ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่3 ตามรอยรัชทายาท
“ตอนนั้นชั้นอายุ 16 ถูกท่านพ่อจับให้แต่งงานกับลูกเจ้าเมืองพาย่อน… ถึงเธอจะสวยมากตอนดูตัว แต่ชั้นก็ไม่พอใจที่จะต้องถูกคลุมถุงชน ชั้นจึงหนีออกจากวัง….
เด็กหนุ่มผู้สูงศักดิ์ กระโดดออกจากหน้าต่างห้องบรรทม แล้วรีบวิ่งตรงไปยังโบสถ์เพื่อหลบเหล่าทหาร ผมสีน้ำเงินเข้ม แม้ไม่ยาวนักแต่ก็ปลิดปลิวพริ้วไหวอย่างสวยงามยิ่ง นัยน์ตาสีแดงกำลังมุ่งมั่นมองหาที่ตั้งของโบสถ์ เหล่าทหารรู้ตัวแล้วและกำลังตามมา เมื่อมองเห็นโบสถ์เขาก็ตัดสินใจอย่างไม่ลังเลที่จะวิ่งเข้าไป แต่ทว่าประตูหน้าได้ปิดลงกลอนแล้ว เด็กหนุ่มวิ่งอ้อมไปข้างหลัง แล้วเห็นหน้าต่างบานหนึ่งเปิดอยู่จึงกระโดดเข้าไป จากนั้นก็ปิดหน้าต่างแล้วสำรวจในห้อง
ที่นี่เป็นห้องนอนของเด็กรุ่นเดียวกับเขา นับแต่วินาทีแรกที่จ้องหน้ากัน ดูเหมือนว่าเด็กคนนั้นจะตกตะลึงกับแววตาสีแดงเพลิงและผมสีน้ำทะเล ส่วนเด็กผู้สูงศักดิ์ก็ตกตะลึงในใบหน้าที่หวานและความงดงามของเด็กร่างบาง ผมสีทองยาวสลวย… กับตาแสนหวานสีม่วงอมิทิสเปรียบได้กับเพศแม่ที่แสนงามหาใดเปรียบได้ไม่… เด็กคนนั้นได้สติและทำท่าจะกรีดร้อง
องค์รัชทายาทกระโดดขึ้นเตียงอีกฝ่ายแล้วเอามือซ้ายปิดปากของอีกคน มือขวาทำท่าจุ๊ปาก(มะรุเรียกไงง่า…) ร่างบางงงและตกใจอย่างมาก
เสียงทหารวิ่งกรูกันมาดังสนั่น ร่างบางพอจะประติดประต่อเหตุการณ์ได้แล้วมองสีหน้าของผู้บุกรุก ตอนนี้กำลังทำหน้าเครียดอย่างมาก ร่างใจเย็นลง ไม่นานนักเสียงฝีเท้าที่บ้าระห่ำหมายจะตามองค์รัชทายาทให้เจอเพื่อเงินรางวัลอันสูงส่งก็ซาลงไป เด็กชายปล่อยมือจากร่างบาง
“เจ้า….” คำพูดคำแรกที่หลุดมาจากปากของร่างบาง พลางชี้หน้าผู้บุกรุก ไม่นานก็ลดมือลง “ไปทำผิดอะไรมาหรือ…ถึงหนีเข้ามาในห้องของข้า..” ร่างบางใช้น้ำเสียงที่อ่อนโยนลง
“ถ้าข้าบอกอะไรไป ท่านจะเชื่อหรือไม่?!” หนุ่มน้อยผู้สูงศักดิ์เอ่ย ร่างบางได้แต่ยิ้ม “ข้าคือรัชทายาทที่เบื่อหน่ายชีวิตในวังจึงหนีออกมา ชื่อ….คริสโตเฟอร์…” ร่างบางหัวเราะ แต่ยังคงจ้องตาอย่างจริงจัง “ข้าล้อเล่น”
“ท่านสง่าและผิวพรรณดีมาก ข้าฟังแล้วก็เชื่อว่าถูกเลี้ยงจากวัง หากท่านว่าล้อเล่น ข้าจักเชื่อตามที่ท่านพูด” ร่างบางเอ่ย “แล้วตกลงท่านเป็นใคร?”
