจากไป”
คริสกับยูคิตั้งใจฟัง “รายก่อนหน้านั้น ภริยาวิ่งไปเห็น Dop. ยืนอย่างและถือดาบชโลมเลือดหน้าศพสามี หญิงผู้นั้นวิ่งชน Dop.แล้วโผหาสามี Dop. มองหญิงผู้นั้น หญิงผู้นั้นหยิบของเขวี้ยงใส่ Dop. แล้วสบถต่างๆ นานา” คาฟร่าสาวถอนหายใจ
“แต่ Dop. ก็มิได้ทำอะไรหญิงผู้นั้น เขาพูดเบาๆ ว่า ขออภัย แต่ข้าจำเป็น… แล้วDop. ก็เดินจากไปโดยไม่ตอบโต้อะไรเลย”
“ฆ่าเฉพาะคนที่ต้องการฆ่า เด็กและสตรีไม่เคยมีประวัติว่าตายหรือหายสาปสูญไปค่ะ” คาฟร่าสาวอีกคนที่เพิ่งเดินมากล่าว
“อ้าว วิเวียน ทำไมไม่ประจำอยู่กลางเมืองล่ะ” คาฟร่าสาวคนแรกเอ่ยถาม
“ข้าฝากเจ้ายามบ๊องตื้นสตีเฟ่นแล้วน่า ข้ามาเพื่อบอกว่า มีใบบอกรายชื่อผู้ที่หายสาปสูญและผู้ตายออกมาไว้แจกนะที่เจ้ายามนั่น” คาฟร่าวิเวียนกล่าว ยูคิสนใจมาก
“เราไปกันเถอะขอรับคุณคริส” ยูคิหันมากล่าวกับผู้ร่วมทาง
“จะไม่ถามสาวๆ ก่อนหรือว่าโรงแรมอยู่ตรงไหนบ้าง??” คริสสงสัย
“ข้ามีญาติอยู่ที่เมืองนี้ขอรับ” ยูคิพูดพลางแสดงสีหน้าว่าอยากไป ณ กลางเมืองเร็วๆ
“ก็ได้ๆ” ว่าแล้วคริสก็เดินไป
~กลางเมืองกีฟเฟ่น~
“เร่เข้ามาขอรับ เครื่องเพชรขอรับ” “อาหารเพื่อสุขภาพขอรับ” “เรดโพชั่นลดกระหน่ำ 39 เซนีค่า!” “หน้ากากสวยๆ เจ้าค่ะ”
เสียงเหล่าพ่อค้าแม่ค้ายังคงดังแม้นว่าคนจะไม่มากนัก แล้วยูคิก็พบกับเป้าหมาย
“ข้าน้อยขอรายชื่อผู้ที่หายหรือตายด้วยขอรับท่านยามสตีเฟ่น” ยูคิกล่าวกับยามประจำเมือง
“นี่ขอรับท่านนักบวช” ว่าแล้วยามผู้นั้นก็ส่งกระดาษหนึ่งปึกให้กับยูคิ
“ขอให้พระผู้เป็นเจ้าคุ้มครองนะขอรับ” ยูคิอวยพรก่อนจากไป คริสชักเซ็งเมื่อตนถูกแย่งบทเด่นๆ ไป
“แล้วบ้านญาตินายอยู่ไหนล่ะ” คริสถาม
“ถ้าข้าน้อยจำไม่ผิด” ยูคิใช้ความคิด “อยู่ติดกับสมาคมเวท….อ๊ะ!!” ยูคิรีบวิ่งไปยังหญิงงามคนหนึ่ง
“เมจัง~!” ยูคิตะโกนอย่างร่าเริงแล้วกระโดดกอดหญิงที่มีอายุไล่กับคริส หญิงผู้นี้แม้นจะดูเรียบร้อยมาก แต่คริสก็ดูออกว่าเคยแก่นแก้วขนาดไหน
“ว้าย!” เมลานี่ (ลงตามที่ขอไว้แล้วนะคะ) ร้องอุทาน “อะอ่าว.. สาวสวยประจำพาย่อนนี้เอง ไปไงมาไงถึงมาอยู่นี่ล่ะจ๊ะ”
“เมจัง!” ยูคิส่งเสียงดุเมลานี่พลางมองไปยังคริสให้เมจังรู้
“สาวสวย???” คริสกำลังยืนงง
“คือว่ายูคิจังเขาสวยนิคะ เมเองก็เป็นหญิงเรียกว่าสวยคนนึงแต่ยังสู้ยูจังไม่ได้เลย พอรู้ว่ายูจังเป็นผู้ชายก็ยังทำใจไม่ได้จึงเรียกว่าสาวสวยเพื่อแกล้งเขาค่ะ” เมจังอธิบายิย่างรวดเร็ว
