ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่4 ประตูเมืองพรอนเทร่า
“เอ๋!” คริสอุทานพลางสบถออกมาเบาๆ
“นี่คุณคริสไม่รู้หรือขอรับว่าการจะเดินเท้าไปกีฟเฟ่นนั้น ต้องเดินทางประตูที่ทะลุพระราชวังไปน่ะ” ยูคิเอ่ยถามอย่างงงสุดขีด
“ไม่มีทางอื่นแล้วหรอ….” คริสทำเสียงอ้อนวอน
“มีอีกทางขอรับ.. ประตูเมืองทิศตะวันตก” ยูคิใช้ความคิด “แต่ถ้าใช้ทางนั้น ถึงแม้ระยะทางจะดูใกล้กว่ามากนัก แต่หนทางที่คดเคี้ยวกว่าจะทำให้เราเดินทางล่าช้าไป 1 วันขอรับ”
“อ้อมหน่อยนะ…” คริสขอร้อง แต่คริสก็ต้องตกใจที่สีหน้าของยูคิเปลี่ยนไปมาก ตอนนี้ร่างบางเศร้าอย่างยิ่ง
“ข้าน้อยขออภัย ข้าน้อยอยากไปถึงกีฟเฟ่นให้เร็วที่สุด ที่รอมาก็นานพอแล้ว ข้าน้อยขอร้อง…” ยูคิพูดโดยก้มหน้าไม่สบตา
“อ…..อื้ม ข้าเข้าใจแล้ว” คริสเอ่ย “แต่ว่า ถ้ามีทหารรู้ขึ้นมาล่ะว่าข้าเป็นคนที่โดนวิ่งตามเมื่อวาน…”
ยูคิเงยหน้าขึ้นมาแล้วหัวเราะ “เรื่องนั้น ข้าน้อยวางแผนไว้เรียบร้อยแล้วขอรับ ไว้ใจข้าน้อยเถอะ..^^”
************************************************************
“บัดซ_ !!” อัศวินที่ดูเป็นหัวหน้าสบถออกมาดังๆ “ทำไมข้าถึงมีแต่ลูกน้องไร้สมองเช่นนี้นะ แล้วพระราชาจะทำยังไง เมื่อเจ้าชายคริสหนีไปแบบนี้”
“ใจเย็นๆ เถอะ ชาวบ้านที่เดินทางผ่านในวังเพื่อเดินเท้าไปยังกีฟเฟ่นเขามองมาแล้วนะ” นายทหารอีกคนพูดขึ้น
“เจ้าพวกนี้นี่ มองหาพระแสงอะไร!!” อัศวินคนเดิมตะคอกใส่พวกชาวบ้านที่หยุดมอง ชาวบ้านจงรีบจ้ำไปยังประตูเมือง
“นายท่านขอรับ เมื่อวานข้าน้อยตามเจ้าชายไปแต่คลาดกันที่แถวโบสถ์ขอรับ” นักดาบคนหนึ่งบอกแก่เจ้านายตน
“แล้วเจ้าไปดูที่ประตูโบสถ์หรือไม่ รู้มั้ยว่าหากพวกครูสสันเดอร์รู้(เขียนถูกป่าวง่าา) ข้าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน” ไนท์ตะคอกครั้งแล้วครั้งเล่า
“ข้าน้อยไปดูแล้วขอรับ” นักดาบคนเดิมเอ่ย “ประตูกับหน้าต่างปิดแน่นหนาดีขอรับ ไม่มีทีท่าว่าจเปิดแล้วปิดในช่วงไม่กี่นาที”