“ช..ชาวบ้านธรรมดา ชื่อคริสโตเฟอร์” คริสโกหกคำโต “ข้าหนีออกจากบ้าน แล้วทหารคิดว่าข้าเป็นขโมย จึงไล่ตาม ข้าหนีมาทางโบสถ็ แล้วพบกับท่านนักบวช…..”
“แต่ข้าว่ามันค่อนข้างผิดปรกตินะ ขโมยธรรมดาทำไมถึมทหารตามมากดั่งทหารที่ไล่เจ้านั้นมากันหมดทั้งวัง” ร่างบางพูดตามที่ตนคิด
“อ…. อ่า…..” คริสกลัวว่าความลับจะแตก
“ท่านคงไปทำอะไรแถววังให้ทหารพวกนั้นสงสัยซินะ” ร่างบางหัวเราะแห้งๆ “มิน่า ท่านไม่ควรไปแถวพระราชวังตอนดึกๆ เลยนะ ตอนนี้มีสิ่งชั่วร้ายกำลังอาละวาด และยังมีกบฏอีก ฉะนั้นคราวหลังก็อย่าไปตอนหลัง 3 ทุ่มนะขอรับ”
“อะ…… อืมๆ” คริสโล่งอกที่ร่างบางไม่สงสัย
“ข้าชื่อ ยูคิ ไร้นามสกุล เป็นนักบวชที่ต้องการเดินทางไปที่เมืองกิฟเฟ่น ตอนนี้พักการเดินทางอยู่เพราะท่านบาทหลวงใหญ่ขอไว้ จนกว่าจะมีคนร่วมเดินทางไปกับข้า” ยูคิแนะนำตัวเอง
“อืม…ยูคิ เรียกข้าว่า คริส นะ ข้าขอร่วมเดินทางไปกีฟเฟ่นกับเจ้า (ยูคิประหลาดใจเล็กน้อย) ข้าอยู่พรอนเทร่าต่อไม่ได้แล้วล่ะ ถ้ามีทหารจำหน้าข้าได้ ข้าคงต้องติดคุกหัวโตเป็นแน่” ยูคิกับคริสหัวเราะแทบจะพร้อมๆ กัน เสียงหัวเราะของยูคิใสจับใจคริสเสียเหลือเกิน
“ยูคิ (ยูคิ: ?!?!?) ข้าชักสงสัยนักว่าเจ้าเป็น ชายชาตรี หรือ อิสตรี กันแน่” คริสพึมพำเบาๆ แต่เพราะห้องนี้เงียบมากทำให้ยูคิได้ยินจึงหัวเราะ
คริสอายมากๆ ที่เผลอหลุดปากไป “อันนี้ข้าขอไม่พูดนะขอรับ ข้าเป็นนักบวชมิกล้าพอจะโกหกใคร ไว้พรุ่งนี้ข้าคิดว่าท่านจะรู้เอง…”
คริสหัวเราะแก้เขิน “เชิญพักก่อน นอนบนเตียงข้าก็ได้ คืนนี้ข้าจะจัดสัมภาระแล้วไปขอลาท่านบาทหลวงใหญ่ คืนนี้คงไม่ได้นอนแน่ ออกเดินทางพรุ่งนี้นะขอรับ” ยูคิอธิบายอย่างรวดเร็วก่อนที่จะออกจากห้องไป ทิ้งให้คริสเอ๋อไปชั่วขณะก่อนที่จะล้มตัวลงนอนเพื่อเก็บแรง
************************************************************
รุ่งขึ้น นกส่งเสียงร้องเป็นเพลงธรรมชาติแสนเสนาะเพราะพริ้ง ทำให้เด็กชายตื่นจากห้วงนิทรา แล้วเขาก็แต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนที่จะออกไปนอกโบสถ์ เขาได้เห็นคนๆ นึงยืนอยู่ท่ามกลางฝูงนก