“อ๋อ คุณ…” คริสเอ่ยแล้วหยุด
“เมลานี่ค่ะ เรียกเมเฉยๆ หรือเมจังแบบยูจังก็ได้นะคะ” เมลานี่ยิ้ม
“ข้าคริสโตเฟอร์ เรียกว่า คริส ก็ได้ขอรับ” คริสยิ้มอายๆ (จะให้เรียกอะไรที่มันน่ารักแบบนั้นไดยังไง)
“เมจัง เพื่อนข้า…” ยูคิเอ่ยถาม
“ข้าได้ยินข่าวคราวเขาครั้งเดียวเอง แล้วเขาก็มาบอกว่ามีที่ไปแล้ว ไม่ต้องห่วง จากนั้นก็เงียบไปเลยน่ะจ๊ะ” เมลานี่กล่าว
“อาา…เมจัง กลับบ้านกันเถอะ รบกวนด้วยนะ” ยูคิเปลี่ยนเรื่องคุย
“อา….จ๊ะ” เมจังรีบนำทั้ง 3 (รวมโพริ่งในอ้อมกอดยูคิด้วย) กลับบ้านของตน
~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~
“คุณคริสขอรับข้าน้อยอยู่ด้วยได้มั้ย??” ยูคิถาม นี่ก็กลางดึกแล้ว
“ได้ มีอะไรหรอ” คริสตกลงแล้วถามเมื่อเห็นสีหน้าของอีกฝ่าย
“รายชื่อที่รับมาน่ะขอรับ ข้าน้อยยังไม่ได้อ่าน ไม่กล้าอ่านคนเดียวน่ะขอรับ จะไปรบกวนเมจัง เมจังก็ทิ้งจดหมายไว้ว่าจะไปช่วยพี่ของเพื่อนเลี้ยงลูก ข้าน้อยเลยมารบกวนคุณคริสแทนน่ะขอรับ” ยูคิพูดพลางเดินไปที่โต๊ะไม้แล้วไล่อ่านชื่อ
“เจ้าหาชื่อเพื่อนเจ้าหรือ” คริสกล่าวอย่างห่วงใย
“ข้าน้อย…” ยูคิพูดไม่ออก คริสลูบหัวยูคิเบาๆ
“ชื่ออะไรล่ะ ข้าจะได้ช่วยหา” คริสพูดด้วยความห่วงใย
“ช้าน้อยขอขอบพระคุณสำหรับความมีน้ำใจ แต่ว่าข้าน้อย.. ข้าน้อยอยากหาด้วยตนเองมากกว่าขอรับ” ยูคิยิ้มออกนิดๆ
“งั้นข้าจะอ่านหนังสือไม่กวนแล้วกัน” คริสเอ่ย แล้วยูคิก็เริ่มลงมือหาชื่อขอมิตรที่ตนเองรักอย่างยิ่งยวด
เวลาล่วงเลยไป ยูคิยังคงคร่ำเคร่งกับการหาชื่อของเพื่อนที่ล่วงมากีฟเฟ่นก่อน คริสบัดนี้มิได้อ่านหนังสือ แต่มองกิริยาท่าทางยูคิที่เป็นห่วงเพื่อน ยามใบหน้าหวานๆ นั่นคร่ำเคร่งก็น่ารักมิใช่น้อย
“อ๊ะ!” ยูคิส่งเสียงออกมา
“เห! เจ้าเจอชื่อเพื่อนหรอ” คริสตกใจ
“อ๋อ เปล่าขอรับ แค่ข้าน้อยคิดว่าข้าน้อยเริ่มง่วงแล้ว” ยูคิขยี้ตา “ข้าน้อยจะไปต้มกาแฟทาน รับสักที่มั้ยขอรับ”
“...” คริสก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือต่อ “หอมๆ อย่างอื่นตามที่เจ้าคิดว่าอร่อยละกัน” ยูคิยิ้มแล้ววิ่งไปชงให้โดยดี
คริสอ่านหนังสือไม่นานนัก กลิ่นหอมๆ ก็ลอยเตะจมูกมา
“กาแฟของคุณคริสได้แล้วขอรับ” ยูคิยกถ้วยกาแฟสีสันสวยงามมาให้คริส คริสรับมาพลางยิ้ม
“ขอบใจนะ ยูคิ” คริสรับมาแล้วดื่ม “ข้าเชื่อแล้วล่ะว่าเจ้าเป็นผู้ชาย”