“เราจะรู้ได้ไง อ๊ะ” นายทหารผู้ใจเย็นพูด “ท่านนักบวชขอรับ” นายทหารเรียกยูคิที่กำลังเดินจะถึงประตูเมืองอยู่แล้ว
“มีอะไรให้ข้าน้อยรับใช่หรือขอรับ?” ยูคิถามพลางยิ้ม
“ท่านพอจะทราบมั้ยขอรับ ว่าประตูหน้าโบสถ์ในพรอนเทร่านี้ ใช้เวลาเปิดกับปิดกี่นาทีขอรับ??” นายทหารพูดอย่างสุภาพ
“….” ยูคิยิ้มหลับตา ไม่พูดอะไร “………..อ๋อ! ใช้เวลาในการเปิดเร็วที่สุดประมาณ 2 นาที 29 วินาที เวลาปิด 3 นาที 43 วินาทีขอรับ”
“ขอบพระคุณอย่างยิ่งขอรับท่านนักบวช” นายทหารโค้งงามๆ “แล้วคนที่มากับท่านถ้าไม่เอาผ้าคลุมหน้าออก ทางวังถือว่าเป็นกบฏ ต้องถูกจำคุกนะขอรับ”
คริสตกใจและกังวลว่าแผนของยูคิจะลุล่วงไปด้วยดีหรือไม่ ยูคิยิ้ม
“ข้าเกรงว่าคงจะไม่ได้นะขอรับ” ยูคิอธิบาย “ข้าทราบมาว่าที่กีฟเฟ่นมีหมอดีรักษาโรคได้แทบทุกแบบเดินทางมา เราจึง.. ต้องการเดินทางไปหาเพราะ…พี่ชายข้าน้อยมีใบหน้าหล่อเหลาคมคายมาก แต่สะดุดล้มลงหน้าทิ่มกระทะที่น้ำมันกำลังเดือด ท่านพี่จึงรับไม่ได้และไม่อยากให้ใครเห็นหน้าอันน่าสังเวศ กรุณาเข้าใจด้วยนะขอรับ ข้าขอร้อง…”
“ใบหน้าขอน้องชายน่ารักอย่างนี้ พี่ชายจะเป็นเช่นไร ข้าเข้าใจขอรับ ทหาร!!” นายทหารใหญ่ตะโกนเรียกทหารที่เฝ้าประตู “ให้นักบวชและพี่ชาย ผ่านออกไปได้ โดยมิต้องเปิดผ้าคลุม”
“ขอรับ!!” ทหารที่เฝ้าประตูขานอย่างแข็งขัน
“ข้าไม่รู้ว่าจะตอบแทนท่านได้อย่างไรบ้าง ข้าขอบพระคุณมากจริงๆขอรับ” ยูคิทำเป็นซาบซึ้ง
“เป็นการตอบแทนที่ท่านให้ความร่อมมือกับการทหารขอรับ” นายทหารยิ้ม “รีบไปเถอะขอรับ หากช้า ประเดี๋ยวท่านหมอจะเดินทางแล้วคลาดกัน”
“ขอรับ” ยูคิหันกลับไปยังประตูแล้วจะจูงคริสเดินไป
“ ขอทราบนามท่านนักบวชหน่อยขอรับ” นายทหารคนนั้นพูดขึ้น
“เรียกข้าว่า ยูคิ นะขอรับ” ยูคิกล่าว
“ข้า ดิคเคิล ลาก่อนขอรับ” นายทหารดิคเอ่ย ยูคิก้มหัวให้เล็กน้อยแล้วเดินจากไป
“น่าสนใจแฮะ ท่านนักบวชท่านนี้ช่างสวยจริงๆ” ไนท์ที่ดูอารมณ์จะเย็นลงแล้วเอ่ยขึ้น
“น่าเสียดายที่เป็นผู้ชายนะขอรับ” ดิคเคิลกล่าว “หรือว่าท่านเมดิสันจะสนใจผู้ชายด้วยกันขอรับ?”