ยูคินั่นเอง (เหอๆ ผู้แต่งเองขอรับ เอ๊ย! มะช่ายยย~~!!!!!!) ตอนนี้ยูคิ รวบผมหางม้า และใส่หมวกตามแบบอโคไลท์ทั่วไป ไรผมที่ย้อยลงมาส่งผลให้ใบหน้าหวานนั้นน่ารักจิ้มลิ้มขึ้นอย่างยิ่ง แต่ที่ทำให้คริสตะลึงมากคือ ยูคินั้นใส่เครื่องแบบนักบวชอโคไลท์…”ชาย”…
“ผู้ชายหรอเนี่ย……เฮ้อ..~!” ถึงกระนั้น องค์รัชทายาทก็ยังคงหลงในความงามของยูคิ แล้วเผลอไปเหยียบกิ่งไม้แห้งเข้า ยูคิหันมามอง
“อ๊ะ! ตื่นแล้วหรือขอรับ ข้าให้อาหารนกพวกนี้เรียบร้อยพอดี จะเดินทางเลยหรือหาอะไรทานก่อนขอรับ?” ยูคิถามอย่างรวดเร็ว
“เอ่อ… งั้นขอเดินไปกินไปละกันนะ” เด็กหนุ่มเดินเข้าไปใกล้ยูคิ “นี่… นายอายุเท่าไหร่?”
“เอ๋?” ยูคิงงกับคำถาม “ทำไมถึง…”
“ก็นายเสียงยังไม่แตก ตัวก็เล็กกว่าชั้นอีก ชั้น 16 นายล่ะ.?” คริสอธิบาย
“ต้นปีหน้าก็ 15 ขอรับ” ยูคิตอบเสียงใส “แล้วท่านไม่มีสัมภาระใช่มั้ยขอรับ?(คริสพยักหน้า) งั้นข้าขอตัวไปเอาสัมภาระซักประเดี๋ยวนะขอรับ” ว่าแล้วเด็กร่างบางก็วิ่งไป เด็กหนุ่มไม่ว่าอะไร พลางคิดถึงความสุภาพและบริสุทธิ์ของนักบวชตนนี้
“พ่อหนุ่ม…” คริสหันซ้ายแลขวาหาต้นเสียง และพบกับชายมีอายุในชุดสมณะ เขารู้ทันทีว่าเป็นท่านบาทหลวงใหญ่ที่ยูคิเมะพูดถึงแน่นอน
“มีอะไรกับผมหรือขอรับ ท่านบาทหลวง” คริสถามอย่างสุภาพตามที่ได้รับการอบรมมาจากในวัง
“ยูคิน่ะ เป็นเด็กที่บริสุทธิ์มากนะ ฝากดูแลเธอด้วย” บาทหลวงพูดฝากฝังยูคิไว้กับคริส
“ไม่ต้องเป็นห่วงขอรับ ถ้ายูคิอยู่กับผม ไม่ว่ายังไง เขาก็จะเป็นนักบวชหนุ่มที่บริสุทธิ์เช่นเดิมแน่ขอรับ” คริสพูดอย่างแข็งขัน
“นักบวช….[หนุ่ม] ????” ชายชราในสมณะเน้นคำอย่างพิศวงงงงวย
“เอ่อ… ยูคิเป็นผู้ชายนีขอรับ เรียกว่า หนุ่ม ก็ถูกแล้วนี่นา” คริสเริ่มงง
“ยูคิเค้าบอกอย่างนั้นหรอ??” ชายชราทัก
“ไม่ขอรับ” คริสตอบอย่างสบายอารมณ์ “ยูคิบอกว่า ถ้าอยากรู้ให้รอดูวันนี้ ผมเห็นชุดเขา ตอนนี้ผมก็ทราบดีแล้วขอรับ”
“หึ… อย่างงั้นหรอกรึ” ชายชราคิด คริสชักสงสัย