“เอ๋! ทำไมหรือขอรับ??” ยูคิงงที่อยู่ๆ คริสก็พูดเรื่องเพศของตนขึ้น
“ฝีมือชงกาแฟของเจ้าน่ะ ก็ใช้ได้นะ แต่ว่าความหวานแทบไม่มี แสดงว่าเจ้าต้องเป็นชายแท้แน่นอน แต่มีใบหน้าหวานปาดสตรี” คริสถอนใจ
“เสียดายหรือขอรับ” ยูคิหัวเราะแต่ไม่นึกว่าจะจี้จุดชายหนุ่มผู้ร่วมทาง
“บางทีข้าน้อยอาจเป็นหญิงที่กำลังเป็นห่วงเพื่อนมากๆ จนทานอะไรหวานๆ ไม่ลงก็เป็นได้นีขอรับ” ยูคิหัวเราะ
“แล้วเจ้าไม่ทานหรือ? ” คริสสงสัยเมื่อไม่เป็นร่างบางไปหยิบมาทานเสียที
“สำหรับข้าน้อย เรียบร้อยแล้วขอรับ” ยูคิกล่าว “งั้นข้าน้อยขอไปอ่านต่อนะขอรับ” ว่าแล้วยูคิก็กลับไปนั่งที่โต๊ะไม่แล้วลงมืออ่านต่อ คริสยิ้ม
“ถ้าเจ้าเป็นผู้หญิง ข้าก็อยากแต่งงานกับเจ้านะ” คริสเอ่ย ยูคิหัวเราะแต่ไม่หันหน้าไปมองคริส “เจ้าสวย น่ารัก นิสัยดี จริงใจ แถมรักเพื่อนอีก”
“ข้าน้อยไม่มีสมาธิขอรับ” ยูคิกล่าวตัดบท คริสตะลึง “คุณคริสพูดทีไร ข้าน้อยก็หัวเราะจนไม่ได้อ่านเลยนีขอรับ” ยูคิหันมายิ้มแล้วหันกลับ
“ก็ได้ๆ ข้าเงียบก็ได้” คริสแหย่แล้วอ่านหนังสือต่อ เวลาก็ล่วงเลยไปเรื่อยๆ..เรื่อย.ๆ……
คริสยังคงอ่านหนังสืออย่างใจเย็น แต่แล้วเสียงๆ หนึ่งก็เกิดขึ้น….
“~~~” เสียงพูดบางอย่างจากปากของยูคิ เสียงนั้นเบามากๆ จนคริสไม่รู้เรื่อง “..ม..~~จ”
แล้วยูคิก็…ร้องไห้คร่ำครวญออกมา คริสเห็นก็ตกใจ
“นี่!! เจ้าเป็นนักบวชนะ หัวมีสติบ้าง” คริสว่า
“ไ..ม่จริง…ใช่มั้ย..ค….ริส……..” ยูคิพูดดังขึ้นมาอีกนิด
“มีอะไรล่ะ หรือว่าเจ้าเจอชื่อของเพื่อนเจ้าแล้ว??”
ยูคิพยักหน้าแล้วก็ร้องไห้มากขึ้นและมากขึ้น คริสสงสารจึงลุกไปใกล้ๆ แล้วโอบไหล่ อีกมือก็ลูบหัว “น่าๆ เจ้าทำดีที่สุดแล้ว”
“ต….แ..ต่……ข้…า..…ไ…ม่.ไ..ด้……ล….า………….” ยูคิพูดเสียงขาดตอนเพราะสะอื้น
“ไม่เอาน่า เจ้าอย่าทำตัวเหมือนผู้หญิงได้มั้ย” คริสแหย่ หวังว่ายูคิจะหัวเราะแต่ผิดคาด ยูคิไม่พูดอะไรแล้วร่างบางก็หันหน้าซบอกองค์รัชทายาท
คริสตกใจแต่ก็มิได้ว่าอะไร “คุณคริส ข้า……..มีเรื่องจะสารภาพ……..”
“อืม…ว่ามาเลย” คริสลูบหัวยูคิอย่างอ่อนโยน
“คนที่หายไป……คือ……………คนรักของข้าน้อย” ยูคิพูดพลางกอดบุคคลที่ตนนับถือเยี่ยงพี่ชาย
“เอ๊ะ…. เจ้า………….”คริสรับรู้ถึงอะไรบางอย่าง
คริสจะรู้อะไร TBC จบตอน
จบอีกตอนของนิยายห่วยๆ อิอิ TT^TTง่าาาาาาาา
“อ…….อืม……….” ยูคิสะดุ้งตื่นเมื่อมีโพริ่งมาดุนๆ ที่ขา “อ๊ะ!!”