“เจ้าจะบ้าเรอะ! เขาใส่ชุดนักบวชชายหรือ ข้าไม่ทันสังเกตุ” เมดิสันเอ่ยอย่างเขินอายที่หน้าแตก
“หึหึ ข้าเองตอนแรกก็นึกว่าเป็นผู้หญิงขอรับ” …และแล้วทหารในวังก็ได้แต่พูดถึงเรื่องของนักบวช”หนุ่ม?” หน้าสวยจนลืมเรื่องเจ้าชายไปเลย(อ่าว)
**************************************************************
“ไม่ยักกะรู้นะขอรับว่าทหารเมืองหลวงเนี่ย หลอกง่ายมาก” หลังจากเดินออกมาซักพักยูคิก็พูดพล่ามโดยมีคริสฟังอย่างตั้งใจ “หากเราเป็นกบฏ คงจะลอบปลงพระชนณ์พระราชาได้ง่ายๆ เลย การทหารเนี่ยน่าจะมีการปรับปรุงนะขอรับ”
“ก็มีนักบวชหน้าสวยมาอ้อนวอนนี่นา เป็นใครเห็นหน้าเจ้าก็ต้องใจอ่อนทั้งนั้น” คริสพูดแล้วหยุด ก่อนจะเสริม “ขนาดข้าที่ไม่อยากมาทางนี้ แต่เพราะเจ้าขอร้อง ข้าจึงยอมมา” ยูคิหัวเราะ
“ขนาดเห็นว่าข้าเป็นชาย ยังขนาดนี้ ถ้าข้ามามาดอิสตรจะขนาดไหน” ยูคิกล่าวแล้วหันไปเดินอย่างแข็งขัน
“ก็คงมีแต่คนพาไปขอแต่งงานกระมัง ก็นายหน้าสวยมากๆ นี่ สตรีบางคนยังสวยสู้เจ้าไม่ได้เลย” คริสแสดงความเห็น
“นี่ข้าควรดีใจหรือร้องไห้ดีขอรับ?” ยูคิหันมาทำหน้าเบ้
“ข้าว่าน่าจะดีใจนะ” คริสกล่าวแล้วยิ้ม จากนั้นทั้งสองก็เดินทางต่อไป……….
จบตอนขอร้าาบบบบบบ~~~ ^^
“นี่คุณคริสไม่รู้หรือขอรับว่าการจะเดินเท้าไปกีฟเฟ่นนั้น ต้องเดินทางประตูที่ทะลุพระราชวังไปน่ะ” ยูคิเอ่ยถามอย่างงงสุดขีด
“ไม่มีทางอื่นแล้วหรอ….” คริสทำเสียงอ้อนวอน
“มีอีกทางขอรับ.. ประตูเมืองทิศตะวันตก” ยูคิใช้ความคิด “แต่ถ้าใช้ทางนั้น ถึงแม้ระยะทางจะดูใกล้กว่ามากนัก แต่หนทางที่คดเคี้ยวกว่าจะทำให้เราเดินทางล่าช้าไป 1 วันขอรับ”
“อ้อมหน่อยนะ…” คริสขอร้อง แต่คริสก็ต้องตกใจที่สีหน้าของยูคิเปลี่ยนไปมาก ตอนนี้ร่างบางเศร้าอย่างยิ่ง
“ข้าน้อยขออภัย ข้าน้อยอยากไปถึงกีฟเฟ่นให้เร็วที่สุด ที่รอมาก็นานพอแล้ว ข้าน้อยขอร้อง…” ยูคิพูดโดยก้มหน้าไม่สบตา
“อ…..อื้ม ข้าเข้าใจแล้ว” คริสเอ่ย “แต่ว่า ถ้ามีทหารรู้ขึ้นมาล่ะว่าข้าเป็นคนที่โดนวิ่งตามเมื่อวาน…”
ยูคิเงยหน้าขึ้นมาแล้วหัวเราะ “เรื่องนั้น ข้าน้อยวางแผนไว้เรียบร้อยแล้วขอรับ ไว้ใจข้าน้อยเถอะ..^^”