“ข้าน้อยพร้อมแล้วขอรับ~” อโคที่ถูกกว่าถึงวิ่งออกมาจากโบสถ์ “คุณคริสขอรับ ขอโทษนะขอรับที่ให้รอ และท่านบาทหลวงขอรับ ขอโทษนะขอรับที่ข้าน้อยวิ่งในโบสถ์อันศักดิ์สิทธ์แห่งนี้”
“อืมๆ ไม่เป็นไร” บาทหลวงกล่าวใจเย็น
“งั้น คุณคริสขอรับเราไปกันเถอะ” ยูคิเอ่ยอย่างเริงร่าก่อนจะหันมาโค้งงามๆ ให้ชายชรา “ข้าน้อยขอลา ขอบพระคุณสำหรับที่พักและอาหารขอรับ”
ชายชรายิ้ม ยูคิจึงยิ้มตอบก่อนจากไป
“เฮ้ๆ รอข้าด้วยซิยูคิ” คริสท้วงเมื่อยูคิเดินทางไปโดยลืมว่าตนจะไปด้วยแล้วหันมาทางบาทหลวง “ข้าเองก็ขอลา”
“The thing aren’t always what thay seem……..” เสียงดังแผ่วๆ จากชายชรา
“??” คริสงงและรียบเรียงคำ
“ไม่มีอะไร รีบไปเถอะ ยูคิเค้านำไปโน่นแล้ว” ชายชราหัวเราะร่า
“ขอรับ” ว่าแล้วคริสก็วิ่งตามยูคิไป
“The thing aren’t always what thay seem….หรอ….” เด็กหนุ่มคิด “สิ่งที่เจ้าเห็น มันจะไม่เป็นตามที่เจ้าเห็นเสมอไป…หมายความว่าไงนะ”
“เร็วๆ ซิขอรับ คุณคริส~!” ยูคิตะโกน
“ขอรับๆ! ข้ามาแล้ว” แล้วคริสก็เร่งฝีเท้าตรงไปเอาแขนกอดคออโคน้อย ทั้งคู่หัวเราะแสดงความยินดีอย่างน่าอิจฉา
หนทางยังอีกยาวไกล (ขนาดประตูเมืองพรอนเทร่ายังผ่านไปไม่ได้เลย) ระหว่างทางจะเกิดอะไร ใครจะไปรู้ โพสวิจารณ์กันหน่อยนะคะ
ง่า.... จบตอน
เด็กหนุ่มผู้สูงศักดิ์ กระโดดออกจากหน้าต่างห้องบรรทม แล้วรีบวิ่งตรงไปยังโบสถ์เพื่อหลบเหล่าทหาร ผมสีน้ำเงินเข้ม แม้ไม่ยาวนักแต่ก็ปลิดปลิวพริ้วไหวอย่างสวยงามยิ่ง นัยน์ตาสีแดงกำลังมุ่งมั่นมองหาที่ตั้งของโบสถ์ เหล่าทหารรู้ตัวแล้วและกำลังตามมา เมื่อมองเห็นโบสถ์เขาก็ตัดสินใจอย่างไม่ลังเลที่จะวิ่งเข้าไป แต่ทว่าประตูหน้าได้ปิดลงกลอนแล้ว เด็กหนุ่มวิ่งอ้อมไปข้างหลัง แล้วเห็นหน้าต่างบานหนึ่งเปิดอยู่จึงกระโดดเข้าไป จากนั้นก็ปิดหน้าต่างแล้วสำรวจในห้อง