ยูคิตกใจมากที่ตอนนี้ร่างบางตื่นมาแล้วเห็นผลไม้และ Jellopy กองโต เจลโล. นั้น ถึงจะไม่มีค่านักแต่นั้นก็ทำให้เค้านึกถึงอดีตอันแสนประทับใจ
“อยากตอบแทนที่ให้อาหารหรือจ๊ะ?” ยูคิพูดอย่างอ่อนโยน “ขอบใจมากๆ นะ” ว่าแล้วยูคิก็ลูบหัวเหล่าโพริ่งและแล้วก็มีโนวิทเดินผ่านมา
“อา.. ท่านนักบวช ช่วยข้าแทงเจ้าโพริ่งหน่อยซิคะ” โนวิทสาวอ้อนวอน
“มิได้ขอรับ ก็โพริ่งพวกนี้เป็นเพื่อนข้าน้อย ข้าน้อยคงจะช่วยท่านไม่ได้” ยูคิพูดพลางหัวเราะ “แต่ถ้าให้ข้าน้อยให้พรละก็ ได้เสมอขอรับ”
“งั้นๆ ขอเพิ่มความเร็วแรงๆ รักษา เบสแรงๆ นะคะ” โนวิทสาวได้ทีก็ขอใหญ่ ยูคิมิได้ขัด เค้ายืนขึ้นแล้วทำตามคำขออย่างรวดเร็ว
แล้วยูคิก็หยิบผลแอ๊ปเปิ้ลมา2ผลแล้วโยนให้โนวิทสาว “เสบียงขอรับ^^”
“ขอใจท่านนักบวชมาก ข้าขอลา..” โนวิทสาวยิ้มก่อนจะวิ่งจากไปอย่างร่าเริง
“แหมๆๆ จีบสาวใหญ่เลยนะยูคิ” คริสที่ตอนนี้ตื่นแล้วพูดบ่นอุบอิบ
“อ้าว… ตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่ขอรับ” ยูคิถามทันที
“ตั้งแต่ อยากตอบแทนที่ให้อาหารหรือจ๊ะ? แล้วหล่ะ” คริสยิ้มกวนๆ “กับสรรพสัตว์นี่พูด จ๊ะจ๋าเลยนะ แล้วโนวิทเมื่อกี้ล่ะ?? หืม??”
“ข้าไม่สนพวกผู้หญิงหรอกขอรับ” ยูคิยิ้ม
“หา!!! หรือว่าเจ้าเป็นเกย์~!~!!!” (เข้าทาง เอ๊ย! ไม่ใช่) คริสตะลึงกับคำพูดของยูคิ
“คุณคริสขอรับ คิดไปถึงไหนแล้วขอรับ” ยูคิทำหน้ามุ่ย “ข้าน้อยเป็นนักบวชนะขอรับ เรื่องจีบสาวนี่ยิ่งไม่ได้แน่”
“…หรอ…..” คริสหน้าแตกเล็กน้อย
“แต่ว่า…..ข้าน้อยมีคนรักแล้วนะขอรับ…..” ยูคิพูดทำเอาคริสอึ้ง
“เจ้า….มีแล้วหรือ??” คริสถามอย่างแปลกใจ
“ขอรับ..^^” ยูคิหัวเราะแล้วยิ้มอย่างร่าเริงก่อนจะหันไปหยิบผลแอ๊ปเปิ้ลกิน “อะอ่าว โพริ่งหายไปแล้ว..ว้า~” แล้วยูคิก็ทานแอ๊ปเปิ้ล
“เป็นคนที่น่ารัก นิสัยดี จริงใจ ใจดี ซื่อสัตย์ กล้าหาญ ร่าเริง แถมยังเป็นเพื่อนต่างเพศที่ข้าน้อยสนิทด้วยมากๆ” ยูคิมองแอ๊ปเปิ้ลด้วยสีหน้าที่เศร้าหมองลงอย่างเห็นได้ชัด
“แต่ว่าข้าน้อยยังไม่มีโอกาสสารภาพความในใจ คนๆนั้นก็ออกเดินทางไปซะแล้ว” คริสมองยูคิอย่างเศร้าสลดเช่นกันแล้วคริสก็ลุกขึ้นเดินไปหายูคิ
“นี่แน่ะ!” คริสเอามือละเลงหัวของยูคิยูคิหัวเราะ “เจออีกทีเมื่อไหร่ ถ้าเขายังโสตอยู่ เจ้าก็สารภาพความในใจไปซะ อ๊ะ!! ”
ตอนนี้ผมสีทองยาวสลวยก็ยุ่งเหยิงซะแล้ว “แหะๆ โทษทีนะ หนักมือไปหน่อย” คริสแก้ตัว