************************************************************
“บัดซ_ !!” อัศวินที่ดูเป็นหัวหน้าสบถออกมาดังๆ “ทำไมข้าถึงมีแต่ลูกน้องไร้สมองเช่นนี้นะ แล้วพระราชาจะทำยังไง เมื่อเจ้าชายคริสหนีไปแบบนี้”
“ใจเย็นๆ เถอะ ชาวบ้านที่เดินทางผ่านในวังเพื่อเดินเท้าไปยังกีฟเฟ่นเขามองมาแล้วนะ” นายทหารอีกคนพูดขึ้น
“เจ้าพวกนี้นี่ มองหาพระแสงอะไร!!” อัศวินคนเดิมตะคอกใส่พวกชาวบ้านที่หยุดมอง ชาวบ้านจงรีบจ้ำไปยังประตูเมือง
“นายท่านขอรับ เมื่อวานข้าน้อยตามเจ้าชายไปแต่คลาดกันที่แถวโบสถ์ขอรับ” นักดาบคนหนึ่งบอกแก่เจ้านายตน
“แล้วเจ้าไปดูที่ประตูโบสถ์หรือไม่ รู้มั้ยว่าหากพวกครูสสันเดอร์รู้(เขียนถูกป่าวง่าา) ข้าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน” ไนท์ตะคอกครั้งแล้วครั้งเล่า
“ข้าน้อยไปดูแล้วขอรับ” นักดาบคนเดิมเอ่ย “ประตูกับหน้าต่างปิดแน่นหนาดีขอรับ ไม่มีทีท่าว่าจเปิดแล้วปิดในช่วงไม่กี่นาที”
“เราจะรู้ได้ไง อ๊ะ” นายทหารผู้ใจเย็นพูด “ท่านนักบวชขอรับ” นายทหารเรียกยูคิที่กำลังเดินจะถึงประตูเมืองอยู่แล้ว
“มีอะไรให้ข้าน้อยรับใช่หรือขอรับ?” ยูคิถามพลางยิ้ม
“ท่านพอจะทราบมั้ยขอรับ ว่าประตูหน้าโบสถ์ในพรอนเทร่านี้ ใช้เวลาเปิดกับปิดกี่นาทีขอรับ??” นายทหารพูดอย่างสุภาพ
“….” ยูคิยิ้มหลับตา ไม่พูดอะไร “………..อ๋อ! ใช้เวลาในการเปิดเร็วที่สุดประมาณ 2 นาที 29 วินาที เวลาปิด 3 นาที 43 วินาทีขอรับ”
“ขอบพระคุณอย่างยิ่งขอรับท่านนักบวช” นายทหารโค้งงามๆ “แล้วคนที่มากับท่านถ้าไม่เอาผ้าคลุมหน้าออก ทางวังถือว่าเป็นกบฏ ต้องถูกจำคุกนะขอรับ”
คริสตกใจและกังวลว่าแผนของยูคิจะลุล่วงไปด้วยดีหรือไม่ ยูคิยิ้ม
“ข้าเกรงว่าคงจะไม่ได้นะขอรับ” ยูคิอธิบาย “ข้าทราบมาว่าที่กีฟเฟ่นมีหมอดีรักษาโรคได้แทบทุกแบบเดินทางมา เราจึง.. ต้องการเดินทางไปหาเพราะ…พี่ชายข้าน้อยมีใบหน้าหล่อเหลาคมคายมาก แต่สะดุดล้มลงหน้าทิ่มกระทะที่น้ำมันกำลังเดือด ท่านพี่จึงรับไม่ได้และไม่อยากให้ใครเห็นหน้าอันน่าสังเวศ กรุณาเข้าใจด้วยนะขอรับ ข้าขอร้อง…”
“ใบหน้าขอน้องชายน่ารักอย่างนี้ พี่ชายจะเป็นเช่นไร ข้าเข้าใจขอรับ ทหาร!!” นายทหารใหญ่ตะโกนเรียกทหารที่เฝ้าประตู “ให้นักบวชและพี่ชาย ผ่านออกไปได้ โดยมิต้องเปิดผ้าคลุม”