ที่นี่เป็นห้องนอนของเด็กรุ่นเดียวกับเขา นับแต่วินาทีแรกที่จ้องหน้ากัน ดูเหมือนว่าเด็กคนนั้นจะตกตะลึงกับแววตาสีแดงเพลิงและผมสีน้ำทะเล ส่วนเด็กผู้สูงศักดิ์ก็ตกตะลึงในใบหน้าที่หวานและความงดงามของเด็กร่างบาง ผมสีทองยาวสลวย… กับตาแสนหวานสีม่วงอมิทิสเปรียบได้กับเพศแม่ที่แสนงามหาใดเปรียบได้ไม่… เด็กคนนั้นได้สติและทำท่าจะกรีดร้อง
องค์รัชทายาทกระโดดขึ้นเตียงอีกฝ่ายแล้วเอามือซ้ายปิดปากของอีกคน มือขวาทำท่าจุ๊ปาก(มะรุเรียกไงง่า…) ร่างบางงงและตกใจอย่างมาก
เสียงทหารวิ่งกรูกันมาดังสนั่น ร่างบางพอจะประติดประต่อเหตุการณ์ได้แล้วมองสีหน้าของผู้บุกรุก ตอนนี้กำลังทำหน้าเครียดอย่างมาก ร่างใจเย็นลง ไม่นานนักเสียงฝีเท้าที่บ้าระห่ำหมายจะตามองค์รัชทายาทให้เจอเพื่อเงินรางวัลอันสูงส่งก็ซาลงไป เด็กชายปล่อยมือจากร่างบาง
“เจ้า….” คำพูดคำแรกที่หลุดมาจากปากของร่างบาง พลางชี้หน้าผู้บุกรุก ไม่นานก็ลดมือลง “ไปทำผิดอะไรมาหรือ…ถึงหนีเข้ามาในห้องของข้า..” ร่างบางใช้น้ำเสียงที่อ่อนโยนลง
“ถ้าข้าบอกอะไรไป ท่านจะเชื่อหรือไม่?!” หนุ่มน้อยผู้สูงศักดิ์เอ่ย ร่างบางได้แต่ยิ้ม “ข้าคือรัชทายาทที่เบื่อหน่ายชีวิตในวังจึงหนีออกมา ชื่อ….คริสโตเฟอร์…” ร่างบางหัวเราะ แต่ยังคงจ้องตาอย่างจริงจัง “ข้าล้อเล่น”
“ท่านสง่าและผิวพรรณดีมาก ข้าฟังแล้วก็เชื่อว่าถูกเลี้ยงจากวัง หากท่านว่าล้อเล่น ข้าจักเชื่อตามที่ท่านพูด” ร่างบางเอ่ย “แล้วตกลงท่านเป็นใคร?”
“ช..ชาวบ้านธรรมดา ชื่อคริสโตเฟอร์” คริสโกหกคำโต “ข้าหนีออกจากบ้าน แล้วทหารคิดว่าข้าเป็นขโมย จึงไล่ตาม ข้าหนีมาทางโบสถ็ แล้วพบกับท่านนักบวช…..”
“แต่ข้าว่ามันค่อนข้างผิดปรกตินะ ขโมยธรรมดาทำไมถึมทหารตามมากดั่งทหารที่ไล่เจ้านั้นมากันหมดทั้งวัง” ร่างบางพูดตามที่ตนคิด
“อ…. อ่า…..” คริสกลัวว่าความลับจะแตก
“ท่านคงไปทำอะไรแถววังให้ทหารพวกนั้นสงสัยซินะ” ร่างบางหัวเราะแห้งๆ “มิน่า ท่านไม่ควรไปแถวพระราชวังตอนดึกๆ เลยนะ ตอนนี้มีสิ่งชั่วร้ายกำลังอาละวาด และยังมีกบฏอีก ฉะนั้นคราวหลังก็อย่าไปตอนหลัง 3 ทุ่มนะขอรับ”
“อะ…… อืมๆ” คริสโล่งอกที่ร่างบางไม่สงสัย