“ไม่เป็นไรขอรับ ข้าน้อยเองตื่นมาก็ยังมิได้รวบผม” ว่าแล้วยูคิก็จัดแจงรวบผมให้ดูสุภาพเรียบร้อย “ระหว่างนี้รบกวนคุณคริสเอาเจลโล. กับผลไม้เก็บใส่กระเป๋าสัมภาระด้วยนะขอรับ”
คริสทำตามที่ยูคิบอก “เพื่อนก็ต้องช่วยเพื่อนนี่นา” ยูคิฟังแล้วก็หัวเราะ คริสยิ้มให้ร่างบางอย่างมีความสุข
“ข้าคงจะชอบผู้ชายด้วยกันซะแล้วกระมัง” “?” “ก็เจ้าหน้าสวยราวอิสตรี แถมนิสัยก็นิ่มนวลและอ่อนโยน แต่ว่ามันก็สมกับการเป็นนักบวชซินะ”
ยูคิฟังแล้วยิ้มแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร จากนั้นทั้งสองก็เริ่มเดินต่อ
~ระหว่างการเดิน~
“นี่ก็ใกล้กีฟเฟ่นมากแล้ว เห็นมั้ยขอรับคุณคริส ตรงนั้นเห็นยอดหอคอยกลางเมืองกีฟเฟ่นลางๆ แล้ว” ยูคิกล่าวอย่างดีใจ “เราคงจะไปถึงประมาณเกือบเที่ยงนะขอรับถ้าเพิ่มความเร็วไป”
“อืม เอาซิ อ๊ะ!!” คริสตกใจที่มีโพริ่งดักหน้าทั้งสอง
“โพริ่งหัวโจก เมื่อเช้าใช่มั้ยขอรับ” ยูคิยิ้ม โพริ่งกระโดดดึ๋งๆ ไปเคล้าแข้งขาขอยูคิแล้วทำหน้าตาน่ารัก ทำตาแป๋วๆ
“จะมาด้วยกันหรือขอรับ” ยูคิหัวเราะแล้วก้มอุ้มโพริ่ง “เราไปกันเถอะขอรับ” แล้วยูคิก็ Increase Agility ใส่คริสและตนเองก่อนรีบเดินต่อ…
~ประตูเมืองกีฟเฟ่น~
“ขอต้อนรับสู่เมืองกีฟเฟ่นค่ะ” คาฟร่าสาวยิ้มก่อนจะถอนสายบัวงามๆ ให้ผู้มาเยือน
“ข้าน้อยพาโพริ่งน้อยนี่เข้าเมืองได้ใช่มั้ยขอรับ?” ยูคิยิ้มอายๆ
“ท่านเลี้ยงไว้ซินะคะ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ถ้าเขาไม่เชื่อง เมืองเราก็ไม่เดือดร้อนนัก” คาฟร่าสาวยิ้ม
“ขอประทานโทษนะขอรับ” ยูคิมองหน้าคาฟร่าสาวด้วยสายตาที่จริงจัง “ข้าได้ยินมาว่าเมืองกีฟเฟ่นกำลังมีสิ่งชั่วร้ายอาละวาด ข้าน้อยสงสัยว่า ทำไมท่านถึงยังอยู่เมืองนี้ขอรับ”
“อ๋อ! คือว่าสิ่งที่ชั่วร้ายเนี่ย จะเรียกตัวเองว่า Doppelganger และจะทำร้ายเฉพาะผู้ชายที่ขวางทางมันค่ะ และจะออกอาวะวาดเฉพาะเวลากลางคืน” คาฟร่าสาวพูด
“แต่ Dop. นี่ก็ดีมากนะคะ เห็นว่ารายที่แล้วอยู่กับลูกวัย 3 ปี มันฆ่าแค่คนที่มันต้องการ” คาฟร่าสาวกล่าวในสิ่งที่ตนรู้
“เด็กบอกมาว่า คุณน้าหล่อๆ มาทำอะไรท่านพ่อก็ไม่รู้ แต่ว่าพอพี่เค้าหันมาทางข้า พี่เขาก็กล่าวขอโทษแล้วลูบหัว 1 ทีก่อนจากไป”