“ขอรับ!!” ทหารที่เฝ้าประตูขานอย่างแข็งขัน
“ข้าไม่รู้ว่าจะตอบแทนท่านได้อย่างไรบ้าง ข้าขอบพระคุณมากจริงๆขอรับ” ยูคิทำเป็นซาบซึ้ง
“เป็นการตอบแทนที่ท่านให้ความร่อมมือกับการทหารขอรับ” นายทหารยิ้ม “รีบไปเถอะขอรับ หากช้า ประเดี๋ยวท่านหมอจะเดินทางแล้วคลาดกัน”
“ขอรับ” ยูคิหันกลับไปยังประตูแล้วจะจูงคริสเดินไป
“ ขอทราบนามท่านนักบวชหน่อยขอรับ” นายทหารคนนั้นพูดขึ้น
“เรียกข้าว่า ยูคิ นะขอรับ” ยูคิกล่าว
“ข้า ดิคเคิล ลาก่อนขอรับ” นายทหารดิคเอ่ย ยูคิก้มหัวให้เล็กน้อยแล้วเดินจากไป
“น่าสนใจแฮะ ท่านนักบวชท่านนี้ช่างสวยจริงๆ” ไนท์ที่ดูอารมณ์จะเย็นลงแล้วเอ่ยขึ้น
“น่าเสียดายที่เป็นผู้ชายนะขอรับ” ดิคเคิลกล่าว “หรือว่าท่านเมดิสันจะสนใจผู้ชายด้วยกันขอรับ?”
“เจ้าจะบ้าเรอะ! เขาใส่ชุดนักบวชชายหรือ ข้าไม่ทันสังเกตุ” เมดิสันเอ่ยอย่างเขินอายที่หน้าแตก
“หึหึ ข้าเองตอนแรกก็นึกว่าเป็นผู้หญิงขอรับ” …และแล้วทหารในวังก็ได้แต่พูดถึงเรื่องของนักบวช”หนุ่ม?” หน้าสวยจนลืมเรื่องเจ้าชายไปเลย(อ่าว)
**************************************************************
“ไม่ยักกะรู้นะขอรับว่าทหารเมืองหลวงเนี่ย หลอกง่ายมาก” หลังจากเดินออกมาซักพักยูคิก็พูดพล่ามโดยมีคริสฟังอย่างตั้งใจ “หากเราเป็นกบฏ คงจะลอบปลงพระชนณ์พระราชาได้ง่ายๆ เลย การทหารเนี่ยน่าจะมีการปรับปรุงนะขอรับ”
“ก็มีนักบวชหน้าสวยมาอ้อนวอนนี่นา เป็นใครเห็นหน้าเจ้าก็ต้องใจอ่อนทั้งนั้น” คริสพูดแล้วหยุด ก่อนจะเสริม “ขนาดข้าที่ไม่อยากมาทางนี้ แต่เพราะเจ้าขอร้อง ข้าจึงยอมมา” ยูคิหัวเราะ
“ขนาดเห็นว่าข้าเป็นชาย ยังขนาดนี้ ถ้าข้ามามาดอิสตรจะขนาดไหน” ยูคิกล่าวแล้วหันไปเดินอย่างแข็งขัน
“ก็คงมีแต่คนพาไปขอแต่งงานกระมัง ก็นายหน้าสวยมากๆ นี่ สตรีบางคนยังสวยสู้เจ้าไม่ได้เลย” คริสแสดงความเห็น
“นี่ข้าควรดีใจหรือร้องไห้ดีขอรับ?” ยูคิหันมาทำหน้าเบ้
“ข้าว่าน่าจะดีใจนะ” คริสกล่าวแล้วยิ้ม จากนั้นทั้งสองก็เดินทางต่อไป……….
จบตอนขอร้าาบบบบบบ~~~ ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น