“ข้าชื่อ ยูคิ ไร้นามสกุล เป็นนักบวชที่ต้องการเดินทางไปที่เมืองกิฟเฟ่น ตอนนี้พักการเดินทางอยู่เพราะท่านบาทหลวงใหญ่ขอไว้ จนกว่าจะมีคนร่วมเดินทางไปกับข้า” ยูคิแนะนำตัวเอง
“อืม…ยูคิ เรียกข้าว่า คริส นะ ข้าขอร่วมเดินทางไปกีฟเฟ่นกับเจ้า (ยูคิประหลาดใจเล็กน้อย) ข้าอยู่พรอนเทร่าต่อไม่ได้แล้วล่ะ ถ้ามีทหารจำหน้าข้าได้ ข้าคงต้องติดคุกหัวโตเป็นแน่” ยูคิกับคริสหัวเราะแทบจะพร้อมๆ กัน เสียงหัวเราะของยูคิใสจับใจคริสเสียเหลือเกิน
“ยูคิ (ยูคิ: ?!?!?) ข้าชักสงสัยนักว่าเจ้าเป็น ชายชาตรี หรือ อิสตรี กันแน่” คริสพึมพำเบาๆ แต่เพราะห้องนี้เงียบมากทำให้ยูคิได้ยินจึงหัวเราะ
คริสอายมากๆ ที่เผลอหลุดปากไป “อันนี้ข้าขอไม่พูดนะขอรับ ข้าเป็นนักบวชมิกล้าพอจะโกหกใคร ไว้พรุ่งนี้ข้าคิดว่าท่านจะรู้เอง…”
คริสหัวเราะแก้เขิน “เชิญพักก่อน นอนบนเตียงข้าก็ได้ คืนนี้ข้าจะจัดสัมภาระแล้วไปขอลาท่านบาทหลวงใหญ่ คืนนี้คงไม่ได้นอนแน่ ออกเดินทางพรุ่งนี้นะขอรับ” ยูคิอธิบายอย่างรวดเร็วก่อนที่จะออกจากห้องไป ทิ้งให้คริสเอ๋อไปชั่วขณะก่อนที่จะล้มตัวลงนอนเพื่อเก็บแรง
************************************************************
รุ่งขึ้น นกส่งเสียงร้องเป็นเพลงธรรมชาติแสนเสนาะเพราะพริ้ง ทำให้เด็กชายตื่นจากห้วงนิทรา แล้วเขาก็แต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนที่จะออกไปนอกโบสถ์ เขาได้เห็นคนๆ นึงยืนอยู่ท่ามกลางฝูงนก
ยูคินั่นเอง (เหอๆ ผู้แต่งเองขอรับ เอ๊ย! มะช่ายยย~~!!!!!!) ตอนนี้ยูคิ รวบผมหางม้า และใส่หมวกตามแบบอโคไลท์ทั่วไป ไรผมที่ย้อยลงมาส่งผลให้ใบหน้าหวานนั้นน่ารักจิ้มลิ้มขึ้นอย่างยิ่ง แต่ที่ทำให้คริสตะลึงมากคือ ยูคินั้นใส่เครื่องแบบนักบวชอโคไลท์…”ชาย”…
“ผู้ชายหรอเนี่ย……เฮ้อ..~!” ถึงกระนั้น องค์รัชทายาทก็ยังคงหลงในความงามของยูคิ แล้วเผลอไปเหยียบกิ่งไม้แห้งเข้า ยูคิหันมามอง
“อ๊ะ! ตื่นแล้วหรือขอรับ ข้าให้อาหารนกพวกนี้เรียบร้อยพอดี จะเดินทางเลยหรือหาอะไรทานก่อนขอรับ?” ยูคิถามอย่างรวดเร็ว
“เอ่อ… งั้นขอเดินไปกินไปละกันนะ” เด็กหนุ่มเดินเข้าไปใกล้ยูคิ “นี่… นายอายุเท่าไหร่?”