คริสกับยูคิตั้งใจฟัง “รายก่อนหน้านั้น ภริยาวิ่งไปเห็น Dop. ยืนอย่างและถือดาบชโลมเลือดหน้าศพสามี หญิงผู้นั้นวิ่งชน Dop.แล้วโผหาสามี Dop. มองหญิงผู้นั้น หญิงผู้นั้นหยิบของเขวี้ยงใส่ Dop. แล้วสบถต่างๆ นานา” คาฟร่าสาวถอนหายใจ
“แต่ Dop. ก็มิได้ทำอะไรหญิงผู้นั้น เขาพูดเบาๆ ว่า ขออภัย แต่ข้าจำเป็น… แล้วDop. ก็เดินจากไปโดยไม่ตอบโต้อะไรเลย”
“ฆ่าเฉพาะคนที่ต้องการฆ่า เด็กและสตรีไม่เคยมีประวัติว่าตายหรือหายสาปสูญไปค่ะ” คาฟร่าสาวอีกคนที่เพิ่งเดินมากล่าว
“อ้าว วิเวียน ทำไมไม่ประจำอยู่กลางเมืองล่ะ” คาฟร่าสาวคนแรกเอ่ยถาม
“ข้าฝากเจ้ายามบ๊องตื้นสตีเฟ่นแล้วน่า ข้ามาเพื่อบอกว่า มีใบบอกรายชื่อผู้ที่หายสาปสูญและผู้ตายออกมาไว้แจกนะที่เจ้ายามนั่น” คาฟร่าวิเวียนกล่าว ยูคิสนใจมาก
“เราไปกันเถอะขอรับคุณคริส” ยูคิหันมากล่าวกับผู้ร่วมทาง
“จะไม่ถามสาวๆ ก่อนหรือว่าโรงแรมอยู่ตรงไหนบ้าง??” คริสสงสัย
“ข้ามีญาติอยู่ที่เมืองนี้ขอรับ” ยูคิพูดพลางแสดงสีหน้าว่าอยากไป ณ กลางเมืองเร็วๆ
“ก็ได้ๆ” ว่าแล้วคริสก็เดินไป
~กลางเมืองกีฟเฟ่น~
“เร่เข้ามาขอรับ เครื่องเพชรขอรับ” “อาหารเพื่อสุขภาพขอรับ” “เรดโพชั่นลดกระหน่ำ 39 เซนีค่า!” “หน้ากากสวยๆ เจ้าค่ะ”
เสียงเหล่าพ่อค้าแม่ค้ายังคงดังแม้นว่าคนจะไม่มากนัก แล้วยูคิก็พบกับเป้าหมาย
“ข้าน้อยขอรายชื่อผู้ที่หายหรือตายด้วยขอรับท่านยามสตีเฟ่น” ยูคิกล่าวกับยามประจำเมือง
“นี่ขอรับท่านนักบวช” ว่าแล้วยามผู้นั้นก็ส่งกระดาษหนึ่งปึกให้กับยูคิ
“ขอให้พระผู้เป็นเจ้าคุ้มครองนะขอรับ” ยูคิอวยพรก่อนจากไป คริสชักเซ็งเมื่อตนถูกแย่งบทเด่นๆ ไป
“แล้วบ้านญาตินายอยู่ไหนล่ะ” คริสถาม
“ถ้าข้าน้อยจำไม่ผิด” ยูคิใช้ความคิด “อยู่ติดกับสมาคมเวท….อ๊ะ!!” ยูคิรีบวิ่งไปยังหญิงงามคนหนึ่ง
“เมจัง~!” ยูคิตะโกนอย่างร่าเริงแล้วกระโดดกอดหญิงที่มีอายุไล่กับคริส หญิงผู้นี้แม้นจะดูเรียบร้อยมาก แต่คริสก็ดูออกว่าเคยแก่นแก้วขนาดไหน
“ว้าย!” เมลานี่ (ลงตามที่ขอไว้แล้วนะคะ) ร้องอุทาน “อะอ่าว.. สาวสวยประจำพาย่อนนี้เอง ไปไงมาไงถึงมาอยู่นี่ล่ะจ๊ะ”
“เมจัง!” ยูคิส่งเสียงดุเมลานี่พลางมองไปยังคริสให้เมจังรู้
“สาวสวย???” คริสกำลังยืนงง
“คือว่ายูคิจังเขาสวยนิคะ เมเองก็เป็นหญิงเรียกว่าสวยคนนึงแต่ยังสู้ยูจังไม่ได้เลย พอรู้ว่ายูจังเป็นผู้ชายก็ยังทำใจไม่ได้จึงเรียกว่าสาวสวยเพื่อแกล้งเขาค่ะ” เมจังอธิบายิย่างรวดเร็ว
“อ๋อ คุณ…” คริสเอ่ยแล้วหยุด
“เมลานี่ค่ะ เรียกเมเฉยๆ หรือเมจังแบบยูจังก็ได้นะคะ” เมลานี่ยิ้ม
“ข้าคริสโตเฟอร์ เรียกว่า คริส ก็ได้ขอรับ” คริสยิ้มอายๆ (จะให้เรียกอะไรที่มันน่ารักแบบนั้นไดยังไง)
“เมจัง เพื่อนข้า…” ยูคิเอ่ยถาม
“ข้าได้ยินข่าวคราวเขาครั้งเดียวเอง แล้วเขาก็มาบอกว่ามีที่ไปแล้ว ไม่ต้องห่วง จากนั้นก็เงียบไปเลยน่ะจ๊ะ” เมลานี่กล่าว
“อาา…เมจัง กลับบ้านกันเถอะ รบกวนด้วยนะ” ยูคิเปลี่ยนเรื่องคุย
“อา….จ๊ะ” เมจังรีบนำทั้ง 3 (รวมโพริ่งในอ้อมกอดยูคิด้วย) กลับบ้านของตน
~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~
“คุณคริสขอรับข้าน้อยอยู่ด้วยได้มั้ย??” ยูคิถาม นี่ก็กลางดึกแล้ว
“ได้ มีอะไรหรอ” คริสตกลงแล้วถามเมื่อเห็นสีหน้าของอีกฝ่าย
“รายชื่อที่รับมาน่ะขอรับ ข้าน้อยยังไม่ได้อ่าน ไม่กล้าอ่านคนเดียวน่ะขอรับ จะไปรบกวนเมจัง เมจังก็ทิ้งจดหมายไว้ว่าจะไปช่วยพี่ของเพื่อนเลี้ยงลูก ข้าน้อยเลยมารบกวนคุณคริสแทนน่ะขอรับ” ยูคิพูดพลางเดินไปที่โต๊ะไม้แล้วไล่อ่านชื่อ
“เจ้าหาชื่อเพื่อนเจ้าหรือ” คริสกล่าวอย่างห่วงใย
“ข้าน้อย…” ยูคิพูดไม่ออก คริสลูบหัวยูคิเบาๆ
“ชื่ออะไรล่ะ ข้าจะได้ช่วยหา” คริสพูดด้วยความห่วงใย
“ช้าน้อยขอขอบพระคุณสำหรับความมีน้ำใจ แต่ว่าข้าน้อย.. ข้าน้อยอยากหาด้วยตนเองมากกว่าขอรับ” ยูคิยิ้มออกนิดๆ
“งั้นข้าจะอ่านหนังสือไม่กวนแล้วกัน” คริสเอ่ย แล้วยูคิก็เริ่มลงมือหาชื่อขอมิตรที่ตนเองรักอย่างยิ่งยวด
เวลาล่วงเลยไป ยูคิยังคงคร่ำเคร่งกับการหาชื่อของเพื่อนที่ล่วงมากีฟเฟ่นก่อน คริสบัดนี้มิได้อ่านหนังสือ แต่มองกิริยาท่าทางยูคิที่เป็นห่วงเพื่อน ยามใบหน้าหวานๆ นั่นคร่ำเคร่งก็น่ารักมิใช่น้อย
“อ๊ะ!” ยูคิส่งเสียงออกมา
“เห! เจ้าเจอชื่อเพื่อนหรอ” คริสตกใจ
“อ๋อ เปล่าขอรับ แค่ข้าน้อยคิดว่าข้าน้อยเริ่มง่วงแล้ว” ยูคิขยี้ตา “ข้าน้อยจะไปต้มกาแฟทาน รับสักที่มั้ยขอรับ”
“...” คริสก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือต่อ “หอมๆ อย่างอื่นตามที่เจ้าคิดว่าอร่อยละกัน” ยูคิยิ้มแล้ววิ่งไปชงให้โดยดี
คริสอ่านหนังสือไม่นานนัก กลิ่นหอมๆ ก็ลอยเตะจมูกมา
“กาแฟของคุณคริสได้แล้วขอรับ” ยูคิยกถ้วยกาแฟสีสันสวยงามมาให้คริส คริสรับมาพลางยิ้ม
“ขอบใจนะ ยูคิ” คริสรับมาแล้วดื่ม “ข้าเชื่อแล้วล่ะว่าเจ้าเป็นผู้ชาย”