“เอ๋?” ยูคิงงกับคำถาม “ทำไมถึง…”
“ก็นายเสียงยังไม่แตก ตัวก็เล็กกว่าชั้นอีก ชั้น 16 นายล่ะ.?” คริสอธิบาย
“ต้นปีหน้าก็ 15 ขอรับ” ยูคิตอบเสียงใส “แล้วท่านไม่มีสัมภาระใช่มั้ยขอรับ?(คริสพยักหน้า) งั้นข้าขอตัวไปเอาสัมภาระซักประเดี๋ยวนะขอรับ” ว่าแล้วเด็กร่างบางก็วิ่งไป เด็กหนุ่มไม่ว่าอะไร พลางคิดถึงความสุภาพและบริสุทธิ์ของนักบวชตนนี้
“พ่อหนุ่ม…” คริสหันซ้ายแลขวาหาต้นเสียง และพบกับชายมีอายุในชุดสมณะ เขารู้ทันทีว่าเป็นท่านบาทหลวงใหญ่ที่ยูคิเมะพูดถึงแน่นอน
“มีอะไรกับผมหรือขอรับ ท่านบาทหลวง” คริสถามอย่างสุภาพตามที่ได้รับการอบรมมาจากในวัง
“ยูคิน่ะ เป็นเด็กที่บริสุทธิ์มากนะ ฝากดูแลเธอด้วย” บาทหลวงพูดฝากฝังยูคิไว้กับคริส
“ไม่ต้องเป็นห่วงขอรับ ถ้ายูคิอยู่กับผม ไม่ว่ายังไง เขาก็จะเป็นนักบวชหนุ่มที่บริสุทธิ์เช่นเดิมแน่ขอรับ” คริสพูดอย่างแข็งขัน
“นักบวช….[หนุ่ม] ????” ชายชราในสมณะเน้นคำอย่างพิศวงงงงวย
“เอ่อ… ยูคิเป็นผู้ชายนีขอรับ เรียกว่า หนุ่ม ก็ถูกแล้วนี่นา” คริสเริ่มงง
“ยูคิเค้าบอกอย่างนั้นหรอ??” ชายชราทัก
“ไม่ขอรับ” คริสตอบอย่างสบายอารมณ์ “ยูคิบอกว่า ถ้าอยากรู้ให้รอดูวันนี้ ผมเห็นชุดเขา ตอนนี้ผมก็ทราบดีแล้วขอรับ”
“หึ… อย่างงั้นหรอกรึ” ชายชราคิด คริสชักสงสัย
“ข้าน้อยพร้อมแล้วขอรับ~” อโคที่ถูกกว่าถึงวิ่งออกมาจากโบสถ์ “คุณคริสขอรับ ขอโทษนะขอรับที่ให้รอ และท่านบาทหลวงขอรับ ขอโทษนะขอรับที่ข้าน้อยวิ่งในโบสถ์อันศักดิ์สิทธ์แห่งนี้”
“อืมๆ ไม่เป็นไร” บาทหลวงกล่าวใจเย็น
“งั้น คุณคริสขอรับเราไปกันเถอะ” ยูคิเอ่ยอย่างเริงร่าก่อนจะหันมาโค้งงามๆ ให้ชายชรา “ข้าน้อยขอลา ขอบพระคุณสำหรับที่พักและอาหารขอรับ”
ชายชรายิ้ม ยูคิจึงยิ้มตอบก่อนจากไป
“เฮ้ๆ รอข้าด้วยซิยูคิ” คริสท้วงเมื่อยูคิเดินทางไปโดยลืมว่าตนจะไปด้วยแล้วหันมาทางบาทหลวง “ข้าเองก็ขอลา”
“The thing aren’t always what thay seem……..” เสียงดังแผ่วๆ จากชายชรา
“??” คริสงงและรียบเรียงคำ
“ไม่มีอะไร รีบไปเถอะ ยูคิเค้านำไปโน่นแล้ว” ชายชราหัวเราะร่า
“ขอรับ” ว่าแล้วคริสก็วิ่งตามยูคิไป
“The thing aren’t always what thay seem….หรอ….” เด็กหนุ่มคิด “สิ่งที่เจ้าเห็น มันจะไม่เป็นตามที่เจ้าเห็นเสมอไป…หมายความว่าไงนะ”
“เร็วๆ ซิขอรับ คุณคริส~!” ยูคิตะโกน
“ขอรับๆ! ข้ามาแล้ว” แล้วคริสก็เร่งฝีเท้าตรงไปเอาแขนกอดคออโคน้อย ทั้งคู่หัวเราะแสดงความยินดีอย่างน่าอิจฉา
หนทางยังอีกยาวไกล (ขนาดประตูเมืองพรอนเทร่ายังผ่านไปไม่ได้เลย) ระหว่างทางจะเกิดอะไร ใครจะไปรู้ โพสวิจารณ์กันหน่อยนะคะ
ง่า.... จบตอน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น