“เอ๋! ทำไมหรือขอรับ??” ยูคิงงที่อยู่ๆ คริสก็พูดเรื่องเพศของตนขึ้น
“ฝีมือชงกาแฟของเจ้าน่ะ ก็ใช้ได้นะ แต่ว่าความหวานแทบไม่มี แสดงว่าเจ้าต้องเป็นชายแท้แน่นอน แต่มีใบหน้าหวานปาดสตรี” คริสถอนใจ
“เสียดายหรือขอรับ” ยูคิหัวเราะแต่ไม่นึกว่าจะจี้จุดชายหนุ่มผู้ร่วมทาง
“บางทีข้าน้อยอาจเป็นหญิงที่กำลังเป็นห่วงเพื่อนมากๆ จนทานอะไรหวานๆ ไม่ลงก็เป็นได้นีขอรับ” ยูคิหัวเราะ
“แล้วเจ้าไม่ทานหรือ? ” คริสสงสัยเมื่อไม่เป็นร่างบางไปหยิบมาทานเสียที
“สำหรับข้าน้อย เรียบร้อยแล้วขอรับ” ยูคิกล่าว “งั้นข้าน้อยขอไปอ่านต่อนะขอรับ” ว่าแล้วยูคิก็กลับไปนั่งที่โต๊ะไม่แล้วลงมืออ่านต่อ คริสยิ้ม
“ถ้าเจ้าเป็นผู้หญิง ข้าก็อยากแต่งงานกับเจ้านะ” คริสเอ่ย ยูคิหัวเราะแต่ไม่หันหน้าไปมองคริส “เจ้าสวย น่ารัก นิสัยดี จริงใจ แถมรักเพื่อนอีก”
“ข้าน้อยไม่มีสมาธิขอรับ” ยูคิกล่าวตัดบท คริสตะลึง “คุณคริสพูดทีไร ข้าน้อยก็หัวเราะจนไม่ได้อ่านเลยนีขอรับ” ยูคิหันมายิ้มแล้วหันกลับ
“ก็ได้ๆ ข้าเงียบก็ได้” คริสแหย่แล้วอ่านหนังสือต่อ เวลาก็ล่วงเลยไปเรื่อยๆ..เรื่อย.ๆ……
คริสยังคงอ่านหนังสืออย่างใจเย็น แต่แล้วเสียงๆ หนึ่งก็เกิดขึ้น….
“~~~” เสียงพูดบางอย่างจากปากของยูคิ เสียงนั้นเบามากๆ จนคริสไม่รู้เรื่อง “..ม..~~จ”
แล้วยูคิก็…ร้องไห้คร่ำครวญออกมา คริสเห็นก็ตกใจ
“นี่!! เจ้าเป็นนักบวชนะ หัวมีสติบ้าง” คริสว่า
“ไ..ม่จริง…ใช่มั้ย..ค….ริส……..” ยูคิพูดดังขึ้นมาอีกนิด
“มีอะไรล่ะ หรือว่าเจ้าเจอชื่อของเพื่อนเจ้าแล้ว??”
ยูคิพยักหน้าแล้วก็ร้องไห้มากขึ้นและมากขึ้น คริสสงสารจึงลุกไปใกล้ๆ แล้วโอบไหล่ อีกมือก็ลูบหัว “น่าๆ เจ้าทำดีที่สุดแล้ว”
“ต….แ..ต่……ข้…า..…ไ…ม่.ไ..ด้……ล….า………….” ยูคิพูดเสียงขาดตอนเพราะสะอื้น
“ไม่เอาน่า เจ้าอย่าทำตัวเหมือนผู้หญิงได้มั้ย” คริสแหย่ หวังว่ายูคิจะหัวเราะแต่ผิดคาด ยูคิไม่พูดอะไรแล้วร่างบางก็หันหน้าซบอกองค์รัชทายาท
คริสตกใจแต่ก็มิได้ว่าอะไร “คุณคริส ข้า……..มีเรื่องจะสารภาพ……..”
“อืม…ว่ามาเลย” คริสลูบหัวยูคิอย่างอ่อนโยน
“คนที่หายไป……คือ……………คนรักของข้าน้อย” ยูคิพูดพลางกอดบุคคลที่ตนนับถือเยี่ยงพี่ชาย
“เอ๊ะ…. เจ้า………….”คริสรับรู้ถึงอะไรบางอย่าง
คริสจะรู้อะไร TBC จบตอน
จบอีกตอนของนิยายห่วยๆ อิอิ TT^TTง่าาาาาาาา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น